tag:blogger.com,1999:blog-19838149.post115088360830057304..comments2023-10-26T17:53:05.474+03:00Comments on O ΔΥΩΝ ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ: Να ποιον θα σκοτώσω!!! (Περί Ανεργίας και μαλακίας)Unknownnoreply@blogger.comBlogger45125tag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-10991066001834085232010-05-16T02:17:04.005+03:002010-05-16T02:17:04.005+03:00Αυτό που είπε η aphrodite...
Καλύτερα εσύ στο δημό...Αυτό που είπε η aphrodite...<br />Καλύτερα εσύ στο δημόσιο παρά ένας άχρηστος αχαίρευτος ανίκανος που ζητάει να παίρνει μισθό για να κάθεται. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι πολλοί αυτοί που θα ψήφιζαν οποιονδήποτε για να πάρουν αυτή τη θέση.<br />Καλύτερα εσύ, μπορείς να "δημιουργήσεις" όντας ένας καλός υπάλληλος. <br /><br />Τώρα, ιδεολογικά... ναι, δίκιο έχεις, έχεις ευθύνη για τη συντήρηση του συστήματος. Στην τελική, κλέψε (cheat). Πες να σε διορίσουν και μην τους ψηφίσεις ;) <br />Καλή τύχη!<br /><br />(αν και μάλλον θα έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Είχα τη δημοσίευση στα bookmarks μου και ψάχνοντάς τα την βρήκα και την ξαναδιάβασα όλη, και τα σχόλια...)cortohttps://www.blogger.com/profile/09130907956171829747noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1158053917149081022006-09-12T12:38:00.000+03:002006-09-12T12:38:00.000+03:00ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ, ΑΝ ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΗ (ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΗΔΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ΠΑΡΕΑ!), ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΤΑ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ...<BR/>ΕΙΜΑΙ 30 ΕΤΩΝ ΚΑΙ -ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΟΥ- ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ, ΑΛΛΑ, ΦΥΣΙΚΑ, Η ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΟΥΤΟΠΙΑ.<BR/>ΣΥΝΕΧΙΣΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΑΡΙΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΩ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ "ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ".ΧΤΥΠΗΣΑ ΠΟΑΛΛΕΣ ΠΟΡΤΕΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ. ΚΑΤΑΝΟΗΣΑ ΤΕΛΙΚΑ ΟΤΙ ΤΟ "ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ" ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ, ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ, ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΚΑΘΑΥΤΗ Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΑΣΥΝΘΕΤΩ ΤΑ ΟΣΑ ΓΝΩΡΙΖΑ Ή ΤΑ ΟΣΑ ΜΑΘΑΙΝΑ...<BR/>ΠΟΎ ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ; ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!!!ΜΑΛΙΣΤΑ! ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΣΥΓΓΡΑΨΕΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ, ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΩΝ, ΚΑΙ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ ΑΡΙΘΜΟ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ!ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ -ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΑΥΞΗΜΕΝΩΝ "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΜΟΥ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ"! ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΜΑΘΑΙΝΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΗΛΙΘΙΩΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ ΕΤΟΙΜΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΜΩΣ, ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΩ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΑΝΕΠΛΗΡΩΤΟΥ: ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΜΕΝΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΟΤΙ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΓΝΩΣΗ.<BR/>ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ;ΙΣΩΣ.<BR/>ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ, ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ;ΙΣΩΣ.<BR/>ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΩ ΠΑΝΤΑ.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151189897466485672006-06-25T01:58:00.000+03:002006-06-25T01:58:00.000+03:00Χίλια ταπεινά "συγνώμη" Ελένη.Δεν ήθελα να σας θίξ...Χίλια ταπεινά "συγνώμη" Ελένη.<BR/><BR/>Δεν ήθελα να σας θίξω. Απλώς το σκέφτηκα και προτίμησα to err on the safe side.<BR/><BR/>(Και φυσικά υπάρχει διαφορά! Αλλά το είπα από "κοινωνικό" σεβασμό, όχι από πρόθεση υποτίμησης).<BR/><BR/>Και πάλι συγνώμη.<BR/><BR/>ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ<BR/><BR/>ΑφροδίτηAphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151163437087565322006-06-24T18:37:00.000+03:002006-06-24T18:37:00.000+03:00Αφροδιτη, αλλο γυναικα αλλο συζυγος. Χρησιμο να κα...Αφροδιτη, αλλο γυναικα αλλο συζυγος. Χρησιμο να καταλαβαινεις την διαφορα. Τουλαχιστον, εγω θεωρω.<BR/><BR/>ελενηAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151141098398796792006-06-24T12:24:00.000+03:002006-06-24T12:24:00.000+03:00Πολλές ευχαριστίες και από μένα για την ανταπόκρισ...Πολλές ευχαριστίες και από μένα για την ανταπόκριση και το εξαίρετο επίπεδο των αποκρίσεων.<BR/>ΔημήτρηςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151080599322299302006-06-23T19:36:00.000+03:002006-06-23T19:36:00.000+03:00@Μ.Π.,Μια φορά σε μια παραλία που ένα μυστήριο κύμ...@Μ.Π.,<BR/><BR/>Μια φορά σε μια παραλία που ένα μυστήριο κύμα ξέβρασε ένα κάρο μαλάκια τη νύχτα, κατά το πρωί μαζεύτηκε κόσμος κι άρχισε να τα μαζεύει για να τα πάει να τα μαγειρέψει. <BR/><BR/>Καποια στιγμή ένας τύπος που βρισκόταν εκεί που ξεβράστηκαν πολλοί αστερίες, έσκυβε, έπιανε έναν-έναν και τους πετούσε πίσω στη θάλασσα. <BR/><BR/>Ενας περαστικός τον ρώτησε:<BR/><BR/>"What are you doing?"<BR/><BR/>"I'm throwing starfish back at the sea".<BR/><BR/>"Why?"