Εν Αθήναις...

Έφυγα από τη Λάρνακα στις 7 το πρωί.

Ενδιαφέρουσα πτήση, μιάς που μεσολαβούσε ενδιάμεσος σταθμός στην Πάφο, απόσταση εξήντα λεπτών με το αυτοκίνητο, 15 λεπτών για το αεροπλάνο.

Μεταξύ μας, έχω την αίσθηση, πως θα ήταν πιο οικονομικό για τις Κυπριακές αερογραμμές να ναυλώνουν πούλμαν για τους τουρίστες στην Πάφο και να τους πηγαίνουν στο αεροδρόμιο της Λάρνακας ,παρά να πρέπει να σηκωθεί ένα airbus και να προσγειωθεί μετά από 15 λεπτά., για να απογειωθεί πάλι. Τέλος πάντων!

Το αεροσκάφος, δεν προλαβαίνει να πάρει μεγάλο ύψος και έτσι, η θέα είναι αποκαλυπτική, ειδικά λίγο πριν το αεροδρόμιο της Πάφου, όπου κάνει μία μεγάλη καμπύλη, πολύ χαμηλά, πάνω από την θάλασσα και τα παράλια.


Εκεί, νιώθει κανείς, το νιώθει έντονα μέσα του, γιατί η Θεά Αφροδίτη γεννήθηκε εδώ.

Γιατί, αναδύθηκε μέσα από τους αφρούς αυτής θάλασσας.

Ένα μπλε ζαχαρωτό, ένα μπλε ερωτικό μία θάλασσα αιδοίο αναστατωμένο στον Έρωτα της Γης, του Ουρανού της Φύσης ολόκληρης.

Γύρω από την παράλια γραμμή, μικροί λοφίσκοι με τρυφερή σκουροπράσινη βλάστηση, σαν καλοσαρκωμένα εφηβαία και φυσικά μονοπάτια σκαμμένα από ανέμους και αρχαία πατήματα.

Η Αφροδίτη από τη μία, ο Απόλλωνας από την άλλη.

Οι αληθινές , οι αυθεντικές, οι μοναδικές της Κύπρου Θεότητες με την ταυτότητα των αιώνων εκείνων που οι άνθρωποι ποιούσαν Πολιτισμό, πριν αρχίσει ο κύκλος τον επελάσεων και των εισβολών.

Ο πιλότος, είχε μεγάλα κέφια και σε όλη την πτήση για την Αθήνα, έκανε τον ξεναγό:

Η Σαντορίνη, η Πάρος και η Αντίπαρος, η Μύκονος η Δήλος, η Άνδρος.

Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Πετάχτηκα έξω γρήγορα γρήγορα , βούτηξα μέσα στο Μετρό.

Η ώρα πια ήταν 11 και στη μία το μεσημέρι, έπρεπε να είμαι στη Βουλή για την τελετή παράδοσης του Ιστορικού Αρχείου της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC.

Εξήνταέξι χρόνια ιστορίας, με ντοκουμέντα και καταγραφές μοναδικής αξίας.

Η αλήθεια, είναι πως συγκινήθηκα αρκετά. Η Ελληνική Υπηρεσία του BBC συντρόφεψε για πάρα πολλά χρόνια τους Έλληνες, σε όλες τις δίσεκτες εποχές παρέχοντας και πληροφόρηση αλλά και διδάσκοντας δημοσιογραφική δεοντολογία και ήθος.

Και, χάρηκα βέβαια, που είδα παλιούς γνωστούς και συναδέλφους και είπαμε μια δυο κουβέντες.

Αξίζει εδώ να σημειώσω πως το BBC αποφάσισε να διαθέσει αυτό το πολύτιμο αρχείο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και όχι σε άλλους φορείς που ενδιαφέρθηκαν, γιατί η Βουλή, μέσω της Προέδρου της εγγυήθηκε την υλοποίηση του όρου του BBC: Να είναι δηλαδή το αρχείο, στη διάθεση κάθε Πολίτη της χώρας. Ελπίζω, να τηρηθεί ο όρος.

Η υπόλοιπη μέρα, χαρίσθηκε κυριολεκτικά στον ύπνο, μιας που είχα ξυπνήσει από τις 4 τα χαράματα και όλες οι προηγούμενες εβδομάδες ήταν κυριολεκτικά εξοντωτικές από δουλειά .

