Πριν από πολλά χρόνια, είχα αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο των Αθηνών, μια Ανθολογία Σοβιετικής Επιστημονικής Φαντασίας. Θα πρέπει να ήταν κάπου στην πρώτη πενταετία του Oγδόντα, την εποχή που ήμουν στο ραδιοφωνικό μου φόρτε στην ωραία μας Ελλάς και σχεδόν κάθε αγορά βιβλίου και δίσκου είχε σαν κριτήριο την αξιοποίηση στις παραγωγές.Περιττό ίσως να πω, ότι κάθε εκπομπή, μου στοίχιζε περισσότερο από την όποια αμοιβή έπαιρνα τότε από το άσυλο, το…Ίδρυμα Ραδιοφωνίας ήθελα να πω.
«Επένδυα»σχεδόν τα πάντα, σε «υλικό».
Και μόνο από τον τίτλο του βιβλίου λοιπόν (θυμίζω: Ανθολογία Επιστημονικής Φαντασίας) καταλαβαίνετε όλοι σας πως μιλώ για…αρχαία εποχή.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμη κραταιά δύναμις και αρκετοί συγγραφείς της έκαναν δημιουργικούς διαλόγους με τους δυτικούς ομότεχνούς τους.
Διαλόγους ιδεολογικούς, συχνά πολύ ενδιαφέροντες.
Σε αυτό το επίπεδο, αλλά στο χώρο του κινηματογράφου, τέτοιος «διάλογος» ήταν τρόπον τινά , η Σοβιετική απάντηση στο 2001 Οδύσσεια του Διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με το Σολάρις του Αντρέϊ Ταρκόφσκι.
Και οι δυο ταινίες, αριστουργήματα, με μία ωστόσο διαφορετική φιλοσοφική ματιά στο Σύμπαν, στον Κόσμο.
Αν για τον Κιούμπρικ ήταν η προσωπική υπαρξιακή μοναξιά και αγωνία του Ανθρώπου έναντι του Όλου, για τον Ταρκόφσκι ο Άνθρωπος ήταν αναπόδραστο μέρος του Όλου.
Ο Κιούμπρικ εστιάζει στη σταγόνα αφήνοντας στη μπάντα τον ωκεανό, ο Ταρκόφσκι σου δείχνει τον ωκεανό που αποκτά οντότητα και ισχύ μέσα από τις μυριάδες σταγόνες που τον συνθέτουν. Συλλογική μνήμη, συλλογικό υπερσυνείδητο , ενότητα.
Πίσω βέβαια από αυτά τα κινηματογραφικά αριστουργήματα, δυο μεγάλοι συγγραφείς:
Ο Άρθουρ Κλαρκ από τη μια και, ο Στάνισλας Λεμ , που έφυγε πολύ πρόσφατα , από την άλλη.
Η διαφορά, είναι βέβαια πως το Σολάρις του Λεμ προϋπήρχε αρκετά της ταινίας ως καθαρή λογοτεχνία, ενώ το 2001 , ως πλήρες μυθιστόρημα γράφτηκε με βάση το σενάριο της ταινίας.
Σε…εκείνη λοιπόν την Ανθολογία Σοβιετικής Φαντασίας (αν θυμάμαι εκδόσεις του Εξάντα-μπορεί να κάνω και λάθος όμως, το βιβλίο…κάπου κάπως χάθηκε δυστυχώς) υπήρχαν μερικά εξαιρετικά δείγματα γραφής, Σοβιετικών Συγγραφέων.
Μεταξύ όλων, είχα αγαπήσει πολύ μια μικρή ιστορία, την οποία συχνά έχω διηγηθεί στο ραδιόφωνο και πριν από λίγο καιρό την ανέφερα στις σελίδες του εκλεκτού Oldskipper.
Σας την γράφω εδώ τώρα, με απολύτως δικά μου λόγια, γιατί από την ιστορία του συγγραφέα θυμάμαι μόνο την κεντρική ιδέα και τίποτα άλλο:
Βρισκόμαστε , σε μία απροσδιόριστη εποχή, κάπου προς το μέλλον.
Ο ήρωας της ιστορίας μας, τηρώντας με συνέπεια τις τακτικές συνήθειές του, εκείνη τη μέρα πήρε το μαγνητικό υπέργειο τρένο για να πάει στο δάσος, να τρέξει, να ασκηθεί, όπως πάντα με έναν καλό του φίλο.
Οι συζητήσεις με τον Γιούρι (ο φίλος του) του έκαναν πάντα καλό, ο Γιούρι ήταν σοφός θα μπορούσε να πει κανείς και τον διέκρινε μια σπάνιας ωριμότητας στωικότητα, εξαιρετικά καταπραϋντική για τον Σέργιο (ο επιβάτης του τρένου) που σαν χαρακτήρας και ιδιοσυγκρασία, είχε μια φυσική ροπή προς άγχος.