<BR/><BR/>"So that they will go on living".<BR/><BR/>"But how on earth could this action of yours make any difference whatsoever?@<BR/><BR/>Κι ο τύπος πετώντας έναν αστερία πάλι στη θάλασσα, απαντά:<BR/><BR/>"It makes a difference to this one!"<BR/><BR/><BR/>Σ'ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για όσα μας είπες. Προφανώς είδαμε πλευρές του προβλήματος, κι απαντήσαμε αναλόγως. Φυσικά κι έχεις τα δίκια σου - δε θα μπορούσε παρά να υπάρχει σοβαρός λόγος πίσω από όλα αυτά, ακόμη κι αν η ηθική αξία ορισμένων πραγμάτων ακούγεται εντελώς παρωχημένη στην εποχή μας. <BR/><BR/>Και δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος εδώ μέσα που να σου έλεγε καλύτερα δημοσιο και πουλημένος και να τρέφεις το σύστημα, παρά σε δουλειά που να σ'αρέσει. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ.<BR/><BR/>Αλλά: <BR/><BR/>α. Εσοδα. Από πού? <BR/>β. Ενσημα. Ομοίως <BR/>(κι όχι, μην το παίρνετε αψήφιστα, χτύπα ξύλο δύο χρόνια χημειοθεραπείας και τινάζουν σπίτια στον αέρα) <BR/>γ. αξιοπρέπεια (προσφέρω, αυτοσυντηρούμαι) <BR/>δ. Δουλειά ΟΧΙ απαραιτήτως αυτοπροσδιορισμός. <BR/><BR/>Εσύ είσαι εσύ. Κι αυτό δεν θα αλλάξει. Ούτε θα διαιωνίσεις τον μηχανισμό του τέρατος εσύ. νια, όλες οι ψηφίδες έχουν ευθύνη να είναι το σωστό χρώμα για να φανεί η ζωγραφιά (του..΄τέρατος), αλλά δεν είναι ανάγκη να το κανεις για πάντα. Για τους λόγους που κι εσύ λες. Και το "ξεπούλημα" δεν είναι κατ'ανάγκην κακό. Μια ωραία σφαλιάρα για τη συλλογή μας είναι. <BR/><BR/>Θα έρθει και η "σύζευξη". Προς το παρόν, ΟΧΗΜΑ. That's it.<BR/><BR/>Και για να ξαναγυρίσω στους αστερίες, μπορεί εσύ να κόβεις τις φλέβες σου εκεί μέσα, αλλά για σκέψου όντας τόσο έντιμος ΠΟΣΟ μπορείς να εξυπηρετήσεις και να φτιάξεις τη μέρα των απλών ανθρώπων... Δες πώς μας κοιτάζουν σαν ανάξια λόγου ανθρωπάκια και μας υποβάλλουν σε απίστευες δοκιμασίες τα στραβόξυλα του Δ. Τομέα... (άρση της μονιμότητας τώρα!)<BR/><BR/>Ενας άνθρωπος από την άλλη πλευρά τη φορά - αν του κάνεις διαφορά νομίζω ότι το αίσθημα αυτό θα σε κρατήσει μέχρι να βρεις το "κλικ" που λέγαμε...<BR/><BR/>Καλή σου επιτυχία, αν μη τι άλλο σου κόβει πολύ και φαίνεται. Οπως και να σε πετάξουν, θα προσγειωθείς με τα 2 και θα τα καταφέρεις σε πείσμα όλων!<BR/><BR/>Πάντως σ'ευχαριστώ για τόσο "άνοιγμα". <BR/><BR/>Και τον Δημήτρη, και τους φίλους για τη συνεισφορά τους (wow!) και φυσικά τον οικοδεσπότη & τη σύζυγο (πάλι καλά, εμείς πάμε για μέλη του DBS (Divorsed Bloggers Society) με τόση κατανόηση τριγύρω...<BR/><BR/>Και μετά δύοντα μου λες και για μπλογκ! ΛΟΛ! Και να θέλω, πού χρόνος ακόμη, οργανώνομαι με ρυθμούς.. οπισθοδρομικής χελώνας! (αλλά πού θα μου πάει?!?!)Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151078414264179122006-06-23T19:00:00.000+03:002006-06-23T19:00:00.000+03:00Cheers 2 u mate! Και πες του Δημήτρη να μου απαντή...Cheers 2 u mate! Και πες του Δημήτρη να μου απαντήσει πάραυτα στα e mails (2)που του έχω στείλει. <BR/><BR/>Άντε, είναι επτά παρά πέντε, η Λευκωσία κολυμπάει στην υπέροχη ξηρή ζέστη της , παω να κάνω ένα ντους και μετά ίσως προλάβω να ανεβάσω σήμερα το επόμενο post.hardrainhttps://www.blogger.com/profile/10248821222530239676noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151073253956554312006-06-23T17:34:00.000+03:002006-06-23T17:34:00.000+03:00Αγαπητέ Δύοντα (και συμμετέχοντες),Η χώρα όπου βρι...Αγαπητέ Δύοντα (και συμμετέχοντες),<BR/>Η χώρα όπου βρισκόμουν ήταν η Βρετανία και εκεί όντως δούλεψα για ένα διάστημα. Έφυγα από τη δουλειά μου γιατί έπρεπε να φύγω (δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες). Συνέχισα να ψάχνω και ενδεχομένως να είχα βρει κάτι, αλλά η αναμονή τράβηξε πολύ και έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να καλύψω τα έξοδα διαβίωσής μου (και ήξερα και άλλες τέτοιες περιπτώσεις στη Βρετανία). Αυτό μέχρι τον προηγούμενο Δεκέμβριο συγκεκριμένα. Μπορεί να ήμουν άτυχος, αλλά όλες οι αιτήσεις μου για δουλειά, π.χ. τύπου McDonalds δεν απέδωσαν. Παντού όπου είδαν το cv μου άκουσα το ίδιο πράγμα: «απορούμε γιατί με τέτοια προσόντα θέλεις να δουλέψεις εδώ». Η λογική, την οποία γνωρίζεte πολύ καλά (είμαι σίγουρος), ήταν ότι «θα μας χρησιμοποιήσεις για εισόδημα και μετά θα φύγεις». Πράγμα που όντως θα γινόταν. Η μοναδική περίπτωση που μου προσφέρθηκε κάτι ήταν πέρυσι, αλλά αφού είχα επιστρέψει εδώ. Κάποια από τις αιτήσεις μου για καθαριστής πατωμάτων σε ένα μουσείο στη Σκωτία (με μισθό όχι και τόσο ικανό να καλύψει τα έξοδά μου και αν θυμάμαι καλά part time) είχε φαίνεται αποδώσει. Ήταν αργά, ήμουν πλέον εδώ. <BR/>Τώρα, υπάρχει μία διάκριση ανάμεσα στην πρακτική και την ιδεολογική διάσταση του θέματος που έθεσε ο Δημήτρης, αλλά και εγώ στο προηγούμενο post. Σε πρακτικό επίπεδο μπορεί να αναγκαστώ να κάνω οτιδήποτε. Το πρώτο κείμενο στο άλλο post σου ήρθε, φαντάζομαι, ως πρόκληση για να ανοίξει αυτό το θέμα, μάλιστα πολύ σύντομα μετά από μία κουβέντα μας σχετική. Ο Δημήτρης πήρε απλά την πρωτοβουλία να με «χρησιμοποιήσει» κατά κάποιον τρόπο. Ωστόσο, η διάκριση παραμένει, και είναι αυτή η ίδια την οποία εξέθεσα στα δικά μου σχόλια. Σε πρακτικό επίπεδο μπορεί να κάνουμε οτιδήποτε. Σίγουρα την επιβίωση δεν την αγνοεί κανείς εύκολα. Και αναγνωρίζω την ανάγκη για προσαρμογή. I’m not sniffing down on anything! Ωστόσο, χαίρομαι για την αναφορά σου στην “pathetic” γνωστή σου. Δεν σου/σας κρύβω ότι το αυτογνωσιακό παιχνίδι είναι τραγικά ύπουλο, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τον νου. Σε φιλοσοφικό επίπεδο μπορείς να επιχειρηματολογήσεις σχεδόν υπέρ των πάντων. Άρα, θα μου επιτρέψεις εν μέρει να αυτο-συμπεριληφθώ στο είδος των ανθρώπων που αποκαλείς “pathetic”. Αλλά (και αυτό είναι εκεί όπου καταλήγει το προηγούμενο post μου) αυτό έχει διπλή εφαρμογή. Γιατί αν βλέπω ως pathetic την στάση που αναφέρεις, βλέπω ως παρομοίως pathetic και