Ήταν παράξενη εποχή.Πολύ παράξενη.
Συνέβαιναν πολλά πολύ σοβαρά, τα οποία δεν καταλαβαίναμε γιατί ερχόντουσαν συνέχεια με μικρές δόσεις, σαν ψίθυροι θανάτου, ενώ την ίδια στιγμή τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής βομβάρδιζαν τον κόσμο με εικόνες και πληροφορίες που λες και αποσκοπούσαν στην απόλυτη αδρανοποίηση μέσα από την εξουθένωση.
Αλήθεια σας το λεω, έζησα σε μία πολύ παράξενη εποχή.
Όσο ήμουν ακόμα νέος, πρόλαβα δυστυχώς ή ευτυχώς τη συγκίνηση των ιδεολογιών την πάλη για έναν καλύτερο κόσμο-και ας μην ξέραμε πάντα τι εννοούσαμε με αυτό- πρόλαβα να κάτσω κάτω από τον ήλιο χωρίς να κοιτάω το ρολόι , να πάω με κορίτσια χωρίς το λεπτό πλαστικό της υποψίας να μπαίνει ανάμεσά μας.
Σιγά-σιγά , έμαθα να κλείνω τον εαυτό μου από τον κόσμο έξω-ανεπαισθήτως μεν αλλά συνειδητά.
Στην αρχή από απλή ενόχληση στη συνέχεια από στοιχειώδη αυτοπροστασία.
Αυτό, μου έδωσε τη ευκαιρία, τον εσωτερικό χρόνο να νιώθω όλο και πιο πολύ τον ήχο του κόσμου, ένας ήχος που με τα χρόνια έφτασε να μοιάζει όλο και πιο πολύ με βογκητό.
Τώρα πια αρχίζει και θυμίζει επιθανάτιο ρόγχο.
Προσωπικά, δεν είμαι αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, ίσως να είμαι κάπου ευγνώμων που πρόλαβα κάποια πράγματα. Δεν είμαι λοιπόν αισιόδοξος αλλά ούτε απαισιόδοξος.
Εδώ που τα λέμε, έτσι ήμουν από παιδί. Πάντα μου έμοιαζε χαζή η σχετική ερώτηση, σαν την άλλη την αντιστοίχως ανόητη «είσαι ρομαντικός;»
Ίσως πάλι, να φταιει που είμαι στην κυριολεξία τέκνο μιας ενδιάμεσης εποχής, μετά τους πολέμους αλλά και μετά από την έκρηξη των ονείρων της μεγάλης αφέλειας της δεκαετίας του 60.
Όταν εγώ έμπαινα στην εφηβεία, ήταν πια 1970. Το όνειρο μεταπλάθονταν στην οργή και το flower power σε βόμβες της Action Direct και της RAF.
Τώρα το ρολόι ξεκουρδίζεται τελείως. Τα ελατήρια πετάγονται από δω και από εκεί , οι άνθρωποι είναι άρρυθμοι μα και αριθμοί ταυτόχρονα και, τα βατράχια δεν μπορούν να κοιμηθούν.
Ναι, τα βατράχια πια δεν μπορούν να κοιμηθούν και αυτό, δεν ξέρω πως, μου κάνει σαν μία σαρκαστική αντιστροφή του «τ’ αηδόνια δε σ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
Τα βατράχια, δεν μπορούν να κοιμηθούν, ναι. Και ξέρω κάποιοι διαβάζοντας αυτή τη φράση θα καγχάσουν –μα τι λεει τούτος τρελάθηκε; Αυτό είναι το πρόβλημά του; -
Ναι, αυτό είναι το πρόβλημα μου.
Γιατί, τέτοια εποχή, αιώνες και αιώνες τώρα, τα βατράχια ήδη κοιμούνται.
Όπως και οι νυχτερίδες, όπως και οι Τρίτωνες.
