Ποιώ - Κάνω - Δημιουργώ.Ποιητής.
Τι είναι η Ποίηση; ...
Τι είναι η Πατρίδα μας;
Και δεν με απασχολεί το τι "Είναι η Ποίηση στις μέρες μας" όπως ίσως θα μπορούσε κάποιος να βάλει το ζήτημα, αν υποθέσουμε βέβαια πως υπάρχει ένα τέτοιο θέμα.
Ποίηση Τραγούδι.
Για αυτό μιλώ.
Και δεν εννοώ εδώ τη "μελοποίηση".Ούτε τα "στιχάκια" ή τις ομοιοκαταληξίες.
Η Ποίηση, είναι τραγούδι (τραγουδώ-εω: εξυμνώ δια φράσεων ποιητικών / Δημητράκου 1964).
Πρέπει να τραγουδιέται από τους Ποιητές, να απαγγέλλεται, να περιφέρεται στη κοινωνία να προφέρεται και να προσφέρεται με Πάθος στους ανθρώπους.
Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός.
Ανατρέπει το Χρόνο στο συναίσθημα, ακόμα και στην πιο «δύσκολη» μορφή της. Εάν είναι αληθινή, διαθέτει πάντα το πλέον ευθύβολο όπλο.
Την έννοια που εκπορεύεται από την Λέξη, έννοια που συνυπάρχει εξ' απαλών ονύχων με την μουσική του ήχου αυτής της Λέξης, με τη μουσική που συνθέτουν όλες οι συντεταγμένες λέξεις μαζί...
Το Ποίημα.
Φτάνω να πω, πως η Ποίηση, οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές όπως ακριβώς θα Λειτουργούσε το Λόγο της η όποια Εκκλησία προς το όποιο εκκλησίασμα...
Τι άλλο θα όφειλε να είναι μια Εκκλησία από την μεταλαμπάδευση του δράματος και της ευφροσύνης; Ας μην λησμονάμε και την έννοια της λέξης ''Εκκλησία'', εννοώ ασφαλώς την προχριστιανική.
Τι το διαφορετικό έχει η Ποίηση;
Στην Ποίηση μάλιστα, ο πυρήνας της αγωνίας δεν ξεκινά από τους Θεούς και τη θέση του Ανθρώπου απέναντί τους - δια των Θεων.
Η Ποίηση είναι ο δια του Ανθρώπου Λόγος Μνήμης για το τι του συμβαίνει (των Θεών συμπεριλαμβανομένων) με το φορτίο της βιωματικής του εμπειρίας στο Χρόνο.
Η Ποίηση, είναι νομίζω, η συγγενέστερη προς τη Φιλοσοφία Τέχνη, κρατάει όμως την πολύτιμη διαφορά της θυμικής διαδικασίας στη δημιουργία της γεγονός που την εξοπλίζει με ένα ισχυρό επικοινωνιακό όπλο, το Νοήμον Συναίσθημα.
Φαντάζομαι, πως ο κάθε Δημιουργός Άνθρωπος μπορεί να ισχυρισθεί τα ίδια, για την Τέχνη που ασκεί, με ίσως κάποιες διαφορές που ορίζονται από τις εκάστοτε ιδιαιτερότητες του αντικειμένου.
Αυτό πάντως που με ωθεί να γράφω αυτά που γράφω εδώ, έχουν ως αφορμή την τάση που έχουμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι πάντως ή έστω ανεπίτρεπτα πολλοί να αποδεχόμαστε την Ποίηση, σαν μια Τέχνη ερμητική που λειτουργεί αεροστεγώς, στο περιθώριο της ζωής, πράγμα που πιστεύω πως αντιτίθεται στην ίδια τη φύση της Τέχνης και της Ποίησης βέβαια.
Η Ποίηση, πρέπει να βγει έξω.
Δεν ισχυρίζομαι πως αυτό είναι εύκολο, η "πρόσωπο με πρόσωπο" έκθεση σε ένα άγνωστο κοινό είναι πάντα ένα δύσκολο ξεγύμνωμα, αλλά γιατί αυτό το ξεγύμνωμα να μη δρα διττά και αμφίσημα για όλους;
Ποιος είπε ότι το λεγόμενο κοινό... οι ακροατές δεν είναι διαθέσιμοι στο να παρασυρθούν στην ταλάντωση που πηγάζει από μια παλλόμενη φωνή ενώ αυτή κοινωνεί την αλήθεια της;
Πολύ περισσότερο πάντως οι Ακροατές από όσο οι Αναγνώστες.
