Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΒΑΛΕ (ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)

Από τα διάφορα θέματα που ατάκτως έβαλα στο προηγούμενο μου post , αυτό που ερέθισε ήταν-ευτυχώς- το της Παιδείας.

Γράφτηκαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, όπως και κάποια προσωπικά βιώματα από την ζωή στα Πανεπιστήμια, εμπειρίες κάποιων σχολιαστών όταν ήταν φοιτητές.

Βεβαίως, κάθε προσωπικό βίωμα είναι ενδιαφέρον όταν κατατίθεται με ειλικρίνεια και σίγουρα φωτίζει πάντα κάποιες πλευρές ενός ζητήματος που έχει μπει σε διάλογο.

Από την άλλη πλευρά, το όποιο προσωπικό βίωμα όσο παραμένει εγκλωβισμένο στο στενό πλαίσιο του αναφορικού λόγου, δεν έχει να προσφέρει πολλά.

Αξιωματικά, είναι στερημένο από τη Θέση. Και αυτό είναι που (νομίζω) έχουμε μεγάλη ανάγκη.

Έχουμε ανάγκη από εκείνη την ωριμότητα και τη στοχαστική διεργασία , που μπορεί να μετουσιώσει το Προσωπικό Βίωμα σε α) Ανάλυση και, β) σε σύνθεση που ενέχει και Θέση.

Πληροφορήθηκα από το blog του κυρίου Νίκου Δήμου για την επαίσχυντη λογοκρισία που υπέστη στην εφημερίδα Αυγή ο τακτικός της συνεργάτης Διονύσης Γουσσέτης, μόνο και μόνο γιατί προφανώς οι θέσεις του δεν συνάδουν με αυτή, την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Κρίμα, πολύ κρίμα να βλέπουμε τέτοια φαινόμενα από έναν πολιτικό φορέα που σε άλλες εποχές, κυριολεκτικά πρωτοπορούσε σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Πολιτισμό.

Το πλήρες κείμενο του Διονύση Γουσσέτη θα το βρείτε

εδώ

Διαβάστε το, η λογοκρισία δεν πρέπει να βρίσκει δικαίωση, από όπου και αν προέρχεται.

Προσωπικά, δεν έχω ακόμα πειστεί για τα ελατήρια των αντιδράσεων τόσο των φοιτητικών οργανώσεων, όσο και μερίδας (έστω) των Καθηγητών.

Με εξοργίζει δε τελείως και θεωρώ απόλυτα κάλπικη την εμμονή της αντιπολίτευσης σε συζήτηση «από μηδενική βάση».

Αλήθεια. Τι θα πει αυτό;

Φοβάμαι πως, η κατά πως φαίνεται περιορισμένη γνώση μου στην Ελληνική, δε με βοηθάει και πολύ στο να κατανοώ τις εκάστοτε ρητορείες των παραγόντων.

Καλώς ή κακώς, υπάρχει μία Κυβέρνηση στη χώρα αυτή τη στιγμή, νόμιμα εκλεγμένη από την όποια πλειοψηφία.

Καλώς ή κακώς, η Κυβέρνηση αυτή, καταθέτει ένα Σχέδιο Νόμου , δηλαδή, μία μαγιά προβληματισμών και προτάσεων για συζήτηση με τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Και, ω του σουρεαλισμού, τα «ενδιαφερόμενα μέρη» ζητούν συζήτηση σε μηδενική βάση.

Λυπούμαι, πραγματικά αυτά τα «τερτίπια» διαφεύγουν των δικών μου δυνατοτήτων αντίληψης.

Λυπούμαι, αλλά πια, κατασταλάζω στο συμπέρασμα, πως οι φορείς, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί –συντεχνιακοί, είναι αμετακλήτως προσηλωμένοι στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, πυροβολώντας το μέλλον του τόπου.

Αλλά πια δεν μιλάμε για πυροβολισμό τυχαίο, μάλλον τη χαριστική βολή παρακολουθούμε.

Πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις , η Ελευθεροτυπία αν δεν κάνω λάθος, έδωσε στη δημοσιότητα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των Πανεπιστημιακών Καταλήψεων, κάποιες μάλιστα σε μορφή blogs.

Σύντομη ήταν η χαρά μου, αφού μετά από δυο τρεις βιαστικές επισκέψεις διαπίστωσα, πως αυτοί οι χώροι έβριθαν μεν από...ηρωική αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι τέλους, αλλά, απουσίαζε απολύτως, κάθε συζήτηση επί της ουσίας.

Είναι αδύνατο να μη γυρίσει ο νους μου, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο μοιραίο και άδοξο τέλος της περιώνυμης Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης που επιχειρήθηκε επί των ημερών του Γεράσιμου Αρσένη.

