Γενικώς!

Καμία διάθεση δεν έχω για ραντεβού, συσκέψεις , συναντήσεις.

Η καλοκαιρινή ραστώνη φοβάμαι πως με έχει κυριεύσει τελείως και αυτές τις μέρες προτιμώ απλά να χάσκω.

Δεν είναι πάντα εφικτό, το ξέρει καλά ο κάθε ένας που δεν έχει στον κήπο μια καλή και καρποφόρα χρηματαριά .

Και, κάθε τόσο γυροφέρνουν στο μυαλό μου, διάφορες σκέψεις ανάκατες, συνήθως αυθόρμητες αντιδράσεις στα όσα διαβάζω σε εφημερίδες ή βλέπω σε τηλεοράσεις.


@ Η Ορχήστρα των Χρωμάτων διάβαζα κάπου, δεν θυμάμαι που, πάει για φούντο. Το Υπουργείο του κυρίου Βουλγαράκη το λεγόμενο και Πολιτισμού, δεν έχει να δώσει τα αναγκαία κονδύλια για να διασωθεί ένα πολύτιμο μέρος της κληρονομιάς του Μάνου Χατζιδάκι , που πέρα από την αξία της ως κληρονομιά, κυρίως έχει δώσει στίγμα πολύτιμο στην έτσι και αλλιώς κακή μουσική ζωή του τόπου.

Αν κατάλαβα επίσης καλά, στη Βουλή η μόνη που αντέδρασε έντονα, είναι η κα Λιάνα Κανέλλη. Μπράβο της. Υποθέτω πως το ίδιο το κόμμα δεν θα τη στήριξε ιδιαίτερα σε αυτές της τις θέσεις. Το ΚΚΕ ουδέποτε εξ όσων γνωρίζω δε στήριξε με ψυχή οτιδήποτε δεν ήταν αυστηρά δεμένο με το ύφος, τη γλώσσα και την ταυτότητά του.


@ Η Καθημερινή, δημοσίευσε ένα νεφελώδες άρθρο στο οποίο φωτογραφίζει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως παρασκηνιακά κινούμενο για την ανατροπή του Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου.


Πέρα από οτιδήποτε , νομίζω πως ο κος Μητσοτάκης , έτσι και αλλιώς, την αντιπάθειά του για τον Κύπριο Πρόεδρο την έχει δείξει έντονα, δημόσια και επώνυμα. Άλλωστε τους χωρίζουν πολλά.

Για να μην γράφω κατάλογο, να αναφέρω μόνο δυο:Ο Κύπριος Πρόεδρος, έχει Αρχές και Συνέπεια.

Α! και απολαμβάνει στην πατρίδα του μία υπερκομματική δημοφιλία που οι Ελλαδίτες πολτικοί ούτε στον ύπνο τους δεν θα γνωρίσουν-αν εξαιρέσει κανείς την θεσμικά αποδυναμωμένη Προεδρία της Δημοκρατίας.

Η Λευκωσία πάντως, αντέδρασε σε αυτά τα δημοσιεύματα, όσο έπρεπε.Ούτε «δράμι» παραπάνω.


@ Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στο χώρο της Ελληνικής Παιδείας. Γιατί αντιδρούν; Φοβούνται μη χάσουν τον σημερινό παράδεισο της «δωρεάν παιδείας» ;


Είδα φευγαλέα μία νεαρή διαδηλώτρια να τσιρίζει «δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα».

Για φαντάσου!!! Κάποτε οι νέοι φώναζαν «θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα»

Ποιος δεν θέλει άραγε θεσμοθέτηση συμβούλων σπουδών και άτοκων δανείων για τους φοιτητές, εκλογές πρυτάνεων με συμμετοχή όλων των φοιτητών; Οι φοιτητές;

Ποιος μπορεί να μη θέλει διαχωρισμό των σπουδών σε Πανεπιστημιακό και Τεχνολογικό τομέα όπου και οι δυο τομείς είναι στο πλαίσιο της Ανώτατης Εκπαίδευσης;

Ποιοι μπορεί να αντιδρούν στο σπάσιμο του κατεστημένου των Συγγραμμάτων;

Και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από όλα, είναι το κλασικό ελληνικό ή μάλλον ρωμέϊκο σύνδρομο, με το οποίο απλά, δεν πρόκειται να γίνει καμία συζήτηση ουσίας.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα τροφοδοτήσουν τις αντιδράσεις για πολιτικά κέρδη και, η κυβέρνηση από την άλλη μεριά θα καταλήξει σε ότι καταλήξει μόνη της.

Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες φωνές που θεωρούν πως οι προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας συνιστούν βάση (Νίκος Παπανδρέου, Γ. Παπαντωνίου κ.α.) αλλά ποιος τους ακούει; )

Έβλεπα πριν από λίγες μέρες την Κυρία Δαμανάκη σε ένα τηλεοπτικό πάνελ….Μιλούσε , μονολογούσε , επί 20 περίπου λεπτά , θα πρέπει να είπε πάνω από 40 φορές τη φράση «θα σας το πω ευθέως» , αλλά τελικά, δε μας είπε τίποτα, ούτε καν πλαγίως.

Δεν ξέρω , ειδικός δεν είμαι και παρόλο που έχω κατεβάσει το σχετικό σχέδιο νόμου στον υπολογιστή, δεν έχω προλάβει να το διαβάσω.

Ακροθιγώς μόνο αναφέρθηκα σε δυο τρεις παραμέτρους που νομίζω πως «βγάζουν μάτι».


@ Ο Κεντέρης και η Θάνου «απαλλάχτηκαν»; Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα….!

Avanti Greco papara! Ζήσε το μύθο σου!


@ Κορυφαίας αξίας, έργο του Ικτίνου που έχτισε την Ακρόπολη των Αθηνών , ο Ναός του Επικουρίου Απόλλωνα στην ορεινή Αρκαδία κινδυνεύει σοβαρά μιας που τα κεφάλαια που είχαν εξασφαλιστεί από το Γ ΚΠΣ τελειώνουν το φθινόπωρο.Ο Ναός είναι μοναδικού κάλλους, διατηρημένος πολύ καλά και φιλοξενεί και τους τρεις βασικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς του καιρού των Ελλήνων: Ιωνικό, Δωρικό, Κορινθιακό.

Τα κονδύλια στερεύουν, διάθεση να ανανεωθούν δε μοιάζει να υπάρχει, τι να γίνει, αν κάποια μητρόπολη βέβαια ζητήσει κεφάλαια για …επέκταση κάποιου ιερού ναού του αγίου τάδε, θα βρεθούν αυθωρεί και παραχρήμα, μιας που θα προστρέξουν ασμένως οι πλείστοι παρατρεχάμενοι. Οι ψήφοι του ποιμνίου, είναι πολύτιμοι.


@ Ξανά στην Κύπρο. Εξαιρετικής σημασίας αποφάσεις της ΚΟΡΕΠΕΡ, μοιάζουν να στριμώχνουν για τα καλά την Τουρκία στη γωνία. «Πρώτα αναγνώριση της Κύπρου και μετά συνεχίζουμε» είναι με δυο λέξεις το νόημα.

Υποθέτω, οι διάφοροι κύκλοι Αθηνών και Λευκωσίας που διέβλεπαν την απομόνωση της Κύπρου μετά το Όχι και τη μεταφορά της νήσου κάπου στις εσχατιές του Πλανητικού μας Συστήματος, θα πρέπει να βρουν άλλο τρικ για να μας πείσουν πως η αξιοπρέπεια δεν έχει κανένα νόημα πια.


@ Καταπληκτικό…Στον Αμαζόνιο, κάπου σε ένα λόφο στη Λίμα του Περού, βρέθηκε ένα …τοπικό Stonehenge!

Ηλικίας 4200 ετών, έχει αφήσει άφωνους αρχαιολόγους και ερευνητές καθώς αναδεικνύει έναν πολιτισμό που κατείχε πολύ καλά την αστρονομία και μπορούσε να κάνει ακριβέστατους αστρονομικούς υπολογισμούς.

Οι λίθοι του Νοτιοαμερικανικού Stonehenge είναι τοποθετημένοι με μαθηματική ακρίβεια σε κυκλική διάταξη, ο δε λίθος που αντιστοιχεί στη μικρότερη μέρα του χρόνου (21 Δεκεμβρίου) είναι τοποθετημένος έτσι ώστε να δίνει μηδαμινή σκιά η οποία χάνεται μέσα στο έδαφος.

4.200 χρόνια ε;

Δεν ξέρω πως και γιατί…Πάντα ,από παιδί που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έτρωγε η σκέψη πως όλα, μα όλα έχουν γίνει και ξαναγίνει από την αρχή. Η διαφορά, είναι πως σαν παιδί «το ήξερα» ενώ τώρα το μυρίζομαι.