Ακούω συχνά ,πως η Ποίηση δεν διαβάζεται και γι αυτό τάχα δύσκολα εκδίδεται.
Η Ποίηση όμως, εκπέμπεται δια του προφορικού ζέοντως Λόγου και μετά ο Ακροατής, με τον αντίλαλο της Απαγγελίας στη Μνήμη, έχοντας πλέον αποκρυπτογραφήσει και διαγνώσει τους ζωτικούς τονισμούς, μετατρέπεται σε εύφορο, γόνιμο και καρποφόρο Αναγνώστη.
Είναι τουλάχιστον παράδοξο στην Ελλάδα, η Ποίηση να είναι τόσο περιθωριοποιημένη όταν πρόκειται για την πιο αρχαία και πάραυτα ζωντανή Τέχνη του τόπου.
Εξ ομμάτων δ' ήστραπτε σελας αντιλαλεί ο Αισχύλος και η φωνή του φθάνει μέχρις εδώ να γεμίσει δύναμη και πίστη τους διαθέτοντες φωνή.
Φωνή, που με κόπο μεγάλο και οδύνη κρατούν σθεναρή οι ολίγοι, σε μια κοινωνία που ορίζεται όλο και πιο ασφυκτικά από μέτρα και κανόνες έξω από τις ανθρώπινες διαστάσεις.
Εδώ λοιπόν, μπαίνει ακόμα μια έννοια, αυτή της ευθύνης.
Ναι, της ευθύνης και δεν το λέγω αυτό με τον τρόπο που πριν από όχι πολλά χρόνια μιλούσαμε για στράτευση.
Όχι, όχι, όχι. Οι σημαίες, ή μάλλον οι σημαιοφόροι φρόντισαν να ασελγήσουν με τον απεχθέστερο τρόπο στο πολυτιμότερο κομμάτι μας, στα όνειρα μας...
(Χωρίς να τα ακυρώσουν ασφαλώς.)
Η ευθύνη είναι προσωπική και καθίσταται κοινή και συνολική μόνο από την συγκυρία της ανάληψης της από κάποιους λίγους, πολλούς, δεν έχει σημασία.
Η ευθύνη είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε έναντι των πυροβολισμών που δεχόμαστε καθημερινά από τις επαναληπτικές καραμπίνες των πάσης φύσεως αρμοδίων για την αισθητική που μας παιδαγωγεί.
Το βάρος είναι μεγάλο, έναντι όλων αυτών που με κάθε τρόπο έχουν βαλθεί να μας αλλάξουν με το ζόρι και να μας κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί έτσι αποφάσισαν πως πρέπει για το καλό μας και για το... καλό της Ελλάδας.
Για το καλό μας, είναι που μας θέλουν κυριολεκτικά να είμαστε εκτός τόπου και χρόνου, ζαλισμένοι, απορημένοι, άπραγοι κι ανίκανοι να προβάλλουμε την οργή μας... οργή, για την οποία φτάνουμε να αμφιβάλουμε για την ορθότητα της μερικές φορές, αν είναι δυνατόν!
Ίσως πάλι, όλα όσα συμβαίνουν καλώς να συμβαίνουν, γιατί έτσι πρέπει, γιατί θα... εκσυγχρονισθούμε θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, γιατί αλλιώς θα χαθούμε ως έθνος κλπ κλπ κλπ ...Μα ακόμα κι αν είναι έτσι, τότε, η ανάγκη για την ύπαρξη ενός Αντίβαρου Λόγου, είναι έντονη, για να υπάρξει μια στοιχειώδης ισορροπία.
Αλίμονο αν η Αλήθεια μονό-πωληθεί -όπως τείνει- από τους τεχνοκράτες, τους επαγγελματίες πολιτικούς, τους managers και τους κάθε λογής διάφορους που σαν αποκλειστικό όραμα έχουν την συντήρηση της όποιας μορφής εξουσίας διαθέτουν.
Η Ποίηση, ανέκαθεν άνηκε στη Ζωή.
Από την αρχαία Ελλάδα έως τη δημοτική παράδοση, τους ποιητάρηδες της Κύπρου, έως τους Τροβαδούρους της Δύσης, η Ποίηση ήταν και είναι ο Λόγος της Μνήμης, ο Λόγος της Προφητείας.