Μεταρρύθμιση, η οποία με τα όποια στραβά ή δειλά ανοίγματά της, πάσχιζε να βάλει κάποιες βάσεις στην αναβάθμιση της Παιδείας στον τόπο.

Χρειάστηκαν, λίγες χιλιάδες συνθήματα «Κάτσε καλά Γεράσιμε» και η ταπεινωτική παραίτηση, προκειμένου να κάτσει καλά ο Γεράσιμος και, να ξανακάτσει στο θρόνο της ακινησίας και του τέλματος η Παιδεία.

Είχα την τύχη ή την ατυχία τότε, να εργαστώ -μετά από σχετική πρόσκληση- για το Επικοινωνιακό Πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο είχε σκοπό να ενημερώσει σε βάθος τους Πολίτες για την Μεταρρυθμιστική Πρόταση.

Έτσι, "υποχρεώθηκα" να μάθω το πλαίσιο της Μεταρρύθμισης με αρκετές λεπτομέρειες, αλλά και να ζήσω εκ των έσω τον αδιανόητο πόλεμο που έγινε σε βάρος της , με ελατήρια κάθε άλλο παρα φίλα διακείμενα στην Εκπαίδευση και στην Ουσία που πρέπει να διέπει την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Κοινότητα. Τραυματική εμπειρία και ένας κάποιος θεός ξέρει πόσα Κοινοτικά κονδύλια χαμένα στο σκοτάδι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.

Μου υπέδειξε λίγες ώρες νωρίτερα η Ελένη ένα σοβαρότατο κείμενο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή. Μου το διάβασε μάλιστα στο τηλέφωνο. Το βρήκα και το ανεβάζω εδώ, σαν αφορμή για συνέχεια της συζήτησης.

Επειδή στην Ελλάδα αγαπάμε τα συνθήματα και τις συναισθηματικές εξάρσεις επί παντός και, θέλοντας να αποφύγω ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι αυτός ο Βερέμης» παραθέτω και ένα συνοπτικό βιογραφικό του ανδρός, που αν μη τι άλλο δείχνει πως έχει τις προδιαγραφές -και με το παραπάνω- για να ομιλεί.


Ο Θάνος Βερέμης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Trinity College). Από το 1997 διετέλεσε επιμελητής στην έδρα Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το 1978 Research Associate του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (Λονδίνο), το 1983 επισκέπτης ερευνητής στο πανεπιστήμιο Harvard, το 1984 αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1987 επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και το 1993-94 επισκέπτης καθηγητής στο St. Antony's College της Οξφόρδης. Από το 1987 είναι καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1988 διευθύνει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής.


Θλίβομαι κάπως, που αυτή η συζήτηση, αυτή η υπόθεση όλη, ξεκινά από πρωτοβουλία μίας δεξιάς Κυβέρνησης.

Θα προτιμούσα, θα ένιωθα πολύ πιο άνετα να υπερασπιζόμουν μία πρωτοβουλία που θα είχε προέλθει από την Αριστερά ή και από το ΠΑΣΟΚ έστω.

Αλλά, θεωρώ επίσης τεράστια πολυτέλεια, να βάζω ιδεολογικά μικροσκόπια στην καταγωγή μίας πρωτοβουλίας, όταν το ζήτημα, είναι το πλέον κρίσιμο που μπορεί να υπάρξει.

Αφορά, στο ίδιο το μέλλον του τόπου και μάλιστα με πλήρη οντολογική διάσταση.

Στο προηγούμενο post, διατυπώθηκαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Όποιος και όποια θέλει, μπορεί να αναδημοσιεύσει εδώ, οτιδήποτε θεωρεί πως κατά κάποιο τρόπο καλύπτει το θέμα.

Ο γράφων , δεν είναι εκπαιδευτικός.

Ωστόσο, θεωρεί πως έχει ένα μάλλον ισχυρό ένστικτο στα πράγματα.

Και αυτό το ένστικτο , είναι που τον κάνει να πιστεύει έντονα, πως η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, βιώνει τον Φασισμό του Χαβαλέ.

Κάτσε καλά Γεράσιμε, κάτσε καλά Μαριέττα, κάτσε καλά γενικώς.

Κάτσε.



Στη χθεσινή Κυριακάτικη Καθημερινή, υπάρχει ένα επίσης ενδιαφέρον άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου (Καθηγητής Ιστορίας Νεώτερων Χρόνων στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ).

Εγώ, δεν ξέρω ούτε τον κύριο Κολιόπουλο, ούτε τον κύριο Βερέμη.

