16.3.06

Άννα Βίσση...Α!να σΒήσει να ησυχάσουμε;

Α! Να σβήσει!
Και βέβαια δεν εννοώ να πεθάνει, άλλωστε νέο κορίτσι ακόμα στην προεφηβεία είναι χαρώ το μου. Μόνο η κουδουνίστρα της έλειπε προχθές στην Γιουροπρήζιον.

Όμως το ζήτημα δεν είναι η Βίσση και η όποια Βίσση.

Είμαι από πρόπερσι μπαρούτι, όταν ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος στην Κύπρο, για λόγους παντελώς ακατανόητους σε κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο (ναι, υπάρχουν ακόμα μερικοί) την κάλεσε εδώ ως κεντρικό πρόσωπο στη γιορτή για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Προφανώς είχε συμβολικό ρόλο η πρόσκληση, μιας που υπογράμμιζε τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα του Ελληνισμού, με τον εκκωφαντικότερο δυνατό τρόπο.

Τότε είναι που μου ...ξέφυγε(;) το.... «Άννα Βίσση...Α!να Σβήσει», από το μικρόφωνο του ραδιοφώνου το βράδυ στην εκπομπή μου.

Όλως περιέργως, δευτερόλεπτα μετά, άρχισε να ανάβει το φωτάκι του τηλεφώνου στο studio –είπα μέσα μου «ωχ τους πάτησα τον κάλο, η Αννούλα είναι...εθνικός ήρωας, κάτι σαν Μπουμπουλίνα» αλλά, τελικά, τα τηλέφωνα ήταν όλα ενθουσιασμένα από το σχόλιο, «επιτέλους, κάποιος τα λεει όπως είναι» «πες και άλλα μεγάλε» και κάτι τέτοια.

Ερώτημα: αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις...σε ποιο πλανήτη ζούνε;

Cut και πλάνο στα προχθεσινά των Αθηνών.

Γιουροπρήζιον και βραδιά επιλογής ενός εκ των τεσσάρων τραγουδιών.


Α! Να σβήσει!

Για μουσική, δε συζητάμε, οκ. Τι να πούμε; Είτε ήταν τέσσερα τα τραγούδια είτε δεκατέσσερα , είτε ένα, όλα ίδια είναι. Σαν ξινισμένο γάλα light με μηδέν λιπαρά.
Άοσμα, αβαρή, άγευστα, χωρίς απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης.

Αλλά η θλίψη δεν ήταν στον επί σκηνής χαβαλοτζερζελέ μεταξύ της κυρίας Μακρυκαπούλια και του άλλου του τζιτζιφιόγκου του οποίου το όνομα μου διαφεύγει.

Η θλίψη, ήταν κάτω, στην πλατεία, που ήταν γεμάτη με το νόημα που έχει κάτι από σκατά.

Σε εκείνον το εμετικό αχταρμά σπουδαιοφανών ανθρωπαρίων που διατελούσαν σε έκσταση διαρκείας από τα τεκταινόμενα αλλά και από την πανταχόθεν ξέχειλη αυταρέσκεια τους:

ανήκομεν εις την ελίτ , είμαστε οι opinion leaders, εμείς κόβουμε και ράβουμε, εμείς Είμαστε κι όποιος μας κουνηθεί, έσβησε.

Γυαλισμένα γιαπάκια , κυρίες που περιέφεραν τα πολλαπλά lifting χρυσή μου εσύ που κάνεις μπότοξ ;...ολάκερη η τρισάθλια νεοελληνική γυφτογκλαμουριά παρούσα.

Πολιτισμός μας, η Άντζελα, η Άννα η Δέσποινα.

Την Άντζελα, ο «σοβαρός» πολλά βαρύς και όχι Χατζηνικολάου την είχε αποκαλέσει....Μεγάλη Κυρία του ελληνικού τραγουδιού.

Ανερυθρίαστα ο Μέγας Άρχων των Φελλών (Φέλλαρχος) , μια βδομάδα νωρίτερα, είχε στολίσει με το ίδιο επίθετο ακριβώς τη...Μαρία Φαραντούρη.

Που να βγάλει συμπέρασμα ο τάλας νεοέλλην τηλεθεατής που κάθεται μπροστά στο κουτί προσπαθώντας να λησμονήσει τα χρέη του, τα νοίκια του, τα διακοποδάνειά του και τη μιζέρια που τον περιβάλλει;

Μεγάλη Κυρία η Φαραντούρη; Μεγάλη Κυρία και η Άντζελα. Όλα χύμα και ίσα.

Αν δεν υπήρχε ο Μότσαρτ, η ανθρωπότητα, το σύμπαν ολάκερο μέχρι τον τελευταίο πλανήτη, θα ήξερε μόνο τον Καρβέλα. (κατά δήλωση Καρβέλα παρακαλώ όπως γράφει στο έξοχο άρθρο του ο http://manosantonaros.blogspot.com)


Η ισοπέδωση και η απόλυτη διάλυση κάθε κριτηρίου, κάθε κριτικής διεργασίας βολεύει προφανώς πολύ την «Αγορά» έτσι όπως την εκλαμβάνουν οι τελείως καθυστερημένοι ...backward…συγχωρέστε μου την αγγλικούρα, γεμίζει όμως το στόμα μου με αυτή τη λέξη, «έλληνες» γιαπίδες, δημοσιοσχεσίτες και μαρκετίαρς για κλάματα.

Market tears στην κυριολεξία.


Α! Να σβήσει!

Κλαυσίγελος σκέτος και το πάνελ των «κριτών»

Μα δεν είναι καταπληκτική η άνεση με την οποία περιαυτολογούν οι έλληνες «διάσημοι» βάζοντας μάλιστα λόγια σε κάποιους άλλους, έτσι γενικά και αόριστα και πολύ βολικά βέβαια…

...τι να κάνω;;; μπορούσα να αρνηθώ; Όταν σου λένε πως από τη γνώμη σου εξαρτώνται ένα εκατομμύριο κανάλια και τόσα εκατομμύρια τηλεθεατών , θα σφίξεις την καρδιά σου και θα πεις το ναι....(θέλει να πει ο έρμος: κοιτάξτε με, είμαι το κέντρο του κόσμου, είμαι μεγάλος, αχ πόσο μεγάλος είμαι)

Ο κύριος Πλέσσας είναι αυτός...που φαίνεται στα βαθιά γεράματα θέλει να ρουφήξει όση δόξα μπορεί, ακόμα και αν τη δημιουργεί μόνος του.

Από το περίφημο πάνελ ήξερα μόνο τον Πλέσσα και τον άλλο τον μεγάλο παράγοντα της Ελληνικής Δημόσιας ζωής. Τον «πολύ» Θέμο Αναστασιάδη.

Για τον οποίο ποτέ δεν κατάλαβα σε ποιους αρέσει και τι ακριβώς αρέσει από αυτόν τον τύπο με το μόνιμα ηλίθιο χαμόγελο, την άρθρωση ουραγκοτάγκου –στην καλύτερη περίπτωση- και τις εξυπνάδες που μπορούν να προκαλέσουν κρυάδες και σε πεθαμένους.

Τους υπόλοιπους δεν τους είχα ξαναδεί και ελπίζω να μην τους ξαναδώ.

Α! Να σβήσουν!


Όχι, δεν θα πω πως όλοι αυτοί θα έπρεπε να γίνουν «σαπούνια»

(το έχω πει δηλαδή αλλά μόνο μέσα στο σπίτι μου).

Όχι, δεν θα πω πως σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε να υπάρχει Αστυνομία Προστασίας της Αισθητικής μας με νομοθεσία που να φτάνει στον εξοστρακισμό των παραβατών. (αυτά τα λεω μόνος μου ή σε ελάχιστους δικούς μου ανθρώπους)

Παλιά θυμάμαι πέρναγα με το αυτοκίνητο έξω από τον Διογένη που τραγουδούσε ο «Λε Πα»...κάτι Σαββατόβραδα και μουρμουρούσα μέσα από τα δόντια μου: ρε γαμώτο μου, μια μπόμπα δε θα βάλει κάποιος εδώ και μάλιστα εν ώρα πλήρους λειτουργίας;;;;

Τέλος πάντων.

Διαβάστε και το εξαιρετικά εύστοχο χθεσινό δημοσίευμα του Μάνου Αντώναρου με τίτλο η «Επανάσταση της Ρούλας Κορομηλά» και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Το ζήτημα, η ουσία, είναι αλλού.

Τέτοιου είδους ηλίθιοι κρετίνοι και ανερμάτιστοι υπάρχουν παντού στον κόσμο.

Αυτό το είδος, των πλαστικοποιημένων όντων (μερικές φορές αναρωτιέμαι στα αλήθεια αν πρόκειται για μεταλλαγμένο είδος, αν είναι εξωγήινοι από άλλο σύμπαν το Havale Universe ή κάτι τέτοιο) είναι διάχυτο και αποτελεί ελλαδικό προνόμιο.

Αλλά, στην Ευρώπη τουλάχιστον με εξαίρεση την Ελλάδα και την Ιταλία, του για λίγο ακόμα ελπίζω Μπερλουσκόνι , αν όλοι αυτοί δεν σε αφορούν, τότε αυτομάτως για σένα δεν υπάρχουν.

Ζούνε στον δικό τους γκλαμουρομικρόκοσμο και τέρμα.

Δεν τους βλέπεις, δεν είναι μπροστά σου, δεν κρίνουν τη δουλειά σου, δεν αποφασίζουν για τη δημόσια ζωή δεν είναι καθεστώς. Στην Ελλάδα, είναι. Καθεστώς με τα όλα του. Αρχής γενομένης από την πασοκογενή λάϊφ στυλίστικη που δημιούργησε ο Κωστόπουλος και οι περί αυτόν με το ΚΛΙΚ.

Στην Αγγλία, στη Γερμανία κ.α. η ιδεολογία «Medium is the message» , Το Μέσο είναι το Μήνυμα, έχει ήδη ξεπερασθεί προ πολλού. Τα καλογυαλισμένα κωλόπαιδα είναι στο κλουβί τους, στις εταιρίες τους και κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους. Ούτε που διανοούνται να πιστέψουν πως αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό και κυρίως να το επιβάλλουν στους υπόλοιπους. Ο Blair και η παρέα του, μπορεί να κάνουν παιχνίδι στην εξουσία, καθαρά πολιτικό, αλλά εκεί τουλάχιστον ο λόγος ενός Pinter μετράει τόσο στην κοινωνία, που η εξουσία κάθε φορά που μιλάει νιώθει αρκετά άβολα.

Στο Χαβαλελλαδιστάν , «καθαρίζει» ο κάθε Θέμος, ο Μάκης, ο Τράγκας με τη συνοδεία του κάθε Καρβέλα και της κάθε Βανδοβίσση. Τζάμπα μάγκες, μια τσογλανοπαρέα αλλήθωρη που έχει άποψη επι Πολιτισμού, Ασφαλιστικού, Κυπριακού, Σεισμών, Καταποντισμών κλπ. Επί παντός. Και κανείς, μα κανείς δεν του λεει σκάστε.



