Αίμα στο χιόνι.

Θυμάστε το "why?" το..."γιατί" σε εκείνη την κλασική αντιπολεμική αφίσσα; Τούτο εδώ το βλέμμα εμένα μου μοιάζει ακόμα πιο δυνατό στο "γιατί" του.
Ο πολιτισμός, ήρθε γεμάτος χάδια και σιγουριά για το έργο του.
Τρυφερά, με το τσιγγέλι η μεταφορά στο καράβι.
Πίσω, τα απομεινάρια. Αίμα στο χιόνι...ποιητική εικόνα ε; Όταν θα έχουν λιώσει όμως οι πάγοι για τα καλά, οι φώκιες πιθανόν να βρούνε τρόπο να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση. Ο πολιτισμός από την άλλη μεριά, δεν θα έχει χρόνο για κυνήγι. Θα τρέχει για να σωθεί.
Αυτό δεξιά, είναι η φώκια, απαλλαγμένη από το δέρμα της και καρφωμένη ως τρόπαιο ηρωισμού σε ένα σίδερο στο καράβι.

Το απομεινάρι, πεταμένο στη θάλασσα, λίγο πριν την αναχώρηση των γενναίων.
Οι φωτογραφίες είναι από τις σελίδες του Paul MacCartney http://www.paulmccartney.com/main.php


Το καινούργιο template είναι ακόμα υπό κατασκευή. Δεν έχω δει τίποτα ακόμα, ούτε εγώ. Στο μεταξύ, είπα να μη μείνει ο χώρος ανενεργός. Μέχρι λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα μένουμε προσωρινά εδώ, στο ξεκούραστο λευκό. Οι Δεσμοί, θα πάνε στη θέση τους όλοι συν κάποιοι νέοι στην οριστική μορφή της σελίδας.

Site Under Construction.

Το μαύρο με κούρασε, αυτό εδώ δε μου αρέσει, αλλά ένας καλός φίλος ευτυχώς, προσφέρει τις γνώσεις του και το ταλέντο του για να γίνει "κάτι το ωραίον" εδώ. Και βέβαια πολύ σύντομα θα είμαι εδώ, με όλο το "μενού" , τους δεσμούς κλπ. Στο μεταξύ πάντως, τα προηγούμενα posts είναι ασφαλώς ανοιχτά.

Πρωτόγονοι, βάρβαροι , ουσιαστικά Α-πολίτιστοι

Πριν από πολλά χρόνια, είχα αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο των Αθηνών, μια Ανθολογία Σοβιετικής Επιστημονικής Φαντασίας. Θα πρέπει να ήταν κάπου στην πρώτη πενταετία του Oγδόντα, την εποχή που ήμουν στο ραδιοφωνικό μου φόρτε στην ωραία μας Ελλάς και σχεδόν κάθε αγορά βιβλίου και δίσκου είχε σαν κριτήριο την αξιοποίηση στις παραγωγές.

Περιττό ίσως να πω, ότι κάθε εκπομπή, μου στοίχιζε περισσότερο από την όποια αμοιβή έπαιρνα τότε από το άσυλο, το…Ίδρυμα Ραδιοφωνίας ήθελα να πω.

«Επένδυα»σχεδόν τα πάντα, σε «υλικό».

Και μόνο από τον τίτλο του βιβλίου λοιπόν (θυμίζω: Ανθολογία Επιστημονικής Φαντασίας) καταλαβαίνετε όλοι σας πως μιλώ για…αρχαία εποχή.

Η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμη κραταιά δύναμις και αρκετοί συγγραφείς της έκαναν δημιουργικούς διαλόγους με τους δυτικούς ομότεχνούς τους.

Διαλόγους ιδεολογικούς, συχνά πολύ ενδιαφέροντες.

Σε αυτό το επίπεδο, αλλά στο χώρο του κινηματογράφου, τέτοιος «διάλογος» ήταν τρόπον τινά , η Σοβιετική απάντηση στο 2001 Οδύσσεια του Διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με το Σολάρις του Αντρέϊ Ταρκόφσκι.

Και οι δυο ταινίες, αριστουργήματα, με μία ωστόσο διαφορετική φιλοσοφική ματιά στο Σύμπαν, στον Κόσμο.

Αν για τον Κιούμπρικ ήταν η προσωπική υπαρξιακή μοναξιά και αγωνία του Ανθρώπου έναντι του Όλου, για τον Ταρκόφσκι ο Άνθρωπος ήταν αναπόδραστο μέρος του Όλου.

Ο Κιούμπρικ εστιάζει στη σταγόνα αφήνοντας στη μπάντα τον ωκεανό, ο Ταρκόφσκι σου δείχνει τον ωκεανό που αποκτά οντότητα και ισχύ μέσα από τις μυριάδες σταγόνες που τον συνθέτουν. Συλλογική μνήμη, συλλογικό υπερσυνείδητο , ενότητα.

Πίσω βέβαια από αυτά τα κινηματογραφικά αριστουργήματα, δυο μεγάλοι συγγραφείς:

Ο Άρθουρ Κλαρκ από τη μια και, ο Στάνισλας Λεμ , που έφυγε πολύ πρόσφατα , από την άλλη.

Η διαφορά, είναι βέβαια πως το Σολάρις του Λεμ προϋπήρχε αρκετά της ταινίας ως καθαρή λογοτεχνία, ενώ το 2001 , ως πλήρες μυθιστόρημα γράφτηκε με βάση το σενάριο της ταινίας.

