26.2.06

'Αλφα


Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά τις περπατώ.
Ανώνυμες οι λίμνες μου μες στην αχλύ μιας νύχταςπου δε λέει να φύγει ακόμα.

Θα φύγει!

Μακρύκαννο πρωινό, εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου και η σφαίρα ακόμα ταξιδεύει αποφράζοντας τις δαιδαλώδεις αρτηρίες μου.

Τι θέλει ο άνθρωπος με τη στολή του δύτη και στέκει αγνοούμενος στη μέση αυτού του κάμπου;

Γιατί είναι τόσο ξένος; Γιατί κρατά ομπρέλα ανοιχτή;

Μήτε το φως έχει φανεί κι ούτε σημάδια για βροχή έδωσε απόψε το φεγγάρι.

Γύρισα πέρα απ’ τον καθρέφτη που είχε φυτρώσει εμπρός μου.

Μα να, κι άλλος, καθρέφτες πολλοί προκύπτουν αίφνης από τη Γη…να φύγω;

Μ’ ένα λεβιέ ταχυτήτων στην κοιλιά με μιαν εξάτμιση στην πλάτη το Αραράτ καλώ εδώ, μπας και κρυφτώ από τούτον εδώ τον ιχνηλάτη της ψυχής.

Άβυσσος.

Με μια ταξιανθία αρωμάτων και ποικιλίες μπαχαρικών φορτωμένος θα αμυνθώ όσο πρέπει, ώστε την κατάλληλη ώρα συσσέπαλος να παραδοθώ, το κατά δύναμιν άφθαρτος, έως παρθένος, στο τι με περιμένει.

Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά τις περπατώ.

Αποσκευές μου, ένα λευκό προσόψιο
και το έσχατο των δακρύων μου, σε μικρό κουτάλι,
να μεταλάβεις, να καταλάβεις πως ούτο εστί το νόημα των ανέμων που έλκουν τα νερά στα ψυχονήσια των οιωνοσκόπων εραστών.

Έλα κατόπιν, να με καλοστρατίσεις γιατί αποίμαντος πορεύθηκα ως εδώ ακούγοντας το μινύρισμα της πέτρας, συλλέγοντας σταγόνες υγρασίας, που κρύβουν μέσα τους τις εξομολογήσεις των άστρων. …

εκείνο το φως που τρεμοπαίζει πάντα μου έμοιαζε τραγούδι

Ανώνυμες οι λίμνες μου, μες στην αχλύ μιας νύχτας που δε λέει να φύγει ακόμα.

Θα φύγει!

Διάστικτο πρωινό, διαχέεται γύρω, σαν μουσική ενός αυλού από την ανατολή που χρόνια πολλά πριν χάθηκε στις χαράδρες μ’ ακόμη αντιλαλεί.

Αντιλαλεί και πάει, κι ανοίγει μονοπάτια κι όπου σκληρά της Γης, τα κάνει τύμπανα τα βάζει στο παιχνίδι, δεν αντιστέκονται, κρατούν ρυθμό.

Τι θέλει ο άνθρωπος με το σκάφανδρο και στέκει έφεδρος της νύχτας απέναντι από το φως;

Γιατί είναι τόσο νέος; Γιατί κρατά δοξάρι;

Μήτε ο αέρας σώθηκε, μήτε ο χρόνος σταματά κι ούτε τη γλώσσα της χορδής μοιάζει να ξέρει.

Γύρισα πέρα από τα χαλάσματα που φτιάχτηκαν μπροστά μου.

Τζάμια σπασμένα, υαλοθραύσματα επιρρεπή σε μια διαρκή ειρωνεία.

Αυτή των τεθλασμένων ειδώλων.

Άφωνος στέκω μες στο βαρύτονο τοπίο. Δεν το αντέχω πια. Να φύγω;


Μ’ ένα ποδήλατο παλιό, ποδήλατο χωρίς πετάλια το Αραράτ καλώ εδώ μπας και κρυφτώ από τα πετρωμένα εκείνα που μόνος μου όρισα.

Άβυσσος.

Με μια χρόνια ορεσιπάθεια στη ματιά,άσωτος κρημνοβάτης, επιθυμώ να πετάξω χαμηλά, τη βαρύτητα να διδαχθώ.

Αποσκευές μου, μια φιάλη σφραγιστή φέρει εντός της, τη βροχή που έπνιξε τις πολιτείες που διάβηκα.

