23.1.06

Τα Μυστήρια της Ναϊάδων.


Όταν ήρθαμε οικογενειακά στην Ελλάδα για εγκατάσταση το 1965 –από τη Βρετανία ορμώμενοι- πιάσαμε ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο.

Το 1961, είχαμε βρεθεί στην Ελλάδα ξανά, για κάτι μεγάλες διακοπές, με ένα υπέροχο μεγάλο κρουαζιερόπλοιο, μέσω Βενετίας , εβραϊκό ήταν, το έλεγαν θυμάμαι Jerusalem.

Όταν ήρθαμε για διακοπές λοιπόν, νοικιάσαμε ένα πανέμορφο αρχοντικό σπίτι στην οδό Τρίτωνος στο Φάληρο και από τότε η οικογένεια δέθηκε με την ωραία γειτονιά, που είναι δίπλα στη θάλασσα και που τότε ήταν γεμάτη μονοκατοικίες κι αρώματα πασχαλιάς και νυχτολούλουδου και από τη μέθη της γαζίας.

Έτσι, το 1965 που ήρθαμε για εγκατάσταση ,νοικιάσαμε ένα σπίτι στην οδό Ναϊάδων από την ταράτσα του οποίου τότε, έβλεπες από τη μια τον Ιερή Ακρόπολη και από την άλλη το Σαρωνικό.

Τότε. Γιατί λίγα χρόνια αργότερα η εξουσία δόθηκε σε πάσης φύσεως εργολάβους και οι ωραίες μονοκατοικίες έγιναν «εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά».

Ο ορίζοντας προς το Σαρωνικό κόντυνε και σταμάτησε στη διπλανή νεόκτιστη πολυκατοικία, η Ιερή Ακρόπολις των Αθηνών πνίγηκε σε κεραίες, κτήρια και νέφος, τ αρώματα της γειτονιάς ανακατεύτηκαν με τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων που πλήθυναν.

Και βέβαια κάποια στιγμή το αγαπημένο παιχνίδι, οι αγώνες δρόμου στην κατηφοριά της Ναϊάδων με αυτοσχέδιες φόρμουλες , δυο σανίδες οικοδομής καρφωμένες και τέσσερα ρουλεμάν για ρόδες, έγινε παρελθόν. Περιοριστήκαμε πια, στον κήπο του Μιχάλη – σπουδαίου τρομπονίστα εδώ και χρόνια - όπου παίζαμε μόνο με matchbox.

Ακόμα θυμάμαι την αγαπημένη μου blue electric Aston Martin... γρννννννν....γρρρρρρρνννννν....

Εκείνη την εποχή, γκριζόμαυρη τη θυμάμαι , είναι που το Π. Φάληρο άρχισε να γεμίζει μονοκατοικίες φαντάσματα. Για κάποιους λόγους, πολλές εύπορες οικογένειες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, τα οποία παραδόθηκαν στην ανελέητη φθορά του χρόνου και του κάθε καιρού.
Αποτέλεσε ένα μυστήριο η κατά κάποιο τρόπο μαζική εγκατάλειψη των κατοικιών , ήταν πολλά που άδειασαν και έμειναν ορφανά την ίδια περίπου περίοδο, μέσα σε 3-4 χρόνια.

Θυμάμαι, εκεί στην Τρίτωνος –δίπλα στο σπίτι που ανέφερα στην αρχή –που στο μεταξύ είχε γίνει Δημαρχείο- θυμάμαι λοιπόν μια λαμπρή μονοκατοικία , εγκαταλελειμμένη.

Με τον κολλητό μου φίλο, τον Γρηγόρη, είχαμε μεταξύ άλλων παιχνιδιών και τη μανία να μπαίνουμε στα άδεια σπίτια. Υπήρχε πάντα η προσδοκία της ανακάλυψης ενός μυστικού, προσδοκία που όμως κατά κανόνα έμενε ανικανοποίητη, μέχρι που...

Μέχρι που μπήκαμε στο σπίτι αυτό της Τρίτωνος. Μάθαμε αργότερα, πως ανήκε σε κάποιον δημοκρατικό Στρατιωτικό που είχε πέσει σε δυσμένεια, εποχή δικτατορίας τότε, κάποιον Χατζηγιάννη αν έχω συγκρατήσει το όνομα σωστά.

Το σπίτι, ήταν ένα υπέροχο αρχοντικό, μια καθαρή αστική κατοικία με μεγάλο κήπο , τεράστια κουζίνα και άπλα. Έμοιαζε να είχε εγκαταλειφθεί, από τη μια στιγμή στην άλλη.

Παντού σκορπισμένα ρούχα, στρατιωτικές στολές στο πάτωμα. Βιβλία πεταμένα και σχισμένα , πίπες, τασάκια με αποτσίγαρα, πίνακες στους τοίχους και στο πάτωμα, μια σκισμένη ελληνική σημαία και το περίφημο «Πιστεύω» του δικτάτορα Παπαδόπουλου και αυτό σχισμένο με τις σελίδες του πεταμένες δώθε κείθε.