Στην Ελλάδα όλα αυτά τα φρικαλέα κοράκια με τα στρας στα φτερά και τα κοκκινάδια στα ράμφη περιφέρονται πάνω από την κλινικά νεκρή Ελλάδα και τσιμπολογάνε όσες σάρκες έχουν απομείνει.

Α! Να σβήσουν!

ΥΓ. Η εικόνα στην κεφαλή του κειμένου, είναι αποκλειστική επιτυχία της στήλης. Σας παρουσιάζω την κυρία Άννα Βίσση και την Κριτική Επιτροπή, πριν το μακιγιάζ και την τοποθέτηση των ειδικών φακών στις κάμερες που τους δείχνουν ''κανονικούς''.

48 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαύρος Γάτος είπε...

Π¨ΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ!!!!!!

Πόσες φορές δεν έχω πει ότι αν η 17Ν είχε ΑΡΧΙΔΙΑ, και λόγο ύπαρξης, θα έπρεπε να είχε καθαρίσει (με την σειρά):

1. Τον Ανδρέα Μικρούτσικο. Σού ξέφυγε αυτός. Με εξαγριώνει ακόμα περισσότερο, επειδή κάποτε, επί "Περνάω με κόκκινο", με είχε πείσει.

2. Τον Κωστόπουλο. Για τους τόσους τόνους σκατά με τα οποία παραγέμισε τόσες χιλιάδες εφηβικούς και νεανικούς εγκεφάλους, και την τρομοκρατία "της άσπρης κάλτσας".

3. Τον Χατζηνικολάου. Για την γλυκανάλατη πουστιά του.

4. Τον Ευαγγελάτο, την Τατιάνα, τον Χαρδαβέλλα, την Πάνια, και τόσους άλλους, για τυην ευφυία τους, που την χρησιμοποιούν με τόσο διαβολικό και βρωμερό τρόπο.

Ο τυπάκος που παρουσίαζε την τελετή δεν θυμάμαι κι εγώ πώς λέγεται, γι'αυτόν δεν έχω άποψη, δεν παρακολουθώ καθόλου τηλεόραση τελευταία. Πάντως εδώ όλος ό κόσμος κόβει φλέβες γι'άυτό το βλακώδες "Παρά πέντε".

¨Οσο για την Βίσση, προτιμώ να την θυμάμαι όπως ήταν όταν τραγουδούσε "αχ περιστέρι μου μην φεύγεις βιασικό, κι από το χέρι μου έλα να πιείς νερό", και

"νά'ταν η καρδιά μου φύλλο, οο
μ'ένα γράμμα να την στείλω, οο
οι χαρές αυτού του κόσμου, μην κλαις
θα ξανάρθουν πάλι,φως μου,να λες..."

ή μήπως ήταν καμμιά άλλη;;

ΥΓ Για το μπότοξ, λίγα λόγια, εεε;;;;

Σ;))))))))))))))))))))))))))))))))

Αθήναιος είπε...

Γατε μου ωραίε κ ποιητικέ μη λέτε τέτοια γιατί πάντα υπάρχει κάποιος κόσμος που συντηρεί αυτόν το συμφερτό.

Γενικά συμφωνώ με αυτά που επισημαίνει ο οικοδεσποτης όμως όπως ξέρετε καλύτερα απο μενα, δεν φταίνε ούτε οι PR ούτε οι διαφημιστές.

Εσείς, ο Γάτος, οι ακροατές σας, δεν είστε στο target group αυτών των καλλιτεχνών ή " καλλιτεχνών" αν το επιθυμείτε κ ούτε πρόκειται ποτέ σας να γίνετε.

Σήμερα υπάρχει μια πληθώρα πομπών που εκπέμπουν πολλά κ διαφορετικά σήματα κ υπάρχει πάντα αυτό που λέγεται ατομική επιλογή κ ατομική ευθύνη στην επιλογή.

Τη Βίσση κ " τα άλλα παιδιά" τα διαλέγουν να τ'ακούσουν, δεν τους τα επιβάλλει κανείς!

Μαύρος Γάτος είπε...

Φίλε μου Αθήναιε, έχετε απόλυτο δίκιο, οι Λαοί, εκτός από τους ηγέτες που τους αξίζουν, άχουν και τους δημοσιογράφους, και τους "διασκεδαστές", που τους αξίζουν.

Όταν όμως το target group είναι τα ασχημάτιστα ακόμα παιδιά, και οι Έφηβοι, όπως στα famestory και την Eurovision κτλ;;; Ε

κεί είναι που γίνομαι Τούρκος, γι'αυτό και μού ανέβηκε πριν το αίμα στο κεφάλι, σεγκοντάροντας τον Δύοντα Ανατέλλοντα.

Καλό βράδυ
Σ;)

Μαύρος Γάτος είπε...

ΥΓ 1 στην λίστα του πρώτου μου σχολίου, ξέχασα να αναφέρω τον Φοίβο, μαζί με τον Κωστόπουλο, στο 2.

ΥΓ 2 Παίρνω πίσω το "βλακώδες" που είπα για το Παρά Πέντε, όχι γιατί δεν είναι, αλλά γιατί πραγματικά δεν το έχω δει παραπάνω από μερικά λεπτά, και δεν δικαιούμαι να έχω άποψη.

Σ;)

alombar42 είπε...

Από όλους αυτούς μου είναι συμπαθής η Αντζελα, παρότι δεν... παρακολουθώ τα τραγούδια της. Κυνήγησε την επιτυχία, όπως κάθε πεινασμένος μικροαστός του 60 - σχεδόν.

Και ο Κωστόπουλος, για άλλο λόγο: όταν δήλωσε "εγώ τους φτύνω κι αυτοί με αγοράζουν", ο κόσμος συνέχισε να τον αγοράζει. Κάτι που επιβεβαιώνει οτι έχουμε αυτούς που μας ταιριάζουν.

Και ελπίζω οτι δεν περιμένει κανείς από την πολιτικών συμφερόντων Γιουροβύζιον να μάθει μουσική!!

apousia είπε...

Θα διαφωνήσω πως ο χρόνος είναι σύμμαχός μας για να τους βγάλουμε από πάνω μας.
Το printer δουλεύει ακατάπαυστα σύμφωνα με τα όσα επιτάσσουν οι καιροί,κι έτσι θα έχουν ''τυπωθεί''
οι άξιοι συνεχιστές,αυτών των ''ταγών'' του πολιτισμού μας.
Μακάρι να σβήσει,μα δε θα σβήσει,θ'αντριεύει και θα θεριεύει,για να παντρέψουμε τον Καρβέλα με τον Θεοδωράκη,αφού Δημητρίου και Φαραντούρη εξομοιώθηκαν..
(Συγκλονιστική παρουσία της Φαραντούρη πρόσφατα στο Μέγαρο,ερμηνεύοντας Γκέρσουιν,πέρασε σχεδόν σε υποσημείωση,στα Μ.Μ.Ε.)
Αψυχολόγητη και άστοχη και προσβλητική για την κουλτούρα του Κύπριου πολίτη,η ενέργεια του Προέδρου Παπαδόπουλου,να την έχει κεντρικό πρόσωπο εκείνη τη βραδιά,
όσο και το να δεχτεί στο Προεδρικό τη Βανδή και το number one.
Έως κι εγώ που βλέποντάς τον με τους παραμορφωτικούς φακούς μου,τον αγαπώ,είχα εκνευριστεί σφόδρα!
Μα,εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει έντονα,είναι πως,πρόσφατα, δεν ήταν ο Τάσσος,μα πολιτικοί όλων των παρατάξεων που
σκέφτηκαν -μόνο-να προσαρμόσουν έτσι την ημερομηνία των εκλογών,ώστε να μην συμπέσουν με το πανηγύρι της Αθήνας..
Ας ντραπούμε,τι άλλο να κάνουμε.

alombar42 είπε...

Γάτε, για την Πάνια διατηρώ πάντα αμφιβολίες. Εχω την υποψία οτι είναι πολύ παραπάνω από ό,τι αφήνει η εκμπομπή της να φανεί.
Φυσικά μπορεί να κάνω λάθος...

Αθήναιος είπε...

Όχι τίποτε άλλο αλλά έψαχνα τρόπο να γράψω για τα δημοφιλή πιάτα της μαγειρικής, όπως η πίτσα κ μου δώσατε πάσα. :-))

Μαύρε Γάτε, σύμφωνοι αλλά δεν είναι δουλειά των διαφημιστών να εκπαιδεύσουν το κονό. Επίσης, όπως θα σας διαβεβαιώσουν όσοι ασχολούνται με το χώρο, ένα άχρηστο προιόν, δεν πουλάει με τίποτε.

Μαύρος Γάτος είπε...

Αθήναιε, φυσικά και δεν είναι "άχρηστος" ο Φοίβος, είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΣ...

Αλομβάρδε, η Πάνια είναι αναμφισβήτητα πανέξυπνη, μόνο που χρησιμοποιεί την εξυπνάδα της για να εξευτελίζει και να εκθέτει κακομοίρηδες, έστω και αν αυτόι ΘΕΛΟΥΝ να εκτεθούν και να εξευτελιστούν.

Γι' αυτό και δεν την συγχωρώ με τίποτα.

Σ;)

Ανώνυμος είπε...

Η Αθλιοτητα της μαζας αγαπημενε μου φιλε Γιωργο.
Η αθλιοτητα της μαζας που ακομη δεν εχει πιασει πατο !!

Την αγαπη μου
Χρηστος Μαντζας

NinaC είπε...

Προσωπικά, την 'Αννα Βίσση τη θεωρώ πολύ καλή φωνή. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν νομίζω να έχω ακούσει, οικιοθελώς τουλάχιστον, κάποιο τραγούδι της ολόκληρο τα τελευταία 25 χρόνια. Ξέρω τη Βίσση που τραγουδούσε Κουγιουμτζή. Τη Βίσση του Καρβέλα την αγνοώ επιδεικτικά. Η Βίσση, κατά τη γνώμη μου, πήγε στα χρήμα από τον εύκολο δρόμο,μη διατηρώντας έστω μιαν επίφαση ποιότητας. Άλλοι έκαναν το ίδιο, αλλά, ίσως, με μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης. Όλα είναι θέμα αισθητικής αλλά και συγκυριών.

Όσο για την άποψη ότι όλους αυτούς τους "παραγωγούς" κουλτούρας τους φτιάχνουμε εμείς με τις επιλογές μας, και ότι είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε κάτι διαφορετικό, θα συμφωνήσω με μια παρατήρηση: ναι, έτσι είναι, αρκεί να έχουμε πρόσβαση σε αυτό το ποιοτικό και διαφορετικό.

Αναλογιστείτε τα προγράμματα της τηλεόρασης, κυρίως της ιδιωτικής, από την εμφάνισή της μέχρι σήμερα. Πόσες εκπομπές λόγου μπορείτε να απαριθμήσετε? Πόσες εκπομπές για τον κινηματογράφο και το θέατρο? Ποιες θεατρικές παραστάσεις επιλέγουν να μαγνητοσκοπήσουν για να δείξουν στους τηλεθεατές? Ποιά μουσικά σχήματα? Και τέλος, κάθε μέρα στις ειδήσεις, για ποια πρόσωπα μας ενημερώνουν?

