11.7.06

Προδοσία.


Μήνας που θρέφει τη προδοσία ο λεγόμενος και Ιούλιος.

Ο Εκατομβαιών κατά το πραγματικό ελληνικό μηνολόγιο.

Δύσκολος μήνας, φορτωμένος με αίμα πολύ και με πληγές που ακόμα αιμορραγούν ή μάλλον επιμένουν να αιμορραγούν με αναίδεια κόντρα στο χάχανο της εποχής.

Θα πει κάποιος…. «μα δεν είναι όλα στο χάχανο, σταμάτα να βλέπεις παντού έναν χαβαλέ μόνο για να οργίζεσαι»…

Πρώτα από όλα, αν πάψω να οργίζομαι, αν πάψω να οργίζομαι, αν, τότε θα έχω πεθάνει και θα έχω βρει συντροφιές στην επικράτεια των Μακάρων.

Έπειτα, το διαρκές και αμετάκλητο «Εγώ» είτε στην οδύνη του, είτε και στη χαρά του, ένα χάχανο είναι , ένα χάχανο που συστηματικά γυρίζει την πλάτη του στο Εμείς, στο Όλο, στο τι μας συμβαίνει.


Ιούλιος, 15, 1974.



Η συμμορία των συνταγματαρχών επιδιώκει να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο:

Την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο και την εγκαθίδρυση ενός "εθνικιστικού" καθεστώτος με σκοπό είτε την εθνοκάθαρση είτε τη διπλή ένωση της Νήσου.

Στην κορυφή της προδοσίας στην Κύπρο, αναλαμβάνει «πρόεδρος» ο Nίκος Σαμψών.

Bar owner το αποκαλούσαν εκείνες τις μέρες περιφρονητικά, τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης. Το θυμάμαι, η τραγωδία με βρήκε κατά σύμπτωση στο Λονδίνο.

Είναι δυνατόν να έχουν περάσει 32 χρόνια;


Είναι.


Και, καθώς το μαχαίρι έμπαινε βαθιά στο κόκαλο της Κύπρου, στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή , κατέρρεε η δικτατορία.

Έτσι, καθώς τα σύννεφα έφευγαν από τον ουρανό της Αττικής, ενώ η Ελλάδα καθάριζε κάπως το ορίζοντά της από την σκοτεινιά της πιο θλιβερής και επιζήμιας περιόδου της, στην Κύπρο το αίμα μαζεύονταν σε νέφη προδοσίας για να ξεσπάσουν λίγο αργότερα με μορφή καταιγίδας.

Εισβολή, κατοχή.

Μια ιστορία που πήγε στραβά από την πρώτη στιγμή της ανεξαρτησίας της Κύπρου, για να καταλήξει έτσι.

Με δυο Μητέρες Πατρίδες, να τραβολογούν η κάθε μία τα παιδιά της προς τη δική της αγκαλιά.

Είναι έτσι;

Είναι και έτσι. Αλλά όχι μόνο. Δεν θα προχωρήσω πιο πέρα εδώ, σήμερα.


Ιούλιος, μήνας Αποστάτης, μήνας Προδότης.

Το μυαλό μου, πάει και αλλού.

Πολύ πιο πίσω, σε εκείνον τον έξοχο τον Παραβάτη, τον Ιουλιανό.

Λιγότερο γνωστός, σαν Αδωναίος , Καυσίταυρος και Πισαίος.

Λάτρεψε την Κλασική Ελληνική διανόηση και αυτό σαν αποτέλεσμα είχε την απόλυτη μεταστροφή του.

«Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία. Υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αυτή εστίν η σοφία Υμών» έλεγε.

Ήρθε στην Αθήνα, συνάντησε τους χριστιανούς Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και μετά, αποφάσισε να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Επικίνδυνη επιλογή για εκείνη την εποχή, μιάς που τα Μυστήρια και η Κλασική Σοφία είχαν περάσει σε καθεστώς παρανομίας.

Κάτι, σα να διάβαζες Μαρξ ή να άκουγες Θεοδωράκη στην εποχή της επικράτειας των συνταγματαρχών.

(Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ε;)

Αργότερα, ως Αυτοκράτορας, επεχείρησε να εφαρμόσει έναν θρησκευτικό -φιλοσοφικό συνδυασμό , κρατώντας από τη μία την Κοινωνική Αλληλεγγύη που θεωρητικά πρέσβευαν οι χριστιανοί και από την άλλη θέλησε να επαναφέρει τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική Σκέψη στην καθημερινότητα, να ξανανοίξει τις Σχολές των Φιλοσόφων που είχαν υποστεί διώξεις να ζωντανέψει την Αισθητική.

Παράλληλα, έδειξε πως τον ενδιέφερε έντονα η εφαρμογή της σε βάθος ανεξιθρησκίας, χωρίς «επικρατούσα θρησκευτική τάση» αφήνοντας έτσι το πεδίο στη Φιλοσοφική αναζήτηση ανοιχτό.

Κυβέρνησε μόλις ενάμιση χρόνο, μέχρι που δολοφονήθηκε από άγνωστο χριστιανό (κατά τον έγκριτο ιστορικό Λιβάνιο) ωστόσο το ίχνος του παρέμεινε ανεξίτηλο στην ιστορία.

Δεν είναι λίγοι, που στις μέρες μας πιστεύουν πως αν ο Ιουλιανός είχε ζήσει και είχε βάλει σε εφαρμογή τα οράματά του ο κόσμος θα είχε γλυτώσει αμέτρητες ποσότητες μάταιου αίματος και χρόνους σκοτεινούς και θεοσκότεινους.

Για αιώνες, η χριστιανική προπαγάνδα του έβαζε στα χείλη των έσχατων στιγμών του τη φράση «Νενικήκας με Ναζωραίε» ωστόσο σύμφωνα με τους ιστορικούς δεν ξεστόμισε ποτέ κάτι τέτοιο.

Όπως είναι γνωστό, ο νικητής στον πόλεμο, έχει πάντα την ευκαιρία να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία για να χτίσει το υπόβαθρο της νίκης στη συνείδηση του απλού κόσμου.

*****************************************************************************




Ο Καίσαρ Μήνας

Μην ψάχνεις για Αγάπη τον Ιούλιο.
Είπε το πουλί
Κι ο Συνωμότης χάιδεψε την Προδοσία στα μαλλιά.

Ο Βασιλιάς, ανακοίνωσε τον ίδιο του το Θάνατο στον
Αλχημιστή , που είχε πάρει τη μορφή γιγαντιαίας Σαύρας.

Ο Εκκλησιαστής, υποκλίθηκε.
Κάθισε στ’ όργανο και γέμισε το ερείπιο με μια φούγκα.


Οι Υπηρέτες μόνο επέζησαν και έπαιξαν Θέατρο.

Έπαιξαν Βασιλιά, Αλχημιστή, Συνωμότη.

Κακή Παράσταση.

Ο σκηνοθέτης αυτοκτόνησε πριν από τη δεύτερη πράξη ανοίγοντας το στήθος του με το Βασιλικό ξίφος.

Η Προδοσία, κατέβηκε από το ανάκλιντρο.

Έβγαλε τις μάσκες του Θιάσου κι όλα, βρέθηκαν ξαφνικά να’ναι σωστά και πετυχημένα.


Κρίμα.

Η Αυτοκτονία πρόλαβε το σκηνοθέτη.

Είναι περίεργα πράγματα αυτά και δε συμβαίνουν τακτικά.

Αν ταξιδέψεις στο Μυστρά, μπορείς να δεις τη παράσταση.

Υπομονή χρειάζεται και οδύνη προφήτη.

Πρέπει, να διαβάζεις τα σημάδια.

Ψάξε.
Βρες την κουρτίνα.

Πίσω από τη κουρτίνα, παράθυρο.
Πίσω από το παράθυρο, αέρας.

Κάτω, το Άλογο.

Πανσέληνος Αναβάτης, Φτερωτός.