Και, η Ποίηση δεν έφυγε ούτε στιγμή από την πατρίδα της, παρέμεινε ζωντανή, όρθια, μέρος μιας παράδοσης άσβεστης αιώνων .
Περιμένει λοιπόν να ξαναμπεί στη μάχη, πρέπει να ξαναμπεί στη μάχη να αναδείξει τη δύναμη του Λόγου της.
Σε αυτό, οφείλουν να συμβάλλουν οι εκδότες και οι Δήμοι "καθ' άπασαν την επικράτεια" και βέβαια οι Ποιητές, σπάζοντας την ενίοτε αυτάρεσκη ερμητικότητά τους.
Ο Ποιητής, είναι ένας παραμυθάς.
Κουβαλάει εντός του, τους μύθους και τα φαντάσματα του και ό,τι καταγράφει, ακόμα και στον πιο κλειστό υποκειμενισμό της έκφρασής του, η αλήθεια αυτού του υποκειμενισμού, σε συνάρτηση με το έρμα του Λόγου που διατυπώνει, αφορά κυριολεκτικά τους πάντες, αφορά τον κόσμο ολόκληρο.
Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη.
Διψάει γι αυτή και το δείχνει συχνά. Χωρίς έπαρση, χωρίς φόβο, με αγάπη, το Ποιητικό σώμα της Ελλάδας, πρέπει να προσεγγίσει την ψυχή των Ελλήνων, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από όσα την συντήρησαν στους αιώνες:
Από τη Σκέψη και τ Όνειρο. Ή αν θέλετε, από το Σκεπτόμενο Όνειρο.
Ποιητήν πάντα στοχάζεσθαι ψυχαγωγίας, ου διδασκαλίας, ο ποιητής στην ψυχή μιλά, δεν κάνει διδασκαλία, έλεγε ο Ερατοσθένης ...
Μήπως χάνουμε την Ψυχή μας σιγά σιγά;
Μήπως χάνουμε την Σκέψη μας επίσης;
ο πίνακας στην κορυφή είναι ο Apollo and Marsyas του Palma Giovane. Γεννήθηκε στη Βενετία το 1544 όπου και πέθανε το 1626
21 σχόλια:
Καλημέρα φίλε μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν το γνωστό, πλην όμως όχι κλισέ, "στην Ελλάδα είθισται"...
Αλλά και το δεύτερο που μού ήρθε στο μυαλό... "τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις, εδώ δεν αγαπάνε τους τρελλούς..."
Υπάρχει μια βαθιά αντιπάθεια για την ποίηση στην πλειοψηφία αυτόυ τού λαού. Ίσως γιατί η πλειοψήφία αυτού του λαού ΓΡΑΦΕΙ ποίηση , ή κάτι σαν, οπότε κάθε "ποίημα" τους ακούγεται ανταγωνιστικά....
Ναι, είναι παράδοξο, αυτός ο λαός που ΓΡΑΦΕΙ ποίηση ίσως όσο κανένας άλλος,να μην ΔΙΑΒΑΖΕΙ (γιατί για να την ακούσει... μόνο τις Δευτέρες 10-12 Σ;) ποίηση.
Να τελειώσω με την τελευταία σκηνή από τον Δρα Ζιβάγκο...
"Κανείς δεν αγαπάει την ποίηση, όσο οι Ρώσοι. Επομένως, κανείς δεν αγαπάει τους Ποιητές, όσο οι Ρώσοι"....
Αλλά στη Ρωσία τα σπουργίτια δεν φεύτγουν όταν τα πλησιάζεις, δεν φοβούνται τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν τι σημαίνει ανθρώπινη κακία....
Καλημέρα ξανά!
Εδώ έχει μια μουντίλα που μας έχει διαλύσει, αλλά κάπου κάπου σκάει, ο Ανατέλλων.... δεν θ'αργήσει να θριαμβεύσει.
''Η Ποίηση ήταν και είναι ο Λόγος της Μνήμης''.
Δεν έχω ακούσει ΠΟΤΕ ομορφότερο ορισμό της Ποίησης!
ΟΧΙ,δεν θα μας αλλάξουν,δεν θα μας κάνουν να τους μοιάσουμε,ΟΧΙ!
Να είσαι πάντα γερός δύοντα!