Απλά πράγματα. Η πληροφόρηση του κόσμου είναι σκανδαλωδώς μονομερής. Δυστυχώς ο μέσος έλληνας έχει πρόσβαση μόνο σε αυτή την πληροφόρηση. Είτε μας αρέσει είτε όχι, κάποιοι διαμορφώνουν το γούστο του ελληνικού λαού και το καταφέρνουν αρκετά καλά.

Μόνο, όμως, επειδή τους το επιτρέπουμε.

hardrain είπε...

Έχετε βάλει όλοι, εξαιρετικά ζητήματα και παραμέτρους.Θα απαντήσω αύριο το πρωί νωρίς, μιας που τώρα μόλις επέστρεψα από τον Φιλάργυρο του Μολιέρου -Θεάτρο Τέχνης και θέλω για λίγο να μείνω με τις εντυπώσεις μιας ε-ξαι-ρε-τι-κής παράστασης.

Από κάποια σχόλια πάντως που είδα, γεννιούνται τουλάχιστον δυο διαφορετικά σημαντικά ζητήματα...Θα τα πούμε αύριο, καλή σας νύχτα :-)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Πριν απαντήσεις να σου θυμίσω ότι ξέχασες τον ακρογωνιαίο λίθο του οικοδομήματος που "εκθειάζεις".
Τον Νίκο μαστοράκη.
(να θυμίσω και το παλιό ανέκδοτο: η πιό δύσκολη νευροχειρουργική εγχείρηση; Να βγάλει κανείς το μουνί από το μυαλό του Μαστοράκη!)

paragrafos είπε...

Να σβήσει, Ήλιε μου
να λάμψει στο ... σκοτάδι στη γιουροβύζιον, ναι με ύψιλον...

γιώργος είπε...

Καλημέρα.
Το κείμενο βγάζει ακριβώς αυτά που αισθανόμαστε όλοι εμείς που προσπαθούμε να ζήσουμε σ'αυτόν τον τόπο διαφορετικά από την πλειοψηφία του κόσμου.
Δυστυχώς, όταν δεν υπάρχει η παραμικρή αιδός και ο κάθε παρουσιαστής (σημαίνον πρόσωπο της κοινωνίας πια μιας και η τηλεόραση διαμορφώνει συνειδήσεις) ισοπεδώνει και βάζει στο ίδιο καλάθι τα υγιή με τα άρρωστα, παρουσιάζεται το φαινόμενο που παρουσίασε η "κρατική" και "πολιτισμική" "τηλεόραση". Το χάλι της Eurovision. Λες και θα πάρουμε πίσω την Πόλη έτσι και κερδίσουμε.
Οταν ένας λαός έχει ρίξει τόσο πολύ χαμηλά τα ιδανικά του, και λίγα του κάνουν...

Λαμπρούκος είπε...

Είσαι τόσο απολαυστικά κακός που ακόμα και εγώ που είμαι ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ οπαδός της εκκλειπούσης σε συγχωρώ και σε απολαμβάνω.

Παρεπιπτόντως σε πόσους μεγακύκλους άδεται;

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα.

Lawfighter, επιχειρείς μια διαστρέβλωση των πραγμάτων που δεν σε τιμά.

Εγώ δεν θέλω να δολοφονήσω κανέναν. Ούτε και ο Γιώργος, νομίζω, θέλει να δολοφονήσει κανέναν, και ειδικά την Αννούλα. Νομίζω όλα αυτά είναι φανερά, για κάποιον που έχει την μέση έστω νοημοσύνη.

Αυτοί, όμως, "δολοφονούν" την νεολαία μας.Και την χώρα μας.

Και την αισθητική μας. Όχι με το συγκεκριμένο "τραγουδάκι", σιγά τα αυγά, αλλα΄με όλη την στάση ζωής που ευαγγελίζονται.

καλή σου μέρα





Το τραγουδάκι δεν το άκουσα, μπορεί να είναι καλό, όπως τα λές (τίποτα δεν αποκλείω σε αυτήν την ζωή. Το θέμα όμως δεν είναι το τραγουδάκι,

Lion είπε...

Να δωσω μερικες - χρησιμες ελπιζω - πληροφοριες για την χωρα που μενω.
α) η μακραν μεγαλυτερη σε κυκλοφορια γερμανικη εφημεριδα ειναι επιπεδου βουρκου. Ακολουθηστε το λινκ εδω, ακομα και αν δεν ξερετε γερμανικα - οι φωτογραφιες θα σας πεισουν.

β) ο 5ος σε δημοτικοτητα "Βισσο-"τραγουδιστης (W. Petry) πουλαει λιγο περισσοτερο απο ολα τα γερμανικα ροκ, ποπ (!), ραπ, blues, jazz και δεν ξερω τι αλλο συγκροτηματα μαζι.

γ) οι γερμανοι "ανακαλυψαν" / λανσαρισαν το μπιγκ μπραδερ.

Μεχρι εδω, πολλες ομοιοτητες με την Ελλαδα. Δυο πολυ σημαντικες διαφορες:
δ) σε κανεναν δεν δινεται η ευκαιρια να κανει δηλωσεις εξω απο το αντικειμενο του. Η γερμανικη εκδοση της Βισση δεν θα κανει ποτε δηλωσεις για το ασφαλιστικο η το Ιρακ.

ε) ουδεις διαμαρτυρεται. Στην Ελλαδα υπαρχει μια (μεγαλη;) μεριδα ανθρωπων, που διαμαρτυρονται εντονα για τα σκουπιδια της show biz. Στην Γερμανια αυτο ειναι αγνωστο.

Προσωπικα διαφωνω με την φυσικη εξοντωση (καψιμο, ανατιναξη κλπ.) ανθρωπων. Εδω (ορθως) δεν σκοτωνουμε δικασμενους εγκληματιες, με την Βισση θα τα βαλουμε; Αν αυτοι οι ανθρωποι παρασυρουν νεα παιδια - οπως λετε - τοτε μαλλον θα πρεπει να μορφωσουμε τα νεα παιδια.

Η Παιδεια λειπει - η Βισση απλα αναπληρωσε το κενο.

Marialena είπε...

Και καλά η Βίσση η ετερόφωτη, η κομίζουσα γλαύκας εις τας Αθήνας, εκείνος ο ελεεινός και τρισάθλιος Καρβέλας, ο εξαρτημένος και περιφέρων το σαρκίον της αυτο-απόρριψής του γιατί πρέπει ν' αναδειχτεί σε εκπρόσωπο της τριτοκοσμικής μας νοοτροπίας, στο λαικό πανηγύρι της Αθήνας? Τέτοιοι είμαστε, αν τέτοιοι μας αξίζουν!
Αχ βρε Δύοντα, μεγάλη αγάπη έχω στο ραδιόφωνο, ώρες-ώρες ονειρεύομαι πως θα μπορούσα να εκπέμπω σήματα επικοινωνίας σε βραδινή εκπομπή λόγω φωνής εκφραστικής και όρεξης για έκφραση. Εκτός από βοσκοπούλα με laptop, αυτό είναι ένα όνειρο που θέλω πολύ να πραγματοποιήσω. Λες να με ακούει ο θεός του μικροφώνου?
Καλημέρα και από μένα, Μ.

Ανώνυμος είπε...

Για το φαινόμενο Eurovision στην Ελλάδα τα τελευταία 2-3 χρόνια θα μπορούσε κανείς να πει πολλά. Και τίποτα. Θέλω να υπερασπιστώ το «τίποτα» (και στην πορεία θα πω, κι εγώ, πολλά).

Τείνω να πιστεύω ότι η αντίδραση είναι μέρος, όχι βέβαια της ίδιας της δράσης, αλλά ενός δίπολου που δημιουργείται ανάμεσά τους. Παρατηρώ ότι οι διαχειριστές της δράσης γενικά έχουν γίνει τόσο ξεφτέρια στο εν λόγω παιχνίδι, που την αντίδραση στις πράξεις τους τη χρησιμοποιούν προς όφελος και ενίσχυσή τους. Έτσι, μολονότι συχνά έγκυρες, οι φωνές αντίδρασης στη δράση των «δημοσίων» είναι αναμενόμενες. Και όλοι εκείνοι που διαχειρίζονται τη δράση τρέφονται από το φτύσιμο, από τη χολή, από την απέχθεια και την αηδία που (δικαίως) τους αξίζουν…… Είναι τέτοια η ψυχοπαθολογία της σύγχρονης (ελληνικής;) κοινωνίας που, όπως και να αντιδράσεις, ενισχύεις το χειρότερο…

Στο Star Trek: First Contact ο Pickard και οι άλλοι βρίσκονται σε πόλεμο με τους Μποργκ. Κάθε φορά που συναντούν κάποιον από αυτούς πυροβολούν βεβαίως με τα γνωστά phasers, αλλά κάθε δύο-τρεις ριπές πρέπει να αλλάζουν συχνότητα στα phasers. Γιατί; Γιατί οι Μποργκ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ στις ριπές, οι οποίες δεν τους κάνουν πλέον τίποτα. Τα ελληνικά Μποργκ που συναθροίζονται στα Eurovision-ικά, αλλά και γενικότερα «επιμελούνται» των κοινών, είναι μαστόρια στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Τα Μποργκ της Eurovision (και όχι μόνο) τρέφονται από τον Έλληνα σκλάβο. Και ηδονικά του πετάνε στα μούτρα έναν ηχηρό βόρβορο υβριστικής κακογουστιάς, που, ειρωνικά, χρηματοδοτείται από όλα εκείνα που οι ίδιοι, μαζί με τα αφεντικά τους και κατόπιν εντολής αυτών, του στέρησαν.

Έτσι, στην Ελλάδα της σύγχρονης, οικονομικής κρίσης νεαρά κορίτσια 20-25-30, που αδυνατούν να βρουν δουλειά, και που, όταν βρουν, θα τους αποδίδει 500 Ευρώ, χωρίς ασφάλιση και των οποίων τα νεανικά σώματα θα είναι έρμαια στις σεξουαλικές διαθέσεις χυδαίων αφεντικών, θα εκστασιαστούν από τη διοργάνωση – ίσως ακόμα να νιώσουν και περήφανες, ως Ελληνίδες… αδυνατώντας να διακρίνουν στην κάθε (μα ΚΑΘΕ) γωνία αυτού του σκατο-μπαρόκ οικοδομήματος τις ίδιες τους τις ξεσκισμένες σάρκες, την αξιοπρέπειά τους, το θυσιασμένο μέλλον των παιδιών τους, τα προδομένα όνειρα των γονιών τους – την πλήρη αποτυχία των ψευδεπίγραφα συνεχιστών του αρχαίου κόσμου να φανούν αντάξιοι των προγόνων, που μηρυκαστικά λατρεύουν. Στη σύγχρονη Ελλάδα, οι διαχειριστές θα διαθέσουν εκατομμύρια Ευρώ για μία βραδιά αστραφτερού, καλλιτεχνικού μηδενισμού, όταν στην Αθήνα (τουλάχιστον) άνθρωποι κοιμούνται σε παγκάκια, χαρτόκουτα και ερείπια, συχνά υπό το φως μίας Ακρόπολης που λες και θέλει να καταρρεύσει, κυρίως από ντροπή. Στην Ελλάδα του 2006, «πολιτικοί» βγαίνουν και ζητούν θυσίες από έναν λαό που όσο τον θυμάμαι όλο θυσίες τού ζητούν, τη στιγμή που αναίσχυντα οργανώνουν τα συντεχνιακά τους γλεντάκια με τα δικά του λεφτά. Και στην Ελλάδα του 2006, την ένδοξη αυτή χώρα των λαμπρών προγόνων, ψυχικά και συνειδησιακά βιασμένοι σκλάβοι με μυαλά που δε λειτουργούν ούτε κατά το παροιμιώδες (και μυθικό) 10% των δυνατοτήτων τους, θα συρρεύσουν ξανά σε σχολεία και δημόσια κτίρια για να πετάξουν μέσα σε βρώμικα κουτιά την έγκρισή τους ώστε όλα αυτά να συνεχιστούν.

