Στα τέλη του 70...

Το ποτήρι αυτό είναι το "απόλυτο" για όποιον θέλει να σεβασθεί το άρωμα και τη θέρμη που σκορπάει ένα Jack ή ένα καλό malt.
Τώρα πια πάντως πίνω μόνο κρασί.



Κάτι διάβαζα λίγο πριν και κυριολεκτικά ξεσηκώθηκε η μνήμη μου.
Λόφος του Στρέφη, κέντρο Αθήνας κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70.
Ο Λόφος του Στρέφη ε; Λίγο πιο κάτω στη συμβολή με τη Βουλγαροκτόνου ο Βρούτος και απέναντι το Decadence..υπάρχει ακόμα άραγε;

Ο Βρούτος ήταν η...τραπεζαρία για το δείπνο μου κάθε βράδυ μια εποχή. Από τότε που άνοιξε κάπου στα τέλη του 70, της δεκαετίας.
Ο Σπύρος ο Βέργος στο μπαρ στις αρχές, δεν μπορούσε να κρατηθεί κέρναγε τους πάντες...όλα on the house, τόσο που κόντεψε να πέσει έξω το μαγαζί. Μετά ήρθε ο Γιάννης ο Διρμιτζάκις (ή κάπως έτσι) και έβαλε μια τάξη αλλά και σοφρίτο στο μενου, για το οποίο ήταν πολύ περήφανος.
Η Αθήνα ήταν ακόμα σχετικά άγουρη, το life style δεν είχε κάνει ακόμα τη χυδαία επέλασή του.Ο Βρούτος άνοιξε με πρωτοβουλια του Νίκου του Κούνδουρου και κάποιων φίλων του κυρίως για να υπάρχει ένας φιλόξενος χώρος αργά τη νύχτα για τους ηθοποιούς και τους φίλους του θεάτρου, αργά, μετά τις παραστάσεις.
Δεν υπήρχε ακόμα τίποτα το δήθεν στον αέρα,όλα ήταν απλά και κυρίως αφτιασίδωτα.
Ραντεβού σχεδόν κάθε βράδυ με το Βλάση τον Μερτικόπουλο τον γιατρό. Απέναντι, ακριβώς απέναντι από την μόνιμη θέση μου στη μπάρα που είχε σχήμα πέταλου , ο μακαρίτης ο Χρήστος Βακαλόπουλος, ο μακαρίτης ο Ρούσος ο Κούνδουρος με τον οποίο συνδεθήκαμε στενά.
Με το Βλάση, κολλάγαμε εκεί δίπλα στο στερεοφωνικό-με τις κασέτες-δεν είχαν βγει ακόμα τα cd για να ελέγχουμε το soundtrack της νύχτας, κυρίως με Beatles και προκλασική μουσική.Έλεγε ωραίες ιστορίες ο Βλάσης,τους είχε γνωρίσει από κοντά στην Κρήτη,όπου είχαν φιλοξενηθεί κάποια φεγγάρια στο σπίτι του Κούνδουρου.

Αργότερα ο Βλάσης, αγόρασε έναν σκαραβαίο, του έβαλε και ένα στερεοφωνικό πιο ακριβό από το αυτοκίνητο και κάναμε βόλτες όπου νάναι αμίλητοι, για να ακούμε μουσική...Ο σκαραβαίος βαφτίστηκε ...walkman και η βόλτα κρατούσε όσο η μουσική, καμιά φορά μέχρι το πρωι, μέχρι την Κόρινθο μέχρι το ξημέρωμα στην πλατεία στο Κολωνάκι για πρωινό...Απο εκείνη την εποχή δεν θυμάμαι τις μέρες. Μάλλον δεν θα υπήρχαν.Η ζωή κυλούσε ξέφρενα, με κύριο άξονα το ξενύχτι.Ακόμα απορώ πως άντεξα εκείνη την περίοδο.

Τα απογεύματα κατά τις 7 συναντούσα, κάθε μέρα τον Γιώργο τον Σκούρτη και τον Μήτσο τον Ευθυμιάδη στο περίφημο Αχ Βαχ στα Εξάρχεια ακριβώς κάτω από το σπουδαίο μπαρ της εποχής το Dada. Μεζέδες και κρασί, κουβέντα και διάφορες κοπέλλες από δίπλα που έψαχναν δεν ξέρω και εγώ τι-σάμπως ήξερα τι έψαχνα εγώ; Κάθε βράδυ, μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε και συνέβαιναν διάφορα ωραία. Τι να κάνουν άραγε η Μιλένα και η Νατάσα;Ποιος να ξέρει πια. Μακάρι να είναι καλά.

Παρένθεση......δεν ξεχνώ εκείνο το βαλς με τη Μιλένα, ήταν σε ένα θρυλικό αποκριάτικο πάρτι του Βρούτου, είχε ντυθεί με μια απίστευτη ολόλευκη τουαλέτα μακριά σαν αριστοκράτισα του 17ου αιώνα και εγώ με...μια κολασμένη μορφή σα να είχα αποδράσει από ταινία τρόμου με ένα εκπληκτικό κινηματογραφικό μακιγιάζ και τα μακριά μου μαλιά βαμμένα άσπρα...Χορέψαμε ένα βάλς κάποια στιγμή, που έκανε το πάρτι όλο κοντά 700 άνθρωποι να σταματήσουν και να ανοίξουν κύκλο για να μας κάνουν χώρο.Κλείνει η παρένθεση. Να πω μόνο πως η Μιλένα ήταν απο τους πιο λεβέντες ανθρώπους που γνώρισα ποτέ μου.Και κούκλα.

Που λες λοιπόν αργότερα, κατά τις 11 μαζευόμασταν στο Βρούτο να πιούμε. Τότε, έπινα Jack Daniels μετά από λίγο καιρό είχα και το δικό μου προσωπικό μπουκάλι σε ένα ντουλαπάκι στο μέσα μέρος της μπάρας. Σπίτι μου τελείως, δεν περίμενα να παραγγείλω πήγαινα μόνος μου μέσα , άνοιγα το ντουλάπι, έβγαζα το μπουκάλι ,έπαιρνα το ποτήρι, πήγαινα στη θέση μου και έπινα πολύ αργά παρατηρώντας τους πάντες.Κάπου στα 77,78,79...