Βρέχει

Γύρισε ξημερώματα στην Πόλη του. Μετά από μέρες, μήνες ίσως πορείας, επέστρεφε ξανά. Πόλη του; Από που κι ως που, αφού τίποτα δεν ήταν πια δικό του.

Γυμνός Άναυδος Πικρός, βήμα το βήμα, χωρίς να κρύβει τη γύμνια του, προχωρούσε.

Ανυπόδητα τα πέλματά του άγγιζαν το υγρό χώμα. Τα υγρά πεζοδρόμια. Τους υγρούς δρόμους.

Όπου κι αν περπατούσε, έβρεχε.

Σε όλη του τη ζωή, συνοδεύτηκε από μια σιγανή, αλλά ασταμάτητη Βροχή.

Η θλίψη του, ολάκερη θάλασσα, αδικαιολόγητη συνήθως για τους άλλους, τον έκαμε σιγά- σιγά διάφανο και τελικά αόρατο.

Παλιά τουλάχιστον θύμωνε. Φώναζε, ξεσπούσε, ησύχαζε.

Τώρα, άχορδο βιολί, κρατά τη μουσική στη μνήμη του ξύλου και περπατά, περπατά.
Γυμνά κι αόρατα.
Γυμνά κι αόρατ
Γυμνά κι αόρα
Γυμνά κι αόρ
Γυμνά κι αό
Γυμνά κι α
Γυμνά κι
Γυμνά κ
Γυμνά
Γυμν
Γυμ
Γυ
Γ
.

Αυτό που είναι στους άλλους αντιληπτό, είναι μια μικρή παράξενη βροχούλα που προχωρά, κοντοστέκεται και πάλι προχωρά. Κανείς.

Κανείς δεν υποψιάζεται, ότι κάθε σταγόνα, είναι μια απορία. Μια στάλα, από αυτές, που ξεχειλίζουν το ποτήρι.

Έτσι, ξημερώματα μπήκε ξανά στην Πόλη.

Άλλη μια προσπάθεια, να ενώσει τις σταγόνες του σε σχήμα, να ξανά-βρει τη μορφή που είχε, το-τε. Άλλωστε ,για αυτό είχε φύγει. Για να γυρίσει.

Όλοι όσοι φεύγουν, κάπου επιστρέφουν. Στέκονταν τώρα, εκεί, στη γωνία μουσκεύοντας λίγο πεζοδρόμιο, βλέποντας τους φίλους, απέναντι στην μπυραρία.

Συγκεντρώθηκε: Να κάνει νόημα. Να κουνήσει το χέρι. Να πάρει το σχήμα του. Οι περαστικοί κοντοστάθηκαν. Τ' αυτοκίνητα, άρχισαν να σταματούν το ένα μετά το άλλο.

Οι φίλοι, βγήκαν και αυτοί έξω στο πεζοδρόμιο με τα ποτήρια των 500 στα χέρια. Ο Αντώνης, ο Κωνσταντίνος, ο Στέλιος, η Μαρία, ο Μάνος, η Αθηνά.

Σχολίαζαν, μαζί με τους άλλους περαστικούς, το φαινόμενο.



Την άλλη μέρα, το νέο φιλοξενήθηκε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων:

"Πανεπιστημίου και Ακαδημίας γωνία, μια στήλη βροχής παραμένει σταθερή, λαμβάνοντας ενίοτε ανθρωπόμορφο σχήμα και υγραίνοντας διαρκώς τα δύο τετραγωνικά μέτρα που την περιβάλλουν. Το πράγματι ανεξήγητο φαινόμενο, έχει προκαλέσει κυκλοφοριακή συμφόρηση και όπως είναι εύλογο, μεγάλη μερίδα του κοινού συρρέει στην περιοχή προσπαθώντας να ερμηνεύσει τα γεγονότα. Προς το παρόν πάντως, επίσημη εξήγηση δεν έχει δοθεί."

Άλλοι μιλούσαν για θεϊκό σημάδι, κάποιοι έλεγαν πως αυτές είναι δουλειές του Σατανά και μετανοείτε, γρηγορείτε, μη βλασφημείτεκαι άλλα πολλά σε -είτε, γιατί το τέλος του κόσμου επίκειται.

Ήρθαν και οι διάφοροι φαινομενολόγοι. Ψώνια και κομπογιαννίτες της σειράς, με μάτι που γυάλιζε, χαρακτήριζαν την περίπτωση σαν ufo, χωροχρονική διαστολή ή και απόδειξη για την ύπαρξη φαντασμάτων.