την αντίθετή της – την ανάλυση της πραγματικότητας μέσα από το φακό της επιβίωσης και την υπερ-επιχειρηματολόγηση υπέρ της τελευταίας. Σε τέτοιο βαθμό δηλαδή που οι υποχωρήσεις βαφτίζονται «μάχη για ζωή» και το σύστημα συντηρείται. Έτσι, όπως η εν λόγω κυρία συντηρεί την αθλιότητά της στο επίπεδο της αδράνειας, έτσι και άλλοι μπορεί να συντηρούν τις συνθήκες που μας γαμάνε όλους στο επίπεδο της δράσης. Επιχειρήματα, είμαι βέβαιος, θα βρούμε και για τα δύο. Το θέμα μου, και είναι αυτό που εγώ τουλάχιστον στο προηγούμενο σχόλιό μου προσπάθησα να αναδείξω, είναι κατά πόσον όταν κάνουμε την υποχώρηση δεν την βαφτίζουμε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Για μένα, το να μπω στο Δημόσιο φερ’ ειπείν μπορεί να συμβεί. Αλλά θα έχω ηττηθεί. Θα έχω γίνει μέρος του προβλήματος. Η μόνη μου (συνειδησιακή) άμυνα είναι μέσα μου να μην γυρίσω να πω στον εαυτό μου πρωτίστως ότι αυτό που έκανα ήταν ok. Το ερώτημά μου είναι: έχω τη δύναμη να συνυπάρξω με τα στραβά μου, ή πρέπει πάση θυσία να τα ωραιοποιήσω, να τα ιδεολογικοποιήσω για να (με) αντέξω;<BR/>Ουσιαστικά, φίλε Δύοντα, με το προηγούμενο σχόλιό σου, συναντιόμαστε στη μέση. Για μία ακόμα φορά τα πάντα κρίνονται στο επίπεδο της ισορροπίας ανάμεσα στα αντίθετα. Όχι απλά κατανοώ, αλλά ενστερνίζομαι κιόλας τη στάση σου. Αλλά εκτός από την επιχειρηματολόγηση υπέρ της αδράνειας, υπάρχει και η επιχειρηματολόγηση υπέρ συγκεκριμένων (κακών;) μορφών δράσης. Και είναι ως τέτοια που εγώ θεωρώ την είσοδο στο Δημόσιο, ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες. Γιατί μπορεί εγώ να πρέπει να νοιώσω καλά για τον εαυτό μου με το να έχω εισόδημα που καλύπτει τις ανάγκες μου και μου επιτρέπει να σταθώ στα πόδια μου και να απαλλάξω και τη μητέρα μου, αλλά έχω το δικαίωμα να συντηρήσω το άθλιο αυτό σύστημα για να το πετύχω αυτό; Και ας μη μου απαντήσει κανείς «ναι, αλλά εσύ είσαι ένας, τι κακό μπορείς να κάνεις;». Αυτή ακριβώς η νοοτροπία είναι που μας έχει κάνει όλους σε αυτή τη χώρα αδρανείς και συνένοχους. Όλοι όσους ξέρω περιμένουν κάποιος άλλος να κάνει «το πρώτο βήμα» και θεωρούν ότι αυτοί δεν φέρουν ευθύνη. Το ακούω επί 39 χρόνια: «Ωχ, αδερφέ, εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο; Ας κάνει την αρχή κάποιος άλλος…». Όταν το προκείμενο γίνεται ο εαυτός μας, η συνείδησή μας αποκτά μία εντυπωσιακή ελαστικότητα…<BR/>Προσωπικά, με ενδιαφέρει πρωτίστως το συνειδησιακό επίπεδο. Και, ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας, το συνειδησιακό επίπεδο παίζει για μένα πολύ μεγάλο ρόλο. Και επιτρέψτε μου να πω κάποια πράγματα χ-ω-ρ-ί-ς να έχω κατά νου κανέναν από τους συμμετέχοντες στη συζήτηση, ευθέως ή πλαγίως. Εκεί είναι όπου έχω συναντήσει ανθρώπους βολεμένους οι οποίοι (όπως εγώ στα μάτια κάποιων μπορεί να μετατρέπω σε ιδεολογία την οκνηρία μου ώστε να με συντηρεί εύκολα η μαμά μου και να μπορώ να συνεχίσω να κλαίγομαι γιατί μου φταίνε πάντα οι άλλοι) επιβίωσαν με δικούς τους κόπους και θυσίες (και μπράβο τους, σίγουρα!) εντός του συστήματος αλλά ετούτη τη στιγμή κρίνουν κάπως εκ του ασφαλούς και με backup τα οποία πλέον θεωρούνται δεδομένα. Και τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ εύκολο να εξοβελίσουν κάποιον σαν εμένα στους βολεμένους στην αγκαλίτσα της μανούλας, γιατί αυτό, ουσιαστικά, εξυπηρετεί την ωραιοποίηση των δικών τους υποχωρήσεων. Αυτό που λέω εν κατακλείδι είναι ότι τα πάντα είναι πολύ ύπουλα και η μαχητική στάση ζωής δεν έρχεται χωρίς σκοτεινά σημεία… Αναρωτιέμαι απλά αν τελικά τέτοιες στάσεις ζωής είναι αρκετά συνειδητές, ή απλά περιορίζονται στην απόλαυση της ξεκάθαρης γοητείας της νίκης επί των εξωτερικών δυσκολιών. Αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τότε να είστε βέβαιοι ότι οι συνθήκες θα παραμείνουν ως έχουν. Και σε κάποιο (μεγάλο;) βαθμό θα τους το έχουμε επιτρέψει εμείς. <BR/>Τι άλλο να πω; Η ανταλλαγή για μένα είναι γόνιμη, αν και ουσιαστικά έχω γίνει Δημήτρης στη θέση του Δημήτρη (ο οποίος φαίνεται ότι έχει επιλέξει να ‘αράξει στο πίσω κάθισμα’ ενόσω αυτό συνεχίζεται) :-)<BR/>Σε πρακτικό επίπεδο όμως οι συμβουλές είναι πολύτιμες. Και πάλι ευχαριστώ άπαντες (Μάυρε Γάτε, για την ενθάρρυνση). Και την Ελένη για τη συμβολή της. Και τον περαστικό. Γενικά, το ενδιαφέρον όλων, όσο «σκληρά» και αν εκφράστηκε σε κάποιες περιπτώσεις, ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Cheers!<BR/>Μ.Π.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151071608960680772006-06-23T17:06:00.000+03:002006-06-23T17:06:00.000+03:00Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που γράφεις Μ.Π., τι ίδιε...Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που γράφεις Μ.Π., τι ίδιες απόψεις έχουμε και για το Δημόσιο, αλλά όπως έγραψε και ο Δύοντας, νομίζω ότι πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτή τη δυνατότητα από τη στιγμή που σου την προσφέρει κάποιος και να εργαστείς ευσυνήδειτα για να δικαιώσεις την τοποθέτησή σου σε όποια θέση. Νομίζω ότι πράγματι προέχει η ηθική οφειλή προς τη μητέρα σου. Πολλές φορές οι επιλογές μας περιορίζονται στο μη χείρον. Γράφεις ότι ήδη έχεις απευθυνθεί σε μεταφραστικά γραφεία οπότε μάλλον θα έχεις τα στοιχεία επικοινωνίας μαζί τους. Πάντως, ρίξε μια ματιά εδώ, ξέρω ότι ψάχνουν πάντα κόσμο και ενίοτε κάνουν και προσλήψεις εσωτερικών συνεργατών: http://www.orco.gr/loc/frameset-gr.html.<BR/>Εύχομαι οι προσπάθειές σου να έχουν σύντομα αποτέλεσμα.Περαστικόςhttps://www.blogger.com/profile/07874969058650539035noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151070857198916552006-06-23T16:54:00.000+03:002006-06-23T16:54:00.000+03:00Να λοιπόν τελικά η Ελένη βρήκε λίγο χρόνο και ως σ...