Το μαγνητικό τρένο, αθόρυβο, πετούσε κυριολεκτικά πάνω στη μοναδική κεντρική ράγα με ταχύτητα που συχνά ξεπερνούσε τα 320 την ώρα και η θέα από τα πανοραμικά παράθυρα ήταν μαγευτική.
Οι κορφές των δένδρων, σχημάτιζαν ένα χνουδωτό φουντωτό χαλί που έμοιαζε να κυματίζει από τις πράσινες εναλλαγές που ξεκινούσαν από το βαθύ σχεδόν στοχαστικό πράσινο των κυπαρισσιών και έφταναν μέχρι το ανοιχτό λαχανί, διανθισμένο από κίτρινους, πορτοκαλιούς, μοβ και κόκκινους καρπούς.
Ο Σέργιος, σχεδόν μεθούσε κοιτώντας επίμονα το τοπίο που άλλαζε διαρκώς σα μαγική εικόνα.
Α…! Και η μέρα σήμερα ιδανική, ο ήλιος ανενόχλητος από σύννεφα, έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό, τα πάντα έμοιαζαν να χαμογελούν.
Στο παράθυρο ξαφνικά πρόβαλλε η ανακοίνωση «Σύντροφε Σέργιε Μοράλοβιτς σε 7 λεπτά ακριβώς θα είσαστε στον προορισμό σας , παρακαλώ να πάρετε θέση στο δάπεδο αποβίβασης»
Ο Σέργιος, σηκώθηκε και βημάτισε στο διάδρομο του τρένου, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να επιβραδύνει για να σταματήσει τελείως μετά από λίγο. Στάθηκε στο ειδικό τετράγωνο μεταλλικό σημείο του πατώματος και, χωρίς να το καταλάβει καλά καλά, σε ένα λεπτό ήταν κάτω. Παρά τις εκατοντάδες φορές που είχε χρησιμοποιήσει το τρένο και αυτό τον απίθανο μαγνητικό ανελκυστήρα που ξαφνικά …ξεκολλούσε…από το πάτωμα και τον κατέβαζε στο έδαφος, ακόμα δεν μπορούσε να τον συνηθίσει.
Μηχανικά, κοίταξε το αστραφτερό αλουμινένιο τρένο που έφευγε επιταχύνοντας γρήγορα, κάπου 150 μέτρα ψηλότερα. Λίγο νωρίτερα, είχε πληκτρολογήσει την ώρα της αναχώρησής του, προγραμματίζοντας έτσι το τρένο της επιστροφής να σταματήσει στο ίδιο σημείο αρκετές ώρες αργότερα.
Έκανε μερικές ασκήσεις προθέρμανσης και μετά από λίγο άρχισε να τρέχει με μεσαίο ρυθμό στο μονοπάτι του δάσους.
Ο Γιούρι, κάπου εκεί γύρω θα ήταν ως συνήθως και θα τον έβρισκε πιο κάτω.
Πράγματι, μετά από λίγο, άκουσε τον βηματισμό του από πίσω και αμέσως σχεδόν ένιωσε τη ζεστή ανάσα του να περνάει. Ο Γιούρι μετρίασε την ταχύτητά του ώστε να βρεθεί ακριβώς δίπλα στον Σέργιο.
«καλώς τον, σε πεθύμησα»
«Γιούρι! Καλά είσαι;»
«χαχα…εγώ, πάντα είμαι καλά. Εσύ με τις μάταιες ασχολίες σου τι κάνεις ;
Δεν μπορώ να σε καταλάβω, δεν μπορώ να σας καταλάβω…»
«Γιούρι…ούτε εγώ μπορώ!.. Και ειδικά τα τελευταία 40-50 χρόνια που καταλάβαμε το λάθος μας και άλλαξαν όλα στον κόσμο, δεν μπορώ να αντιληφθώ, γιατί η αλλαγή δεν ολοκληρώνεται ώστε να απαλλαγούμε από όλα τα περιττά. Λένε πάντως, πως θα μπει πλάνο, ώστε να επιστρέψουμε στη πραγματική μας φύση, πρακτικά, σαν τρόπος ζωής δηλαδή, σε περίπου 30 χρόνια από τώρα»
«Σέργιε…! Δεν είναι πολλά 30 χρόνια; Έχουν ήδη περάσει 50 από το πρώτο βήμα»
«Γιούρι…Για να καταργηθεί το χρήμα…η συναλλαγή….οι δουλειές που δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να ανακυκλώνουν την κατάσταση, θέλει προσπάθεια ακόμα ακόμη...δεν είναι λίγοι οι πυρήνες που αντιστέκονται και θέλουν να γυρίσουμε στη βαρβαρότητα, λιγοστεύουν, αλλά υπάρχουν. Σκέψου το!Μπορείς;;;…»
«Προσπαθώ να το φανταστώ…»
«Δεν μπορείς Γιούρι μου. Το δικό σου το μυαλό, είναι τόσο πιο μπροστά από το δικό μας…Και ίσως αυτό φταίει που φερθήκαμε στο είδος σου με τέτοιο φρικτό τρόπο για τόσους αιώνες»
«Δεν ήταν πάντα έτσι Σέργιε, στο έχω ξαναπεί… Κάποτε, εμείς και εσείς, ήμασταν πραγματικοί Φίλοι. Μιλούσαμε, όπως εμείς τώρα. Κάποτε, δεν ήσασταν ανάπηροι και είχατε τη δυνατότητα να επικοινωνείτε με όλα στη πλάση και τότε, ξέρατε πως όλοι ήμαστε απλά, συγκάτοικοι σε έναν κόσμο.