Λαβέ λοιπόν, για να κριθείς.
Λαβέ για να πλυθείς και να λειτουργηθείς κι από το σώμα μου, με το νερό αυτό να αποβάλεις το δέρμα που απέκτησα βαδίζοντας γυμνός, τόσον καιρό.


Μακρύκαννο πρωινό εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου.

Η σφαίρα, διέρρηξε την αορτή, πριν την καρδιά μου αγγίξει.

Εκτοξεύθηκε, άνοιξε, φώτισε και γιόρτασε τον ουρανό μου ίσαμε που ‘σβησε.

Πυροτέχνημα.

Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου, έτσι κι αλλιώς πρώτη φορά τις περπατώ…

Πλησίστιος, πλησιφαής κι όμως μεσίστιος, ρωτώ:

Τι θέλει ο άνθρωπος και στέκει έμβρυος στη μέση αυτού του κόσμου;

Γιατί χαμογελάει πλάθοντας τις οδύνες του βαφτίζοντάς τες μοίρα;

Δεν κρατάει τίποτα.
Τίποτα δεν κρατάει.

Με τα χέρια στην έκταση ανοιχτά μοιάζει να χορεύει συνέχεια ανάμεσα στο πλήθος, να διαπερνά τα σώματα και αενάως να διαφεύγει τον κίνδυνο που ονομάζει εγκλωβισμό.

Έμβρυος.


Κι ωστόσο το βλέμμα του γερνάει ολοταχώς, τόσο, που κάποτε μοιάζει με νύχτα.

Βρέφος, το απροσπέλαστο, πονάει ακόμασε κείνο το πλευρό που ο Θεός του πήρε…


Μακρύκαννο πρωινό; Εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου;

Ποτέ δεν κατάλαβα ότι για χρόνια πολλά, περπατούσα ανάμεσα στις μικρές χαραμάδες που αφήνουν οι από αιώνες συγκολλημένες πέτρες.

Η λάσπη έγινε χώμα ξερό, θρυμματίζεται στο πέρασμά μου.

Ο τοίχος όμως αντέχει.

Τόσοι σεισμοί, τόσες ξηρασίες, και περπατώντας ανάμεσα δεν ένιωσα ποτέ την παραμικρή μετατόπιση.


Από πέτρα σε πέτρα, ανακάλυπτα κάποιες φορές πράγματα καινούρια, ασήμαντα, άλλοτε αδιάφορα κι άλλοτε ικανά να βάζουν την καρδιά μου σ’ έναν ταχύπαλμο ρυθμό:

Ένα ξερό κλαδάκι,ένα πέταλο από αρχαίο τριαντάφυλλο λίγη χρυσόσκονη, κάποιο νήμα μεταξιού μια πεταλίδα σκονισμένη και στεγνή να θυμάται παφλασμούς.

Μακρύκαννο πρωινό;

Εκπυρσοκρότησε την Πρώτη του Χρόνου;

Ποια να ‘ναι η αλήθεια; Τι είναι η αλήθεια;

Τι υπάρχει μετά το κλέος της παραβίασης κάποιων ορίων;

Τι θα πει όφελος, σκοπός, έργο… Τι είναι θυμάμαι; Και τι είναι γνωρίζω;

Τι είναι αυτό και κείνο και τ’ άλλο; γιατί ρωτάω;

Γιατί οι απαντήσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο;

Τι ζωγραφίζει τις τροχιές μας;

Τι μας νοιάζει; Σε ποιο έγκλημα συμπράττω όταν αποσύρω το βλέμμα μου από τους καθρέφτες;

Άγνωστες βλέπω τις κοιλάδες μου, έτσι κι αλλιώς, πρώτη φορά τις περπατώ καθώς, ποτέ δεν έφυγα από τις χαραμάδες.

Τώρα, που μάζεψα τόσους ίσκιους που γέμισα το σάκο μου βροχές
μπορώ να κοιμηθώ μπορώ και να κινήσω…

«Ο την επταπλάσιον κάμινον και την φλόγαν την εν Βαβυλώνι εις δρόσον μεταβαλών και τους αγίους σου τρεις παίδας σώους διαφυλάξας»*

… Κύριε; Πώς την αντέχεις τόση Έπαρση;

Τι εκπυρσοκρότησες την Πρώτη του Χρόνου;

ωμέγα.