Η κίνηση στην Πόλη σταμάτησε. Μαγαζιά, τράπεζες, γραφεία, αντιπροσωπείες, εισαγωγές εξαγωγές, όλα παρέλυσαν. Γύρω-γύρω από τη Βροχή, στήθηκαν πρόχειρα καντίνες κι αντίσκηνα. Οι περίεργοι, ερχόντουσαν εφοδιασμένοι με κεφτέδες, σφιχτά αυγά, σουβλάκια, φωτογραφικές μηχανές και video κάμερες, εικονίσματα αγίων της μακρόχρονης ελληνοχριστιανικής παράδοσης, ξόρκια που ανακάλυψαν στο συρτάρι της γιαγιάς, πλεξούδες από σκόρδα, μετρητές ραδιενέργειας, σταυρούς, θυμιάματα και περιοδικά με σταυρόλεξα για να περνά η ώρα. Έφθαναν εκεί, Πανεπιστημίου και Ακαδημίας γωνία με ότι μέσο είχαν κι' έφερναν μαζί τους τα παιδιά με τη γιαγιά και τον παππού, τους φίλους και τους γνωστούς, τους συναδέλφους από τη δουλειά..

Η Βροχή; Η Βροχή, δυνάμωνε πάντα στο ίδιο σημείο.

Κάθε μέρα ήταν λίγο πιο έντονη από την προηγούμενη. Πιο καθαρά ήσαν και τα σχήματα.

Υπήρχαν φορές που με σαφήνεια έβλεπες, έναν άνθρωπο από Βροχή να κουνάει τα χέρια -μια κίνηση που θύμιζε κολύμπι σ αόρατη θάλασσα- να σηκώνεται, να γονατίζει και μετά από λίγο χάνονταν κάθε σχήμα και έμενε πάλι αυτή η παράξενη κολώνα βροχής.

Οι φίλοι, είχαν πια καταναλώσει πολλά, πάρα πολλά λίτρα μπύρας. Ο Αντωνάκης, ο Κωστάκης, ο Στελάκης και το Μαράκι, ο Μανωλάκης, η Αθηνούλα. Ενταγμένοι και αυτοί στο φιλοθεάμον κοινό προσπαθούσαν να δώσουν εξήγηση κι ερμηνεία.

Βρέθηκαν κιόλας, στα ιδρυτικά μέλη του νέου συλλόγου: Του Συλλόγου Φίλων Αυτόνομων Βροχών (Σ.Φ.Α.Β.)

Η εκκλησία εν τω μεταξύ, εξέδωσε, επιτέλους, ανακοίνωση: "Η μορφή, είναι μορφή αγνώστου τινός προς το παρόν αγίου, όστις μας καλεί να επιστρέψωμεν εις τον ορθόν δρόμον, αυτόν του Κυρίου …κλπ κλπ".

Κάποιοι επιστήμονες, από την πλευρά τους, μιλούσαν για φαινόμενο παράγωγο, των ρυπογόνων στοιχείων της ατμοσφαίρας αυτής της πόλης...

Είχε κουραστεί. Λουκάνικα. Κρεμμύδια. Σουβλάκια. Φτηνές κολόνιες. Οσμές από πρόχειρες τουαλέτες. Φορητά ραδιοφωνάκια και τηλεοράσεις με μπαταρία.

Μεγάφωνα και φωνές. Μικροπωλητές και επιτήδειοι κατασκευαστές μπρελόκ με σήμα χαραγμένο πάνω στον μέταλλο, μια σταγόνα βροχής. Συνθήματα: Ζω-ντα-νή, ζω-ντα-νή! η βροχή 'ναι ζω-ντα-νή .. Απόψε /το βράδυ /θα γί-νει της βροχής! Ε-ε-ε-έρχεται -έρχεται βροχή και μπόρα- Είχε κουραστεί.

Τούτη η προσπάθεια δεν έβγαινε πουθενά. Ότι κι αν έκανε, ήταν πάντα εγκλωβισμένος στη βροχή του. Προδομένος, μέσα στις σταγόνες του. Κανείς δεν άκουγε. Κανείς δεν έβλεπε. Κανείς δεν, ...ούτε μια τόση δα υποψία.