Διαφορετικοί, αλλά συγκάτοικοι. Και κανείς δεν είχε σκεφθεί ποτέ να χρησιμοποιήσει ή να σκλαβώσει τον άλλο. Μέχρι που εσείς, βγάλατε τον εαυτό σας από τη Φύση , κάτσατε στο θρόνο του αφέντη -ιδιοκτήτη και κάνατε όλα τα «Άλλα» από εσάς Υπηρετικό προσωπικό.
Ευτυχώς, καταλάβατε. Λίγο πριν να είναι πολύ αργά, καταλάβατε»
«Πολλοί από σας ωστόσο, ακόμα είστε επιφυλακτικοί. Και δεν μιλάω μόνο για το δικό σου είδος, αλλά για όλα.»
«Σέργιε…Πως θα ήταν ένας λαός ανθρώπων αν για χιλιάδες χρόνια ήταν απλά δούλος και εργαλείο κάποιων; Κάποιων που αδυνατούν να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα είδη αλλά μόνο διαφορετικά; Εδώ, εσείς, αυτά τα κάνατε στους συνανθρώπους σας…που είστε όλοι το ίδιο, με κάποιες αστείες διαφορές, ας πούμε στο χρώμα της επιδερμίδας…άσε, δεν θέλω να θυμάμαι…»
Είπε ο Γιούρι, τίναξε τη χαίτη του και έφυγε με έναν κομψό τριποδισμό που γρήγορα σαν έφτασε στο ξέφωτο εξελίχθηκε σε έναν μανιασμένο καλπασμό…
Ο Σέργιος, καμάρωσε τον φίλο του και συνέχισε να τρέχει και αυτός. Τον Α-Λογο Γιούρι.
Αναλογίστηκε τη φιλία τους, που κρατάει κοντά δέκα χρόνια και μετά με θλίψη σκέφθηκε τους χαμένους αιώνες της ανθρωπότητας, όλη εκείνη την απίστευτη εποχή που οι άνθρωποι λοξοδρόμησαν θεωρώντας τον εαυτό τους ανώτερο , καλύτερο και ιδιοκτήτη της φύσης.
Όταν βέβαια στα μέσα του 21ου αιώνα ο πόλεμος των ανθρώπων ενάντια στη φύση δημιούργησε μαζεμένες τόσες καταστροφές όσες κανείς δεν είχε ποτέ διανοηθεί, άρχισε σιγά –σιγά η αφύπνιση , η οποία και αυτή χρειάστηκε ακόμα ένα αιώνα για να γίνει πράξη.
Μεσολάβησαν χρόνια βίας, εξεγέρσεων και απελπισίας, όταν ακόμα και ένα ποτήρι βρώμικο νερό στοίχιζε μία ζωή. Όμως τα πράγματα, σιγά, αργά, σταθερά, καταλάγιασαν.
Νέοι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στον κόσμο, άνθρωποι με αφυπνισμένες κάποιες δυνατότητες που είχαν αποκοιμηθεί στην παράνοια των αιώνων.
Και μία από αυτές, η απλούστερη, η δυνατότητα να ακούνε, να κατανοούν τη γλώσσα των Άλλων πλασμάτων, που στο κάτω κάτω της γραφής, ήταν στον πλανήτη πριν εμφανισθούν οι άνθρωποι έτσι όπως τους ξέρουμε….
«Σέργιε…είσαι για άλλον ένα γύρο;»
«Ναι, ναι Γιούρι…πάμε! Και μετά φύγαμε για μπάνιο στη λίμνη…»
* η αλήθεια, είναι πως από την αρχική ιστορία, στην Ανθολογία Σοβιετικής Φαντασίας θυμάμαι μόνο, όπως έγραψα και πιο πάνω, την ιδέα. Ένας άνθρωπος δηλαδή, μιλάει με ένα άλογο και θυμούνται μαζί το πικρό παρελθόν της βαρβαρότητας, Ε, μου αρέσει να λέω παραμύθια και έτσι, ξανασκάρωσα την ιστορία από την αρχή. Και δεν θυμάμαι καν, το όνομα του αρχικού συγγραφέα δυστυχώς…
Πως και γιατί το θυμήθηκα όλο αυτό;
Χμ…
Διαβάστε πιο κάτω προσεκτικά, την είδηση που μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία πριν από λίγες μέρες. Στην Ελλάδα, εγώ την είδα στο in.gr.