«Και όλα αυτά», θα αναρωτηθούν οι ‘πιο συγκρατημένοι’, «για έναν απλό διαγωνισμό τραγουδιού;». Όχι. Όλα αυτά για τους συμβολισμούς που αναδύονται από έναν απλό διαγωνισμό τραγουδιού. Για όλα εκείνα που ΣΗΜΑΙΝΕΙ η Eurovision και η πρεμούρα για τη Eurovision. Γιατί η Eurovision η ίδια είναι ουσιαστικά αδιάφορη (όταν δεν είναι κατάφορα κακή). Εκείνο που ενδιαφέρει είναι οι διαπιστώσεις. Για τις αξίες μας, τα κριτήριά μας, τις αντιστάσεις μας, την αισθητική μας – την κατάντια μας. Σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο. Και προσωπικά, όταν τα σκέπτομαι όλα αυτά, μένω άφωνος…

«Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται», λέει ο ποιητής (…) Ίσως γι’ αυτό είναι προτιμότερη η Σιωπή

JustAnotherGoneOff είπε...

Περίεργη η ηχητική συγγένεια της Αννας Βίσση - Α, να σβήσει! με το προηγούμενο ποστ σου που τιτλοφορείται η Ανά Δύση... ωραίος συγχρονισμός.

Α, πως σου ξέφυγε το Άννα Χύσση όπως την λούζω συχνά πυκνά;

Μαύρος Γάτος είπε...

Φίλε Lawfighter, δεν μπορώ φυσικά να μιλήσω εκ μέρους του Δύοντα Ανατέλλοντα. Σίγουρα όμως, εγώ, δεν θα δολοφονούσα κυριολεκτικά τον Μικρούτσικο, ούτε και θα το ευχόμουν, παρά μόνο σαν σχήμα λόγου. Είμαι εναντίον της θανατικής ποινής, για όλους, αλλά είμαι εναντίον και της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας.

Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχουν μηχανισμοί και δεοντολογίες, μια τούρτα στα μούτρα, κυριολεκτικά, όπως εκείνοι οι Βέλγοι "τρομοκράτες ζαχαροπλάστες", στον Bill Gates, ή μερικές σάπιες ντομάτες, ευχαρίστως θα του τις έριχνα....

Καλό απόγευμα

hardrain είπε...

Το γραφείο είναι υπό μετακόμιση, η κατάσταση χαοτική, οι υπολογιστές δεν έχουν ακόμα συνδεθεί και για αυτό άργησα να επιστρέψω εδώ και να απαντήσω ή μάλλον συνομιλήσω με τα όσα γράψατε ω Φίλοι! .


Ας εξηγήσω κάτι εξ αρχής. Όταν έγραφα για το τι μου έρχονταν στο μυαλό περνώντας έξω από τον Διογένη, ήταν η καταγραφή μιας εσωτερικής οργισμένης φωνής και όχι «ιδεολογική παρότρυνση ή καθοδήγηση» για κάτι τέτοιο. Έστω όμως και με αυτόν τον υπερβολικό τρόπο –τον οποίο στο πλαίσιο ενός άρθρου ευχαρίστως θα επαναλάμβανα- ήθελα να δείξω την κατά τη γνώμη ανάγκη μιας συνολικής αντίδρασης στα σκουπίδια.

Για όποιον διάβασε προσεκτικά το κείμενο, το πρόβλημα δεν είναι η όποια Βίσση. Το πρόβλημα δεν είναι ποτέ το ένα ή το άλλο πρόσωπο. Άλλωστε, τα πρόσωπα είναι κατά κανόνα «προϊόντα των συνθηκών που τα δημιουργούν»

Είπα και τόνισα νομίζω πάνω από μία φορά, αγαπητέ Lawfighter πως τα αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν παντού. Αλλά υπογράμμισα πως δεν έχουν τον Λόγο και το «βάρος» που έχουν στην Ελλάδα.

Γιατί; Απλά γιατί έχουμε να κάνουμε με Κοινωνίες στις οποίες ο Μέσος Όρος Παιδείας (συστηματικής και κοινωνικής) είναι πολύ υψηλότερος από αυτόν που έχουμε στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα οι ανοχές στη κάθε μαλακία να είναι πολύ πιο περιορισμένες.

Αν προσέξεις καλά, τα όσα γράφω –που δεν τα πρόσεξες- ελάχιστα αναφέρομαι στη Γιουροπρήζιον και στην βραδιά επιλογής των ασμάτων-ούτε καν στα τραγούδια αναφέρομαι. Μιλάω κυρίως για το τσίρκουλο της πλατείας , για όλους εκείνους τους ηλίθιους τους απολύτοους αντίστοιχους με αυτούς στους οποίους προ αμνημονεύτων είχε απευθυνθεί ο μακαρίτης ο John Lennon και τους είχε πει: όσοι κάθονται μπροστά, ας κροταλίζουν τα διαμαντικά τους. Η γαλαρία, αν γουστάρει, ας χειροκροτήσει.

Μόνο που προχθές, στην πλατεία δεν υπήρχε γαλαρία αλλά μόνο κροταλίζοντα διαμαντικά, μπότοξ και partagas κατευθείαν από την Αβάνα. Αλλά και πάλι, το ζήτημα δεν είναι αν αυτοί έχουν φράγκα. Ούτε αυτό με νοιάζει. Με ενδιαφέρει όμως, πως είναι ένα μάτσο απόλυτα «τούβλα», μια συμμορία από ατσαλάκωτους που κάνουν το παιχνίδι , βάζουν τους κανόνες και στην κυριολεξία διαμορφώνουν την Αγορά.

Όπως οι περισσότεροι ξέρετε, στη Διαφήμιση δουλεύω. Και μάλιστα στην Πολυεθνική. Τους κανόνες τους ξέρω. Και ο Φίλτατος Αθήναιος, είπε κάτι πολύ σωστό «αν το προϊόν δε λέει, αν το προϊόν κοροϊδεύει τον καταναλωτή, δεν θα περπατήσει στην Αγορά. Αυτό, ισχύει πέρα για πέρα, για προϊόντα ραφιού, για διαφημιζόμενες υπηρεσίες όπως ας πούμε οι τραπεζικές, οι ασφαλιστικές κ.α. για αυτοκίνητα κλπ. Δεν ισχύει όμως για το entertaining business στο οποίο παίζουν άλλα πράγματα.

Θα το πω άλλη μια φορά. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη Madonna για παράδειγμα, απλά , δεν με ενδιαφέρει και είναι για μένα σα να μην υπάρχει. Και στην Αγγλία, κανένας δημοσιογράφος δεν τολμήσει να την καλέσει σε ένα studio του BBC και να την εξομοιώσει με την….Μαρία Κάλας. Αν το κάνει μπορεί κα να χάσει τη δουλειά του.

Γιατί; Γιατί σε μια κοινωνία που διαθέτει παιδεία υπάρχουν και τα εγνωσμένα όρια.

Να το πω με άλλο παράδειγμα. Στο Royal Festival Hall ή στο Barbican (αντίστοιχα Μέγαρα Μουσικής) δεν υπάρχει περίπτωση να δεις τη μια μέρα να διευθύνει τη Συμφωνική του Βερολίνου ο Simon Rattle και την επόμενη μέρα τον …Jo Cocker. Ανέφερα επίτηδες αυτούς τους δυο καλλιτέχνες, απολύτως διαφορετικούς ο ένας μαέστρος –πολύ σημαντικός και ο άλλος rock τραγουδιστής , μια από τις σπουδαιότερες φωνές που έχουν υπάρξει, μου αρέσουν πάρα πολλοί και οι δυο, αλλά δεν θα μου άρεσε να δω το «μπέρδεμα» τον αχταρμά. Για τους ίδιους λόγους, που δεν παίρνουμε το φαί μας να το φάμε στην αποθήκη, στη τουαλέτα ή σε άλλους άσχετους χώρους. Σκέψου να ανοίγεις ένα καλό παλαιωμένο κόκκινο κρασί ιδρωμένος και βιαστικός μέσα στη σκόνη μιας οικοδομής. Ε! δεν θα το κάνεις, θα πιείς μια κόκα κόλα που θα είναι εξαιρετικά απολαυστική, εκεί.

Alombar, το εγώ τους φτύνω και αυτοί με αγοράζουν θεωρώ πως απευθύνεται σε ένα ήδη χαλασμένο, αλλοτριωμένο κοινό. Αλλά και να ειπώθηκε σε εποχή που τα πράγματα ήταν πιο αθώα, πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί ο γκλαμουρόβλαχος Κωστόπουλος μπορεί να κάτσει σε ένα πάνελ και να έχει άποψη για το Ασφαλιστικό ας πούμε, ή για τον Πολιτισμό. Το θεωρείς απίθανο να τον δεις υπουργό; Εγώ όχι. Αν δεν συμβεί θα το οφείλουμε γιατί έχει κάποιο μυαλό και δεν θα θελήσει να τσαλακώσει την εικόνα του με τέτοιες ευθύνες. Αλλά τα κόμματα εξουσίας δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να του το προτείνουν προκειμένου να αλιεύσουν 5 ψήφους παραπάνω.

Παιδιά, το ζήτημά μας, δεν είναι η Γιουρόβίζιον-πρήζιον. Αυτό είναι μια αφορμή.

Είναι όμως ζήτημα, όταν μια τόσο μα τόσο «χαζή» υπόθεση, γίνεται Εθνική Πανστρατιά, ώστε να ζήσει και πάλι ο νεοέλλην το Μύθο του. Ζήσε το Μύθο σου δε λέει το Εθνικό μας slogan;;;

Όπως αναφέρει και η Απουσία, η συναυλία της Φαραντούρη στο Μέγαρο με έργα του Γκέρσουιν πέρασε τελείως ντούκου.

Προσοχή!!!! Δεν με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ή όποια ανάλογη να γίνει….πρωτοσέλιδο. Με ενδιαφέρει όμως το κάθε τι να έχει το πραγματικό μέτρο που του αναλογεί.

Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Χατζηδάκις θα μας είχε χαρίσει απίστευτες μερίδες ευφυούς σαρκασμού για όλα αυτά…

Ημίαιμε που τον θυμήθηκες τον Μαστοράκη; Εδώ έχουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση, ενός ανθρώπου που ουδέποτε υπήρξε τίποτα παραπάνω από ένας πετυχημένος dj με τα ελληνικά μέτρα της δεκαετίας του 60 και που επίσης κόντεψε να γίνει…Αρχιεπίσκοπος-παρά τη βρωμιά του στα χρόνια της συμμορίας των συνταγματαρχών.


Λαμπρούκο, ήμουν και συγκρατημένος…Την επόμενη φορά θα φροντίσω να αποχαλινωθώ τελείως για το χαρείς περισσότερο.


Oldskipper ούτε στην Ελλάδα αντιδρά κανείς, εκτός αν θεωρήσουμε ένα 3 έως 6% αξιόλογο….Μήπως στη Γερμανία ο κόσμος δεν αντιδρά απλά γιατί «δεν τους τρώσει στη μάπα αν δεν θέλει να τους φάει;»

Δημήτρη, συμφωνώ και ειδικά με την τελευταία σου παράγραφο…την προσυπογράφω απόλυτα.

Lawfighter- ασφαλώς και οι διαφορετικές απόψεις φιλοξενούνται αλλά τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ζήτημα, μιλάμε απλώς άλλη γλώσσα.

Σε όσους δεν απάντησα ονομαστικά , είναι γιατί απλά συμφωνούμε.

Μπαίνει λοιπόν ένα ζήτημα.

Και το ζήτημα είναι πως κάποιοι λένε, «αυτά αρέσουν στον κόσμο , αυτά δίνουμε»

Για μένα, αυτό είναι η επιτομή της αμετροέπειας και της ρηχής ανάλυσης (ούτε καν ανάλυσης)

Λοιπόν; Εσείς τι λέτε; Τρώμε σκουπίδια επειδή αυτά ΘΕΛΕΙ ο πολύς ο κόσμος;;;;

Ανώνυμος είπε...

Xm ola kala auta pou grafete paidia kai simfono apolita. Omos exete skefti ti ftaiei kai einai i Anna kai i kathe Anna I opiosdipote auto pou einai ???

Nai Thanatos stous Mikroutsikous alla Oi mikroutsiki "trabane" Giati ??? Pou eimastan otan i Farantouri egine Antzela, Kai o Xatzidakis Remmos ???

Ti egine? pote? ego pantos to exasa to episodio i den prolaba na antidraso ...

Sixaritiria sto apsogo opos panta keimeno Giorgo

Filikotata APAPAPA

glenn είπε...

Θάπαιρνα όρκο πάντως, πως η φωτογραφία του post απεικονίζει κάτι πολύ διαφορετικό από την επεξήγηση του Υ.Γ.

manosantonaros είπε...

σιγά μην τρώμε σκουπίδια, επειδή "αυτό θέλει ο πολύς κόσμος!". Τρώμε σκουπίδια γιατί αυτό θέλει "ο λίγος κόσμος".

Αθήναιος είπε...

"Λοιπόν; Εσείς τι λέτε; Τρώμε σκουπίδια επειδή αυτά ΘΕΛΕΙ ο πολύς ο κόσμος;;;;"

Όχι βέβαια. Την απάντηση σε αυτό προσπάθησα να τη δώσω στο ποστ που μου ενέπνευσε ο οικοδεσπότης κ η συζήτηση αυτή.

Τρώμε σκουπίδια επειδή το επιλέγουμε. Κανείς δεν μας τα βάζει με το ζόρι στο στόμα.

Ανώνυμος είπε...

Lawfigther, επιμένεις να αγνοείς την ουσία και να μένεις στην αφορμή. Ας μιλήσουμε λοιπόν και για την αφορμή.

Κατά τη γνώμη μου, η σύγχρονη ελληνική μουσική νοσεί νόσο βαριά – και το όνομα αυτής «κατάθλιψη». Ένα τραγούδι, lawfighter, δεν είναι μόνο «η φωνή», δεν είναι μόνο ο τραγουδιστής. Είναι η σύνθεση, η ενορχήστρωση, τα λόγια, αλλά, κυρίως, είναι η ψυχική επικοινωνία, τόσο με τον καλλιτέχνη όσο και με την ίδια την ουσία του τραγουδιού. Σου διαφεύγει ότι η τέχνη, δεν αποτυπώνει απλά όπως λες, αλλά, μοιραία, διαπλάθει. Και εδώ δε λέω ότι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να διαπλάθει. Λέω ότι διαπλάθει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η τέχνη είναι ψυχική τροφή, θέλουμε δε θέλουμε. Το να πιστεύεις ότι μπορείς να κολυμπάς σε έναν ωκεανό ακουσμάτων και να μη σε επηρεάζουν είναι εξίσου ουτοπικό με το να νομίζεις ότι η τροφή που παίρνεις δεν θα αποτεθεί στο σώμα σου. Άμα, λοιπόν, κοιτάξεις την τροφή που μας προσφέρουν όλοι αυτοί που αναφέρεις, τι θα δεις lawfighter; Θα σου πω τι βλέπω εγώ στις σχεδόν 4 δεκαετίες ζωής και ακουσμάτων σ’ αυτή τη «χώρα του φωτός»: μαυρίλα, θλίψη, απελπισία, καψούρα, νταλκά, ψυχική εξάρτηση, θρήνο, απελπισία, πόνο… Κάποτε, σε ένα διεθνή χώρο, φίλη ελληνίδα έπαιζε στο κασετόφωνό της έναν από αυτούς τους «καλλιτέχνες» που αναφέρεις και που «θα αναγνωριστούν αργότερα». Παρούσα ήταν και μία παρέα Ισπανών, που φυσικά δεν καταλάβαιναν περί τίνος ετύρβαζε ο/η αοιδός. Αλλά κάποια κοπέλα τελικά ρώτησε τι στο καλό έλεγαν όλα εκείνα τα τραγούδια… Όταν το έμαθε έπαθε σοκ! Πώς είναι δυνατόν να κολυμπάμε σε τόσο πόνο; Αυτός ο πόνος, όμως, lawfighter, μπαίνει μέσα μας. Γίνεται σαν το παροιμιώδες «μπλε» -που όταν έχεις γεννηθεί μέσα του το έχεις συνηθίσει τόσο πολύ που πλέον δεν το βλέπεις. Και με αυτόν τον πόνο γαλουχούνται γενιές, οι οποίες έχουν πλέον ταυτίσει τον έρωτα με την καψούρα, τον νταλκά, την ψυχική εξάρτηση. Γενιές ανθρώπων ηδονικά παραδομένων σε ωκεανούς εύκολων και ανεξέλεγκτων συναισθημάτων. Και ξέρεις κάτι, lawfighter; Τέτοιοι άνθρωποι εξουσιάζονται εύκολα. Πολύ εύκολα. Γιατί το θυμικό, όταν του έχεις δώσει την πρωτοκαθεδρία και τον έλεγχο, όταν το δικαιώνεις στην καθημερινότητά σου εν είδει «ευαισθησίας» και «αυθεντικότητας», όταν θα έρθει η δύσκολη στιγμή της αντίστασης, είναι το πρώτο που θα σε προδώσει. Όλοι αυτοί οι «καλλιτέχνες» που αναφέρεις, όχι απλά δε θα αναγνωριστούν αργότερα, αλλά είναι ήδη ένοχοι μαζικών εγκλημάτων, τόσο κατά της αισθητικής όλων ημών, αλλά και κατά της ίδιας μας της ψυχικής υγείας. Κάποτε ήταν η θρησκεία που ήταν το όπιο του λαού. Τώρα που αυτή καταρρέει πρέπει να γίνει ο έρωτας. Και ξέρεις κάτι, lawfighter; Ο Έρωτας είναι κάτι πανέμορφο, όπως και η Αγάπη. Όμως αυτά τα ελεεινά τσουτσέκια που αναφέρεις δεν πουλάνε έρωτα – πουλάνε καψούρα. Ωστόσο, έχουμε φτάσει σε τέτοια παραζάλη που ούτε καν τη διαφορά δε βλέπουμε.

Αλλά θα σου πω και κάτι ακόμα. Το χειρότερο για μένα δεν είναι ότι όλοι αυτοί είναι σιχάματα του χειρίστου είδους. Το χειρότερο είναι πως είναι ψεύτες! Γιατί σου τραγουδάνε για απελπισία και για πόνο, όταν οι γκλαμουράτες, ευτυχείς και πλούσιες ζωές τους δείχνουν ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και έτσι ουσιαστικά, η τέχνη, και η επικοινωνία μέσω της τέχνης πάνε περίπατο. Γιατί δεν υπάρχει αυθεντικότητα – αλλά ψευτιά, πόνος fast food, κατασκευασμένος.

Έτσι ενοχλούμαι τρομακτικά όταν ακούω για τη φωνή του τάδε και του δείνα. Σκοτίστηκα, φίλε lawfighter, για τη φωνή του οποιουδήποτε. Όταν ο Ian Curtis τραγουδούσε για απελπισία και πόνο, με λόγια ποιητικά και με μία φωνή που «έσπαγε», το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν η φωνή του. Όμως τα τραγούδια του ήταν αληθινά και η επίδρασή τους επάνω μου ήταν να με κάνουν να νοιώθω λιγότερο μόνος. Τώρα, όμως, αυτή η επικοινωνία είναι προκάτ. Και ο νεαρός που θα ακούσει τα «καλλιτέχνες» που αναφέρεις (ναι, δεν τους αποδίδω καν ανθρώπινη υπόσταση) γεμίζει την ψυχή του με την ψευτιά τους.

Αλλά το κυρίως πρόβλημα είναι αλλού. Σίγουρα οι ζωές μας μάς δίνουν πολλές αφορμές για πόνο. Πού είναι όμως τα άλλα συναισθήματα; Γιατί τα πάντα σε αυτή τη χώρα πρέπει να περνάνε μέσα από το φίλτρο της μελαγχολίας; Γιατί έχουμε καταντήσει αυτόματα ό,τι είναι θλιβερό και μελό να θεωρείται «ποιοτικό»; Μήπως σημαίνει κάτι ότι το λεγόμενο «έντεχνο» τηχεί ως ένα διαρκές «κλαίει ο διάολος τα παιδιά του»; Μήπως κάτι πρέπει να μας ανησυχεί στο ότι το πιο αγαπημένο ελληνικό group των τελευταίων χρόνων ήταν οι Πυξ Λαξ; Και πρόσεξε, οι Πυξ Λαξ έγραψαν πολύ καλά τραγούδια. Αλλά, η πανταχού παρούσα μαυρίλα και ο συνεχής κλαυθμυρισμός δεν καταπίνονται. Και ρωτώ, γιατί τόση απελπισία; Γιατί συντηρείται; Γιατί πρέπει να ταυτίζουμε την «ελληνική ψυχή» με τη μουρμούρα και την κλάψα; Και ξέρεις τι απαντώ, lawfighter; Γιατί έχουμε κάνει το ίδιο λάθος που κάνει τώρα η Eurovision και ενάντια στο οποίο κοπανιούνται τόσο ο Γιώργος όσο και τα υπόλοιπα postings εδώ (και που εσύ φαίνεται ότι δεν μπορείς να δεις): πήραμε κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα μικρό μέρος μίας πλήρους ζωής και το κάναμε μοναδική πρόταση. Και είναι γι’ αυτό που ενοχλεί η Eurovision, lawighter – γιατί με πολύ πομπώδη, δεικτικό, προκλητικό και πανάκριβο τρόπο καπελώνει τις επιλογές μας. Η Eurovision με ενοχλεί γιατί είναι ακόμα μία ανισορροπία μέσα σε μία σειρά ανισορροπιών που μας κάνουν πολύ κακό. Γιατί μου θυμίζει τη φτώχια μας – δεν έχουμε να προβάλουμε τίποτα άλλο. Και ό,τι λίγο γίνεται περνάει στο ντούκου. Έτσι το κακό συντηρείται. Η φτήνια γίνεται μοναδική πρόταση.