Στα ερείπια παλάτια, λάμπουν τα μαχαίρια πριν το φόνο.

Όταν τα δεις, θυμήσου.
Θυμήσου τα στρατιωτάκι8α των μικρών αγοριών.

Όταν ακούς τύμπανα τη νύχτα, παίρνουν ζωή τα μολυβένια


Και
Οι Ποιητές,
Αναβάτες,

Άλογοι,
Πανσέληνοι και πάντα Φτερωτοί.

Βρήκα το παράθυρό μου.
Ψηλά, πολύ ψηλά.

Πέρα, η Θάλασσα και το φως που μαλακώνει.
Οι πέτρες , γίνονται χάρτινες και συγγενεύουν με τον αφρό των κυμάτων.

Ιούλιος.

Καίσαρ ο μήνας της Προδοσίας.

Τα καράβια των διακοπών ταξιδεύουν στο Αιγαίο.

Αμπάρια γεμάτα με όνειρα μπαχαρικά και θλίψη βιταμινούχα.

Έτσι, θυμάται το Καλοκαίρι το Χειμώνα και αυτός, το Καλοκαίρι πάλι.

Μένουνε μόνοι η Άνοιξη και ο Φθινόπωρος, μα δεν μπορούν να ζευγαρώσουν και ας το θέλουν τόσο.

Ανέραστο μεταξύ τους φράγμα, οι Μήνες.

Να λοιπόν η βόλτα στα ερείπια , παλάτια χαλασμένα ενός θεάτρου με χλαμυδοντυμένες πέτρες.

Αδειάζουν τα πηγάδια.

Απόψε-Ιούλιος- θα αρνηθώ την Πανσέληνο.

Γιατί;


25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βομβα, καταπληκτικό ποστ, απίθανη διαδρομή στον Ιουλιο, Κύπρος, Παραβάτης και στο τελος το ποίημα.

Τι να πει κανεις, δεν υπαρχει περιθωριο συμφωνιας διαφωνιας . Λιγα λογια και πληρεστατα για πολυ σοβαρα θεματα, με ποιητικη αφαιρεση αλλα με καμια αφελεια η ευκολια. Τολμω να πω, σοφα.

Nyktipolos είπε...

Το πρώτο και το δεύτερο μέρος σε προκαλούν να τα σχολιάσεις. Όμως το τρίτο σου επιβάλλει να σωπάσεις.

Είναι σαν ένα ντοκυμαντερ που ξεκινάει καταγράφοντας τα γεγονότα, σε εξεγείρει και σιγά, σιγά σε καθηλώνει.

Ήθελα να σχολιάσω το πρώτο μέρος, να αφήσω δυο ίχνη αμφισβήτησης στο δεύτερο, αλλά θα αδικήσω έτσι το τρίτο.

Ενός λεπτού σιγή...

hardrain είπε...

@Νίκο από το Μόναχο σ ευχαριστώ.Όταν ξεκίνησα να γράφω δεν είχα "σχέδιο" άφησα τους συνειρμούς να με οδηγήσουν.

Οπότε δε μου ανήκει καμία σοφία νομίζω.

@Νυκτιπόλε!

Ενός λεπτού σιγή; Μα αυτή τη την τηρούμε για τα αμετακλήτως απολεσθέντα.

Μου έφερες στο νου, συνειρμικά τη λέξη Πένθος.

Και στη συνέχεια το μυαλό μου έπαιξε με αναγραμματισμό και αφαίρεση.

Συγκεκριμένα, απομάκρυνα το Π από το ένθος , αναγραμμάτισα το ένθος σε Έθνος και έμεινε το Π ορφανό.

Ίσως για την Π ιθανότητα. Ε;

Φώτης Καλαμαντής είπε...

Γράφετε:
"επεχείρησε να εφαρμόσει έναν θρησκευτικό -φιλοσοφικό συνδυασμό , κρατώντας από τη μία την Κοινωνική Αλληλεγγύη που θεωρητικά πρέσβευαν οι χριστιανοί και από την άλλη θέλησε να επαναφέρει τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική Σκέψη στην καθημερινότητα, να ξανανοίξει τις Σχολές των Φιλοσόφων που είχαν υποστεί διώξεις να ζωντανέψει την Αισθητική."