Τα κοινά δελφίνια καλούν το ένα το άλλο με τα ονόματά τους, επιβεβαιώνουν πειράματα σε κόλπο της Φλόριντα. Επιπλέον, δύο δελφίνια μπορούν να συζητούν για ένα τρίτο που απουσιάζει χρησιμοποιώντας το όνομά του -είναι το μόνο ζώο εκτός από τον άνθρωπο με αυτή την ικανότητα.
Οι επιστήμονες, αναφέρει το Reuters, είχαν παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι τα υψίσυχνα «σφυρίγματα» των δελφινιών περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενα καλέσματα που ίσως αντιστοιχούν στην ταυτότητά τους. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, δεν ήταν σαφές αν τα κήτη αναγνώριζαν τα ίδια τα ονόματα ή μόνο τα ηχητικά χαρακτηριστικά της φωνής κάθε συγκεκριμένου δελφινιού.
Προκειμένου να εξακριβώσουν τι από τα δύο ισχύει, Αμερικανοί και Βρετανοί ερευνητές πειραματίστηκαν με υπερωόδη δελφίνια (Τursiops truncatus) και χρησιμοποίησαν υποβρύχια ηχεία για να παίξουν τεχνητές εκδοχές ονομάτων από μια συγκεκριμένη ομάδα δελφινιών.
Ακόμα και με αυτά τα «αναδημιουργημένα» ονόματα, τα δελφίνια μπορούσαν συνήθως να αναγνωρίσουν για ποιον πρόκειται: Σε 9 από τις 14 περιπτώσεις, το εξεταζόμενο δελφίνι στρεφόταν προς το υποβρύχιο ηχείο πιο συχνά, αν άκουγε το όνομα ενός γνωστού από την ομάδα.
Σύμφωνα μάλιστα με το Nature.com, στη φύση αυτοί οι αναγνωριστικοί ήχοι ίσως αντιστοιχούν στο 50% της συνολικής επικοινωνίας μεταξύ δελφινιών. Μέσα σε πισίνες, όπου τα θηλαστικά μπορούν άνετα να βλέπουν το ένα το άλλο, η χρήση ονομάτων σχεδόν εγκαταλείπεται.
Εμείς, αποκαλούμε τη γλώσσα τους «ήχους» Ίσως, και εκείνα αντιλαμβάνονται τη δική μας, επίσης ως μια σειρά από ανεξήγητους ήχους.
Είναι ωστόσο, πολλοί οι επιστήμονες που έχουν άλλη άποψη και υποστηρίζουν πως εκείνα, (όπως και άλλα πλάσματα της γης) κατανοούν πλήρως το τι λέμε, επικοινωνούν απόλυτα με μας μέσα από την φυσικά ανεπτυγμένη αίσθησή τους που επιτρέπει μια ολοκληρωμένη αποκρυπτογράφηση των «ήχων» μας και, πως εμείς, είμαστε οι ανάπηροι, οι πρωτόγονοι, οι βάρβαροι, οι Α-πολίτιστοι.
Ο πατέρας μου, είχε αρκετές φράσεις κλισέ.
Μία από αυτές, ήταν πως οι άνθρωποι, από ένα σημείο και μετά, "προοδεύουν" ανάποδα. Βαδίζοντας ακριβώς αντίστροφα από το φυσικό τους μονοπάτι και, δεν μπορεί, κάποια στιγμή αυτό θα γίνει μπούμερανγκ.
Μα δεν έχει ήδη γίνει;
20 σχόλια:
Δεν το διάβασα ακόμη -- χάζευα τα δελφίνια...
Εγώ πάλι θυμάμαι ένα επεισόδιο του SeaQuest όπου ανεπτυγμένοι εξωγήινοι είχαν αφήσει μυνήματα στα πιο ανεπτυγμένα όντα του πλανήτη που ήταν τα δελφίνια.
Τους ανθρώπους ούτε να τους φτύσουν δεν ήθελαν.
Επιχείρησα να αλλάξω τη γραμματοσειρά αλλά…απέτυχα. Έκανα ό,τι έπρεπε, αλλά στο τελευταίο σταδιο μου έλεγε κάτι ακατάληπτα(…)
Να απολογηθώ λοιπόν για τα μικρά γράμματα, προσπάθησα να βάλω πιο κομψή γραμματοσειρά αλλά βγήκαν πολύ μικρά…Ίσως θα ήταν καλή ιδέα, το τύπωμα, ή το copy paste σε word document.