Μια αποθήκη στην αυλή, ήταν και αυτή άνω κάτω. Στρατιωτικοί σάκοι, αμπέχονα, όλα άνω κάτω. Σα να τα είχε παρασύρει θύελλα.

Εκστασιαστήκαμε με το φίλο μου. Επιτέλους! Ένα μυστήριο χειροπιαστό, πραγματικό. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ που λεει και το τραγούδι του Σαββόπουλου...

Φύγαμε. Πήρα μια πίπα εγώ για αναμνηστικό (την έχω ακόμα) μια μικρή πίπα , θα τη λέγαμε γυναικεία και ο φίλος μου έναν στρατιωτικό σάκο.

Φύγαμε για να ξαναγυρίσουμε σύντομα , να ψάξουμε και άλλο. Θέλαμε κιόλας να λύσουμε το μυστήριο...Ο Holmes και ο Dr. Watson !

Στο μεταξύ, ο φίλος μου έμαθε και τα περί στρατιωτικού Χατζηγιάννη.

Δυστυχώς, όταν επιστρέψαμε μετά από καμιά δεκαριά μέρες, το σπίτι ήταν επτασφράγιστο. Αλυσίδες στην αυλόπορτα και την εξώπορτα , καρφωμένες σανίδες στα παράθυρα και σίγουρα στη γύρα θα ήταν και κάποιος χαφιές κρυμμένος πίσω από καμιά πόρτα. Ήταν αρκετά αναγνωρίσιμοι οι «μυστικοί» της χούντας...Μπεζ σακάκι, μπλε παντελόνι, μαύρο ψαθωτό παπούτσι άσπρη κάλτσα.

Χα.! Θυμήθηκα τώρα τον εξαίσιο διφορούμενο στίχο του Χατζιδάκι :

Πίσω από την πόρτα το καρφί και στο καρφί σακάκι.

Τον πέρασε βέβαια ο ευφυής, ο ευφυέστατος από την χουντική λογοκρισία, χωρίς να πάρουν μυρουδιά οι εκ πεποιθήσεως ηλίθιοι.

Δίπλα στην πολυκατοικία που μέναμε, υπήρχε τότε, μια τεράστια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο. Φάτσα στην πλαϊνή μας βεράντα, το παράθυρο του μπάνιου της μονοκατοικίας, παράθυρο που για κάποιους λόγους δεν έκλεινε ποτέ.

Αποτέλεσμα, να ξεροσταλιάζω με τις ώρες εγώ, πιτσιρίκος στα 12-13 για να απολαύσω την ωραία –ομολογουμένως- γειτόνισσα , που έκανε μπάνιο και συχνά πυκνά, να βρίσκεται με τον άνδρα της στο κρεβάτι. Η κρεβατοκάμαρά της, ήταν σε μια ευθεία από το μπάνιο τους και, παρ όλο που είχαν δυο μικρά παιδιά, η αγαπητή γειτόνισσα, άφηνε τις πόρτες ανοιχτές. Και του μπάνιου και της κρεβατοκάμαρας, αποκαλύπτοντας έτσι στα λαίμαργα εφηβικά μου μάτια, όλα τα υπέροχα μυστικά.

Πολλά χρόνια αργότερα, συνδυάζοντας διάφορα πράγματα στο μυαλό μου, συνειδητοποίησα πως η αγαπητή ξανθή (βαμμένη) γειτόνισσα είχε πλήρη επίγνωση των παρατηρήσεών μου και μου χάριζε συνειδητά την ωραία θέα της.

Αργότερα, για λόγους που δεν έμαθα ποτέ, έφυγαν, το σπίτι τους έμεινε ακατοίκητο για πολλά χρόνια, ρήμαξε, τζάμια σπασμένα, κρεμασμένα παραθυρόφυλλα, αγριόχορτα και δένδρα ξερά. Και εγώ, να κοιτάω καμιά φορά τις νύχτες το σκοτεινό παράθυρο του μπάνιου και να κάνω τα μάτια μου μηχανή κινηματογραφικής προβολής, με οθόνη το κατάμαυρο κενό στην άδεια εγκαταλελειμμένη κρεβατοκάμαρα, παίζοντας και ξαναπαίζοντας τα έργα που είχα δει τόσες φορές.

Χρόνια μετά, σε μια βόλτα μου στο Παλαιό Φάληρο, ενώ πια δεν ζούσα εκεί, είδα στη θέση της μονοκατοικίας μια τεράστια αστραφτερή πολυκατοικία. Να έχει σηκωθεί ορόφους επτά, με τον τοίχο που κοιτάζει στη βεράντα της εφηβείας μου τυφλό χωρίς παράθυρα.