* Ευχή επί Βασκανίαν εκ των Περιστατικών Ευχών από το Αγιασματάριον της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας

30 σχόλια:

Gatina είπε...

κΑληνύχτΑ. μιΑρ.

Λύσιππος είπε...

Η πρώτη του χρόνου ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Μέχρι να την ξαναδώ στο φεγγαρόφωτο.

Xνούδι είπε...

"Οι σκιές μιλάνε… Εγώ μιλάω με τις σκιές και μου μιλάνε κι αυτές. Κι έχει δυο λογιώ σκιές, ξέρεις. Τις σκιές των ανθρώπων και τις σκιές των πραγμάτων. Οι σκιές των ανθρώπων είναι πάντα ευχαριστημένες. Όταν στέκονται μπροστά στον άνθρωπο θαρρείς και τον παρακολουθούνε, πού θα βάλει το πόδι του: πάνω σε καμιά πέτρα γυαλιστερή, πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί ή πάνω στο μαλακό χώμα. Ενώ όταν στέκονται πίσω από τον άνθρωπο, λες και τις πιάνει νοσταλγία, καθώς περνάνε πάνω στα χνάρια που άφησε αυτός. Οι σκιές των ανθρώπων δείχνουνε σεβασμό στους ανθρώπους! Τους σέβονται, πώς να σ’ το πω, τους σέβονται βαθιά, όχι σαχλαμάρες.
Ενώ οι σκιές των πραγμάτων είναι ολότελα διαφορετικές. Ό,τι με τις σκιές των ανθρώπων είναι σεβασμός κι ευλάβεια, με τις σκιές των πραγμάτων γίνεται θυμός και φθόνος. Οι σκιές των πραγμάτων μισούν τα πράγματα, μισούν την ακινησία τους, γι’ αυτό. Τα πράγματα μένουν ακίνητα. Μερικές φορές μένουν έτσι ακίνητα μια ζωή, μια αιωνιότητα… και οι σκιές των πραγμάτων κουνιούνται ολόγυρά τους σαν αλυσοδεμένα ζώα. Και πώς τη ζηλεύουνε, την ακινησία των πραγμάτων! Άλλο να σου λέω. Εγώ τις ακούω, τους μιλάω, τις καταλαβαίνω εγώ. Βγαίνεις, ας πούμε, από το σπίτι, κι αφήνεις, πες, πάνω στο τραπέζι ένα μπουκάλι, και μένει εκεί μια βδομάδα. Εκεί, στα σκοτεινά. Η σκιά του μπουκαλιού χάνεται μέσα στη γενική σκιά του σπιτιού. Ύστερα, εσύ γυρνάς κι ανάβεις το φως και η σκιά του μπουκαλιού πετιέται ξάφνου απ’ το σκοτάδι και πάει να κόψει βόλτες ένας Θεός ξέρει πού… σ’ ένα ποτήρι πάνω, σ’ ένα πιάτο… μόνο και μόνο επειδή κάπου άναψε μια μικρή λάμπα. Οι σκιές των πραγμάτων θα ‘θελαν να είναι ακίνητες, όπως και τα ίδια τα πράγματα".
Ascanio Celestini-Η Φάμπρικα




Καλημέρα Γιώργο.Καλή εβδομάδα και καλά ταξίδια απόψε. :-)

Ανώνυμος είπε...

Όπως βλέπεις ποιητή εσύ καταθέτεις ένα πολύ σημαντικό ποιήμα, από το καλύτερα που έχουν γραφτεί στη γλώσσα μας και αυτοί αντί να ασχοληθούν με αυτό λένε τα δικά τους.

Ανώνυμος είπε...

Να γιατί οι ανώνυμοι παραμένουν ανώνυμοι στην τελική. Όταν όμως, το νόημα των ανέμων που έλκουν τα νερά στα ψυχονήσια των οινοσκόπων εραστών, περνάει απαρατήρητο στο πλήθος, ξέρεις καλά τι κι από ποιους περιμένεις. "Εκείνο το τραγούδι που άλλοτε σβήνει άλλοτε δυναμώνει, πάντα μου έμοιαζε με φως" Πόσο, μα πόσο αυτό το βρέφος με τον πόνο στο πλευρό, πλήρωσε για την άγνοια του εκγλήματος που συμπράττει...
Εις δρόσον μεταβαλών,
εις δρόσον μεταβαλών,
Κύριε,
πως τους αντέχεις τόσους αδαείς
στην ιδρωμένη αναμονή σου;
Τι είναι θυμάμαι; Τι είναι γνωρίζω; Γιατί να παίζουν ρόλο οι απαντήσεις; Δες τι υπάρχει μετά το κλέος της παραβίασης των οριων,
η σφαίρα σου ακόμα ταξιδεύει
κι έχει έναν ολόκληρο χρόνο να διανύσει
ω... μέγα.

hardrain είπε...

