Χτες το βράδυ, ο Δημήτρης άφησε αυτό το σχόλιο στο προηγούμενο κείμενό μου (Θέλω να σκοτώσω κάποιον τώρα!) Το ανεβάζω εδώ, το σχολιάζω εγώ πρώτος και παρακαλώ για τις απόψεις σας, όλες και όλους. Το κείμενο σε καφέ γράμματα, είναι αυτό του Δημήτρη.χαιρετώ όλους!
Αγαπητέ Γιώργο, θα τολμήσω να καταχραστώ το χώρο σου, με μία προσωπική ιστορία και ένα τελικό ερώτημα στους φιλοξενούμενους σου – σχετικό, όπως θα αποδειχθεί, με το θέμα του post.
Αν, ωστόσο, θεωρείς ότι το παρόν δεν έχει θέση εδώ, μπορείς φυσικά να το σβήσεις – κανένα πρόβλημα από Jμέρους μου.
Ξέρω έναν άνθρωπο που, στην ηλικία των 30, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό για να κυνηγήσει, όπως μου έλεγε στις συζητήσεις μας τότε, το όνειρό του – μία πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε κάτι που τον ενδιέφερε. Στο εξωτερικό σπούδασε Φιλοσοφία και Ψυχολογία – συνολικός χρόνος σπουδών 6.
Μολονότι προσπάθησε πολύ να βρει δουλειά εκεί όπου βρισκόταν, δεν τα κατάφερε, και μετά από πολλές περιπέτειες, οι οποίες τον άφησαν χρεωμένο, επέστρεψε θέλοντας και μη, στην «αγκαλιά» της γενέτειρας. Σήμερα, κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιεί την τεράστια βλακεία που έκανε όταν αποφάσισε να ακολουθήσει «το όνειρό του».
Γιατί; Πρώτον, λόγω του αντικειμένου που επέλεξε (πού ακούστηκε φιλοσοφία στην Ελλάδα – αν είναι ποτέ δυνατόν!!!...) και, δεύτερον, λόγω της ηλικίας στην οποία επέλεξε να το κάνει. Κοντολογίς, σήμερα, κοντά στα 40 πλέον, βρίσκει συνεχώς κλειστές πόρτες, είναι αναγκασμένος να ζει και πάλι με τη μητέρα του (η οποία, λόγω του ότι είναι –σχεδόν– άνεργος, τον συντηρεί) και μοναδική του ελπίδα αποτελεί η αναγνώριση των πτυχίων του από τους ανάλογους φορείς της γενέτειρας – κάτι, όμως, που, απ’ όσο γνωρίζω, αποτελεί απλά προϋπόθεση για τον ΑΣΕΠ, και όπου, όπως μας λένε, για να μπεις θέλεις πολλή τύχη και βύσμα.
Από την άλλη, ο φίλος μου σιχαίνεται το δημόσιο (το αρχικό πεζό εσκεμμένο): Όλα αυτά τα χρόνια θεωρεί ότι είναι εκχυδαϊσμένο και απάνθρωπο και, μέσω όλων των πελατειακών σχέσεων που εκβάλουν σε αυτό, υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας.
Ο φίλος μου δεν είναι άχρηστος. Μπορεί να γράφει καλά, είναι ικανός να διεξάγει έρευνα, έχει πολύ καλή γνώση των υπολογιστών, έχει μεταφραστική πείρα και ικανότητες, και παίζει τη γλώσσα στην οποία σπούδασε στα δάχτυλα.
Ωστόσο, όλο και περισσότερο, νιώθει τελειωμένος. Οι πιο πολλές αγγελίες ζητούν «άτομα» μέχρι 35, ή «κυρίες» και «κοπέλες» (κάτι αδιανόητο σε άλλες, «απολίτιστες» χώρες και, απ’ όσο τυχαίνει να γνωρίζω, σε ευθεία παράβαση προς τις ευρωπαϊκές ‘οδηγίες’ περί ίσων ευκαιριών), και ακόμα και όταν πληροί τις προϋποθέσεις για κάποια θέση, το αποτέλεσμα είναι μηδενικό.
Παράλληλα, τα έξοδα τρέχουν, η ζωή στην Ελλάδα του ευρώ είναι πλέον πανάκριβη, η προσωπική του ζωή απειλείται με πλήρη εξαφάνιση και λοιπά και λοιπά…Το κακό με τον φίλο μου είναι ότι, συν όλα τα άλλα, είναι και πάμπτωχος – δεν έχει ούτε καν δικό του σπίτι. Αν, ο μη γέννειτο, συνέβαινε κάτι στη μητέρα του, δε θα είχε πού την κεφαλή κλίναι. Ξέρει καλά πλέον ότι είναι ΒΛΑΚΑΣ! Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο κακο-υπολογισμένος ρομαντισμός του (πού ακούστηκε να σπουδάζουμε ό,τι μας αρέσει;….) τον έχει πλέον φέρει σε δεινή θέση.Και στη φάση αυτή ανακύπτει το δίλημμα για το οποίο σας ενοχλώ, αγαπητοί επισκέπτες του Δύοντα.
Συγγενικό του πρόσωπο πληροφόρησε πρόσφατα τον εν λόγω κύριο ότι έχει, για λογαριασμό του, προσεγγίσει στέλεχος δημόσιου οργανισμού της «πολιτισμένης» αυτής χώρας, που, πολύ πιθανόν, να τον βοηθήσει να βρει δουλειά στο δημόσιο…
Η πρώτη αντίδραση του φίλου μου, όταν το πληροφορήθηκε (έτυχε να είμαι παρών όταν έγινε η πληροφόρηση) ήταν να αρνηθεί. Θυμηθείτε, σιχαίνεται το δημόσιο, οι αρχές του δεν του επιτρέπουν να κάνει αυτά που μισούσε όλα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη, αν αρνηθεί θα παραμείνει άνεργος…. ποιος ξέρει για πόσο. Και ποιος ξέρει που θα πέσει ακόμα και όταν βρει κάτι στο σφαγείο που ονομάζεται αγορά εργασίας ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα... Και τα χρόνια περνούν. Μίλησα μαζί του και μου είπε «είναι τρελό, αλλά νιώθω ότι αν το κάνω, θα σιχαίνομαι τον εαυτό μου, θα είμαι κι εγώ μέρος του προβλήματος». Όχι ότι μένοντας απέξω είναι η λύση, αλλά…Και σας ρωτώ, όλους εσάς τους φιλοξενούμενους του Δύοντα: τι να κάνει ο φίλος μου; Εγώ δεν ξέρω τι να του πω.
Εσείς έχετε να του πείτε κάτι;
Αυτό, ήταν το σχόλιο που άφησε ο Δημήτρης, για λογαριασμό του καλού του φίλου που έχει στριμωχτεί άσχημα.
Εγώ, θα μιλήσω απ ευθείας στον φίλο του Δημήτρη, δεν γνωρίζω το όνομά του και για αυτό θα τον «βαφτίσω» συμβατικά Συνταξιδιώτη, μιας που όλοι μας Συνταξιδιώτες είμαστε σε τούτη τη ζωή, έστω και αν ο καθένας μας ταξιδεύει σε διαφορετική θέση στο καράβι.
Αγαπητέ μου Συνταξιδιώτη λοιπόν…
Δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που κάπου, κοντά στα 30 αποφάσισε να κάνει μία στροφή και να ακολουθήσει το όνειρό του.
Άλλοι, προκειμένου να το συναντήσουν, τίναξαν τα πάντα στον αέρα σε ηλικίες πολύ μεγαλύτερες. Κάποιοι από αυτούς έσπασαν, θρυμμάτισαν τα μούτρα τους και κάποιοι άλλοι, τα κατάφεραν.
Ποτέ στη ζωή μου δεν πίστεψα , πως για όλα «φταίνε οι άλλοι». Πως φταίνε 100% οι συνθήκες, οι κάφροι, οι έτσι και οι αλλιώς. Ο διαιτητής, ο δάσκαλος, ο γιαλός που ήταν στραβός, ο καπιταλισμός, ο ανταγωνισμός, ο φασισμός, ο παναθηναϊκός, οι ηλίθιοι,οι αγράμματοι, ο Χατζηπετρής!
Πάντα, κάπου υπάρχει και το δικό μας μέτρο ευθύνης.
Το οποίο δεν είναι απαραίτητα στις επιλογές μας αλλά, κυρίως στη διαχείριση των επιλογών μας.
Αλήθεια….όλα αυτά τα χρόνια εκεί στο εξωτερικό…ήσουν τελείως προσηλωμένος στο στόχο σου;
Μήπως για ένα μεγάλο διάστημα έκανες και «διακοπές»;
Μήπως ήσουν φίλε Συνταξιδιώτη υπερβολικά κλεισμένος στο δικό σου σύμπαν ενίοτε με έναν τρόπο σχεδόν αυτιστικό; Θα ήθελα βέβαια να ξέρω σε ποια χώρα ήσουν, γιατί οι συνθήκες είναι διαφορετικές από χώρα σε χώρα.
Στην Αγγλία για παράδειγμα όπου κάπως τη γνωρίζω, ξέρω πολλούς Έλληνες και Έλληνιδες, που πήγαν απολύτως γυμνοί και δουλεύοντας σκληρά (σε φουρνάρικα, σε ξενοδοχεία και αλλού) κατάφεραν όχι μόνο να σπουδάσουν Επιστήμες, αλλά και να μπουν πανηγυρικά στην παραγωγή.
Και μιλάω για επιστήμες Ανθρωπολογικές, για Ιστορικούς, Γεωγράφους κ.α.
Αναρωτήθηκες φίλε Συνταξιδιώτη μήπως κάπου εσύ έκανες κάποιο λάθος;
Θα μου πεις τώρα, ω γέγονε γέγονε . Και θα σου πω ναι, συμφωνώ, αλλά καλό είναι να κάνει κάποιος την αυτοκριτική του, χωρίς όμως αυτή να φτάνει να είναι μία ναρκισσευόμενη ομφαλοσκόπηση η οποία τελικά ανακυκλώνει το πρόβλημα. Νιώθεις βλάκας, μαλάκας και αποτυχημένος; Μην τα ρίχνεις στις επιλογές σου. Είναι σημαντικό να κάνεις κάτι που θέλεις. Αλλά τα σωστά υλικά, θέλουν και συνταγή για να δουλέψει το πράγμα. Καμιά σάλτσα δεν θα δέσει ως δια μαγείας επειδή έχεις τομάτα λάδι και βασιλικό.
Θα σου πω το εξής φίλε, στα ίσα:
Άσε τους «Αριστοκρατισμούς» γιατί δε σε παίρνει.
Είσαι σχεδόν 40 και αντί να σε ταϊζει η μάνα σου θα έπρεπε εσύ να της ομορφαίνεις το τραπέζι-το ξέρεις καλά αυτό.
Κάθεσαι και μου συζητάς λοιπόν ακόμα περί Δημοσίου; Κάθεσαι και μου συζητάς για οποιαδήποτε ετικέτα στερεότυπη (μόνος σου το είπες άλλωστε) μια τέτοια στιγμή;
Και πρόσεξε και κάτι άλλο.
Μην μπερδεύεις το στερεότυπο με την ουσία.
Είσαι γενικώς κατά του Δημόσιου τομέα άρα είσαι δηλαδή υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων στο πλαίσιο μίας άγριας νέο φιλελεύθερης αγοράς εργασίας που την ορίζουν όλοι αυτοί οι ατσαλάκωτοι «killers» ;;;;;;
Τότε, καλά να πάθεις, γιατί σίγουρα φοράς ρούχα που δεν σου ταιριάζουν.
Αν θέλεις να είσαι έτσι, να έχεις και τα κότσια και το θράσος και τον κυνισμό να Είσαι.
Τότε όμως, δεν θα είχες διαλέξει να σπουδάσεις Φιλοσοφία και Ψυχολογία (αν και ο τελευταίος κλάδος έχει ζήτηση σε πόστα personnel management )
Πιστεύω λοιπόν, πως η αντίδρασή σου προς το Δημόσιο, είναι η στερεότυπη εκείνη αντίληψη που θέλει κάθε Δημόσιο Υπάλληλο να είναι άχρηστος, βλαξ, αγενής, χυδαίος και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Και εσένα, υπεράνω...ε; Υπεράνω είσαι. Της πραγματικότητας.
Με αυτή τη λογική φίλε, κάθε γιατρός είναι σπουδαίος γιατί «on principal» σώζει ζωές, κάθε Στρατιωτικός ….επαγγελματίας εκτελεστής, κάθε μπάτσος υπόδειγμα εντιμότητας, κάθε Καθηγητής Σοφός, κάθε μουσικός άνθρωπος γεμάτος αρμονία, κάθε αρχιτέκτονας καλλιτέχνης και πάει λέγοντας.
Τι θα πει Δημόσιος Υπάλληλος;
Αν ένα σύστημα νοσεί λόγο της μακρόχρονης και βάναυσης εκμετάλλευσής του από τους εκάστοτε κυβερνώντες , αυτό δε σημαίνει πως ο κάθε Δημόσιος Υπάλληλος είναι άχρηστος.
Θα σου πω και εγώ ένα στερεότυπο, απόλυτα αληθινό: Καμία δουλειά, δεν είναι ντροπή.
Κατά σύμπτωση, μισοέβλεπα χτες το βράδυ ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση για έναν ποδοσφαιριστή από τη Νιγηρία, που ήρθε στην Ελλάδα, έγινε γρήγορα άρχοντας και βασιλιάς, ήρωας γιατί έσωσε την ομάδα του από υποβιβασμό και, μετά από ένα ατύχημα κυριολεκτικά τον πέταξαν στα σκουπίδια.
Του πήρανε το ωραίο σπίτι στο Φάληρο, του πήρανε τη….BMW, του τα πήρανε όλα, χωρίς καν να σκεφτούν πόσα του όφειλαν. Ο τύπος ξαναστάθηκε στα πόδια του. Έκανε και οικογένεια και είναι πανευτυχής. Μπράβο του.