Σε…εκείνη λοιπόν την Ανθολογία Σοβιετικής Φαντασίας (αν θυμάμαι εκδόσεις του Εξάντα-μπορεί να κάνω και λάθος όμως, το βιβλίο…κάπου κάπως χάθηκε δυστυχώς) υπήρχαν μερικά εξαιρετικά δείγματα γραφής, Σοβιετικών Συγγραφέων.

Μεταξύ όλων, είχα αγαπήσει πολύ μια μικρή ιστορία, την οποία συχνά έχω διηγηθεί στο ραδιόφωνο και πριν από λίγο καιρό την ανέφερα στις σελίδες του εκλεκτού Oldskipper.

Σας την γράφω εδώ τώρα, με απολύτως δικά μου λόγια, γιατί από την ιστορία του συγγραφέα θυμάμαι μόνο την κεντρική ιδέα και τίποτα άλλο:

Βρισκόμαστε , σε μία απροσδιόριστη εποχή, κάπου προς το μέλλον.

Ο ήρωας της ιστορίας μας, τηρώντας με συνέπεια τις τακτικές συνήθειές του, εκείνη τη μέρα πήρε το μαγνητικό υπέργειο τρένο για να πάει στο δάσος, να τρέξει, να ασκηθεί, όπως πάντα με έναν καλό του φίλο.

Οι συζητήσεις με τον Γιούρι (ο φίλος του) του έκαναν πάντα καλό, ο Γιούρι ήταν σοφός θα μπορούσε να πει κανείς και τον διέκρινε μια σπάνιας ωριμότητας στωικότητα, εξαιρετικά καταπραϋντική για τον Σέργιο (ο επιβάτης του τρένου) που σαν χαρακτήρας και ιδιοσυγκρασία, είχε μια φυσική ροπή προς άγχος.

Το μαγνητικό τρένο, αθόρυβο, πετούσε κυριολεκτικά πάνω στη μοναδική κεντρική ράγα με ταχύτητα που συχνά ξεπερνούσε τα 320 την ώρα και η θέα από τα πανοραμικά παράθυρα ήταν μαγευτική.

Οι κορφές των δένδρων, σχημάτιζαν ένα χνουδωτό φουντωτό χαλί που έμοιαζε να κυματίζει από τις πράσινες εναλλαγές που ξεκινούσαν από το βαθύ σχεδόν στοχαστικό πράσινο των κυπαρισσιών και έφταναν μέχρι το ανοιχτό λαχανί, διανθισμένο από κίτρινους, πορτοκαλιούς, μοβ και κόκκινους καρπούς.

Ο Σέργιος, σχεδόν μεθούσε κοιτώντας επίμονα το τοπίο που άλλαζε διαρκώς σα μαγική εικόνα.

Α…! Και η μέρα σήμερα ιδανική, ο ήλιος ανενόχλητος από σύννεφα, έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό, τα πάντα έμοιαζαν να χαμογελούν.

Στο παράθυρο ξαφνικά πρόβαλλε η ανακοίνωση «Σύντροφε Σέργιε Μοράλοβιτς σε 7 λεπτά ακριβώς θα είσαστε στον προορισμό σας , παρακαλώ να πάρετε θέση στο δάπεδο αποβίβασης»

Ο Σέργιος, σηκώθηκε και βημάτισε στο διάδρομο του τρένου, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να επιβραδύνει για να σταματήσει τελείως μετά από λίγο. Στάθηκε στο ειδικό τετράγωνο μεταλλικό σημείο του πατώματος και, χωρίς να το καταλάβει καλά καλά, σε ένα λεπτό ήταν κάτω. Παρά τις εκατοντάδες φορές που είχε χρησιμοποιήσει το τρένο και αυτό τον απίθανο μαγνητικό ανελκυστήρα που ξαφνικά …ξεκολλούσε…από το πάτωμα και τον κατέβαζε στο έδαφος, ακόμα δεν μπορούσε να τον συνηθίσει.

Μηχανικά, κοίταξε το αστραφτερό αλουμινένιο τρένο που έφευγε επιταχύνοντας γρήγορα, κάπου 150 μέτρα ψηλότερα. Λίγο νωρίτερα, είχε πληκτρολογήσει την ώρα της αναχώρησής του, προγραμματίζοντας έτσι το τρένο της επιστροφής να σταματήσει στο ίδιο σημείο αρκετές ώρες αργότερα.

Έκανε μερικές ασκήσεις προθέρμανσης και μετά από λίγο άρχισε να τρέχει με μεσαίο ρυθμό στο μονοπάτι του δάσους.

Ο Γιούρι, κάπου εκεί γύρω θα ήταν ως συνήθως και θα τον έβρισκε πιο κάτω.

Πράγματι, μετά από λίγο, άκουσε τον βηματισμό του από πίσω και αμέσως σχεδόν ένιωσε τη ζεστή ανάσα του να περνάει. Ο Γιούρι μετρίασε την ταχύτητά του ώστε να βρεθεί ακριβώς δίπλα στον Σέργιο.

