put your self down slowly( and your cat)

Ήταν οι τρελές αγελάδες, είναι η γρίπη των πτηνών και τώρα, μας δίνουν και οδηγίες για τις γάτες μας, ενώ έχουν αρχίσει κάποιοι σκόρπιοι ψίθυροι για το χοιρινό, τουλάχιστον σύμφωνα με κάποια σημερινά ρεπορτάζ του Euronews.

Έχω βαρεθεί να βλέπω στις ειδήσεις κότες και κοτέτσια. Βέβαια και πριν ξεσπάσει όλη αυτή η ιστορία, η ελληνική τηλεόραση, πάλι με κοτέτσι έμοιαζε , γεμάτη λογής λογής κοτούλες και κοκοράκια με πολύχρωμα πούπουλα και ύφος «εγώ είμαι και κανείς άλλος, κοιτάξτε με τι κούκλα που είμαι, καμαρώστε με πόσα ξέρω εγώ» κλπ.

Χτες, προχθές, δεν θυμάμαι ποια μέρα ήταν, μείναμε εμβρόντητοι, όταν στο δελτίο ειδήσεων της Δορυφορικής ΕΡΤ που βλέπουμε εδώ στην Κύπρο, δόθηκαν σχεδόν δέκα λεπτά για την παρουσίαση του πρώτου μυθιστορήματος του δημοσιογράφου κου Λακόπουλου.

Γιατί άραγε;

Θα το καταλάβαινα , αν το δελτίο ειδήσεων , είχε κάθε μέρα, ένα ένθετο (ως όφειλε) για τα βιβλία και τις τέχνες. Αλλά έτσι; Γιατί αυτή η επιλεκτικότητα; Ε, προφανώς, γιατί ο Χ είναι «δικός». Ενδιαφέρον ήταν πως για το βιβλίο και το περιεχόμενό του, δεν ακούστηκε ούτε λέξη, παρά μόνο επίμονες παραινέσεις του τύπου «πρέπει να το διαβάσετε όλοι» «το διάβασα μέσα σε ένα σαββατοκύριακο» «κόβει την ανάσα» και άλλα ανάλογα ενδελεχή. Και όλα αυτά από τους γνωστούς αενάως ανακυκλούμενους. (Μίμης Ανδρουλάκης κ.α.)

Παρένθεση ήταν αυτό, συνειρμός που ...αυγάτισε με τις κότες.

Γρίπη των πτηνών λοιπόν και τώρα σε κύκλο προστασίας και οι γατούλες μας.

Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτά. Σας θυμίζω πως στις μέρες μας, τα προϊόντα που παράγονται φυσικά- τα λεγόμενα Βιολογικά και έχουν τη γεύση και τ αρώματα που είχαν οι...πρόγονοί τους, είναι πανάκριβα και είδος πολυτελείας.

Σύμφωνα δε με τις έρευνες αγοράς, «αφορούν καταναλωτές μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής και οικονομικής τάξης και με μορφωτικό επίπεδο πάνω από το μέσο».

Χρόνια τώρα, όλοι λέμε μεταξύ μας, το...αγγουράκι βρε παιδί μου, δε μοσχοβολάει όπως κάποτε. Οι ντομάτες είναι φουσκωμένες από τις ορμόνες και άγευστες.

Και όπως σημείωσα πιο πάνω, τρελές αγελάδες, πειραγμένα γάλατα, παραμορφωμένα φρούτα (είναι τόσα που ακούμε κάθε τόσο που δεν τα θυμάμαι) και τώρα μετά τις κότες η διατροφική παράνοια, η αρρώστια, επιβάλλει αλλαγή στη ρουτίνα των Γατών μας.

Εγώ λεω, πως είμαστε ακόμα στην αρχή. Και ακόμα λεω, πως δεν βλέπω καμία ελπίδα αντιστροφής όλων αυτών των φαινομένων.

Εγώ ξέρω, είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που δεχόμαστε και τόσο σοβαρές που τείνουμε είτε να τις ξεχνάμε είτε να μην τις συνδυάζουμε μεταξύ τους.