Με την ευκαιρία θυμήθηκα τώρα που διάβασα πρόσφατα σχετικές ανακοινώσεις της NASA: Η Αφροδίτη λέει, είχε για δισεκατομμύρια χρόνια συνθήκες γήινες. Δηλαδή, ήταν σαν τη Γη, τόσο όσο θα χρειάζονταν ένας πολιτισμός για να εξελιχθεί και να γράψει τον κύκλο του πολλές φορές, ξανά και ξανά. Μετά –λένε πάντα οι επιστήμονες, για «κάποιους λόγους» η Αφροδίτη μπήκε…απότομα, σε λίγο σχετικά χρόνο σε ένα Φαινόμενο Θερμοκηπίου με ταχύτατη εξέλιξη.

Back to the future?


@ Σοκ –λέει- στο Πανελλήνιο για ένα αγοράκι που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ημιθανές μετά από κακοποίηση που υπέστη από τους γονείς του. Θυμάμαι λίγο πιο παλιά , που συζητώντας με φίλους επέμεναν πως στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν ποτέ αυτά τα πράγματα, πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κακοποιήσεις ανηλίκων κλπ.

Μόνο που βέβαια, απλά έβαζαν το κεφάλι τους στην άμμο. Συμβαίνουν παντού. Δυστυχώς.

Και καλό είναι να ξεμπροστιάζονται με τον πιο έντονο τρόπο για να μη νομίζουν οι Έλληνες πως είναι καλύτεροι ένεκα dna και αρχαίων προγόνων.


@Ξανά για την Παιδεία. Έχω την αίσθηση, πως το Σχέδιο Νόμου, είναι καλό.

Αλλά, αφήστε το αυτό, είναι μία «αίσθηση». Αυτό που με εξοργίζει, είναι ο πολιτικός αυτισμός των κομμάτων στην Ελλάδα που αρνούνται συστηματικά να συζητήσουν οτιδήποτε όταν η μαγιά, οι προτάσεις είναι από τους «άλλους» .

Και ο επαίσχυντος τρόπος με τον οποίο επιμένουν να καλλιεργούν ως άλλα φυτά αειθαλή «οπαδούς» και μάλιστα «οπαδούς φοιτητές». Δηλαδή ανθρώπους νέους που θα έπρεπε να μην καταδέχονται να χωράνε σε παπούτσια και ρούχα φτιαγμένα με ξεπερασμένα μέτρα.


@Νυκτιπόλος.

Φίλος, διαφημιστής σαν και ελλόγου μου, νηφάλιος άνθρωπος με πολύ καλή πένα, σκεπτόμενος και με νου κριτικό. Τον γνωρίζω από την Αθήνα.

Πριν από δύο χρόνια, τα μάζεψε και αυτός και ήρθε εδώ στη Λευκωσία αναζητώντας πιο ανθρώπινους ρυθμούς.

Τώρα, δημιούργησε ένα blog με τίτλο Nyktipolies.
Επισκεφθείτε τον · εδώ>ήδη έχει ανεβάσει 2-3 πολύ ενδιαφέροντα κείμενα.

Με ενθουσίασε το «Μη μου άπτου»

@ Ο blogger δεν είναι συνεργάσιμος σήμερα με τις φωτογραφίες και δε μου ανεβάζει τίποτα το εικαστικόν.

Άντε, σας περιμένω!

Θέρωτας

Μου αρέσει η ζέστη.

Είναι πραγματικά ηδονική , βαθειά ερωτική με έναν τρόπο αυθεντικό χωρίς φτιασιδώματα.
Τον χειμώνα , στο κρύο ας πούμε , ο ερωτισμός για να αναδειχθεί , έχει ανάγκη από πολλά βοηθήματα.

Από το απλούστερο, το καλοριφέρ δηλαδή, μέχρι τα πιο σύνθετα και «ατμοσφαιρικά» μέσα, όπως το τζάκι …. «στου οποίου τις ρόδινες φλόγες τα κορμιά καίγονται τόσο από την πυρά όσο και από τον πόθο, ενώ, αυτές οι φέτες φωτιάς γλύφουν με θεσπέσια παιγνίδια καμπύλες και ανατριχίλες, και τα βογκητά αρμονικά δένουν με το τριζοβόλημα των ξύλων»

Εντάξει, ωραία είναι όλα αυτά, σαν τα συνδυάσεις μάλιστα με ένα καλό ερυθρό κρασί, τον κύριο Gustav Mahler στο cd ή με…nights in white satin, ανάλογα με τη διάθεση , μπορεί το παραμύθι να γίνει έως και αλησμόνητο.

Ανάλογα ποιοι κυλιούνται στη φλοκάτη. (εδώ, παίζει πάντα και μία κουλτουριάρα φλοκάτη, άσπρη κατά κανόνα, που κάνει καλό συνδυασμό με τη λιτή βιβλιοθήκη , την τίγκα σε βιβλία. Από τα ντοκουμέντα συνεδρίων του ΚΚΕ μέχρι τα πονήματα του Φουκουγιάμα ).

Στη μέση, ότι επιθυμεί ο καθένας, εκεί είναι σχεδόν ελεύθερη η επιλογή. Τώρα, μιλάμε για τα απαραίτητα στερεότυπα, του συγκεκριμένου σκηνικού.

Α βέβαια, η συνταγή προϋποθέτει και χαμηλότονες φωνές, σχεδόν ψιθυριστές, είτε από…συγκίνηση, είτε από μόνιμη υπόταση εξαιρετικά χαρακτηριστική αδυναμία ενός τύπου ανθρώπων θηλυκών τε και αρσενικών που πολλάκις την προβάλλουν και ως περίσσια ευαισθησία.


(να έρθω γυμνή με το παλτό από πάνω στα χιόνια; Αλλά εσύ, θα κρατάς μια ανθοδέσμη ρόδα από τα οποία θα έχεις αφαιρέσει τα αγκάθια και με τα φύλλα τους θα με ράνεις στον 33o οργασμό μου, πριν με σταυρώσεις –στην προηγούμενη ζωή ήμουν ο Χριστός και το ζώδιο μου λέει πως έχω ροπή στα πάθη)


Παλτά, φλοκάτες, τζάκια καλοριφέρ.

Παπλώματα, στοργή ένεκα ψύχους, κρασί πάλι λόγω κρύου και στο πρόσωπό σου τι αντιφεγγίζει;
Φως κεριών είναι ή βλέπεις τηλεόραση;

Μη! Κρυώνω!

Το θέρος, είναι αλλιώς.

Το καλοκαίρι τα κορμιά απαλλάσσονται από τα πολλά ενδύματα, τα πάντα είναι διαθέσιμα με μία κίνηση , τα λινά κάνουν παιχνίδια στο αεράκι και με χάρη μεγαλοφυούς ζωγράφου μπορούν να υπογραμμίζουν στήθη, κωλαράκια, καμπύλες κι εσοχές, μα και εξοχές, αναλόγως που πέφτει το μάτι.

Το καλοκαίρι τα κορμιά , κρατάνε για ώρες ή και για μέρες την αλμύρα της θάλασσας και έτσι όταν παίζεις με την άκρη της γλώσσας πίσω από ένα κοχύλι αυτάκι μαζί με τη μελένια γεύση και την ζέστα της αναπνοής σου που επιστρέφει στα ρουθούνια σου, οσφραίνεσαι και τα πέλαγα και τους φλοίσβους , βλέπεις στο βάθος των ματιών της παιχνιδιάρηδες αστερίες να τρεμουλιάζουν ξεσηκώνοντας άμμο, νιώθεις τη ραχοκοκαλιά να μπορεί ν αντέξει τον ήλιο στον αυχένα.

Το καλοκαίρι , είναι αιδοίο.

Καίει, κι εξατμίζει την ικμάδα σε λαχανιασμένες ανάσες γεμάτες υγρό κολύμπι σε μυστικούς κόλπους, ιδιωτικά παράλια που εκβάλουν τα ποτάμια της αγάπης.

Πες μου σε παρακαλώ τι δεν είναι έρωτας το Θέρος;

Θέρωτας!

Έρωτας δεν είναι τα γυμνά της πέλματα με την κολλημένη άμμο σαν περπατάνε σε κρύα ολόδροσα μάρμαρα;

Έρωτας δεν είναι που σκύβει να φάει καρπούζι και την ώρα που το ροζ κόκκινο του φρούτου συναντά τα χείλη της το βλέμμα σου πέφτει σε μία ροζ κόκκινη ρόγα που χαϊδεύεται ανεπαίσθητα στο εσωτερικό μιας πουκαμίσας;

Έρωτας δεν είναι όταν δίνεις ένα φιλί στα χείλη ενώ αυτά έχουν ήδη ανάμεσα στα δόντια ένα ώριμο σύκο;

Και σφίγγεις τα χείλη στα χείλη και τα σαγόνια εκρήγνυνται στα μύρια σπόρια του σύκου και τρίβεσαι και τρίβεται πάνω της, πάνω σου και μετά, μετά με κομμάτια σάρκας του φρούτου κολλημένα στα μάγουλα πλένεσαι με το κρύο νερό της βρύσης του καφενείου, εκεί κάτω από τη συκιά.