«καλώς τον, σε πεθύμησα»

«Γιούρι! Καλά είσαι;»

«χαχα…εγώ, πάντα είμαι καλά. Εσύ με τις μάταιες ασχολίες σου τι κάνεις ;
Δεν μπορώ να σε καταλάβω, δεν μπορώ να σας καταλάβω…»

«Γιούρι…ούτε εγώ μπορώ!.. Και ειδικά τα τελευταία 40-50 χρόνια που καταλάβαμε το λάθος μας και άλλαξαν όλα στον κόσμο, δεν μπορώ να αντιληφθώ, γιατί η αλλαγή δεν ολοκληρώνεται ώστε να απαλλαγούμε από όλα τα περιττά. Λένε πάντως, πως θα μπει πλάνο, ώστε να επιστρέψουμε στη πραγματική μας φύση, πρακτικά, σαν τρόπος ζωής δηλαδή, σε περίπου 30 χρόνια από τώρα»

«Σέργιε…! Δεν είναι πολλά 30 χρόνια; Έχουν ήδη περάσει 50 από το πρώτο βήμα»

«Γιούρι…Για να καταργηθεί το χρήμα…η συναλλαγή….οι δουλειές που δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να ανακυκλώνουν την κατάσταση, θέλει προσπάθεια ακόμα ακόμη...δεν είναι λίγοι οι πυρήνες που αντιστέκονται και θέλουν να γυρίσουμε στη βαρβαρότητα, λιγοστεύουν, αλλά υπάρχουν. Σκέψου το!Μπορείς;;;…»

«Προσπαθώ να το φανταστώ…»

«Δεν μπορείς Γιούρι μου. Το δικό σου το μυαλό, είναι τόσο πιο μπροστά από το δικό μας…Και ίσως αυτό φταίει που φερθήκαμε στο είδος σου με τέτοιο φρικτό τρόπο για τόσους αιώνες»

«Δεν ήταν πάντα έτσι Σέργιε, στο έχω ξαναπεί… Κάποτε, εμείς και εσείς, ήμασταν πραγματικοί Φίλοι. Μιλούσαμε, όπως εμείς τώρα. Κάποτε, δεν ήσασταν ανάπηροι και είχατε τη δυνατότητα να επικοινωνείτε με όλα στη πλάση και τότε, ξέρατε πως όλοι ήμαστε απλά, συγκάτοικοι σε έναν κόσμο.

Διαφορετικοί, αλλά συγκάτοικοι. Και κανείς δεν είχε σκεφθεί ποτέ να χρησιμοποιήσει ή να σκλαβώσει τον άλλο. Μέχρι που εσείς, βγάλατε τον εαυτό σας από τη Φύση , κάτσατε στο θρόνο του αφέντη -ιδιοκτήτη και κάνατε όλα τα «Άλλα» από εσάς Υπηρετικό προσωπικό.

Ευτυχώς, καταλάβατε. Λίγο πριν να είναι πολύ αργά, καταλάβατε»


«Πολλοί από σας ωστόσο, ακόμα είστε επιφυλακτικοί. Και δεν μιλάω μόνο για το δικό σου είδος, αλλά για όλα.»

«Σέργιε…Πως θα ήταν ένας λαός ανθρώπων αν για χιλιάδες χρόνια ήταν απλά δούλος και εργαλείο κάποιων; Κάποιων που αδυνατούν να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα είδη αλλά μόνο διαφορετικά; Εδώ, εσείς, αυτά τα κάνατε στους συνανθρώπους σας…που είστε όλοι το ίδιο, με κάποιες αστείες διαφορές, ας πούμε στο χρώμα της επιδερμίδας…άσε, δεν θέλω να θυμάμαι…»

Είπε ο Γιούρι, τίναξε τη χαίτη του και έφυγε με έναν κομψό τριποδισμό που γρήγορα σαν έφτασε στο ξέφωτο εξελίχθηκε σε έναν μανιασμένο καλπασμό…

Ο Σέργιος, καμάρωσε τον φίλο του και συνέχισε να τρέχει και αυτός. Τον Α-Λογο Γιούρι.

Αναλογίστηκε τη φιλία τους, που κρατάει κοντά δέκα χρόνια και μετά με θλίψη σκέφθηκε τους χαμένους αιώνες της ανθρωπότητας, όλη εκείνη την απίστευτη εποχή που οι άνθρωποι λοξοδρόμησαν θεωρώντας τον εαυτό τους ανώτερο , καλύτερο και ιδιοκτήτη της φύσης.

Όταν βέβαια στα μέσα του 21ου αιώνα ο πόλεμος των ανθρώπων ενάντια στη φύση δημιούργησε μαζεμένες τόσες καταστροφές όσες κανείς δεν είχε ποτέ διανοηθεί, άρχισε σιγά –σιγά η αφύπνιση , η οποία και αυτή χρειάστηκε ακόμα ένα αιώνα για να γίνει πράξη.

Μεσολάβησαν χρόνια βίας, εξεγέρσεων και απελπισίας, όταν ακόμα και ένα ποτήρι βρώμικο νερό στοίχιζε μία ζωή. Όμως τα πράγματα, σιγά, αργά, σταθερά, καταλάγιασαν.

Νέοι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στον κόσμο, άνθρωποι με αφυπνισμένες κάποιες δυνατότητες που είχαν αποκοιμηθεί στην παράνοια των αιώνων.

Και μία από αυτές, η απλούστερη, η δυνατότητα να ακούνε, να κατανοούν τη γλώσσα των Άλλων πλασμάτων, που στο κάτω κάτω της γραφής, ήταν στον πλανήτη πριν εμφανισθούν οι άνθρωποι έτσι όπως τους ξέρουμε….

