Υπέροχο Σκηνικό Αθλία η Παράστασις *

Σκηνή 1η/ εσωτερικό , ώρα απογευματινή , αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος.

Μόλις έχω βγει από τη φυσούνα και παω με βήμα αργό προς την παραλαβή αποσκευών. Γενικά, έχω πάψει να βιάζομαι όπου μπορώ.

Πιο παλιά, θα πήγαινα με βήμα ταχύ με αποτέλεσμα να φτάσω καταϊδρωμένος στο σημείο. Με το πάσο μου, είμαι εκεί.

Μαζεμένοι οι συμπατριώτες και πολλοί Κύπριοι που ήρθαν στην Ελλάδα για διακοπές.
Για άλλη μια φορά η ίδια διαπίστωση.
Ακούγονται όπως πάντα μόνο οι «δικοί» μας, οι Ελλαδίτες.

Μουγκρητά, συνωστισμός (ακόμα και 3 μόνο έλληνες μπορούν να προκαλέσουν συνωστισμό μεταξύ τους από την ανασφάλεια που τους ωθεί να κολλάνε διαρκώς ο ένας πάνω στον άλλο) οι γνωστές φράσεις επικοινωνίας –έλα βρε μαλάκα-μα πάλι τελευταίοι είμαστε ρε μαλάκα- άσε γαμώ τη γκαντεμιά μου μέσα...

Παρατηρώ, πως από το πλούσιο νεοελληνικό λεξιλόγιο αρχίζουν να εκλείπουν τα φωνήεντα και να κυριαρχούν διάφορα πνιχτά σύμφωνα , που πότε είναι γέλωτες, πότε αποδοκιμασίες. Μια ενδιαφέρουσα ποικιλία από αγμτ σ...νννναι...ρε...εμλακα..α ν μχθεις-ουστδιαλα-αντκγμς...αντ ρ ρχιδ πδ...

Αυτή η θαυμαστή αρμονία έχει μια σχεδόν ...Μπαχικής αρτιότητας αντίστιξη με τα μάτια που ποτέ δεν κοιτούν κάτι συγκεκριμένο, ούτε καν όταν συνομιλούν.

Διαρκώς λοξοδρομούν, διαρκώς, ελίσσονται για να αποφύγουν ακόμα και την τυχαία συνάντηση με το βλέμμα του Άλλου.

Παρατηρώ μια νεαρή Κυρία. Θα πρέπει να είναι γύρω στα 25, κομψή και ανεπιτήδευτη. Στέκει λίγο πιο πέρα από τη μάζα και με έκδηλη ανυπομονησία περιμένει την αποσκευή. Τελικά , μια πόρτα ανοίγει από δίπλα και ένας υπάλληλος του αεροδρομίου της φέρνει το αναμενόμενο.

Ένα ταξιδιωτικό κλουβί με το τρισχαριτωμένο cocker spagnel μέσα. Το πρόσωπο της κοπέλας γέμισε φως. Ησύχασε. Γονατίζει τρυφερά, ανοίγει το πορτάκι και το σκυλάκι ξεχύνεται έξω κουνόντας τη κοντή ουρίτσα του με εκείνη την απόλυτα ανυπόκριτη και άδολη χαρά , που μόνο τα ζώα μπορούν πια να εκφράζουν. Ίσως και τα πολύ μικρά παιδιά των ανθρώπων.

Η κοπέλα κάθεται σε μια θέση, παίρνει το σκυλάκι αγκαλιά, μιλάνε, ναι, μιλάνε, το σκυλάκι ηρεμεί. Γύρω μου, σηκώνεται πάλι ένα σύννεφο από μύγες συμφώνων: κοιτ τ μλκσμν ...α μρ τ τσλ...δε π ν βρ κν γκμν π τξδευ μ τ σκλ...χχχ το πτνκ...

Επιτέλους! Η βαλίτσα μου κατέφθασε...Αθάνατη, ελαφριά , βολική, την είχα αγοράσει πριν από πολλά χρόνια , κάπου στο 88 από τα BHS στο Λονδίνο , πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, με έχει συνοδέψει σε όλα μου τα ταξίδια που είχαν διάρκεια πάνω από 3-4 μέρες. Γενικά προτιμώ να ταξιδεύω χωρίς αποσκευές. Αεροπλάνο- αυτοκίνητο-σπίτι ή ξενοδοχείο χωρίς αναμονές.


Σκηνή 2η εξωτερικό/άλλη μέρα- ημερήσιο/ Λεωφόρος Συγγρού ώρα 7 και 30.

Αποβιβάζομαι από ταξί για να πάρω το Μετρό. Έξω από το σταθμό, πάνω στο πεζοδρόμιο, ένα jeep της ασφάλειας. Μέσα, δυο τρεις καπνίζουν και έξω με αρκετό κρύο εκείνη την ώρα ένας νεαρός με...πολεμική εξάρτηση φρουρεί.

Πιτσιρικάς και τελείως baby face. Παρόλο που ουδέποτε καλλιέργησα κάποια συμπάθεια για τα «σώματα ασφαλείας» τον λυπήθηκα τον νεαρό πρωί πρωί εκεί, ενώ οι συνάδελφοί του έπιναν ζεστό καφέ σε πλαστικά κύπελλα μέσα στο αυτοκίνητο. Καθώς περνάω από μπροστά του, μου βγαίνει ένα αυθόρμητο : καλημέρα...δουλειά και αυτή ε; Υπομονή...θα περάσει.