Θα μπορούσα πολλά να βάλω κάτω στο χαρτί, ή μάλλον εδώ στην οθόνη που διαβάζεις τώρα. Θα μπορούσα να βάλω τα «κυνήγια θησαυρού» που κάναμε, πίσω από το Δημοτικό Σχολείο, πάλι της οδού Ναϊάδων. Κάποιος συμμαθητής, μας είχε αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό, πως στα θεμέλια του σχολείου, υπήρχε λέει, πετρέλαιο...! Και εμείς, οργανώναμε αποστολές με φακούς και αυτοσχέδια μπαστούνια για να βρούμε την πετρελαιοπηγή!!!

Βλέπεις, πίσω από το Δημοτικό Σχολείο της Ναϊάδων υπήρχε μια οικοδομή που δεν τελείωσε ποτέ. Από την οικοδομή λοιπόν, είχαμε πρόσβαση σε κάτι βράχια, σε μια μικρή σπηλιά που ήταν ακριβώς κάτω από το Δημοτικό.

Πηγαίναμε λοιπόν στην οικοδομή εξοπλισμένοι, από εκεί προσεκτικά κατεβαίναμε χαμηλά στα βράχια και μετά σκαρφαλώναμε στο σπήλαιο που στην πραγματικότητα ήταν μια μεγάλη τρύπα στο βράχο, πάνω στον οποίο ήταν χτισμένο το σχολείο.

Ο Γιάννης, που ήταν ο ...παλικαράς της παρέας, είχε βρει, ποιος ξέρει από που, ένα κράνος σαν αυτά που έχουν οι ανθρακωρύχοι , με φακό ενσωματωμένο πάνω στο γείσο. Μας είπε, πως του το έστειλε ο πατέρας του (που δεν τον είχε δει ποτέ κανείς) από την Αμερική... Δούλευε, λέει ο πατέρας του σε μια μεγάλη φάρμα στην Καλιφόρνια. Ήταν η εποχή που η τηλεόραση, η μαυρόασπρη τηλεόραση έπαιζε κάθε μέρα την Bonanza. Μετά , πολύ μετά, μάθαμε ότι ο περίφημος αυτός πατέρας, είχε εγκαταλείψει την οικογένεια πριν γεννηθεί ο Γιάννης και δεν ξανάδωσε ποτέ σημεία ζωής.

Κι ακόμα πιο μετά, χρόνια αργότερα, ανοίγοντας μια εφημερίδα, διάβασα πως ο Γιάννης Σ βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης στις τουαλέτες του Υπουργείου Χωροταξίας και Περιβάλλοντος όπου και δούλευε.

Ο Γιάννης λοιπόν, με το κράνος του ανθρακωρύχου ήταν που εντόπισε πρώτος το πετρέλαιο!

Εδώ! Να!!! Φώναξε και, τρέξαμε όλοι να δούμε.

Πράγματι, μέσα από το βράχο έτρεχε ένα μικρό αυλάκι από ένα υγρό το οποίο σκορπούσε και μια παράξενη οσμή που μπερδεύονταν με τη μούχλα και την υγρασία.

Άρχισε ο καυγάς. Είναι πετρέλαιο; Δεν είναι πετρέλαιο; Και αν δεν είναι τι είναι τότε;

Κάποιος είχε ένα κουτί σπίρτα, κάποιος άλλος ανέλαβε να παει να βρει ένα τενεκεδάκι. Ήρθε το τενεκεδάκι , το γεμίσαμε με λίγο από το «μαύρο χρυσό» που ήταν λευκοκίτρινο και προσπαθήσαμε να δούμε αν θα πάρει φωτιά. Κάψαμε όλα τα σπίρτα, αλλά το πετρέλαιο , τίποτα. Δεν συνεργάζονταν με το όνειρό μας.

Και όχι μόνο δεν συνεργάζονταν, αλλά στο τέλος, αποδείχθηκε πως ήταν διαρροή από τους σωλήνες της τουαλέτας του σχολείου, εξ ου και η όχι και τόσο ωραία μυρουδιά...

Έχει καμία σημασία όμως; Εγώ, πρόλαβα να μεγαλώσω και να γίνω Sherlock Holmes, να αποτυπώσω στο βλέμμα μου την εικόνα μιας γειτόνισσας που απολάμβανε το ότι ήταν γυναίκα, πρόλαβα να ψάξω για...πετρέλαιο στα θεμέλια του σχολειού και άλλα πολλά, που αν σας τα ιστορούσα τώρα θα έπρεπε να γράφω μέρες και μέρες πολλές.

Παλαιό Φάληρο, κάπου γύρω στα 68-69 , αφιερώνω το κείμενο αυτό στον Πατέρα, που πριν από δυο χρόνια στις 24 του Ιανουαρίου έφυγε από τον Κόσμο μας σε ηλικία 92 χρόνων.

