Τέλος και Αρχή

Το blog αυτό θεωρώ πως έκλεισε τον κύκλο του. Θα παραμείνει ωστόσο ανεβασμένο στο διαδίκτυο τόσο γιατί αρκετοί το τιμούν με επισκέψεις τακτικά όσο και γιατί πέρα από τα δικά μου κείμενα υπάρχουν πολλά εξαίρετα σχόλια.

Από εδώ και στο εξής θα είμαι στη διεύθυνση http://www.politispittas.blogspot.com/

Εκεί, ανεβάζω τα άρθρα που γράφω στην εφημερίδα Πολίτης (Κύπρου) καθώς και κάποια άλλα κείμενα.

Το blog θα αρχίσει να λειτουργεί "επισήμως" από το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007 ημέρα που θα ανακοινώσω την ύπαρξή του και από την εφημερίδα. Ωστόσο είναι ήδη ανοιχτό και στην απόλυτη διάθεσή σας για σχολιασμό.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Σας ευχαριστώ πολύ που δώσατε ζωή στο "Δύων Ανατέλλων" όσο καιρό έμεινε δραστήριο, μου έδωσε την αφορμή να γράψω κάποια κείμενα που κρατώ , να διαβάσω τις δικές σας αντιδράσεις αλλά και να επισκεφτώ τα ιστολόγια σας, μερικά από τα οποία αποτελούν κοσμήματα του Ελληνικού διαδικτύου.

Ο πίνακας που στολίζει αυτή την ανάρτηση είναι του αείμνηστου πατέρα μου, του Μικέ Πήττα, Αλεξανδρινού ζωγράφου.

Τον Ιούνιο, τη νύχτα της δεκάτης ημέρα Κυριακή έφυγε για να τον συναντήσει η μητέρα μου.

Το κενό τους, ένα κενό σε διαρκή ενεστώτα θα προσπαθήσω να τιμήσω με τις μικρές μου δυνάμεις με κάποιες σελίδες που θα δημιουργήσω εν καιρώ , με πίνακες , φωτογραφίες και κάποια κείμενα.

Ο Δύων Ανατέλλων.

Τελικά, η Κύπρος δεν είναι μακριά…

«Η Κύπρος είναι μακριά».

Μια φράση, που ακούστηκε χρόνια πολλά πριν, μα ωστόσο ακόμα αντιλαλεί σα να ξεστομίστηκε μόλις χθες.

Η Κύπρος, με τη συμμετοχή της και τα ανακλαστικά της στην πολύ πρόσφατη Ελληνική Τραγωδία απέδειξε πόσο μα πόσο κοντά είναι.

Το εξώφυλλο του Πολίτη τις προάλλες με τους πρωτοσέλιδους στίχους του Γκάτσου, ήταν κάτι παραπάνω από μία νοερή συμμετοχή στην Τραγωδία.

Ήταν ένας αποφασιστικός, σφιχτός χαιρετισμός των Κυπρίων εκείνων που αντλούν καταγωγή και ταυτότητα από το Λόγο του Ομήρου, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Βάρναλη, του Ρίτσου του Σεφέρη.

Η γραμμή που θα ενώνει νυν και αεί την Αρτέμιδα της Πελοποννήσου με την καρδιά και το νου της Μεγαλονήσου, είναι πιο ζωηρή, πιο αληθινή, πιο αυθεντική από όλες τις πολιτικές ρητορείες που έχουν ακουστεί και θα ακουστούν.

Γιατί, δεν είναι μία απλή γραμμή αλλά ένα καρδιογράφημα σε στιγμή μέγιστης κρίσης.

Οι ημέρες του κακού, με βρήκαν στον εξαίσιο και γαλήνιο Πωμό.

Σχεδίαζα με την επιστροφή, να γράψω ένα άρθρο με τον τίτλο «Υπέρ Πωμών και Εστιών» έχοντας κατά νου τον κρίσιμο κίνδυνο που βλέπω με την κακώς νοούμενη ανάπτυξη, με κτίσματα άθλιας αισθητικής που λειτουργούν ως ξενοδοχεία.