Τέταρτη: Είπα να κάνω μία μεγάλη βόλτα στην Αθήνα….Με πρώτη επίσκεψη στους φίλους μου, τον Βαγγέλη και την Άντα Καγμάκη που έχουν το πιο καλό και εξειδικευμένο μαγαζί για κιθάρες στην Αθήνα, εκεί στην Ε.Μπενάκι.

Τους ξέρω από το 1972….όταν πιτσιρικάς εγώ, έμπαινα σε διάφορα μουσικά μαγαζιά με το πρόσχημα πως ενδιαφέρομαι να αγοράσω ηλεκτρική κιθάρα και έπρεπε να …δοκιμάσω δυο τρεις. Ο Βαγγέλης τότε, μικρός και αυτός, δούλευε στον Μουσικό Οίκο του Αρμάου και είχε πολύ μεγάλη κατανόηση σε κάτι τύπους σαν εμένα.

Πάω πάντα να τους δω όταν είμαι στην Αθήνα.

Το ζευγάρι αυτό, ίσως το πιο «μασίφ» ζευγάρι που έχω δει στη ζωή μου, είναι σα να περιφρονεί το χρόνο και τη φθορά, πραγματικά γεννημένοι ο ένας για τον άλλον, τους βλέπεις και λες «ε…θα είναι κάνα δυο τρεις μήνες μαζί»

Και είναι εκεί, ο ένας στην ανάσα του άλλου 30 χρόνια και βάλε. Τους βλέπω, τους καμαρώνω , κάθε φορά φεύγω από το μαγαζί τους πιο αισιόδοξος από πριν.

Το ίδιο μεσημέρι και ενώ είχε ήδη αρχίσει να με ενοχλεί η φασαρία η βιασύνη ο πανικός και η διάχυτη αγένεια των «Αθηναίων» στους δρόμους, γευμάτισα με τον Αθήναιο.

Δεν θα πω τίποτα για αυτόν, εκτός από το ότι είναι ακριβώς όπως γράφει. Κομψός, με διάθεση βροντώδη τη μία στιγμή και την αμέσως επόμενη, κομψός (ξανά) και με τρόπους καλά εκπαιδευμένου γόνου Βρετανικής Αριστοκρατικής Οικογενείας κάπου στα 1920-30.

Σε θέση να αναγνωρίσει ένα κρασί, όχι μόνο με το μπουκέτο του τη χρονιά του και την προέλευσή του, αλλά να βρει και ποιητικούς συνειρμούς , π.χ. «χμμμ αυτό το chardonnay μου φέρνει λίγο στα Τέσσερα Κουαρτέτα του Elliot χμμ…μου αρέσει…δεν είναι dry όπως ο Σεφέρης ας πούμε, άλλωστε ο Σεφέρης θέλει ερυθρό κυρίως οίνο και μάλιστα κάπως αδρό, ένα καλό ανόθευτο syrah χωρίς προσθήκες merlot ή cabernet»

Τα είπαμε λοιπόν κάπως έτσι, εκεί στο γνωστό και μη εξαιρετέο Πόλις της Στοάς του Βιβλίου, απολαύσαμε και τα σαλατικά μας και χαρήκαμε πολύ.

Ο Αθήναιος έφυγε και εγώ έμεινα να χαζεύω για λίγο τους Αθηναίους. Είναι ωραίο στέκι το Πόλις, ησυχάζει λίγο το κεφάλι σου από την οχλοβοή.

Το έχω πει και άλλες φορές, η φασαρία και η κεκτημένη βιασύνη με κούραζαν πάντα πολύ.

Το βράδυ, βόλτα στις ρίζες μου.

Μαρίνα Καλαμακίου, κατάρτια, θόρυβοι και διάλογοι των ιστιοφόρων.

Αλλά, πολύ φασαρία εκεί στο Skippers βρε παιδί μου....όπου και το Χνούδι.

Φαληριώτισσα και, από ότι κατάλαβα, είναι περίπου…συνδρομητής στο στέκι, το οποίο, μοιάζει να μην έχει την ατμόσφαιρα που είχε πριν χρόνια, όταν μαζευόμασταν εκεί λίγοι φίλοι να μιλήσουμε για πανιά , πλεύσεις και ρότες με λίγες μπύρες και χωρίς μεγάφωνα ντάπα ντούπα ντάπα ντούπα πάνω από το κεφάλι μας.