Στον Πατέρα και τον αδελφό μου που ξέρω πως κρατά καλά στην πλούσια τράπεζα της μνήμης του πολλά, πάρα πολλά από το Φάληρο , το Φάληρό μας.

Πάντως, εμένα όταν με ρωτούν από που είμαι, λεω πια απλά:

Από τη Ναϊάδων. Αρκεί.

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο νοσταλγικό κείμενο.Η νοσταλγία είναι πολύ γλυκό πράγμα και πρέπει να γίνεται με ανοιχτά τα μάτια.Ποτέ κλειστά.
Εγω αυτό που νοσταλγώ από την παιδική μου ηλικία είναι τα απίστευτα παιχνίδια όταν κατεβαίναμε τα Σαββατοκύριακα στην πόλη της μητέρας μας ή στο χωριό του πατέρα μας.Ξαδέλφια τσούρμο και όλη μέρα παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα ξανά!

Χτες έκανα μια μεγάλη βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Τα μόνα παιδιά που είδα "μόνα τους" ήταν αλβανάκια και γυφτάκια. Ελληνάκια πουθενά, μόνο κάτι πολύ μικρά, με τον μπαμπά και την μαμά. Και θυμ΄ήθηκα τις δικές μου (είμαι τώρα 35) εξορμήσεις, όλη μέρα, σε χωράφια, γειτονιές, όλη μέρα έξω το καλοκαίρι, και το χειμώνα πάλι σε κάθε ευκαιρία. Τα σημερινά παιδιά, τι; Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα παιδιά, μετατράπηκαν, από "ελευθέρας βοσκής", σε παιδιά ... ορνιθοτροφείου!

Λέτε να γεράσαμε, nibelugen;

hardrain είπε...

A Regina, δε νοσταλγώ...Θυμάμαι, για να κοιτώ μπροστά, πιο καθαρά.

Μαύρε Γάτε , ακόμα κάποια πρωινά, νομίζω πως αν αντί να κατέβω στο γκαράζ να πάρω το αυτοκίνητο για να παω στο γραφείο, θα με περιμένει το σχολικό λεωφορείο στη γωνία. Όταν έχω «σπαστικούς» πελάτες και μάλιστα σε πρωινή σύσκεψη, νιώθω όπως όταν είναι πρώτη ώρα μαθηματικά. Το γερνάω ή όχι, είναι μέσα μας κυρίως. Νιώθω απόλυτα νέος συνήθως, όπως και όντας εικοσιπέντε, κάποιες φορές ένιωθα πολύ γέρων. Παιδιά ορνιθοτροφείου;;; Μα ναι...για αυτό άλλωστε κινδυνεύουμε θαρρώ και από το bird flu…

Μ13, δεν έχω παράπονο. Πρόλαβα αρκετά «μυστήρια» ή εν πάση περιπτώσει τόσα, ώστε να μπορώ να έχω και μυστικά εντός μου. Μονοπάτια, ξέφωτα, ακρογιάλια, πλαγιές, σπηλιές, σκιές και φέτες φωτός.

Ανώνυμος είπε...

m13: σου αφιέρωσα μια ποιηματάρα στου νίκου δήμου, δηλαδή κατά λάθος ολικώς αλλού πατήθηκα αλλού βρέθηκα. και να πας να μου εκφράσεις συγχαρητήρια, αν είσαι κορίτσι. το κείμενο του Ποιητή, το εδιάβασα αλλά όχι συγκεκριμένα. έχω και πανικό και δεν είναι ωραία. όμως αξίζει να με απασχολήσει αργότερα που θαααα. και να ζητήσω και συγνώμη που κατεχράστην το χώρο αλλά έτσι είμαι: χριστιανοπρεπής. ένα παιδί που ξέρω λέει τυριά και φέτες τα κολπικά υγρά και τώρα που είδα φέτες φωτός, το θυμήθηκα! αηδία και νομισματοκοπείο...

alombar42 είπε...

Αγωνία, ιδρώτας, ακούει η Ελενα από Ταμπούρια; Τράβα γύρνα λίγο την κεραία. Τηλέφωνο, γειά σου Ελενα...

Καλησπέρα από Μουσών, Ναϊάδων ακούει;

hardrain είπε...

Καλώς τον Alombar ή...άλλο μπαρ...Ακούει η Ναϊάδων, ακούει...Μουσών ε; Σοβαρά;;;

Ανώνυμος είπε...

Mαυρε γάτε

αυτό που λες για τα παιδιά ορνιθοτροφείου ισχύει κυρίως για τα παιδιά της πόλης και μάλιστα της μεγάλης πόλης.Κάνε μια βολτα στις μικρες επαρχιακές πόλεις ή στα χωριά για να δεις πως δεν έχουν αλλάξει πολλά πραγματα στον τρόπο με τον οποιο τα παιδιά έπαιζαν και παίζουν.

hardrain είπε...