Η αλήθεια επίσης είναι πως θα ήθελα να αλλάξω το template από μαύρο σε κάτι πιο ανοιχτό, αρκετή μαυρίλα υπάρχει γύρω μας για να πενθούμε και στις…σελίδες μας, αλλά αν κατάλαβα καλά αυτό θα εξαφανίσει περίπου όλο το αρχείο; Δεν ξέρω, κάποιος , ας με φωτίσει λίγο…
@ Passenger τα Δελφίνια, οι Φάλαινες, οι Λύκοι (κάποια στιγμή θα γράψω για τους Λύκους) και ποιος ξέρει πόσα πλάσματα ακόμα τα οποία είμαστε ανίκανοι να αναγνωρίσουμε και να σεβαστούμε ως οφείλουμε.
@ Μαρία…το Sea Quest ε; το έβλεπα όποτε μπορούσα, το κυνηγούσα θα έλεγα, μου άρεσε πολύ. Το επεισόδιο που αναφέρεις, το θυμάμαι. Ήταν από τα πάρα πολύ καλά, με πολλά έμμεσα αλλά σαφή μηνύματα.
@ cyrusgeo, σε περιμένουμε και μετά το χάζεμα του slide show (ωραίο δεν είναι;)
Να κατανοήσουμε τη γλώσσα των Άλλων που προϋπήρξαν,που βρέθηκαν στη γη,πολύ πριν από μας...
Αυτονόητο!
Κι όπως όλα τα αυτονόητα,έτσι κι αυτό,στις μέρες μας και πολύ πίσω από τις μέρες μας,έχει γίνει ζητούμενο..
Και το αυτονόητο που μετατρέπεται σε ζητούμενο,είναι μία πό τις εκφάνσεις της τραγωδίας του είδους μας.Του ''Ανώτερου'' κατά τα λοιπά..
Δεν μπαίνει σαν ζήτημα,μα ανάμεσα στις δυο σχολές(αν και δεν πρόκειται ακριβώς περί σχολών ή οπτικών θεωρήσεων),ακολουθώ τη ματιά του Ταρκόφσκι.
Μέρος του Όλου!
''Ένας τρόπος ύπαρξης της κοινωνίας και του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία,όπου το ΕΓΩ,συλλογικό ή ατομικό,υπάρχει ως Πράξη,δηλαδή διάλογος,ως παρέμβαση του εαυτού του στον Άλλο,διαδικασία μετουσίωσης της διασκορπισμένης ύλης σε ενοποιημένο γύρω απ'τον άνθρωπο,σώμα του κόσμου.
Μέσα από την ιστορία,μέσα από την Πράξη του,ο άνθρωπος καθιστά το Εγώ του και το Άλλο όλο και πιο πλήρως,Εμείς...''
Απολογούμαι για το ''σεντόνι'' και για τον απρόσκλητο Μοσκώφ...
Κάντε μια επίσκεψη στο blog μου στην διευ/νση http://jellyannadarling.blogspot.com/
και πείτε μου τη γνώμη σας.Θα προσπαθήσω να γράφω κάθε μέρα και από κάτι δυνατό,μικρό η μεγάλο που θα αγγίζει τον καθένα σας ξεχωριστά.Μια επίσκεψη και ένα σχόλιο αν δεν σας κάνει κόπο μου είναι αρκετή.Μπορείτε να με επισκέπτεστε όσο συχνά θέλετε
Νομίζω πως είναι πολύ σωστή η σύγκριση που κάνετε μεταξύ της δυτική και της ανατολικής «σχολής» επιστημονικής φαντασίας. Το κείμενο πολύ ενδιαφέρον επίσης. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου θύμισε αρκετα Ray Bradbury [παρεμπιπτόντως, ο αγαπημένος μου στο είδος - ψάχτε το «Δ του Διαστήματος (S is for Space)» αν δεν έχετε διαβάσει] Επίσης, η γραφή θυμίζει πολύ την «ψυχογραφική» τεχνοτροπία των Ρώσων.
Υπέροχο. Η Ε.Φ. ήταν πάντοτε ένα είδος που έβλεπε μπροστά, και άνοιξε νέους δρόμους στη λογοτεχνία (ειδικά ο αγαπημένος μου Φίλιπ Ντικ) -- και τα θέματά της ήταν σχεδόν πάντοτε ανθρώπινα, γήινα, με τους εξωγήινους κ.τ.λ. σαν πρόσχημα...
Μια που αναφέρθηκαν κι άλλες σειρές Ε.Φ., θα σας θυμίσω την 4η ταινία του Star Trek, όπου το Enterprise επιστρέφει στο παρελθόν για να βρει ένα συγκεκριμένο είδος φάλαινας με το οποίο είχαν επικοινωνήσει στο απώτερο, προ-ανθρώπινο, παρελθόν της γης κάποιοι εξωγήινοι επισκέπτες που τώρα, μη βρίσκοντας πια εκείνα τα νοήμονα όντα με τα οποία είαν έρθει τότε σε επικοινωνία, απειλούν να καταστρέψουν τον πλανήτη. Η ίδια η ταινία δεν ήταν τίποτε το φοβερό, αλλά το σενάριο πάντοτε με γοήτευε...