Με τα δύσκολα τα 'βαλε ο Ιουλιανός... Σαν "τεχνικό" ζήτημα δεν ακούγεται κι αδύνατο. Είναι απλό να αποθηκεύσουμε ένα μυθιστόρημα του Φλωμπέρ μαζί και τον προϋπολογισμό 6μήνου στο σκληρό μας δίσκο ...
Στη συνείδησή μας όμως η ίδια εφαρμογή συχνά βγάζει "bugs"!
Συγχαρητήρια Δύων, υπέροχο κι αυθεντικό post... Και κυρίως αυθεντικό, πνίγεται στο "δήθεν" η blog-όσφαιρα!

Nyktipolos είπε...

Το δυστύχημα ενός ορφανού γράμματος είναι ότι μπορεί να είναι όλα και τίποτα. Ένα γράμμα δε που μένει ορφανό για να στηρίξει το Έθνος, μπορεί να καταλήξει σε πολύ άσχημους δρόμους, όπως
Π ατριδοκαπηλεία
Π ροδοσία
Π αγερή αδιαφορία

ποια από όλες τις Π ιθανότητες είναι Π ιθανή;

Εσύ διάλεξες για τίτλο την δεύτερη αναφερόμενος σε παρελθόντα κι εγώ ζήτησα ενός λεπτού σιγή επικαλούμενος τον μέλλοντα μπας και αυτή η Π ιθανότητα κάποτε αφανιστεί.

apousia είπε...

''Μην ψάχνεις για Αγάπη τον Ιούλιο
Είπε το πουλί..''


Και για λέξεις ίσως.
Πολύς Ιούλιος για τις λέξεις!
Λείπουν κάπου.Δεν τεμπελιάζουν,κρύβονται, γιατί κάτι φοβούνται...

Ειδικά τον Ιούλιο!
Και ειδικά εκεί,στο νότο...

Μαύρος Γάτος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαύρος Γάτος είπε...

Πέρα από το ποιήμα σου και από το άρθρο σου, για τα οποία δεν θα πώ πολλά γιατί θα φτάσω στα όρια της κολακείας και δεν το χρειάζεσαι, η προδοσία του Ιουλίου είναι και για μένα προσωπικη υπόθεση...

17 Ιουλίου. Τα γενέθλιά της. Μαρίνα, το όνομά της. Επί εφτά χρόνια, μαθητής, περνούσα όλον τον Ιούλιο μακριά της.... εγώ στην Αττική κι αυτή στην Πιερία, εγώ μόνος κι αυτή ...

Ιουλιανού είναι μια οδός στη Θεσσαλονίκη. Όταν το πρωτοείδα, απορούσα, γιατί έδωσαν το όνομα ενός "Παραβάτη" και "αποστάτη" σε έναν δρόμο.

Μετά έμαθα. Τώρα ξέρω. Δεν ήξερα ότι πήγε από "χριστιανικό" χέρι. Αυτό αυξάνει ακόμη περισσότερο τον σεβασμό μου γι'αυτόν...

Είναι ένας άγιος των Ανθρώπων, όχι του "Θεού". Τού αξίζουν πολύ περισσότερα από ένα σοκάκι...




"children in time, we'll see the light"....

Σ;)

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχει "πλάκα" Δύοντα;
"Ιούλιος, 15, 1974.



Η συμμορία των συνταγματαρχών επιδιώκει να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο:

Την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο και την εγκαθίδρυση ενός "εθνικιστικού" καθεστώτος με σκοπό είτε την εθνοκάθαρση είτε τη διπλή ένωση της Νήσου.

Στην κορυφή της προδοσίας στην Κύπρο, αναλαμβάνει «πρόεδρος» ο Nίκος Σαμψών."