Δεν ξέρω, αλλά αυτή η μανία στην Ελλάδα να βάζουν παντού μεγάφωνα με ένα κάποιο ντάπα ντούπα με αποδιοργανώνει.

Μοιάζει να είναι σαν μία καλοστημένη δικαιολογία για να μη μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι και να κάθονται αντικριστά κοιτώντας ο κάθε ένας το ποτήρι του χαμένος στον κόσμο του.

Το Χνούδι ε;

Ακριβώς όπως οι σελίδες της. Κανένα θέατρο, καμιά προσποίηση. Όταν γελάει φωτίζει γύρω γύρω και όταν συνοφρυώνεται μοιάζει με μικρό παιδί.

Α! και στη λίγη ώρα που έμεινα εκεί, θα πρέπει να της ζάλισα το κεφάλι. Μιλούσα ακατάπαυστα.. Για την κόρη μου, για το πώς γνώρισα την Ελένη μου, για το ραδιόφωνο, για την….Ελληνική φιλοσοφία…. Αν ήμουν στη θέση της θα μου είχα ρίξει γιαούρτι.

Cut.

Πέμπτη μεσημέρι, πολύ γρήγορος καφές με ένα καλό φίλο που δουλεύει εκεί κοντά και στη συνέχεια μια βολτίτσα σε ένα κοντινό super market για να αγοράσω κάποια πράγματα για το σπίτι της μητέρας μου.

Εδώ, η κεντρική σκηνή του ταξιδιού. Εδώ, πυκνωμένη αυτή η κατάσταση που αποκαλώ νεοελληνική πραγματικότητα:

Εγώ, φορτωμένος με 3-4 σακούλες, στο δρόμο για το σπίτι. Μπροστά μου αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο. Αναγκαστικά, κατεβαίνω προς το δρόμο για να περάσω και, εκείνη τη μοιραία στιγμή μία σακούλα, ακουμπάει ανεπαίσθητα το αυτοκίνητο σε μία ακρούλα.

Δε δίνω σημασία, κάνω δυο τρία βήματα ακόμα. Ξαφνικά ακούω τη φωνάρα από πίσω: «…τι θα γίνει ρε μαλάκα….;;; θα μας σπάσεις και το αμάξι να’ ουμ;»

Η αλήθεια είναι πως για ένα δευτερόλεπτο ζαλίστηκα και γύρισα να δω τι συμβαίνει , ποιος γκαρίζει και, κυρίως σε ποιον. Μετά, είδα τον ευτραφή γενειοφόρο με τα άσπρα και το πανικόβλητο βλέμμα να με κοιτάζει και κατάλαβα πως μιλούσε σε μένα.

Πίδακες καλοσύνης και γλυκύτητας με πλημμύρισαν , στο μυαλό άνθισαν αρώματα από φρέσκα ρόδα , φόρεσα το καλύτερο μου χαμόγελο, πήγα κοντά του, πολύ κοντά του και του είπα:

«Μην αμελείτε κύριε να παίρνετε τα χάπια σας…δεν βλέπετε πως σας βλάπτει;;; »

και γύρισα γεμάτος χάρη , σχεδόν χορευτικά και έφυγα. Δεν ακούστηκε τίποτα πια, ο κύριος ξαναμπήκε υποθέτω στο αμάξι του και εγώ συνέχισα τη διαδρομή μου.

Εκείνη την ημέρα ήταν και το μεγάλο συλλαλητήριο των Καθηγητών και των Φοιτητών…εκείνη την ημέρα ήταν που προφανώς η αστυνομία αποφάσισε να απαλλαχθεί από το παλιό στοκ δακρυγόνων και έτσι χωρίς καμία φειδώ εκτός από καρπαζιές έκαναν το κέντρο, πεδίο βολής καπνογόνων.

Χαρακτηριστικά, το βράδυ αργά, δειπνούσα με 3 ακριβούς φίλους, τη Μαρίνα το Βλάση και τον Βασίλη και σαν φύγαμε κατά τα μεσάνυχτα και κατηφορίσαμε από τα Εξάρχεια, γεμίσαμε δάκρυα.