Θα συμφωνήσω μαζί σου lawfighter ότι η πολυσυλλεκτικότητα είναι επιθυμητή… αλλά πού ακριβώς τη βλέπεις την πολυσυλλεκτικότητα; Γιατί εγώ μάλλον βλέπω να ευνοούνται κατάφορα όλοι αυτοί που αναφέρεις σε βάρος όλων των υπολοίπων. Πώς είναι δυνατόν, lawfighter, εγώ να γνωρίζω τόσο πολύ καλά για ποια «καλλιτέχνες» μιλάς, τη στιγμή που δε με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο; Ξέρεις καλά την απάντηση: είναι παντού! Στο ταξί, στην τηλεόραση, στα εστιατόρια, στις καφετέριες, μέχρι και στο ΚΤΕΛ έβαλε Πλούταρχο ένας οδηγός (και αναγκάστηκα να γίνω ο κακός που του ζήτησε να το βγάλει). ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!! Αν έπρεπε να φωνάζει κάποιος για πολυσυλλεκτικότητα είναι όλοι οι άλλοι, όχι οι υποστηρικτές των «καλλιτεχνών» που αναφέρεις. Από την πλευρά μου δε θα είχα κανένα πρόβλημα να υπάρχουν όλοι αυτοί – αλλά επί ίσοις όροις με όλους τους άλλους. Οι φωνές που ακούς/διαβάζεις εδώ, lawfighter, είναι αντίδραση στην τεχνητή και φασιστική επικράτησή τους. Γιατί το φτηνό το κλαψιάρικο και το στοχεύον την απλή συγκίνηση είναι
όχι μόνο εύκολα – αλλά και επιθυμητά για τους διαχειριστές, για λόγους που εξήγησα παραπάνω. Και τρομάζω, lawfighter, που ενώ καταφέρεσαι ενάντια στο «διανοουμενίστικο ρατσισμό», ο ίδιος φαίνεσαι εξίσου ρατσιστής – απόδειξη ο ίδιος ο όρος που χρησιμοποιείς.

Και για το τέλος, θα σας στενοχωρήσω όλους. Ναι, ο Χατζιδάκις ήταν εκείνος που με τις αφόρητες μελαγχολίες του έδωσε ηθική δικαίωση στο απίστευτο τουρκο-μελό που ζούμε σήμερα. Για μένα όλα αυτά είναι συνέχειά του – προς τα κάτω σίγουρα, αλλά εξίσουν σίγουρα συνέχεια. Και ναι, ο Χατζιδάκις μού είναι απίστευτα αφόρητος……

ΥΓ. Όσο για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που για μένα αποτελούν ένα τραγούδι… ας μην το συζητάμε… με ελάχιστες εξαιρέσεις ακούω τις ίδιες ενορχηστρώσεις, τις ίδιες μελωδίες, τα ίδια όργανα όπως και 30-40 χρόνια πριν… «πρόοδος»… σιγά τα’ αυγά…

Μαύρος Γάτος είπε...

Εξαιρετικό σχόλιο, Δημήτρη, αν και δεν συμφωνώ στα πάντα.

Εξαιρετικό.
Σ;)

Περαστικός είπε...

Γιατί απορείτε για το επίπεδο του πολιτισμού μας; Δεν ακούσατε ότι θα εξάγουμε τα λύματα της Ψυτάλλειας στη Γερμανία; Είμαστε η πρώτη κουραδοεξαγωγός χώρα! Ενδεικτικό θα έλεγα της κατάντιας μας. Ψοφάμε για πανηγύρια και θριάμβους από... νάιλον.

Ανώνυμος είπε...

Μην κατηγορείτε την Βίσση, γιατί θα πέσει ο Καρβέλας να μας πλακώσει(με μαζικούς βομβαρδισμούς νέων τραγουδιών από τα μαζικά μέσα)

alombar42 είπε...

Απίθανο να γίνει υπουργός ο Κωστόπουλος! Είναι πιο έξυπνος από το όριο υπουργοποίησης!!

alombar42 είπε...

Εχμ, το είχα ξεχάσει αυτό...

Ανώνυμος είπε...

Πάντως είναι ωραίο οι άλλοι να είναι οι ''κακοί'' κι εμείς οι ''καλοί''.
Κυριως είναι ωραίο οι άλλοι να μην έχουν αισθητική ενώ εμείς να έχουμε (έτσι πιστεύουμε πάντως και άμα το πιστεύουμε,δεν μπορεί,έτσι θα είναι!Αυτό ειναι σίγουρο..)
Αλήθεια τι ακριβως ειναι αυτή η αισθητική;Τι ακριβως σημαίνει επιβολή αισθητικής;

Ανώνυμος είπε...

λέω να με λένε Γιώργο και να βρεθώ στο παρίσι με τον κωστόπουλο πέτρο να βγαίνουμε κρυφίως και νύκτωρ να συλλαμβάνουμε τα γκομενάκια μεσ' στην αγκαλιά μας οι Ήλιοι να γιατρεύουν κάθε Πληγή.

herinna/ είπε...

Γύρω στα 1960 ένας Ρώσος επιστήμονας με την έγκριση της κυβέρνησης, κατάφερε να ναρκώσει για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο ολόκληρο τον πληθυσμό της Μόσχας. Οι άνθρωποι φαίνονταν να λειτουργούν κανονικά, πήγαν στις δουλειές τους, τα έκαναν όλα κανονικά με τη διαφορά πως όταν ξύπνησαν, δεν θυμόταν κανείς τίποτα από την προηγούμενη μέρα, ενώ είδαν με έκπληξη πως η ημερομηνία είχε προχωρήσει μια μέρα μπροστά. Ο Ρώσος αυτός επιστήμονας είπε ότι η ψυχοσύνθεση του Ρώσου ήταν δεκτική σε πειράματα τέτοιου τύπου, δεν θα μπορύσε με τίποτα για παράδειγμα, να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με τους Έλληνες. Αναλύοντας τους λόγους γι' αυτό ανάφερε πως η εσωτερική αναρχία των Ελλήνων, τους κάνει απρόβλεπτους στις αντιδράσεις τους, ακόμα κι αν επρόκειτο να πετύχει το πείραμα, θα ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο στη συνέχεια. Γερμανός λαογράφος το 1984, συνέκρινε τους έλληνες του 1821 με βάση τα λαογραφικά στοιχεία που είχε, με τους σύγχρονους μέχρι τότε Έλληνες. Ίδιοι κι απαράλλαχτοι σε όλα τους. Μωρέ ούτε η επιμειξία, ούτε το πέρασμα των αιώνων, ούτε η Δαρβινική θεωρία, ούτε τίποτα. Και οι δυο επιστήμονες, εντόπισαν την απαισιόδοξη φύση του πληθυσμού, ξπου προέρχεται από το γεγονός ότι ζουν μέσα σε πολύ φως, έναν ήλιο να τους βολιδοσκοπεί όλο το χρόνο, μια ομορφιά τον θάνατο της οποίας η ψυχή τους ν'αποδεχτεί, δεν υπάρχει πιο ασυμβίβαστος με τον θάνατο λαό από τους Έλληνες. Δεν υπάρχει πιο προκληκτικός σε σχέση με το θάνατο λαός, από τους Έλληνες. Τα τραγούδια του, τα μοιρολόγια του, η ποιησή του, ξορκίζουν μονίμως τον θάνατο της ομορφιάς, και θρηνούν μονίμως σαν τον Μπωλνταιρ που βλέποντας την αιθέρια αγαπημένη του, έγραψε το ψοφίμι. Δώστε μου έναν άλλο λαό που έχει τόσα να χάσει με το θάνατο. Που να εξύμνησε τόσο πολύ την ελευθερία του αετού, την απεραντοσύνη της θάλασσας, την ταπεινότητα της ανεμώνας, την παπαρούνα στο χαράκωμα (αχ τι θυμήθηκα, Μυριβήλης), που να φοβάται περισσότερο την προδοσία, που να γλέντησε περισσότερο την φτώχεια του που να ονειρεύτηκε με περισσότερο πάθος. "Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, μαζί θα φέρουμε το θάμα"
Μην προσπαθείτε να καλουπιάσετε μια τέτοια ψυχοσύνθεση με σύγχρονους όρους και απαξιωτικά τσιτάτα. Μην συγκρίνετε. Αν είχα γεννηθεί σε μια άλλη χώρα ίσως να μην με είχαν απασχολήσει αυτά. Ως εκ τούτου δεν θα ήξερα, θα μου ήταν πιο εύκολο να συμπληρώσω το κέντημα των απανταχού νεκροθαφτών του ελληνικού πνεύματος. Του σύγχρονου ακόμα ελληνικού πνεύματος. Απο κει και πέρα, το πως μερικοί καταφέρνουν να αναρριχώνται ενώ δεν είναι αυτοί που μεταφέρουν όλη τη γνώση, την κουλτούρα και την ιστορία στο πετσί τους για να δοθεί μια λογική συνέχεια, να γράψει αλλιώς η λέξη Έλληνας στο εξωτερικό αλλά και πολλούς εδώ, είναι άλλο θέμα. Αλλωστε από μια τόσο άναρχη φύση πληθυσμιακά, όλα να τα περιμένει κανείς, και τα πάνω κάτω και ανάποδα. Δεν χάνω τις ελπίδες μου. Χάνω όμως την υπομονή μου με μερικούς που βρίσκουν ευκαιρία να επιδείξουν το ελλειπές πνεύμα τους, χαρακτηρίζοντας έναν ολόκληρο λαό, και προδιαγράφοντας την πορεία του. Δώστε τόπο στα νιάτα επιτέλους! Χθες η Αθήνα σείστηκε από την πορεία κατά του πολέμου που έγινε ταυτόχρονα στις άλλες ευρωπαικές χώρες. Δεν είδα καμιά μα καμιά γυφτογκλαμουριά εκεί πέρα. Μόνο δροσιές, που μου κόλλησαν το σήμα της ειρήνης στο πέτο.

Ανώνυμος είπε...

Γιωργο συμφωνω σε ολα!

Εχω την αδεια σου να το μεταφερω το κειμενο σου στο γνωστο παλιο φορουμ, μαζι με το λινκ βεβαια?

NAVAGOS

hardrain είπε...