Αν περιμένεις, πάντα γνωρίζεις το τι περιμένεις.

Αν δεν περιμένεις τίποτα, δε σε νοιάζει.

Ωστόσο, πορεύεσαι ως πρέπει. Και το πρέπει, εσύ το βάζεις.


Έτσι κι αλλιώς,το νόημα των ανέμων που έλκουν τα νερά στα ψυχονήσια των οινοσκόπων εραστών, περνάει πάντα απαρατήρητο στο πλήθος.

Αλλιώς η λέξη πλήθος, δεν θα υπήρχε, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ η θα είχε ακυρωθεί.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει μια παραποίηση που δεν έγινε επίτηδες όπως οι άλλες, οιωνοσκόπων, εκ παραδρομής το απέδωσα οινοσκόπων, ζητώ συγνώμη.
Αναρωτήθηκα όταν το έγραψες, αν επανέλαβες δικό μου λάθος έτσι πήγα πιο πάνω και το είδα. Αναρωτιέμαι ακόμα, πως να εισπράττεις την συντρόφευση του πλήθους σε τέτοιες εκφάνσεις. Μην απαντήσεις επ αυτού. Όπως και νά'χει, τυχαία και χωρίς λόγο δεν παρουσιάζει κανείς το έργο του. Τυχαία και χωρίς λόγο πάλι, δεν περνάει κανείς στην "παύση" της αναμονής. Και Πόσες φορές πρέπει να στο πω; Τα μεταφυσικού τύπου ραντεβού δεν ακυρώνονται. Είσαι καταδικασμένος να αφιχθείς, αδιάφορο το αν και τι περιμένεις. Δεν έχεις άλλο δρόμο. Συμφιλιώσου επιτέλους με τη μοίρα σου, ως πότε θα την ξεγελάς;

Ανώνυμος είπε...

θα σε ακούσω απόψε κι όπως πάντα, θα αναζητήσω την αλήθεια σου.

manosantonaros είπε...

Βέβαια και πήγαινα στο "Μιnute". Bέβαια και θυμάμαι τίς κρεπ σουζέτ (που δεν τρωγόντουσαν χαχαχαχα). και τα πρώτα μου χρόνια στο επάγγελμα εκεί "τα έφαγα". Θυμάμαι και την φουρνιστή μακαρονάδα με τα μανιτάρια.Εκεί νιώσαμε για πρώτη (και τελευταία;) φορά δημοσιογράφοι, ο Γιάννης, η Δέσποινα, η Μαρία, η Κατερίνα, ο Δημήτρης, ο Ντίνος, ο Νίκος...
Θυμάμαι τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην σκοτεινή αίθουσα και το κόκκινο κρασί που μας έκανε ντίρλα.
Ισως νάχαμε πιεί και μαζί.
Κρίμα που δεν γνώρισες την Μαλβίνα... απ' αυτά που γράφεις θεωρώ ότι μάλλον θα πηγαίνατε ο ένας στον άλλον.
Οσο για τον Διονύση τί να πω... πρωτοδιάβασα το βιβλίο του "Την νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι" (τί τίλος!) και τον συμπάθησα.
Σκοτεινός-φωτιενός τύπος.
Και τον "Βρούτο" τον θυμάμαι και ψιλο-πήγαινα....εσύ τον Αποστόλη τον σερβιτόρο στον Minute τον θυμάσαι;
Τον συνάντησα μια φορά στο γήπεδο...και με χαιρέτησε με μεγάλη ευγένεια... και επειδή τον είχα δει μόνο στο σκοτάδι... νόμισα ότι ήταν (!!!) βουλευτής και του φερόμουν καθ όλη τη διάρκεια του ματς με μεγάλο σεβασμό...
Χαχαχαχα

Ανώνυμος είπε...

