Θέλω να σκοτώσω κάποιον, τώρα!

That’s the way it goes mate, that’s the way….

Με άλλα λόγια, έχω κάτι νεύρα, από εδώ μέχρι τον ουρανό και όπου πάμε εκεί!

Γιατί; Για καθαρά επαγγελματικούς λόγους.

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας…πως άλλη σκασίλα δεν είχατε, από το να εισπράξετε στα καλά καθούμενα, τα νεύρα μου τα «επαγγελματικά».

Ε, σκασίλα μου και μένα λοιπόν, στο διαδίκτυο έχω διαβάσει κάθε λογής απίθανα προσωπικά πράγματα , άλλα δοσμένα με εξαιρετική ευαισθησία και κομψότητα, άλλα άγαρμπα και φτηνά και άλλα τελείως κάλπικα και νόθα που αποσκοπούν μόνο στο να διεγείρουν ναρκισσιστικά το συναίσθημα του ανυποψίαστου αναγνώστη.


Όπως είναι γνωστό, δουλεύω στο χώρο της διαφήμισης. Κειμενογράφος κάποτε, Creative Director εδώ και χρόνια , γενικά τη δουλειά μου την γουστάρω την κάνω πολύκέφι, κατά κανόνα μαζεύει στους κόλπους της έξυπνους ανθρώπους με χιούμορ και γρήγορα μυαλά.

(Τους αγέλαστους , τους αργόστροφους και κυρίως τους σπουδαιοφανείς δεν τους αντέχω-αν είμαι και εγώ ένας από δαύτους, ε! ας το κρίνουν άλλοι)

Το καλό, το πολύ καλό σε αυτή τη δουλειά είναι πως δεν μπορείς να επιβιώσεις ένεκα «μέσου».

Κάθε σου λέξη, κάθε σου ιδέα, ή έχει Αξία και κυρίως Υπεραξία ή τράβα σπίτι σου ή γίνε δημόσιος υπάλληλος.

Όταν μάλιστα κάποτε,όντας μέτοχος σε μία διαφημιστική εταιρία προσπάθησα να το παίξω άνετος εισοδηματίας, δηλαδή να αποσυρθώ για κανένα χρόνο, να εμφανίζομαι σπάνια σε κρίσιμες παρουσιάσεις μόνο κλπ, χαχαχαχα η χαρά μου κράτησε μία μέρα ακριβώς.

Ω ναι, μία μέρα ακριβώς. Γιατί; Να γιατί!

Το θυμάμαι σαν τώρα, βγήκα εκείνη την πρώτη μέρα από το σπίτι με το συναίσθημα του φυλακισμένου που δρασκελίζει την έξοδο , μετά από χρόνια φυλακής.

Ζούσα τότε στην Κηφισιά , εκεί δίπλα στο Πεντελικό και, ακόμα θυμάμαι τα μάτια μου, που είχαν γεμίσει από δάκρυα ελευθερίας καθώς κατηφόριζα να πάω στον ηλεκτρικό για να φτάσω στο Μοναστηράκι.

Απολάμβανα κάθε στιγμή, κάθε φυσιογνωμία κάθε χρώμα. Την απίθανη ποικιλία ζητιάνων (…ακούστε με ακούστε με παρακαλώ, μόνο για πέντε λεπτά….ο πατέρας μου είναι παραπληγικός και η μάνα μου έχασε τα λογικά της, έχω 7 αδέλφια να θρέψω και δεν έμαθα γράμματα, να και οι βεβαιώσεις από νοσοκομεία της Αμερικής, της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας και της Αφρικής, σας παρακαλώ όχι για μένα αλλά για τα 4 αδελφάκια μου να χαρείτε και τον πεθαμένο πατέρα μου…) απίστευτο πράγμα, δεν περίμενε καν να αλλάξει βαγόνι για να ανακατασκευάσει την ιστορία του.

Αυτόν, τον ξαναπέτυχα άλλη φορά, καιρό μετά, τότε ήταν μετανάστης από τη «Μεβούρνη» και του κλέψανε το βιός οι κακοί Αλβανοί μόλις ήρθε στη γλυκιά πατρίδα (εδώ λειτούργησε το αλά Καρατζαφέρης χυδαίο marketing)

Τέλος πάντων, η μεγάλη περίοδος της Ελευθερίας και της ζωής μου ως …εισοδηματία, κράτησε περίπου 2-3 μέρες.

Θυμάμαι, τότε δούλευα έντονα κάποια ποιήματα , έγραφα, έσβηνα, διόρθωνα και ξαναδιόρθωνα και είχα πει, ιδού,επιτέλους, έχεις τώρα χρόνο για όλα.

Για γράψιμο, για αλητεία, για ξενύχτια και κρασιά. Κάπου στα 1997-98 όλα αυτά.

