Θέρωτας

Μου αρέσει η ζέστη.

Είναι πραγματικά ηδονική , βαθειά ερωτική με έναν τρόπο αυθεντικό χωρίς φτιασιδώματα.
Τον χειμώνα , στο κρύο ας πούμε , ο ερωτισμός για να αναδειχθεί , έχει ανάγκη από πολλά βοηθήματα.

Από το απλούστερο, το καλοριφέρ δηλαδή, μέχρι τα πιο σύνθετα και «ατμοσφαιρικά» μέσα, όπως το τζάκι …. «στου οποίου τις ρόδινες φλόγες τα κορμιά καίγονται τόσο από την πυρά όσο και από τον πόθο, ενώ, αυτές οι φέτες φωτιάς γλύφουν με θεσπέσια παιγνίδια καμπύλες και ανατριχίλες, και τα βογκητά αρμονικά δένουν με το τριζοβόλημα των ξύλων»

Εντάξει, ωραία είναι όλα αυτά, σαν τα συνδυάσεις μάλιστα με ένα καλό ερυθρό κρασί, τον κύριο Gustav Mahler στο cd ή με…nights in white satin, ανάλογα με τη διάθεση , μπορεί το παραμύθι να γίνει έως και αλησμόνητο.

Ανάλογα ποιοι κυλιούνται στη φλοκάτη. (εδώ, παίζει πάντα και μία κουλτουριάρα φλοκάτη, άσπρη κατά κανόνα, που κάνει καλό συνδυασμό με τη λιτή βιβλιοθήκη , την τίγκα σε βιβλία. Από τα ντοκουμέντα συνεδρίων του ΚΚΕ μέχρι τα πονήματα του Φουκουγιάμα ).

Στη μέση, ότι επιθυμεί ο καθένας, εκεί είναι σχεδόν ελεύθερη η επιλογή. Τώρα, μιλάμε για τα απαραίτητα στερεότυπα, του συγκεκριμένου σκηνικού.

Α βέβαια, η συνταγή προϋποθέτει και χαμηλότονες φωνές, σχεδόν ψιθυριστές, είτε από…συγκίνηση, είτε από μόνιμη υπόταση εξαιρετικά χαρακτηριστική αδυναμία ενός τύπου ανθρώπων θηλυκών τε και αρσενικών που πολλάκις την προβάλλουν και ως περίσσια ευαισθησία.


(να έρθω γυμνή με το παλτό από πάνω στα χιόνια; Αλλά εσύ, θα κρατάς μια ανθοδέσμη ρόδα από τα οποία θα έχεις αφαιρέσει τα αγκάθια και με τα φύλλα τους θα με ράνεις στον 33o οργασμό μου, πριν με σταυρώσεις –στην προηγούμενη ζωή ήμουν ο Χριστός και το ζώδιο μου λέει πως έχω ροπή στα πάθη)


Παλτά, φλοκάτες, τζάκια καλοριφέρ.

Παπλώματα, στοργή ένεκα ψύχους, κρασί πάλι λόγω κρύου και στο πρόσωπό σου τι αντιφεγγίζει;
Φως κεριών είναι ή βλέπεις τηλεόραση;

Μη! Κρυώνω!

Το θέρος, είναι αλλιώς.

Το καλοκαίρι τα κορμιά απαλλάσσονται από τα πολλά ενδύματα, τα πάντα είναι διαθέσιμα με μία κίνηση , τα λινά κάνουν παιχνίδια στο αεράκι και με χάρη μεγαλοφυούς ζωγράφου μπορούν να υπογραμμίζουν στήθη, κωλαράκια, καμπύλες κι εσοχές, μα και εξοχές, αναλόγως που πέφτει το μάτι.

Το καλοκαίρι τα κορμιά , κρατάνε για ώρες ή και για μέρες την αλμύρα της θάλασσας και έτσι όταν παίζεις με την άκρη της γλώσσας πίσω από ένα κοχύλι αυτάκι μαζί με τη μελένια γεύση και την ζέστα της αναπνοής σου που επιστρέφει στα ρουθούνια σου, οσφραίνεσαι και τα πέλαγα και τους φλοίσβους , βλέπεις στο βάθος των ματιών της παιχνιδιάρηδες αστερίες να τρεμουλιάζουν ξεσηκώνοντας άμμο, νιώθεις τη ραχοκοκαλιά να μπορεί ν αντέξει τον ήλιο στον αυχένα.