Βρίσκω την ποίηση πολύ πιο προσωπικό τρόπο έκφρασης από την πεζογραφία, π.χ. Έτσι δεν είναι πολλά τα ποιήματα που με έχουν αγγίξει(προφανώς γιατί μου θύμισαν δικές μου εμπειρίες ή σκέψεις), ίσως γιατί υπέθεσα ότι ο δημιουργός τους κάτι άλλο εννοούσε από αυτό που εγώ καταλάβαινα, ίσως γιατί κάποια τα θεώρησα επιτηδευμένες ασκήσεις ύφους (άρα ψεύτικα), ίσως γιατί κάποια απλά δεν τα κατάλαβα. Η φράση "τί θέλει να πει ο ποιητής?" δεν είναι τυχαία πιστεύω. Το θέμα είναι ότι ο ποιητής λέει πάντα (?) αυτό που θέλει κι εμείς καταλαβαίνουμε αυτό που θέλουμε (ή αυτό που μπορούμε).
Ποίηση δεν έγραψα ποτέ.
Διευκρινιστική ερώτηση προς Μ13:
"Ελάχιστοι είμαστε αυτοί που μας αγγίζει η ποίηση περισσότερο από τη Eurovision..."
Να υποθέσω ότι αναφέρεσαι στους συνομηλίκους σου?
Μ ε ρ ι κ ά μόνο από ό,τι είναι η ποίηση:
Λανθάνουσα κοινή ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό
(Μ. Σαχτούρης)
Σφαγμένη εντός σου μια ερώτηση που δε λέει να σωπάσει
(E. Κακναβάτος)
Ακραία δυνατότητα μιας άνοιξης
(Νίκος Φωκάς)
Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα
(Γ. Σεφέρης)
Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ
(Γ. Σαραντάρης)
Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε τα πρόσωπά μας
(Μ. Αναγνωστάκης)
Η ποίηση ανέρχεται, άλλη μια φορά χάνεται από την υπόστασή σου Έλληνα σκληροτράχηλε να εμπνέεσαι άντε
(Ο. Ελύτης)
Για μένα, προσωπικά, είναι συν τοις άλλοις και Ανάγκη
Μήπως χάνουμε την Ψυχή μας σιγά σιγά;
Μήπως χάνουμε την Σκέψη μας επίσης;
Aυτό πολύ θα το ήθελαν κάποιοι, όλοι αυτοί που για το καλό μας, μαγείρεψαν τη γλώσσα και νομίζω έχουν και άλλα σχέδια, λατινοτραφή..
Οι απόψεις μου τόσο ίδιες με τις δικές σου, καταγράφηκαν εδώ.
"Η ποίηση είναι καθρέφτης διαθλαστικός και ο ποιητής με τρόπο μυστικής επικοινωνίας, τα λέει όλα...." καθώς και
"Η ποίηση γεφυρώνει την έννοια του χώρου και του χρόνου, της παρουσίας και της απουσίας",
γράφω αλλού.
Πολύ μου αρέσει που θέτεις το δάκτυλο επι των τύπων των ύλων.
Μας έπνιξε όχι μόνο η βιοπάλη, η μιζέρια της καθημερινότητας αλλά οι λάλοι, οι κουφολόγοι που ως ειδήμονες αποπροσανατολίζουν απο τηλοψίας.
Ξεχάσαμε να τραγουδάμε τους καϋμούς και τις χαρές μας, ακόμα και να χορεύουμε.
Και τα δυο, βασίζονται όχι μόνο στο μεράκι, αλλά στο μέτρο και στον τόνο.-
Άκουσα κάποτε, πως το καλύτερο παιδί της Φιλοσοφίας είναι τα μαθηματικά. Αν λοιπόν τα μαθηματικά είναι ο ιδανικότερος τρόπος να προσεγγίσεις την φιλοσοφία, τότε ίσως ποίηση είναι ο "λαϊκός" τρόπος προσέγγισής της.
Ο ποιητής δεν δημιουργεί για τον εαυτό του, στην ουσία δημιουργεί γι'αυτούς που θα αποδεχτούν το έργο του. Δεν είναι ένα κομμάτι έξω από την μάζα που τον διαβάζει... είναι ίσως το αντιπροσωπευτικότερο κομμάτι της μάζας που τον διαβάζει.
Ο ποιητής θα πάρει τον αναγνώστη από το χέρι και θα τον οδηγήσει μέσα από μονοπάτια εύκολα στην σκέψη σε νοήματα τεράστια.