Καλημέρα σας...(δέκα παρά τέταρτο πρωί, πρώτος καφές γραφείου, δεύτερος ημέρας)...έχει δίκιο η Ρεγγίνα σε αυτό, έτσι είναι. Και ε΄χω πολλούς γνωστούς και φίλους που την ''κοπάνησαν'' από το άστυ,ακριβώς για να ζήσουν πιο ανθρώπινα και να δώσουν μια ευκαιρία στα πιτσιρίκια τους να μεγαλώσουν πιο ανθρώπινα. Και επειδή τώρα αυτά τα πιτσιρίκια είναι 15-17, μπορώ να ξέρω πως το πέτυχαν.

Xνούδι είπε...

καλημέρες. Οι δύο τελευταίες γραμμές του κειμένου, "εξαφανίζουν" όλο το υπόλοιπο. Ενας δρόμος, μια ζωή. Ευτυχώς, ο δικός μου είναι παραλιακός. Μπλε. Ομορφο χρώμα.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα κι από εμένα!

Φίλε nibelungen σε άκουσα χτες και μού
άρεσες πολύ. Αν και ο ήχος είχε όντως πρόβλημα, και με πάγωσες λίγο στην αρχή με το "σύννεφο με παντελόνια" που δεν μού πολυαρέσει. Συγχαρητήρια! Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες
εκπομπές, και λιγότερη ανοησία... Καλή συνέχεια και ραντεβού την άλλη δευτέρα (ξέρω, να βάλω το realplayer, αλλά έλα που με εκνευρίζει πολύ για΄τι χώνεται παντού και συνδέεται μόνο του και το έχω αποεγκαταστήσει... πες τους εκει στον astra να φτιάξουν το Windows media player stream...)

@regina καλημέρα και σε σένα! Συμφωνώ μεν, αλλά δυστυχώς σήμερα η πλειοψηφία μένει πιά στις πόλεις, και στις πόλεις, (ακόμα και στις μικρές επαρχιακές), η κατάσταση είναι αυτή...

Σ:)))))))

hardrain είπε...

Μαυρογατότατε, ή...γατομαυρότατε! Το ποίημα του Μαγιακόφσκι, δεν ήταν μέρος της εκπομπής μου, ούτε το διάβασα εγώ-ήταν στην αρχή, πριν το σήμα. Ο astra προς τιμή του, κλείνει κάθε ώρα σχεδόν με ένα ποίημα και ίσως είναι ο μοναδικός σταθμός που ''μιλάει'' ελληνικά, ιδιωτικός, που έχει εκπομπές λόγου, ποίησης-λογοτεχνίας, που φιλοξενεί γενικά Σκέψη. Και που επίσης έχει εκπομπές jazz και καλού rock καθώς και κλασικής μουσικής.

Το πιο ενδιαφέρον απ όλα; Είναι Νο 3 σε ακροαματικότητα, χωρίς να υπολογίσω τον πραγματικά μεγάλο αριθμό ακροατών από το διαδίκτυο σε όλον τον κόσμο. Όταν ξεκίνησε η τωρινή του διεύθυνση το δύσκολο εγχείρημα τα πράγκατα δεν ήταν έτσι. Και όλες οι Κασσάνδρες, έλεγαν πως ένα τέτοιο concept θα αποτύχει. Αμ δε!

ellinida είπε...

Καλημέρα ! Τέως Ποσειδώνος , νυν Εσπέρου . Το Φαληράκι μας , αγαπημένο όσο τίποτα , εκείνα τα χρόνια που μύριζε νυχτολούλουδο και γιασεμί .
Κάπου εκείνα τα χρόνια κι'εγώ , λίγο πιό μικρή , έπαιζα στην πλατεία , στην στοά .
Μετά μαζευόμασταν έξω από τον Απόλλωνα , το μπάσκετ , τον Πράππα αργότερα .

hardrain είπε...

Αααα...ο Απόλλωνας και τα Κυριακάτικα πρωινά! Άλλη μια μυθολογία ολάκερη του Φαλήρου τα σινεμά...Ας το βάλω στο στα ''Λίαν Προσεχώς'' λοιπόν...ε;

Γεια σου Ναυαγέ μου...να είσαι καλά!

Αστραδενή είπε...

Με έστειλες!
-πειράζει που νόμιζα σχεδόν μέχρι το τέλος πως το κείμενο είναι από βιβλίο?
ε βέβαια,από το βιβλίο της ζωής σου-αλλά

ωραία που το φυλλομετρείς!

ellinida είπε...

Τα θυμάσαι ? Αυτά που μου έρχονται στο μυαλό ...
Απόλλων
Διάνα
Αρζεντίνα
Ζαν Μαρί
εκείνο στην παραλία? που είχε γίνει κλαμπάκι κάποια εποχή πριν γίνει πολυκατοικία κι'αυτό .
Της Αμφιθέας δεν θυμάμαι ονόματα .
Αναμένω εναγωνίως , να ξεθάψω αναμνήσεις .