Και να φανταστεί κανείς πως:
15 Ιουλίου 1965
Η διαμάχη του Βασιλέα Κωνσταντίνου, με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, για το ποιός θα είναι υπουργός Άμυνας και ποιός θα είναι αρχηγός ΓΕΣ, καταλήγει στις 7 το απόγευμα στην παραίτηση του δεύτερου.
Πενήντα λεπτά αργότερα και ενώ δεν έχει παραιτηθεί ακόμα η κυβέρνηση, ορκιζόταν ως πρωθυπουργός, ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας. Η κυβέρνηση αρχικά αριθμεί τρεις υπουργούς και στις επόμενες ημέρες, συμπληρώνει όλα τα χαρτοφυλάκια. Δεν παίρνει όμως ψήφο εμπιστοσύνης.
Το ίδιο συμβαίνει και με την επόμενη προσπάθεια (κυβέρνηση Ηλία Τσιριμώκου).
Η προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης θα φέρει αποτελέσματα τον Σεπτέμβριο του 1965 (κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου)
Και λίγους μήνες μετά, ένας από τους υποστηρικτές όλων των παρασκηνιακών σιαβουλεύσεων, που οδήγησαν σε αυτό το έκτρωμα δημοκρατίας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, σε υπόμνημά του, προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, θα γράψει:
"Το χειρότερον... είναι ότι η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών... έγινε με ΕΞΑΓΟΡΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ... με τον υπουργικόν θώκον ή και με άλλα ΑΚΑΤΟΝΟΜΑΣΤΑ ΜΕΣΑ..."
Το δράμα της Κύπρου και της Ελλάδας Δύωντα, ξεκινάει στις 15/7/1974 ή στις 15/7/1965; Πάντως όπως και να 'χει, στον μήνα είμαστε μέσα...

(c) Ο φέρων το φως...

Ανώνυμος είπε...

http://www.transparency.org

Σχετικα, ασχετο. Η παραπανω οργανωση μετραει την κρατικη αδιαφανεια, διεθνως. Εχει μετρησει και την δικη μας, φυσικα. Ισως να ενδιαφερει..

Кроткая είπε...

Κι εγώ το '65 είχα στο μυαλό μου και τα ανεφερε ήδη ο φέρων το φως...

Και μήπως το δράμα ξεκινάει ακόμα παλαιότερα;

Δεν έχει μείνει μήνας που να μην έχουμε να θυμόμαστε κάτι, στη χώρα μας, αλλά ο Ιούλιος είναι μάλλον ο χειρότερος.

Το χειρότερο δε, είναι πως τις ίδιες μέρες που στην Ελλάδα γιορτάζουμε την "αποκατάσταση της Δημοκρατίας", στην Κύπρο πενθούν. Κάποιος το είχε πει με αυτά τα λόγια, ίσως η Απουσία, δεν θυμάμαι δυστυχώς. Το προσυπογράφω λέξη προς λέξη...

hardrain είπε...

@Game Over...Ασφαλώς και τα έβαλε με τα δύσκολα ο Ιουλιανός...Μα ίχνη στην Ιστορία, έτσι και αλλιώς δεν αφήνουν ποτέ αυτοί που ασχολούνται με τα εύκολα. Γενικώς αυτοί δεν αφήνουν ίχνη ούτε στο πάτωμα.

Έχεις δίκιο, η blogoσφαιρα έχει ππολύ δήθεν. Αλλά γιατί να μην έχει; Καθρέφτισμα της πραγματικότητας είναι. Ωστόσο, σημαντικό είναι πως φιλοξενεί και εξαιρετικά υγιείς φωνές και απόψεις. To blogging μπορεί να ξεκίνησε σαν ένα προσωπικό΄εργαλείο , αλλά, έχει πια μετεξελιχθεί και σε ενισχυτή της φωνής των Πολιτών, παγκοσμίως. Και αυτό, είναι το πιο σημαντικό από όλα νομίζω.

@Νυκτιπόλε....Π. Υπάρχει και ο άνθρωπος Π. Ένα παλιό διήγημα επιστημονικής φαντασίας με τον Άνθρωπο Πιθανότητα.