Έλα όμως που μετά από 2-3 μέρες με ζώσανε τα φίδια;

Τι κάνουν στο γραφείο; Είναι όλοι τους καλά; Τι απέγινε το τάδε project ; Το δείνα ; Το άλλο που ήταν να έρθει; ήρθε;

Το γραφείο μου, πάντα ήταν ένας πολύ προσωπικός χώρος, δεμένο με την αυστηρά προσωπική μου ρουτίνα και, συνδεδεμένο απόλυτα με την όποια νοητική εγρήγορση.

Το σπίτι, ειδικά εκείνα τα χρόνια, ήταν διάλλειμα. Να ακούσω μουσική, να διαβάσω, να κάτσω στο πιάνο, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Το μόνο που πάντα έκανα στο σπίτι σαν «δουλειά» ήταν η προετοιμασία των εκπομπών μου. Και, τα Παρασκευοσαββατοκύριακα με τη Νεφέλη.

Μέσα σε μέρες τρεις, βάλτωσα. Βάλτωσα για τα καλά. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα απολύτως. Γυρνούσα μέσα στο σπίτι τη νύχτα , στις 2 και στις 3 , σαν το φάντασμα, ταχτοποιώντας βιβλία και ξεσκονίζοντας, πλένοντας τα κατσαρόλια στην κουζίνα και σκουπίζοντας τις βεράντες...! Φρίκη.

Την Τέταρτη μέρα , πήδηξα στο αυτοκίνητό μου και πήγα στην εταιρία για...καφέ.

«Κύριε Γιώργο!!!» η Κάτια, μία γραμματέας που επέμενε να αγνοεί τον αυστηρό μου τόνο όταν της έλεγα : «Καλή μου Κάτια, ή θα με λες Κύριε Πήττα, ή σκέτα Γιώργο. Τα …κύριε Γιώργο… στον μπακάλη της γειτονιάς σου σε παρακαλώ. Βάλτε μου ένα τέταρτο Δωδώνης κύριε Γιώργο μου, και 350 Καλαμών… ».

Και απαντούσε: Ότι πείτε εσείς ….κύριε Γιώργο! (με έστελνε κανονικά να της βάλω ένα τέταρτο φέτα)

Και, με κοιτούσε με κάτι τεράστια αφοπλιστικά κατάμαυρα μάτια.

Πολύ καλό παιδί! Αδύνατον δυστυχώς να νευριάσεις μαζί της.

Μπήκα μέσα λοιπόν και σαν μην είχα φύγει ποτέ πριν από τόσους αιώνες (3 μέρες!) ζήτησα τον καφέ μου, άνοιξα το γραφείο μου και αγαλλίαση απέραντη στρογγυλοκάθισα στην πολυθρόνα μου, ατενίζοντας το πέλαγος της Λεωφόρου Κηφισίας, κάπου στο ύψος του Ολυμπιακού Σταδίου.

Δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν βέβαια, ούτε καν τη συνέταιρό μου, με την οποία ήδη διανύαμε την πικρή δύση μιας ανεπανάληπτης συνεργασίας.

Δύση, για λόγους που είχαν να κάνουν με ορισμένα τελείως στρατηγικά ζητήματα σχετικά με την ανάπτυξη της εταιρίας.

Οι διαφορές αυτές όμως, είχαν δηλητηριάσει τη σχέση μας, που στις καλές της εποχές ήταν κάτι σαν καλοκουρδισμένη jazz band. Με 2 λέξεις, είχαμε συνεννοηθεί για τόσα , όσα άλλοι θα χρειαζόντουσαν να μιλάνε για μήνες.

Τέλος πάντων επέστρεψα στην εταιρία, βρήκα την ηρεμία μου και μετά από ένα χρόνο περίπου, με πολύ οδύνη, πούλησα το μερίδιό μου(φτηνότερα από όσο έπρεπε) και έφυγα, προβλέποντας με ακρίβεια δυστυχώς τα καταστροφικά αποτελέσματα κάποιων επιλογών.


Η δουλειά του δημιουργού στη διαφήμιση, είναι καθαρό αλκοολίκι.

Είναι μία συνεχής πρόκληση να αντιμετωπίζεις κάθε μέρα , μα κάθε μέρα, ένα λευκό χαρτί, που πρέπει να γεμίσει με μία καινούργια ιδέα, η οποία από την άλλη πλευρά, δεν έχει πουθενά να κάνει με τα διάφορα εσώψυχά σου αλλά με συγκεκριμένες ανάγκες και στόχους.

Η διαφήμιση, δεν είναι Τέχνη, διαφωνώ καθέτως με αυτή την αρκούντως υπερφίαλη άποψη, άλλο θέμα όμως αυτό.