Rodia είπε...

Ολα πάρα πολύ ωραία αγαπητέ Nibelungen, πρόσεχε όμως τη GOUROUNA, μη σε προτείνει για το έκτακτο βραβείο "Το σεντόνι που σκοτώνει"!

(εμένα με πρότεινε)

hardrain είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
hardrain είπε...

Στην Αμφιθέα είχαμε την κλασική Αδελαϊδα....η οποία μάλιστα ήταν ''διάσημη'' για τις Κυριακάτικες συναυλίες διαφόρων επίδοξων rock bands της γειτονιάς αλλά και αργότερα τόπος εκδηλώσεων...

Αυτό της παραλίας που λες, πρέπει να είναι το Αχίλλειον-αν θυμάμαι καλά και βέβαια λησμόνησες (ή δεν το πρόλαβες;) στην οδό Αμφιτρίτης, πολύ κοντά στην παραλία, το ομώνυμο, το Σινέ-Αμφιτρίτη...Απέναντι ακριβώς, η ψησταριά Πικάντικο. Το Αμφιτρίτη, ήταν καλοκαιρινό σινεμά, τα πλαϊνά του ήταν γεμάτα με γιασεμιά και κισσούς -εκεί είδα για πρώτη φορά το πιτσιρίκος Yellow Submarine των Beatles to 1969...

Από όλους τους κινηματογράφους, έχω να θυμάμαι διάφορα, κάτι ξεχωριστό για τον κάθε ένα...

Ροδιά, η Γουρούνα, ας κάνει ό,τι θέλει...Μετέχει σε επιτροπή κρίσης μήκους κειμένων; Lol! Και σεντόνι και πάπλωμα άμα λάχει, κυρίως πάπλωμα με αυτό το κρύο!

Καλημέρα!

ellinida είπε...

Η Αμφιτρίτη ! Τι μου θύμισες !Εντελώς ξεχασμένη . Λολλ κι'εγώ το είδα το yellow submarine και κόλλησα Μπητλομανία μετά !
Στο Πικάντικο , 1 δραχμή το σουβλάκι , το βραδινό μας γεύμα . Πρέπει να ήμουν η μόνη που παρήγγελνε ένα παιδικό χωρίς κρέας μέσα ! Τέτοιο νόστιμο σουβλάκι δεν έχω ξαναφάει πουθενά !
Πως τον λέγανε τον τύπο . Είχε ανοίξει μετά ένα ταβερνείο απέναντι , λίγο μετά τον Βασιλόπουλο , σπεσιαλιτέ κοτόπουλα ψητά .
Το Αχίλλειο δεν ήταν στο Καλαμάκι ? Που έγινε μετά στριπτιζάδικο και τώρα μπουζουκλερί . Οχι κάπως αλλιώς το λέγανε νομίζω . Ενα Εγγλέζικο όνομα .
Τέλος , νομίζω ότι θα έπρεπε να γράψεις και κάτι για τον Μπάμπη , το ρεστωράν της εποχής ! Πόσα Φαληριωτάκια μεγάλωσε με τα μπιφτεκάκια του !

hardrain είπε...

Το Αχίλλειο ναι, στο Καλαμάκι ήτανε...για τις μετέπειτα «μεταλλάξεις» του, όμως δεν θυμάμαι ή δεν είχα προσέξει. Ο Μπάμπης...ναι τώρα είναι στη Λεωφόρο Αμφιθέας, τα μπιφτέκια του είναι πάντα νόστιμα αλλά πολύ φασαρία η Αμφιθέας...και όσο θυμάμαι το παλιό το στέκι του στην παραλιακή , όπως και να το κάνουμε, δεν είναι το ίδιο. Και ο φούρνος στην Αγίου Αλεξάνδρου ο...Γκέκας; Χα....πήγαινα εκεί με τη μητέρα μου και συχνά πυκνά βλέπαμε τον μακαρίτη τον Παντελή Ζερβό τον ηθοποιό να αγοράζει ψωμί, πάντα με το χαμόγελο και την ευγένεια.

Και μέσα σε όλα αυτά, η μνήμη μου ταξιδεύει στον αγαπημένο μου φίλο, τον αδερφικό μου φίλο τον Χριστόφορο Σ. Που έφυγε τόσο γρήγορα πριν από μερικά χρόνια από καρκίνο, λίγο πριν γεννηθεί το παιδί του.

Στο σπίτι του, Τερψιχόρης , είναι που είχαμε κάνει τα σχέδιά μας για το πως θα αλλάξουμε τον κόσμο....

ellinida είπε...