Ούτε ποίας πολιτικής αποχρώσεως είναι, ούτε τίποτα. Δε με απασχολεί στο κάτω κάτω της γραφής.

Στα άρθρα τους, απλά βλέπω τις απόψεις δυο Ακαδημαϊκών, των οποίων αν μη τι άλλο η Αισθητική των Απόψεων (ναι, υπάρχει και τέτοια…) με καλύπτει.

Μέχρι, κάτι άλλο να σταθεί ικανό να με πείσει για τ’ αντίθετα ή για άλλα.

Ιδού λοιπόν, το άρθρο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή:


H πρώτη κινητοποίηση εναντίον των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της Eπιτροπής του EΣYΠ και των πρυτάνεων για το μέλλον των AEI, οργανώθηκε από κάποιο πολιτικό κόμμα προς άγρα ψήφων. Στην κινητοποίηση προσέφεραν πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της τριτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.


Oι καταλήψεις των AEI δημιούργησαν νέα δυναμική. Kόμματα που φοβήθηκαν ότι η αρχική απουσία τους από την εκδήλωση θα τους στοίχιζε ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, βγήκαν στο προσκήνιο με λάβαρο την πλασματική απειλή των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

H σκιά του ανύπαρκτου όνου έγινε η προμετωπίδα του αγώνα για το πανεπιστήμιο του μέλλοντος με σύνθημα «για ένα δημόσιο ανοιχτό πανεπιστήμιο», το οποίο επαναλάμβαναν οι καταληψίες.

Kάποιος δημοσιογράφος μάλιστα απερίσκεπτα τους ονόμασε «παιδιά του άρθρου 16», επιβεβαιώνοντας τον εικονικό χαρακτήρα της κατασκευασμένης πραγματικότητας.

Kαι ενώ η αναθεώρηση του Συντάγματος, η ιδιωτική εκπαίδευση δεν περιλαμβάνονται στις προτάσεις του EΣYΠ, ουδείς λόγος έγινε από τους καταληψίες για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις ούτε ακούστηκε εναλλακτική πρόταση από τους διαμαρτυρόμενους.


Πιστεύουμε ότι τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αποτελούν ελληνική μοναδικότητα. Πολλές φορές στον εικοστό αιώνα οι ευρωπαϊκοί δρόμοι γέμισαν από δεξιούς ή αριστερούς ακτιβιστές για να αλωθεί η βούληση της πλειοψηφίας.


H δημοκρατία είναι συνήθως το πολίτευμα του μέσου όρου και αποδίδει σε κάθε χώρα την αυθεντική εικόνα της κοινωνίας της. Yπό ομαλές συνθήκες η δημοκρατία δημιουργεί μετριοπαθείς πολίτες που επιθυμούν κυρίως την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ομαλότητα.

Oταν επιτελούνται θεσμικές δημοκρατικές αλλαγές, δεν σείονται τα κοινωνικά θεμέλια αλλά διορθώνονται δυσλειτουργίες και αναπληρώνονται τα κενά.

Mόνο οι επαναστάτες ανατρέπουν το κοινωνικό καθεστώς για να δημιουργήσουν νέο.
H επίκληση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ως σημαντικού λόγου της συσπείρωσης, ενώ δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα στα πορίσματα του EΣYΠ και τις προτάσεις των πρυτάνεων, είναι μια από τις ιδιοτυπίες της πρόσφατης διαμαρτυρίας.


Oμως, το ακατανόητο της συμμαχίας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής δραστηριότητας υπήρξε η παντελής απουσία εναλλακτικών προτάσεων. Eίναι φανερό ότι η «εξέγερση» κατά τους ζηλωτές της, υπερασπίζεται το πανεπιστημιακό καθεστώς ακριβώς όπως το ζούμε τόσα χρόνια με περισσότερες όμως επιπτώσεις για να εξακολουθήσουν ίσως να ιδρύονται νέα άχρηστα προσωποπαγή τμήματα ανά τη χώρα.


Eξεγέρσεις ακραίας συντήρησης με παραπλανητική προμετωπίδα, έχουν υπάρξει τουλάχιστον δύο φορές στο ευρωπαϊκό παρελθόν του εικοστού αιώνα, με ολέθρια για την Eυρώπη αποτελέσματα.


Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε απλώς με τη σύμπτωση τριών αταίριαστων συνήθως παραγόντων.

α) Tον ανταγωνισμό δύο κομμάτων, που το μικρότερο έχει συμφέρον, όχι τόσο να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις, όσο να διαιωνίζεται η αναστάτωση υπό την καθοδήγησή του.