Να λοιπόν τελικά η Ελένη βρήκε λίγο χρόνο και ως συνήθως είπε λίγα, σάφή και πρακτικά. Ιδού η ρόδος , ιδού και το πήδημα δηλαδή. <BR/><BR/><BR/>@Candyblue σε ευχαριστώ πολύ -δεν το λεω τυπικά-υπάρχουν εξαιρετικά ωραίες σελίδες στη σφαίρα. Προσωπικά έχω μείνει συχνά εμβρόντητος από την ποιότητα που έχω συναντήσει , σε τέτοια ποσότητα. <BR/><BR/>Για τα σχόλιά μου στο blog σου αλλά και αλλού, έχω να πω πως "αντιδρώ" πάντα στο γραπτό λόγο, μου αρέσει να κάνω διάλογο με τα κείμενα που μου αρέσουν, τελείως αυθόρμητα. <BR/><BR/>Άσε που δεν είμαι καν εγώ που κάνω αυτόν το διάλογο, είναι σα συνομιλεί η γλώσσα με τον εαυτό της και τα φορτία της.hardrainhttps://www.blogger.com/profile/10248821222530239676noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151067836496560172006-06-23T16:03:00.000+03:002006-06-23T16:03:00.000+03:00Αχα! Εδώ είσαι...σε ένα απο τα ομορφότερα blog eve...Αχα! Εδώ είσαι...σε ένα απο τα ομορφότερα blog ever<BR/>ήθελα να σε ευχαριστίσω πολύ για τα πανέμορφα σχόλια που μου άφησες στα τελευταία 2 post μου<BR/>Υπέροχα όλα.<BR/>Να περνάς όλο.<BR/>Να έρχεσαι.<BR/>Ταξιδεύω με αυτά που αφήνεις.candybluehttps://www.blogger.com/profile/05363627063458977856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151067448211610252006-06-23T15:57:00.000+03:002006-06-23T15:57:00.000+03:00Κατα πως λεει, υπαρχουν πανω απο 800.000 χιλιαδες ...Κατα πως λεει, υπαρχουν πανω απο 800.000 χιλιαδες θεσεις!!!!<BR/><BR/>Δεν τις κοιταξα γιατι δεν εχω καιρο, αλλα ο τολμων....<BR/><BR/>ελενηAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151067054847617492006-06-23T15:50:00.000+03:002006-06-23T15:50:00.000+03:00http://europa.eu.int/eures/home Αυτη ειναι η ηλεκτ...http://europa.eu.int/eures/home<BR/><BR/> Αυτη ειναι η ηλεκτρονικη διευθυνση. <BR/><BR/> Καλη τυχη - ελενηAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151066300875231852006-06-23T15:38:00.000+03:002006-06-23T15:38:00.000+03:00Η Ε.Ε. εχει δημιουργησει ενα site στο οποιο υπαρχο...Η Ε.Ε. εχει δημιουργησει ενα site στο οποιο υπαρχουν λιστες θεσεων εργασιας σε διαφορες χωρες της Ενωσης, προκειμενου να προωθησει την διακινηση εργατικου δυναμικου προς τις χωρες που υπαρχει ελλειψη. Εχω καιρο να το δω, αλλα η δικη μου ειδικοτητα(εκπαιδευτικου) ειχε καπου 900 θεσεις εργασιας. Οπως ξερεις, αν και αναρωτιεμαι γιατι επεστρεψες απο την χωρα που ειναι παρανομο το να μην προσφερεις δουλεια σε προσοντουχους υποψηφιους εξαιτιας της ηλικιας, φυλου η σωματικης αρτιοτητας, στις πλειστες χωρες της ΕΕ, τα παραπανω ειναι μερος της νομοθεσιας τους. Μακαρι αυτο να βοηθησει... <BR/><BR/>ελενηAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151065597508136332006-06-23T15:26:00.000+03:002006-06-23T15:26:00.000+03:00Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη η απάντησή σου «Ανώνυμε...Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη η απάντησή σου «Ανώνυμε», προτιμώ ωστόσο να σε αποκαλώ Συνταξιδιώτη για τους λόγους που εξήγησα στο αρχικό μου σχόλιο. <BR/><BR/>Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη σε βαθμό ανησυχητικό (!) γιατί αναδεικνύει με σαφέστατο τρόπο τη γνώση σου και την δυνατότητα ανάλυσης που έχεις στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η εμπειρία είναι που με κάνει διστακτικό ως προς το να χειροκροτήσω λοιπόν, γιατί μου έχει τύχει να γνωρίσω έναν από τους πλέον pathetic ανθρώπους στη ζωή μου, ή οποία (περί μίας κυρίας πρόκειται) μπορούσε να αυτοψυχαναλυθεί με τρόπο θαυμαστό, να χτίσει μία σειρά από περίπου ακλόνητα επιχειρήματα γύρω από την αδράνειά της και μετά να συνεχίσει να αδρανεί. <BR/><BR/>Δε λέω πως αυτό είναι που συμβαίνει στην περίπτωσή σου, άλλωστε οφείλω να υπογραμμίσω πως χρησιμοποίησα το κείμενο του Δημήτρη και την περίπτωσή σου, για να απευθυνθώ εν μέρει σε σένα αλλά και γενικότερα. <BR/><BR/>Προσωπικά, ομολογώ πως αν ήμουν στη θέση σου (εδώ πρέπει να τονίζω πως και άνεργος έχω μείνει και έχω πληρώσει πανάκριβα διάφορες επιλογές μου, αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία) αν ήμουν στη θέση σου λοιπόν και αν πια δεν περίμενα τίποτα άλλο, ναι, θα δεχόμουν να μπω και από την πόρτα και από την πίσω πόρτα και από το παράθυρο και από την ταράτσα, είτε στο Δημόσιο, είτε οπουδήποτε. Και αυτό, για να νιώσω καταρχάς, πως πατάω στα πόδια μου ξανά και μπορώ να τα ανταπεξέλθω στις όποιες υποχρεώσεις μου. Να αρχίσει δηλαδή αυτό που λέμε, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ένα κάποιο εισόδημα. Στο κάτω κάτω, αν έκανα κάτι τέτοιο, γνωρίζω, πως την όποια δουλειά θα έπρεπε να κάνω, θα την έκανα φιλότιμα αποδίδοντας και με το παραπάνω την εργατική μου υπεραξία. <BR/><BR/>Και, ταυτόχρονα, εφ όσον αυτή η συγκεκριμένη δουλειά δε μου κάνει , δεν τα παρατάω, συνεχίζω και ψάχνω αγωνιωδώς για το βέλτιστο. Άσε, που αν είναι Δημόσιο, (το ξαναλέω αυτό) σου δίνει εξαιρετικά πολύ χρόνο για να ασχοληθείς με άλλα πράγματα στο σπίτι. Μεταφράσεις, ή δεν ξέρω και εγώ τι. <BR/><BR/>Έχεις πολύ δίκιο, για ορισμένα σημεία της επιστολής του Δημήτρη που μοιάζει όλοι να αγνοήσαμε. Μάλιστα, από χθες το απόγευμα με «έτρωγε» να κάνω μία διόρθωση , γνωρίζοντας το τι συμβαίνει στην Ελλάδα τόσο με τις ηλικίες όσο και με άλλες παραμέτρους που θίγεις.<BR/><BR/>Και έχεις τεράστιο δίκιο αναφορικά με την «Αντιευρωπαϊκότητα» των συνθηκών στον τόπο μας.<BR/><BR/>Ωστόσο, ήθελα να σε ρωτήσω, σε ποια χώρα ήσουν και γιατί αποφάσισες να γυρίσεις στην Ελλάδα. <BR/><BR/>Το λέω αυτό διότι γνωρίζοντας αρκετές περιπτώσεις συμπατριωτών μας στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε διαβεβαιώ, πως ουδείς μα ουδείς έμεινε άνεργος. Οι πλείστοι, στην αρχή μπορεί να έκαναν δουλειές του ποδαριού, αλλά στο τέλος όλοι αφομοιώθηκαν στην παραγωγή του κλάδου που είχαν επιλέξει. Και όπως είπα, γνωρίζω τέτοιους που είναι δημοσιογράφοι, αναλυτές-ερευνητές, Ιστορικοί, διδάσκαλοι , φιλόλογοι κλπ. <BR/><BR/>Πραγματικά, (αν μιλάμε για τη Βρετανία) είναι πολύ δύσκολο να μη βρει δουλειά κανείς εκεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια όπου η οικονομική πολιτική των Blair / Brown μοιάζει να είναι αρκετά επιτυχημένη. <BR/><BR/>Ελπίζω να βρει χρόνο η Γυναίκα μου, η Ελένη να λάβει μέρος στην κουβέντα μιας που έχει μία μακρότατη εμπειρία στη Ευρώπη, απολύτως εργατική από τη μια και απολύτως Ακαδημαϊκή στη συνέχεια από την άλλη. <BR/><BR/>Ασφαλώς και να συνεχίσεις το ψάξιμο στον ιδιωτικό τομέα!hardrainhttps://www.blogger.com/profile/10248821222530239676noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151059860258483782006-06-23T13:51:00.000+03:002006-06-23T13:51:00.000+03:00Ανώνυμε, κατάλαβα πολύ καλά το γιατί δεν θελεις να...