Ο φούρνος του Γκέκα μετακόμισε μετά στην Ιριδος . Τον είχε κρατήσει ο γιός του , τον πούλησε τελικά . Επαιζα με τα παιδιά του Γκέκα , πηγαίναμε για μπάνιο στην Παλμύρα , στα βραχάκια . Αργότερα που μεγαλώσαμε στον Μπάτη .
Λοιπόν , το σινεμά λεγόταν Λίντο . Από πάνω ήταν το ομώνυμο ξενοδοχείο , ιδιοκτησίας Βάσως Μανωλίδου . Η καλύτερη ηθοποιός μετά την Παξινού .
Ο Μπάμπης στην Αμφιθέα έχει ακόμα τα ίδια γκαρσόνια (κάποιοι από αυτούς τουλάχιστον). Στην πίσω αυλή του παλιού Μπάμπη μάζευαν τα μπουκάλια από τα αναψυκτικά και τις μπύρες , ντάνες ολόκληρες . Βούταγαν τα αγόρια της παρέας και τα πήγαιναν στην ΕΒΓΑ του Τσακανίκα για να μαζέψουν χαρτζιλίκι . Δίπλα στο ΜΙΛΙΟΝ που είχε τα πάντα ! Απέναντι ακριβώς το μπακάλικο του Σαρδέλη (νομίζω). Είχε γυάλες με καραμέλες και κολώνιες χύμα (αυτά θυμάμαι).
Στην Μουσών παίζαμε μήλα , διακόπταμε όταν πέρναγε αυτοκίνητο , μπορεί να πέρναγε και μισή ώρα !
Τερψιχόρης ήταν το σπίτι της θείας μου , δίπλα στου Χατζηκωνσταντίνου . Πήγα πρώτη δημοτικού εκεί , έφαγα και αποβολή ! Με είχε ταράξει στο ξύλο η δασκάλα και μιά μέρα της έχωσα μπουνιά !
Ο Παντελής Ζερβός όλο στην αγορά κυκλοφορούσε ... λολλ τι αγορά ... πόσα μαγαζιά ήτανε ? Πέντε ή έξη ?
Μας χάιδευε το κεφάλι και μας έπιανε την κουβέντα . Τι καλός άνθρωπος !

Ανώνυμος είπε...

Γρίπη
Πυρετός
Aids
Τοκετός


Ουλίτιδα
Ηπατίτηδα
Συνάχι


Εξάρθρωση
Ανία
Λύκος
Λευχαιμία
Καρκίνος
Ακρωτηριασμός


Λοίμωξη εντέρου
Κίρρωση του ύπατος
Καρκίνος του μαστού


Τερηδόνα
Τύφλωση
Φλεβίτις
Κώφωση
Ηπατίτιδα Β


Είμαι καλά
είμαι καλά
είμαι καλά
είμαι καλα ;


Απόστημα
Ωτίτιδα
Πολιομυελίτιδα
Ίκτερος
Στομάχι
Τραχειοτομή


Τεχνητό νεφρό
Αιμοκάθαρση
Μαγουλάδες
Σκλήρηνση κατά πλάκας


Μηνιγγίτιδα
Κάταγμα
Μηνίσκος
Ρήξη συνδέσμων
Στένωση αορτής
Σπάσιμο
Ράγισμα
Σκωληκοειδίτις
Καρδιακό επεισόδιο


Είμαι καλά
είμαι καλά
είμαι καλά
είμαι μια χαρά
έμφραγμα, έμφραγμα
έμφραγμα



aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Ανώνυμος είπε...

ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ

το

καυλί

της

αγάπης

διεθέτει

τρεις

ταχύτητες

μάλιστα

εντός

προσθαλασσώνεται

στη νεκρή θάλασσα

της

αγάπης

ασθμαίνει

ψυχικό υπόκοσμο

να

με λένε

Γιώργο

παθαίνοντας ζωστήρα

αλλάζω

έρπητα

γαβ ο κυνόδοντας

ξου η μαρεγκάτα

στις λαϊκές αγορές

όπισθεν ο κουβάς

μυρωδικός

λούζεται

η Πηνελόπη

τρικαρβονικότητα

alombar42 είπε...

(Εκπομπή Από Μπάτη - Καρβέλας μεν, αλλά δεν έχω άλλο):

Θυμήσου τα καλοκαίρια εκείνο τον καιρό
με την παρέα στο Φάληρο το παλιό,
στο πάρτυ όλοι μαζευόμαστε,
για μπάνιο τα πρωινά,
στην Αμφιτρύτη και στον Άδωνη
το βράδυ σινεμά.

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα

Με κάτι άλλες παρέες είχαμε διαφορές,
και στον Απόλλωνα απ' έξω πέφτανε καρπαζιές,
μα το βραδάκι όλοι στο sweet home
με τα κορίτσια αγκαλιά
κάποιο παρτάκι κανονίζαμε μετά το σινεμά.

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα

Τώρα η παρέα του Φαλήρου ανήκει στο παρελθόν,
η Αμφιτρύτη και ο Άδωνης είναι μπετόν,
στον Μπάτη απ'έξω γράφει: "προσοχή, μολυσμένα νερά!"
και δεν υπάρχει τίποτα να μας θυμίζει πια..