ειναι η τριτη φορα που διαβαζω ετουτο το ποιημα απο το μεσημερι που "συναντηθηκαμε"

εξαισιο!

αλφα
ωμεγα

αλφα ως αρχη
ωμεγα ως τελος

αρχη ως εναρξη
τελος ως συντελεια

"..Τι εκπυρσοκρότησες την Πρώτη του Χρόνου;.."

στο αλφα ως εναρξη -της υπαρξης;- ξεκινησες το ωμεγα ως συντελεια...

η πρωτη του χρονου σαν εναρξη του τελους

με αυτο το τροπο διαβασα τα λογια σου
παλι.. ειναι αυτο που ο λογος σου ηθελε να γεννησει;

πολλα τα ενδιαμεσα σημεια οπου σταθηκα...
ενα απο αυτα:
Τι θέλει ο άνθρωπος και στέκει έμβρυος στη μέση αυτού του κόσμου;

Γιατί χαμογελάει πλάθοντας τις οδύνες του βαφτίζοντάς τες μοίρα;

--πλαθουμε(!;) τις οδυνες μας βαφτιζοντας τες μοιρα!!!!

να επαναλαβω... εξαισιο!!!

Ανώνυμος είπε...

πραγματικα,γιατί δεν το κάνεις ποίημα;

hardrain είπε...

Regina said...
πραγματικα,γιατί δεν το κάνεις ποίημα


...γιατί είναι.....

Ανώνυμος είπε...

Καμιά φορά δεν πιστεύω ό,τι διαβάζω

herinna/ είπε...

καληνύχτα και σε σένα. Ευχαριστώ μου είπες παραπάνω από ένα. Καλό μήνα επίσης.

Ανώνυμος είπε...

Σε μένα να δεις πόσα είπε. Να σαι καλά. Για τις αλήθειες και την αφιέρωση.

alombar42 είπε...

Δεν διάβασα το ποστ, γράφω για να δηλώσω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Και επειδή "η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη να 'ναι"... αφιερωμένο εξαιρετικά :)

Ανώνυμος είπε...

"...με αυτο το τροπο διαβασα τα λογια σου
παλι.. ειναι αυτο που ο λογος σου ηθελε να γεννησει;"
Orelia. Ας Αφήσουμε λίγο τον ποιητή να κοιμηθεί στο σπίτι του καθώς θα τον νανουρίζουμε με τα σχολιά μας Γιατί έχω να σου πω κάτι. Με συγκίνησε ο τρόπος που έσκυψες πάνω σ' αυτό το ποίημα, σα να επρόκειτο για κάτι δικό μου που τίμησες. Και κατά μία έννοια είναι δικό μας, απ'τη στιγμή που εκείνος το έβγαλε βορά στην κρίση μας. Ωστόσο πρέπει να προσθέσεις άλλες εκατό φορές στις τρεις της ανάγνωσης αν έχεις όπως το υποψιάζομαι το μικρόβιο μέσα σου. Και σε διαβεβαιώ, κάθε φορά που θα το διαβάζεις, θα σου λέει άλλα. Όταν ξεμπλέξεις (αν) με το "Άλφα", αναζήτησε το βιβλίο "Ο ΔΥΩΝ ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΒΡΟΧΗ". Γιώργος Πήττας, εκδόσεις Α.Α ΛΙΒΑΝΗ. Σου υπόσχομαι ένα μακρύ, διαχρονικό ταξίδι, που τελειώνει "πέρα από τη λασπωμένη σελήνη και πίσω από τα σύννεφα που ειναι γεμάτα σιδηρόσκονη και φτερά ψόφιων πουλιών".
Σου υπόσχομαι τον απόλυτο σπαραγμό στην απόλυτη μοναξιά σου.

hardrain είπε...

χτες όλη μέρα και σήμερα μέχρι πριν από λίγο, η περιοχή σπιτιού και γραφείου δεν είχε καθόλου διαδίκτυο λόγω εργασιών αναβάθμισης δικτύου.

Orelia ευχαριστώ.


Anonymous..............


(συγνώμη για τις κοφτές και ελλειπείς απαντήσεις, με έχει εξαντλήσει μια ...κοιλιακή διαταραχή και νιώθω τελείως κουρασμένος και άκεφος-παω σπίτι μου να κοιμηθώ :-(

JustAnotherGoneOff είπε...

