Διάλλειμα

Τώρα που το σκέφτομαι λοιπόν, αυτή η ιστορία με τα human upgrades έμεινε κρεμασμένη στο blog πολύ παραπάνω από ότι έπρεπε…

Έτσι, μέχρι να βρω χρόνο για ένα συγκροτημένο post, λίγες καλοκαιρινές φωτογραφίες, φρέσκες, με άρωμα Αυγούστου για να ξεκουραστούν τα μάτια μας , ίσως δεν είναι κακή ιδέα.


Αυτή λοιπόν η φωτογραφία από κάτω, είναι η θεσπέσια παραλία του Παχύαμμου αρκετά έξω από την Πάφο και πολύ κοντά , πάρα πολύ κοντά στην κατεχόμενη Μόρφου. Η κατοχή, έχει κρατήσει την περιοχή ανέγγιχτη από τις ορδές των τουριστών, ελάχιστοι φτάνουν μέχρι εδώ. Όμως, οι κοινότητες και των δυο πλευρών στην περιοχή, έχουν να ζητήσει επίμονα να ανοίξει το «οδόφραγμα». Αν αυτό συμβεί, καλό θα είναι μεν για την τοπική οικονομία, αλλά…












Παρακάτω, το μικρό καταφύγιο των ψαράδων του Πωμού.

Από μακριά που το βλέπεις,καθώς πλησιάζεις με το αυτοκίνητο, το νιώθεις τρυφερό.

Οι δυο βραχίονες από μεγάλους βράχους μοιάζουν να αγκαλιάζουν με μητρική τρυφερότητα τις βάρκες και τα μικρά καΐκια.

Δεν ξέρω πως είναι το λιμανάκι το χειμώνα, αλλά, το καλοκαίρι ήταν περίπου ένα θαύμα να είσαι δίπλα στον Παχύαμμο όπου το κύμα πάντα βράζει και παφλάζει έντονα και, στον Πωμό η γαλήνη να είναι απόλυτη. Η απόσταση που χωρίζει τον Πωμό από τον Παχύαμμο, είναι δεν είναι 7 λεπτά με το αυτοκίνητο.


















Και , ξανά ο Παχύαμμος, αφρισμένος σταθερά. Ίσως, αυτό είναι κάτι που επίσης κρατάει τον κόσμο σε απόσταση.

Τα κύματα είναι μεγάλα, η θάλασσα βαθαίνει απότομα στα δέκα μέτρα από την αμμουδιά.

Την έχω διαβάσει πολλές φορές τη φράση: "ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε εδώ".

Είναι άλλο ένα κλισέ της νεοελληνικής μυθολογίας, στην οποία τα ποιητικότροπα και "ευαίσθητα" λεκτικά σχήματα τρέχουν σαν νερό από τις πένες επίδοξων ή μη συντακτών και κειμενογράφων.

Ας προσπαθήσω λοιπόν να το πω αλλιώς...

Να πω λοιπόν , πως εδώ, ο τόπος διδάσκει την οικονομία σε κάθε λεπτομέρεια.
Αποπνέει τη σοφία της αβίαστης φυσικής τάξης.

Ακόμα και στο πέρασμα του χρόνου.















Επιστρέφω λίαν συντόμως.

* κάντε ένα κλικ πάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες, εφ όσον το θέλετε.



Στο μεταξύ, ακούστε αν βρείτε την ευκαιρία, τον νέο δίσκο του Bob Dylan.

Modern Times ο γενικός του τίτλος, μια πικρόχολη αναφορά στην ομώνυμη ταινία του Charlie Chaplin στην οποία συνηγορεί και το εξώφυλλο του δίσκου που έντονα θυμίζει κινηματογραφική ταινία, ασπρόμαυρη, περασμένων πολύ περασμένων δεκαετιών.

Όλος ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός.

Τα τραγούδια, είναι ξανά μεγάλης διάρκειας, γύρω στα 6-7 λεπτά το καθένα μέσο όρο.

Αυτό, για κάποιον που γνωρίζει τη διαδρομή του Dylan , σημαίνει πως ο ποιητής τροβαδούρος έγραψε και πάλι.

Τουλάχιστον 3-4 κομμάτια ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα.

Όμως, υπάρχει ένα «τραγούδι» το οποίο είναι πραγματικά μεγάλο.

Πολύ μεγάλο. Όχι γιατί διαρκεί 8 λεπτά, αλλά γιατί είναι εξαιρετικά φορτισμένο και «σκιερό».

Μοιάζει ο Dylan πια, σα να υπερίπταται του κόσμου και κυρίως της Αμερικής και να βλέπει τα πάντα από μια ματιά με βαθειά αίσθηση ιστορίας και διαδρομής.

Ενώ τραγουδά, στην πραγματικότητα αποπνέει μια μεγάλη σκεπτόμενη σιωπή.

Αυτό, δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.

Να…ακούω κάτι και ενώ το ακούω, να μου μεταφέρει την αίσθηση μιας απλωμένης σιωπής.

Το τραγούδι έχει τίτλο Ain’t Talking . Ακούστε το διαβάζοντας ταυτόχρονα τους στίχους.

Ακούστε τη σιωπή του.

Ευχαριστώ και τον Αλέξη Σταμάτη www.alexistamatis.blogspot.com που πριν από λίγες μέρες μου το επεσήμανε στο πολύ καλό του blog.