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα...

Ανώνυμος είπε...

distixws den exw elliniko pliktrologio gia avto tha mou epitrepseis na sou pw dio logia me afth th grafh ke se sena ke stous allous filous . eime 28 xronwn me lene eirinh.se vrika sto pc enos allou filou , pou se parakolouthei ke malista se exei ke gia megalo kefali. exw trelathei apo tis pordes pou peftoun safth th selida .o monos tropos na exigisw th mithomania sas ke thn outopia pou zhte einai h ellipsh sex, h an oxi h elipsh sigoura kati den paei kala sto sigegrimeno tomea filakia ke ante na voleftite me kana gomeno na sas figei h fagoura.afto sas xriazete

Ανώνυμος είπε...

Τι όμορφο και νοσταλγικό κείμενο αυτό αγαπητέ Γιώργο... Ταξίδεψες και μένα στην παιδική μου ηλικία... Να είσαι καλά...
Φιλικά...
Γιάννης Ξ.

Ανώνυμος είπε...

Είπε:
«Θα ξανασυναντηθούμε σε άλλα λιμάνια
Και σταθμούς
Άλλο πρόσωπο κρατώντας τη νύχτα
Για να πούμε την ψωριάρα λέξη
Που χάθηκε στους υπονόμους των επιθυμιών
Συννεφιασμένη Κυριακή
Σημαδεμένη ώρα».

Κι απέκτησα έναν καφενέ
Στου λιμανιού την άκρη
Για να χαζεύω από κει
Τα πλοία και τα μάκρη.

Είπε:
«Μην κλαις και μη λυπάσαι
Που βραδιάζει
Τα όνειρα κοστίζουν ακριβά
Και τό’ ξερες μπροστά στο σταυροδρόμι
Αγάπησε τα άστρα της αυγής
…Να μου φροντίζεις το μικρό
μη με λησμόνει».

Κι αγάπησα έναν ουρανό λευκό
Που σκέπασε με σύννεφα τα πρωινά μου
Στη μέση ενός μικρού σπιτιού
Η αγάπη πάτησε με μπότες τα ονειρά μου.

Είπε:
«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις,
λίγο πιο πέρα απ’την παράγκα, η Ατλαντίδα…
να’ σαι χαρούμενη για μένα,
να γιορτάζεις,
θα’ ρθω μια μέρα να σου φέρω μια πατρίδα».




Και είδα μέτοικους πολλούς
Μεσ’ σε λιμάνια και σταθμούς
Και η νοσταλγία,
Σημάδευε όλων τη ματιά
Και έσκαβε μέσα μου βαθιά
Την απουσία


Ελλάδα
Λέξη τυφλή στη γεωγραφία
Ελλάδα
Οικόπεδο και αποικία
Ελλάδα
Τα έργα σου τ’ αθάνατα και τα μεγάλα
Ελλάδα,
Τι έχεις θεριέψει με του ψέματος το γάλα…

hardrain είπε...

Έλειψα 2 μέρες από το πληκτρολόγιο, σας ευχαριστώ για τις επισκέψεις και τα πεσκέσια. Καθώς και τη «Θεία Μαρίκα» και τον «Σαλτάρω στο Κενό». Πολύ δουλειά, το επόμενο post μου το υπολογίζω κατά την Τρίτη, αύριο δύσκολα θα προλάβω.

Δημήτριος Σωτηρίου είπε...

Είδατε το μηνυμά μου; Πάνε Μέρες.

Δημήτριος Σωτηρίου

hardrain είπε...

Με συγχωρείτε πολύ...αλλά το μό΄νο σας μήνυμα που έχω δει είναι αυτό εδώ που με ρωτάτε αν είδα το μήνυμα...Για ποιο λέτε; Καλημέρα σας!

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλά βρε Nibelugen, αλλά αυτό δεν το περίμενα: Να παίξεις σερί δυό από τα πιό αγαπημένα μου κομμάτια ever: the song of the sybil και την bouree των jethro tull που παίζει αυτήν την στιγμή... για να μην αναφέρω τον cat stevens που είχα τόσον καιρόι να τον ακούσω στο ράδιο.

Κοντεύω σχεδόν να σοιύ συγχωρήσω τις μεταλιές που πετάς κάπου κάπου...

Άντε πάλι, 11 και 25, μιλάς, κι από πίσω το wild world...

Πού ήσουνα τόσον καιρό...

Σ;))))

NinaC είπε...

Θερινό σινεμά το post σου αυτό, ασπρόμαυρη ταινία, κι εγώ καθισμένη στην πρώτη σειρά, με τα ποδαράκια να μη φτάνουν να ακουμπήσουν στο χαλίκι από κάτω,με ταμ-ταμ και πατατάκια στα χέρια, να κοιτάω μαγεμένη την οθόνη.

Δεν θέλω να κάνει διάλειμμα...