Μόνο το Θέρος μπορείς γυμνός να γαμήσεις και να γαμηθείς κάτω από τον ήλιο, πάνω στην άμμο, με το νερό να σου πλένει σεβαστικά τα πόδια, με τον ιδρώτα να μην προλαβαίνει να τρέξει γιατί στεγνώνει από την κάψα επί τόπου μόλις πάει να αναβλύσει από τους ανοιχτούς σου πόρους.

Μόνο το Θέρος μπορείς γυμνός να γαμηθείς και να γαμήσεις μετρώντας τα άστρα τα νεφελώματα τους γαλαξίες τις ανδρομέδες και τους αλντεμπαράν και μετά να βαφτιστείς παιδί του Διονύσου με ένα ποτήρι κρασί μέσα στη θάλασσα σμίγοντας τα υγρά σου με το πέλαγος.

Μόνο το Θέρος μπορείς να αναστενάξεις και ο αναστεναγμός σου να γίνει τραγούδι ξέφρενο από γαϊδάρους που γιορτάζουν με γκα και από τζιτζίκια που δοξολογούνε με τζι.

Το Θέρος , αν είναι, δεν έχει ανάγκη από βιβλιοθήκες, από τζάκια και φλοκάτες.

Το Θέρος είναι κρεβάτι όπου λάχει, όπου τύχει, όπου συμβεί.

Χτυπάει κατ ευθείαν στο κεφάλι, κάνει τα μηνίγγια ταμπούρλο , μαζεύει τα μακριά μαύρα μαλλιά ψηλά και ανατέλλουν οι κύκνοι λαιμοί, κάνει το δέρμα σταρένιο με τη μυρουδιά του φούρνου στις 6 το πρωί , όλα φρέσκα , όλα λαχταριστά, όλα δικά σου.

Θέρος. Το Θέρος, δεν είναι λέξη, ούτε θεωρία. Δεν είναι συζήτηση ούτε διάλογος.

Απλά Είναι. Πνοή, αναπνοή. Είναι ένα Ουσιαστικό Ρήμα είναι η καύλα της ζωής και για αυτό πυρώνει, καίει, κόβει την ανάσα και γεμίζει τα μάτια υδρατμούς.

Α ναι!

Δεν μου αρέσει το Καλοκαίρι.

Μου αρέσει το Θέρος , ο Θέρως , ο Θέρωτας.

Να ποιον θα σκοτώσω!!! (Περί Ανεργίας και μαλακίας)

Χτες το βράδυ, ο Δημήτρης άφησε αυτό το σχόλιο στο προηγούμενο κείμενό μου (Θέλω να σκοτώσω κάποιον τώρα!) Το ανεβάζω εδώ, το σχολιάζω εγώ πρώτος και παρακαλώ για τις απόψεις σας, όλες και όλους. Το κείμενο σε καφέ γράμματα, είναι αυτό του Δημήτρη.

χαιρετώ όλους!

Αγαπητέ Γιώργο, θα τολμήσω να καταχραστώ το χώρο σου, με μία προσωπική ιστορία και ένα τελικό ερώτημα στους φιλοξενούμενους σου – σχετικό, όπως θα αποδειχθεί, με το θέμα του post.

Αν, ωστόσο, θεωρείς ότι το παρόν δεν έχει θέση εδώ, μπορείς φυσικά να το σβήσεις – κανένα πρόβλημα από Jμέρους μου.

Ξέρω έναν άνθρωπο που, στην ηλικία των 30, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό για να κυνηγήσει, όπως μου έλεγε στις συζητήσεις μας τότε, το όνειρό του – μία πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε κάτι που τον ενδιέφερε. Στο εξωτερικό σπούδασε Φιλοσοφία και Ψυχολογία – συνολικός χρόνος σπουδών 6.

Μολονότι προσπάθησε πολύ να βρει δουλειά εκεί όπου βρισκόταν, δεν τα κατάφερε, και μετά από πολλές περιπέτειες, οι οποίες τον άφησαν χρεωμένο, επέστρεψε θέλοντας και μη, στην «αγκαλιά» της γενέτειρας. Σήμερα, κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιεί την τεράστια βλακεία που έκανε όταν αποφάσισε να ακολουθήσει «το όνειρό του».

Γιατί; Πρώτον, λόγω του αντικειμένου που επέλεξε (πού ακούστηκε φιλοσοφία στην Ελλάδα – αν είναι ποτέ δυνατόν!!!...) και, δεύτερον, λόγω της ηλικίας στην οποία επέλεξε να το κάνει. Κοντολογίς, σήμερα, κοντά στα 40 πλέον, βρίσκει συνεχώς κλειστές πόρτες, είναι αναγκασμένος να ζει και πάλι με τη μητέρα του (η οποία, λόγω του ότι είναι –σχεδόν– άνεργος, τον συντηρεί) και μοναδική του ελπίδα αποτελεί η αναγνώριση των πτυχίων του από τους ανάλογους φορείς της γενέτειρας – κάτι, όμως, που, απ’ όσο γνωρίζω, αποτελεί απλά προϋπόθεση για τον ΑΣΕΠ, και όπου, όπως μας λένε, για να μπεις θέλεις πολλή τύχη και βύσμα.

Από την άλλη, ο φίλος μου σιχαίνεται το δημόσιο (το αρχικό πεζό εσκεμμένο): Όλα αυτά τα χρόνια θεωρεί ότι είναι εκχυδαϊσμένο και απάνθρωπο και, μέσω όλων των πελατειακών σχέσεων που εκβάλουν σε αυτό, υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας.

Ο φίλος μου δεν είναι άχρηστος. Μπορεί να γράφει καλά, είναι ικανός να διεξάγει έρευνα, έχει πολύ καλή γνώση των υπολογιστών, έχει μεταφραστική πείρα και ικανότητες, και παίζει τη γλώσσα στην οποία σπούδασε στα δάχτυλα.

Ωστόσο, όλο και περισσότερο, νιώθει τελειωμένος. Οι πιο πολλές αγγελίες ζητούν «άτομα» μέχρι 35, ή «κυρίες» και «κοπέλες» (κάτι αδιανόητο σε άλλες, «απολίτιστες» χώρες και, απ’ όσο τυχαίνει να γνωρίζω, σε ευθεία παράβαση προς τις ευρωπαϊκές ‘οδηγίες’ περί ίσων ευκαιριών), και ακόμα και όταν πληροί τις προϋποθέσεις για κάποια θέση, το αποτέλεσμα είναι μηδενικό.

Παράλληλα, τα έξοδα τρέχουν, η ζωή στην Ελλάδα του ευρώ είναι πλέον πανάκριβη, η προσωπική του ζωή απειλείται με πλήρη εξαφάνιση και λοιπά και λοιπά…Το κακό με τον φίλο μου είναι ότι, συν όλα τα άλλα, είναι και πάμπτωχος – δεν έχει ούτε καν δικό του σπίτι. Αν, ο μη γέννειτο, συνέβαινε κάτι στη μητέρα του, δε θα είχε πού την κεφαλή κλίναι. Ξέρει καλά πλέον ότι είναι ΒΛΑΚΑΣ! Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο κακο-υπολογισμένος ρομαντισμός του (πού ακούστηκε να σπουδάζουμε ό,τι μας αρέσει;….) τον έχει πλέον φέρει σε δεινή θέση.Και στη φάση αυτή ανακύπτει το δίλημμα για το οποίο σας ενοχλώ, αγαπητοί επισκέπτες του Δύοντα.

Συγγενικό του πρόσωπο πληροφόρησε πρόσφατα τον εν λόγω κύριο ότι έχει, για λογαριασμό του, προσεγγίσει στέλεχος δημόσιου οργανισμού της «πολιτισμένης» αυτής χώρας, που, πολύ πιθανόν, να τον βοηθήσει να βρει δουλειά στο δημόσιο…

Η πρώτη αντίδραση του φίλου μου, όταν το πληροφορήθηκε (έτυχε να είμαι παρών όταν έγινε η πληροφόρηση) ήταν να αρνηθεί. Θυμηθείτε, σιχαίνεται το δημόσιο, οι αρχές του δεν του επιτρέπουν να κάνει αυτά που μισούσε όλα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη, αν αρνηθεί θα παραμείνει άνεργος…. ποιος ξέρει για πόσο. Και ποιος ξέρει που θα πέσει ακόμα και όταν βρει κάτι στο σφαγείο που ονομάζεται αγορά εργασίας ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα... Και τα χρόνια περνούν. Μίλησα μαζί του και μου είπε «είναι τρελό, αλλά νιώθω ότι αν το κάνω, θα σιχαίνομαι τον εαυτό μου, θα είμαι κι εγώ μέρος του προβλήματος». Όχι ότι μένοντας απέξω είναι η λύση, αλλά…Και σας ρωτώ, όλους εσάς τους φιλοξενούμενους του Δύοντα: τι να κάνει ο φίλος μου; Εγώ δεν ξέρω τι να του πω.

