3.3.06

Ανάποδα -Νίκη;

Να γράφω το Μοβ με πράσινο και το πράσινο με μοβ.

Να γράφω το κόκκινο με κίτρινο και το κίτρινο με κόκκινο.

Να λοιπόν μια χρωμοσύνταξη ανάποδη που σαν εξηγηθεί φέρνει τα ίσα στην τάξη.

Τελικά, ποτέ δεν ξεκίνησα τίποτα από την αρχή του.
Πάντα ανάποδα πήγαινα.

Μου λέγανε : Έτσι. Όχι εγώ, ιστΕ!

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά;;;

;;;άτυα αταμγάρπ άραβοσ ιανίε αΜ

-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο

Νίκη;

Κύμα το κύμα, κυματάκι. Θάλασσα.

Πετούνε τα λευκά. Κοίλα, με σταυρούς στην κορυφή.

Το κοκκινόχωμα από κάτω, έντεκα μήνες τις Πασχαλιές εγκυμονεί.

Η πλάτη Σου, σηκώνει το πέλαγος.

Τα μαλλιά Σου, γέρνουν στην αλμύρα αυτής της βόλτας.

Φωτογραφία μαυρόασπρη, κι όμως, όλα τα χρώματα κι άλλα πολλά, γαλάζια, μπλε, λευκά τυλίγουν το ξανθό κεφάλι Σου.

Σύννεφα τα σύννεφα

υποχωρούν στο κόκκινο του γέλιου Σου.

Μένει η πιστή ζακέτα, στο φιλμ, μαυρόασπρο χαρτί.

Φωτογραφία: Ακούω τη βοή νιώθω τον αέρα. Έρχεται.

Είναι εύκολο να πιάσεις τ’ αστέρια στο Αιγαίο.

Σέβονται τα πεύκα και τα ύφαλα και σκύβουν το φως τους χαμηλά.

Πάνω στα βόρεια, είναι αλλιώς. Ας πούμε, στη Σαμοθράκη.

Η Γη, βασιλεύει μονόλογη εκεί.

Συνομιλεί μόνο με τα ποτάμια

μόνο με τα γιγαντιαία κουνούπια των ελών.

Αβγά, φέτα, ελιές και ψωμί προσφέρουν πάντα οι ορεινοί.

Φρούτα, νερό, ψωμί και την ευχή τους οι Νότιοι των κυμάτων.

Το ξέρω, απο τη φωτογραφία: Το χαμογελο που έφυγε από τα χείλη Σου κι αποτυπώθηκε για πάντα στο χαρτί είναι ντυμένο στην ευχή.

Ευλογημένο.

Τις νύχτες στις αμμουδιές φυτρώνουν οι κιθάρες οι φωτιές κι' όμορφα κορίτσια που δεν είναι κανενός.

Πεταλούδες ανοιξιάτικης Τζιας.

Αγριολούλουδα αγόρια άγουρα για το καλοκαίρι αδύναμα για το κρύο του χειμώνα. «Ούτε του σπέρνειν ούτε του θερίζειν».

Είναι λοιπόν φορές που οι φωτογραφίες στοιχειώνουν.

Συνήθως, αυτό γίνεται βράδυ όταν τα κύματα αφρίζουν στον εγκέφαλό σου και εμφανίζουν τις μνήμες.

Πάει σχεδόν τέσσερις* ξημερώνει όπου να’ ναι.

Νομίζεις πως ακούς τη φωνή Της να σε φωνάζει φεύγουν δέκα λεπτά μέχρι να παφλάσει το δάκρυ στο μάτι σου γιατί κατάλαβες, γιατί κατάλαβες, πως η φωνή, η φωνή ήταν μια γάτα που’ κλαιγε και συ στον ύπνο σου πνίγηκες σε μια σταγόνα δάκρυ βυθίστηκες στον πάτο του πόνου σου εκεί* στα ναυάγια και στα σπασμένα κατάρτια του βυθού σου που λικνίζονται με φύκια και άμμο διαταραγμένη.

Λάσπη καφετιά, μαυρόασπρη φωτογραφία παλιά που με το πέρασμα του χρόνου δεν κιτρίνισε και μπήκε σ’ ένα καδράκι ακίνητη, ξεχασμένη αγάπη που δε γεννήθηκε μα κάθε τόσο ζωντανεύει, στοιχειώνει σαν γάτα αγριεμένη απο την ξαφνική πτώση ενός καπακιού σκουπιδοντενεκέ.

Περνάει ο τρόμος μένει η στεναχώρια κι έτσι τουλάχιστον με τη γάτα αφορμή και οδηγό ταξιδεύεις.

Περίεργα πράγματα, ε;

*=Ελλείψει άνω τελείας

14 σχόλια:

Rodia είπε...

Χμμ... την εφημερίδα ανάποδα τη διαβάζω.. από το τέλος.
(ότΑΝ διαβάζω δλδ)

:-)

Xνούδι είπε...

ονειρεμένο!!!!!!!!


Πτήσεις για αλλού θα κάνουμε απόψε. Εκεί, που κανένα χρώμα δεν έχει υπόσταση, αλλά όλα μαζί, σφιχταγκαλιασμένα χορεύουν και γίνονται ένα.

Γαλήνη...


Καλησπέρα από άλλη διάσταση

:-)

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε η ποίηση. Κάποτε οι ναοί, οι προβλέψεις, η κραυγη των αισθήσεων και το σήμαντρο. Κάποτε η νοσταλγία και η επίκληση, η μαρτυρία και το άσυλο. Κάποτε αυτοί που διάβαζαν κι αυτοί που έγραφαν. Κάποτε αυτοί που γράφαν κι αυτοί που ορμούσαν! κάποτε η επανάσταση και το όραμα, κάποτε το κλάμα του νεογέννητου. Κάποτε όλα, κάποτε το μήνυμα....κάποτε τ'αυτιά.