Πρόσεξε όμως! Μέχρι να γίνει αυτό, μάζεψε τα μπογαλάκια του πήγε σε ένα χαμόσπιτο και για ένα δυο χρόνια πούλαγε cd από πλατεία σε πλατεία. Κοιμήθηκε σε παγκάκια. Ταξίδεψε όλη την επικράτεια στην καρότσα αγροτικών αυτοκινήτων.
Και στο τέλος, ξαναβρήκε θέση στο φως.
Όχι, δεν θα πω πως ξαναβρήκε την αξιοπρέπειά του, γιατί αυτός δεν την έχασε ποτέ. Ούτε όταν κοιμόνταν σε παγκους, ούτε όταν πούλαγε ρολογάκια και cd.
Μη μου πεις πως "αυτός ήταν ποδοσφαιριστής και εσύ...διανόηση"!
Θα σε Σκοτώσω!!!
Όποιος παλεύει, είναι αξιοπρεπής.
Όποιος ρίχνει ευθύνες παντού αλλού, όχι.
Δημόσιος υπάλληλος ε;
Γιατί όχι;
Μας λέει ο φίλος σου ο Δημήτρης, πως γράφεις, μεταφράζεις, ξέρεις καλά από υπολογιστές , το ένα και το άλλο. Εύγε.
Έχεις ιδέα πόσοι άνθρωποι πίσω από την ταμπέλλα του Δημοσίου Υπαλλήλου είναι Ποιητές, Συγγραφείς, Μουσικοί, άνθρωποι με ενδιαφέρουσες εμμονές (γνωρίζω ταχυδρόμο συλλέκτη παλαιών βιβλίων με μία συλλογή συγκλονιστική, όπως γνωρίζω και, πρόσεξε, Οδηγό αστικού λεωφορείου στην Αθήνα , με μία από τις πιο ενημερωμένες δισκοθήκες κλασικής μουσικής στην Ελλάδα.
Ο Θάνος ( το όνομα του) στα 3-4 πρώτα μουσικά μέτρα, έχει αναγνωρίσει την εκτέλεση, τον μαέστρο και την ορχήστρα) . Ηλίθιος και χυδαίος ε;
Φίλε Συνταξιδιώτη, άσε τις φιοριτούρες και δες τη ουσία. Το τι είσαι –αν είσαι- ως προσωπικότητα, αυτό το ξέρεις εσύ και οι φίλοι που διαλέγεις και σε διαλέγουν.
Δεν είναι ορισμένη η προσωπικότητά σου και η αξία σου από το αν είσαι Καθηγητής Φιλοσοφίας, Διδάκτωρ Παπαρολογίας , ή εξειδικευμένος στα Pataphysicals με διδακτορικό στον Αυνανισμό των Ελεφάντων.
Tο τι είσαι, το ορίζει η αξιοπρέπεια των επιλογών και των αντανακλαστικών σου κάθε στιγμή.
Και, αυτή τη στιγμή, είσαι κοντά στα 40, άνεργος, ζεις με τη μητέρα σου και μεμψιμοιρείς.
Αν ήμουν ο συγγενής σου που σου πρότεινε αυτή την πόρτα προς το Δημόσιο και γνώριζα όλες αυτές τις πτυχές, με την άρνησή σου –έχεις το λόγο μου για αυτό-θα σου έριχνα μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα.
Γιατί η στάση σου, είναι θρασύτατη.
Μέρος του προβλήματος , είσαι τώρα.
Μέρος του νέο ελληνικού προβλήματος που είναι μεταξύ άλλων το ξέχειλο δήθεν και το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Σιγά μην πάω ΕΓΩ εκεί»
Αλήθεια….με το έδαφος έχεις καμία σχέση; Για πάτα κάτω σε παρακαλώ, για γειώσου κομμάτι.
Υπάρχουν άνθρωποι που άφησαν ανεξίτηλα ίχνη στον πολιτισμό κρυμμένοι πίσω από μια «θεσούλα» στο Δημόσιο. Και τώρα θα τρίζουν τα κόκαλά τους. Μεγάλε!!
Γράφεις, μεταφράζεις, κάνεις δείχνεις. Εύγε ξανα.
Μια δουλειά στο Δημόσιο, είναι ιδανική για κάποιον με άλλες ανησυχίες.
Δίνει χρόνο πολύ για γράψιμο και σκέψη και φιλοσοφία. Είτε της αμπέλου, είτε σκέτη.
Α! Ρε Κώστα Σφήκα! Α! Ρε Κώστα Σφήκα!
Ποιος είναι ο Κώστας ο Σφήκας; Να ψάξεις να βρεις!
Αφού πρώτα τηλεφωνήσεις στον συγγενή σου πάραυτα και του πεις «είμαι πολύ μαλάκας, θέλω να σου πω πως θέλω όποια δουλειά μπορώ να βρω στο Δημόσιο. Από κάπου να ξεκινήσω, έστω να κολλάω στάμπες.»
Ά! Ρε Κώστα Σφήκα!
Λοιπόν Δημήτρη, τύπωσε το και πήγαινε στο φίλο σου και διάβασέ του το κείμενο αυτό με φωνή δυνατή, πολύ δυνατή και με ένταση μήπως και ο φίλαράκος ξυπνήσει.
Η ζωή είναι ένα πολύ ωραίο όνειρο, φτάνει να το ζούμε ΞΥΠΝΙΟΙ.
Όταν κοιμόμαστε, είναι εφιάλτης.
45 σχόλια:
Καλημέρα! Θα απαντήσω, δυστυχώς με πολλά λόγια, που δεν το συνηθίζω. Δεν μου έβγαινε συντομότερο το σχόλιο.
Το δημόσιο είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Έχει υπέρ-αρκετούς υπαλλήλους και δεν θα έπρεπε να προσλαμβάνει άλλους και δη με μέσο, όπως γίνεται πάντα και όπως περιγράφεται και στο γράμμα του Δημήτρη. Το Δημόσιο δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Απ’ αυτήν την άποψη λοιπόν δεν μ’ αρέσει η ιδέα, όποιος δεν μπορεί να βρει δουλειά πουθενά αλλού, να καταλήγει στα 40 του στο δημόσιο.
Επίσης, δεν μου αρέσει ως θεώρηση ζωής, την οποία συμμερίζεται το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων από τα 18 κιόλας! Είχα κι εγώ πολλές προτάσεις-βύσματα να μπω στο δημόσιο και σε καλές θέσεις και δεν το έκανα ποτέ λόγω αυτών των απόψεων. Θα είχα λιγότερες σκοτούρες σήμερα και μεγαλύτερη «ασφάλεια», αλλά θα θεωρούσα τον εαυτό μου παιδί της μαμάς του ή σωστότερα παιδί του κράτους-πατερούλη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση τώρα, τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Απ’ τη στιγμή, που 40 ετών μένεις με τη μαμά σου, ε, δε γαμιέται… Ας τα παίρνεις κι απ’ το μπαμπά σου (το κράτος). Τουλάχιστον κάτι θα κάνεις.
Το να μη δεχτεί τη δουλειά, που του προσφέρεται ως δώρο, ναι, μου φαίνεται κι εμένα μάλλον αχαριστία προς τη ζωή και αθέμιτη έπαρση.
Φοβάμαι, δε, πως διαβλέπω κάποια οκνηρία μεταμφιεσμένη σε ιδεολογία.
Όταν σε ηλικία 17 ετών βγήκα στην πιάτσα άρχισα να πλένω πιάτα για να σπουδάσω.
Ούτε σε μένα αρέσει το Δημόσιο. Προτείνω λοιπόν στο φίλο μας να ψάξει δουλειά σε κουζίνα ή να γίνει σερβιτόρος ή να πιάσει δουλειά σε οικοδομή ή να γίνει εργάτης σε χωράφι.
Ο,ποιαδήποτε δουλειά αρκεί να μην κάθεται. Αργία μήτηρ πάσης κακίας κ μαλακίας.
Αυτός δεν σημαίνει ότι προσπερνούμε ελαφρά τη καρδία το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.
Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει (Σοφή λαική ρήση)!
Προκλητικότατο κείμενο, με την καλή έννοια. Γενικά, δεν διαφωνώ, ίσως να είναι κάπως σκληρό, αλλά για αυτόν το λόγο και περισσότερο ωφέλιμο, αν το διαβάσει ο ενδιαφερόμενος. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κυνηγά τα όνειρά του, αρκεί να μην έχει την απαίτηση να πληρώνουν άλλοι το λογαριασμό και, σε κάθε περίπτωση, ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις από μια τέτοια νοσηρή κατάσταση είναι να θεωρήσεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για αυτήν, ακόμη και αν δεν ισχύει αυτό. Όσο κάθεσαι και αναλώνεσαι αναμασώντας τα ίδια και ονειδίζοντας την κοινωνία, δεν έχεις ελπίδα (ανεξάρτητα από το αν έχεις δίκιο). Όλα αυτά δεν είναι προσωπική μομφή κατά κανενός παρά γενικές παρατηρήσεις που ισχύουν για τον καθένα. Ξέρω για ποιο πράγμα μιλάω, έχω περάσει από παρόμοιες καταστάσεις, αλλά ευτυχώς σε μικρότερη ηλικία και με μεγαλύτερα περιθώρια λάθους.
Βέβαια, δεν τον γνωρίζουμε τον άνθρωπο, δεν ξέρουμε τις ιδιαίτερες περιστάσεις και προσωπικά αισθάνομαι άβολα δίνοντας συμβουλές με τον αέρα "αυτού που τα κατάφερε", ιδίως σε κάποιον αυτής της ηλικίας.
Τον καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό. Καταλαβαίνω την απέχθειά του για τον τρόπο που λειτουργεί ο δημόσιος τομέας και το τι τον περιμένει στον ιδιωτικό τομέα κ.λπ. κ.λπ., αλλά αφού εδώ του έτυχε ο κλήρος να ζήσει, το λογικό είναι να κάνει ό,τι και οι Ρωμαίοι, έστω παλεύοντας για να κρατήσει τον ελάχιστο ζωτικό χώρο του αξιοπρέπειας. Όταν αντιμετωπίζεις πρόβλημα επιβίωσης, ακόμη και η κλοπή συγχωρείται, πόσο μάλλον το να δεχτείς μια μικρή βοήθεια από έναν συγγενή.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν, ΑΛΛΑ, ακολουθεί η δική μου ιστορία:
Επιστρέφοντας από τις σπουδές μου στο εξωτερικό και μετά το στρατιωτικό μου, πέρασα περίπου ένα χρόνο αναζητώντας εργασία (ατελείωτα βιογραφικά, συνεντεύξεις κ.λπ.). Δεχόμουν πιέσεις από το περιβάλλον μου για να δεχθώ να προσφύγω σε κάποιο μέσο, κάτι που σιχαινόμουν, από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που απεχθάνομαι να έχω ανοικτά γραμμάτια. Από αγγελίες βρήκα την 1η εργασία μου, σε εταιρεία εμπορικών πληροφοριών (οικονομικές αναλύσεις πιστοληπτικής αξιοπιστίας και τηλεφωνικές συνεντεύξεις για τη συγκέντρωση στοιχείων για δανειολήπτες - οικονομικό φακέλωμα), εργάστηκα για έξι μήνες, μέχρι να λήξει η αρχική σύμβαση. Αυτή η εργασία μού ήταν απεχθής, τα ατελείωτα τηλέφωνα και το να ζητώ πληροφορίες από ανθρώπους που πολλές φορές δεν αντιδρούσαν τόσο θετικά, με έκαναν να την απεχθάνομαι, σηκώθηκα και έφυγα. Δράματα στο σπίτι "δεν έπρεπε να φύγεις χωρίς να βρεις κάτι άλλο"κ.λπ. κ.λπ. Δεύτερη περίοδος βιογραφικών και συνεντεύξεων. Η περίοδος κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 ήταν δύσκολη, με υψηλή ανεργία. Πολλές απογοητεύσεις (σε διαγωνισμό τράπεζας με πληροφόρησαν ότι βγήκα 8ος μεταξύ εκατοντάδων υποψηφίων, αλλά οι θέσεις ήταν 7).
Τελικά, και μετά από πολλές υποσχέσεις που αποδείχθηκαν ψεύτικες, δέχθηκα βοήθεια από μια γνωστή το πατέρα μου. Πρόσληψη σε μικρή, ιδιωτική τράπεζα. Ήταν μια κόλαση. Αδύνατον να προσαρμοστώ στο περιβάλλον. Οι μικρότητες που έβλεπα μεταξύ των στελεχών, οι αντιπαραθέσεις για κυριαρχία, οι εντάσεις, η πίεση, η επαφή με τους πελάτες όταν πήγα σε υποκατάστημα, η συμπεριφορά των στελεχών και των συναδέλφων με απωθούσαν (την περίοδο εκείνη άκουγα χέβι μέταλ (ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ) και είχα φαντασιώσεις serial killer ή δυσαρεστημένου postal worker (να μπουκάρω με μια επαναληπτική καραμπίνα στα γραφεία και όποιον πάρει ο χάρος. Δεν μιλιόμουν εκτός εργασίας. Τα βρόντηξα στους τέσσερις μήνες περίπου, αδιαφορώντας για το αν αυτό θα εξέθετε αυτούς που με βοήθησαν να βρω τη θέση, και μάλιστα με όχι τόσο κομψό τρόπο. Αποφάσισα ότι δεν θα επέτρεπα ξανά σε κανέναν να μου καθορίσει πώς θα ζήσω και τι θα κάνω, αλλά, έχασα και κάποιες εμμονές μου.