«Σέργιε…είσαι για άλλον ένα γύρο;»
«Ναι, ναι Γιούρι…πάμε! Και μετά φύγαμε για μπάνιο στη λίμνη…»


* η αλήθεια, είναι πως από την αρχική ιστορία, στην Ανθολογία Σοβιετικής Φαντασίας θυμάμαι μόνο, όπως έγραψα και πιο πάνω, την ιδέα. Ένας άνθρωπος δηλαδή, μιλάει με ένα άλογο και θυμούνται μαζί το πικρό παρελθόν της βαρβαρότητας, Ε, μου αρέσει να λέω παραμύθια και έτσι, ξανασκάρωσα την ιστορία από την αρχή. Και δεν θυμάμαι καν, το όνομα του αρχικού συγγραφέα δυστυχώς…

Πως και γιατί το θυμήθηκα όλο αυτό;

Χμ…

Διαβάστε πιο κάτω προσεκτικά, την είδηση που μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία πριν από λίγες μέρες. Στην Ελλάδα, εγώ την είδα στο in.gr.

Τα κοινά δελφίνια καλούν το ένα το άλλο με τα ονόματά τους, επιβεβαιώνουν πειράματα σε κόλπο της Φλόριντα. Επιπλέον, δύο δελφίνια μπορούν να συζητούν για ένα τρίτο που απουσιάζει χρησιμοποιώντας το όνομά του -είναι το μόνο ζώο εκτός από τον άνθρωπο με αυτή την ικανότητα.

Οι επιστήμονες, αναφέρει το Reuters, είχαν παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι τα υψίσυχνα «σφυρίγματα» των δελφινιών περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενα καλέσματα που ίσως αντιστοιχούν στην ταυτότητά τους. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, δεν ήταν σαφές αν τα κήτη αναγνώριζαν τα ίδια τα ονόματα ή μόνο τα ηχητικά χαρακτηριστικά της φωνής κάθε συγκεκριμένου δελφινιού.

Προκειμένου να εξακριβώσουν τι από τα δύο ισχύει, Αμερικανοί και Βρετανοί ερευνητές πειραματίστηκαν με υπερωόδη δελφίνια (Τursiops truncatus) και χρησιμοποίησαν υποβρύχια ηχεία για να παίξουν τεχνητές εκδοχές ονομάτων από μια συγκεκριμένη ομάδα δελφινιών.

Ακόμα και με αυτά τα «αναδημιουργημένα» ονόματα, τα δελφίνια μπορούσαν συνήθως να αναγνωρίσουν για ποιον πρόκειται: Σε 9 από τις 14 περιπτώσεις, το εξεταζόμενο δελφίνι στρεφόταν προς το υποβρύχιο ηχείο πιο συχνά, αν άκουγε το όνομα ενός γνωστού από την ομάδα.

Σύμφωνα μάλιστα με το Nature.com, στη φύση αυτοί οι αναγνωριστικοί ήχοι ίσως αντιστοιχούν στο 50% της συνολικής επικοινωνίας μεταξύ δελφινιών. Μέσα σε πισίνες, όπου τα θηλαστικά μπορούν άνετα να βλέπουν το ένα το άλλο, η χρήση ονομάτων σχεδόν εγκαταλείπεται.

Εμείς, αποκαλούμε τη γλώσσα τους «ήχους» Ίσως, και εκείνα αντιλαμβάνονται τη δική μας, επίσης ως μια σειρά από ανεξήγητους ήχους.

Είναι ωστόσο, πολλοί οι επιστήμονες που έχουν άλλη άποψη και υποστηρίζουν πως εκείνα, (όπως και άλλα πλάσματα της γης) κατανοούν πλήρως το τι λέμε, επικοινωνούν απόλυτα με μας μέσα από την φυσικά ανεπτυγμένη αίσθησή τους που επιτρέπει μια ολοκληρωμένη αποκρυπτογράφηση των «ήχων» μας και, πως εμείς, είμαστε οι ανάπηροι, οι πρωτόγονοι, οι βάρβαροι, οι Α-πολίτιστοι.

Ο πατέρας μου, είχε αρκετές φράσεις κλισέ.

Μία από αυτές, ήταν πως οι άνθρωποι, από ένα σημείο και μετά, "προοδεύουν" ανάποδα. Βαδίζοντας ακριβώς αντίστροφα από το φυσικό τους μονοπάτι και, δεν μπορεί, κάποια στιγμή αυτό θα γίνει μπούμερανγκ.

Μα δεν έχει ήδη γίνει;

Ταξίδι στο Βλακώδες Αρχιπέλαγος

Η σημαντικότατη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, έλεγε κάπου, πως το πλέον "αντικειμενικό" είναι το απόλυτα συνειδητό υποκειμενικό.

Ναι και πάλι ναι. Με την εξής αναγκαία νομίζω, διευκρίνηση:

Μιλάμε για Υποκείμενα που ζουν σε αυτόν τον κόσμο και δεν σπαταλούν τζάμπα τον αέρα είτε με τον χωρίς έλεγχο ναρκισισμό τους, είτε ταξιδεύοντας σε ένα πέλαγος κλαυσίγελων και παχύδερμης καψουροευαισθησίας.