Μα και το δέντρο έξω από τη βεράντα της μάνας στην Αθήνα, τέτοια εποχή, ήτανε πάντα γυμνό από φύλλα. Πάντα, μα όχι φέτος. Πιάσαμε Δεκέμβρη και στέκει εκεί φουντωμένο, λες και γιορτάζει την άνοιξη, καταμεσής του χειμώνα.
Μα τα βατράχια, στη Γερμανία και αλλού, δεν μπορούν να κοιμηθούν. Και το χειρότερο;
Το χειρότερο είναι ότι κατά πως λένε ο χειμώνας θα πλακώσει απότομα και πολύ βαρύς.
Έτσι, τα βατράχια, δεν θα προλάβουν να αναπτύξουν το παχύ στρώμα λίπους που χρειάζονται για να επιβιώσουν σε νάρκη, δεν θα προλάβουν και θα πεθάνουν κατά χιλιάδες ή και εκατομμύρια, υποθέτω.
Θα πεθάνουν μέσα σε μία τεράστια απορία, μέσα σε ένα γιγάντιο ερωτηματικό κοαξ;;; (γιατί;;;;) μην μπορώντας να κατανοήσουν τι συμβαίνει, τι άλλαξε, τι δεν είναι πια όπως τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια.
Και, με γουρλωμένα τα ματάκια τους, θα πεθάνουν μέσα στο κρύο στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο προσπαθώντας να δημιουργήσουν κάποια ζέστη.
Ίσως, ποιος ξέρει, μερικά, να επιβιώσουν, εκεί στον πάτο της στοίβας με τη θέρμη των άλλων βατράχων –ίσως λεω, δεν ξέρω την ταχύτητα αποσύνθεσης των βατράχων, ελπίζω να είναι πιο αργός από τις ταχύτητες αποσύνθεσης της σκέψης των ανθρώπων που πια είναι ιλιγγιώδεις.
Μα είναι «μόνο» τα βατράχια; Δεν είναι.
Και τα λουλούδια που έχουν ήδη αρχίσει να ανθίζουν πρόωρα, όπως οι κρόκοι, κινδυνεύουν να παγώσουν στο έδαφος και να πεθάνουν. Και αν οι κρόκοι είναι στη δημοσιότητα, συμβαίνει γιατί πρόκειται για είδος από το οποίο οι άνθρωποι βγάζουν χρήματα.
Λίγο πιο πέρα , πιο πέρα από τους παρά φύση ανθισμένους κρόκους, από τους παρά φύση ξύπνιους βάτραχους, βόσκουν στο έδαφος επίσης παρά φύση, οι Γερανοί.
Που τώρα , θα έπρεπε να πετούν και να κοντεύουν να τελέψουν το ταξίδι για το Νότο.
Όμως είναι ακόμα εκεί, γιατί οι θερμοκρασίες είναι παρά φύση υψηλές.
Και είναι καταδικασμένοι. Γιατί όταν πια θα απλώσουν τα φτερά τους να πετάξουν, παρά φύση κατά Γενάρη, ο καιρός που θα συναντήσουν στο ταξίδι, θα είναι πολύ κακός, θα είναι μοιραίος.
Είναι χρόνια τώρα, έλεγε ένας καθηγητής-ποιος τον άκουγε άραγε; - που η φύση έχει μπει σε φάση αυξανόμενης καταπληξίας.
Καταπληξία, μία λέξη που έχει αντικατασταθεί από το shock.
Σε...καταπληξία βρέθηκαν πρόσφατα και οι κάτοικοι της Νέας Ζηλανδίας
Όταν , αίφνης απέκτησαν μία καινούργια τουριστική ατραξιόν.
Τα παρά φύση παγόβουνα που βρέθηκαν στις ακτές τους...προϊόντα του θερμοκηπίου.
Και αντί να ανησυχήσουν (οι πολλοί) διοργανώνουν εκδρομές και νοικιάζουν στις ακτές κιάλια για να δει το πόπολο το θέαμα.
Σαν το πόπολο που κάθε Κυριακή στο "Μέγκα" σε μία εκπομπή βάζει στοιχήματα για το που θα αφοδεύσει η Αγελάδα.