Εσείς έχετε να του πείτε κάτι;


Αυτό, ήταν το σχόλιο που άφησε ο Δημήτρης, για λογαριασμό του καλού του φίλου που έχει στριμωχτεί άσχημα.

Εγώ, θα μιλήσω απ ευθείας στον φίλο του Δημήτρη, δεν γνωρίζω το όνομά του και για αυτό θα τον «βαφτίσω» συμβατικά Συνταξιδιώτη, μιας που όλοι μας Συνταξιδιώτες είμαστε σε τούτη τη ζωή, έστω και αν ο καθένας μας ταξιδεύει σε διαφορετική θέση στο καράβι.


Αγαπητέ μου Συνταξιδιώτη λοιπόν…

Δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που κάπου, κοντά στα 30 αποφάσισε να κάνει μία στροφή και να ακολουθήσει το όνειρό του.

Άλλοι, προκειμένου να το συναντήσουν, τίναξαν τα πάντα στον αέρα σε ηλικίες πολύ μεγαλύτερες. Κάποιοι από αυτούς έσπασαν, θρυμμάτισαν τα μούτρα τους και κάποιοι άλλοι, τα κατάφεραν.

Ποτέ στη ζωή μου δεν πίστεψα , πως για όλα «φταίνε οι άλλοι». Πως φταίνε 100% οι συνθήκες, οι κάφροι, οι έτσι και οι αλλιώς. Ο διαιτητής, ο δάσκαλος, ο γιαλός που ήταν στραβός, ο καπιταλισμός, ο ανταγωνισμός, ο φασισμός, ο παναθηναϊκός, οι ηλίθιοι,οι αγράμματοι, ο Χατζηπετρής!

Πάντα, κάπου υπάρχει και το δικό μας μέτρο ευθύνης.

Το οποίο δεν είναι απαραίτητα στις επιλογές μας αλλά, κυρίως στη διαχείριση των επιλογών μας.

Αλήθεια….όλα αυτά τα χρόνια εκεί στο εξωτερικό…ήσουν τελείως προσηλωμένος στο στόχο σου;

Μήπως για ένα μεγάλο διάστημα έκανες και «διακοπές»;

Μήπως ήσουν φίλε Συνταξιδιώτη υπερβολικά κλεισμένος στο δικό σου σύμπαν ενίοτε με έναν τρόπο σχεδόν αυτιστικό; Θα ήθελα βέβαια να ξέρω σε ποια χώρα ήσουν, γιατί οι συνθήκες είναι διαφορετικές από χώρα σε χώρα.

Στην Αγγλία για παράδειγμα όπου κάπως τη γνωρίζω, ξέρω πολλούς Έλληνες και Έλληνιδες, που πήγαν απολύτως γυμνοί και δουλεύοντας σκληρά (σε φουρνάρικα, σε ξενοδοχεία και αλλού) κατάφεραν όχι μόνο να σπουδάσουν Επιστήμες, αλλά και να μπουν πανηγυρικά στην παραγωγή.

Και μιλάω για επιστήμες Ανθρωπολογικές, για Ιστορικούς, Γεωγράφους κ.α.

Αναρωτήθηκες φίλε Συνταξιδιώτη μήπως κάπου εσύ έκανες κάποιο λάθος;

Θα μου πεις τώρα, ω γέγονε γέγονε . Και θα σου πω ναι, συμφωνώ, αλλά καλό είναι να κάνει κάποιος την αυτοκριτική του, χωρίς όμως αυτή να φτάνει να είναι μία ναρκισσευόμενη ομφαλοσκόπηση η οποία τελικά ανακυκλώνει το πρόβλημα. Νιώθεις βλάκας, μαλάκας και αποτυχημένος; Μην τα ρίχνεις στις επιλογές σου. Είναι σημαντικό να κάνεις κάτι που θέλεις. Αλλά τα σωστά υλικά, θέλουν και συνταγή για να δουλέψει το πράγμα. Καμιά σάλτσα δεν θα δέσει ως δια μαγείας επειδή έχεις τομάτα λάδι και βασιλικό.


Θα σου πω το εξής φίλε, στα ίσα:

Άσε τους «Αριστοκρατισμούς» γιατί δε σε παίρνει.

Είσαι σχεδόν 40 και αντί να σε ταϊζει η μάνα σου θα έπρεπε εσύ να της ομορφαίνεις το τραπέζι-το ξέρεις καλά αυτό.

Κάθεσαι και μου συζητάς λοιπόν ακόμα περί Δημοσίου; Κάθεσαι και μου συζητάς για οποιαδήποτε ετικέτα στερεότυπη (μόνος σου το είπες άλλωστε) μια τέτοια στιγμή;

Και πρόσεξε και κάτι άλλο.

Μην μπερδεύεις το στερεότυπο με την ουσία.

Είσαι γενικώς κατά του Δημόσιου τομέα άρα είσαι δηλαδή υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων στο πλαίσιο μίας άγριας νέο φιλελεύθερης αγοράς εργασίας που την ορίζουν όλοι αυτοί οι ατσαλάκωτοι «killers» ;;;;;;

Τότε, καλά να πάθεις, γιατί σίγουρα φοράς ρούχα που δεν σου ταιριάζουν.

Αν θέλεις να είσαι έτσι, να έχεις και τα κότσια και το θράσος και τον κυνισμό να Είσαι.

Τότε όμως, δεν θα είχες διαλέξει να σπουδάσεις Φιλοσοφία και Ψυχολογία (αν και ο τελευταίος κλάδος έχει ζήτηση σε πόστα personnel management )

Πιστεύω λοιπόν, πως η αντίδρασή σου προς το Δημόσιο, είναι η στερεότυπη εκείνη αντίληψη που θέλει κάθε Δημόσιο Υπάλληλο να είναι άχρηστος, βλαξ, αγενής, χυδαίος και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Και εσένα, υπεράνω...ε; Υπεράνω είσαι. Της πραγματικότητας.

Με αυτή τη λογική φίλε, κάθε γιατρός είναι σπουδαίος γιατί «on principal» σώζει ζωές, κάθε Στρατιωτικός ….επαγγελματίας εκτελεστής, κάθε μπάτσος υπόδειγμα εντιμότητας, κάθε Καθηγητής Σοφός, κάθε μουσικός άνθρωπος γεμάτος αρμονία, κάθε αρχιτέκτονας καλλιτέχνης και πάει λέγοντας.

Τι θα πει Δημόσιος Υπάλληλος;

Αν ένα σύστημα νοσεί λόγο της μακρόχρονης και βάναυσης εκμετάλλευσής του από τους εκάστοτε κυβερνώντες , αυτό δε σημαίνει πως ο κάθε Δημόσιος Υπάλληλος είναι άχρηστος.

Θα σου πω και εγώ ένα στερεότυπο, απόλυτα αληθινό: Καμία δουλειά, δεν είναι ντροπή.

Κατά σύμπτωση, μισοέβλεπα χτες το βράδυ ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση για έναν ποδοσφαιριστή από τη Νιγηρία, που ήρθε στην Ελλάδα, έγινε γρήγορα άρχοντας και βασιλιάς, ήρωας γιατί έσωσε την ομάδα του από υποβιβασμό και, μετά από ένα ατύχημα κυριολεκτικά τον πέταξαν στα σκουπίδια.

Του πήρανε το ωραίο σπίτι στο Φάληρο, του πήρανε τη….BMW, του τα πήρανε όλα, χωρίς καν να σκεφτούν πόσα του όφειλαν. Ο τύπος ξαναστάθηκε στα πόδια του. Έκανε και οικογένεια και είναι πανευτυχής. Μπράβο του.

Πρόσεξε όμως! Μέχρι να γίνει αυτό, μάζεψε τα μπογαλάκια του πήγε σε ένα χαμόσπιτο και για ένα δυο χρόνια πούλαγε cd από πλατεία σε πλατεία. Κοιμήθηκε σε παγκάκια. Ταξίδεψε όλη την επικράτεια στην καρότσα αγροτικών αυτοκινήτων.
Και στο τέλος, ξαναβρήκε θέση στο φως.

Όχι, δεν θα πω πως ξαναβρήκε την αξιοπρέπειά του, γιατί αυτός δεν την έχασε ποτέ. Ούτε όταν κοιμόνταν σε παγκους, ούτε όταν πούλαγε ρολογάκια και cd.

Μη μου πεις πως "αυτός ήταν ποδοσφαιριστής και εσύ...διανόηση"!

Θα σε Σκοτώσω!!!

Όποιος παλεύει, είναι αξιοπρεπής.

Όποιος ρίχνει ευθύνες παντού αλλού, όχι.