Είχα τις σπουδές μου, είχα την ξένη γλώσσα που γνώριζα καλά, είχα την αγάπη για τη δική μου γλώσσα (κάτι ακόμη πιο σημαντικό για ένα μεταφραστή, κάτι που δεν αντιλαμβάνονται πολλοί) είχα τις αγάπη μου για τα βιβλία και για την ενημέρωση πάνω σε όλα τα θέματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Δεν υπήρξε ποτέ γνώση που να μην με ενδιέφερε. Μέσα από μια μικρή αγγελία που δεν έλεγε πολλά, βρήκα μια εργασία σε έναν εκδοτικό οίκο λεξικών. Απασχολήθηκα για ένα διάστημα κάνοντας έρευνα και γράφοντας λήμματα για ένα οικονομικό λεξικό. Ο εκδότης ήταν κατευχαριστημένος και εγώ είχα βρει ένα είδος εργασίας που μου άρεσε. Η ικανοποίηση ήταν μεγάλη όταν είδα το όνομά μου μεταξύ και των υπολοίπων συγγραφέων στην τελική έκδοση. Τα χρήματα δεν ήταν πολλά, αλλά ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος. Συνεργάστηκα και στο επόμενο λεξικό.
Χάρη σε αυτή την εργασία και την πείρα που απέκτησα (προσθέτοντας και τα λεξικά στο βιογραφικό μου), άρχισα να απευθύνομαι σε μεταφραστικές εταιρείες (βρήκα στόχο). Σε κάποια πράγματα, όπως αναφέρεις και εσύ, η ικανότητα μετράει. Μετά από μια δοκιμαστική μετάφραση, προσλήφθηκα κανονικά σε μια μεταφραστική εταιρεία. Εργάστηκα εκεί για 6 χρόνια περίπου. Ήταν μια καλή περίοδος. Έμαθα την τεχνολογία της μετάφρασης για λογισμικό κ.λπ. Τώρα, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας στον ίδιο τομέα. Θεωρούμαι "ειδικός" σε πολλούς δύσκολους μεταφραστικούς τομείς. Εργάζομαι με υψηλές αποδοχές και με τους δικούς μου όρους, χωρίς να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Αυτό ήταν για εμένα η εκπλήρωση ενός σημαντικού μέρους των στόχων μου, επαγγελματικά. Πάντα ήθελα να εργάζομαι με το μυαλό μου, χωρίς να με απασχολεί ο ένας ή ο άλλος ηλίθιος και η όποια ιεραρχική εξέλιξη. Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά ξέρω ότι μπορώ να το αντιμετωπίσω με τις δικές μου δυνάμεις επωμιζόμενος το κόστος των επιλογών μου, και αν δεν βρεθεί κάποιος να με πάρει στη δουλειά του, μπορώ πάντα να φτιάξω εγώ δουλειά.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά διδάσκουν κάτι, αλλά νομίζω ότι έχουν να κάνουν με αυτό που ονομάζεις "διαχείριση των επιλογών". Το πρώτο βήμα για να πάμε κάπου θα έλεγα ότι δεν είναι τόσο το να δούμε τι μοιάζει "λογικό" και "εφικτό" με βάση κάποια καθορισμένη αντικειμενικότητα, αλλά να κάνουμε μια μεγάλη βουτιά μέσα μας και να δούμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε, τι μπορούμε να κάνουμε και με ποιο κόστος. Σε αυτή την πορεία, υπήρξαν στιγμές που πανικόβλητος, μετά από απανωτές αποτυχίες και αντιλαμβανόμενος το φαύλο κύκλο της ίδιας μου της ψυχολογικής κατάστασης, φανταζόμουν τον αυτό μου βρώμικο να ζητιανεύει στην Ομόνοια. Ακόμη βρίζω το δημόσιο, βρίζω τον ιδιωτικό τομέα, βρίζω τα στελέχη, βρίζω τον έναν και τον άλλο και μισώ την κοινωνία γύρω μου, αλλά πληρώνω ο ίδιος το σούπερ μάρκετ και τους λογαριασμούς μου και μαζεύω χρήματα για να αποκτήσω το κάστρο μου, ξεφεύγοντας από την πολυκατοικία.
Και για να βάλω και την "ανατροπή", παραθέτω μια από τις "πνιγμένες σκέψεις" ενός αγαπημένου μου φιλοσόφου (E.M. Cioran): "Ο αποτυχημένος είναι ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς, με τη διαφορά ότι δεν καταδέχτηκε να παίξει το παιχνίδι. Γι' αυτό τον κατακρίνουμε και τον αποφεύγουμε, τον κατηγορούμε ότι αποκάλυψε και εξέθεσε το μυστικό μας, τον θεωρούμε δικαίως άθλιο και προδότη." Από το βιβλίο Ο κακός Δημιουργός, εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ-ΝΗΜΑΤΑ. Αυτό θα αρέσει ίσως στον φιλόσοφό μας, στον οποίο εκφράζω τα σέβη μου και του εύχομαι ολόψυχα να βρει αυτό που αναζητά. Έχει πολλά προσόντα και όλα εξαρτώνται από τον ίδιο.
Συγνώμη από τον οικοδεσπότη για το σεντόνι, αλλά κατά κάποιο τρόπο το προκάλεσε με την προτροπή να αφήσουμε τα σχόλιά μας :-)
Θα αναφερθώ σε όλα τα σχόλια αργότερα και κυρίως περιμένω¨"πως και πως" την αντίδραση του φίλου μας, έστω δια χειρός και πληκτρολογίου Δημητρίου.
Ωστόσο, θέλω από την καρδιά μου να ευχαριστήσω τον Περαστικό για το σχόλιο παρέμβαση που έκανε. Αυτή η λέξη( κατάθεση ) που έχει γίνει τόσο μπανάλ πια, εδώ, απέκτησε το νόημά της ξανά.
Νομίζω ότι είναι λίγο ανώριμο να μετανοιώνουμε τις επιλογές μας . Πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να πληρώσουμε τις συνέπειες τους .
Το να κάθεται και να κλαίει την μοίρα του ... πόσο μάλλον παρέα με την "μαμά" σε αυτή την ηλικία , το θεωρώ απαράδεκτο .
Εγώ δεν σπούδασα αυτό που ήθελα αλλά ακολούθησα αυτό που επέβαλαν οι οικογενειακές υποχρεώσεις . Οκ ρήμαξα την ζωούλα μου , δεν την ήθελα έτσι . Οκ έκανα λάθος , δεν έγινε και τίποτα . Οταν συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω πιά αυτή την ζωή τα τίναξα όλα στον αέρα . Μιλάω βέβαια εκ του ασφαλούς γιατί τώρα έχω ένα εισοδηματάκι .
Αλλά αν το έχανα πάλι (όπως και έγινε στο παρελθόν) θα ξανάρχιζα από την αρχή . Θα έβγαινα να βρω μιά δουλειά , μιά οποιαδήποτε δουλειά γιατί δεν είναι ντροπή . Δεν θα καταδεχόμουν να με ταίζει η μητέρα μου ή ο άντρας μου .
Στην θέση του βρέθηκα για κάποιο διάστημα και ξέρω πόσο άσχημα θα αισθάνεται . Βούλιαξα για κάποιο διάστημα αλλά μετά σηκώθηκα και ξανάπιασα την ζωή από τα κέρατα .
Ναι , είναι απαίσιο να μην έχεις καθόλου λεφτά και να εξαρτιέσαι ... ας κάνει κάτι λοιπόν να τ'αλλάξει !
Αλλά δεν του φταίει κανείς , ούτε η καταραμένη κοινωνία , ούτε η ελληνική πραγματικότητα , ούτε οι συγγενείς που προσπαθούν να τον βάλουν στο δημόσιο .
Ακολούθησε τα όνειρα του , για μένα καλά έκανε ! Θεωρώ ότι η γνώση που μάζεψε είναι πολύτιμος θησαυρός . Και θα έπρεπε να είναι ευτυχής που την απέκτησε .
Ε ας συμβιβαστεί για ένα διάστημα μέχρι να γυρίσει ο τροχός !
Γμτ ώρες ώρες εσείς οι άντρες είστε πολύ πιό αδύναμοι από μας ! Και δεν με νοιάζει αν θα θίξω κανέναν (δεν είναι αυτή η πρόθεση μου) αλλά στα δύσκολα λυγίζετε σαν καλάμια !
Αν ο τύπος θεωρεί τον εαυτό του looser , τότε είναι !
Εγώ θα προτιμούσα να τον θεωρώ νικητή , γιατί τόλμησε ν'ακολουθήσει αυτά που πίστεψε .
Πόσοι έχουν το σθένος ν'ακολουθήσουν τα όνειρα τους ;
Συνταξιδιώτες, (όπως λέει και ο φίλος Δύοντας), εγώ δεν θα κρίνω ούτε το αν είναι μεμπτό να μένει κάποιος με τη μαμά του στα 40-50-60, ούτε αν πρέπει να κλαίει τη μοίρα του...κανένας μας δεν έζησε τη ζωή του άλλου, και δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε πόσο ο καθένας πάλεψε, πόνεσε, προσπάθησε πρίν λυγίσει.
Η δική μου αντίληψη γιά τη ζωή είναι πως τον καιρό τον αρμενίζεις όπως τον βρίσκεις - ναυτική οικογένεια γαρ - και πώς πολεμάς, πολεμάς, πολεμάς όσο αντέχεις... βρίζοντας συνέχεια ίσως, αλλά μη παραδινόμενος...
Άν μίλαγα με τον φίλο που βρίσκεται στο δίλημμα, θα του έλεγα να δαγκώσει τα χείλια του και να προσπαθήσει στο Δημόσιο. Όχι γιά να ξεμπλέξει από ένα φαύλο κύκλο, όχι για να αποφύγει το κράξιμο, όχι γιατί εκεί μπορεί να δημιουργήσει, (σημαντικοί λόγοι όλοι τους και εξ'ίσου πιθανοί να συμβούν), αλλά γιατί δεν μπορούμε να παραδινόμαστε εύκολα...γιατί όσο ζούμε προσπαθούμε και ελπίζουμε... και γιατί γι'αυτούς που πολεμάνε, η ζωή έχει μία γεύση που οι βολεμένοι δεν θα γνωρίσουν ποτέ...
Την καλησπέρα μου σε όλους.
Περαστικέ, το σχόλιό σας είναι συγκλονιστικό.
Πέταξα ευκαιρίες κι εγώ στη ζωή μου και η κατάληξη ήταν το πτυχίο να με περιμένει ακόμα στην Πάτρα. Ούτε η σχολή μου πέρασα μου άρεσε, πολύ δε περισσότερο δεν μου άρεσαν οι προοπτικές να μείνω στην Αθήνα.
Όμως ο στρατός τελείωσε και κάτι έπρεπε να γίνει. Βρήκα μια δουλειά σε ένα μικρό λογιστικό γραφείο (λόγω πολύ καλής σχέσης με τα μαθηματικά)
Πληρωμή με την ώρα και για ασφάλιση ούτε λόγος. Ψάξιμο στο ψάξιμο, βρήκα ένα μεγαλύτερο γραφείο, για δουλειά. Εκεί με ασφάλιση και μισθό (80000δρχ το μήνα, έτος 2000).
Τον λογιστή που είχε το γραφείο, επισκέφθηκε για διακοπές ένας φίλος του επίσης λογιστής, ο οποίος κάθε πρωί ερχόταν στη δουλειά για καφέ. Και ένα μεσημέρι μου λέει δεν βαρέθηκες τις μικρές επιχειρήσεις; Να σε πάρω Αθήνα να σε βάλω σε μια ΑΕ και αν τα καταφέρεις βλέπεις πως προχωράς.
Και η εμπειρία ανεβαίνει και ο μισθός μεγαλώνει και οι γνωριμίες αυξάνονται και είμαι και ένα βήμα από το να αρχίσω να σπουδάζω με κάποιο τρόπο τα λογιστικά, για να έρθει και ένα πτυχίο και ας έρθει και στα 39... και;
Από μια άκρη θα πιαστείς, από μια τόση δα ακρούλα. Και στη δουλειά επάνω θα τα δεις όλα, και φωνές και νεύρα και στρες, αλλά να πιαστείς και φτιάξτο μόνος σου, όπως θες μετά... γιατί αν θες και το προσπαθήσεις, διάολε δεν μπορεί θα τα καταφέρεις!!!
Για μένα χάνονται αυτοί που θέλουν να χαθούν....
α όσο για το Δημόσιο και τους άχρηστους υπαλλήλους του Δημοσίου...
"επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης
πρώτη κατάθεση δραχμές τριάντα"
Ξέχασα το σημαντικότερο...
(c) Ο φέρων το φως....
Συμφωνω απολυτως με το πρωτη παραγραφο του σχολιου του Καλου του Λυκου. Αλλα,
Οχι, στο δημοσιο δε θα πηγαινα. Οχι πως δε πιστευω στο ρολο του Δημοσιου κ στη χρησιμοτητα του, απεναντιας. Αλλα θελω να ξερω, οταν θα κανω μια αιτηση στον ΑΣΕΠ, η θα μπω σε ενα διαγωνισμο για καποια θεση, οτι αν εχω τα καταλληλα προσοντα, θα παρω τη θεση, κ αν δε τη παρω, θα ειναι επειδη τη πηρε καποιος με περισοττερα, η τα ιδια προσοντα κ οχι καποιος που χε βυσμα. Κατι που απαιτω απο τη κοινωνια να μου το προσφερει, δε μπορω να το καταργω μονος μου με τις επιλογες μου.
Αλλα φυσικα δε θα παρεδινα κ τα οπλα. Μια δουλεια, μια οποιαδηποτε δουλεια να πιαστεις κ να ξεκινησεις, αν εχεις θεληση πιστευω πως βρισκεται (K με το καιρο αν θες, κανεις κ τις αιτησεις σου στο δημοσιο, στα ποστα που σ'ενδιαφερουν). Αν κ παλι μετα απο πολυ προσπαθεια δε βρισκεται τιποτα, θα εφευγα για καπου που τα πραγματα ειναι διαφορετικα. Δεν εχω εμπειρια να πω για αλλες ευρωπαικες χωρες, αλλα Αγγλια τουλαχιστον, απο προσωπικη εμπειρια, πιστευω οτι ο οποιοσδηποτε μπορει να μιλησει τη γλωσσα κ δε φοβαται να δουλεψει, θα το κανει.
