Διάβασα , πως το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο πήρε μια «τολμηρή» απόφαση. Καταργούμε την διχρωμία «λευκού-μπλε» στις Κυκλάδες και στο εξής επιτρέπουμε την πολυχρωμία. Η αλήθεια, είναι πως ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουμε, πως ο κανόνας «λευκό-μπλε» επιβλήθηκε πριν από 60 χρόνια περίπου , καταργώντας έτσι την παραδοσιακή κυκλαδίτικη πολυχρωμία. Ωστόσο, η κατάργηση της πολυχρωμίας αυτής και η απόλυτη κυριαρχία του λευκού με το μπλε αφομοιώθηκε με αστραπιαία ταχύτητα και πολύ γρήγορα έγινε στερεότυπο.
Όπως, άλλωστε, δηλώνει ο αρχιτέκτονας Γιώργος Τζιρτζιλάκης, το λευκό του ασβέστη, ποιητικό εφεύρημα της εποχής του Λε Κορμπιζιέ, το οποίο κατάργησε την αρχική πολυχρωμία των Κυκλάδων, «είναι μια μυθολογία, η οποία δημιούργησε ένα στερεότυπο κι έχει καθορίσει το τουριστικό βλέμμα στη χώρα μας. Εμφανίστηκε στον Μεσοπόλεμο μαζί με το φαινόμενο του μαζικού τουρισμού κι έχει καθορίσει ολόκληρη τη Μεσόγειο».
Ο χρωματικός συνδυασμός του λευκού και του μπλε που συναντάμε στις Κυκλάδες, επιβλήθηκε επί Μεταξά, προκειμένου να υπάρχει τάξη και ομοιομορφία. Η απόφαση αυτή, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν τα παραδοσιακά χρώματα του κίτρινου της ώχρας, του κόκκινου της γης και του λουλακί (μπλε της Αιγύπτου).
Ομολογώ ότι στέκω πολύ διστακτικός στην απόφαση αυτή και ακόμα δεν έχω καταλήξει για το αν ο δισταγμός μου είναι πραγματικά αισθητικός, ή είναι δισταγμός από τη δυσκολία μου να ξεπεράσω το στερεότυπο, αυτό που έχω συνηθίσει, αυτό που όλοι μάθαμε ότι είναι Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά, δεν ξεχνώ πριν από πολλά χρόνια, τον ενθουσιασμό μου όταν πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο και βρέθηκα αντιμέτωπος με την πολύχρωμη παραδοσιακή τάξη αυτού του νησιού…
Σίγουρα, τα Αισθητικά προβλήματα , δεν μπορούν να λυθούν με «διατάγματα», Η ιδέα επίσης της πολυχρωμίας που σαν παράδοση πάει πολύ πίσω στο χρόνο είναι γοητευτική.
Αλλά, θα πρέπει κιόλας να έχουμε κατά νου πως εκείνη η πολυχρωμία, ήταν Φυσική και τα χρώματα ήταν μόνο Φυτικά, που έδιναν τελείως άλλη αίσθηση από τα σημερινά πλαστικοποιημένα.
Αυτό που τρέμω, είναι μήπως με την «αρχή της πολυχρωμίας» μπουν σιγά σιγά και τα αλουμίνια και άλλα «αστραφτερά» υλικά και τότε σίγουρα παύουμε να μιλάμε για αισθητική αλλά για τέλειο ξεχαρβάλωμα. Δεν ξέρω.
12 σχόλια:
Εμένα μου αρέσει αυτή η μεταστροφή στην πολυχρωμία. Ήμουν στη Σύμη το καλοκαίρι για μία ημέρα, όπου το χρώμα είναι ο κανόνας και ήταν πραγματικά απολαυστικό, χωρίς να είναι κιτς. Άλλωστε το ξεχαρβάλωμα δεν προϋποθέτει απλώς πολυχρωμία. Μην ξεχνάμε ότι και τα "γυαλιστερά" λευκά-μπλε που και σήμερα υπάρχουν στις Κυκλάδες, πολλές φορές καταργούν κάθε αισθητικό κανόνα. Το θέμα είναι να μην συντελούμε σε ένα αισθητικό έγκλημα, όπως επισημαίνει αρκετά συχνά η Καριοφυλιά Καραμπέτη...
Θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές.
Για την κυρία Καραμπέτη, προφανώς πιστεύεις πως δεν προσθέτει η ίδια στο γενικό αισθητικό έγκλημα των ημερών.Οκ, απόψεις είναι αυτές.
Δεν ήξερα για το διάταγμα του Μεταξά (ενδιαφέρουσα πληροφορία). Ίσως χρειάζεται ένα τέτοιο διάταγμα στην Αγία Νάπα:) Όλα και αν τα αντιγράψαμε σε αυτό τον τόπο, η διχρωμία πως μας ξέφυγε??
αυτό που όλοι μάθαμε ότι είναι Αιγαίο.
Α όχι, δεν είναι το Αιγαίο. Είναι απλά το πιο ξερό, τρικυμιασμένο, πανάκριβο και ελεεινό κομμάτι του Αιγαίου.
Θα μπορέσουμε να δούμε μινωικά πολύχρωμα σπιτάκια;
Άκουγα κάποια καλλιτεχνη να αναρωτιέται πώς να ήταν οι μαρμάρινες κόρες και κούροι πολύχρωμοι και καταλάβαινες πως φοβόταν μήπως ταραχθεί η σχέση της με τον σεβαστό παρελθόν που πάντοτε ήταν λευκό -γεμάτο κύρος και ευσέβεια.
Στο Αιγαίο οι τουρίστες είναι ήδη πολύχρωμοι.Θα ήταν φοβερό να μην βρουν την γαλήνη του γαλανόλευκου γύρω τους.Μπορεί-ακόμα πιο κακό-να την αναζητήσουν και μέσα τους!Απειλητικό...
Τα μινωικά πολύχρωμα σπιτάκια όμως δεν ήταν βαμμένα με πλαστικά....τεράστια η διαφορά...
Ναι. Και εγώ πολύ δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την Κόρη και τον Κούρο με χρώμα. Είδες τα ρημάδια τα στερεότυπα και η συνήθεια; Πιο ισχυρά και από την Αλήθεια τελικά...
Οι τουρίστες, πάντα είναι πολύχρωμοι. Άλλο είναι το ζήτημα. Προσπαθώ να με φανταστώ να επιστρέφω στο Κάστρο της Σίφνου, μια από τις χρόνιες εμμονές μου και να το βρίσκω...άσπρο, κόκκινο, κίτρινο μπλέ...και δεν αντέχω.
Βλέπεις , κάποια στερεότυπα είναι και σημεία αναφοράς της ζωής μας.
Πες τα γιατί εμένα δε με ακούει κανείς για την δικτατορία του άσπρου μπλε .Έλα καμια βόλτα απ την Τήνο να δεις τον παράδεισο των ελενίτ (αλλά αφού είναι άσπρα δε μας πειράζουν) .Η πολυχρωμία όντως επιβλήθηκε επί Μεταξά και απλά συνεχίστηκε αργότερα με ιδιαίτερη έμφαση στην εξαφάνιση του κόκκινου για ευνόητους λόγους.Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία ιστορία που μου έλεγε η γιαγιά μου για μια "επίσκεψη" που είχε δεχτεί από αστυνομικούς,επειδή είχε βάψει το περίγραμμα των σκαλοπατιών κόκκινο.
μμμ...ανοίγεις τεράστιο ζήτημα Myrielle που δεν χωράει σε ''σχόλια''...και επειδή το βάζεις με απόλυτη σιγουριά (συμπερασματική φράση και τελεία) έτσι θα απαντήσω κιόλας...Όχι, η Τέχνη δεν υπήρξε ανέκαθεν εργαλείο της εξουσίας. Από ένα σημείο και πέρα, ναι. Αλλά όχι ανέκαθεν. Χαχα! Τώρα είναι συζήτηση αυτό; Είπες, αντί-είπα.