Πόσα όμορφα θέματα ΔΑ! To 2001 το έχω δεί 3 φόρές και το Solaris 6. Όσο για τα δελφίνια θυμάμαι το αμίμητο από το Hitchhiker's guide to the Galaxy. Όταν την κοπανάνε απο τη γη που πρόκειτα να καταστραφεί στο τελευταίο μήνυμα προς τους ανθρώπους δηλώνουν:Goodbye and thanks for the fish!
Καταπληκτικό κείμενο! Μου θύμισε τον Douglas Adams που λέει οτι οι άνθρωποι είναι το τρίτο πιο έξυπνο είδος στον πλανήτη μετά τα ποντίκια και τα δελφίνια...
Επίσης κάποιους μύθους που κυκλοφορούν σε πολλές φυλές του Αμαζονίου για τα δελφίνια. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, τα δελφίνια μεταμορφώνονται σε ανθρώπους και βγαίνουν στην ξηρά και ζευγαρώνουν με γυναίκες τις οποίες αφήνουν έγγυες και πεθαίνουν γενώντας δελφίνια. Με παρόμοιους μύθους τα δελφίνια τα φοβούνται πολύ οι ντόπιοι και είναι τα μόνα ζώα που δεν πειράζει κανείς.
Κατά τη γνώμη μου τα ίδια τα δελφίνια διέδωσαν αυτές τις φήμες για να μην τα τρώνε! :)
Ποιός είναι ο πιο έξυπνος λοιπόν?
Και ο Πυθαγόρας είχε ασχοληθεί με τα τραγούδια των δελφινιών. Πάντως, τίποτα στη φύση δεν είναι χαζό ή αναίσθητο, ακόμη και τα φυτά ανταποκρίνονται σε όσους τα φροντίζουν και τους μιλούν. Ο κόσμος αυτός είναι σκληρός, αλλά η μεγαλύτερη πληγή του είναι ο άνθρωπος. Πιστεύω σε μια άλλη θεώρηση της παρουσίας μας στον πλανήτη και στο σύμπαν, είναι αναγκαίο να αποκτήσουμε μια πλανητική και συμπαντική συνείδηση. Ξέρω, ακούγονται πολύ new age όλα αυτά, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη με το επίπεδο της τεχνολογίας που έχουμε αποκτήσει και με τον υπερπληθυσμό μας που απειλεί να μετατρέψει όλο τον πλανήτη σε ένα απέραντο αγρόκτημα-βιομηχανία τροφίμων, να αποφασίσουμε κυριολεκτικά με ποιο τρόπο πρέπει να υπάρχουμε. Αν η πνευματική ανάπτυξη δεν ακολουθήσει την τεχνολογική, το μέλλον διαγράφεται πιο ζοφερό και από το παρόν.
Αχχχ, Ανατελλοντα-Δυοντα, με συγκινησες (για μια ακομα φορα). Πολλα ευχαριστω για το κειμενο σου - ειναι παρα πολυ καλο για να "ξεμεινει" στα σχολια του δικου μου μπλογκ. Χαιρομαι που το ξαναβλεπω εδω.
Τεχνικα: στο template μπορεις να κανεις αλλαγες, χωρις να χαθει το περιεχομενο του μπλογκ (ποστς και σχολια). Ευχαριστως να σε βοηθησω να κανεις τις αλαγες. Στειλε μου email για τις λεπτομερειες.
Για το κυριως θεμα: δεν χρειαζεται (κατα την γνωμη μου) ουτε new-age ιδεολογια, ουτε να περιμενουμε την science fiction για να μιλησουμε με τα ζωα. Για μενα ειναι μια αυτονοητη, καθημερινη πρακτικη το να μιλαω με τον σκυλο μου. Εχω επισης μιλησει με γατες και αλογα (θυμαται κανεις την ταινια "horse-whisperer" με τον R. Redford?).
Δεν χρειαζομαστε ουτε μια "ανωτερη" μορφη συνειδητοτητας ουτε τιποτα φανταστικες ικανοτητες για να μιλησουμε με τα ζωα. Το μονο που χρειαζεται, ειναι να καταλαβουμε, οτι "μιλαω" δεν σημαινει απαραιτητα "παραγω λαρυγγισμους με την γλωσσα".
Απο φυσιολογικη αποψη, ο σκυλος δεν θα μπορεσει ποτε να προφερει λεξεις. Αλλα οταν εχει την ουρα του στα σκελια, μου λεει "φοβαμαι". Οταν η ουρα του ειναι οριζοντια, μου λεει "προσεχω". Οταν το αλογο "μου" γυριζει τα αυτια του προς τα πισω, μου λεει "δεν θελω". Οταν κατεβαζει το κεφαλι, μου λεει "σε ακολουθω". Το αλογο μου ξερει ακριβως ποτε ειμαι στεναχωρημενος, ξερει αν ερχομαι απο την δουλεια η αν ερχομαι απο το σπιτι...