Δημόσιος υπάλληλος ε;

Γιατί όχι;

Μας λέει ο φίλος σου ο Δημήτρης, πως γράφεις, μεταφράζεις, ξέρεις καλά από υπολογιστές , το ένα και το άλλο. Εύγε.

Έχεις ιδέα πόσοι άνθρωποι πίσω από την ταμπέλλα του Δημοσίου Υπαλλήλου είναι Ποιητές, Συγγραφείς, Μουσικοί, άνθρωποι με ενδιαφέρουσες εμμονές (γνωρίζω ταχυδρόμο συλλέκτη παλαιών βιβλίων με μία συλλογή συγκλονιστική, όπως γνωρίζω και, πρόσεξε, Οδηγό αστικού λεωφορείου στην Αθήνα , με μία από τις πιο ενημερωμένες δισκοθήκες κλασικής μουσικής στην Ελλάδα.

Ο Θάνος ( το όνομα του) στα 3-4 πρώτα μουσικά μέτρα, έχει αναγνωρίσει την εκτέλεση, τον μαέστρο και την ορχήστρα) . Ηλίθιος και χυδαίος ε;

Φίλε Συνταξιδιώτη, άσε τις φιοριτούρες και δες τη ουσία. Το τι είσαι –αν είσαι- ως προσωπικότητα, αυτό το ξέρεις εσύ και οι φίλοι που διαλέγεις και σε διαλέγουν.

Δεν είναι ορισμένη η προσωπικότητά σου και η αξία σου από το αν είσαι Καθηγητής Φιλοσοφίας, Διδάκτωρ Παπαρολογίας , ή εξειδικευμένος στα Pataphysicals με διδακτορικό στον Αυνανισμό των Ελεφάντων.

Tο τι είσαι, το ορίζει η αξιοπρέπεια των επιλογών και των αντανακλαστικών σου κάθε στιγμή.

Και, αυτή τη στιγμή, είσαι κοντά στα 40, άνεργος, ζεις με τη μητέρα σου και μεμψιμοιρείς.

Αν ήμουν ο συγγενής σου που σου πρότεινε αυτή την πόρτα προς το Δημόσιο και γνώριζα όλες αυτές τις πτυχές, με την άρνησή σου –έχεις το λόγο μου για αυτό-θα σου έριχνα μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα.

Γιατί η στάση σου, είναι θρασύτατη.

Μέρος του προβλήματος , είσαι τώρα.

Μέρος του νέο ελληνικού προβλήματος που είναι μεταξύ άλλων το ξέχειλο δήθεν και το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Σιγά μην πάω ΕΓΩ εκεί»

Αλήθεια….με το έδαφος έχεις καμία σχέση; Για πάτα κάτω σε παρακαλώ, για γειώσου κομμάτι.

Υπάρχουν άνθρωποι που άφησαν ανεξίτηλα ίχνη στον πολιτισμό κρυμμένοι πίσω από μια «θεσούλα» στο Δημόσιο. Και τώρα θα τρίζουν τα κόκαλά τους. Μεγάλε!!

Γράφεις, μεταφράζεις, κάνεις δείχνεις. Εύγε ξανα.

Μια δουλειά στο Δημόσιο, είναι ιδανική για κάποιον με άλλες ανησυχίες.

Δίνει χρόνο πολύ για γράψιμο και σκέψη και φιλοσοφία. Είτε της αμπέλου, είτε σκέτη.

Α! Ρε Κώστα Σφήκα! Α! Ρε Κώστα Σφήκα!

Ποιος είναι ο Κώστας ο Σφήκας; Να ψάξεις να βρεις!

Αφού πρώτα τηλεφωνήσεις στον συγγενή σου πάραυτα και του πεις «είμαι πολύ μαλάκας, θέλω να σου πω πως θέλω όποια δουλειά μπορώ να βρω στο Δημόσιο. Από κάπου να ξεκινήσω, έστω να κολλάω στάμπες.»

Ά! Ρε Κώστα Σφήκα!


Λοιπόν Δημήτρη, τύπωσε το και πήγαινε στο φίλο σου και διάβασέ του το κείμενο αυτό με φωνή δυνατή, πολύ δυνατή και με ένταση μήπως και ο φίλαράκος ξυπνήσει.

Η ζωή είναι ένα πολύ ωραίο όνειρο, φτάνει να το ζούμε ΞΥΠΝΙΟΙ.

Όταν κοιμόμαστε, είναι εφιάλτης.

Θέλω να σκοτώσω κάποιον, τώρα!

That’s the way it goes mate, that’s the way….

Με άλλα λόγια, έχω κάτι νεύρα, από εδώ μέχρι τον ουρανό και όπου πάμε εκεί!

Γιατί; Για καθαρά επαγγελματικούς λόγους.

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας…πως άλλη σκασίλα δεν είχατε, από το να εισπράξετε στα καλά καθούμενα, τα νεύρα μου τα «επαγγελματικά».

Ε, σκασίλα μου και μένα λοιπόν, στο διαδίκτυο έχω διαβάσει κάθε λογής απίθανα προσωπικά πράγματα , άλλα δοσμένα με εξαιρετική ευαισθησία και κομψότητα, άλλα άγαρμπα και φτηνά και άλλα τελείως κάλπικα και νόθα που αποσκοπούν μόνο στο να διεγείρουν ναρκισσιστικά το συναίσθημα του ανυποψίαστου αναγνώστη.


Όπως είναι γνωστό, δουλεύω στο χώρο της διαφήμισης. Κειμενογράφος κάποτε, Creative Director εδώ και χρόνια , γενικά τη δουλειά μου την γουστάρω την κάνω πολύκέφι, κατά κανόνα μαζεύει στους κόλπους της έξυπνους ανθρώπους με χιούμορ και γρήγορα μυαλά.

(Τους αγέλαστους , τους αργόστροφους και κυρίως τους σπουδαιοφανείς δεν τους αντέχω-αν είμαι και εγώ ένας από δαύτους, ε! ας το κρίνουν άλλοι)

Το καλό, το πολύ καλό σε αυτή τη δουλειά είναι πως δεν μπορείς να επιβιώσεις ένεκα «μέσου».

Κάθε σου λέξη, κάθε σου ιδέα, ή έχει Αξία και κυρίως Υπεραξία ή τράβα σπίτι σου ή γίνε δημόσιος υπάλληλος.

Όταν μάλιστα κάποτε,όντας μέτοχος σε μία διαφημιστική εταιρία προσπάθησα να το παίξω άνετος εισοδηματίας, δηλαδή να αποσυρθώ για κανένα χρόνο, να εμφανίζομαι σπάνια σε κρίσιμες παρουσιάσεις μόνο κλπ, χαχαχαχα η χαρά μου κράτησε μία μέρα ακριβώς.

Ω ναι, μία μέρα ακριβώς. Γιατί; Να γιατί!

Το θυμάμαι σαν τώρα, βγήκα εκείνη την πρώτη μέρα από το σπίτι με το συναίσθημα του φυλακισμένου που δρασκελίζει την έξοδο , μετά από χρόνια φυλακής.

Ζούσα τότε στην Κηφισιά , εκεί δίπλα στο Πεντελικό και, ακόμα θυμάμαι τα μάτια μου, που είχαν γεμίσει από δάκρυα ελευθερίας καθώς κατηφόριζα να πάω στον ηλεκτρικό για να φτάσω στο Μοναστηράκι.

Απολάμβανα κάθε στιγμή, κάθε φυσιογνωμία κάθε χρώμα. Την απίθανη ποικιλία ζητιάνων (…ακούστε με ακούστε με παρακαλώ, μόνο για πέντε λεπτά….ο πατέρας μου είναι παραπληγικός και η μάνα μου έχασε τα λογικά της, έχω 7 αδέλφια να θρέψω και δεν έμαθα γράμματα, να και οι βεβαιώσεις από νοσοκομεία της Αμερικής, της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας και της Αφρικής, σας παρακαλώ όχι για μένα αλλά για τα 4 αδελφάκια μου να χαρείτε και τον πεθαμένο πατέρα μου…) απίστευτο πράγμα, δεν περίμενε καν να αλλάξει βαγόνι για να ανακατασκευάσει την ιστορία του.

Αυτόν, τον ξαναπέτυχα άλλη φορά, καιρό μετά, τότε ήταν μετανάστης από τη «Μεβούρνη» και του κλέψανε το βιός οι κακοί Αλβανοί μόλις ήρθε στη γλυκιά πατρίδα (εδώ λειτούργησε το αλά Καρατζαφέρης χυδαίο marketing)

Τέλος πάντων, η μεγάλη περίοδος της Ελευθερίας και της ζωής μου ως …εισοδηματία, κράτησε περίπου 2-3 μέρες.

Θυμάμαι, τότε δούλευα έντονα κάποια ποιήματα , έγραφα, έσβηνα, διόρθωνα και ξαναδιόρθωνα και είχα πει, ιδού,επιτέλους, έχεις τώρα χρόνο για όλα.