Εγω εχω ενα πανεμορφο σπιτακι στην μαγευτικη Σεριφο και η αληθεια ειναι ασπρο με μπλε (Λουλακι) παραθυρα, ομως υπαρχει πολυχρωμια στην Σεριφο, ωχρα, πορτοκαλι και πρασσινο ειναι απ'τα λιγα χρωματα
είναι μια πολύ γκρίζα μέρα σήμερα εδώ στη Λευκωσία.Το σχόλιο σου με ταξίδεψε, μου θύμισε πόσο πολύ πάντα ήθελα ένα σπιτάκι στις Κυκλάδες, πόσο βλακωδώς δεν έκανα ποτέ τίποτα για αυτό...και πόσο ακόμα πιο βλακωδώς κάπου στο 95 έχασα μια απίθανη ευκαιρία στο μαγικό Κάστρο της Σίφνου. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι πάντα τη γωνιά σου στη Σέριφο. Ευλογία είναι ό,τι βλέπει θάλασσα...κι ακόμα πιο πολύ στο Αιγαίο, στις Κυκλάδες.
Καταβατή;;;Χαχαχαχ τι μου θυμίζεις...Χρόνια πριν, ήμουν μόνος μου στη Σίφνο, πάντα στο αγαπημένο μου Κάστρο,είχα παει 15 μέρες για να συγκεντρωθώ στα γραπτά μου-από τα πιο παραγωγικά δεκαπενθήμερα της ζωής μου το συγκεκριμένο- και ένα απόγευμα στο καφενείο του Λεμπέση (άραγε είναι καλά αυτός ο λεβέντης;) με παρέσυρε ένα ζευγάρι στην Καταβατή να τα πιούμε σε ένα μπαρ. Ωραία περάσαμε, με τα πόδια πήγαμε αλλά μετά από όσα ήπια ήταν αδύνατο να δω το δρόμο. Κοιμήθηκα εκεί, στα παιδιά που με φιλοξένησαν εκείη τη νύχτα και πρωί πρωί κίνησα να επιστρέψω στο Κάστρο μου.
Λοιπόν...επί της ουσίας. Μη λησμονείς μια λεπτομέρεια. Οι Κυκλάδες παραδοσιακά, ήταν πολύχρωμες. Και υπάρχουν πολλά θαυμάσια δείγματα ακόμα. Το ζήτημα, είναι πως τα κόκκινα, οι ώχρες, τα πράσινα, τα ροζ και τα μπλε των παραδοσιακά πολύχρωμων Κυκλάδων (προ Μεταξά που επέβαλλε το λευκό) ήταν αποκλειστικά αό φυτικά χρώματα που αποδίδουν μια εξαιρετική αισθητική συνομιλία με το φως, όλες τις ώρες της ημέρας. Τα χρώματα αυτά πια, δεν υπάρχουν...Είναι είδος πολυτελείας. Οπότε θα πέσουμε στα σκληρά πλαστικά.Εκεί είναι ο φόβος μου. Η συζήτηση που έχει γίνει πάντως δεν αφορά τη δόμηση (πολυκατοικίες πολυόροφα κλπ) αλλά μόνο τον χρωματισμό.
Για τη Μύκονο να μη φοβάσαι μόνο. Το ασπρομπλε της,είναι η εμπορική της ταυτότητα. Αυτό πουλαει διεθνώς και κανείς δεν θα το πειράξει.Μη ξεχνάς πως υπάρχουν ξένοι, που γνωρίζουν τη Μύκονο και δεν τη συνδέουν καν με την Ελλάδα....!
Cool blog, interesting information... Keep it UP bookcases antiques bikini index Pissing pattaya no wax car polish Teen micro bikinis cheap calls israel to britain cell phone plans cellphone cellphone cellular phone First fortis life insurance refund blonde micro bikini
Δημοσίευση σχολίου