Καπως ετσι θελω να πιστευω πως θα αντιδρουσα, στη θεση του φιλου του Δημητρη.
Pirkavlos.
Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω τον οποιοδήποτε βρίσκεται στην ηλικία των 40, και δεν "ρίχνει" τα μούτρα του να πιάσει μία δουλειά. έστω και στο αποδιοπομπαίο Δημόσιο.
Πιστεύω, ότι πέρα των όποιων ιδεολογικών πεποιθήσεων, μεγαλύτερη σπουδαιότητα έχει το γεγονός να εργαστώ κάπου, παρά να "υπερασπίζομαι" τις ιδέες μου, αργώντας και τρεφόμενος από την τσέπη της μητέρας μου.
Είμαι πολύ υπερήφανος για να δεχτώ να τρέφομαι από την οικογένειά μου, την στιγμή που δύναμαι να εργαστώ.
Είναι πολύ σημαντικό να νοιώθω κύριος του εαυτού μου και να μην χρειάζεται καθημερινά να ζητάω από τους δικούς μου τα μικροέξοδά μου.
Τέλος, να κάνω μία ερώτηση.
Μήπως ο συγκεκριμένος φίλος έχει καλομάθει στα εύκολα;
Μήπως φοβάται να αλλάξει συνήθειες;
Ας ξεκινησει με ενα blog........
κατι ειναι και αυτο...
Οτι ονειρα του αρνηθηκαν
θα μπορεσει να μας τα παρουσιασει....
βλεποντας,συζητωντας και κανοντας.....
Υ.Γ.Ο Καραμανλης παντως ζητα
Αγροφυλακες!............
Μια χαρα ειναι τα βουκολικα
και η αγροτικη ποιηση........
Ενας φιλοσοφημενος θα ενδιαφερόταν
περισσοτερο για τα δαση
και την οικολογια,ε;....
Tα Δαση χρειαζονται την Ιντελιγκεντσια τους
Άμα πλησιάζεις τα 40 και είσαι άνεργος, μάλλον δεν έχεις την πολυτέλεια να αρνηθείς δουλειά. Μπορεί να σιχαίνεται λιγότερο τον εαυτό του, αν αποφασίσει να κρατηθεί μακριά απο το στερεότυπο του δημοσίου υπαλλήλου, (όσο το μπορεί), είναι κι αυτό μια πρόκληση και, καθώς φαίνεται, έχει τα προσόντα να κάνει την διαφορά.
Άλλωστε, τι τον εμποδίζει να συνεχίσει, και ως εργαζόμενος εκεί, να αναζητεί κάτι καλύτερο;
Εξαιρετική συζήτηση.
Κρατάω το αυτονόητο, τα όνειρά μας πρέπει να τα ακολουθούμε μέχρι εκεί που μάς παίρνει. Για τα όνειρά μας παραδίνουμε πίτσες, μοιράζουμε διαφημιστικά, πάμε κόντρα στο ρεύμα. Και σπουδάζουμε, σε οποιαδήποτε ηλικία. Και γκρεμίζουμε τα πάντα, και ξεκινάμε από την αρχή. ΑΛΛΑ, ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΑΡΧΙΔΙΑ. ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ.
Να μην πιάσει την "χαρισμένη" δουλειά στο Δημόσιο ο Δημήτρης. Ας μην βάλει την ταφόπλακα της αξιοπρέπειάς του. Να πιάσει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ, γκαρσόνι, μπετατζής, στα Goodys, αλλά τι λέω, ΄τοσες ανάγκες για μεταφραστές υπάρχουν, ας χτυπήσει πόρτες, και αν αξίζει, κάποια στιγμή, κάποια πόρτα θα ανοίξει.
Αλλά τί φταίει κι αυτός; Αφού οι παρλαπίπες σαν τον Κοέλιο γέμισαν τα μυαλά του κόσμου με το "αν θέλεις κάτι πάρα πολύ όλος ο κόσμος συνωμοτεί για να το πετύχεις" και τα παρόμοια....
Αχ αυτοί οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όλα, μα όλα τα είχαν πει...
"Παν μέτρον άριστον"
"Συν Αθηνά και χείρα κίνει".
Τώρα, δεδομένου ότι το παιδί είναι σπουδασμένο, θα μπορούσε να βγάζει μερικές χιλιάδες ευρώ το μήνα μόνο από τα ιδιαίτερα, έτσι;
Ας κάνει ό,τι θέλει, βεβαίως. Δικές του επιλογές είναι, αυτός θα τα λουστεί. Άντε, λίγο κι εμείς, αν παίρνει κάποιο επίδομα ανεργίας ή πιάσει θέση δημοσίου όπου δε θα κάνει τίποτα.
Τρία πράγματα:
1. When life throws lemons at you, you make lemonade. When you’re fed up though, you throw them back right at her & add a couple of your own!
Κάπως έτσι ήταν σε ένα στριπάκι στο Calvin & Hobbes, ναι, στο comic.
Πορεύεσαι. Με ό,τι έχεις. Βήμα-βήμα.
Κανένα σκαλοπάτι δεν είναι χαμηλό, ειδικά αν είναι προς τη γενική κατεύθυνση της αξιοπρέπειας & της αυτάρκειας. Ασε που στο δρόμο σου μπορεί να φανεί κάποιο twist που δεν είχες διανοηθεί πριν ξεκινήσεις. Μακρύς ο δρόμος. Αλλά πηγαίνει.
2. Αλλο το τι γουστάρεις, άλλο το πώς βγάζεις το ψωμί σου.
Η δουλειά δεν είναι ο αυτοπροσδιορισμός μας. Οποτε συμπίπτει το ένα με το άλλο, πραγματικά είμαστε Γκαστόνε. Υπάρχουν φάσεις ή μια ολόκληρη ζωή που αυτά τα δύο διαχωρίζονται, για ένα κάρο λόγους. Τι κάνουμε? Πρώτη επιλογή να γεφυρώσουμε το κενό, κοιτάζοντας να πάμε προς αυτό που γουστάρουμε, αλλά μεχρι να κάτσει, κρατάμε τον αυτοπροσδιορισμό μας ΜΑΚΡΙΑ από το πώς βγαίνει ο γαμημένος ο μισθός.
Ακόμη κι αν μας βγαίνει η ψυχή ανάποδα. Αν δεν άντεχουμε, σβήνουμε μαυροπίνακα ως προς το από πού έρχονται τα λεφτά & γράφουμε κάτι λιγότερο αβάσταχτο. Με κιμωλία. Εύκολα γράφει, εύκολα σβήνει. Αλλά η ψυχή μας ΔΕΝ εμπλέκεται. Μέχρι να γίνει το κλικ. Αν δε γίνει όμως, βλ. παρακάτω.
3. Χρόνος: τον σεβόμαστε. Για να μας σεβαστεί κι εκείνος.
Ναι, στα 15 και άντε 20, έχουμε περιθώρια για τρομπόνιασμα. Στα 40 όχι. Τολμάμε. Βρίσκουμε ΔΥΟ ασχολίες, να διπλασιάσουμε έσοδα και να είμαστε ΤΟΣΟ απασχολημένοι που να ξεκολλήσουμε από την απραξία. Γιατί μια δεκαετία περιθώριο ακόμη, tops. Μετά δεν ξεκινάς «Γειά σας, ήρθα». Πράξη, όχι καναπές.
Φιλοσοφία? Για ξύπνα στις 5, δούλεψε διπλοβάρδια με ανθρώπους που δεν έχουν ΚΑΝ μια μάνα και τα βγάζουν πέρα ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ, και πες μου ότι δε γίνεσαι καλύτερος φιλόσοφος & άνθρωπος... Αν μη τι αλλο, αυτός ο χρόνος μπορεί να μετρήσει διπλός σαν προϋπηρεσία.
Και πού θα τις βρει κανείς 2 δουλειές? ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ! Δουλειές υπάρχουν, εμείς δεν τις θέλουμε.
Και ναι, μιλάω εκ πείρας. Εχω κάνει ό,τι odd job μπορούσα σην εποχή μου, για την ηλικία & το φύλο μου, εκτός από βίζιτες. Χωρίς λεφτά πολλές φορές – κι ένσημα? Ας γελάσω! Από την αντίστροφη μάλιστα νοοτροπία. Γεννήθηκα στα πούπουλα και ήθελα αυτιστικά να τα καταφέρω μόνη μου. Χοντρό υπαρξιακό.
Τη σφαλιάρα που εισέπραξα, σπουδάζοντας κιόλας πότε το όνειρό μου και πότε «γεμίσματα», ούτε στον εχθρό μου. Λάντζα, αγγαρίες & χαμαλίκι σε όλα τα επίπεδα. Βιογραφικό που αδυνατώ ακόμη να τα περιλάβω όλα. Δε θα το δει κανείς εργοδότης θετικά. Αλλά δε θα μπορέσει και κανείς να μου πει ποτέ ότι έτρωγα από τα έτοιμα. Οικογενειακό περιβάλλον? Παράκρουση. Οπότε τριπλός κόπος, να ανεξαρτητοποιηθώ μια ώρα αρχύτερα, μαζοχιζόμενη αγρίως.
Οταν όμως ήρθε η τελική δουλειά που τις «συμπύκνωνε» όλες, στάθηκα στα πόδια μου ακριβώς γιατί είχα περάσει από ΟΛΕΣ τις προηγούμενες.
Δεν πήρα γαλλόνια, δε μου χαρίστηκε τίποτε. Ομως δεν ψάρωνα και δεν μάσαγα πια. Απλώς έχει κόστος, έχει πολύ πόνο η ιστορία, και μπόλικο ξεπούλημα ονείρων. Να βάζεις το κεφάλι κάτω μέχρι να μπορέσεις να κάνεις αυτό που θέλεις, χωρίς εγγυήσεις ότι θα τα καταφέρεις τελικά. Και κάθε βράδυ να λες «είμαι μαλάκας, είμαι μαλάκας, είμαι μαλάκας!». Μέχρι να σου συμβεί όμως η ζωή, απασχολήθηκες με άλλα πράγματα, για να παραφράσω John Lennon.
Το μόνο που σε στηρίζει πάντως είναι το ότι είσαι αυτός που κάνει τη δουλειά, αλλά κυρίως, ΟΛΟΣ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ, regardless.
Ξύπνα, φίλε, στερείς τον εαυτό σου από τον κόσμο & τον κόσμο από τον εαυτό σου....
(παιδιά σας ευχαριστώ, πολύτιμοι. Ε, δύοντα, υπόκλιση...)
;)
Τον πήραμε άραγε από τα μούτρα τον φίλο του Δημήτρη; Ίσως, μα νομίζω πως αν ο ίδιος διαβάσει τα όσα γράφτηκαν μέχρι στιγμής εδώ, θα καταλάβει πως όλα είναι γραμμένα με συμπάθεια , κατανόηση και καλή διάθεση.
Αν μπορούσα να πυκνώσω τα εξαιρετικά σας σχόλια σε μία φράση , νομίζω αυτή θα ήταν «πιάσε τη ζωή από τα κέρατα» έτσι, όπως το λέει και η Ελληνίδα το σχόλιό της.
Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης δεν επέστρεψε με τις αντιδράσεις του Φίλου του σε όλα αυτά.
Δεν πρόκειται να ανεβάσω καινούργιο post ούτε σήμερα, περιμένοντας κάποια αντίδραση.
Όπως είδες Δημήτρη, το κείμενο που μας έστειλες , όχι μόνο δεν ενόχλησε, αλλά δημιούργησε μια σειρά από πολύ σημαντικά σχόλια, μέσα στα οποία υπάρχουν σκόρπιες κάποιες σοφότατες φράσεις. Περιμένουμε λοιπόν, όλοι ανυπόμονα τη δική σου τη θέση (αλήθεια…εσύ τι έχεις συμβουλέψει τον φίλο σου;;; τι λες για όλα αυτά εδώ; Όπως βλέπεις, δεν είναι ο μόνος που περνάει από χοντρό λούκι).
Ένας άλλος λόγος που με έκανε μπαρούτι τρόπον τινά με το κείμενο του Δημήτρη, είναι γιατί αυτό ήρθε κάτω από το προηγούμενό μου post το οποίο τελείωνε με την αναφορά μου σε φίλο με εξαιρετικά επίσης –ουσιαστικά και όχι τυπικά – προσόντα που αναζητεί απελπισμένα δουλειά , αλλά του κλείνουν την πόρτα στα μούτρα, γιατί είναι βαρήκοος. Η σχέση των δυο περιπτώσεων μου άναψε λίγο τα λαμπάκια. Κάποιος πεινάει και αναζητά ένα κομμάτι ψωμί έστω και ξερό και του αρνούνται λόγο βαρηκοΐας και σε κάποιον άλλον του πέφτει βαρύ το φρέσκο ψωμί του δημοσίου.
Ασφαλώς, όπως έγραψε ο Περαστικός στην έξοχη παρέμβασή του, δεν γνωρίζουμε ούτε ακριβώς τις περιστάσεις, ούτε τον άνθρωπο και τις όποιες ιδιαιτερότητες.
Ωστόσο, η προσωπική του ιστορία –όπως και κάποιων άλλων- σηματοδοτεί την Ορθή Στάση Ζωής, κατά τη γνώμη μου.
Δημήτρη, περιμένουμε νέα.
Επισκέπτομαι για πρώτη φορά αυτό το μπλογκ και με περιμένει αυτή η αναπάντεχα φοβερή συζήτηση. Να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον οικοδεσπότη να φιλοξενήσει ένα ζήτημα σαν κι αυτό εδώ. Περνάω κατευθείαν στο ζητούμενο για να μη πιάνω χώρο αδίκως.
Καταρχήν να πω οτι συμφωνώ και σέβομαι τις απόψεις του Αθηναίου και του Περαστικού. Είναι ευτυχία να ανακαλύπτεις συνοδοιπόρους.