Ο μάυρος γάτος είπε πως υπάρχει μια αντιπάθεια στην ποίηση από την πλειοψηφία του λαού. Θεωρώ πως αυτό είναι λάθος. Υπάρχει μια άγνοια της πλειοψηφίας του λαού για την ποίηση. Ποίηση είναι ο "βαρύς" Εμπειρίκος, ποίηση είναι και ο πεσιμιστής Καρυωτάκης. Ποίηση όμως είναι και ο Σουρής, είναι και ο Καββαδίας (ποιός δεν έχει τραγουδήσει ή έστω ακούσει το "μαχαίρι"; και πόσοι από αυτούς που το άκουσαν κατάλαβαν πως ακούν ποίημα; )
Υπάρχει ένα έλλειμα παιδείας. Κανείς δεν συνέδεσε ποτέ σε κανένα σχολικό πρόγραμμα τα αρχαία Ελληνικά με τα μαθηματικά και τα μαθηματικά με την λογοτεχνία. Κανείς δεν είπε στους μαθητές ποτέ πως το μεγαλύτερο ίσως ποιητικό έργο ήταν η Ευκλείδιως γεωμετρία. Όταν λοιπόν κανείς δεν είπε σε αυτό το λαό τι σημαίνει η λέξη "ποιώ", πώς περιμένει κάποιος από αυτόν ακριβώς το λαό, να λατρέψει την ποίηση, να κάνει κολλητό του τον ποιητή, και να αντιληφθεί πως ποίηση είναι η ίδια του η ζωή;
(c)Ο φέρων το φως
Καλημέρα σας, από την (και πάλι) συννεφιασμένη Λευκωσία. Πρωινός καφές –στο σπίτι ακόμα και, διαβάζω τα όσα ενδιαφέροντα λέτε. Έχουμε και λέμε λοιπόν…:
@Μαύρε Γάτε, θα διαφωνήσω. Νομίζω απλουστεύεις λίγο τα πράγματα, τα οποία σπάνια είναι άσπρο-μαύρο . Έχω βρεθεί πολλές φορές σε εκδηλώσεις –και δε μιλάω για την Αθήνα, μιλάω από τα Χανιά μέχρι την Αλεξανδρούπολη και είδα με τα ίδια μου τα μάτια και ένιωσα στην επιδερμίδα μου τη Συμμετοχή και την Κοινωνία των ανθρώπων με την Ποίηση όταν αυτή τους πλησιάζει απλά, με συγκίνηση πραγματική χωρίς έπαρση , ύφος και δήθεν. Όπως ταυτόχρονα ή και παράλληλα ηθοποιοί, μπορούν να σου διηγηθούν θαυμαστές, εκπληκτικές θα έλεγα αντιδράσεις στα πιο απίθανα χωριά και επαρχίες σε παραστάσεις , καλές παραστάσεις Αρχαίου Δράματος.
Δεν ένιωσα ποτέ πως υπάρχει «βαθειά αντιπάθεια»….Υπάρχει ίσως και, καλά κάνει, αποστροφή στους διάφορους που με ύφος χιλίων καρδιναλίων περιφέρονται εδώ και εκεί κάνοντας διάφορες αρπαχτές μέσω Υπουργείου Πολιτισμού. Ο κόσμος, ο πολύς, διψάει και σαν συναντήσει Αλήθεια, πλησιάζει και πλησιάζει πολύ. Και ακριβώς αυτή η γνώση είναι που με κάνει έξαλλο με όλους αυτούς τους φελλούς είτε παρακοιμώμενους της εκάστοτε εξουσίας είτε κολλητούς της μιας ή της άλλης παράταξης, όλους αυτούς που πουλάνε γκλαμουριά και σκουπίδια και που θέλουν με το στανιό να επιβάλλουν την δική τους πραγματικότητα παντού.
Ναι, στην Ελλάδα γράφει ο πάσα ένας. Λένε μερικοί πως είναι και η γλώσσα μας «εύκολο» εργαλείο για την ποιητικότροπη έκφραση που δεν είναι βέβαια αναγκαία καλή ποίηση. Αλλά και αυτό, δεν είναι κακό. Το ότι εκατομμύρια ίσως Έλληνες σκαρώνουν στιχάκια (και έχω δει σε αυτό το επίπεδο μερικά πολύ καλά πράγματα) σημαίνει πως η Ποιητική Παράδοση στον τόπο είναι πράγματι περασμένη στο αίμα. Για αυτό είναι και Παράδοση άλλωστε. Και μέσα από το Πολύ, έχουν ελπίδες –κατά συνέπεια Πολλές να αναδυθούν και τα διαμάντια. Όταν λέω να αναδυθούν, εννοώ να υπάρξουν και όχι να «αναγνωριστούν» δημοσίως.
