Κύπρος Χαλκού

Άλλο είχα σκοπό να ανεβάσω σήμερα, σε άλλο τελικά κατέληξα.

Μια επίσκεψη στο ήσυχο μα πλημμυρισμένο ουσία blog της εκ Κύπρου Παραγράφου (βλέπε σχετικό δεσμό δίπλα) με υποχρέωσε σε μια μικρή στροφή ώστε να συνομιλήσω με όσα μου δημιούργησε η ανάγνωση εκεί.

Ανέσυρα το Κύπρος Χαλκού, γραμμένο το 1988 στο Λονδίνο.

Είναι από τα λίγα που θυμάμαι πως ακριβώς το έγραψα. Την ημέρα, την ώρα, τις συνθήκες.

Ο αδελφός μου έλειπε στην Ελλάδα και είχα παει με το ποδήλατο στο σπίτι του να δω –όπως είχαμε συμφωνήσει, αν ήταν όλα εν τάξει.

Γκρίζο κυριακάτικο μεσημέρι, ψιλή βροχή κι αφού έφαγα τα σουβλάκια που είχα αγοράσει καθ οδόν από τη Garrat Lane κάθισα στο πιάνο, έτσι, χωρίς κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, με μία πολύ ήσυχη και εσωτερική διάθεση.

Σκόρπιες νότες, ένα ντο, ένα λα ένα φα, μια συγχορδία λα μινόρε και μια στροφή ματζόρε σε ντο και, αίφνης άρχισα να απαγγέλλω το ποίημα σα να το διάβαζα από κάποιο αόρατο χαρτί.

Κουβάλαγα πάντα μαζί μου ένα πρόχειρο τετράδιο, βρήκα κι ένα μολύβι και με αγωνία μην ξεχάσω, άρχισα να γράφω.

Βγήκε μονομιάς και, είναι από τα ελάχιστα που έμειναν σχεδόν απαράλλαχτα μέχρι την τελική μορφή που εκδόθηκε σε βιβλίο χρόνια αργότερα.

Συνήθως, κάθε τι μέχρι να πω «μέχρις εδώ» το γράφω και το ξαναγράφω πολλές φορές.

Άλλωστε το χτίσιμο στη γραφή, είναι ακόμα πιο μεγάλη ηδονή από την «έμπνευση», την «αποκάλυψη».

Γεννήθηκα στην Κύπρο, μα έζησα ελάχιστα εκεί, μιας που και οι γονείς, περαστικοί βρέθηκαν στο νησί στην περιπλάνηση της διασποράς:

Αλεξάνδρεια, Κύπρος, Ελλάδα με μια ενδιάμεση στάση στη Βρετανία.

Και τα μόνα που θυμόμουν , ήταν το εκτυφλωτικό φως , η μυρουδιά του φρέσκου αγγουριού που έκοβε η μητέρα στη κουζίνα , οι κότες στην πίσω αυλή , κάποιες γεύσεις κι ελάχιστες αισθήσεις.

Όπως έγραφα στα Μυστήρια της Ναϊάδων, όταν με ρωτούν πούθε είμαι, απαντώ «από την οδό Ναϊάδων στο Παλαιό Φάληρο».

Ωστόσο, το σπίτι της Νικοδήμου Μυλωνά στη Λευκωσία, είναι εκεί, ίδιο και απαράλλακτο με κάποιους άλλους να μένουν εντός του. Ή μάλλον, να συγκατοικούν εκεί εν αγνοία τους, με τα στοιχειά της μνήμης μου.

Στο δρόμο, το φως παραμένει το ίδιο: Αλύπητο στις σκιές, που τις εξαφανίζει τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια. Οι λεμονιές, γιορτή ακούραστη και αήττητη, ακόμα και ελάχιστα να τις αγγίξεις καθώς τις προσπερνάς, σε παίρνουν με το άρωμά τους στο κατόπι για χρόνο πολύ.

Είναι καράβι η Κύπρος.

Όλα τα νησιά, καράβια είναι.

Μόνο που η Κρήτη, η Ρόδος, η Πάτμος, η Κέρκυρα και το Ζάντε έριξαν άγκυρα εδώ και χρόνια.

Η Κύπρος, ακόμα ταξιδεύει ριγμένη στο πέλαγος.

Αλήθεια...

Με τι πυξίδα;

--------------------------------------------------------------------
Κύπρος Χαλκού

Και τι πιο χάλκινο από ένα άστρο που χάθηκε στη στάχτη.

Παντοτινά σ' αγαπούσα,
μέχρι που ο χρόνος σταμάτησε
κι έγινες ένα παιδί που έχασε το δρόμο για το σπίτι.

Τι πιο θλιμένo αλήθεια
απο ένα παιδί που έχασε το δρόμο για το σπίτι;

Προσπάθησε να θυμηθείς.

Βουβά ορυχεία τα σιωπηλά σου μάτια.
Μα δεν μπορεί!
Κάπου θα έχεις μυστικά
Κάπου θα κρύβεις μια κάποια περηφάνεια!

Ελα.
Έλα τις καστανιές και πάλι να φιλήσεις.

Να σκάψουμε το κοκκινόχωμα βαθιά,
να βρούμε Θεμέλια κόκαλα για να φωτίσουμε λευκά
τόσων χρονών σκοτάδι.

Μονάκριβη.

Τόσοι σε θέλησαν, κι εσύ δεμένη στο κρεβάτι
Ξεχνάς στον ύπνο την οδύνη.

Άστρο μου, άστρο Φως!
Που χάλκεψες και γέμισες τουριστικά μπακίρια
θέλω μια σφαίρα να φυτέψω στο μάτι του πασά.

Αρχαίο ψωμί που τρως!

Γεμάτο χώμα και χαλίκι.

Κομμάτια πηλού το σάλιο σου, μα πως το καταπίνεις;

Κοκκίνησεν ο ουρανός, με μια μισή σελήνη.

Κι όσο γαλάζιο σου'μεινε ξασπρίζει στα παράλια.

Στα κύματα που κολυμπούν οι ξένοι.
Στα κύματα που κολυμπούν οι ξένοι.

Και τώρα σ' αγαπώ και θα σ' αγαπώ, μετά το χρόνο ακόμα κι αν ξεχάσεις Κόρη, τ' ονομά σου:

Κύπρος.


Ο πίνακας που κοσμεί το κείμενο είναι το Κάστρο του Rene Magritte.