Οι Τρελοί και άλλα εξωτικά του Δάσους, ανήκουν στην πρώιμη εφηβεία ταλαντούχων -ίσως- νεανίσκων ο δε λεγόμενος ρόλος της Τέχνης, δεν μπορεί να είναι θέμα συζήτησης καφενείου, έστω και ψηφιακού, εκτός αν το βάρος του Αντικειμένου, αναιρεί την ελαφρότητα του μέσου και ακυρώνει την βλακεία κάποιων σχολίων.

Μα τους Θεούς, , υποφέρω όταν βλέπω, διαβάζω, ακούω, "απόψεις" που υπάρχουν μόνο και μόνο για να είναι αρεστές σε κάποιες τάχα "ευαίσθητες ψυχές" όπως αντίστοιχα και όταν διαβάζω "στίχους" που παριστάνουν την Ποίηση και που γράφτηκαν πάλι για να εκφράσουν τον εγωκεντρικό αυτισμό του όποιου γράφοντος.

Ασφαλώς και "Αιών παίς παίζων έστι πεττεύων, παιδός η βασιληίη" αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί άλλοθι για την κάθε σαχλαμάρα.

Ας σκεφθούν ορισμένοι ότι ο Ηράκλειτος που υπογράφει το πιο πάνω "τσιτάτο" παρήγαγε σκέψη που την συζητάμε σα να είναι προϊόν της χθεσινής μέρας μόλις.

Μένω πάντα εμβρόντητος όταν συνομιλώ με ανθρώπους που υποτίθεται πως Δημιουργούν, έχουν "αγωνίες" και ωστόσο δεν ξέρουν τι συμβαίνει δίπλα στη μύτη τους, δεν έχουν έναν τόσο δα λεπτό ιμάντα σύνδεσης με την Ιστορία, δεν αγωνιούν παραγωγικά για τον Κόσμο αλλά και για την Διαδρομή της Τέχνης που (λένε πως) υπηρετούν.

Σα να μιλάς με "ζωγράφο" που δεν ξέρει ποιός είναι ο Σεζάν και τι ρόλο έπαιξε στην ζωγραφική του 20ου αιώνα.

Ζούμε σε εποχή πονηρή (πότε δεν ήταν έτσι;;;)

Ζούμε σε μία εποχή που η εξουσία προβάλει το ανάλγητο πρόσωπο της με την πιο μεγάλη ένταση (ή μήπως απλά τελειώνουν τα τεχνάσματα;;)

Ζούμε σε μία εποχή που οι Έμποροι αλλά και οι μωροί και αφελείς ακόλουθοί τους, μας ταλανίζουν με την παραμύθα του Τέλους των Ιδεολογιών.

Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι... "ευαίσθητοι", ακόμα πιο κακοήθεις, ως μεταστατικοί καρκίνοι, χειρότερη από αυτούς που τους παρασύρουν.

Ζούμε σε μία εποχή, δεν θα κουραστώ να το λέω, που αργά ή γρήγορα, θα κληθούμε να αποφασίσουμε που είμαστε και σε ποια πλευρά στεκόμαστε.

Έρχεται η στιγμή ν’α αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.

Το θυμάστε αυτό ε;

Στην εποχή της "αρπαχτής" και της συναλλαγής, το μελό κάθε είδους είναι "Απέναντι" και εχθρικό για κάθε Ανθρωπιστική Αξία.

"Ράγκα-παράγκα λοιπόν το θούριον. Με την λαλιάν αυτών που ομιλούν στην οικουμένη - ή όταν τα συνήθη λόγια δεν αρκούν" που έλεγε και ο Εμπειρίκος.

Ας γίνουμε αυστηροί. Έλεος πια, η χωρίς όρια επιείκια στη Βλακεία δεν συνιστά καλοσύνη αλλά Φ.Π.Α. (Φόρος Προστιθέμενης Ανοησίας)

Ας γίνουμε κριτικοί.

Ας καταλάβουμε ότι για να προχωρήσουμε ένα ή έστω μισό βήμα ΔΕΝ μπορούμε να είμαστε διαρκώς αρεστοί προς όλους και όλα. Το να επιδιώκεις διαρκώς να είσαι αρεστός παντού, είναι ο συντομότερος δρόμος για την απόλυτη ανυπαρξία.

Ας αποβάλλουμε από τον αέρα μας την βλακεία, όποτε την νιώθουμε να "πνέει".

Και, ας κάνουμε και ένα βήμα πέρα από της ψηφιακές κουβέντες.

Το να μακαρίζουμε "εκείνη την εποχή" που υπήρχαν τα έξοχα καφενεία με τον Βάρναλη τον Τσαρούχη, τον έναν και τον άλλο, είναι μια ήττα. Στο χέρι μας είναι να παρέμβουμε και να υπάρξουμε και να κάνουμε την φωνή μας να ακουστεί, όσο μπορεί.

Ή όχι;

Έλεγε ο Ρόμπερτ Μούζιλ, σε μία διάλεξη του Περί Βλακείας στη Βιέννη, το 1937:


Κάποιος που αποτολμά να μιλήσει περί βλακείας, διατρέχει σήμερα τον κίνδυνο να βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση: ενδέχεται να το ερμηνεύσουν ως αλαζονεία ή ακόμα και ως διατάραξη της σύγχρονης εξέλιξης.