Είναι αλήθεια αυτό, συμβαίνει! Μου το είπε ένας καλός φίλος πρόσφατα στην Ελλάδα και δεν τον πίστευα-πήγα μετά και ρωτούσα εδώ και εκεί: Μα σοβαρά στην τάδε εκπομπή έχουν μία Αγελάδα μέσα στο studio βάζουν από κάτω της διάφορα κουτιά και περιμένουν να χέσει; Και βάζουν στοιχήματα αν θα τα "κάνει" στο κουτί 3 ή στο κουτί 7;;;
Ναι ρε που ζεις! Μου είπαν.
Που ζω;
Ναι, ο καιρός μου, ο καιρός που μεγάλωνα ήταν απείρως πιο καλός.
Ακόμα και με τις αυταπάτες του.
Κάποιος φίλος, με αφορμή το φονικό του Αγρινίου –κάποτε το Αγρίνιο το ξέραμε μόνο από τα Καρέλια,- αναβαθμίστηκε όμως εσχάτως... μου είπε:
«αν δώσουν στους Έλληνες από ένα όπλο στον καθένα, σε 4-5 μήνες θα λύσουμε το πρόβλημα»
Τον ρώτησα γιατί και, μου απάντησε «θα μείνουν λιγότεροι από τους μισούς, οι υπόλοιποι θα σφαχτούν μεταξύ τους.»
Τείνω να συμφωνήσω. Με τη προϋπόθεση πως αυτοί που θα μείνουν ζωντανοί, δεν θα είναι αυτοί που θα σφάξουν τους άλλους, αλλά αυτοί που θα αρνηθούν να πάρουν όπλο.
Προς ώρας, δεν πενθώ για ότι συνέβη στο Αγρίνιο. Ούτε για τα σκοτάδια και την ασφυξία μικρών κοινωνιών σαν αυτή της Αμάρυνθας.
Πενθώ για τα Βατράχια των οποίων ο θάνατος προφητεύει το τέλος μας.
Κασσάνδρες οι βάτραχοι, τα άνθη, οι Γερανοί, τα δέντρα.
Προφητεύουν μα κανείς δεν ακούει, κανείς δεν πιστεύει.
Φαντάζομαι, πως αν είχα χάσει και εγώ έναν άνθρωπο όπως οι συγγενείς των πέντε κυνηγών τώρα δεν θα έγραφα για τα βατράχια και κυρίως δεν θα τα θεωρούσα τον φόνο τους πιο σοβαρό από το πενταπλό φονικό Αγρινίου.
Έχω όμως την «πολυτέλεια» να βλέπω –αυτή τη στιγμή- τον κόσμο κάπου πενήντα έτη φωτός μακριά του και έτσι, εμένα, επιτρέψτε μου πρώτα να θρηνήσω τα βατράχια, τους κρόκους , τις γελάδες και τα γουρούνια –θύματα της ανθρώπινης μεγαλοπρεπούς ανοησίας και στη συνέχεια τα θύματα του ίδιου τους του εαυτού.
Παράξενη εποχή, με κάνει ώρες-ώρες και γράφω σα να έχω ταξιδέψει στο χρόνο.
Ίσως, γιατί τα αρώματα που με μεγάλωσαν, οι ήχοι που με συντρόφευαν στην εφηβεία μου, να επιμένουν να αντιλαλούν μέσα μου δυνατά πολύ δυνατά.
Έτσι, αντιλαμβάνομαι το τέλος αυτού του κόσμου σχεδόν με ένα αδιόρατο χαμόγελο.
Επιδιώξτε να ακούσετε –με πλήρη ησυχία και όλο μαζί- το Love. Την εκπληκτική πολύ πρόσφατη παραγωγή του Sir George Martin , μία σφαιρική παραγωγή πάνω στο έργο των Beatles.
Πρόκειται για μία «βόμβα αισθητικής» και ουσίας.