Με τον φίλο Δημήτρη του γράμματος απέχω ως έτη φωτός ως στάση ζωής. Τον καταλαβαίνω, βρίσκω φυσικά δικαιολογίες που ελαφρύνουν τη θέση του (όλοι έχουμε τις δικές μας εξάλλου) αλλά στα σαράντα του κάποιος πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, όσο σκληρή κι αν είναι. Είναι σε μια ηλικία που πια δε σηκώνει χαϊδέματα. Κι αυτά τα λέω εγώ που έφαγα απανωτά χτυπήματα και μελάνιασα όταν προσγειώθηκα στην (επαγγελματική) πραγματικότητα.
Το τι θα πει δουλειά δεν το ανακάλυψα ξαφνικά μετά τις σπουδές. Θυμάμαι από παιδί να δουλεύω τα καλοκαίρια 8ωρο+ με τους δικούς μου. Έπρεπε να βοηθήσω και εγώ με τις δυνάμεις μου όταν οι συμμαθητές μου πήγαιναν για μπάνιο και έκαναν οικογενειακές διακοπές, λέξη άγνωστη για μένα.
Κουράστηκα πολύ μέχρι να βρω το δρόμο μου: λάθος σπουδές και τα συνακόλουθα. Έζησα ένα χρόνο με τους δικούς μου στην επαρχία δουλεύοντας στο μέχρι τότε αντικείμενό μου και είδα οτι θα δυστυχούσα για μια ζωή αν δεν έκανα μια δραστική αλλαγή. Πέρσι έφτασα στην Αθήνα με μετρημένα οικονομικά να σπουδάσω δημοσιογραφία. Δεν ήξερα ψυχή στην πόλη. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν οτι το να τα πάω καλά ήταν μονόδρομος.Είχα δει τι με περίμενε σε περίπτωση που γύριζα πίσω ηττημένη. Δεν είχα τίποτα να με περιμένει, ούτε καν τη στήριξη των γονιών μου για πολύ. Αυτό όμως στάθηκε για μένα και το μεγαλύτερο κίνητρο. Γιατί όπως λένε όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις.
Θα μπορούσα να πω πολλά αλλά θα σταματήσω εδώ. Η μεγαλύτερη επανάσταση δεν είναι η αφίσσα του Τσε στο δωμάτιό μας. Είναι το πείσμα μας να αλλάξουμε τη μοίρα μας, όποια κι αν είναι αυτή, και να την οδηγήσουμε εκεί που θέλουμε. Συγνώμη αν και εγώ έγραψα πολλά. Ήδη με λογόκρινα για να σταματήσω εδώ. Καλή σας μέρα.
Προσωπικά σπούδασα αυτό που ήθελα εγώ, ξέροντας καλά πως δεν εχει ψωμί, γιατί αυτό μου άρεσε να κάνω, με ενδιέφερε και με παθιάζει ακόμα και τώρα. Δουλεύω από τα 19 μου (ξεκίνησα ως φοιτήτρια, με ιδιαίτερα για χαρτζηλίκι), και από τότε έχω μείνει άνεργη μόνο για 3 μήνες (είμαι σχεδόν 30). Σμβιβάστηκα, αυτό είναι αλήθεια, κάνω μια δουλειά κατώτερη των προσόντων μου, που δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΨΑΧΝΩ και να προσπαθώ να βρω καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα. Και μέσον δεν παίζει.
Κι εγώ αρνήθηκα το δημόσιο στα 21, όταν ο πατέρας μου μου πρότεινε να βάλει μέσον για να μπω, όχι από απαξία προς το Δημόσιο, αλλά γιατί στα 20 μου, ήθελα να κάνω ό,τι κάνω με τις δικές μου προσπάθειες και απέρριπτ αμετά βδελυγμίας το μέσον. Τώρα πια, δεν οικτίρω όσους βάζουν μέσον, εγώ δεν βάζω. Αλλά ο δημόσιο δνε με ενοχλεί καθόλου ως λύση (άλλο το πώς υπολειτουργεί).
Ακόμα κι αν δεν θες το δημόσιο όμως, αν έχεις αναγκη να δουλέψεις και ντρέπεσαι να σε συντηρούν οι γονείς σου (εγώ ντρεπόμουν στα 24 που με συντηρούσαν οι γονείς, όχι στα 40), κάνεις ό,τι βρεις. Κυριολεκτικά όμως, δου΄λεύεις πωλήτρια, πλασιέ, pizza boy, ό, τι να ναι!
Φυσικά και θα ήθελα να ασχολούμαι με την ιστορία, την οποία σπούδασα. Αλλά δεν γίνεται. Ε, δνε πειράζει. Εξακολουθώ να ασχολούμαι με την επιστήμη μου στον ελεύθερο χρόνο μου, και με πληροί αυτό.
Είναι βέβαια άσχημο που πήραμε τον άνθρωπο από τα μουτρα, δνε γνωρίζουμε ποιος ειναι και τι ιδιατερότητες έχει, κάποιος το ανέφερε ήδη, εγώ μιλώ για την προσωπική μου εμπειρία και εν γένει.
Ο καθένας βρίσκει μόνος το δρόμο του. Όμως, ξέρω επίσης, πως αν στα 40 μου, ήμουν άνεργη και αρνιόμουν μια τέτοια θέση σαν αυτή που προτάθηκε στο φίλο μας, και εξακολουθούσα να ονειρεύομαι ιστορική έρευνα κια φύκια με μεταξωτές κορδέλες, ο πατέρας μου κι η μάνα μου θα με βούταγαν από το μαλλί και θα με πήγαιναν με το ζόρι στη δουλειά. Όταν παραχαϊδεύουμε κάποιον, καλομαθαίνει.
Μπράβο στον περαστικό και στο μαυρο γατο για τα σχόλιά τους. Και στον οικοδεσπότη μας βεβαια για το εναυσμα που εδωσε για τη συζήτηση.
Δεν νομίζω πως επιθυμώ να σχολιάσω (ως οικοδεσπότης) τα όσα γράφτηκαν από τις Κυρίες και τους Κυρίους που τιμούν τις σελίδες μου με την παρουσία τους.
Πιστεύω, πως ο Δημήτρης, έδωσε έναυσμα για να κατατεθούν εξαίρετες σκέψεις και αποκαλυπτικά βιώματα, ανθρώπων που έδωσαν μάχες στη ζωή τους , με αξιοπρέπεια, με πίκρες και δοκιμασίες αλλά και με πείσμα και πνεύμα γειωμένο που τους οδήγησε αν μη τι άλλο στο ξεκαθάρισμα του τοπίου.
Ωστόσο, Δημήτρη, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, θα είναι εν τέλει ύψιστο «φτύσιμο» αν δεν μας πεις είτε τις δικές σου σκέψεις (μιας που προκάλεσες αυτή τη συζήτηση) είτε τις σκέψεις του φίλου σου, για λογαριασμό του οποίου έκανες την παρέμβασή σου στο προηγούμενο ποστ.
Αναλογίσου, πως με το να δημιουργηθεί «ειδικό» ποστ, όλοι ευαισθητοποιηθήκαμε , ίσως, γιατί τα όσα κατέγραψες εκφράζουν πολύ κόσμο, περισσότερους από όσους φαντάζεσαι.
Περιμένουμε λοιπόν.
Είμαστε πολύ περίεργοι εμείς οι Έλληνες. Από τη μιά καταριόμαστε το Δημόσιο και από την άλλη κάνουμε ουρές χιλιάδων για μερικές θέσεις σ' αυτό.
Ρίχνουμε στη χαβούζα της ανυποληψίας ΟΛΟΥΣ τους δημόσιους υπάλληλους, παρά το γεγονός ότι ΟΛΟΙ έχουμε σε εκτίμηση κάποιον δημόσιο υπάλληλο. Δεν μπορεί, κι αναμεταξύ μας υπάρχουν σπουδαίοι δημόσιοι υπάλληλοι, τους γνωρίζετε.
Έτσι δεν καταλαβαίνω τον "ελιτισμό" του διανοούμενου που αρνείται την ευκαιρία να διοριστεί στο δημόσιο.
Δεν τον κατακρίνω, απλά ΔΕΝ τον καταλαβαίνω.
Εγώ θα του πρότεινα να το κάνει ώστε και το δημόσιο να "αναβαθμιστεί" με τέτοια προσωπικότητα μπας και το δ γίνει κάποτε Δ κεφαλαίο...
Κατά τα άλλα, η απάντηση του Ανατέλλοντα δεν επιδέχεται συμπλήρωσης!
ΟΚ, ΟΚ, group hug...
Τα είπαμε του ανθρώπου, αλλά αν μπει ο ίδιος ή ο φίλος του, ας του μεταφέρει και μια αγκαλίτσα - όπως είπε κι ο οικοδεσπότης, για καλό τα είπαμε (αν και μερικοί από μας... μιλούσα λίγο με μια ευγένεια τύπου "σκάσε και κολύμπα"!).
Δύοντα τι θα γίνει με το μπλογκ σου, θα κοιμόμαστε καμμιά φορά? Η ανάγκη υπάρχει (ΥΠΝΟΟΟΟΣ!), το προϊόν θα πουλήσει από μόνο του (τι θα πουλήσει, sold-out from day-1 θα γίνει), εσύ που έχεις τα μέσα δεν μας δίνεις απ'αυτό που πίνεις?
:-)
(και σκοτώνουμε κάποιον άλλον αργότερα, κι αύριο μέρα είναι...!)
ΛΟΛ!
Αγαπητοί φίλοι,
Ειλικρινά ευχαριστώ για την κατάθεση των απόψεών σας. Απολογούμαι για την απουσία μου – οφείλεται σε… «τεχνικούς» λόγους, δηλ. δεν βρήκα καθόλου χρόνο να δω το blog. Γράφω αυτή τη στιγμή για να ενημερώσω άπαντες προστρέξαντες ότι και βέβαια δεν έχω (ούτε εγώ ούτε ο φίλος στην περίπτωση του οποίου αναφερόμαστε) «φτύσει» το blog ή τους συμμετέχοντες. Αυτό το post σκοπό έχει να κερδίσει λίγο χρόνο.
Προς το παρόν, ευχαριστώ όλους για τις απόψεις τους, και το Γιώργο για τη φιλοξενία του.
@Αφροδίτη, να δούμε πότε θα εγκαινιάσεις το δικό σου, με τα "σεντόνια" που έχεις υποσχεθεί! Περιμένουμε.
@Δημήτρη, αν πρόκειται να παρέμβεις στη συζήτηση με τις απόψεις σου και αυτές του καλού Φίλου, κάντο, γιατί το επόμενο post είναι σχεδόν έτοιμο, καλοκαιρινό και φωτεινό και περιμένει!
Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις και καταθέσεις εμπειριών. Δεν είχα πάρει χαμπάρι το ενδιαφέρον για το post του Δημήτρη, οπότε συγχωρέστε μου την καθυστέρηση. Και επειδή δεν έχει νόημα να καταχρώμαι της ταυτότητάς του, θα γράψω απευθείας εγώ. Στη συνέχεια θα διευκρινίσω κάποια πράγματα και θα απαντήσω σε κάποια σχόλια. Ενώ διαβάζετε ό,τι θα ακολουθήσει, παρακαλώ έχετε υπόψη σας ότι τα πάντα γράφονται με πολύ μεγάλο σεβασμό προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρωτίστως δεν διαφωνώ με τις απόψεις που εκφράστηκαν. Αντίθετα, στην ηλικία των 39 ακριβώς τα ίδια πράγματα λέω κι εγώ σε νεότερους (αλλά και σε μεγαλύτερους). Διαβάζοντας τα posts, θα μπορούσα να γίνω πολύ αμυντικός. Αλλά πραγματικά δεν υπάρχει λόγος. Νομίζω ότι το αρχικό post (του Δημήτρη) είναι αρκετά αποσπασματικό ώστε να αφήνει, ίσως ως άλλο «έργο τέχνης», στον καθένα το χώρο για να συμπληρώσει πράγματα, που συνήθως θα προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες. Για παράδειγμα, πουθενά στο post δεν αναφέρεται ότι εδώ και μήνες αναζητώ κάθε είδους δουλειά που μπορώ να κάνω. Ωστόσο πολλές από τις απαντήσεις «προϋποθέτουν» ότι αναζητώ μόνο δουλειές πάνω σε αυτά που σπούδασα και ότι περιφρονώ οτιδήποτε άλλο. Οφείλω λοιπόν να πληροφορήσω ότι το τελευταίο δεν συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή περιμένω απάντηση στην αίτησή μου για εργασία σε βιβλιοπωλείο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα μου τη δώσουν. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν πολλά. Και Goodys (δεν με πήραν, ευγενικά εξηγώντας μου ότι κάποιος σαν εμένα [sic] αποκλείεται να είναι ευχαριστημένος εκεί…). Στις οικοδομές και τα χωράφια, απ’ όσο βλέπω και ξέρω, οι θέσεις είναι κατειλημμένες από ως επί το πλείστον οικονομικούς μετανάστες (στις δύο οικοδομές που χτίζονται στην περιοχή όπου ζω δεν ακούς ελληνικά). Όσο για τα φυλλάδια και ανάλογου τύπου εργασίες (τις οποίες άλλωστε έκανα στο παρελθόν επί πολλά χρόνια) σίγουρα δεν χρειάζεται να τις κάνω γιατί τα ψίχουλα που αποδίδουν μπορώ να τα έχω και τώρα μέσω μεταφράσεων. Σχετικά με το τελευταίο απλά να πω ότι οι αιτήσεις μου σε μεταφραστικά γραφεία είναι άπειρες αλλά η ανταπόκριση ελάχιστη. Έχουμε γίνει πολλοί και είμαστε όλο και πιο απελπισμένοι. Άρα το «με ζει η μάνα μου», που τόσο φάνηκε να ενοχλεί, δεν περιλαμβάνει και το χαρτζιλίκι μου.