Ανώνυμε, άσε τα παιδιά να εκφραστούνε ποικιλλοτρόπως, ακόμη κι αν είναι άκομψοι. Ξέρω το ποίημα αυτό κι από την ανάποδη, ελπίζω να το κράτησε ο Δύων, μια απίστευτη σεξουαλική παρωδία, εντελώς "ερασμιακή". Το θυμάσαι Δύοντα;

Ίσως να μας φαίνεται προσβλητικό, αλλά η καλύτερη επαφή ενός αναγνώστη με τον δημιουργό είναι να του αλλάζει τα φώτα. Και μάλιστα εποικοδομητικά κι όχι με ξενερωσιές σε στυλ Misery,"μου γράφεις αυτό που θέλω εγώ". Να γράφει ο Δύοντας και να τον "γαμάμε" είναι κατά πολύ υγιέστερο από το να πουλάς απλές "μεταγραφές" μόνο και μόνο για να δείξεις ότι "χειρίζεσαι" εξίσου καλά τη γλώσσα με αυτόν που "σατιρίζεις". Αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο εκτός από απόλυτη κενοδοξία.

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπονοούσα ότι δεν είναι ποίημα.
Εννοούσα να κάνεις κάτι με τη μορφή του,να του δώσεις πιο ποιητική μορφή.
Συγγνώμη αν σου έδωσα να καταλάβεις λάθος πράγμα...

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια λες ω Έλλην. Μπορείς και ευθέως να πεις τους υπαινιγμούς σου βέβαια. Την ερασμιακή παρωδία που λες, δεν την θυμάμαι απλώς, την ανασύρω και την διαβάζω από καιρού εις καιρόν με τον ίδιο αμείωτο ενθουσιασμό. Ωστόσο δεν νομίζω πως οφείλω ν' απολογηθώ γιατί ασχολήθηκα με το βιβλίο. Και αν αναφέρεσαι στις μεταγραφές εννοώντας εμένα, ατύχησες, θα παραμείνω ανώνυμος. Ως εκ τούτου μπορεις να λες. Αλλά μείνε ήσυχος. Κανείς δεν πάει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Και βεβαίως δεν υποτιμώ κανέναν αναγνώστη επειδή απλά και μόνο μιλώ για το βιβλίο, ούτε τον εαυτό μου επειδή συχνά το εκμεταλλεύομαι. Έχω το δικαίωμα να το κάνω φανερά όπως το κάνω, χωρίς λογοκλοπές και υποκριτική υπεροψία, ναι η όχι; Εγώ λέω πως ναι. Ο "ΔΥΩΝ ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΒΡΟΧΗ" δεν θα είχαν καμιάν αντίρρηση. Τον ποιητή ποιος τον ρωτά. Έχει από την πρώτη μέρα της έκδοσης, δώσει το δικαίωμα σε όλους, να λέμε ότι θέλει ο καθένας. Η δική μου ψυχοσύνθεση με οδηγεί στο να λέω αυτά. Του έρασμου παρωδία, του Ιάγου άλλα, μην αραδιάσω τους πάντες τώρα εδώ μέσα. Επίδειξη εξίσου καλού χειρισμού της γλώσσας...χμ. Ενδιαφέρουσα άποψη.
Σα να λέμε, όποιος έχει κάτι να πει, να το βουλώνει αν μιλάει ελληνικά γιατί κινδυνεύει να του κολλήσουν καμιά ρετσινιά. Σου θυμίζω πάντως πως ο αχυρώνας είναι ξένος κι εγώ σκύλος δεν είμαι.

hardrain είπε...

Καλημέρα σας, ώρα Κύπρου 9 και 34 μέρα φωτεινή με ήλιο λαμπρό και ευτυχώς με ανάλογη διάθεση, μιας που ο χτεσινός ιός που κυριολεκτικά με διέλυσε έφυγε όπως ήρθε απότομα , μετά από μια γερή υπνοθεραπεία (έτσι κι αλλιώς, χτες , δεν ήμουν σε θέση να κάνω τίποτα άλλο).

Θα συμφωνήσω με τον/την anonymous (και) αυτή τη φορά. Από τη στιγμή που ένα έργο (ανεξάρτητα από την όποια αξία-αν έχει) εκτίθεται δημόσια είναι ανοιχτό στα πάντα από τους πάντες. Δεν τίθεται καν ζήτημα.