Ανώνυμε, κατάλαβα πολύ καλά το γιατί δεν θελεις να μπεις στο δημόσιο με μέσο, και συμφωνώ μαζί σου. Επίσης βλέπω στο κείμενό σου έναν άνθρωπο συγκροτημένο και μετριοπαθή. Δεν μπορώ να διαφωνήσω με κάτι από αυτά που γράφεις.<BR/><BR/>Σού εύχομαι καλή επιτυχία, στη θέση σου θα επικεντρωνόμουν στον προσεχή ΑΣΕΠ, κερδίζοντας παράλληλα τα προς το ζειν από μεταφράσεις, όσο αυτό είναι δυνατόν.<BR/><BR/>Είμαι σίγουρος ότι κάποια πόρτα τελικά θα ανοίξει. Να είσαι καλά.Μαύρος Γάτοςhttps://www.blogger.com/profile/18412252979721240449noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151055717343346382006-06-23T12:41:00.000+03:002006-06-23T12:41:00.000+03:00Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις και καταθέσεις ...Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις και καταθέσεις εμπειριών. Δεν είχα πάρει χαμπάρι το ενδιαφέρον για το post του Δημήτρη, οπότε συγχωρέστε μου την καθυστέρηση. Και επειδή δεν έχει νόημα να καταχρώμαι της ταυτότητάς του, θα γράψω απευθείας εγώ. Στη συνέχεια θα διευκρινίσω κάποια πράγματα και θα απαντήσω σε κάποια σχόλια. Ενώ διαβάζετε ό,τι θα ακολουθήσει, παρακαλώ έχετε υπόψη σας ότι τα πάντα γράφονται με πολύ μεγάλο σεβασμό προς όλες τις κατευθύνσεις. <BR/>Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρωτίστως δεν διαφωνώ με τις απόψεις που εκφράστηκαν. Αντίθετα, στην ηλικία των 39 ακριβώς τα ίδια πράγματα λέω κι εγώ σε νεότερους (αλλά και σε μεγαλύτερους). Διαβάζοντας τα posts, θα μπορούσα να γίνω πολύ αμυντικός. Αλλά πραγματικά δεν υπάρχει λόγος. Νομίζω ότι το αρχικό post (του Δημήτρη) είναι αρκετά αποσπασματικό ώστε να αφήνει, ίσως ως άλλο «έργο τέχνης», στον καθένα το χώρο για να συμπληρώσει πράγματα, που συνήθως θα προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες. Για παράδειγμα, πουθενά στο post δεν αναφέρεται ότι εδώ και μήνες αναζητώ κάθε είδους δουλειά που μπορώ να κάνω. Ωστόσο πολλές από τις απαντήσεις «προϋποθέτουν» ότι αναζητώ μόνο δουλειές πάνω σε αυτά που σπούδασα και ότι περιφρονώ οτιδήποτε άλλο. Οφείλω λοιπόν να πληροφορήσω ότι το τελευταίο δεν συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή περιμένω απάντηση στην αίτησή μου για εργασία σε βιβλιοπωλείο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα μου τη δώσουν. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν πολλά. Και Goodys (δεν με πήραν, ευγενικά εξηγώντας μου ότι κάποιος σαν εμένα [sic] αποκλείεται να είναι ευχαριστημένος εκεί…). Στις οικοδομές και τα χωράφια, απ’ όσο βλέπω και ξέρω, οι θέσεις είναι κατειλημμένες από ως επί το πλείστον οικονομικούς μετανάστες (στις δύο οικοδομές που χτίζονται στην περιοχή όπου ζω δεν ακούς ελληνικά). Όσο για τα φυλλάδια και ανάλογου τύπου εργασίες (τις οποίες άλλωστε έκανα στο παρελθόν επί πολλά χρόνια) σίγουρα δεν χρειάζεται να τις κάνω γιατί τα ψίχουλα που αποδίδουν μπορώ να τα έχω και τώρα μέσω μεταφράσεων. Σχετικά με το τελευταίο απλά να πω ότι οι αιτήσεις μου σε μεταφραστικά γραφεία είναι άπειρες αλλά η ανταπόκριση ελάχιστη. Έχουμε γίνει πολλοί και είμαστε όλο και πιο απελπισμένοι. Άρα το «με ζει η μάνα μου», που τόσο φάνηκε να ενοχλεί, δεν περιλαμβάνει και το χαρτζιλίκι μου. <BR/>Ένα πράγμα που πέρασε εντελώς στο ντούκου είναι οι απαιτήσεις της ελληνικής αγοράς σε όριο ηλικίας και φύλο. Λόγω και μόνο αυτών αποκλείομαι από πολλά πράγματα. Ο Δημήτρης στο κείμενό του σε αυτό αναφέρεται περισσότερο και στην αδικία (αλλά και στην πλήρη ‘αντι-ευρωπαϊκότητα’) που επικρατεί εκεί στις ευκαιρίες. Οι φορές που θέλησα να απαντήσω σε αγγελία για δουλειά σε κατάστημα είναι άπειρες. Και θα είχα πάει αλλά εκεί «ζητείται π-ω-λ-ή-τ-ρ-ι-α πεπειραμένη». Λυπάμαι, έχω ανατομικό πρόβλημα… <BR/>Τώρα για να έρθω στο κομμάτι περί αυτοκριτικής του οικοδεσπότη (και να ευχαριστήσω κι εγώ για τη φιλοξενία) δεν διαφωνώ. Το όλο management της ζωής μου μέχρι στιγμής είναι πολύ αμφιλεγόμενο. Αλλά, όπως λέει και ο ίδιος, αυτό πάει τελείωσε. Αυτό που διαπιστώνω καθημερινά στη χώρα μου είναι ότι τα λάθη δεν συγχωρούνται και οι δεύτερες ευκαιρίες είναι πολύ σπάνιες. Αντίθετα, συχνά νιώθω να αντιμετωπίζομαι με την καχυποψία του πρώην φυλακισμένου ο οποίος έχει το στίγμα (έχει κάνει πολλά για να τον εμπιστευτεί κανείς). Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί κανείς. Όλα αυτά περί «ελιτισμού» κλπ δεν έχουν να κάνουν με την περίπτωσή μου. Συμφωνώ πλήρως ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Απλά διαπιστώνω ότι κανείς δεν μου την προσφέρει. Αυτό όμως που με ψιλο-στενοχώρησε στις απαντήσεις είναι ότι ίσως επειδή ο Δημήτρης ανέφερε τι σπούδασα θεωρήθηκα, χωρίς να προκύπτει από πουθενά μέσα στο κείμενό του, ότι είμαι ένας σνομπ που κάθεται και περιμένει να τον θρέψει η μαμά του και κλαίει γιατί δεν βρίσκει κανέναν να εκτιμήσει το πνεύμα του. Προσπερνώ το αδικαιολόγητο της υπόθεσης αυτής (αλλά με τη σειρά μου θα καλέσω και καθέναν από όσους [θεωρούν ότι] την έκαναν να εξετάσει για ποιο λόγο η κριτική του βασίστηκε εκεί) και θα αναφέρω ότι δεν έχει καμία βάση. Ο αγαπητός οικοδεσπότης, με αυστηρή, σχεδόν πατρική διάθεση, με καλεί να επανασυνδεθώ με την πραγματικότητα. Είναι ειρωνικό γιατί δεν θεωρώ ότι έχασα ποτέ την επαφή μου μαζί της… Ωστόσο είναι αδύνατον να δουλέψω λ.