Dimitris Nikolsky είπε...

Αν και δεν είμαστε Άραβες να διαβάζουμε ανάποδα, κάποιοες φορές χρειάζεται να το κάνουμε.

Εάν το ανάποδο το εκλάβουμε ως αρνητικό και σύμφωνα με τη μαθητική λογική 2 αρνήσεις = 1 κατάφαση, τότε ναι..στα "άσχημα και στα δύσκολα" ας ακολουθούμε τον δρόμο τον "αντίστροφο"...τον ανάποδο. Το αποτελέσμα ίσως να είναι θετικό.

Μαύρος Γάτος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα (συν)Ταξιδιώτη

Με τρομάζει που βλέπω ανθρώπους που νομίζω ότι μού μοιάζουν να μην έχουν ξεπεράσει έναν δυνατό έρωτα πολλά χρόνια μετά...

Ο πρώτος μου έρωτας ( Μαρίνα, όπως του Ελύτη), διήρκεσε ...δέκα χρόνια. Χωρίς καμμιά ανταπόκριση, ποτέ. Και με αρκετά παρατράγουδα. Και με άσπιλη πίστη, από την δική μου φυσικά μεριά. Ξέρω, δικαιούμαι πολλά παράσημα των ...πέντε.

Όμως κάποια στιγμή, το ξεπέρασα. Δεν αντέχει φαίνεται ακόμα και ο πιό μ@#$@#@ από τους μ#$%#@@@ σαν εμένα, το φτύσιμο για πάνω από δέκα χρόνια. ίσως φταίει που ο τελευταίος που τα είχε φτιάξει τότε ήταν ...ο κολλητός μου, που τον γνώρισε... στο σπίτι μου.

Πάντως το ξεπέρασα. Αλήθεια. Πέρασα και τεστ.

Όμως αυτός ήταν ανεκπλήρωτος έρωτας. Τον εκπληρωμένο, τον βιιωμένο έρωτα, την ανάσα της στο σβέρκο μου, την φωνή της στο αυτί μου, όταν μού τραγουδούσε πάνω στην μηχανή καθώς γυρίζαμε στη Χώρα τα δειλινά στην Νάξο, την ζεστασιά της στην αγκαλιά μου, καθώς την τύλιγα, θα τα ξεπεράσω ποτέ;

Αν κρίνω από κάποια τραγούδια του Περίδη, του Παπάζογλου, του Γιάννη Θεοδωράκη, του Μίλτου Πασχαλίδη, αμέτρητων Γάλλων, και πολλών άλλων, καθώς και από τα δικά σου γραπτά, μάλλον όχι.

Μεγαλειώδες, ε;;;;

Λες να
φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ'το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών


Καλό βράδυ και να περάσεις καλά το τριήμερο!

Σ:)))

alombar42 είπε...

Εντυπωσιάστηκα από το αποτέλεσμα της γραφής των χρωμάτων με λάθος χρώμα! Νομίζω οτι αξίζει ολόκληρο ποστ μόνο γι' αυτό (εκτός κι αν είναι κανένα μάθημα χρωματολογίας ας πούμε).

Καλοκαίρι, νυχτερινό μπάνιο, μαγεία.

--
Απόκριες λέμε :)

Στατιστικές λένε πως 1 στους 4 Ελληνες, υποφέρει από κάποια διανοητική διαταραχή. Σκέψου τους 3 καλύτερους φίλους σου. Αν είναι υγιείς, τότε έχεις πρόβλημα.

adamantia είπε...

τελικα ειναι πολυ μικρος ο κοσμος...το poets_only σου θυμιζει κατι πανσεληνε?

Μαύρος Γάτος είπε...

Alombar εμένα είναι κι οι τρεις θεότρελοι/ες.

Άρα ή ΕΓΩ είμαι ο ...υγιής

ή είμαστε ¨ΟΛΟΙ μας θεότρελοι (το πιό πιθανό)

Σ;)))

manosantonaros είπε...

Γεια σου, καλλιτέχνη!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.Ξερεις πως τα κειμενά σου μου αρέσουν,αλλα στο συγκεκριμένο,απο ένα σημειο και μετά απορούσα για πολλά πράγματα.

Marialena είπε...

Τι κέφια είναι αυτά Δύοντα? Μας κατάφερες να γίνουμε λίγο περισσότερο παιδιά απ' ότι είμαστε! Σ' ευχαριστώ, καλημέρα, Μ.

apousia είπε...

Aπολογούμαι που γράφω άσχετα με το θέμα του post.Σχετικά με ένα σχόλιο στο blog της paragrafos:η Κύπρος,δεν ανακαλύπτεται ποτέ καθ'ολοκληρίαν,όσο κι αν την ζήσεις.Μόνο αγαπιέται,επικίνδυνα πολύ.Διαχρονικά βρίσκεις μπροστά σου,σε κάθε τι έμψυχο και άψυχο,μα πάνω απ'όλα στον ουρανό της και στο άρωμα του γιασεμιού τις νύχτες,αυτό που είπε ο Σεφέρης:η Κύπρος,είναι ο τόπος που το θαύμα λειτουργεί ακόμα...

NinaC είπε...

Πώς θα μπορούσε ποτέ να γραφεί το κόκκινο με άλλο χρώμα?

.....Να δεις που θα με κάνεις να ξαναρχίσω να διαβάζω ποίηση για να μπορώ κι εγώ να διακρίνω τα λάθος χρώματα των χρωμάτων....