Ένα πράγμα που πέρασε εντελώς στο ντούκου είναι οι απαιτήσεις της ελληνικής αγοράς σε όριο ηλικίας και φύλο. Λόγω και μόνο αυτών αποκλείομαι από πολλά πράγματα. Ο Δημήτρης στο κείμενό του σε αυτό αναφέρεται περισσότερο και στην αδικία (αλλά και στην πλήρη ‘αντι-ευρωπαϊκότητα’) που επικρατεί εκεί στις ευκαιρίες. Οι φορές που θέλησα να απαντήσω σε αγγελία για δουλειά σε κατάστημα είναι άπειρες. Και θα είχα πάει αλλά εκεί «ζητείται π-ω-λ-ή-τ-ρ-ι-α πεπειραμένη». Λυπάμαι, έχω ανατομικό πρόβλημα…
Τώρα για να έρθω στο κομμάτι περί αυτοκριτικής του οικοδεσπότη (και να ευχαριστήσω κι εγώ για τη φιλοξενία) δεν διαφωνώ. Το όλο management της ζωής μου μέχρι στιγμής είναι πολύ αμφιλεγόμενο. Αλλά, όπως λέει και ο ίδιος, αυτό πάει τελείωσε. Αυτό που διαπιστώνω καθημερινά στη χώρα μου είναι ότι τα λάθη δεν συγχωρούνται και οι δεύτερες ευκαιρίες είναι πολύ σπάνιες. Αντίθετα, συχνά νιώθω να αντιμετωπίζομαι με την καχυποψία του πρώην φυλακισμένου ο οποίος έχει το στίγμα (έχει κάνει πολλά για να τον εμπιστευτεί κανείς). Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί κανείς. Όλα αυτά περί «ελιτισμού» κλπ δεν έχουν να κάνουν με την περίπτωσή μου. Συμφωνώ πλήρως ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Απλά διαπιστώνω ότι κανείς δεν μου την προσφέρει. Αυτό όμως που με ψιλο-στενοχώρησε στις απαντήσεις είναι ότι ίσως επειδή ο Δημήτρης ανέφερε τι σπούδασα θεωρήθηκα, χωρίς να προκύπτει από πουθενά μέσα στο κείμενό του, ότι είμαι ένας σνομπ που κάθεται και περιμένει να τον θρέψει η μαμά του και κλαίει γιατί δεν βρίσκει κανέναν να εκτιμήσει το πνεύμα του. Προσπερνώ το αδικαιολόγητο της υπόθεσης αυτής (αλλά με τη σειρά μου θα καλέσω και καθέναν από όσους [θεωρούν ότι] την έκαναν να εξετάσει για ποιο λόγο η κριτική του βασίστηκε εκεί) και θα αναφέρω ότι δεν έχει καμία βάση. Ο αγαπητός οικοδεσπότης, με αυστηρή, σχεδόν πατρική διάθεση, με καλεί να επανασυνδεθώ με την πραγματικότητα. Είναι ειρωνικό γιατί δεν θεωρώ ότι έχασα ποτέ την επαφή μου μαζί της… Ωστόσο είναι αδύνατον να δουλέψω λ.χ. σε φούρνο πρώτον γιατί στη σύγχρονη Ελλάδα (να πω απλά στην Αθήνα;) οι φούρνοι απολύουν δεν προσλαμβάνουν προσωπικό και δεύτερον γιατί στο βιογραφικό μου αν δεν βάλω τι έχω κάνει θα φανεί μία τεράστια τρύπα ενώ αν το κάνω θα αντιμετωπιστώ με τεράστια καχυποψία. Και στο τέλος θα προτιμηθεί η «κοπέλα» που άμα λάχει έχει και ωραιότερο παρουσιαστικό. Αλλά ας αφήσουμε εμένα. Ξέρω άτομα με χαμηλότερου επιπέδου (και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη χαλαρά, μην και θεωρηθώ πάλι ως καλαμο-βάτης) προσόντα που έχουν τη διάθεση να κάνουν την κάθε δουλειά αλλά τρώνε πόρτα χοντρά. Για πολύ καιρό τώρα. Επομένως κάτι κάπου πάει πολύ στραβά. Όμως η στάση μου δεν είναι «αχ, η πουτάνα, η παλιοκοινωνία, όλα αυτή τα φταίει!». Ή «για όλα φταίνε οι άλλοι». Ή «σας μισώ όλους». Προσωπικά δεν μισώ κανέναν. Στις κουβέντες μου με τον αγαπητό συγγράψαντα το αρχικό κείμενο απλές διαπιστώσεις κάνουμε. Και, έστω αποσπασματικά, αυτές μεταφέρθηκαν εδώ.
Αλλά ας έρθουμε και στο επίμαχο κομμάτι Δημόσιο. Πολλά γράφτηκαν. Πάρα πολλά. Και έχω την αίσθηση ότι πολλοί από τους επισκέπτες του blog πιάστηκαν από την ευκαιρία να αντι-κριτικάρουν τη γενικότερη απαξίωση του Δημοσίου, που πολύ αφελώς ευδοκιμεί στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Δεν νομίζω και πάλι ότι από το κείμενο του Δημήτρη προκύπτει απαξίωση των Δημοσίων Υπαλλήλων συλλήβδην. Σίγουρα όταν στο κείμενό του γράφει «σιχαίνεται το δημόσιο» ο καθένας μπορεί να καταλάβει ό,τι θέλει. Αλλά και πάλι για το τι νομίζουμε ότι λέει το κείμενο έχουμε μεγάλη μερίδα της ευθύνης εμείς. Σιχαίνομαι το Δημόσιο όχι γιατί εκεί μέσα είναι όλοι άχρηστοι ούτε γιατί δεν πρέπει να υπάρχει και να τα καταπιεί όλα ο ιδιωτικός τομέας. Αντίθετα, για μένα ακόμα και η πιο μετριοπαθής άποψη ενός εύρωστου ιδιωτικού τομέα που θα λειτουργεί ως ένα είδος αντίπαλου δέοντος προς το [συχνά επιρρεπές σε εφησυχασμό] Δημόσιο έχει ήδη εκχωρήσει πολλά στην ιδεολογία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ας είναι όμως. Σιχαίνομαι το Δημόσιο λόγω της τωρινής του κατάντιας. Συμφωνώ πλήρως ότι εκεί «εκβάλλουν» οι πελατειακές σχέσεις της χειρότερης διαπλοκής που κατατρώει όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνίες: αυτής ανάμεσα σε πολιτικούς και πολίτες. Το πρόβλημα «μέρος» του οποίου δεν θέλω να είμαι είναι η συνέχιση του εκβιασμού. Δηλαδή, ο ιδιωτικός τομέας αποσαρθρώνεται εντελώς έτσι ώστε το Δημόσιο να αποτελεί το καρότο. Ένα καρότο βασισμένο στην βασική ανάγκη όλων: της επιβίωσης. Αυτοί μένουν στην εξουσία επειδή εμείς πρέπει να επιβιώσουμε. Άρα οι απαντήσεις παραβλέπουν μία σημαντική πτυχή. Έχουμε έναν άνθρωπο που διαχειρίστηκε τη ζωή του λανθασμένα (για πολλούς λόγους, τους δέχομαι όλους αν θέλετε, όλους!)• αντιμέτωπος με την επιβίωση ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του όχι γιατί είναι ψώνιο και βολεμένος και καλαμοκαβαλημένος αλλά γιατί η εύρεση εργασίας στη σύγχρονη Ελλάδα είναι τραγικά δύσκολη, ιδίως για άντρες άνω των 35 ετών• στη φάση αυτή εμφανίζεται το Δημόσιο• το ερώτημα δεν είναι αν αυτός ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να σνομπάρει το Δημόσιο. Το ερώτημα είναι: έχει το δικαίωμα, επικαλούμενος την ανάγκη του για επιβίωση, να διαιωνίσει ένα σύστημα αναξιοκρατίας και πελατειακών σχέσεων και μάλιστα εντός ενός χώρου που για χρόνια απομυζά και αποδυναμώνει τη χώρα όπου ζει; Όλους εσάς που απαντήσατε «ναι, να μπεις» σας ρωτώ: εσείς θα με βάζατε στη δική σας δουλειά από το παράθυρο; Εγώ το θεωρώ ανήθικο. Προσέξτε με: όχι μειωτικό για την «σπουδαία προσωπικότητά μου», απλά α-ν-ή-θ-ι-κ-ο! Εκεί είναι το πρόβλημά μου και η άρνησή μου. Και αυτό που σιχαίνομαι δεν είναι το Δημόσιο το ίδιο (αν και θα είχα πολλά να πω και γι’ αυτό) αλλά την όποια συμμετοχή στη συντήρηση ενός σοβαρότατου προβλήματος. Και να σας πω γιατί με ανησυχεί αυτό; Γιατί πολύ απλά αν δεχτούμε ότι αυτό το ελάχιστο της όποιας συμβολής μου σε ένα χρόνιο πρόβλημα στη χώρα μας είναι για μένα δικαιολογημένο λόγω της δεινής μου θέσης, πόσο απέχουμε από το, με δούρειο ίππο κάποιους σαν κι εμένα, να μας φέρουν όλους σε τέτοιο σημείο ώστε με μέσο τη δική μας ανάγκη για επιβίωση να μην ξεκουνηθούν αυτοί ποτέ από τις καρέκλες τους; Το ζήτημα δεν είναι αν εγώ σνομπάρω το Δημόσιο. Το ζήτημα είναι αν άνθρωποι σαν εμένα λόγω του ότι έκαναν λάθη πρέπει να υποκύπτουν στις αντικειμενικές δυσκολίες και να γίνονται μέρος ενός (πολιτικού) συστήματος που αυτοσυντηρείται μέσα από τον εκβιασμό της δικής τους/μας επιβίωσης.
Στις απαντήσεις διάβασα πολλά, μέχρι και την πιθανή υπόθεση ότι ίσως εμφορούμαι από ηλιθιότητες τύπου Coelho περί σύμπαντος που συνωμοτεί για να πετύχουμε ό,τι θέλουμε κλπ. Επιτρέψτε μου να είμαι κάθετος: συμφωνώ απόλυτα με τη στάση απέναντι στη ζωή που προτείνει ο οικοδεσπότης και άλλοι. Και θεωρώ ότι ακριβώς επειδή η στάση αυτή είναι ξεκάθαρα μαχητική, η άρνηση ένταξης σε ένα σύστημα όπως αυτό του διορισμού στο Δημόσιο από το παράθυρο είναι μέρος αυτής της μαχητικής στάσης, όχι σε αντίθεση μ’ αυτήν. Και παραείναι αυτοκαταστροφική για να είναι ένδειξη εφησυχασμού κλπ. Και βέβαια, εδώ θα μου απαντήσουν όλοι: ναι, αλλά αυτό να το κάνεις με τα δικά σου αρχίδια, όχι με τις πλάτες της μαμάς σου! Κοιτάξτε, προς το πρώτο βαδίζω έτσι κι αλλιώς. Το ερώτημα είναι αν, ακόμα και σε αυτή τη θέση όπου βρίσκομαι, η επιβίωσή μου, ή η ξεκάθαρα ηθική οφειλή (έστω και για απλή ξεκούραση) προς τη μητέρα μου δικαιολογεί τη συμμετοχή μου στη διαιώνιση του μεγαλύτερου προβλήματος της Ελλάδας…
Αλλά με τη σειρά μου ρωτώ τους απαντήσαντες: πού (πρέπει να) σταματά η επιβίωση και (να) αρχίζουν οι αρχές; Κάποιος είπε ότι διακρίνει σε μένα μία οκνηρία μεταμφιεσμένη σε ιδεολογία. Αυτό είναι πολύ σοβαρό και δεν θα το αποκλείσω έτσι εύκολα. Πρόκειται για παγίδα πολύ επικίνδυνη. Αλλά από την αντίπερα όχθη ρωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: πότε η υποχώρηση από τις αρχές μας πονάει τόσο πολύ ώστε να μετονομάζεται «πραγματικότητα»; Σε «μαχητική στάση ζωής»; Θυμάται κανείς το Διαμαντή Φλωράκη; Στο βιβλίο του «Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του Απόλυτου» περιγράφει κάποια περήφανα δυνατά και πανέμορφα πλάσματα που σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την κακή θεϊκή δημιουργία (που επέτρεψε την ύπαρξη τόσου πόνου) αυτοκτονούν ομαδικά... Αναρωτιέμαι, ακόμα και αν η δική μου στάση απέναντι στο Δημόσιο είναι αδικαιολόγητη, πόσες άλλες υποχωρήσεις και ουσιαστικά ήττες σε επίπεδο αρχών έχουμε υποστεί και έχουν γλιστρήσει ως «προσαρμογές» και «μάχες»; Σε τι βαθμό όλο εκείνο που μας πολεμάει έχει να κερδίσει τόσο από την επιτυχία όσο και από την αποτυχία μας; Και το βασικό μου (αυτογνωσιακό) ερώτημα είναι: ακόμα και αν όντως έχουμε κάνει τέτοιες υποχωρήσεις τύπου slippery slope, σε τι βαθμό τις βλέπουμε ως αυτό που είναι (δηλαδή ως ήττες) και σε τι βαθμό τις έχουμε ωραιοποιήσει για να εξυπηρετήσουμε την ανάγκη μας για μία θετική και αποδεκτή (στα δικά μας μάτια) εικόνα του εαυτού μας; Εν κατακλείδι, σε τι βαθμό μπορούμε να έχουμε συναίσθηση του ίδιου μας του κακού εντός χωρίς να το βαφτίζουμε καλό (με κάθε όνομα); Είναι το τελευταίο που με ενοχλεί, γενικά. Γιατί έτσι μία βασική μας ανάγκη (να νιώθουμε καλά για τους εαυτούς μας) παντρεύεται με μία ικανότητά μας (προσαρμοστικότητα) και το καλό χάνει λίγο-λίγο το νόημά του. Και χάνοντας το καλό (που βέβαια είναι πολύ δύσκολο να οριστεί επακριβώς), ο «Μεγάλος Αδερφός» καραδοκεί προ των πυλών…
Όσο για το παράδειγμα του ποδοσφαιριστή και του διανοούμενου, πραγματικά, δεν θα σκεφτόμουν καν να απαντήσω έτσι ώστε να «με σκοτώσει» ο Δύων. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος.
