Τρίτη και 13-Γειά σου Σπύρο, όπου κι αν είσαι...Είσαι;

Τρίτη και 13; Ναι, Τρίτη και 13 Δεκεμβρίου του ''2005'' ή 4n Μεσούντος, μηνός Ποσειδεώνος του έτους 2780 από της πρώτης Ολυμπιάδος κατά το Ημερολόγιο των Ελλήνων...Είμαι εδώ στο γραφείο μου, πάνω από το Μετόχι του Κύκκου στη Λευκωσία, η μέρα είναι λαμπρή από φως και εγώ σφιγμένος σα σαλάμι από όλα όσα έχω στο μαλλιαρό κεφάλι μου.

Να ένα ποίημα, το είχα γράψει πριν χρόνια στο γραφείο μου στην Αθήνα, στην εταιρία Project όταν πάλι με είχαν πιάσει ασφυξίες και τάσεις απόδρασης, για άλλους λόγους, τι σημασία έχουν οι λόγοι, πάντα θα βρεις λόγους για να την κοπανήσεις.

Ο Φίλος μου ο Σπύρος Νικολαίδης βέβαια το παράκανε, την κοπάνησε στα καλά καθούμενα από όλα, έφυγε στις 3 του μήνα από τη ζωή και από τη Ζωή (τη γυναίκα του) άλλαξε το software,δεν ξέρω τι έκανε, το ζήτημα είναι πως αδυνατώ να κάνω συνείδηση πως δεν θα του ξανατηλεφωνήσω ποτέ πια και δεν θα ξανακολυμπήσουμε μαζί στα καταγάλανα νερά του Κουφονησιού.



Η Θάλασσα που θάρθει , έρχεται…..

Να είναι η βοή της λεωφόρου που με ταράζει;
Να ειναι πως ξέρω καλά , κατά που βρίσκεται η
θάλασσα;

Τα κύματα μια μέρα , θ ανέβουν, θα πνίξουν μια
μέρα τους δρόμους
Κι ολα τ ανώφελα ή θα χαθούν ή θα επιπλεύσουν
Ανόητα καθώς είναι , χωρίς βάρος.

Θα επιπλεύσουν όμοια φελλοί.

Όμοια βαλίτσες γεματες σκέψεις ανθρώπων μικρών,
δίχως το έρμα των ονείρων , δίχως οδύνη.

Κι ομως, πάλι το σκεφτομαι...
Μην αθελά μου περιφρονώ πράγματα που έχουν καποια αξία για τη ζωη;
Μα πάλι ρωτώ, γιατι θα πρέπει να υποταχτώ;
γιατί θα πρέπει να εννοώ ως ''ετσι είναι''
Το πως η τύχη μας ορίζεται
από τους πάσης φύσεως χλιαρούς κι ανύποπτους;

Απ όλους αυτους.

Στελέχη ατσαλάκωτα μιας μηχανής ανάλγητης και καλογυαλισμένης
που άλλο δεν κάνει απο το να ασελγεί
Στη Μνημη του Χρόνου μας...

Μα και στην Προφητεία του ταξιδιου μας.

Ναναι λοιπόν η βοή της λεωφόρου;
Ή μήπως ακούω αυτή τη θάλασσα;
Αυτη!

Τη θάλασσα που έρχεται...

Του άρεσε του Σπύρου αυτό το ποιήμα, δεν το είχε διαβάσει ποτέ , του το είχα διαβάσει εγώ ένα βράδυ από το τηλέφωνο...

Ο Σπύρος....Που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και την Ελένη, την Κυρία Ελένη Ροδάμη, σύντροφο της ζωής μου, θα είχαν ενθουσιασθεί και οι δύο -ο ένας απο τον άλλον, ο Σπύρος κυριολεκτικά αστραφτερό μυαλό ,με σαρδόνιο χιούμορ, ναι θα της άρεσε πολύ. Και ανυπομονούσε πολύ να τη γνωρίσει την Ελένη ο Σπύρος, πάντα της έστελνε πολλά χαιρετίσματα και ας μην την είχε δει ποτέ του. Την αγαπούσε προκαταβολικά, μιας που ήξερε πως η Ελένη με αγαπάει με τον τρόπο που εγώ είχα και έχω ανάγκη. Τον απόλυτο.

Τέτοιος ήταν ο Σπύρος. Μπορούσε να είναι ευτυχισμένος με τη χαρά του Άλλου. Απίστευτα σπάνιο χάρισμα...