χ. σε φούρνο πρώτον γιατί στη σύγχρονη Ελλάδα (να πω απλά στην Αθήνα;) οι φούρνοι απολύουν δεν προσλαμβάνουν προσωπικό και δεύτερον γιατί στο βιογραφικό μου αν δεν βάλω τι έχω κάνει θα φανεί μία τεράστια τρύπα ενώ αν το κάνω θα αντιμετωπιστώ με τεράστια καχυποψία. Και στο τέλος θα προτιμηθεί η «κοπέλα» που άμα λάχει έχει και ωραιότερο παρουσιαστικό. Αλλά ας αφήσουμε εμένα. Ξέρω άτομα με χαμηλότερου επιπέδου (και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη χαλαρά, μην και θεωρηθώ πάλι ως καλαμο-βάτης) προσόντα που έχουν τη διάθεση να κάνουν την κάθε δουλειά αλλά τρώνε πόρτα χοντρά. Για πολύ καιρό τώρα. Επομένως κάτι κάπου πάει πολύ στραβά. Όμως η στάση μου δεν είναι «αχ, η πουτάνα, η παλιοκοινωνία, όλα αυτή τα φταίει!». Ή «για όλα φταίνε οι άλλοι». Ή «σας μισώ όλους». Προσωπικά δεν μισώ κανέναν. Στις κουβέντες μου με τον αγαπητό συγγράψαντα το αρχικό κείμενο απλές διαπιστώσεις κάνουμε. Και, έστω αποσπασματικά, αυτές μεταφέρθηκαν εδώ. <BR/>Αλλά ας έρθουμε και στο επίμαχο κομμάτι Δημόσιο. Πολλά γράφτηκαν. Πάρα πολλά. Και έχω την αίσθηση ότι πολλοί από τους επισκέπτες του blog πιάστηκαν από την ευκαιρία να αντι-κριτικάρουν τη γενικότερη απαξίωση του Δημοσίου, που πολύ αφελώς ευδοκιμεί στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Δεν νομίζω και πάλι ότι από το κείμενο του Δημήτρη προκύπτει απαξίωση των Δημοσίων Υπαλλήλων συλλήβδην. Σίγουρα όταν στο κείμενό του γράφει «σιχαίνεται το δημόσιο» ο καθένας μπορεί να καταλάβει ό,τι θέλει. Αλλά και πάλι για το τι νομίζουμε ότι λέει το κείμενο έχουμε μεγάλη μερίδα της ευθύνης εμείς. Σιχαίνομαι το Δημόσιο όχι γιατί εκεί μέσα είναι όλοι άχρηστοι ούτε γιατί δεν πρέπει να υπάρχει και να τα καταπιεί όλα ο ιδιωτικός τομέας. Αντίθετα, για μένα ακόμα και η πιο μετριοπαθής άποψη ενός εύρωστου ιδιωτικού τομέα που θα λειτουργεί ως ένα είδος αντίπαλου δέοντος προς το [συχνά επιρρεπές σε εφησυχασμό] Δημόσιο έχει ήδη εκχωρήσει πολλά στην ιδεολογία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ας είναι όμως. Σιχαίνομαι το Δημόσιο λόγω της τωρινής του κατάντιας. Συμφωνώ πλήρως ότι εκεί «εκβάλλουν» οι πελατειακές σχέσεις της χειρότερης διαπλοκής που κατατρώει όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνίες: αυτής ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες. Το πρόβλημα «μέρος» του οποίου δεν θέλω να είμαι είναι η συνέχιση του εκβιασμού. Δηλαδή, ο ιδιωτικός τομέας αποσαρθρώνεται εντελώς έτσι ώστε το Δημόσιο να αποτελεί το καρότο. Ένα καρότο βασισμένο στην βασική ανάγκη όλων: της επιβίωσης. Αυτοί μένουν στην εξουσία επειδή εμείς πρέπει να επιβιώσουμε. Άρα οι απαντήσεις παραβλέπουν μία σημαντική πτυχή. Έχουμε έναν άνθρωπο που διαχειρίστηκε τη ζωή του λανθασμένα (για πολλούς λόγους, τους δέχομαι όλους αν θέλετε, όλους!)• αντιμέτωπος με την επιβίωση ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του όχι γιατί είναι ψώνιο και βολεμένος και καλαμοκαβαλημένος αλλά γιατί η εύρεση εργασίας στη σύγχρονη Ελλάδα είναι τραγικά δύσκολη, ιδίως για άντρες άνω των 35 ετών• στη φάση αυτή εμφανίζεται το Δημόσιο• το ερώτημα δεν είναι αν αυτός ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να σνομπάρει το Δημόσιο. Το ερώτημα είναι: έχει το δικαίωμα, επικαλούμενος την ανάγκη του για επιβίωση, να διαιωνίσει ένα σύστημα αναξιοκρατίας και πελατειακών σχέσεων και μάλιστα εντός ενός χώρου που για χρόνια απομυζά και αποδυναμώνει τη χώρα όπου ζει; Όλους εσάς που απαντήσατε «ναι, να μπεις» σας ρωτώ: εσείς θα με βάζατε στη δική σας δουλειά από το παράθυρο; Εγώ το θεωρώ ανήθικο. Προσέξτε με: όχι μειωτικό για την «σπουδαία προσωπικότητά μου», απλά α-ν-ή-θ-ι-κ-ο! Εκεί είναι το πρόβλημά μου και η άρνησή μου. Και αυτό που σιχαίνομαι δεν είναι το Δημόσιο το ίδιο (αν και θα είχα πολλά να πω και γι’ αυτό) αλλά την όποια συμμετοχή στη συντήρηση ενός σοβαρότατου προβλήματος. Και να σας πω γιατί με ανησυχεί αυτό; Γιατί πολύ απλά αν δεχτούμε ότι αυτό το ελάχιστο της όποιας συμβολής μου σε ένα χρόνιο πρόβλημα στη χώρα μας είναι για μένα δικαιολογημένο λόγω της δεινής μου θέσης, πόσο απέχουμε από το, με δούρειο ίππο κάποιους σαν κι εμένα, να μας φέρουν όλους σε τέτοιο σημείο ώστε με μέσο τη δική μας ανάγκη για επιβίωση να μην ξεκουνηθούν αυτοί ποτέ από τις καρέκλες τους; Το ζήτημα δεν είναι αν εγώ σνομπάρω το Δημόσιο. Το ζήτημα είναι αν άνθρωποι σαν εμένα λόγω του ότι έκαναν λάθη πρέπει να υποκύπτουν στις αντικειμενικές δυσκολίες και να γίνονται μέρος ενός (πολιτικού) συστήματος που αυτοσυντηρείται μέσα από τον εκβιασμό της δικής τους/μας επιβίωσης.<BR/>Στις απαντήσεις διάβασα πολλά, μέχρι και την πιθανή υπόθεση ότι ίσως εμφορούμαι από ηλιθιότητες τύπου Coelho περί σύμπαντος που συνωμοτεί για να πετύχουμε ό,τι θέλουμε κλπ. Επιτρέψτε μου να είμαι κάθετος: συμφωνώ απόλυτα με τη στάση απέναντι στη ζωή που προτείνει ο οικοδεσπότης και άλλοι. Και θεωρώ ότι ακριβώς επειδή η στάση αυτή είναι ξεκάθαρα μαχητική, η άρνηση ένταξης σε ένα σύστημα όπως αυτό του διορισμού στο Δημόσιο από το παράθυρο είναι μέρος αυτής της μαχητικής στάσης, όχι σε αντίθεση μ’ αυτήν. Και παραείναι αυτοκαταστροφική για να είναι ένδειξη εφησυχασμού κλπ. Και βέβαια, εδώ θα μου απαντήσουν όλοι: ναι, αλλά αυτό να το κάνεις με τα δικά σου αρχίδια, όχι με τις πλάτες της μαμάς σου! Κοιτάξτε, προς το πρώτο βαδίζω έτσι κι αλλιώς. Το ερώτημα είναι αν, ακόμα και σε αυτή τη θέση όπου βρίσκομαι, η επιβίωσή μου, ή η ξεκάθαρα ηθική οφειλή (έστω και για απλή ξεκούραση) προς τη μητέρα μου δικαιολογεί τη συμμετοχή μου στη διαιώνιση του μεγαλύτερου προβλήματος της Ελλάδας…<BR/>Αλλά με τη σειρά μου ρωτώ τους απαντήσαντες: πού (πρέπει να) σταματά η επιβίωση και (να) αρχίζουν οι αρχές; Κάποιος είπε ότι διακρίνει σε μένα μία οκνηρία μεταμφιεσμένη σε ιδεολογία. Αυτό είναι πολύ σοβαρό και δεν θα το αποκλείσω έτσι εύκολα. Πρόκειται για