Εκείνη η παρωδία (του Έρασμου) με είχε κάνει να ξεκαρδιστώ στα γέλια όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. Την ώρα που τη διάβαζα , τη θυμάμαι ακόμα καθώς με είχε πιάσει το στομάχι μου από τα γέλια και τρέχανε τα μάτια μου ποτάμι. Είχα πολλά χρόνια να γελάσω έτσι μέχρι τότε και, δεν έχω ξαναγελάσει επίσης έτσι από τότε.

Δεν την έχω ωστόσο την παρωδία, την είχα τυπώσει τότε και στη συνέχεια την έχασα.

Αν κάποιος την έχει και μπορεί να μου τη στείλει στο panselinos_2000@yahoo.com θα είμαι ευγνώμων.

Με τον /την anonymous θα διαφωνήσω όμως σε κάτι, σε κάτι που μου έφερε αμηχανία και δεν ήξερα πως να το χειριστώ. Η....προτροπή αγοράς του βιβλίου « ο Δυων Ανατέλλων και η Πανσέληνος βροχή» μπορεί να με κολακεύει και να με συγκινεί, ωστόσο από τη στιγμή που προέρχεται από κάποιον που δεν υπογράφει την προτροπή , είναι βέβαιο πως ταυτόχρονα πυροδοτεί και την καχυποψία κάποιων ανθρώπων, ό,τι μπορεί να είμαι εγώ πίσω από αυτή την ευγενή κατά τα άλλα παραίνεση. Αυτό, δεν το σκέφτηκες Anonymous….


Την καλημέρα μου σε όλους.

Ανώνυμος είπε...

χεχε

Ανώνυμος είπε...

Αναθεματισμένο χεχε έφυγε πριν μιλήσω. Προς κάθε ενδιαφερόμενο λοιπόν ο Γιώργος Πήττας δεν είναι πίσω από την προτροπή, άλλος είναι. Εγώ.

Ανώνυμος είπε...

α ναι ξέχασα. Θα το λάβεις.

hardrain είπε...

είμαι...Αναμένων...

Orelia είπε...

το "Αλφα" σου με εντυπωσιασε πολυ και θελησα να το μοιραστω

το δημοσιευσα λοιπον σε μια απο τις αγαπημενες μου κοινοτητες: Friendship and Culture στον Pathfinder, δημοσιευοντας και τη διευθυνση του blog σου

ελπιζω να κινηθηκα σε επιτρεπτα πλαισια

Orelia είπε...

ευχαριστω πολυ για το ποδαρικο σου! :))
ειλικρινα!
και για τις ευχες σου..

δεν ξερω αν ο χωρος αυτος θα με "κρατησει" δεδομενου πως δεν ειμαι ..λογου! :))
περιεργη ομως ειμαι και αυτο ειναι ενα ισχυρο κινητρο..

ο χρονος θα δειξει!

η διευθυνση που ζητησες ειναι: http://clubs.pathfinder.gr/friendship
και η διευθυνση της δημοσιευσης του "Αλφα" ειναι: http://clubs.pathfinder.gr/friendship/18055?forum=27490&read=249

δε νομιζω ομως οτι μπορεις να τα επισκεφτεις αν δεν εισαι μελος του Pathfinder και της συγκεκριμενης κοινοτητας ειδικα!
δες το εσυ και θα καταλαβεις..

καλη σου ημερα

υγ. διαλεξα να απαντησω εδω για να μην φανει ασχετο σε αλλη σου καταχωρηση και γιατι δεν ξερω αλλο τροπο να σε ενημερωσω
πρωταρα στο χωρο βλεπεις.. :)
κατι σαν τους μαθητες σε καθε 1η τους.. :)

Ανώνυμος είπε...

Keep up the good work big tits plumper sex.com boobs gigantic huge Buy phendimetrazine phendimatrazine Antique2c hickory rocking chairs arizona slot machine 2000 mitsubishi diamante reviews Alex sex slave gagged trained oiled Sex stories of milfs Overclocking cpu guide Angelfire webhosting Buspirone prescription Www economytravel com acyclovir Mature timber Antartica web cams land rover standorte

Ανώνυμος είπε...

find my video site -

[url=http://trailfire.com/tramadol] tramadol side effects [/url]

http://trailfire.com/tramadol
[url=http://trailfire.com/tramadol] tramadol medication [/url]