...Βαριέμαι σήμερα.

Καθώς ερχόμουν το πρωί στο γραφείο μου σήμερα, πριν από λίγη ώρα, βρήκα ολόκληρο το τετράγωνο αποκλεισμένο με περιπολικά παρκαρισμένα κάθετα στο δρόμο, ώστε να κόβουν την πρόσβαση. Σταμάτησα για λίγο και μετά κινήθηκα λίγο πιο μπροστά μπας και καταλάβω τι συμβαίνει. Ένα μεγάλο van, λευκό, με τα αστυνομικά σήματα και το σήμα της Ειδικής Υπηρεσίας των Πυροτεχνουργών. Ρωτάω το μπάτσο στο περιπολικό: Βόμβα; Ενν ξέρουμε ακόμη, εν να ιδούμε δαμέ τι τρέχει απάντησε . Καλά του είπα και συμπλήρωσα κάνε λίγο πέρα σε παρακαλώ να περάσω, πρέπει να παω στο γραφείο μου. Με κοίταξε σα να είχα κατέβει από τον Άρη, μου είπε ότι όλοι είναι κάτω στα πεζοδρόμια , του είπα οκ, δεν πειράζει εγώ θέλω να ανέβω πάνω, μου λεει που ακριβώς είναι το γραφείο σου, του λεω μετά τη γωνία δίπλα στο κτίριο του Φιλελεύθερου , με κοιτάει ξανά αλλά τούτη τη φορά σα να με σκανάρει , λεει εντάξει πέρνα , με δική σου ευθύνη, κούνησα το κεφάλι μου και σκέφτηκα ότι πάντα δική μου είναι η ευθύνη έτσι και αλλιώς, πάτησα το γκάζι, πέρασα, πήγα στο parking μου άφησα το αυτοκίνητο, χαιρέτησα τους συναδέλφους που είχαν κατέβει στο πεζοδρόμιο κι ανέβηκα επάνω.

Ευτυχώς, ο συνάδελφος με τον οποίο είχα μια πρωινή συνάντηση ήταν κι αυτός επάνω. Ούτε που αναφερθήκαμε στο «γεγονός». Και η βόμβα ακόμα δεν έχει σκάσει. Καμιά φάρσα θα είναι, από τους μαθητές του διπλανού σχολείου. Αν δεν είναι, θα ακούσω το θόρυβο. Αν είναι πολύ δυνατή, έχω να θέσω ένα δυο ερωτήματα στον Marx.

Τον Harpo εννοώ.


Πέθανε και ο Κεχαϊδης μαθαίνω.

(βαριέμαι θανάσιμα σήμερα, όσοι ήρθατε πρώτη φορά , να πάτε πιο κάτω στη σελίδα, κάτι θα βρείτε. Οι άλλοι, επανάληψη! Μήτηρ μαθήσεως δε λένε; )

*opusdays κάτι, σαν το έργο των ημερών. Ο Δύων Ανατέλλων, γιατί έτσι είναι. Η Θάλασσα ποτέ δεν υποκύπτει, γιατί η Θάλασσα ποτέ δεν υποκύπτει.