Εγώ ο ίδιος έγραψα πριν μερικά χρόνια: Αν η βλακεία δεν ήταν σχεδόν απαράλλαχτα όμοια με την πρόοδο, το ταλέντο, την ελπίδα ή τη βελτίωση, κανείς δε θα δεχόταν να είναι βλαξ. Αυτό συνέβη το 1931, και κανείς δε θα διανοηθεί να αμφισβητήσει πως ο κόσμος έχει από τότε προοδεύσει και εξελιχθεί! Έτσι λοιπόν, έχει γίνει μάλλον επιτακτικό το ερώτημα: τι ακριβώς είναι η βλακεία; Δε θα ήθελα επίσης να παραλείψω να αναφέρω πως, ως συγγραφέας, γνωρίζω τη βλακεία πολύ μεγαλύτερο διάστημα, θα μπορούσα μάλιστα να πω πως ορισμένες φορές είχα μαζί της συναδελφικές σχέσεις!

Εξάλλου, μόλις γεννηθεί ένας λογοτέχνης βρίσκεται αντιμέτωπος με μία σχεδόν απερίγραπτη αντίδραση, που φαίνεται ικανή να πάρει κάθε μορφή: προσωπική, όπως για παράδειγμα η σεβάσμια μορφή ενός καθηγητού της φιλολογίας, ο οποίος, συνηθισμένος να στοχεύει σε αποστάσεις απροσδιόριστες, αστοχεί ολέθρια στο παρόν, ή αφηρημένα γενική, όπως τη μορφή της αλλοίωσης του αντικειμενικού κριτηρίου από το εμπορικό, αφότου ο Θεός, με τη δυσνόητη για εμάς Χάρη Του, παραχώρησε τη γλώσσα των ανθρώπων και στους παραγωγούς ομιλουσών τανινών.

Έχω ήδη περιγράψει κατά καιρούς περισσότερα από αυτά τα φαινόμενα αλλά δεν είναι απαραίτητο να επαναλάβω ή να ολοκληρώσω τον απολογισμό (ίσως μάλιστα να είναι αδύνατο, αν λάβουμε υπ’ όψη μιας τάση μεγαλοποίησης που διακρίνει σήμερα τα πάντα): είναι αρκετό να υπογραμμίσω ως βέβαιο συμπέρασμα πως η αφιλότεχνη διάθεση ενός λαού δεν εκφράζεται μόνο σε δύσκολες εποχές και με ωμό τρόπο, αλλά και στις καλές και με κάθε δυνατό τρόπο, έτσι ώστε η καταπίεση και η απαγόρευση να διαφέρουν πλέον από τους τιμητικούς διδακτορικούς τίτλους, τις αναγορεύσεις των ακαδημαϊκών και τις απονομές βραβείων μόνο ως προς το βαθμό. Ανέκαθεν υποπτευόμουν πως αυτή η πολύμορφη αντίδραση απέναντι στην τέχνη και το εκλεπτυσμένο πνεύμα, ενός λαού που κομπάζει ως φιλότεχνος, δεν είναι παρά βλακεία, πιθανώς ένα ιδιαίτερο είδος της, μια ιδιαίτερη, αισθητική ή ακόμα και συναισθηματική βλακεία ή οποία εν πάσει περιπτώσει εκφράζεται έτσι ώστε αυτό που αποκαλούμε ωραίο πνεύμα θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και μια ωραία βλακεία.

Ακόμα και σήμερα δεν έχω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να αναθεωρήσω αυτήν την αντίληψη. Φυσικά δε μπορούμε να αποδώσουμε στη βλακεία όλα όσα αλλοιώνουν ένα τόσο αμιγώς ανθρώπινο μέλημα όπως είναι η τέχνη – πρέπει να συμπεριλάβουμε και τα διάφορα είδης της έλλειψης χαρακτήρα, όπως μας έχουν διδάξει οι εμπειρίες, των τελευταίων κυρίως, ετών.

Ούτε μπορούμε όμως να ισχυριστούμε πως η έννοια της βλακείας δεν έχει εδώ καμία θέση επειδή αφορά τη νόηση και όχι τα συναισθήματα, ενώ αντιθέτως η τέχνη εξαρτάται από αυτά. Αυτό θα ήταν σφάλμα, γιατί ακόμα και η αισθητική απόλαυση είναι συγχρόνως κρίση και αίσθημα.

Το κείμενο αυτό είχε πρωτογραφτεί με αφορμή μια πολύ ενδιαφέρουσα παρέα πεζογράφων, ποιητών και δοκιμιογράφων που στην κυριολεξία είχαν μεταφέρει στο διαδίκτυο την ατμόσφαιρα των φιλολογικών καφενείων άλλων εποχών.

Καθώς το κοιτούσα σήμερα το πρωί, σκέφθηκα να το μεταφέρω εδώ, με ελάχιστες διορθώσεις και με ελεύθερη βέβαια στο καθένα τη διεργασία της αναγωγής. Θα μπορούσε κάλλιστα, να μιλάει για οτιδήποτε και όχι αυστηρά για την Λογοτεχνία ή την Τέχνη στο διαδίκτυο, αλλά για την Πολιτική κλπ. Αλλά, όλα ένα δεν είναι στο τέλος;

Οι Βαριεστημένοι της Άγονης Κοιλάδας.