παγίδα πολύ επικίνδυνη. Αλλά από την αντίπερα όχθη ρωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: πότε η υποχώρηση από τις αρχές μας πονάει τόσο πολύ ώστε να μετονομάζεται «πραγματικότητα»; Σε «μαχητική στάση ζωής»; Θυμάται κανείς το Διαμαντή Φλωράκη; Στο βιβλίο του «Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του Απόλυτου» περιγράφει κάποια περήφανα δυνατά και πανέμορφα πλάσματα που σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την κακή θεϊκή δημιουργία (που επέτρεψε την ύπαρξη τόσου πόνου) αυτοκτονούν ομαδικά... Αναρωτιέμαι, ακόμα και αν η δική μου στάση απέναντι στο Δημόσιο είναι αδικαιολόγητη, πόσες άλλες υποχωρήσεις και ουσιαστικά ήττες σε επίπεδο αρχών έχουμε υποστεί και έχουν γλιστρήσει ως «προσαρμογές» και «μάχες»; Σε τι βαθμό όλο εκείνο που μας πολεμάει έχει να κερδίσει τόσο από την επιτυχία όσο και από την αποτυχία μας; Και το βασικό μου (αυτογνωσιακό) ερώτημα είναι: ακόμα και αν όντως έχουμε κάνει τέτοιες υποχωρήσεις τύπου slippery slope, σε τι βαθμό τις βλέπουμε ως αυτό που είναι (δηλαδή ως ήττες) και σε τι βαθμό τις έχουμε ωραιοποιήσει για να εξυπηρετήσουμε την ανάγκη μας για μία θετική και αποδεκτή (στα δικά μας μάτια) εικόνα του εαυτού μας; Εν κατακλείδι, σε τι βαθμό μπορούμε να έχουμε συναίσθηση του ίδιου μας του κακού εντός χωρίς να το βαφτίζουμε καλό (με κάθε όνομα); Είναι το τελευταίο που με ενοχλεί, γενικά. Γιατί έτσι μία βασική μας ανάγκη (να νιώθουμε καλά για τους εαυτούς μας) παντρεύεται με μία ικανότητά μας (προσαρμοστικότητα) και το καλό χάνει λίγο-λίγο το νόημά του. Και χάνοντας το καλό (που βέβαια είναι πολύ δύσκολο να οριστεί επακριβώς), ο «Μεγάλος Αδερφός» καραδοκεί προ των πυλών… <BR/>Όσο για το παράδειγμα του ποδοσφαιριστή και του διανοούμενου, πραγματικά, δεν θα σκεφτόμουν καν να απαντήσω έτσι ώστε να «με σκοτώσει» ο Δύων. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. <BR/>Συγνώμη αν σας έπρηξα με το τεράστιο κείμενο, περιμένω τη συνέχεια (και συγχωρήστε μου την παρανοϊκή επιθυμία προς ανωνυμία).<BR/>Μ.Π.<BR/>ΥΓ. Απλά για την πληροφόρηση όλων, ο Δημήτρης μου πρότεινε να συνεχίσω να ψάχνω για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ή οπουδήποτε αλλού μέσω αξιοκρατικών διαδικασιών.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151051640659390782006-06-23T11:34:00.000+03:002006-06-23T11:34:00.000+03:00@Αφροδίτη, να δούμε πότε θα εγκαινιάσεις το δικό σ...@Αφροδίτη, να δούμε πότε θα εγκαινιάσεις το δικό σου, με τα "σεντόνια" που έχεις υποσχεθεί! Περιμένουμε. <BR/><BR/>@Δημήτρη, αν πρόκειται να παρέμβεις στη συζήτηση με τις απόψεις σου και αυτές του καλού Φίλου, κάντο, γιατί το επόμενο post είναι σχεδόν έτοιμο, καλοκαιρινό και φωτεινό και περιμένει!hardrainhttps://www.blogger.com/profile/10248821222530239676noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151011243287788412006-06-23T00:20:00.000+03:002006-06-23T00:20:00.000+03:00Αγαπητοί φίλοι,Ειλικρινά ευχαριστώ για την κατάθεσ...Αγαπητοί φίλοι,<BR/><BR/>Ειλικρινά ευχαριστώ για την κατάθεση των απόψεών σας. Απολογούμαι για την απουσία μου – οφείλεται σε… «τεχνικούς» λόγους, δηλ. δεν βρήκα καθόλου χρόνο να δω το blog. Γράφω αυτή τη στιγμή για να ενημερώσω άπαντες προστρέξαντες ότι και βέβαια δεν έχω (ούτε εγώ ούτε ο φίλος στην περίπτωση του οποίου αναφερόμαστε) «φτύσει» το blog ή τους συμμετέχοντες. Αυτό το post σκοπό έχει να κερδίσει λίγο χρόνο. <BR/><BR/>Προς το παρόν, ευχαριστώ όλους για τις απόψεις τους, και το Γιώργο για τη φιλοξενία του.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1151001198767151042006-06-22T21:33:00.000+03:002006-06-22T21:33:00.000+03:00ΟΚ, ΟΚ, group hug...Τα είπαμε του ανθρώπου, αλλά α...ΟΚ, ΟΚ, group hug...<BR/><BR/>Τα είπαμε του ανθρώπου, αλλά αν μπει ο ίδιος ή ο φίλος του, ας του μεταφέρει και μια αγκαλίτσα - όπως είπε κι ο οικοδεσπότης, για καλό τα είπαμε (αν και μερικοί από μας... μιλούσα λίγο με μια ευγένεια τύπου "σκάσε και κολύμπα"!).<BR/><BR/>Δύοντα τι θα γίνει με το μπλογκ σου, θα κοιμόμαστε καμμιά φορά? Η ανάγκη υπάρχει (ΥΠΝΟΟΟΟΣ!), το προϊόν θα πουλήσει από μόνο του (τι θα πουλήσει, sold-out from day-1 θα γίνει), εσύ που έχεις τα μέσα δεν μας δίνεις απ'αυτό που πίνεις? <BR/>:-)<BR/><BR/>(και σκοτώνουμε κάποιον άλλον αργότερα, κι αύριο μέρα είναι...!)<BR/><BR/>ΛΟΛ!Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1150996633439330992006-06-22T20:17:00.000+03:002006-06-22T20:17:00.000+03:00Είμαστε πολύ περίεργοι εμείς οι Έλληνες. Από τη μι...Είμαστε πολύ περίεργοι εμείς οι Έλληνες. Από τη μιά καταριόμαστε το Δημόσιο και από την άλλη κάνουμε ουρές χιλιάδων για μερικές θέσεις σ' αυτό.<BR/>Ρίχνουμε στη χαβούζα της ανυποληψίας ΟΛΟΥΣ τους δημόσιους υπάλληλους, παρά το γεγονός ότι ΟΛΟΙ έχουμε σε εκτίμηση κάποιον δημόσιο υπάλληλο. Δεν μπορεί, κι αναμεταξύ μας υπάρχουν σπουδαίοι δημόσιοι υπάλληλοι, τους γνωρίζετε.<BR/>Έτσι δεν καταλαβαίνω τον "ελιτισμό" του διανοούμενου που αρνείται την ευκαιρία να διοριστεί στο δημόσιο.<BR/>Δεν τον κατακρίνω, απλά ΔΕΝ τον καταλαβαίνω.<BR/>Εγώ θα του πρότεινα να το κάνει ώστε και το δημόσιο να "αναβαθμιστεί" με τέτοια προσωπικότητα μπας και το δ γίνει κάποτε Δ κεφαλαίο...<BR/>Κατά τα άλλα, η απάντηση του Ανατέλλοντα δεν επιδέχεται συμπλήρωσης!Κωστής Γκορτζήςhttps://www.blogger.com/profile/10110300900374558175noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1150993407570883202006-06-22T19:23:00.000+03:002006-06-22T19:23:00.000+03:00Δεν νομίζω πως επιθυμώ να σχολιάσω (ως οικοδεσπότη...