β) Tους συνδικαλιστές φοιτητές που βλέπουν να διακυβεύεται η επιρροή τους στο πανεπιστήμιο και


γ) μια μερίδα καθηγητών που απεύχεται κάθε αλλαγή η οποία θα διαταράξει την ισορροπία των κεκτημένων τους σε ένα πανεπιστήμιο που υπολειτουργεί. H εντατικοποίηση των σπουδών θα πλήξει κυρίως τα δικά τους συμφέροντα, όχι βέβαια των ενεργεία φοιτητών.


Πρέπει να πω ότι η σχέση με τους φοιτητές που προσέρχονται στις παραδόσεις και συνήθως διακρίνονται, υπήρξε η κυριότερη ανταμοιβή για την επί είκοσι πέντε χρόνια παρουσία μου στο άθλιο από κάθε άποψη, περιβάλλον του κτιρίου της Σόλωνος - Σίνα - Mασσαλίας.


Aυτούς που κατάφεραν να προκόψουν, να μορφωθούν και να μετεκπαιδευτούν σε λαμπρές σχολές του εξωτερικού, τους σέβομαι βαθύτατα. Eίναι οι φοιτητές που δεν ζήτησαν πάσης μορφής παροχές και δεν συνεισέφεραν με τις κινητοποιήσεις τους, στην υποβάθμιση των σχολών.

Aν οι φυσικοί τους αντίπαλοι, οι αιωνόβιοι φοιτητές κερδίσουν τον πόλεμο κατά των μεταρρυθμίσεων, τότε τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν την παρακμιακή τους κάθοδο, οι γόνοι των εύπορων οικογενειών θα αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό, οι καθηγητές θα εμφανίζονται όλο και λιγότερο στον χώρο εργασίας τους, ενώ η χώρα μας θα τείνει πια να πρωτεύει πλέον μόνο ανάμεσα στα μεσο-ανατολικά ιδρύματα.



H ελευθερία να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην E.E. δεν καθιέρωσε παρά ελάχιστα ιδρύματα του είδους. O λόγος είναι προφανής. Tα ευρωπαϊκά δημόσια επιτελούν το έργο τους με επάρκεια.


H συνέχιση της στασιμότητας στη χώρα μας ασφαλώς θα αναδείξει ακόμα και τους μέτριους ιδιωτικούς οργανισμούς, ανταγωνιστές των δημοσίων πανεπιστημίων.


O ρόλος των κομμάτων, ιδιαίτερα στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η εξάρτηση από το YΠEΠΘ και συνεπώς η έλλειψη αυτονομίας, η χαλάρωση που αποδιοργανώνει τις σπουδές, η κατάργηση του ασύλου εις βάρος των ΔEΠ διά της τρομοκρατίας και βέβαια, το ανεξέλεγκτο των καθηγητών, συνιστούν τα σημερινά προβλήματα. Oσοι στηλιτεύουν τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να αντιπροτείνουν αλλαγές, εργάζονται, θέλουν δεν θέλουν, για την εξαθλίωση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ώρα 9:25

Δεν είχα γράψει κάποιον επίλογο σε αυτό το post.

Είπα, καλύτερα να μείνει το κείμενο του κου Βερέμη μόνο του, με τα νοήματά του, να οδηγεί τη συζήτηση και τα τυχόν συμπεράσματα.

Ωστόσο, το σχόλιο του Skipper, με το οποίο, απλά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γιατί βέβαια, η άποψη ΄περί δεξιού και αριστερού φασισμού, είναι βαθύτατα απολίτικη, είναι μία ακόμα "ιδεολογική σούπα" που με κανένα τρόπο δεν δείχνει έξοδο από το αδιέξοδο.

Και έξοδος αποϊδεολογικοποιημένη, δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σχόλιο του Skipper:

Δεν ξερω - τα βροντηξα κ' εφυγα πριν απο σχεδον 30 χρονια.

Αγαπητε cyrusgeo δεν νομιζω οτι προκειται για αριστεροδεξιο φασισμο.

Για τσαμπουκα προκειται (τουρκικη λεξη)

.Στην Ελλαδα, οποιον τον παιρνει, πουλαει τσαμπουκα.

Οποιον δεν τον παιρνει, καθεται και την τρωει (την φαπα).

Ολη η Παιδεια ειναι απλα μια απαραιτητη διαδικασια για να γινουν ολοι δημοσιοι υπαλληλοι.

Οταν αυτη η διαδικασια και η ποθητη καταληξη της απειλουνται, θα χρησιμοποιηθει τσαμπουκας προκειμενου να διατηρηθουν τα πραγματα ως εχουν.

Αυτο δεν ειναι ουτε "δεξια", ουτε "αριστερα", ουτε "φασισμος", ουτε καν "πολιτικη".

OldSkipper 9:16 μμ