Το 1973 στην Αμερική, όταν ακόμα η λέξη Οικολογία και η έννοια προστασία του περιβάλλοντος δεν είχαν μπει στο λεξιλόγιο μας, γυρίσθηκε μια ταινία παγκοσμίως άγνωστη στο ευρύ κοινό αλλά με μπόλικες χιλιάδες φανατικούς σε όλον τον κόσμο. Μεταξύ αυτών και εγώ.

Βρισκόμαστε στο έτος 2022. Η ανθρωπότητα κυριολεκτικά αποδιοργανωμένη από την βαρύτατα ασθενούσα φύση δεν μπορεί να φαει «φυσιολογικά» .

Η διατροφική αλυσίδα έχει διαταραχθεί, ο υπερπληθυσμός έχει δημιουργήσει τεράστιες ανάγκες και, η κεντρική εξουσία , την οποία ποτέ δεν βλέπουμε αλλά νιώθουμε πως είναι «κάπου» έχει δημιουργήσει το θαυματουργό μπισκοτάκι που περιέχει όλες τις αναγκαίες πρωτεΐνες για τη διατροφή των ανθρώπων.

Το φαινόμενο του Θερμοκηπίου έχει ανεβάσει τη θερμοκρασία στα ύψη, οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στις πόλεις με το ζόρι και κάθε πρόσβαση προς τη φύση απαγορευμένη αυστηρά, οι πλούσιοι ζουν σε ειδικές πολυτελείς ζώνες (με τις γυναίκες να περιλαμβάνονται στον εξοπλισμό του σπιτιού) .

Ντομάτες, μαρουλάκια, αγγουράκια, κρέας κλπ είναι είδη σε απόλυτη ανεπάρκεια και η κατανάλωσή τους –όπως και η παραγωγή τους, είναι αυστηρά παράνομα -εκτός αν ανήκεις στην "νομενκλατούρα''.

Κάποιοι ελάχιστοι, νοσταλγοί του αμαρτωλού παρελθόντος , παρανομούν σε υπόγεια και άλλα κρυφά σημεία συναλλαγής.

Η αγοροπωλησία μιας ντομάτας, μοιάζει με την αντίστοιχη συναλλαγή για κάποιο πανάκριβο ναρκωτικό...

Μέσα στο ασφυκτικό και κλειστοφοβικό πλαίσιο που δημιουργεί η ταινία υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα δευτερεύοντα στοιχεία.

Για παράδειγμα, στην πόλη (Νέα Υόρκη) διάσπαρτα είναι εγκατεστημένα τα λεγόμενα «Αναχωρητήρια» . Ειδικοί χώροι στους οποίους οι άνθρωποι πάνε όταν νιώσουν πως το τέλος τους πλησιάζει.

Είναι καταπληκτική η σκηνή στην οποία ο μέντορας του Detective Robert Thorn πάει στο Αναχωρητήριο για να τελειώσει τη ζωή του με τη βοήθεια μιας ένεσης.

Μπαίνει στον ειδικό θάλαμο, ξαπλώνει στο άνετο ανάκλιντρο και δίνει την παραγγελία του. Έχει το δικαίωμα να πεθάνει ακούγοντας τη μουσική της επιλογής του και βλέποντας επίσης όποιες εικόνες ζητήσει. Η ειδική οθόνη κατεβαίνει απέναντί του και από τα ηχεία ξεχύνεται η 7η συμφωνία του Beethoven , η γνωστή και σαν Ποιμενική. Η οθόνη, γεμίζει με απέραντους κάμπους από στάρια γερμένα από το αεράκι, από κύματα που φουσκώνουν και σκανε στα βράχια των ακτών , από δέντρα που βαραίνουν με αστραφτερά πορτοκάλια και φύλα πράσινα που γυαλίζουν στο φως. Πεθαίνει, με ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του καθώς θυμάται τον κόσμο που γνώρισε όταν γεννήθηκε πολύ πριν γίνουν όλα ένα μπισκοτάκι.

Το καταπληκτικό μπισκοτάκι, το περίφημο Soylent Green της εταιρίας Soylent Corporation. Παράγει τρία μπισκότα, το red, το yellow και το green που δίνει και τον τίτλο στην ταινία, η οποία έχει στηριχτεί στη νουβέλα Make room make room! του Harry Harrison .

Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας ο Detective Robert Thorn δοσμένος πολύ καλά από τον Charles Heston ερευνά τον φόνο ενός υψηλά ιστάμενου αξιωματούχου της . Soylent Corporation.

Μέσα από την έρευνα, αρχίζει και ξετυλίγει το μυστήριο των συστατικών του μπισκότου για τα οποία το κοινό δεν έχει ιδέα. Οι φήμες το θέλουν να είναι φτιαγμένο από πλαγκτόν ή σόγια, αλλά οι ίδιες φήμες λένε πως ούτε πλαγκτόν υπάρχει πια ούτε σόγια. Τελικά ο Detective θα ανακαλύψει πως η περίφημη Soylent Corporation είναι αυτή που έχει δημιουργήσει και στήσει παντού τα περίφημα Αναχωρητήρια, ώστε να προμηθεύεται απ ευθείας την πρώτη ύλη για τα μπισκοτάκια της.

Ανθρώπινα φρεσκοπεθαμένα σώματα.

Το πρόβλημα της διατροφής, έχει λυθεί μέσα από έναν έμμεσο κανιβαλισμό.

Η ταινία λοιπόν, γυρισμένη το 1973. Εμείς, εδώ , 21ος αιώνας και 2006.

Υπάρχουν στιγμές, δεν το κρύβω, που χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί δεν είμαι πια 20 χρονών ώστε να έχω μπροστά μου σίγουρα άλλα 50 χρόνια ζωής. Ο κόσμος, υποβαθμίζεται συνέχεια και όλοι παρακολουθούν περίπου αδιάφορα το τι συμβαίνει.

Την ίδια στιγμή που όλα είναι ανήσυχα και ανακατωμένα, από τις κλιματολογικές συνθήκες μέχρι το φαγητό μας και από αυτό μέχρι τις γάτες μας η Nasa προκηρύσσει εδώ και 4-5 χρόνια αλλεπάλληλους ειδικούς διαγωνισμούς στην επιστημονική κοινότητα με μικρές ανακοινώσεις που σπάνια σχολιάζονται από τα Μέσα Ενημέρωσης.

Ανακοινώσεις που έχουν να κάνουν κυρίως με πατέντες και ευρεσιτεχνίες για την μετάλλαξη της ατμόσφαιρας του πλανήτη Άρη σε αναπνεύσιμο και του εδάφους σε καλλιεργήσιμο. Όλα αυτά, σε δυο στάδια.

Πρώτα για μικρές κλειστές κοινότητες των 1300 περίπου ανθρώπων σε ειδικούς θόλους και μετά , σε έναν ορίζοντα 80 με 100 χρόνια για όλο τον πλανήτη. Η τελευταία ανακοίνωση για τέτοιο διαγωνισμό που είδα εγώ, ήταν τον περασμένο Οκτώβριο στην ηλεκτρονική σελίδα της Guardian αλλά και του in.gr.

Όλο και πιο πολύ, νιώθω πως η μοίρα που επιφυλάσσουν για τη Γη, είναι η μοίρα ενός τριτοκοσμικού πλανήτη.

Soylent Green...; Σας φαίνεται απίθανο δηλαδή κάτι τέτοιο; Τα σκάνδαλα και η αίσθηση απειλής που υπάρχει στον κόσμο, η καχυποψία, κάλλιστα θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κεντρικά ολιγοπώλια με τη σφραγίδα 4-5 μεγάλων πολυεθνικών εταιριών που θα αναλάβουν να τρέφουν τον κόσμο με «σιγουριά» «ασφάλεια» και «νοστιμιά» σε ποικιλία « αλησμόνητων γεύσεων για κάθε γούστο» με όλα τα «απαραίτητα θρεπτικά συστατικά» χωρίς πια «κανένα φόβο από το...βρώμικο παρελθόν»

Πουτ δεμ ολ ντάουν. Δε κοτς, δε cats, δε τομάτος , δε αρνάκι ψητό, δε χοιρινό κρασάτο, ....put your self down slowly man…! Και μακριά από γάτες.