Για γράψιμο, για αλητεία, για ξενύχτια και κρασιά. Κάπου στα 1997-98 όλα αυτά.

Έλα όμως που μετά από 2-3 μέρες με ζώσανε τα φίδια;

Τι κάνουν στο γραφείο; Είναι όλοι τους καλά; Τι απέγινε το τάδε project ; Το δείνα ; Το άλλο που ήταν να έρθει; ήρθε;

Το γραφείο μου, πάντα ήταν ένας πολύ προσωπικός χώρος, δεμένο με την αυστηρά προσωπική μου ρουτίνα και, συνδεδεμένο απόλυτα με την όποια νοητική εγρήγορση.

Το σπίτι, ειδικά εκείνα τα χρόνια, ήταν διάλλειμα. Να ακούσω μουσική, να διαβάσω, να κάτσω στο πιάνο, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Το μόνο που πάντα έκανα στο σπίτι σαν «δουλειά» ήταν η προετοιμασία των εκπομπών μου. Και, τα Παρασκευοσαββατοκύριακα με τη Νεφέλη.

Μέσα σε μέρες τρεις, βάλτωσα. Βάλτωσα για τα καλά. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα απολύτως. Γυρνούσα μέσα στο σπίτι τη νύχτα , στις 2 και στις 3 , σαν το φάντασμα, ταχτοποιώντας βιβλία και ξεσκονίζοντας, πλένοντας τα κατσαρόλια στην κουζίνα και σκουπίζοντας τις βεράντες...! Φρίκη.

Την Τέταρτη μέρα , πήδηξα στο αυτοκίνητό μου και πήγα στην εταιρία για...καφέ.

«Κύριε Γιώργο!!!» η Κάτια, μία γραμματέας που επέμενε να αγνοεί τον αυστηρό μου τόνο όταν της έλεγα : «Καλή μου Κάτια, ή θα με λες Κύριε Πήττα, ή σκέτα Γιώργο. Τα …κύριε Γιώργο… στον μπακάλη της γειτονιάς σου σε παρακαλώ. Βάλτε μου ένα τέταρτο Δωδώνης κύριε Γιώργο μου, και 350 Καλαμών… ».

Και απαντούσε: Ότι πείτε εσείς ….κύριε Γιώργο! (με έστελνε κανονικά να της βάλω ένα τέταρτο φέτα)

Και, με κοιτούσε με κάτι τεράστια αφοπλιστικά κατάμαυρα μάτια.

Πολύ καλό παιδί! Αδύνατον δυστυχώς να νευριάσεις μαζί της.

Μπήκα μέσα λοιπόν και σαν μην είχα φύγει ποτέ πριν από τόσους αιώνες (3 μέρες!) ζήτησα τον καφέ μου, άνοιξα το γραφείο μου και αγαλλίαση απέραντη στρογγυλοκάθισα στην πολυθρόνα μου, ατενίζοντας το πέλαγος της Λεωφόρου Κηφισίας, κάπου στο ύψος του Ολυμπιακού Σταδίου.

Δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν βέβαια, ούτε καν τη συνέταιρό μου, με την οποία ήδη διανύαμε την πικρή δύση μιας ανεπανάληπτης συνεργασίας.

Δύση, για λόγους που είχαν να κάνουν με ορισμένα τελείως στρατηγικά ζητήματα σχετικά με την ανάπτυξη της εταιρίας.

Οι διαφορές αυτές όμως, είχαν δηλητηριάσει τη σχέση μας, που στις καλές της εποχές ήταν κάτι σαν καλοκουρδισμένη jazz band. Με 2 λέξεις, είχαμε συνεννοηθεί για τόσα , όσα άλλοι θα χρειαζόντουσαν να μιλάνε για μήνες.

Τέλος πάντων επέστρεψα στην εταιρία, βρήκα την ηρεμία μου και μετά από ένα χρόνο περίπου, με πολύ οδύνη, πούλησα το μερίδιό μου(φτηνότερα από όσο έπρεπε) και έφυγα, προβλέποντας με ακρίβεια δυστυχώς τα καταστροφικά αποτελέσματα κάποιων επιλογών.


Η δουλειά του δημιουργού στη διαφήμιση, είναι καθαρό αλκοολίκι.

Είναι μία συνεχής πρόκληση να αντιμετωπίζεις κάθε μέρα , μα κάθε μέρα, ένα λευκό χαρτί, που πρέπει να γεμίσει με μία καινούργια ιδέα, η οποία από την άλλη πλευρά, δεν έχει πουθενά να κάνει με τα διάφορα εσώψυχά σου αλλά με συγκεκριμένες ανάγκες και στόχους.

Η διαφήμιση, δεν είναι Τέχνη, διαφωνώ καθέτως με αυτή την αρκούντως υπερφίαλη άποψη, άλλο θέμα όμως αυτό.

Και στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και πιο πάνω, είναι μια δουλειά τίμια , με την έννοια πως σε κρατάει μόνο αν την κάνεις καλά και όχι γιατί έχεις τον Θεό μπάρμπα ή πατέρα διαπλεκόμενο Πασόκο η Νεοδημοκράτη.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα, μέσα στα νεύρα μου, γιατί μου συνέβη μία ιστορία ανάλογη με κάτι που είχε συμβεί τότε.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, με την εταιρία λάβαμε μέρος σε έναν μεγάλο διαγωνισμό.

Κάποιος τεράστιος διαφημιζόμενος, κάλεσε τις πιο μεγάλες εταιρίες του χώρου, να καταθέσουν προτάσεις για καμπάνια.

Πήγαμε λοιπόν, κάναμε και τις σχετικές παρουσιάσεις (και σε αυτό το κομμάτι είμαστε αχτύπητοι!) και, ενώ….ψηφιστήκαμε πλειοψηφικά Πρώτοι και με απόσταση από τους δεύτερους, (οι οποίοι δεύτεροι είχαν επίσης πολύ καλή πρόταση) τον λογαριασμό, τον πήρε τελικά, μία εταιρία που σκοράρισε τρίτη και χαμηλότερα σε όλα.

Και στη Στρατηγική και στο Δημιουργικό και στο πακέτο Δημοσίων Σχέσεων και στην Οικονομική Ανάλυση, παντού, ήρθαν τρίτοι και καταϊδρωμένοι.

Τα ίδια είχα συμβεί τότε, στην Αθήνα, πάλι με έναν τεράστιο λογαριασμό, πολυεθνικό, όπου μάλιστα εκεί, η ιστορία κατέληξε όχι στην 3η εταιρία, αλλά στην….7η!

Η οποία μάλιστα, όταν έβγαλε την καμπάνια στον αέρα, κατάκλεψε τα πάντα από μας αλλά και από άλλους. Και για να μην λέμε πως στην Ελλάδα μόνο γίνονται αυτά, το παιχνίδι εδώ, στήθηκε εξ ολοκλήρου από το Λονδίνο.

That’s the way it goes mate, that’s the way….

Σε αυτές τις περιπτώσεις, στην αρχή γίνομαι μπαρούτι και στη συνέχεια στεναχωριέμαι για την ομάδα των παιδιών που συχνά πυκνά και με αμοιβές χαμηλές έχουν ξενυχτήσει για να βγει η δουλειά. Κειμενογράφοι, σχεδιαστές, γραμματείς.

Αλλά, όπως είπαμε. That’s the way it goes mate, that’s the way….

Τι μένει αφού καταλαγιάσουν τα νεύρα;

Ένα τίναγμα των ώμων, σα να διώχνεις τη σκόνη , μια βαθιά αναπνοή και να πεις: Next! Φέρτε μου το επόμενο project παρακαλώ. Τώρα!!!

Θέλω να σκοτώσω!

Dont you know that happines is a warm gun?

(το μόνο τραγούδι που γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου είναι αυτό το αριστούργημα του John Winston Lennon)...

She's not a girl who misses much, do do do do do do, oh, yeah
She's well acquainted with the touch of the velvet hand like a lizard on a window pain
The man in the crowd with the multicolored mirror on his hobnail boots
Lying with his eyes while his hands are busy working overtime
A soap impression of his wife which he ate and donated to the National Trust
I need a fix cause I'm going down, down to the bits that I left uptown
I need a fix cause I'm going down, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun
Happiness is a warm gun,(Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm gun mama (Bang Bang Shoot Shoot)
When I hold you in my arms, (oh yeah) and I feel my finger on your trigger (oh yeah)
I know nobody can do no harm, because,
Happiness is a warm gun mama (Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm gun, yes it is, (Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm, yes it is, gun (Happiness Bang Bang Shoot Shoot)

Ah, don't you know that, Happiness (Happiness) is a warm gun mama,

(Is a warm gun yeah)

YΓ. άλλος λόγος νεύρων. Φίλος μου πολύ καλός, χωρίς πτυχία κλπ, αλλά εξαιρετικά καλλιεργημένος και μορφωμένος απείρως πιο πολύ από διάφορους κρετίνους που ορίζουν τη ζωη μας, με σπουδαίες γνώσεις σε μουσική σε ιστορία , σε , σε, σε , ψάχνει για δουλειά απεγνωσμένα. Δεν τον προσλαμβάνουν, γιατί είναι κομμάτι βαρήκοος.