Ο μικρός Ali Mohammed κλαίει με αγωνία. Η ακατάσχετη διάρροια από την οποία υποφέρει, ένα από τα πολλά συμπτώματα που του προκάλεσε το απεμπλουτισμένο ουράνιο των απελευθερωτών. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στις 4 Ιουνίου του 2004 σε ένα νοσοκομείο στη Βαγδάτη. Ο Ali «γλύτωσε» οριστικά από τα βάσανα του κόσμου αυτού στις 19 του ίδιου μήνα. Είναι η πιο ανώδυνη φωτογραφία που έχω. Τα θύματα του ουρανίου στο Ιράκ, είναι όλα στις μικρές ηλικίες και οι παραμορφώσεις τους ξεπερνούν τους χειρότερους εφιάλτες. Ασφαλώς, είναι το τίμημα για να είμαστε ασφαλείς εμείς στην πολιτισμένη δύση.


O παγετώντας Ζέπου στο ανατολικό Θιβέτ έχει αρχίσει να λιώνει, σχηματίζοντας ένα νέο ποτάμι. Για χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια, παρέμεινε αμετάβλητος. Τώρα, τε-λειώνει και οι επιπτώσεις του φαινομένου (συνολικά) είναι ήδη ορατές σε όλον τον πλανήτη και θα είναι δραματικές σε πολύ λίγα χρόνια. Δυστυχώς.

Ούτε πόλεμος , ούτε τίποτα. Απλώς πείνα και λειψυδρία. Μέχρι να τελειώσετε την ανάγνωση του κειμένου θα έχουν ήδη πεθάνει κάποιες εκατοντάδες άνθρωποι, συνάνθρωποι, συγκάτοικοι μας στον ίδιο πλανήτη, έτσι, από πείνα και έλλειψη πόσιμου νερού. Τόσο απλά. Τα κόστος των γευμάτων για τους ηγέτες της G8 των τελευταίων ετών, έχει υπολογισθεί πως θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν πόρους ζωής για πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους στον τρίτο κόσμο.

Περήφανος Βρετανός στρατιώτης κατατροπώνει τον εχθρό της ανθρωπότητας στο Ιράκ.
Εμείς, τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Άλλοι αλλάζουν κανάλι επί τόπου για να μην αλλοιώσουν τη γεύση της μπριζόλας τους άλλοι μένουν άφωνοι και διαγράφουν από τη μνήμη αυτό που είδαν και άλλοι συνεχίζουν το δείπνο τους χασκογελώντας. Κάποιοι, συσσωρεύουν οργή. Από αυτούς κάποιοι λιγότεροι, ίσως αύριο χαρακτηρισθούν επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη και τη ευημερία μας. Γιατί, ίσως εκφράσουν πρακτικά την οργή τους.

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO



Καλημέρα λοιπόν…

Ενδιαφέρον το εξής θα έλεγα.

Το προηγούμενο θέμα, για την τραγωδία του Τσερνόμπιλ , είχε πολύ καλή αναγνωσιμότητα –επισκεψιμότητα αλλά «σκοράρισε» χαμηλά σε σχόλια.

Αν μάλιστα το είχα κατεβάσει τη δεύτερη μέρα, θα είχε μείνει με 3-4 σχόλια όλα κι όλα.

Γιατί άραγε; Γιατί δεν είναι ας πούμε «προκλητικό» όπως τα άρθρα για την Βίσση και τη Γιουροβίζιον;

Μάλλον , γιατί τούτο εδώ, είναι πραγματικά, δυσάρεστο ζήτημα ε;

Όπως σοφά παρατήρησε και η προ των Πυλών Αικατερίνη, είναι ίσως «δύσκολο» θέμα.

Αναρωτιέμαι τι θα πει δύσκολο και τι εύκολο. Δεν ξέρω πια…αυτό που ξέρω, είναι πως όλο και πιο πολύ, οτιδήποτε μας προκαλεί , οτιδήποτε μας βυθίζει σε συλλογισμό, τόσο πιο δύσκολο χαρακτηρίζεται.

Άλλη μια νίκη του χαβαλέ;

Θα σταθώ σε κάτι που είπε η Lemon: «Που τα βρήκα αυτά»…αναρωτήθηκε και στη συνέχεια η φίλη μας πάλι αναρωτήθηκε «γιατί δεν τα δείχνει αυτά η τηλεόραση»….

Η απάντηση στο πρώτο , πολύ εύκολη, μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο για εικόνες «Chernobyl victims» απέδωσε αμέσως πλήθος φωτογραφιών.

Ανέβασα εδώ λίγες χαρακτηριστικές και τις πιο ανώδυνες μιας που δεν πιστεύω στο «μήνυμα μέσω της φρίκης».

Στο δεύτερο ερώτημα όμως η απάντηση είναι κάπως πιο περίπλοκη.

Από όσα είδα εγώ , τόσο οι τηλεοράσεις όσο και οι εφημερίδες, είχαν αρκετά αφιερώματα στην επέτειο των 20 χρόνων από την τραγωδία.

Στην Αθήνα μάλιστα έγιναν και κάποιες εκδηλώσεις εκ των οποίων πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η σχετική έκθεση φωτογραφίας που διοργάνωσε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων η Greenpeace.

Άρα, το πρόβλημα δεν είναι το τι πληροφόρηση υπάρχει, αλλά γιατί εμείς δεν την βρίσκουμε , δεν τη βλέπουμε, δεν την παίρνουμε χαμπάρι, ενώ κυκλοφορεί γύρω μας.

Φοβάμαι, πως είναι αποτέλεσμα διαφορετικών παραμέτρων.