@Λαθρεπιβάτη , ήρθα στην Καβαφική σου γωνιά, ωραίο το τσάι!
@Απουσία, θαρρώ δεν πρέπει να καινοτόμησα με αυτό τον «ορισμό» είμαι βέβαιος πως έχει ξαναγραφτεί με τα ίδια ή άλλα παρεμφερή λόγια, μιας που στην Ποίηση η αίσθηση της Μνήμης είναι διάχυτη σχεδόν σε όλους τους Ποιητές.
Συμπληρώνοντας τώρα, θα έλεγα πως η Ποίηση, είναι η μοναδική «Αληθινή Προς-Ευχή του Ανθρώπου προς το Είναι του»
@C.D. Η Τέχνη αν Είναι, τότε δεν έχει σημασία αν πρόκειται για το συγκλονιστικό Waste Land του Elliot , για μια σονάτα του Beethoven ή για έναν πίνακα του Magritte.
H Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, είχε πει κάποτε το εξής πολύ απλό και αληθινό «δεν υπάρχει αντικειμενικό στην Τέχνη, τα πάντα είναι υποκειμενικά. Και όσο πιο Υποκειμενικά, τόσο και πιο Γενικά»
Ο Δημιουργός «χτίζει» το έργο του, ξεκινώντας από ένα προσωπικό ερέθισμα από ένα βιωματικό στοιχείο –ακόμα και αν το έργο είναι «παραγγελία» και μετά το διυλίζει έτσι, ώστε να υποστεί-το έργο- μια αναγωγή. Στην Ποίηση, επειδή ο Λόγος είναι πολύ πυκνός αυτό αποκτά συχνά μια μορφή σχεδόν κρυπτογραφίας όπου μόνο ο Ποιητής μέσα του ξέρει τι ακριβώς ήθελε να πει –χωρίς να είναι κανόνας αυτό- και από κει και πέρα, ο καθένας αναγνώστης ο κάθε γόνιμος αναγνώστης προβάλλει στο Ποίημα δικά του στοιχεία. Μα αυτό, είναι και η ευτυχία στην Τέχνη.
Τι θέλει να πει ο Ποιητής; Όπως το λες: Αυτό που καταλαβαίνει ο κάθε ένας. Αυτό θέλει να πει, ακριβώς.
@Μ13…ευχαριστώ. Ίσως έχεις δίκιο, ίσως όχι. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους ή για άλλους. Για μένα, η Ποίηση ή αν θέλεις η «τριβή» με την Τέχνη, είναι τρόπος ζωής και δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου ακόμα και αν υπάρχει μια Eurovision κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά. Αλλά και πάλι, σε παραπέμπω σε αυτά που έγραψα στον φίλο μας τον Μαύρο Γάτο. Εγώ, βλέπω ΚΑΙ αυτά γύρω μου.
@Κυκλοδίωκτον , θαυμάσιο το κέρασμα ευχαριστώ πολύ! Ασφαλώς και είναι Ανάγκη, όχι η Ποίηση, αλλά η παρουσία της Τέχνης στη ζωή. Ή καλύτερα ακόμα της Αισθητικής.
@Κατερίνα θα επισκεφθώ το λινκ σου σε λίγο. Αλλα, συμφωνώ απόλυτα με το Μέτρο και τον Τόνο, όπως τα θέτεις. Ακριβώς έτσι.
@Anonymous, δεν έχω να προσθέσω κάτι στο σχόλιό σου. Προσυπογράφω 100%. Έτσι και αλλιώς, αυτό που αποκαλείς «έλλειμμα παιδείας» προσδιορίζει σχεδόν κάθε εκδήλωση της καθημερινότητας στην Ελλάδα.
Thanks for posting comments on my blog. Will have to get a translator to read this, but am interested to see what you're writing about. BTW, after so many years living in the US, we feel as if we are going backwards in time, in situations such as you stated in your post. At least the government doesn't want you to be free to express yourself. Very strange. Thanks again for your visit! Peace from the US> Cheers!
Too bad about translating...your blog would be of interest to me!!! Although we did have a choice of Spanish/French in school, back in the day, we never really thought we'd need to learn anything else. How silly! Plutarch was a good read for me in the 80s. Well, Thanks again and am real sorry I won't be able to read you here ; (
Cheers!