Φίλοι, γράψατε τόσα πολλά και τόσο ενδιαφέροντα που το μόνο που μου μένει είναι να στηριχτώ σε όσα είπατε συνθέτοντας ένα καινούργιο ποστ σήμερα-αύριο. Σας ευχαριστώ για τα όσα είπατε, θα συνεχίσουμε με βάρος πια τα ερωτήματα και τις θέσεις που αναπτύχθηκαν.

@Navagos, από τη στιγμή που κάτι εκτίθεται στο διαδίκτυο είναι ελεύθερο εφ όσον τηρείται η δεοντολογία-παραπομπές κλπ. Μόνο που σε εκείνο το φόρουμ όπως ξέρεις μου απαγορεύουν την είσοδο (...) και δεν θα έχω τη δυνατότητα να πω τίποτα. Δεν πειράζει, οι απαγορεύσεις , είναι κατά κανόνα πρόβλημα αυτών που τις υιοθετούν και τις εφαρμόζουν.

Ανώνυμος είπε...

"ο Χατζιδάκις ήταν εκείνος που με τις αφόρητες μελαγχολίες του έδωσε ηθική δικαίωση στο απίστευτο τουρκο-μελό που ζούμε σήμερα. Για μένα όλα αυτά είναι συνέχειά του – προς τα κάτω σίγουρα, αλλά εξίσουν σίγουρα συνέχεια."


Σσσσσσσσσσσσσσσ!!!!!!!!!!
SILENZIO


«Η φρίκη δεν κουβεντιάζεται», λέει ο ποιητής (…) Ίσως γι’ αυτό είναι προτιμότερη η Σιωπή

Ανώνυμος είπε...

Το να αναλύσει κανείς μία μουσική παράδοση σε βάθος εδώ είναι πραγματικά δύσκολο, ίσως και αδύνατον. Η αποσπασματικότητα είναι αναπόφευκτη. Θα προσπαθήσω απλά να εξηγήσω λίγο περισσότερο τη βασική μου θέση. Στην πορεία ελπίζω να απαντήσω και σε κάποια ερωτήματα.

Ήμουν βέβαιος ότι η παρατήρηση περί Χατζιδάκι θα έφερνε αντιδράσεις. Ο Χατζιδάκις, φυσικά, δεν ευθύνεται ούτε «εμπλέκεται» ο ίδιος στο «τουρκο-μελό» που καταγγέλλω στο προηγούμενο posting. Αυτό που επισημαίνω είναι ότι τα δικά του έργα (και επαναλαμβάνω, εμένα μού είναι απεχθή ως ακούσματα – αλλά αυτό είναι η προσωπική μου γνώμη) βλέπω να αποτελούν το καλλιτεχνικό/αισθητικό άλλοθι που επιτρέπει στο μέγιστο της μουσικής παραγωγής των τελευταίων δεκαετιών να κολυμπάει στο μελό και τη μουρμούρα. Αυτό δε θα το δούμε τόσο πολύ στα σκυλάδικα (αν και πολλοί από αυτούς που εμπλέκονται στο σκυλάδικο, όταν σηκώνουν τα βλέμματά τους από τις γαρδενιο-ραντισμένες πίστες τους, στρέφονται για να αντλήσουν καταξίωση στην «παράδοσή» μας – βλέπε Χατζιδάκις ως επί το πλείστον… αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει, οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι…), όσο στο «έντεχνο». Εκεί η μελαγχολικότητα αποκτά τη δικαίωσή της ως Τέχνη, ακριβώς επειδή έχει υπάρξει ένας Χατζιδάκις (και φυσικά όλη η – δίκαιη και αυθεντική – μουρμούρα του ρεμπέτικου και του λαϊκού). Και επειδή εμείς οι Έλληνες είμαστε εικονολάτρες του κερατά, έχουμε μείνει εκεί – ο Χατζιδάκις (και όλοι οι άλλοι) στο απυρόβλητο.

Αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι τόσο κακό. Δεν είναι αυτό που με ενοχλεί και καταφέρομαι τόσο έντονα σε ό,τι καταφέρομαι. Με ενοχλεί το ότι η κλάψα και η μουρμούρα (μέρος της οποίας είναι, αναπόφευκτα, και η δική μου τωρινή αντίδραση) έχουν ταυτιστεί με την «ελληνική ψυχή»! Και οι απαντήσεις στο posting μου με δικαιώνουν. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την ίδια μας την ψυχή, τον εαυτό μας στο τέλος-τέλος που θα μας καθορίσει… θα καθορίσει τις αντιδράσεις μας και την ποιότητά μας. Και δεν ενοχλεί ούτε το ότι στην αντίληψή του εαυτού μας υπάρχει μία έμφυτη μελαγχολικότητα (για όποιον λόγο – οι αναλύσεις είχαν πολύ ενδιαφέρον). Αυτό που ενοχλεί εμένα (και που εκφράζεται στην τέχνη μας – στη μουσική εν προκειμένω) είναι ότι αυτός ο τρόπος της μελαγχολικότητας είναι ο κύριος τρόπος μας και ότι έχουμε εμποτιστεί τόσο πολύ από αυτόν που οι ψυχές μας δε βλέπουν πέρα από αυτόν. Γι’ αυτό στο προηγούμενο posting αναρωτήθηκα «πού είναι τα άλλα συναισθήματα;». Και βέβαια, δεν είμαι τόσο στραβός ώστε να θεωρήσω ότι η απουσία άλλων συναισθημάτων είναι πλήρης. Απλά βλέπω ξανά και ξανά ότι το ένα, το κυρίαρχο, αυτό το ηδονικά εθισμένο στη μαυρίλα και τον πόνο είναι και το βασικό που επικρατεί και προβάλλεται. Αλλά δεν προβάλλεται μόνο. Λατρεύεται κιόλας. Λατρεύεται εν είδει «Τέχνης», «ευαισθησίας», «ποιότητας» κτλ κτλ. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα παραγνώριζε το ρόλο της τέχνης στη λύτρωση και τον εξορκισμό. Του πόνου, του θανάτου, όλης της φρίκης που προκύπτει από μία ζωή στον πλανήτη Γη εν τέλει (Κλειώ, ανέφερα τον Ian Curtis, πώς θα μπορούσα να μη συμφωνώ μαζί σου;). Αλλά είναι άλλο αυτό, και άλλο να υπάρχει μόνο ή κυρίως αυτό. Ας το θέσω κάπως διαφορετικά: με ρωτάει ο lawfighter γιατί διαμαρτύρομαι ενάντια στη μελαγχολία. Θα μπορούσα να απαντήσω ότι αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: πρώτον γιατί η μελαγχολία η ίδια είναι ψυχικά τοξική. Και δεύτερον γιατί ενώ πολλά τοξικά στοιχεία ο οργανισμός μας τα έχει ανάγκη για την ισορροπία του, η παρουσία τους πρέπει να είναι σε μικρές ποσότητες. Αυτό που επισημαίνω ως πρόβλημα στη σύγχρονη ελληνική μουσική είναι η επικράτηση του τοξικού στοιχείου. Και ενοχλούμαι αφόρητα όταν αυτό έχει τραβήξει σε τέτοιο βαθμό, έχει επικυρωθεί τόσο πολύ ως παράδοση και έργο «ιερών τεράτων» (βλέπε Χατζιδάκις, χωρίς ο ίδιος να «εμπλέκεται» – αν και για το «τέρας» θα συμφωνούσα…), που πλέον αποτελεί «ελληνική ψυχή» και «στοιχείο του DNA των Ελλήνων» (παρεμπιπτόντως, στη γενετική μάς έμαθαν ότι το DNA είναι κοινό για όλους τους ανήκοντες στο είδος του homo sapiens στον πλανήτη – και κατά το 99% κοινό με τους χιμπατζήδες……). Και εν τέλει, η γνώμη μου για την ελληνική ψυχή και για την όποια ψυχή είναι πολύ καλύτερη. Θεωρώ ότι η ψυχή μας, τόσο συλλογικά, όσο και ατομικά μπορεί να είναι, να γίνει πολύ καλύτερη, πολύ πιο πλήρης. Εμείς, όμως, τη φυλακίζουμε σε μία φυλακή αυτό-επιβεβλημένου πόνου, τον οποίο στη συνέχεια λατρεύουμε μοιρολατρικά, γιατί «αυτό είμαστε»…… Φτώχια…

Όμως υπάρχει και ακόμα μία παράμετρος αυτού – και θα την ονομάσω, όσο και αν προκαλέσει αντιδράσεις. Νομίζω ότι μας αρέσει να λατρεύουμε την ίδια μας τη φτώχια, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να νιώθουμε ότι ως λαός ξεχωρίζουμε, είμαστε κάτι το ιδιαίτερο. Δε θα μπω στο τριπάκι ν’ αρχίσω να μιλάω για υφέρποντα ρατσισμό. Θα καταδείξω όμως την κατάντια μας που μην έχοντας τίποτα άλλο να επιδείξουμε, επιδεικνύουμε την παθολογία μας εν είδει «ιδιαιτερότητας»…

Σήμερα η κλάψα και η μουρμούρα αποτελούν τις βασικές και ουσιώδεις (μουσικές) τροφές μας. Και αυτό συνεχίζεται ακόμα και από εκείνους που έχουν το ταλέντο και την ψυχή να αντισταθούν (βλέπε τους καλλιτέχνες του «έντεχνου»), γιατί υπάρχουν η (κακή και ελλιπής) παιδεία μας και το παρελθόν της παράδοσης και των ιερών τεράτων. Και έτσι η συλλογική μας ανισορροπία του απανταχού παρόντος πόνου συνεχίζεται, ανακυκλώνεται. Και επειδή δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, έχουμε καταντήσει να λατρεύουμε αυτό από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Έχουμε κάνει την ανάγκη μας ιδεολογία. Και προσωπικά δεν μπορώ να δω χειρότερη κατάντια (ναι, πάλι αυτή η λέξη).

Και επειδή όλα αυτά ξεκίνησαν με αφορμή ένα posting πάνω στη Eurovision, ας εξηγήσω πώς νομίζω ότι εμπλέκεται η Eurovision σε όλο αυτό. Η Eurovision κατά τη γνώμη μου είναι ακόμα μία εκδήλωση αυτής της μονομέρειας και της υπερβολικής έμφασης σε πράγματα που δεν έχουν τη σημασία που τους δίνουμε. Το είπα και πριν: δεν είναι από μόνη της καταδικαστέα. Δε θα την αποκαλέσω ούτε καν «πανηγύρι» (και αν το έκανα, έκανα όντως παραβίαση του όρου – έχει δίκιο η Κλειώ). Είναι αδιάφορη. Αλλά δικαιώνει τη φτώχια μας. Και αναδεικνύει το κάθε «τσουτσέκι που πουλάει καψούρα». Πήρε το αυτί μου την κα Βίσση να αναφέρεται στον εαυτό της ως «καλλιτέχνη» και να υπεραμύνεται της «αυθεντικότητας» των τραγουδιών της… Έλεος… Τόσο πολύ έχουν πλέον χάσει οι λέξεις το νόημά τους….;

Νά ‘στε όλοι καλά.

Γιώργο, ευχαριστώ για την φιλοξενία.

hardrain είπε...

Δημήτρη, εγώ ευχαριστώ.