Και στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και πιο πάνω, είναι μια δουλειά τίμια , με την έννοια πως σε κρατάει μόνο αν την κάνεις καλά και όχι γιατί έχεις τον Θεό μπάρμπα ή πατέρα διαπλεκόμενο Πασόκο η Νεοδημοκράτη.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα, μέσα στα νεύρα μου, γιατί μου συνέβη μία ιστορία ανάλογη με κάτι που είχε συμβεί τότε.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, με την εταιρία λάβαμε μέρος σε έναν μεγάλο διαγωνισμό.

Κάποιος τεράστιος διαφημιζόμενος, κάλεσε τις πιο μεγάλες εταιρίες του χώρου, να καταθέσουν προτάσεις για καμπάνια.

Πήγαμε λοιπόν, κάναμε και τις σχετικές παρουσιάσεις (και σε αυτό το κομμάτι είμαστε αχτύπητοι!) και, ενώ….ψηφιστήκαμε πλειοψηφικά Πρώτοι και με απόσταση από τους δεύτερους, (οι οποίοι δεύτεροι είχαν επίσης πολύ καλή πρόταση) τον λογαριασμό, τον πήρε τελικά, μία εταιρία που σκοράρισε τρίτη και χαμηλότερα σε όλα.

Και στη Στρατηγική και στο Δημιουργικό και στο πακέτο Δημοσίων Σχέσεων και στην Οικονομική Ανάλυση, παντού, ήρθαν τρίτοι και καταϊδρωμένοι.

Τα ίδια είχα συμβεί τότε, στην Αθήνα, πάλι με έναν τεράστιο λογαριασμό, πολυεθνικό, όπου μάλιστα εκεί, η ιστορία κατέληξε όχι στην 3η εταιρία, αλλά στην….7η!

Η οποία μάλιστα, όταν έβγαλε την καμπάνια στον αέρα, κατάκλεψε τα πάντα από μας αλλά και από άλλους. Και για να μην λέμε πως στην Ελλάδα μόνο γίνονται αυτά, το παιχνίδι εδώ, στήθηκε εξ ολοκλήρου από το Λονδίνο.

That’s the way it goes mate, that’s the way….

Σε αυτές τις περιπτώσεις, στην αρχή γίνομαι μπαρούτι και στη συνέχεια στεναχωριέμαι για την ομάδα των παιδιών που συχνά πυκνά και με αμοιβές χαμηλές έχουν ξενυχτήσει για να βγει η δουλειά. Κειμενογράφοι, σχεδιαστές, γραμματείς.

Αλλά, όπως είπαμε. That’s the way it goes mate, that’s the way….

Τι μένει αφού καταλαγιάσουν τα νεύρα;

Ένα τίναγμα των ώμων, σα να διώχνεις τη σκόνη , μια βαθιά αναπνοή και να πεις: Next! Φέρτε μου το επόμενο project παρακαλώ. Τώρα!!!

Θέλω να σκοτώσω!

Dont you know that happines is a warm gun?

(το μόνο τραγούδι που γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου είναι αυτό το αριστούργημα του John Winston Lennon)...

She's not a girl who misses much, do do do do do do, oh, yeah
She's well acquainted with the touch of the velvet hand like a lizard on a window pain
The man in the crowd with the multicolored mirror on his hobnail boots
Lying with his eyes while his hands are busy working overtime
A soap impression of his wife which he ate and donated to the National Trust
I need a fix cause I'm going down, down to the bits that I left uptown
I need a fix cause I'm going down, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun
Happiness is a warm gun,(Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm gun mama (Bang Bang Shoot Shoot)
When I hold you in my arms, (oh yeah) and I feel my finger on your trigger (oh yeah)
I know nobody can do no harm, because,
Happiness is a warm gun mama (Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm gun, yes it is, (Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm, yes it is, gun (Happiness Bang Bang Shoot Shoot)

Ah, don't you know that, Happiness (Happiness) is a warm gun mama,

(Is a warm gun yeah)

YΓ. άλλος λόγος νεύρων. Φίλος μου πολύ καλός, χωρίς πτυχία κλπ, αλλά εξαιρετικά καλλιεργημένος και μορφωμένος απείρως πιο πολύ από διάφορους κρετίνους που ορίζουν τη ζωη μας, με σπουδαίες γνώσεις σε μουσική σε ιστορία , σε , σε, σε , ψάχνει για δουλειά απεγνωσμένα. Δεν τον προσλαμβάνουν, γιατί είναι κομμάτι βαρήκοος.

Ο άνθρωπος , εκτός των άλλων γράφει καταπληκτικά. Δεκάδες φορές καλύτερα από τους διάφορους επαγγελματίες -τάχα μου- εφημερίδων και περιοδικών. Με σπάνιο χιούμορ και γνώση.

Και βέβαια αυτοί που δεν τον προσλαμβάνουν είναι τελείως κουφοί και στραβοί. Και ευνούχοι. Όλα αυτά, στην Αθήνα.