Στην Ελλάδα αφ ενός ουδέποτε διδαχτήκαμε να είμαστε Ενεργοί Πολίτες, έτσι όπως κατά Παράδοση είναι οι Γάλλοι και οι Βρετανοί (ακόμα). Δεν μετέχουμε στα του Δήμου και στα της Πόλεως για να θυμηθώ και τους Έλληνες προγόνους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Σαν καθημερινό σύμπτωμα, αυτό, προκαλεί την ύπνωση στα ανακλαστικά μας, δεν είμαστε δηλαδή σε εγρήγορση αναφορικά με το τι μας συμβαίνει.

Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές, πως υπάρχει κάτι καινούργιο στον αέρα, μου είναι αδύνατο να αγνοήσω τα τόσα πολύ καλογραμμένα και απολύτως σκεπτόμενα blogs που ανακαλύπτω κάθε μέρα, δεν θα αναφέρω εδώ τώρα ονομαστικά, είναι βέβαιο πως θα λησμονήσω πολλά. Άλλωστε, κάθε τι καλό –κατά την κρίση μου βέβαια- το προσθέτω δίπλα στους δεσμούς.

Ποιος ξέρει; Το διαδίκτυο είναι ίσως η «γιάφκα» του μέλλοντος. Ίσως και του παρόντος αν σκεφθεί κανείς πως το Κατά της Παγκοσμιοποίησης Κίνημα όταν ξέσπασε για πρώτη φορά στο Seattle, έδεσε και οργανώθηκε μέσω του ιστού.

Ίσως, στο μέλλον, έτσι όπως τώρα «γνωριζόμαστε» και αυτομάτως σχεδόν διαχωριζόμαστε σε «κυκλώματα» ή «παρέες» με βάση κάποια κοινή συνισταμένη σε ορισμένες αρχές , να προκύψουν μέσα από όλα αυτά αργότερα ενέργειες και κινήσεις με εξωστρέφεια προς την Κοινωνία και τις εξελίξεις.

Προς το παρόν πάντως, παραμένουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία άπραγοι, επαγγελματίες τηλεθεατές του καθημερινού μας θανάτου, οι και βολεμένοι πίσω από τη θεωρία που μου ανέλυε χθες ένας φίλος, πως όλα , μα όλα είναι απολύτως στημένα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, οπότε δεν έχει κανείς να κάνει τίποτα παρά να κάτσει και να περιμένει το τέλος του κόσμου, του συστήματος,κλπ.

Μπορεί και να είναι έτσι. Μπορεί, όλα μα όλα να είναι στην εντέλεια στημένα. Όμως, σαν θεωρία, αν σκεφτεί κάποιος πόσο βολεύει το ίδιο το σύστημα, μοιάζει να είναι μέρος του Στησίματος.

Χθες, το ξένα πρακτορεία, μετέδωσαν πως περίπου 400 δελφίνια ξεβράστηκαν στις ακτές της Ζανιβάρης ματωμένα αλλά χωρίς εξωτερικές πληγές.

Η είδηση, πέρασε και στο ελληνικό in.gr
Αιτία θανάτου; Κατά σχεδόν απόλυτη πιθανότητα τα sonar του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού…

Αν το είχα κάνει αυτό το τραγικό και απαράδεκτο γεγονός σήμερα θέμα, ανεβάζοντας και τις σχετικές φωτογραφίες των αθώων θυμάτων στα βαμμένα από αίμα παράλια της Ζανιβάρης, είμαι σχεδόν βέβαιος, πως κάποιος, με πολύ καλή πίστη θα βρίσκονταν να με ρωτήσει «που τα βρήκα όλα αυτά».

Και όμως, είναι όλα εδώ, εκεί, γύρω μας. Και το διαδίκτυο, είναι και το λέω με απόλυτη σιγουριά αυτό, το καλύτερο μέσο πληροφόρησης που υπήρξε ποτέ. Κυρίως, γιατί σε μεγάλο βαθμό είναι ακόμα ανεξέλεγκτο από την Εξουσία.

Αλλά και παλιά, στην προ διαδικτύου εποχή, θυμάμαι πολύ καλά τι γίνονταν.

Κάθε φορά που τελείωνα μια εκπομπή μου στο ραδιόφωνο, αργά τη νύκτα, χτύπαγε το τηλέφωνο, ή σε λίγες μέρες είχε μαζευτεί στη γραμματεία της ΕΡΤ ένα πακέτο γράμματα. Όλα σχεδόν με το ίδιο ερώτημα «Που τα βρήκες αυτά;» «Βρε μπαγάσα που τα ανακαλύπτεις;»

Απάντηση: Στις σελίδες των Νέων, της Καθημερινής, της Ελευθεροτυπίας , στο τάδε περιοδικό, κλπ. Παντού. Το «έδειξε» και η τηλεόραση.

Πάντα, μου έκανε εντύπωση αυτό. Και συνεχίζει να μου κάνει. Αξίζει δε να σημειώσω πως δεν είμαι κάποιος που ξοδεύει πολύ χρόνο σε εφημερίδες περιοδικά και διαδίκτυο. Διαβάζω γρήγορα και επιλεκτικά και στον υπολογιστή μου σπάνια θα κάτσω πάνω από μισή ώρα την ημέρα για διαδικτυακή έρευνα.

The truth is out there.

Here there and everywhere.

Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα.

Πρέπει να ανοίξουμε το στόμα μας.

Πρέπει να ρισκάρουμε.

Πρέπει να ξεπεράσουμε το σύνδρομο της ωριμότητας που ορίζει την οργή και τη δράση σαν εφηβικό προνόμιο.