Συγνώμη αν σας έπρηξα με το τεράστιο κείμενο, περιμένω τη συνέχεια (και συγχωρήστε μου την παρανοϊκή επιθυμία προς ανωνυμία).
Μ.Π.
ΥΓ. Απλά για την πληροφόρηση όλων, ο Δημήτρης μου πρότεινε να συνεχίσω να ψάχνω για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ή οπουδήποτε αλλού μέσω αξιοκρατικών διαδικασιών.
Ανώνυμε, κατάλαβα πολύ καλά το γιατί δεν θελεις να μπεις στο δημόσιο με μέσο, και συμφωνώ μαζί σου. Επίσης βλέπω στο κείμενό σου έναν άνθρωπο συγκροτημένο και μετριοπαθή. Δεν μπορώ να διαφωνήσω με κάτι από αυτά που γράφεις.
Σού εύχομαι καλή επιτυχία, στη θέση σου θα επικεντρωνόμουν στον προσεχή ΑΣΕΠ, κερδίζοντας παράλληλα τα προς το ζειν από μεταφράσεις, όσο αυτό είναι δυνατόν.
Είμαι σίγουρος ότι κάποια πόρτα τελικά θα ανοίξει. Να είσαι καλά.
Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη η απάντησή σου «Ανώνυμε», προτιμώ ωστόσο να σε αποκαλώ Συνταξιδιώτη για τους λόγους που εξήγησα στο αρχικό μου σχόλιο.
Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη σε βαθμό ανησυχητικό (!) γιατί αναδεικνύει με σαφέστατο τρόπο τη γνώση σου και την δυνατότητα ανάλυσης που έχεις στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η εμπειρία είναι που με κάνει διστακτικό ως προς το να χειροκροτήσω λοιπόν, γιατί μου έχει τύχει να γνωρίσω έναν από τους πλέον pathetic ανθρώπους στη ζωή μου, ή οποία (περί μίας κυρίας πρόκειται) μπορούσε να αυτοψυχαναλυθεί με τρόπο θαυμαστό, να χτίσει μία σειρά από περίπου ακλόνητα επιχειρήματα γύρω από την αδράνειά της και μετά να συνεχίσει να αδρανεί.
Δε λέω πως αυτό είναι που συμβαίνει στην περίπτωσή σου, άλλωστε οφείλω να υπογραμμίσω πως χρησιμοποίησα το κείμενο του Δημήτρη και την περίπτωσή σου, για να απευθυνθώ εν μέρει σε σένα αλλά και γενικότερα.
Προσωπικά, ομολογώ πως αν ήμουν στη θέση σου (εδώ πρέπει να τονίζω πως και άνεργος έχω μείνει και έχω πληρώσει πανάκριβα διάφορες επιλογές μου, αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία) αν ήμουν στη θέση σου λοιπόν και αν πια δεν περίμενα τίποτα άλλο, ναι, θα δεχόμουν να μπω και από την πόρτα και από την πίσω πόρτα και από το παράθυρο και από την ταράτσα, είτε στο Δημόσιο, είτε οπουδήποτε. Και αυτό, για να νιώσω καταρχάς, πως πατάω στα πόδια μου ξανά και μπορώ να τα ανταπεξέλθω στις όποιες υποχρεώσεις μου. Να αρχίσει δηλαδή αυτό που λέμε, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ένα κάποιο εισόδημα. Στο κάτω κάτω, αν έκανα κάτι τέτοιο, γνωρίζω, πως την όποια δουλειά θα έπρεπε να κάνω, θα την έκανα φιλότιμα αποδίδοντας και με το παραπάνω την εργατική μου υπεραξία.
Και, ταυτόχρονα, εφ όσον αυτή η συγκεκριμένη δουλειά δε μου κάνει , δεν τα παρατάω, συνεχίζω και ψάχνω αγωνιωδώς για το βέλτιστο. Άσε, που αν είναι Δημόσιο, (το ξαναλέω αυτό) σου δίνει εξαιρετικά πολύ χρόνο για να ασχοληθείς με άλλα πράγματα στο σπίτι. Μεταφράσεις, ή δεν ξέρω και εγώ τι.
Έχεις πολύ δίκιο, για ορισμένα σημεία της επιστολής του Δημήτρη που μοιάζει όλοι να αγνοήσαμε. Μάλιστα, από χθες το απόγευμα με «έτρωγε» να κάνω μία διόρθωση , γνωρίζοντας το τι συμβαίνει στην Ελλάδα τόσο με τις ηλικίες όσο και με άλλες παραμέτρους που θίγεις.
Και έχεις τεράστιο δίκιο αναφορικά με την «Αντιευρωπαϊκότητα» των συνθηκών στον τόπο μας.
Ωστόσο, ήθελα να σε ρωτήσω, σε ποια χώρα ήσουν και γιατί αποφάσισες να γυρίσεις στην Ελλάδα.
Το λέω αυτό διότι γνωρίζοντας αρκετές περιπτώσεις συμπατριωτών μας στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε διαβεβαιώ, πως ουδείς μα ουδείς έμεινε άνεργος. Οι πλείστοι, στην αρχή μπορεί να έκαναν δουλειές του ποδαριού, αλλά στο τέλος όλοι αφομοιώθηκαν στην παραγωγή του κλάδου που είχαν επιλέξει. Και όπως είπα, γνωρίζω τέτοιους που είναι δημοσιογράφοι, αναλυτές-ερευνητές, Ιστορικοί, διδάσκαλοι , φιλόλογοι κλπ.
Πραγματικά, (αν μιλάμε για τη Βρετανία) είναι πολύ δύσκολο να μη βρει δουλειά κανείς εκεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια όπου η οικονομική πολιτική των Blair / Brown μοιάζει να είναι αρκετά επιτυχημένη.
Ελπίζω να βρει χρόνο η Γυναίκα μου, η Ελένη να λάβει μέρος στην κουβέντα μιας που έχει μία μακρότατη εμπειρία στη Ευρώπη, απολύτως εργατική από τη μια και απολύτως Ακαδημαϊκή στη συνέχεια από την άλλη.
Ασφαλώς και να συνεχίσεις το ψάξιμο στον ιδιωτικό τομέα!
Η Ε.Ε. εχει δημιουργησει ενα site στο οποιο υπαρχουν λιστες θεσεων εργασιας σε διαφορες χωρες της Ενωσης, προκειμενου να προωθησει την διακινηση εργατικου δυναμικου προς τις χωρες που υπαρχει ελλειψη. Εχω καιρο να το δω, αλλα η δικη μου ειδικοτητα(εκπαιδευτικου) ειχε καπου 900 θεσεις εργασιας. Οπως ξερεις, αν και αναρωτιεμαι γιατι επεστρεψες απο την χωρα που ειναι παρανομο το να μην προσφερεις δουλεια σε προσοντουχους υποψηφιους εξαιτιας της ηλικιας, φυλου η σωματικης αρτιοτητας, στις πλειστες χωρες της ΕΕ, τα παραπανω ειναι μερος της νομοθεσιας τους. Μακαρι αυτο να βοηθησει...
ελενη
http://europa.eu.int/eures/home
Αυτη ειναι η ηλεκτρονικη διευθυνση.
Καλη τυχη - ελενη
Κατα πως λεει, υπαρχουν πανω απο 800.000 χιλιαδες θεσεις!!!!
Δεν τις κοιταξα γιατι δεν εχω καιρο, αλλα ο τολμων....
ελενη
Αχα! Εδώ είσαι...σε ένα απο τα ομορφότερα blog ever
ήθελα να σε ευχαριστίσω πολύ για τα πανέμορφα σχόλια που μου άφησες στα τελευταία 2 post μου
Υπέροχα όλα.
Να περνάς όλο.
Να έρχεσαι.
Ταξιδεύω με αυτά που αφήνεις.
Να λοιπόν τελικά η Ελένη βρήκε λίγο χρόνο και ως συνήθως είπε λίγα, σάφή και πρακτικά. Ιδού η ρόδος , ιδού και το πήδημα δηλαδή.
@Candyblue σε ευχαριστώ πολύ -δεν το λεω τυπικά-υπάρχουν εξαιρετικά ωραίες σελίδες στη σφαίρα. Προσωπικά έχω μείνει συχνά εμβρόντητος από την ποιότητα που έχω συναντήσει , σε τέτοια ποσότητα.
Για τα σχόλιά μου στο blog σου αλλά και αλλού, έχω να πω πως "αντιδρώ" πάντα στο γραπτό λόγο, μου αρέσει να κάνω διάλογο με τα κείμενα που μου αρέσουν, τελείως αυθόρμητα.
Άσε που δεν είμαι καν εγώ που κάνω αυτόν το διάλογο, είναι σα συνομιλεί η γλώσσα με τον εαυτό της και τα φορτία της.
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που γράφεις Μ.Π., τι ίδιες απόψεις έχουμε και για το Δημόσιο, αλλά όπως έγραψε και ο Δύοντας, νομίζω ότι πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτή τη δυνατότητα από τη στιγμή που σου την προσφέρει κάποιος και να εργαστείς ευσυνήδειτα για να δικαιώσεις την τοποθέτησή σου σε όποια θέση. Νομίζω ότι πράγματι προέχει η ηθική οφειλή προς τη μητέρα σου. Πολλές φορές οι επιλογές μας περιορίζονται στο μη χείρον. Γράφεις ότι ήδη έχεις απευθυνθεί σε μεταφραστικά γραφεία οπότε μάλλον θα έχεις τα στοιχεία επικοινωνίας μαζί τους. Πάντως, ρίξε μια ματιά εδώ, ξέρω ότι ψάχνουν πάντα κόσμο και ενίοτε κάνουν και προσλήψεις εσωτερικών συνεργατών: http://www.orco.gr/loc/frameset-gr.html.
Εύχομαι οι προσπάθειές σου να έχουν σύντομα αποτέλεσμα.
Αγαπητέ Δύοντα (και συμμετέχοντες),
Η χώρα όπου βρισκόμουν ήταν η Βρετανία και εκεί όντως δούλεψα για ένα διάστημα. Έφυγα από τη δουλειά μου γιατί έπρεπε να φύγω (δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες). Συνέχισα να ψάχνω και ενδεχομένως να είχα βρει κάτι, αλλά η αναμονή τράβηξε πολύ και έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να καλύψω τα έξοδα διαβίωσής μου (και ήξερα και άλλες τέτοιες περιπτώσεις στη Βρετανία). Αυτό μέχρι τον προηγούμενο Δεκέμβριο συγκεκριμένα. Μπορεί να ήμουν άτυχος, αλλά όλες οι αιτήσεις μου για δουλειά, π.χ. τύπου McDonalds δεν απέδωσαν. Παντού όπου είδαν το cv μου άκουσα το ίδιο πράγμα: «απορούμε γιατί με τέτοια προσόντα θέλεις να δουλέψεις εδώ». Η λογική, την οποία γνωρίζεte πολύ καλά (είμαι σίγουρος), ήταν ότι «θα μας χρησιμοποιήσεις για εισόδημα και μετά θα φύγεις». Πράγμα που όντως θα γινόταν. Η μοναδική περίπτωση που μου προσφέρθηκε κάτι ήταν πέρυσι, αλλά αφού είχα επιστρέψει εδώ. Κάποια από τις αιτήσεις μου για καθαριστής πατωμάτων σε ένα μουσείο στη Σκωτία (με μισθό όχι και τόσο ικανό να καλύψει τα έξοδά μου και αν θυμάμαι καλά part time) είχε φαίνεται αποδώσει. Ήταν αργά, ήμουν πλέον εδώ.