Το καλοκαίρι , είναι αιδοίο.

Καίει, κι εξατμίζει την ικμάδα σε λαχανιασμένες ανάσες γεμάτες υγρό κολύμπι σε μυστικούς κόλπους, ιδιωτικά παράλια που εκβάλουν τα ποτάμια της αγάπης.

Πες μου σε παρακαλώ τι δεν είναι έρωτας το Θέρος;

Θέρωτας!

Έρωτας δεν είναι τα γυμνά της πέλματα με την κολλημένη άμμο σαν περπατάνε σε κρύα ολόδροσα μάρμαρα;

Έρωτας δεν είναι που σκύβει να φάει καρπούζι και την ώρα που το ροζ κόκκινο του φρούτου συναντά τα χείλη της το βλέμμα σου πέφτει σε μία ροζ κόκκινη ρόγα που χαϊδεύεται ανεπαίσθητα στο εσωτερικό μιας πουκαμίσας;

Έρωτας δεν είναι όταν δίνεις ένα φιλί στα χείλη ενώ αυτά έχουν ήδη ανάμεσα στα δόντια ένα ώριμο σύκο;

Και σφίγγεις τα χείλη στα χείλη και τα σαγόνια εκρήγνυνται στα μύρια σπόρια του σύκου και τρίβεσαι και τρίβεται πάνω της, πάνω σου και μετά, μετά με κομμάτια σάρκας του φρούτου κολλημένα στα μάγουλα πλένεσαι με το κρύο νερό της βρύσης του καφενείου, εκεί κάτω από τη συκιά.

Μόνο το Θέρος μπορείς γυμνός να γαμήσεις και να γαμηθείς κάτω από τον ήλιο, πάνω στην άμμο, με το νερό να σου πλένει σεβαστικά τα πόδια, με τον ιδρώτα να μην προλαβαίνει να τρέξει γιατί στεγνώνει από την κάψα επί τόπου μόλις πάει να αναβλύσει από τους ανοιχτούς σου πόρους.

Μόνο το Θέρος μπορείς γυμνός να γαμηθείς και να γαμήσεις μετρώντας τα άστρα τα νεφελώματα τους γαλαξίες τις ανδρομέδες και τους αλντεμπαράν και μετά να βαφτιστείς παιδί του Διονύσου με ένα ποτήρι κρασί μέσα στη θάλασσα σμίγοντας τα υγρά σου με το πέλαγος.

Μόνο το Θέρος μπορείς να αναστενάξεις και ο αναστεναγμός σου να γίνει τραγούδι ξέφρενο από γαϊδάρους που γιορτάζουν με γκα και από τζιτζίκια που δοξολογούνε με τζι.

Το Θέρος , αν είναι, δεν έχει ανάγκη από βιβλιοθήκες, από τζάκια και φλοκάτες.

Το Θέρος είναι κρεβάτι όπου λάχει, όπου τύχει, όπου συμβεί.

Χτυπάει κατ ευθείαν στο κεφάλι, κάνει τα μηνίγγια ταμπούρλο , μαζεύει τα μακριά μαύρα μαλλιά ψηλά και ανατέλλουν οι κύκνοι λαιμοί, κάνει το δέρμα σταρένιο με τη μυρουδιά του φούρνου στις 6 το πρωί , όλα φρέσκα , όλα λαχταριστά, όλα δικά σου.

Θέρος. Το Θέρος, δεν είναι λέξη, ούτε θεωρία. Δεν είναι συζήτηση ούτε διάλογος.

Απλά Είναι. Πνοή, αναπνοή. Είναι ένα Ουσιαστικό Ρήμα είναι η καύλα της ζωής και για αυτό πυρώνει, καίει, κόβει την ανάσα και γεμίζει τα μάτια υδρατμούς.

Α ναι!

Δεν μου αρέσει το Καλοκαίρι.

Μου αρέσει το Θέρος , ο Θέρως , ο Θέρωτας.