Όχι από συγκίνηση πάντως και, ας είχαν λήξει τα επεισόδια, ώρες πριν.

Ας είναι καλά η Γαλλία πάντως που έδειξε το δρόμο. Και για να είμαι σαφής.

Δεν εξετάζω εδώ το αν έχει δίκιο η Πανεπιστημιακή Κοινότητα ή όχι, ομολογώ πως δεν είμαι τόσο ενημερωμένος ώστε να τολμήσω να έχω άποψη.

Λέω όμως…ας είναι καλά η Γαλλία και οι Γάλλοι Πολίτες, που, επιτέλους, έδειξαν ξανά, πως ένας αγώνας μπορεί να έχει αποτέλεσμα και έτσι, μπόλιασαν με αυτοπεποίθηση και άλλους. Για το λάθος ή σωστό, άλλη ώρα, αν και γενικώς, δεν σας κρύβω, πως η σύγκρουση με την εξουσία είναι χρέος και καθήκον κάθε γενιάς.

Παρασκευή πρωί-πρωί έφυγα με τον προαστιακό (ωραίο έργο, πολύ ωραίο) να συναντήσω τη Νεφέλη μου έξω από το σχολείο της.

Τα λόγια εδώ, μπορούν να πάνε βόλτα, είναι ανίκανα και αχρείαστα.

Κυριακή βράδυ, αργά με την πτήση των 11 (που έφυγε 11 και 45 τελικά) και αφού μεσολάβησε ένας καφές στο αεροδρόμιο σε ξεχωριστές συναντήσεις με δυο καλούς και παλιούς φίλους τον Λαπούτα από τα blogs και άλλον έναν από το χώρο της ραδιοφωνίας, μπήκα στο αεροσκάφος προσμένοντας να χαθώ στην αγκαλιά της Ελένης που θα με περίμενε στη Λάρνακα.

Και, αν εξαιρέσω τη Νεφέλη, τη Μητέρα μου και ελάχιστους ακόμα ανθρώπους, ανυπομονούσα να ξαναβρεθώ στη Λευκωσία.

Υστερόγραφο: Αυτές τις ελάχιστες μέρες, πρόλαβα να δω και λίγο τηλεόραση, κυρίως ειδήσεις.

Πραγματικά, δε νομίζω να υπάρχει πιο βάρβαρη και άξεστη «ενημέρωση» από αυτή των ελληνικών τηλεοράσεων.

Αθλιότητα απόλυτη, το δε ζήτημα του νεαρού που εξαφανίσθηκε στη Βέροια, ανέδειξε για άλλη μία φορά την απροσμέτρητη ένδεια που μας διακρίνει σε Παιδεία και σοβαρότητα.

Αίσθησή μου, είναι πως η Ελλάδα έχει τα χάλια της, μα τόσο πολύ τα χάλια της που κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί συνολικά το χάλι.

Χαρακτηριστικό, το ανέκδοτο που είπαν:

Ένας πολίτης, τηλεφωνεί στην αστυνομία μέσα στη νύχτα. Σηκώνει το τηλέφωνο, ο αξιωματικός υπηρεσίας.
-Αστυνομία, παρακαλώ.

-Ναι…κοιτάξτε…στείλτε παρακαλώ έναν αστυφύλακα εδώ (λέει τη διεύθυνση) είναι τουλάχιστον 3 ώρες κάτω από το σπίτι ένας…Νεοδημοκράτης και μαλακίζεται….

Κόκαλο ο αξιωματικός απαντάει:

-Ναι…να στείλω…να στείλω…αλλά πέστε μου σας παρακαλώ…Τα πολιτικά του φρονήματα…πως στην ευχή τα καταλάβατε;

-Χα! Απλό. Αυτός, μαλακίζεται. Αν ήταν Πασόκος θα μας είχε γαμήσει!

*κάντε ένα κλικ πάνω στο εικαστικό στην κεφαλή του άρθρου, αξίζει τον κόπο.

Πρόκειται για μία θαυμάσια ελαιογραφία σε καμβά, του γερμανού ζωγράφου Leo Von Klenze με τίτλο η Ακρόπολις των Αθηνών. Το έργο είναι του 1846 και βρίσκεται στη Νέα Πινακοθήκη του Μονάχου, πόλη στην οποία ο ζωγράφος πέθανε το 1864.