Έκανε να φύγει.
Κινήθηκε το πλήθος.
Σταμάτησε.
Σταμάτησε το πλήθος.
Έκανε μια ελάχιστη κίνηση.
Και το πλήθος.
Συγκεντρώθηκε ξανά, σήκωσε το χέρι της Βροχής .
Όλοι μαζί, με μιας, έκαναν δύο βή-μα-τα πίσω. Εδώ, άρχισε να το διασκεδάζει. Εδώ, άρχισε να ξαναβρίσκει το παλιό θυμωμένο του κέφι.
Ξαφνικά λοιπόν, Ψήλωσε, Πλάτυνε, Σκοτείνιασε τον ουρανό.
Αστραπές και βροντές, μπουμ μπουμ μπουμ.
Άρχισε να βρέχει πάνω από την Πόλη. Μια ασταμάτητη Βροχή. Μια δυνατή και πιο δυνατή βροχή. Το πλήθος σκορπίστηκε. Κρύφτηκαν στα υπόστεγα, στις εισόδους των πολυκατοικιών, στις τέντες των ζαχαροπλαστείων. Την άλλη μέρα, έβρεχε ακόμα. Και την άλλη. Μια βδομάδα ασταμάτητης βροχής. Δύο. Τρεις. Μήνες. Χρόνια;
Τα υπόγεια πλημμύρισαν. Ξεχείλισαν. Αυτοκίνητα, επέπλεαν στους κάποτε δρόμους, ως φελλοί. Χείμαρροι, ποτάμια, παραπόταμοι, στην Καλλιθέα, το Φάληρο το Ψυχικό. Λίμνες μεγάλες γεννήθηκαν σε όλη τη χώρα, τα νησιά αλλού χαθήκανε αλλού αλλάξανε κι αλλού γίνανε καινούργια.
Η Βουλή, μεταφέρθηκε σε μια ειδική πλωτή εξέδρα. Οι αξιωματούχοι του κράτους, χρησιμοποιούσαν πλέον, ανάλογα με το βαθμό τους, γιωτ, κρις-κραφτ, ή μεγάλα φουσκωτά.
Δεκάδες απλοί βαρκάρηδες, βρήκαν δουλειά σαν οδηγοί των επισήμων και ο απλός λαός, περιορίστηκε, σε βαρκούλες, βαρέλια και σχεδίες.
Οι σαμπρέλες που κάποτε χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για να παίξουν τα χρυσά καλοκαίρια στο νερό, απαγορεύθηκαν.

Τώρα πια, ότι μπορούσε να επιπλεύσει, ήταν αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και είχε περάσει στα χέρια των Εμπόρων.

Τα χρόνια πέρναγαν και πέρασαν τα χρόνια.
Συνήθισαν. Ξέχασαν. Η πρώτη έκπληξη, το ξάφνιασμα και ο πανικός έγιναν σχεδόν μυθολογία. Κανείς πια δεν ήξερε από που και πως είχε ξεκινήσει αυτή η ιστορία, μερικοί έλεγαν για μια παράξενη βροχούλα που ήρθε από το διάστημα, άλλοι μιλούσαν για προγονικά λάθη, αλλά εν πάση περιπτώσει, υπήρχε και η επίσημη άποψη πως δηλαδή, "πάντα έτσι ήταν".

Όλοι πάντως και οι φίλοι μαζί, είχαν βρει τον τρόπο να επιπλεύσουν.

Ήταν όμορφο αυτό το πρωινό και τα νερά έλαμπαν στο πάντα αγαπημένο φως του ήλιου. Όπως κάθε Κυριακή, όλοι είχαν ξεχυθεί με τις βάρκες τους για βόλτα, ενώ τα παιδιά που είχαν ήδη αρχίσει να έχουν τα πρώτα σημάδια μετάλλαξης με πτερύγια που ένωναν τα δάχτυλα έκαναν βουτιές και πολύωρες καταδύσεις. Άντεχαν... Τότε, εκεί, κάπου στο νερό, σ ' ένα σημείο λίγο κρυφό, όπου χρόνια τώρα είχε παρατηρηθεί μια παράξενη ταραχή, μια ανεξήγητη και μόνιμη ανάδευση, άρχισε να πλάθεται ένα σχήμα ανθρώπινο.

Σιγά-σιγά, οι σταγόνες ενώθηκαν, έδωσαν μορφή και να! Ξαναβρήκε τον εαυτό του, όπως τότε, πριν φύγει από την Πόλη. Αυτός ήταν. Ίδιος, εκτός από τη νεροποντή που φύλαγε καλά στο βλέμμα... Καταδύθηκε. Έφτασε κάτω. Χαμηλά στον πάτο. Εκεί, στην περιοχή αυτή που μόνον αρχαιολόγους ενδιέφερε, βρήκε αυτό που γύρευε. Πέρα για πέρα ανθρώπινος, σαν το βιολί που συνάντησε και πάλι τις χορδές, πλήρωσε το χρέος του.

Τράβηξε την τάπα.
Τράβηξε την τάπ
Τράβηξε την τά
Τράβηξε την τ
Τράβηξε την
Τράβηξε τη
Τράβηξε τ
Τράβηξε
Τράβηξ
Τράβη
Τράβ
Τρά
Τρ
Τ
.