Είχε το εξής α-Πίθανο κουσούρι: Όπου έμπαινε, ένιωθε έντονα την "γενική ΄ταση". Τότε, για να ενισχύσει την ισορροπία, έπρεπε να παει κόντρα σε αυτή τη γενική τάση.

Π-αράδειγμα: Έμπαινε σε ένα καφέ, όπου η πλειοψηφία έπινε καφέ γλυκό. Αυτός το ένιωθε. Και ζητούσε να του φέρουν σκέτο προκειμένου να αποκαταστήσει το μέτρο.

@Απουσία, ναι, εδώ. Στο Νότο.


@Μαυρόγατε, οι Ιουλιανοί έτσι και αλλιώς ζουν στις λεωφόρους του μυαλού και της μνήμης μας και φωτίζουν ενδεχομένως τους προορισμούς μας.

@Φέροντα το Φως, το "δράμμα" του Ελληνισμού παει πολύ μα πολύ πιο πίσω από το 1965. Αιώνες πίσω έχει τις ρίζες του.


@Ελένη μου, ναι εξαιρετικά σημαντική σελίδα. Και, νομίζω στις μέρες μας, σχετική διαρκώς με τα πάντα.

@Krotkaya παλαιότερα, ναι. όπως έλεγα και στον Φέροντα Φως.

Τώρα για την "αποκατάσταση" της Δημοκρατίας, δεν ξέρω. Θυμάμαι πως για χρόνια είχαμε στο νου τις εικόνες των ανθρώπων που κρατήθηκαν στις φυλακές και βασανίστηκαν άγρια (θυμάμαι ακόμα τη φυσιογνωμία του Κ.Κάπου έξω από τον Κορυδαλλό με τα ίχνη των βασανισμών παντού).

Από την άλλη μεριά η πτώση σφραγίστηκε με την επάνοδο του Καραμανλή. Άραγε για αυτό αγωνίστηκε τόσος κόσμος; Μπορούσε όμως να γίνει κάτι άλλο; Δεν ξέρω.

Ο κόσμος της μεταπολίτευσης με τον σημερινό απέχουν παρασάγγας...Δεν έχει μείνει τίποτα ίδιο.

Ανώνυμος είπε...

μπαρδον,

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

αλλα, ΜΟΥ

hardrain είπε...

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX δε λες τίποτα και ΣΟΥ τελείως!

ellinida είπε...

Πάντα είναι θερμός ο Ιούλιος . Και δύσκολος μήνας .
Και τι να πω για το ποίημα ;
Δεν την αρνήθηκα την χθεσινή πανσέληνο . Την είδα δίπλα στην θάλασσα αγκαλιά με τους φίλους μου
αναβάτες , άλογοι , πανσέληνοι και φτερωτοί ... κάπως έτσι . Και γελάσαμε , κλάψαμε , μιλήσαμε για ποίηση και επικοινωνήσαμε . Και μαλάκωσε το φεγγάρι , δεν πόναγε γιατί είχα συγγενικές ψυχές μαζί μου .
Υπέροχο το ποίημα σου .

cyrus είπε...

Έψαξα πολύ να βρω τι σχόλιο να σου γράψω.

Δεν μπόρεσα.

Έτσι, γράφω απλά για να ξέρεις ότι το διάβασα.

Σ' ευχαριστώ.

hardrain είπε...

@Ελληνίδα θυμάσαι που κάποτε ήταν και το Φάληρο εξοχή και "Θέρετρον Θερινό";

@cyrusgeo, μο0υ συμβαίνει πολύ συχνά όταν έρχομαι στο δικό σου blog. Το απολαμβάνω και φεύγω σιωπηλά.

hardrain είπε...

@αντικραχτίρια...

Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, αλλά καλό είναι να μη λέτε ψέμματα.

Το blog σας δεν είναι ενδιαφέρον, ή έστω έχει ένα ενδιαφέρον μόνο σαν δείγμα ανοησίας και απουσίας στοιχειώδους έμπνευσης.

Σα γραμμένο από υπερήλικες που προσπαθούν να αναπαραστήσουν τον έφηβο εαυτό τους.