Δεν νομίζω πως επιθυμώ να σχολιάσω (ως οικοδεσπότης) τα όσα γράφτηκαν από τις Κυρίες και τους Κυρίους που τιμούν τις σελίδες μου με την παρουσία τους. <BR/><BR/>Πιστεύω, πως ο Δημήτρης, έδωσε έναυσμα για να κατατεθούν <B>εξαίρετες σκέψεις και αποκαλυπτικά βιώματα</B>, ανθρώπων που έδωσαν μάχες στη ζωή τους , με αξιοπρέπεια, με πίκρες και δοκιμασίες αλλά και με πείσμα και πνεύμα γειωμένο που τους οδήγησε αν μη τι άλλο στο ξεκαθάρισμα του τοπίου. <BR/><BR/>Ωστόσο, Δημήτρη, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, θα είναι εν τέλει ύψιστο «φτύσιμο» αν δεν μας πεις είτε τις δικές σου σκέψεις (μιας που προκάλεσες αυτή τη συζήτηση) είτε τις σκέψεις του φίλου σου, για λογαριασμό του οποίου έκανες την παρέμβασή σου στο προηγούμενο ποστ. <BR/><BR/>Αναλογίσου, πως με το να δημιουργηθεί «ειδικό» ποστ, όλοι ευαισθητοποιηθήκαμε , ίσως, γιατί τα όσα κατέγραψες εκφράζουν πολύ κόσμο, περισσότερους από όσους φαντάζεσαι. <BR/><BR/>Περιμένουμε λοιπόν.hardrainhttps://www.blogger.com/profile/10248821222530239676noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1150971549057916082006-06-22T13:19:00.000+03:002006-06-22T13:19:00.000+03:00Προσωπικά σπούδασα αυτό που ήθελα εγώ, ξέροντας κα...Προσωπικά σπούδασα αυτό που ήθελα εγώ, ξέροντας καλά πως δεν εχει ψωμί, γιατί αυτό μου άρεσε να κάνω, με ενδιέφερε και με παθιάζει ακόμα και τώρα. Δουλεύω από τα 19 μου (ξεκίνησα ως φοιτήτρια, με ιδιαίτερα για χαρτζηλίκι), και από τότε έχω μείνει άνεργη μόνο για 3 μήνες (είμαι σχεδόν 30). Σμβιβάστηκα, αυτό είναι αλήθεια, κάνω μια δουλειά κατώτερη των προσόντων μου, που δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΨΑΧΝΩ και να προσπαθώ να βρω καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα. Και μέσον δεν παίζει. <BR/><BR/>Κι εγώ αρνήθηκα το δημόσιο στα 21, όταν ο πατέρας μου μου πρότεινε να βάλει μέσον για να μπω, όχι από απαξία προς το Δημόσιο, αλλά γιατί στα 20 μου, ήθελα να κάνω ό,τι κάνω με τις δικές μου προσπάθειες και απέρριπτ αμετά βδελυγμίας το μέσον. Τώρα πια, δεν οικτίρω όσους βάζουν μέσον, εγώ δεν βάζω. Αλλά ο δημόσιο δνε με ενοχλεί καθόλου ως λύση (άλλο το πώς υπολειτουργεί). <BR/><BR/>Ακόμα κι αν δεν θες το δημόσιο όμως, αν έχεις αναγκη να δουλέψεις και ντρέπεσαι να σε συντηρούν οι γονείς σου (εγώ ντρεπόμουν στα 24 που με συντηρούσαν οι γονείς, όχι στα 40), κάνεις ό,τι βρεις. Κυριολεκτικά όμως, δου΄λεύεις πωλήτρια, πλασιέ, pizza boy, ό, τι να ναι!<BR/><BR/>Φυσικά και θα ήθελα να ασχολούμαι με την ιστορία, την οποία σπούδασα. Αλλά δεν γίνεται. Ε, δνε πειράζει. Εξακολουθώ να ασχολούμαι με την επιστήμη μου στον ελεύθερο χρόνο μου, και με πληροί αυτό. <BR/><BR/>Είναι βέβαια άσχημο που πήραμε τον άνθρωπο από τα μουτρα, δνε γνωρίζουμε ποιος ειναι και τι ιδιατερότητες έχει, κάποιος το ανέφερε ήδη, εγώ μιλώ για την προσωπική μου εμπειρία και εν γένει.<BR/><BR/>Ο καθένας βρίσκει μόνος το δρόμο του. Όμως, ξέρω επίσης, πως αν στα 40 μου, ήμουν άνεργη και αρνιόμουν μια τέτοια θέση σαν αυτή που προτάθηκε στο φίλο μας, και εξακολουθούσα να ονειρεύομαι ιστορική έρευνα κια φύκια με μεταξωτές κορδέλες, ο πατέρας μου κι η μάνα μου θα με βούταγαν από το μαλλί και θα με πήγαιναν με το ζόρι στη δουλειά. Όταν παραχαϊδεύουμε κάποιον, καλομαθαίνει. <BR/><BR/>Μπράβο στον περαστικό και στο μαυρο γατο για τα σχόλιά τους. Και στον οικοδεσπότη μας βεβαια για το εναυσμα που εδωσε για τη συζήτηση.Кроткаяhttps://www.blogger.com/profile/00526347887822752050noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1150963976546904532006-06-22T11:12:00.000+03:002006-06-22T11:12:00.000+03:00Επισκέπτομαι για πρώτη φορά αυτό το μπλογκ και με ...Επισκέπτομαι για πρώτη φορά αυτό το μπλογκ και με περιμένει αυτή η αναπάντεχα φοβερή συζήτηση. Να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον οικοδεσπότη να φιλοξενήσει ένα ζήτημα σαν κι αυτό εδώ. Περνάω κατευθείαν στο ζητούμενο για να μη πιάνω χώρο αδίκως. <BR/>Καταρχήν να πω οτι συμφωνώ και σέβομαι τις απόψεις του Αθηναίου και του Περαστικού. Είναι ευτυχία να ανακαλύπτεις συνοδοιπόρους.<BR/><BR/>Με τον φίλο Δημήτρη του γράμματος απέχω ως έτη φωτός ως στάση ζωής. Τον καταλαβαίνω, βρίσκω φυσικά δικαιολογίες που ελαφρύνουν τη θέση του (όλοι έχουμε τις δικές μας εξάλλου) αλλά στα σαράντα του κάποιος πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, όσο σκληρή κι αν είναι. Είναι σε μια ηλικία που πια δε σηκώνει χαϊδέματα. Κι αυτά τα λέω εγώ που έφαγα απανωτά χτυπήματα και μελάνιασα όταν προσγειώθηκα στην (επαγγελματική) πραγματικότητα.<BR/><BR/>Το τι θα πει δουλειά δεν το ανακάλυψα ξαφνικά μετά τις σπουδές. Θυμάμαι από παιδί να δουλεύω τα καλοκαίρια 8ωρο+ με τους δικούς μου. Έπρεπε να βοηθήσω και εγώ με τις δυνάμεις μου όταν οι συμμαθητές μου πήγαιναν για μπάνιο και έκαναν οικογενειακές διακοπές, λέξη άγνωστη για μένα. <BR/>Κουράστηκα πολύ μέχρι να βρω το δρόμο μου: λάθος σπουδές και τα συνακόλουθα. Έζησα ένα χρόνο με τους δικούς μου στην επαρχία δουλεύοντας στο μέχρι τότε αντικείμενό μου και είδα οτι θα δυστυχούσα για μια ζωή αν δεν έκανα μια δραστική αλλαγή. Πέρσι έφτασα στην Αθήνα με μετρημένα οικονομικά να σπουδάσω δημοσιογραφία. Δεν ήξερα ψυχή στην πόλη. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν οτι το να τα πάω καλά ήταν μονόδρομος.Είχα δει τι με περίμενε σε περίπτωση που γύριζα πίσω ηττημένη. Δεν είχα τίποτα να με περιμένει, ούτε καν τη στήριξη των γονιών μου για πολύ. Αυτό όμως στάθηκε για μένα και το μεγαλύτερο κίνητρο. Γιατί όπως λένε όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. <BR/><BR/>Θα μπορούσα να πω πολλά αλλά θα σταματήσω εδώ. Η μεγαλύτερη επανάσταση δεν είναι η αφίσσα του Τσε στο δωμάτιό μας. Είναι το πείσμα μας να αλλάξουμε τη μοίρα μας, όποια κι αν είναι αυτή, και να την οδηγήσουμε εκεί που θέλουμε. Συγνώμη αν και εγώ έγραψα πολλά. Ήδη με λογόκρινα για να σταματήσω εδώ. Καλή σας μέρα.Ladychillhttps://www.blogger.com/profile/12845111879046338334noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-19838149.post-1150963510268002002006-06-22T11:05:00.000+03:002006-06-22T11:05:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.hardrainhttps://www.blogger.com/profile/10248821222530239676noreply@blogger.com