Ανατολή μου, δεν χάνουμε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Γιατί; Επειδή τα παιδιά που είναι αγνά, έχουν και Ψυχή και Σκέψη.Εμείς (οι άλλοι) πιθανώς να μην την βλέπουμε.
"Μήπως χάνουμε την Ψυχή μας σιγά σιγά;
Μήπως χάνουμε την Σκέψη μας επίσης;"
Θα έλεγα ότι ...εκεί που πάει να δύσει, όλο κι ανατέλλει. Δεν το λέω ποιητικά, από τη βόλτα μου στη μπλογκόσφαιρα το λέω. Και το πιστεύω. Για πολλούς λόγους, ένας κι εσύ.
Φίλτατε, μπορώ να έχω ένα email από εσάς;
alombar42 παπάκι alombar42 τελίτσα com
Ευχαριστώ και συγγνώμη για το άσχετο :)
Η Ποίηση, ανέκαθεν άνηκε στη Ζωή.
:)
Η ποίηση άνηκε στη ζωή ή η ζωή είναι ποίηση;;;
Ή όλη διαδικασία της σύλληψης και το τι συμβαίνει κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης στο γυναικείο σώμα είναι ποίηση. Η γέννηση ενός ανθρώπου, ενός οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού, είναι ποίηση. Ο τρόπος που μεγαλώνεις, παίρνωντας στοιχεία από το κάθε περιβάλλον στο οποίο ζεις είναι ποίηση.
Οι γνώσεις που αποκτάς χρόνο με το χρόνο και το πως αυτές αποθηκεύονται και επεξεργάζονται, είναι ποίηση.
Ο έρωτας είναι ποίηση... και πάει λέγοντας... όλες οι φάσεις στη ζωή ενός οργανισμού είναι ποίηση... ακόμα και ο θάνατος είναι ποίηση.
Ποίηση δεν είναι μόνο η αποτύπωση συναισθημάτων ή σκέψεων στο χαρτί... αυτή είναι ίσως η πιο απλή μορφή ποίησης, η πιο εύκολη, αν μου επιτρέπετε, η χρήση της λέξης αυτής.
Ποίηση είναι να πάρεις κάτι και να το πλάσεις... να του δώσεις τα χαρακτηριστικά που εσύ θες και να το δεις να λειτουργεί αυτόνομα στο περιβάλλον, και να συνεισφέρει στην ανάπτυξη του περιβάλλοντος στο οποίο το τοποθετείς...
P.S Κάποιες φορές νοιώθω πως λέω μπούρδες. Προσπαθώ να περιγράψω κάτι μεγάλο και νοιώθω πάντα πως τα λόγια μου είναι λίγο μικρότερα σε αξία από αυτό που περιγράφω... νοιώθω πως ίσως να έπρεπε να προτιμήσω την σιωπή... δίνει και αυτή αξία κάποιες φορές... μα ακόμα και ο καθένας από σας που συζητάτε εδώ είναι ένα ποίημα και θα ήταν άδικο να σιωπήσω ;)
(c)Ο φέρων το φως ...
Πολύ ωραίο άρθρο, μανιφέστο θα το έλεγα από τα καλύτερα στο είδος του. Το έχω ξαναδιαβάσει, νομίζω είχε δημοσιευθεί και σε ένα από τα γνωστά περιοδικά για την ποίηση και τη λογοτεχνία.
Κλασική μοιρα τέτοιων κειμένων βέβαια να μένουν σε σχετική σιωπή, αν γράφατε πιο συχνά για ζητήματα όπως η Eurovision θα είχατε και μεγαλύτερη επισκεψιμότητα.
Εσεις κυρία μου (Μ13) μας λέτε για τον ορισμό του Εμπειρίκου αλλά δεν μας τον λέτε γιατί; Για να μας δείξετε πόσα ξέρετε και εμείς δεν κατέχουμε; Πείτε μας να μάθουμε και μεις :-)
Φίλε μου Ανατέλλοντα, δεν διαφωνούμε... πολύ. Δεν είπα ότι είναι κακό ότι οι Έλληνες γράφουν ποίηση, ούτε είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει ποιός γράφει "στιχάκια", ποιός ποίηση, ποιός Ποίηση, και ποιός Όιηση.
Αλλά τα δεδομένα είναι αμείλικτα: Εκτός από ελάχιστα "ονόματα", οι πωλήσεις της ποίησης είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Και ενώ κάθε βράδυ τα multiplex και όλα τα μπαράκια είναι γεμάτα, στις; "ποιητικές βραδιές" μαζεύονται τρεις κι ο κούκος, και ας μην μας ξεγελάει το τεράστιο μέγεθος των πόλεων, όπου η ισχνή μειοψηφία μπορεί να γεμίσει μια μικρή αίθουσα και να δώσει λάθος εντυπώσεις.