Θα πρέπει να πω πως με το τελευταίο σου σχόλιο σχεδόν τελείως ως προς τα όσα λες και απολύτως μα απολύτως στο πως τα λες, δηλαδή στο ήθος και την ουσία πίσω από τη θέση. Γιατί, είναι διάχυτη μεσα στα λόγια σου η στάση ενός ανθρώπου που με συνείδηση και επιλογή δεν κατα-δέχεται να γίνει κιμάς στην κρεατομηχανή.

Έχω αρκετές ενστάσεις στην αυστηρότητα σου με τον Χατζιδάκι, γιατί ο εν λόγω συνθέτης άφησε πίσω του σημαντικό έργο, εδώ που τα λέμε και μόνο ο Μεγάλος Ερωτικός αρκεί- δεν μιλάω τωρα για το Χαμόγελο της Τζοκόντας του....Βιβάλντι -άλλη ιστορία αυτή. Ας μην ξεχνάμε όμως τα σημαντικά του έργα, από μουσικές για μπαλέτο μέχρι πολύ ενδιαφέρουσα εργογραφία για πιάνο, τα εξαιρετικής οξυδέρκειας κείμενα του, την επιμονή του να επιμένει στον ιδαίτερο καθαρά Πολιτιστικό λόγο μέσα από από το περιοδικό Τέταρτο, την πολύ σπουδαία δουλειά που έκανε μέσα από το Τρίτο Πρόγραμμα και την ίδρυση της Ορχήστρας των Χρωμάτων.

Για την κλάψα του ''εντεχνου'' (τι θα πει άραγε αυτό το...'εντεχνο;) δε νομίζω πως έχει ευθύνη ο συνθέτης όπως επίσης και για τους ποικίλους ''ευαίσθητους'' επιγόνους.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Кроткая είπε...

Παιδιά, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και χρήσιμη η συζήτηση που έχετε ανοίξει. Διάβασα σχεδόν τα πάντα, με κάποια συμφωνώ με κάποια όχι και πλέον δεν θυμάμαι ποιος είπε τι, αλλά θέλω να σταθώ σε 3 σημεία:
Η Παιδεια λειπει - η Βισση απλα αναπληρωσε το κενο. Ποιος το είπε; δεν θυμάμαι, μα είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Σκέφτηκε κανείς όμως πως το σχέδιο είναι στημένο και καλά προμελετημένο. Κάποιοι έχουν συμφέρον ο κόσμος να πλέει σε πελάγη πλαστικής ευτυχίας και πρωινάδικης ανεμελιάς, να αποκοιμίζει το μυαλό του, να μη σκέφτεται, να μην αναλύει, να μην προβληματίζεται και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ να τυρβάζει επρί άλλα ενώ του κόβουν τη σύνταξη, το μισθό, τη δουλειά, το οξυγόνο που αναπνέει και το νερό πίνει. Να γίνεται ΕΘΝΙΚΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ επειδή πήρε το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο κι επειδή κέρδισε ένα τσιφτετελο-νυμφίδιο στι γιουρβίζιον, και να ξεχνάει ότι είναι άνεργος, ότι δουλεύει σα σκυλί για 300 ευρω το μήνα, ενώ το ενοίκιο του έχει φτάσει στα 250, ότι δε θα πάρει σύνταξη ποτέ κλπ κλπ. Είναι μεθοδευμένη η καταστροφή της παιδείας, η απομόρφωση των νέων γενιών, η αγραμματοσύνεη και η αντικατάσταση της κριτικής σκέψης από τη γκλαμουριά και την τηλεοπτική χαζοχαρουμενίαση επιπέδου βόθρου.

Δεν έχω ιδέα τι γίνετια στην ελληνική τηλεόραση, γιατί δεν ζω στην Ελλάδα. Κι δεν έχω ιδέα τι γίνεται πλεόν στην τηλεόραση γενικώς γιατί τα τελευταία 4 χρόνια συνειδητά δεν έχω τηλεόραση.

Όμως, και εδώ έρχεται η δεύτερη παρατήρηση, μη νομίζεις φίλε μου ανατέλοντα ότι στην Ευρώπη είναι καλύτερα τα πράγματα. Μην εξιδανικεύουμε καταστάσεις. Νούμερο 1 σε πωλήσεις η Sun στην Αγγλία και ηBild στη Γερμανία -όπως ανέφερε ήδη κάποιος- και νούμερο 1 σε τηελεθέαση το Star Academy στη Γαλλία (το γαλλικό fame story ή κάπως έτσι δε λέγεται; που παρουσιάζει το δικκό μας το παιδί, ο Αλιάγας, αυτός που "γεννήθηκε έλληνας", μη χέσω!). Κι όπου βρεθώ και λέω πως είμαι ελληνίδα, δυστυχώς το μόνο που ξέρουν από τη χώρα μου ειναι ο Αλιάγας κι η Παπαρίζου -κι ο Ρεχαγγελ!! Αντε τώρα θα ξέρουν και τη Βισση.

Κια μια τρίτη παρατήρηση για τα περί καψούρας, έρωτος κλπ. Ναι, είμαστε πολύ συναισθηματικός λαός και εκφράζουμε όσα νιώθουμε με υπερβολή όπως όλοι στη Μεσόγειο. όμως άλλο νταλγκάς και καψούρα κι άλλο συναισθηματικό τραγούδι. Άλλο το Σε 5 ώρες ξημερώνει Κυριακή του Λοϊζου, κι άλλο το Αχ κορίτσι μου του Πλούταρχου. Αλλο το Η ζωή μου όλη του Ακη Πάνου, κι άλλο το Φωτιά στα Σαββατόβραδα της Ατζελας. Άλλο τελικά, η Αράχνη του Μάλαμα ή ο Αποσπερίτης του Θ. Παπακωνσταντίνου κι άλλο ο Παλιόκαιρος του Τερζή (σου δίνω πίσω την αγάπη που μου δάνεισες, έλεος!!). Η διαφορά είναισ το στίχο, στη μελωδία, στην ενορχήστρωση, στο στήσιμο, στη σκηνική παρουσία, στο κατά πόσον το όλον παραπέμπει σε σεντόνι-κρεβάτι-μαξιλάρι-κρεβατοκάμαρα
-σεξ(η κ. Κοκκίνου το είπε έτσι ακριβώς άλλωστε)ή στην πραγματική ουσία του έρωτα, του πόνου, της αγάπης.

Κί όσο για τον αχταρμά, μήπως να θυμηθούμε ότι ο κ. Ρέμος τραγούδησε Θεοδωράκη στο Ηρώδειο, εμ τις ευλογίες και τα εγκώμια του ίδιου του Θειδωράκη; Είπαμε, φράγκα, δόξα και δε συμμαζεύεται, αλλά υπάρχουν και όρια... Να θυμηθούμε κι άλλα ξεφτιλίκια "πνευματικών ανθρώπων"; το πάντρεμα Σαββόπουλου-Κακομοίρας (ε, σορυ, Καλομοίρας)... Για να μη αναφέρω την κακή λέξη "Νταλάρας" και χρειαστεί να πληρώσβ κανένα εκατομμύριο... Ας μην πω άλλα και συγχυστώ.
Απλώς, νομίζω πως οι ίδιοι οι μεγάλοι έχουν μόνοι τους ξεφτιλιστεί και νομίζω πως το κάνουν επί τούτου, και πως το έγκλημα είναι οργανωμένο.

Και, οκ, κι εγώ είμαι κατά της θανατικής ποινής κλπ, αλλά μια μολότωφ στο Διογένη θα την έριχνα -ίσως όχι εν ώρα πλήρους λειτουργίας...
Μόνο που φοβάμαι πως αυτό δε θα έφερνε αποτέλεσμα. Απλώς θα τους έκανα διαφήμιση και θα το έπαιζαν και θύματα μαζεύοντας μπόλικη συμπάθεια.
Για μένα η απάντηση είναι η παιδεία κι όσο μπορεί ο καθένας μας να διαφημίζει αυτό που θεωρεί καλό και ποιοτικό, κι όλο και κάποια ψυχή μπορεί να σώσουμε...

Τα σέβη μου.

Ανώνυμος είπε...

Την ώρα που η Βίσση τραγουδούσε για την Eurovision, κάποια Γαλλάκια, ήταν στους δρόμους μαχόμενα για να εξασφαλίσουν την ποιότητα ζωής τους.
Κάποια χρόνια πριν η Μαρίζα Κωχ έδινε την φωνή της στον Χατζηδάκη και έβγαινε το Παναγιά μου Παναγιά μου, και ακούγονταν τα Πάθη της Κύπρου σε όλη την Ευρώπη....
Ξέρετε τί με ενοχλεί; Ο συγγραφέας του αρχικού κειμένου είναι υποψιασμένος... ή καλύτερα είναι γνώστης πολλών πραγμάτων, όμως προβάλλει τα μικρά και αφήνει στο σκοτάδι τα μεγάλα. Πώς να σβύσει η Βίσση, όταν όλος ο διάλογος, γίνεται προς τιμήν της;; Όταν ακόμα κι εγώ που απαντάω εδώ το κάνω με αφορμή την αιτία του κακκού; Πού είναι ο άλλος πόλος;
Κάπου διάβασα, θα σας απαντήσω αύριο, γιατί θέλω να μείνω με τις καταπληκτικές εντυπώσεις μιας παράστασης... Γιατί να έχει χώρο σε ένα ψαγμένο blog η "Αχ να σβύσει" και όχι η παράσταση... μήπως μας αρέσει ο όλος πανικός τελικά;;
Όσο για τις επιλογές της μάζας, που κάποιος ανέφερε με τρόπο απαξιωτικό, θα ήθελα να πω πως η μάζα αποφασίζει... το αν αποφασίζει σωστά ή όχι είναι ένα ζητούμενο, αλλά αυτή αποφασίζει. Αν θες να την οδηγήσεις στην ποιότητα, δεν στέκεσε κάτι χιλιόμετρα ψηλότερα από αυτήν παίζοντάς το "άριστος", "εκλεκτός" ή "Μεσσίας". Βουτάς μέσα της. Μαθαίνεις τα χούγια της και συζητάς μαζί της. Αυτό κάνουν όλοι αυτοί που παρακαλάτε να σβύσουν και μάλλον το πετυχαίνουν, παρ'όλα τα ψέμματά τους. Είναι εύκολο... πολύ εύκολο...
Ευχαριστώ για το σκούντηγμα που μου κάνατε... ελπίζω να σας σκούντηξα κι εγώ λίγο.

Ανώνυμος είπε...

ΤΗ ΖΗΛΕΥΕΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΙΣΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΔΙΑΚΙΝΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΜΑΣ!

ΜΕΤΑΠΡΑΤΕΣ ΒΟΛΙΒΙΑΝΗΣ ΚΟΚΑΪΝΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΕΣΥ ΡΕ ΜΑΥΡΕ ΓΑΤΕ ΤΙ ΑΡΧΙΔΙΑ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΝΑ ΣΕ ΓΙΑΤΡΕΨΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ?
ΕΧΕΙΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ, ΜΙΚΡΕ ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΑ?

Ανώνυμος είπε...

Where did you find it? Interesting read »