Ο άνθρωπος , εκτός των άλλων γράφει καταπληκτικά. Δεκάδες φορές καλύτερα από τους διάφορους επαγγελματίες -τάχα μου- εφημερίδων και περιοδικών. Με σπάνιο χιούμορ και γνώση.

Και βέβαια αυτοί που δεν τον προσλαμβάνουν είναι τελείως κουφοί και στραβοί. Και ευνούχοι. Όλα αυτά, στην Αθήνα.

Εν Αθήναις...

Έφυγα από τη Λάρνακα στις 7 το πρωί.

Ενδιαφέρουσα πτήση, μιάς που μεσολαβούσε ενδιάμεσος σταθμός στην Πάφο, απόσταση εξήντα λεπτών με το αυτοκίνητο, 15 λεπτών για το αεροπλάνο.

Μεταξύ μας, έχω την αίσθηση, πως θα ήταν πιο οικονομικό για τις Κυπριακές αερογραμμές να ναυλώνουν πούλμαν για τους τουρίστες στην Πάφο και να τους πηγαίνουν στο αεροδρόμιο της Λάρνακας ,παρά να πρέπει να σηκωθεί ένα airbus και να προσγειωθεί μετά από 15 λεπτά., για να απογειωθεί πάλι. Τέλος πάντων!

Το αεροσκάφος, δεν προλαβαίνει να πάρει μεγάλο ύψος και έτσι, η θέα είναι αποκαλυπτική, ειδικά λίγο πριν το αεροδρόμιο της Πάφου, όπου κάνει μία μεγάλη καμπύλη, πολύ χαμηλά, πάνω από την θάλασσα και τα παράλια.


Εκεί, νιώθει κανείς, το νιώθει έντονα μέσα του, γιατί η Θεά Αφροδίτη γεννήθηκε εδώ.

Γιατί, αναδύθηκε μέσα από τους αφρούς αυτής θάλασσας.

Ένα μπλε ζαχαρωτό, ένα μπλε ερωτικό μία θάλασσα αιδοίο αναστατωμένο στον Έρωτα της Γης, του Ουρανού της Φύσης ολόκληρης.

Γύρω από την παράλια γραμμή, μικροί λοφίσκοι με τρυφερή σκουροπράσινη βλάστηση, σαν καλοσαρκωμένα εφηβαία και φυσικά μονοπάτια σκαμμένα από ανέμους και αρχαία πατήματα.

Η Αφροδίτη από τη μία, ο Απόλλωνας από την άλλη.

Οι αληθινές , οι αυθεντικές, οι μοναδικές της Κύπρου Θεότητες με την ταυτότητα των αιώνων εκείνων που οι άνθρωποι ποιούσαν Πολιτισμό, πριν αρχίσει ο κύκλος τον επελάσεων και των εισβολών.

Ο πιλότος, είχε μεγάλα κέφια και σε όλη την πτήση για την Αθήνα, έκανε τον ξεναγό:

Η Σαντορίνη, η Πάρος και η Αντίπαρος, η Μύκονος η Δήλος, η Άνδρος.

Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Πετάχτηκα έξω γρήγορα γρήγορα , βούτηξα μέσα στο Μετρό.

Η ώρα πια ήταν 11 και στη μία το μεσημέρι, έπρεπε να είμαι στη Βουλή για την τελετή παράδοσης του Ιστορικού Αρχείου της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC.

Εξήνταέξι χρόνια ιστορίας, με ντοκουμέντα και καταγραφές μοναδικής αξίας.

Η αλήθεια, είναι πως συγκινήθηκα αρκετά. Η Ελληνική Υπηρεσία του BBC συντρόφεψε για πάρα πολλά χρόνια τους Έλληνες, σε όλες τις δίσεκτες εποχές παρέχοντας και πληροφόρηση αλλά και διδάσκοντας δημοσιογραφική δεοντολογία και ήθος.

Και, χάρηκα βέβαια, που είδα παλιούς γνωστούς και συναδέλφους και είπαμε μια δυο κουβέντες.

Αξίζει εδώ να σημειώσω πως το BBC αποφάσισε να διαθέσει αυτό το πολύτιμο αρχείο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και όχι σε άλλους φορείς που ενδιαφέρθηκαν, γιατί η Βουλή, μέσω της Προέδρου της εγγυήθηκε την υλοποίηση του όρου του BBC: Να είναι δηλαδή το αρχείο, στη διάθεση κάθε Πολίτη της χώρας. Ελπίζω, να τηρηθεί ο όρος.

Η υπόλοιπη μέρα, χαρίσθηκε κυριολεκτικά στον ύπνο, μιας που είχα ξυπνήσει από τις 4 τα χαράματα και όλες οι προηγούμενες εβδομάδες ήταν κυριολεκτικά εξοντωτικές από δουλειά .

Τέταρτη: Είπα να κάνω μία μεγάλη βόλτα στην Αθήνα….Με πρώτη επίσκεψη στους φίλους μου, τον Βαγγέλη και την Άντα Καγμάκη που έχουν το πιο καλό και εξειδικευμένο μαγαζί για κιθάρες στην Αθήνα, εκεί στην Ε.Μπενάκι.

Τους ξέρω από το 1972….όταν πιτσιρικάς εγώ, έμπαινα σε διάφορα μουσικά μαγαζιά με το πρόσχημα πως ενδιαφέρομαι να αγοράσω ηλεκτρική κιθάρα και έπρεπε να …δοκιμάσω δυο τρεις. Ο Βαγγέλης τότε, μικρός και αυτός, δούλευε στον Μουσικό Οίκο του Αρμάου και είχε πολύ μεγάλη κατανόηση σε κάτι τύπους σαν εμένα.

Πάω πάντα να τους δω όταν είμαι στην Αθήνα.

Το ζευγάρι αυτό, ίσως το πιο «μασίφ» ζευγάρι που έχω δει στη ζωή μου, είναι σα να περιφρονεί το χρόνο και τη φθορά, πραγματικά γεννημένοι ο ένας για τον άλλον, τους βλέπεις και λες «ε…θα είναι κάνα δυο τρεις μήνες μαζί»

Και είναι εκεί, ο ένας στην ανάσα του άλλου 30 χρόνια και βάλε. Τους βλέπω, τους καμαρώνω , κάθε φορά φεύγω από το μαγαζί τους πιο αισιόδοξος από πριν.

Το ίδιο μεσημέρι και ενώ είχε ήδη αρχίσει να με ενοχλεί η φασαρία η βιασύνη ο πανικός και η διάχυτη αγένεια των «Αθηναίων» στους δρόμους, γευμάτισα με τον Αθήναιο.

Δεν θα πω τίποτα για αυτόν, εκτός από το ότι είναι ακριβώς όπως γράφει. Κομψός, με διάθεση βροντώδη τη μία στιγμή και την αμέσως επόμενη, κομψός (ξανά) και με τρόπους καλά εκπαιδευμένου γόνου Βρετανικής Αριστοκρατικής Οικογενείας κάπου στα 1920-30.

Σε θέση να αναγνωρίσει ένα κρασί, όχι μόνο με το μπουκέτο του τη χρονιά του και την προέλευσή του, αλλά να βρει και ποιητικούς συνειρμούς , π.χ. «χμμμ αυτό το chardonnay μου φέρνει λίγο στα Τέσσερα Κουαρτέτα του Elliot χμμ…μου αρέσει…δεν είναι dry όπως ο Σεφέρης ας πούμε, άλλωστε ο Σεφέρης θέλει ερυθρό κυρίως οίνο και μάλιστα κάπως αδρό, ένα καλό ανόθευτο syrah χωρίς προσθήκες merlot ή cabernet»

Τα είπαμε λοιπόν κάπως έτσι, εκεί στο γνωστό και μη εξαιρετέο Πόλις της Στοάς του Βιβλίου, απολαύσαμε και τα σαλατικά μας και χαρήκαμε πολύ.

Ο Αθήναιος έφυγε και εγώ έμεινα να χαζεύω για λίγο τους Αθηναίους. Είναι ωραίο στέκι το Πόλις, ησυχάζει λίγο το κεφάλι σου από την οχλοβοή.

Το έχω πει και άλλες φορές, η φασαρία και η κεκτημένη βιασύνη με κούραζαν πάντα πολύ.

Το βράδυ, βόλτα στις ρίζες μου.

Μαρίνα Καλαμακίου, κατάρτια, θόρυβοι και διάλογοι των ιστιοφόρων.