Θα μπορουσα να γραψω βιβλιο με τις γλωσσες των ζωων και την επικοινωνια τους με τους ανθρωπους. Και δεν ειμαι καν ειδικος. Απλα εμεις οι ανθρωποι εχουμε εμπεδωσει τις βλακειες περι "κορωνας της δημιουργιας" και περι "κυριαρχησεται επι της γης" και εθελοτυφλουμε στα μυνηματα που μας στελνουν τα ζωα διαρκως.
Συγνωμη για το μακροσκελες σχολιο - πολλες καλημερες.
Το φυλάκιο που υπηρετούσα την θητεία μου, ήταν στα δεκαπέντε λεπτά απόσταση, με τα πόδια, από τον σταθμό του τραίνου στο χωριό Λάππα. Ανάμεσα στο στρατόπεδο και στο σταθμό υπήρχε ένα δασάκι γεμάτο με αδέσποτα σκυλιά. Κάποια από αυτά τα σκυλιά είχαν προσεγγίσει το φυλάκιο στο οποίο μέναμε δύο φαντάροι. Τα ταίσαμε και τα κρατήσαμε εκεί. Τα εντυπωσιακά περιστατικά είναι δύο. Κατά τις τρεις το μεσημέρι η μονάδα μας έστελνε έναν φαντάρο ακόμα για σκοπό, ο οποίος έμενε μέχρι τις δέκα το πρωί μαζί μας. Το τζιπάκι που ερχόταν στις τρεις, για να φέρει τον φαντάρο και αυτό που τον έπαιρνε στις δέκα το πρωί, το αντιμετώπιζαν με παιχνίδια και κούνημα ούρας. Το τζιπάκι που ερχόταν με αξιωματικό για έφοδο τη νύχτα, το αντιμετώπιζαν με γρυλίσματα και επίδειξη των δοντιών τους, μέχρι κάποιος από τους τρεις μας να βγει και να κάνει αναγνώριση και όλα αυτά χωρίς κανείς από εμάς να έχει ασχοληθεί με το να εκπαιδεύσει αυτά τα σκυλιά. Ήταν κάτι που εμένα με είχε εντυπωσιάσει. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό, όμως είναι πως παίρνοντας την άδειά μου, ξεκίνησα από το φυλάκιο με τα πόδια για το σταθμό του τραίνου και βλέπω ένα από τα τέσσερα σκυλιά που είχαμε κρατήσει να με ακολουθεί, μέχρι που έφτασε να περπατάει δίπλα μου, από την μεριά που είχα το δασάκι με τα αδέσποτα. Από το δασάκι ξεπετάχτηκαν τέσσερα με πέντε σκυλιά. Ο δικός μου σταμάτησε, γύρισε προς το μέρος τους και τους έδειξε τα δόντια του, έμεινε εκεί μέχρι που για το δικό του μυαλό, ήμουν σε απόσταση ασφαλείας από το δασάκι. Ξαναέτρεξε και μου έκανε παρέα μέχρι να φτάσω στο σταθμό. Περίμενε εκεί μέχρι να μπω στο τραίνο. Με το που ξεκίνησε το τραίνο, τον είδα να γυρίζει προς το φυλάκιο. Τί μπορεί να πει κανείς, βλέποντας τέτοιες συμπεριφορές από όντα, που για εμάς τους ανθρώπους είναι χωρίς λογική...
Για να μη συνεχίσω με τις θεωρίες για τα έντομα και τους τρόπους επικοινωνίας που έχουν μεταξύ τους και για να μην πάμε και στα φυτά, όπου σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ακόμα και τα φυτά επικοινωνούν μεταξύ τους.Μάλλον έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και το οποίο καταστρέφουμε μέρα τη μέρα!