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Δύοντα,

Εξαιρετικό κείμενο. Πράγματι, Ιούλιος ο μήνας της προδοσίας, και ο Ιούλιος Καίσαρας από το χέρι της προδοσίας πήγε. Ιουλιανός, ο φιλόσοφος αυτοκράτορας που έλαμψε σε μια σκοτεινή εποχή, ενώ ένας κόσμος πέθαινε και ένας άλλος γεννιόταν. Προτείνω, σε όσους δεν το έχουν διαβάσει, το βιβλίο "Ιουλιανός", εκδόσεις θύραθεν Επιλογή (περιλαμβάνει τα "Μισοπώγων" - αυτοσαρκαστικός λόγος, καθώς πολλοί τον χλεύαζαν για τη γενειάδα του φιλοσόφου που διατηρούσε, αλλά και μάθημα ήθους- "Κατά Χριστιανών" και "Επιστολές"). Όπως έγραψε ο Καβάφης, "Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη". Ίσως αυτό να αρμόζει σε όλα τα σκέλη του κειμένου σου, σε όλη την πρόσφατη ελληνική ιστορία. Και επώδυνα θα έλεγα "των Ελλήνων τα ιδεώδη", για όποιον τα έχει, στην κοινωνία του βολέματος, της μαγκιάς και του τραμπουκισμού.

Υ.Γ. Πάνω στη βιασύνη μου είχα δει μόνο το δεύτερό σου σχόλιο στο blog μου.

Ανώνυμος είπε...

Η ποίηση είναι τροφή. Όταν τρώς μόνο ένα είδος μόνο δεν είναι αρκετό. Είναι αναγκαίες και άλλου είδους τροφές, όπως η πίστη, η πατρίδα, ο τόπος που γεννήθηκες, το χωριό σου. Τιν κι΄αν μας έδιωξαν οι καταχτητές. Συνεχίζουμε να τ' αγαπούμε , να το θέλουμε, να το πεθυμούμε, να το έχουμε ανάγκη, να, να, να,...Είδικά αν αυτό είναι το Ριζοκάρπασον, της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου.

Ο δημιουργός της ιστοσελίδας του Ριζοκαρπάσου.

ΥΓ. Σε ευχαριστώ για το link που πρόσθεσες στον Ιστοτόπο σου

NinaC είπε...

Κι όμως... μου φαίνεται άδικο να χρεώνουμε έναν μήνα με προδοσίες ανθρώπινες...

Εξαιρετικό ποστ, Ήλιε μου, εξαιρετικό!

Κωστής Γκορτζής είπε...

"Όταν ξεκίνησα να γράφω δεν είχα "σχέδιο" άφησα τους συνειρμούς να με οδηγήσουν.Οπότε δε μου ανήκει καμία σοφία νομίζω." (κακώς νομίζεις, γιατί οι συνειρμοί είναι δικοί σου)
Η σοφία, λοιπόν, είναι στο τέρμα της διαδρομής των συνειρμών... Κρατάω τη μόνιμη θέση μου, πίσω από τον οδηγό.
Εύγε Ανατέλλοντα.

Ecumene είπε...

Αυτό το post,θα το έχω πάντα υπόψη μου...

μου αρεσουν πολυ τα κείμενα
που δημιουργούν συνειρμούς.......

Ισως και να μπαινε σε κάποιο
ημερολόγιο μηνών(που θα περιλάμβανε και τους άλλους μήνες)παρότι
"σκοτεινό" για Ιουλιο
λεει αληθειες.....

Φίλιππος είπε...

Πράγματι, όλα αυτά, και ο περιφρονημένος στο περιθώριο της Ιστορίας, Ιουλιανός ο "Παραβάτης", είναι απελπιστικά επίκαιρα.

Δείχνουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, άλλωτε κωμικά άλλωτε τραγικά.

Unknown είπε...

"πραγματικό ελληνικό μηνολόγιο";

Για τον Ιουλιανό υπάρχει και το καλό μυθιστόρημα του Γκορ Βινταλ.