Εκεί, στην ανάσα της θάλασσας καθώς μετρούσα το ρυθμό των κυμάτων του Παχύαμμου, σκεφτόμουν πως τούτος ο τόπος έχει όλες τις δυνατότητες να αναδειχθεί ως πρότυπος προορισμός αν αξιοποιηθεί σωστά με πολύ αυστηρές προδιαγραφές που αφορούν και στην Αισθητική.


Οι σκέψεις κάηκαν κυριολεκτικά στο ανελέητο πυρ από τη μία και στις «ασύμμετρες ανοησίες» από την άλλη.

Οι πάσης φύσεως άρρωστοι με τις θεωρίες συνομωσίας άρχισαν να «βλέπουν» πίσω από τις φωτιές, τον UCK, τους Τούρκους, τη Σιων , τους Αμερικανούς και τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.

Και όσοι – υπάρχουν και τέτοιοι- έβλεπαν το πυρ σαν χρονικό ενός προαναγγελθέντος φονικού, έμεναν τριπλά άναυδοι. Από το μέγεθος της συμφοράς, από το βάθος της ανοργανωσιάς , από το απύθμενο της αμετροέπειας.

Δροσιά και φρέσκος άνεμος στάθηκε η Κύπρος.

Τόσο με τους άριστα εκπαιδευμένους ανθρώπους που έστειλε οι οποίοι αναδείχθηκαν και δικαίως σε ήρωες στην Ελλάδα, όσο και με την εξαιρετική τόσο συμβολικά όσο και πραγματικά πρωτοβουλία της υιοθεσίας της Αρτέμιδος.

Και βέβαια με το σύνολο της συμμετοχής όλων των απλών ανθρώπων.

Εν αποστρατεία Έλληνας ανώτατος Στρατιωτικός, δήλωσε πως το τοπίο της Πελοποννήσου, είναι πια, όπως θα ήταν μετά από συνεχή πενθήμερο βομβαρδισμό με νάπαλμ.

Όμως η Κύπρος , ήταν εκεί. Σε χρόνο μηδέν, στον φλεγόμενο χώρο.

Αν το πυρ που ανέκοψαν αμέσως οι Κύπριοι, εκεί στο Αλιβέρι είχε αφεθεί να συνεχίζει το έργο του, οι νεκροί θα ισοδυναμούσαν με κανονικού πολέμου.

Τελικά, η Κύπρος 33 χρόνια μετά, απέδειξε πως δεν είναι μακριά...

Μαύρο...

Βλέπω πως κάθε τόσο κάποιοι τιμούν αυτές τις σελίδες με την επίσκεψή τους.

Οι σελίδες αυτές, είναι "ακίνητες" μήνες πολλούς και, ποιος ξέρει, ίσως υπάρχει ένας παράξενος συμβολισμός στο πως μείνανε έτσι με κρατημένη την αναπνοή τόσον καιρό και με το βλέμμα των βατράχων στο πένθος.

Ίσως, μετά τις Εκλογές το ιστολόγιο να ζωντανέψει και πάλι.

Μέχρι τότε απλά θα ευελπιστώ πως η Τραγωδία του τόπου μπορεί να αποδειχθεί ως το έσχατο σκαλοπάτι της διαρκούς παρακμής και ύβρεως που επίμονα συντελείται στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια και πως θα σταθεί αρκετή για να τιμωρήσει αυτούς που καλλιέργησαν με τόση σπουδή τον αγοραίο τρόπο ζωής.

Η Ελλάδα του Αισχύλου και του Ηράκλειτου , αυτή του Σεφέρη και του Γκάτσου δεν υπάρχει πλέον.

Γιατί πέρα από τις καμμένες σάρκες της Ελληνικής γης, οι προ πολλού καμμένες συνειδήσεις πρέπει επιτέλους να αποκαθηλωθούν.