Το φυλάκιο που υπηρετούσα την θητεία μου, ήταν στα δεκαπέντε λεπτά απόσταση, με τα πόδια, από τον σταθμό του τραίνου στο χωριό Λάππα. Ανάμεσα στο στρατόπεδο και στο σταθμό υπήρχε ένα δασάκι γεμάτο με αδέσποτα σκυλιά. Κάποια από αυτά τα σκυλιά είχαν προσεγγίσει το φυλάκιο στο οποίο μέναμε δύο φαντάροι. Τα ταίσαμε και τα κρατήσαμε εκεί. Τα εντυπωσιακά περιστατικά είναι δύο. Κατά τις τρεις το μεσημέρι η μονάδα μας έστελνε έναν φαντάρο ακόμα για σκοπό, ο οποίος έμενε μέχρι τις δέκα το πρωί μαζί μας. Το τζιπάκι που ερχόταν στις τρεις, για να φέρει τον φαντάρο και αυτό που τον έπαιρνε στις δέκα το πρωί, το αντιμετώπιζαν με παιχνίδια και κούνημα ούρας. Το τζιπάκι που ερχόταν με αξιωματικό για έφοδο τη νύχτα, το αντιμετώπιζαν με γρυλίσματα και επίδειξη των δοντιών τους, μέχρι κάποιος από τους τρεις μας να βγει και να κάνει αναγνώριση και όλα αυτά χωρίς κανείς από εμάς να έχει ασχοληθεί με το να εκπαιδεύσει αυτά τα σκυλιά. Ήταν κάτι που εμένα με είχε εντυπωσιάσει. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό, όμως είναι πως παίρνοντας την άδειά μου, ξεκίνησα από το φυλάκιο με τα πόδια για το σταθμό του τραίνου και βλέπω ένα από τα τέσσερα σκυλιά που είχαμε κρατήσει να με ακολουθεί, μέχρι που έφτασε να περπατάει δίπλα μου, από την μεριά που είχα το δασάκι με τα αδέσποτα. Από το δασάκι ξεπετάχτηκαν τέσσερα με πέντε σκυλιά. Ο δικός μου σταμάτησε, γύρισε προς το μέρος τους και τους έδειξε τα δόντια του, έμεινε εκεί μέχρι που για το δικό του μυαλό, ήμουν σε απόσταση ασφαλείας από το δασάκι. Ξαναέτρεξε και μου έκανε παρέα μέχρι να φτάσω στο σταθμό. Περίμενε εκεί μέχρι να μπω στο τραίνο. Με το που ξεκίνησε το τραίνο, τον είδα να γυρίζει προς το φυλάκιο. Τί μπορεί να πει κανείς, βλέποντας τέτοιες συμπεριφορές από όντα, που για εμάς τους ανθρώπους είναι χωρίς λογική...
Για να μη συνεχίσω με τις θεωρίες για τα έντομα και τους τρόπους επικοινωνίας που έχουν μεταξύ τους και για να μην πάμε και στα φυτά, όπου σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ακόμα και τα φυτά επικοινωνούν μεταξύ τους.Μάλλον έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και το οποίο καταστρέφουμε μέρα τη μέρα!
(c) Ο φέρων το φως ...
Μόνο όταν η τελευταία θάλασσα θα στερέψει, το τελευταίο δέντρο πέσει, το τελευταίο ζώο εξαφανιστεί, θα καταλάβει ο άνθρωπος πως το χρήμα δεν μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό.
"Η διαφορά, είναι βέβαια πως το Σολάρις του Λεμ προϋπήρχε αρκετά της ταινίας ως καθαρή λογοτεχνία, ενώ το 2001 , ως πλήρες μυθιστόρημα γράφτηκε με βάση το σενάριο της ταινίας".
Μια επισήμανση ως προς τα παραπάνω. Ο Κλάρκ είχε γράψει ήδη το 2001 πριν την τανία και τοποθέτησε την "σύγκρουση" Ανθρώπου- Μονόλιθου σε τροχιά γύρω απο τον Ιαπετό, τον δορυφόρο του Κρόνου. Ο HAL χρησιμοποίησε το βαρυτικό πεδίο του Δία σαν σφεντόνα, για να επιταχύνει προς τον κρόνο, ελιγμό που αργότερα χρησιμοποίησαν τα Voyager και άλλες διαστημοσυσκευές. Για να μην μπλέξει όμως ο Κιούμπρικ του θεατές του, αποφάσισε να τοποθετήσει την δράση στον Δία, πάνω απο την Ιώ. Στις συνέχειες που έγραψε ο Κλαρκ (2010 κλπ) ακολούθησε το σενάριο της ταινίας και "ξέχασε" τον Κρόνο, γεγονός που το είχε αναφέρει και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του.
Όσον αφορά το Solaris, πάντα πίστευα ότι κάτι έλείπε απο την ταινία του Ταρκόφσκι.... Προτιμώ να το διαβάζω από το να το βλέπω...
Σε απολαμβάνω και ας μην σχολιάζω.....σε διαβάζω πάντα.
Yπέροχο το ποστ και τα σχόλια όλων . Πιστεύω ότι η επικοινωνία με όλα τα ζώα είναι εφικτή . Δεν θεωρώ σκόπιμο ν'αφηγηθώ ιστορίες αλλά μου έχει τύχει πολλές φορές . Θεωρώ τα ζώα ίσα με τους ανθρώπους .
Best regards from NY! Fotos alfa romeo Zeno acne reviews 1997 jeep wrangler carpet Peeing panties gallery commander circuit breaker http://www.auto-insurance-quotes-6.info/1999-jeep-fuel-injection.html How to avoid prizes lotteries and sweepstakes scams big natural tits Let property insurance 20 1994 jeep cherokee starter 2004 jeep grand cherokee wiper blade replacing ignition switch jeep cheroke Prince george's county divorce valium business cards - linen
Δημοσίευση σχολίου