Αλλά, πολύ φασαρία εκεί στο Skippers βρε παιδί μου....όπου και το Χνούδι.

Φαληριώτισσα και, από ότι κατάλαβα, είναι περίπου…συνδρομητής στο στέκι, το οποίο, μοιάζει να μην έχει την ατμόσφαιρα που είχε πριν χρόνια, όταν μαζευόμασταν εκεί λίγοι φίλοι να μιλήσουμε για πανιά , πλεύσεις και ρότες με λίγες μπύρες και χωρίς μεγάφωνα ντάπα ντούπα ντάπα ντούπα πάνω από το κεφάλι μας.

Δεν ξέρω, αλλά αυτή η μανία στην Ελλάδα να βάζουν παντού μεγάφωνα με ένα κάποιο ντάπα ντούπα με αποδιοργανώνει.

Μοιάζει να είναι σαν μία καλοστημένη δικαιολογία για να μη μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι και να κάθονται αντικριστά κοιτώντας ο κάθε ένας το ποτήρι του χαμένος στον κόσμο του.

Το Χνούδι ε;

Ακριβώς όπως οι σελίδες της. Κανένα θέατρο, καμιά προσποίηση. Όταν γελάει φωτίζει γύρω γύρω και όταν συνοφρυώνεται μοιάζει με μικρό παιδί.

Α! και στη λίγη ώρα που έμεινα εκεί, θα πρέπει να της ζάλισα το κεφάλι. Μιλούσα ακατάπαυστα.. Για την κόρη μου, για το πώς γνώρισα την Ελένη μου, για το ραδιόφωνο, για την….Ελληνική φιλοσοφία…. Αν ήμουν στη θέση της θα μου είχα ρίξει γιαούρτι.

Cut.

Πέμπτη μεσημέρι, πολύ γρήγορος καφές με ένα καλό φίλο που δουλεύει εκεί κοντά και στη συνέχεια μια βολτίτσα σε ένα κοντινό super market για να αγοράσω κάποια πράγματα για το σπίτι της μητέρας μου.

Εδώ, η κεντρική σκηνή του ταξιδιού. Εδώ, πυκνωμένη αυτή η κατάσταση που αποκαλώ νεοελληνική πραγματικότητα:

Εγώ, φορτωμένος με 3-4 σακούλες, στο δρόμο για το σπίτι. Μπροστά μου αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο. Αναγκαστικά, κατεβαίνω προς το δρόμο για να περάσω και, εκείνη τη μοιραία στιγμή μία σακούλα, ακουμπάει ανεπαίσθητα το αυτοκίνητο σε μία ακρούλα.

Δε δίνω σημασία, κάνω δυο τρία βήματα ακόμα. Ξαφνικά ακούω τη φωνάρα από πίσω: «…τι θα γίνει ρε μαλάκα….;;; θα μας σπάσεις και το αμάξι να’ ουμ;»

Η αλήθεια είναι πως για ένα δευτερόλεπτο ζαλίστηκα και γύρισα να δω τι συμβαίνει , ποιος γκαρίζει και, κυρίως σε ποιον. Μετά, είδα τον ευτραφή γενειοφόρο με τα άσπρα και το πανικόβλητο βλέμμα να με κοιτάζει και κατάλαβα πως μιλούσε σε μένα.

Πίδακες καλοσύνης και γλυκύτητας με πλημμύρισαν , στο μυαλό άνθισαν αρώματα από φρέσκα ρόδα , φόρεσα το καλύτερο μου χαμόγελο, πήγα κοντά του, πολύ κοντά του και του είπα:

«Μην αμελείτε κύριε να παίρνετε τα χάπια σας…δεν βλέπετε πως σας βλάπτει;;; »

και γύρισα γεμάτος χάρη , σχεδόν χορευτικά και έφυγα. Δεν ακούστηκε τίποτα πια, ο κύριος ξαναμπήκε υποθέτω στο αμάξι του και εγώ συνέχισα τη διαδρομή μου.

Εκείνη την ημέρα ήταν και το μεγάλο συλλαλητήριο των Καθηγητών και των Φοιτητών…εκείνη την ημέρα ήταν που προφανώς η αστυνομία αποφάσισε να απαλλαχθεί από το παλιό στοκ δακρυγόνων και έτσι χωρίς καμία φειδώ εκτός από καρπαζιές έκαναν το κέντρο, πεδίο βολής καπνογόνων.

Χαρακτηριστικά, το βράδυ αργά, δειπνούσα με 3 ακριβούς φίλους, τη Μαρίνα το Βλάση και τον Βασίλη και σαν φύγαμε κατά τα μεσάνυχτα και κατηφορίσαμε από τα Εξάρχεια, γεμίσαμε δάκρυα.

Όχι από συγκίνηση πάντως και, ας είχαν λήξει τα επεισόδια, ώρες πριν.

Ας είναι καλά η Γαλλία πάντως που έδειξε το δρόμο. Και για να είμαι σαφής.

Δεν εξετάζω εδώ το αν έχει δίκιο η Πανεπιστημιακή Κοινότητα ή όχι, ομολογώ πως δεν είμαι τόσο ενημερωμένος ώστε να τολμήσω να έχω άποψη.

Λέω όμως…ας είναι καλά η Γαλλία και οι Γάλλοι Πολίτες, που, επιτέλους, έδειξαν ξανά, πως ένας αγώνας μπορεί να έχει αποτέλεσμα και έτσι, μπόλιασαν με αυτοπεποίθηση και άλλους. Για το λάθος ή σωστό, άλλη ώρα, αν και γενικώς, δεν σας κρύβω, πως η σύγκρουση με την εξουσία είναι χρέος και καθήκον κάθε γενιάς.

Παρασκευή πρωί-πρωί έφυγα με τον προαστιακό (ωραίο έργο, πολύ ωραίο) να συναντήσω τη Νεφέλη μου έξω από το σχολείο της.

Τα λόγια εδώ, μπορούν να πάνε βόλτα, είναι ανίκανα και αχρείαστα.

Κυριακή βράδυ, αργά με την πτήση των 11 (που έφυγε 11 και 45 τελικά) και αφού μεσολάβησε ένας καφές στο αεροδρόμιο σε ξεχωριστές συναντήσεις με δυο καλούς και παλιούς φίλους τον Λαπούτα από τα blogs και άλλον έναν από το χώρο της ραδιοφωνίας, μπήκα στο αεροσκάφος προσμένοντας να χαθώ στην αγκαλιά της Ελένης που θα με περίμενε στη Λάρνακα.

Και, αν εξαιρέσω τη Νεφέλη, τη Μητέρα μου και ελάχιστους ακόμα ανθρώπους, ανυπομονούσα να ξαναβρεθώ στη Λευκωσία.

Υστερόγραφο: Αυτές τις ελάχιστες μέρες, πρόλαβα να δω και λίγο τηλεόραση, κυρίως ειδήσεις.

Πραγματικά, δε νομίζω να υπάρχει πιο βάρβαρη και άξεστη «ενημέρωση» από αυτή των ελληνικών τηλεοράσεων.

Αθλιότητα απόλυτη, το δε ζήτημα του νεαρού που εξαφανίσθηκε στη Βέροια, ανέδειξε για άλλη μία φορά την απροσμέτρητη ένδεια που μας διακρίνει σε Παιδεία και σοβαρότητα.

Αίσθησή μου, είναι πως η Ελλάδα έχει τα χάλια της, μα τόσο πολύ τα χάλια της που κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί συνολικά το χάλι.

Χαρακτηριστικό, το ανέκδοτο που είπαν:

Ένας πολίτης, τηλεφωνεί στην αστυνομία μέσα στη νύχτα. Σηκώνει το τηλέφωνο, ο αξιωματικός υπηρεσίας.
-Αστυνομία, παρακαλώ.

-Ναι…κοιτάξτε…στείλτε παρακαλώ έναν αστυφύλακα εδώ (λέει τη διεύθυνση) είναι τουλάχιστον 3 ώρες κάτω από το σπίτι ένας…Νεοδημοκράτης και μαλακίζεται….

Κόκαλο ο αξιωματικός απαντάει:

-Ναι…να στείλω…να στείλω…αλλά πέστε μου σας παρακαλώ…Τα πολιτικά του φρονήματα…πως στην ευχή τα καταλάβατε;

-Χα! Απλό. Αυτός, μαλακίζεται. Αν ήταν Πασόκος θα μας είχε γαμήσει!

*κάντε ένα κλικ πάνω στο εικαστικό στην κεφαλή του άρθρου, αξίζει τον κόπο.

Πρόκειται για μία θαυμάσια ελαιογραφία σε καμβά, του γερμανού ζωγράφου Leo Von Klenze με τίτλο η Ακρόπολις των Αθηνών. Το έργο είναι του 1846 και βρίσκεται στη Νέα Πινακοθήκη του Μονάχου, πόλη στην οποία ο ζωγράφος πέθανε το 1864.