Τώρα, υπάρχει μία διάκριση ανάμεσα στην πρακτική και την ιδεολογική διάσταση του θέματος που έθεσε ο Δημήτρης, αλλά και εγώ στο προηγούμενο post. Σε πρακτικό επίπεδο μπορεί να αναγκαστώ να κάνω οτιδήποτε. Το πρώτο κείμενο στο άλλο post σου ήρθε, φαντάζομαι, ως πρόκληση για να ανοίξει αυτό το θέμα, μάλιστα πολύ σύντομα μετά από μία κουβέντα μας σχετική. Ο Δημήτρης πήρε απλά την πρωτοβουλία να με «χρησιμοποιήσει» κατά κάποιον τρόπο. Ωστόσο, η διάκριση παραμένει, και είναι αυτή η ίδια την οποία εξέθεσα στα δικά μου σχόλια. Σε πρακτικό επίπεδο μπορεί να κάνουμε οτιδήποτε. Σίγουρα την επιβίωση δεν την αγνοεί κανείς εύκολα. Και αναγνωρίζω την ανάγκη για προσαρμογή. I’m not sniffing down on anything! Ωστόσο, χαίρομαι για την αναφορά σου στην “pathetic” γνωστή σου. Δεν σου/σας κρύβω ότι το αυτογνωσιακό παιχνίδι είναι τραγικά ύπουλο, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τον νου. Σε φιλοσοφικό επίπεδο μπορείς να επιχειρηματολογήσεις σχεδόν υπέρ των πάντων. Άρα, θα μου επιτρέψεις εν μέρει να αυτο-συμπεριληφθώ στο είδος των ανθρώπων που αποκαλείς “pathetic”. Αλλά (και αυτό είναι εκεί όπου καταλήγει το προηγούμενο post μου) αυτό έχει διπλή εφαρμογή. Γιατί αν βλέπω ως pathetic την στάση που αναφέρεις, βλέπω ως παρομοίως pathetic και την αντίθετή της – την ανάλυση της πραγματικότητας μέσα από το φακό της επιβίωσης και την υπερ-επιχειρηματολόγηση υπέρ της τελευταίας. Σε τέτοιο βαθμό δηλαδή που οι υποχωρήσεις βαφτίζονται «μάχη για ζωή» και το σύστημα συντηρείται. Έτσι, όπως η εν λόγω κυρία συντηρεί την αθλιότητά της στο επίπεδο της αδράνειας, έτσι και άλλοι μπορεί να συντηρούν τις συνθήκες που μας γαμάνε όλους στο επίπεδο της δράσης. Επιχειρήματα, είμαι βέβαιος, θα βρούμε και για τα δύο. Το θέμα μου, και είναι αυτό που εγώ τουλάχιστον στο προηγούμενο σχόλιό μου προσπάθησα να αναδείξω, είναι κατά πόσον όταν κάνουμε την υποχώρηση δεν την βαφτίζουμε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Για μένα, το να μπω στο Δημόσιο φερ’ ειπείν μπορεί να συμβεί. Αλλά θα έχω ηττηθεί. Θα έχω γίνει μέρος του προβλήματος. Η μόνη μου (συνειδησιακή) άμυνα είναι μέσα μου να μην γυρίσω να πω στον εαυτό μου πρωτίστως ότι αυτό που έκανα ήταν ok. Το ερώτημά μου είναι: έχω τη δύναμη να συνυπάρξω με τα στραβά μου, ή πρέπει πάση θυσία να τα ωραιοποιήσω, να τα ιδεολογικοποιήσω για να (με) αντέξω;
Ουσιαστικά, φίλε Δύοντα, με το προηγούμενο σχόλιό σου, συναντιόμαστε στη μέση. Για μία ακόμα φορά τα πάντα κρίνονται στο επίπεδο της ισορροπίας ανάμεσα στα αντίθετα. Όχι απλά κατανοώ, αλλά ενστερνίζομαι κιόλας τη στάση σου. Αλλά εκτός από την επιχειρηματολόγηση υπέρ της αδράνειας, υπάρχει και η επιχειρηματολόγηση υπέρ συγκεκριμένων (κακών;) μορφών δράσης. Και είναι ως τέτοια που εγώ θεωρώ την είσοδο στο Δημόσιο, ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες. Γιατί μπορεί εγώ να πρέπει να νοιώσω καλά για τον εαυτό μου με το να έχω εισόδημα που καλύπτει τις ανάγκες μου και μου επιτρέπει να σταθώ στα πόδια μου και να απαλλάξω και τη μητέρα μου, αλλά έχω το δικαίωμα να συντηρήσω το άθλιο αυτό σύστημα για να το πετύχω αυτό; Και ας μη μου απαντήσει κανείς «ναι, αλλά εσύ είσαι ένας, τι κακό μπορείς να κάνεις;». Αυτή ακριβώς η νοοτροπία είναι που μας έχει κάνει όλους σε αυτή τη χώρα αδρανείς και συνένοχους. Όλοι όσους ξέρω περιμένουν κάποιος άλλος να κάνει «το πρώτο βήμα» και θεωρούν ότι αυτοί δεν φέρουν ευθύνη. Το ακούω επί 39 χρόνια: «Ωχ, αδερφέ, εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο; Ας κάνει την αρχή κάποιος άλλος…». Όταν το προκείμενο γίνεται ο εαυτός μας, η συνείδησή μας αποκτά μία εντυπωσιακή ελαστικότητα…
Προσωπικά, με ενδιαφέρει πρωτίστως το συνειδησιακό επίπεδο. Και, ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας, το συνειδησιακό επίπεδο παίζει για μένα πολύ μεγάλο ρόλο. Και επιτρέψτε μου να πω κάποια πράγματα χ-ω-ρ-ί-ς να έχω κατά νου κανέναν από τους συμμετέχοντες στη συζήτηση, ευθέως ή πλαγίως. Εκεί είναι όπου έχω συναντήσει ανθρώπους βολεμένους οι οποίοι (όπως εγώ στα μάτια κάποιων μπορεί να μετατρέπω σε ιδεολογία την οκνηρία μου ώστε να με συντηρεί εύκολα η μαμά μου και να μπορώ να συνεχίσω να κλαίγομαι γιατί μου φταίνε πάντα οι άλλοι) επιβίωσαν με δικούς τους κόπους και θυσίες (και μπράβο τους, σίγουρα!) εντός του συστήματος αλλά ετούτη τη στιγμή κρίνουν κάπως εκ του ασφαλούς και με backup τα οποία πλέον θεωρούνται δεδομένα. Και τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ εύκολο να εξοβελίσουν κάποιον σαν εμένα στους βολεμένους στην αγκαλίτσα της μανούλας, γιατί αυτό, ουσιαστικά, εξυπηρετεί την ωραιοποίηση των δικών τους υποχωρήσεων. Αυτό που λέω εν κατακλείδι είναι ότι τα πάντα είναι πολύ ύπουλα και η μαχητική στάση ζωής δεν έρχεται χωρίς σκοτεινά σημεία… Αναρωτιέμαι απλά αν τελικά τέτοιες στάσεις ζωής είναι αρκετά συνειδητές, ή απλά περιορίζονται στην απόλαυση της ξεκάθαρης γοητείας της νίκης επί των εξωτερικών δυσκολιών. Αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τότε να είστε βέβαιοι ότι οι συνθήκες θα παραμείνουν ως έχουν. Και σε κάποιο (μεγάλο;) βαθμό θα τους το έχουμε επιτρέψει εμείς.
Τι άλλο να πω; Η ανταλλαγή για μένα είναι γόνιμη, αν και ουσιαστικά έχω γίνει Δημήτρης στη θέση του Δημήτρη (ο οποίος φαίνεται ότι έχει επιλέξει να ‘αράξει στο πίσω κάθισμα’ ενόσω αυτό συνεχίζεται) :-)
Σε πρακτικό επίπεδο όμως οι συμβουλές είναι πολύτιμες. Και πάλι ευχαριστώ άπαντες (Μάυρε Γάτε, για την ενθάρρυνση). Και την Ελένη για τη συμβολή της. Και τον περαστικό. Γενικά, το ενδιαφέρον όλων, όσο «σκληρά» και αν εκφράστηκε σε κάποιες περιπτώσεις, ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Cheers!
Μ.Π.
Cheers 2 u mate! Και πες του Δημήτρη να μου απαντήσει πάραυτα στα e mails (2)που του έχω στείλει.
Άντε, είναι επτά παρά πέντε, η Λευκωσία κολυμπάει στην υπέροχη ξηρή ζέστη της , παω να κάνω ένα ντους και μετά ίσως προλάβω να ανεβάσω σήμερα το επόμενο post.
@Μ.Π.,
Μια φορά σε μια παραλία που ένα μυστήριο κύμα ξέβρασε ένα κάρο μαλάκια τη νύχτα, κατά το πρωί μαζεύτηκε κόσμος κι άρχισε να τα μαζεύει για να τα πάει να τα μαγειρέψει.
Καποια στιγμή ένας τύπος που βρισκόταν εκεί που ξεβράστηκαν πολλοί αστερίες, έσκυβε, έπιανε έναν-έναν και τους πετούσε πίσω στη θάλασσα.
Ενας περαστικός τον ρώτησε:
"What are you doing?"
"I'm throwing starfish back at the sea".
"Why?"
"So that they will go on living".
"But how on earth could this action of yours make any difference whatsoever?@
Κι ο τύπος πετώντας έναν αστερία πάλι στη θάλασσα, απαντά:
"It makes a difference to this one!"
Σ'ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για όσα μας είπες. Προφανώς είδαμε πλευρές του προβλήματος, κι απαντήσαμε αναλόγως. Φυσικά κι έχεις τα δίκια σου - δε θα μπορούσε παρά να υπάρχει σοβαρός λόγος πίσω από όλα αυτά, ακόμη κι αν η ηθική αξία ορισμένων πραγμάτων ακούγεται εντελώς παρωχημένη στην εποχή μας.
Και δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος εδώ μέσα που να σου έλεγε καλύτερα δημοσιο και πουλημένος και να τρέφεις το σύστημα, παρά σε δουλειά που να σ'αρέσει. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ.
Αλλά:
α. Εσοδα. Από πού?
β. Ενσημα. Ομοίως
(κι όχι, μην το παίρνετε αψήφιστα, χτύπα ξύλο δύο χρόνια χημειοθεραπείας και τινάζουν σπίτια στον αέρα)
γ. αξιοπρέπεια (προσφέρω, αυτοσυντηρούμαι)
δ. Δουλειά ΟΧΙ απαραιτήτως αυτοπροσδιορισμός.
Εσύ είσαι εσύ. Κι αυτό δεν θα αλλάξει. Ούτε θα διαιωνίσεις τον μηχανισμό του τέρατος εσύ. νια, όλες οι ψηφίδες έχουν ευθύνη να είναι το σωστό χρώμα για να φανεί η ζωγραφιά (του..΄τέρατος), αλλά δεν είναι ανάγκη να το κανεις για πάντα. Για τους λόγους που κι εσύ λες. Και το "ξεπούλημα" δεν είναι κατ'ανάγκην κακό. Μια ωραία σφαλιάρα για τη συλλογή μας είναι.
Θα έρθει και η "σύζευξη". Προς το παρόν, ΟΧΗΜΑ. That's it.
Και για να ξαναγυρίσω στους αστερίες, μπορεί εσύ να κόβεις τις φλέβες σου εκεί μέσα, αλλά για σκέψου όντας τόσο έντιμος ΠΟΣΟ μπορείς να εξυπηρετήσεις και να φτιάξεις τη μέρα των απλών ανθρώπων... Δες πώς μας κοιτάζουν σαν ανάξια λόγου ανθρωπάκια και μας υποβάλλουν σε απίστευες δοκιμασίες τα στραβόξυλα του Δ. Τομέα... (άρση της μονιμότητας τώρα!)
Ενας άνθρωπος από την άλλη πλευρά τη φορά - αν του κάνεις διαφορά νομίζω ότι το αίσθημα αυτό θα σε κρατήσει μέχρι να βρεις το "κλικ" που λέγαμε...
Καλή σου επιτυχία, αν μη τι άλλο σου κόβει πολύ και φαίνεται. Οπως και να σε πετάξουν, θα προσγειωθείς με τα 2 και θα τα καταφέρεις σε πείσμα όλων!
Πάντως σ'ευχαριστώ για τόσο "άνοιγμα".
Και τον Δημήτρη, και τους φίλους για τη συνεισφορά τους (wow!) και φυσικά τον οικοδεσπότη & τη σύζυγο (πάλι καλά, εμείς πάμε για μέλη του DBS (Divorsed Bloggers Society) με τόση κατανόηση τριγύρω...
Και μετά δύοντα μου λες και για μπλογκ! ΛΟΛ! Και να θέλω, πού χρόνος ακόμη, οργανώνομαι με ρυθμούς.. οπισθοδρομικής χελώνας! (αλλά πού θα μου πάει?!?!)
Πολλές ευχαριστίες και από μένα για την ανταπόκριση και το εξαίρετο επίπεδο των αποκρίσεων.
Δημήτρης
Αφροδιτη, αλλο γυναικα αλλο συζυγος. Χρησιμο να καταλαβαινεις την διαφορα. Τουλαχιστον, εγω θεωρω.
ελενη
Χίλια ταπεινά "συγνώμη" Ελένη.
Δεν ήθελα να σας θίξω. Απλώς το σκέφτηκα και προτίμησα to err on the safe side.
(Και φυσικά υπάρχει διαφορά! Αλλά το είπα από "κοινωνικό" σεβασμό, όχι από πρόθεση υποτίμησης).
Και πάλι συγνώμη.
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Αφροδίτη
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΗ (ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΗΔΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ ΠΑΡΕΑ!), ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΤΑ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ...
ΕΙΜΑΙ 30 ΕΤΩΝ ΚΑΙ -ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΟΥ- ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ, ΑΛΛΑ, ΦΥΣΙΚΑ, Η ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΟΥΤΟΠΙΑ.
ΣΥΝΕΧΙΣΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΑΡΙΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΩ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ "ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ".ΧΤΥΠΗΣΑ ΠΟΑΛΛΕΣ ΠΟΡΤΕΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ. ΚΑΤΑΝΟΗΣΑ ΤΕΛΙΚΑ ΟΤΙ ΤΟ "ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ" ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ, ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ, ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΚΑΘΑΥΤΗ Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΑΣΥΝΘΕΤΩ ΤΑ ΟΣΑ ΓΝΩΡΙΖΑ Ή ΤΑ ΟΣΑ ΜΑΘΑΙΝΑ...
ΠΟΎ ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ; ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!!!ΜΑΛΙΣΤΑ! ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ ΣΥΓΓΡΑΨΕΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ, ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΩΝ, ΚΑΙ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ ΑΡΙΘΜΟ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ!ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ -ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΑΥΞΗΜΕΝΩΝ "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΜΟΥ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ"! ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΜΑΘΑΙΝΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΗΛΙΘΙΩΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ ΕΤΟΙΜΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΜΩΣ, ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΩ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΑΝΕΠΛΗΡΩΤΟΥ: ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΜΕΝΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΟΤΙ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΓΝΩΣΗ.
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ;ΙΣΩΣ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ, ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ;ΙΣΩΣ.
ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΩ ΠΑΝΤΑ.
Αυτό που είπε η aphrodite...
Καλύτερα εσύ στο δημόσιο παρά ένας άχρηστος αχαίρευτος ανίκανος που ζητάει να παίρνει μισθό για να κάθεται. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι πολλοί αυτοί που θα ψήφιζαν οποιονδήποτε για να πάρουν αυτή τη θέση.
Καλύτερα εσύ, μπορείς να "δημιουργήσεις" όντας ένας καλός υπάλληλος.
Τώρα, ιδεολογικά... ναι, δίκιο έχεις, έχεις ευθύνη για τη συντήρηση του συστήματος. Στην τελική, κλέψε (cheat). Πες να σε διορίσουν και μην τους ψηφίσεις ;)
Καλή τύχη!
(αν και μάλλον θα έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Είχα τη δημοσίευση στα bookmarks μου και ψάχνοντάς τα την βρήκα και την ξαναδιάβασα όλη, και τα σχόλια...)
Δημοσίευση σχολίου