Αυτά είναι τα δεδομένα, θα ήθελα κι εγώ να ήταν αλλιώς.
Καλημέρα
Μια και ανέλαβα την παράθεση αποφθεγμάτων, επιτρέψτε μου να παρέμβω και να σας παραπέμψω στις κάτωθι σελίδες όπου υπάρχουν περισσότερα:
Τι είναι ποίηση (http://durabond.ca/gdouridas/pavlopoulos.html)
και
Περί Ποίησης
(http://www.elogos.gr/cs/forums/188/ShowPost.aspx)
(Δυστυχώς δεν δέχτηκε να γράψω την παραπομπή μέσω link)
Ανάμεσα στα άλλα, υπάρχει και το:
"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" (Α. Εμπειρίκος)
Μια και ανέλαβα την παράθεση αποφθεγμάτων, επιτρέψτε μου να παρέμβω και να σας παραπέμψω στις κάτωθι σελίδες όπου υπάρχουν περισσότερα:
Τι είναι ποίηση (http://durabond.ca/gdouridas/pavlopoulos.html)
και
Περί Ποίησης
(http://www.elogos.gr/cs/forums/188/ShowPost.aspx)
(Δυστυχώς δεν δέχτηκε να γράψω την παραπομπή μέσω link)
Ανάμεσα στα άλλα, υπάρχει και το:
"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" (Α. Εμπειρίκος)
Καλημέρα γειτονάκι Φαληριώτη ! :)))
Μήπως επειδή η ποίηση εξυψώνει το πνεύμα αντιμάχεται τις τάσεις της εποχής που μας θέλει δούλους-υπερχρεωμένους καταναλωτές ;
Μήπως είναι καλύτερα να μην ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με την ψυχή αλλά με το σώμα ; (εξάλλου τόσα καταναλωτικά προιόντα υπάρχουν για αυτό)
Μήπως φταίνε οι ποιητές που ήταν πάντα κλεισμένοι στις ελιτίστικες συντροφιές τους ;
Mήπως για πολλά χρόνια η ποίηση υπήρξε το προνόμιο των ολίγων ;
Mήπως είναι θέμα παιδείας ;
Mήπως κανείς δεν είναι διατεθιμένος να μεταδώσει γνώση ;
Mήπως η ποίηση είναι η μόνη ελπίδα να ανακτήσουμε την γλώσσα και τον πολιτισμό μας ;
Eχω κι'άλλα πολλά μήπως ...
Εμφιαλωμένη
πλέω στα πέλαγα αιώνες τώρα
στην παλάμη μου σφιχτά κρατώ
δυό λέξεις
ξεθωριασμένες πιά
σε ιδρωμένο χαρτί
ίχνος ακτής δεν φαίνεται
και πως ν'αντέξω
τις ίδιες εικόνες μέσα
τις ίδιες έξω
την αλμύρα στα βλέφαρα
που τίποτα άλλο δεν μ'αφήνει
ξεκάθαρα να δω .
Την καλημέρα μου .
Γιωργο με το αριστερο μπαινω στο blog σου (ναι βρε, το καλο μου ειναι). Καλοριζικο.
Η σχεση μου με τη ποιηση μικρη... εως ελαχιστη. Ξεκινησα χθες να διαβαζω το ποστ αυτο, κ τη συζητηση που ακολουθησε... Τελειωσαν πιο γρηγορα απ'οτι περιμενα ολα τα σχολια, κ σα να μη μπορουσα να κανω κατι αλλο οταν τελειωσα, παρα το να διαβασω ποιηση. Εβαλα στο google το πρωτο ονομα που μου ηρθε στο μυαλο, Kαβαφης, κ αρχισα να διαβαζω... Απογευμα τωρα κ το μυαλο κινειται ακομη στους ιδιους ρυθμους με χθες το βραδυ. Ισως να ταν ενα αγγιγμα μερικων ωρων, ισως παλι ενα καινουργιο γουστο. Οπως κ να χει ευχαριστω, εσενα κ τα παιδια που κανουν τη συζητηση.
Keep on writing, κ πανω απ'ολα thinking :)
Καλο σαββατοκυριακο,
Pirkavlos.
Δημοσίευση σχολίου