Με κοίταξε σχεδόν π α ν ι κ ό β λ η τ ο ς. Μπερδεύτηκε. Όχι, δεν είμαι ο Μπιν Λάντεν και τα γένια μου έχουν αρκετές άσπρες τρίχες για να είμαι γκαζάκιας.

Προσπαθεί προφανώς να τοποθετήσει την εικόνα μου σε κάποιο στερεότυπο που έχει διδαχθεί στη σχολή και τα σεμινάρια, αλλά μέχρι να βρει κάτι σχετικό, έχω ήδη αρχίσει να κατεβαίνω τις σκάλες. Τον βλέπω με μια τελευταία μάτια που συνομιλεί με τους συναδέλφους του που εν τω μεταξύ έχουν κατεβάσει το τζάμι του αυτοκινήτου.

Ω! Τι ευφροσύνη...! Στην πλατφόρμα του Μετρό, δεν με υποδέχονται τα μεγάφωνα με κάποιο σαχλεπίσαχλο χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι, αλλά με το γνωστό θέμα του Mahler, αυτό που χρησιμοποίησε και ο Luchino Visconti στην ταινία Θάνατος στη Βενετία-δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποια συμφωνία είναι-θαρρώ η 3η; μπορεί να κάνω λάθος...

Προς στιγμήν, οι υποδομές της Πόλεως μοιάζουν να ξεπερνούν τις ξεχαρβαλωμένες κοινωνικές δομές... Προς στιγμήν...

Είχα μαζί μου το τελευταίο τεύχος του φιλολογικού περιοδικού Ύλαντρον –το εκδίδει ο Φιλόλογος-Ποιητής και Λόγιος Μιχάλης Πιερής του Πανεπιστημίου Κύπρου , εξαίρετο περιοδικό στο σύνολό του και, έτσι μέχρι το σταθμό Λαρίσης, χάθηκα στις σελίδες του κρατώντας στα αυτιά μου τους Μαλερικούς αντίλαλους.

Σκηνή 3η ημερήσιο, Σταθμός Λαρίσης, ώρα 7 και 50.

Ο υπάλληλος στις πληροφορίες, πολύ ευγενικός, με πληροφορεί από που θα βγάλω εισιτήριο για τον προαστιακό σιδηρόδρομο. Πάω στο γκισέ και η επίσης πολύ ευγενική υπάλληλος μαζί με το εισιτήριο , χωρίς να τη ρωτήσω, μου λεει που ακριβώς θα παω, σε ποια πλατφόρμα, πως θα παω κλπ. Ο Mahler ακόμα ζει στον εγκέφαλό μου.

Βλέπω το τρένο. Κατακαίνουργιο , κατακάθαρο, όπως και ο σταθμός που είναι ανανεωμένος και καλογυαλισμένος. Διαλέγω ένα βαγόνι και βολεύομαι. Το ταξίδι μέχρι τους Αγίους Θεοδώρους είναι μια ώρα, τώρα είναι 8, το τρένο θα φύγει στις 8 και 6 ακριβώς. Στην ώρα του , με ακρίβεια δευτερολεπτοδείκτη, με ελαφρύ τράνταγμα ξεκίνησε. Έξοχα..

Ξαφνικά, το φως χλόμιασε, ο Mahler ακυρώθηκε και έδωσε τη θέση του στον νταλκά του Καζαντζίδη, οι μύγες με τα σύμφωνα γέμισαν το χώρο ζουζουνίζοντας πάνω από τα κεφάλια μας αφού πρώτα είχαν βουτήξει τα πόδια τους στα περιττώματα της νεοελληνικής μιζέριας.

Και όπως επιβάλλουν τα νεοελληνικά ήθη, τη μιζέρια μας πρέπει να τη σκορπάμε απλόχερα παντού. Κάτι σαν τον αγιασμό με την αγιαστούρα.

Μια κάποια κυρία, μερικά καθίσματα πιο πίσω, άρχισε έναν απίθανο μονόλογο... « αα..μα τι είναι αυτό...τι τα βάλανε αυτά τα πράγματα; Εγώ προτιμώ το ΚΤΕΛ που το ξέρω. Τι είναι αυτά ; πεταμένα λεφτά. Πεταμένα λεφτά στο δρόμο.» « Σκάσε κυρά μου, άμα δε σ αρέσει να μη το έπαιρνες» « καλέ τι λες ξύπνιε ήξερα; Δεν ήξερα. Τώρα που ξέρω δεν θα το ξαναπάρω. Χίλιες φορές καλύτερα το λεωφορείο. Σίγουρα πράγματα» «Ρε θείτσα...δε σε ρωτήσαμε σκάσε» «σκάσε να πεις στη μάνα σου που θα μου πεις σκάσε εμένα που μας φέρατε όλες αυτές τις αηδίες μ’ εκείνο τον αλήτη το Σημίτη»

Της «απάντησαν» ακόμα κάνα δυο και στο τέλος την άφησαν να μονολογεί. Δεν έκλεισε το στόμα της μέχρι που κατέβηκα στους Αγίους Θεοδώρους, που ήταν και ο προορισμός μου. Ανυπομονούσα να συναντήσω την κόρη μου, να την προλάβω να κοιμάται για να την ξυπνήσω γλυκά γλυκά.

Έμεινα συνολικά στην Αθήνα αυτή τη φορά σχεδόν 10 μέρες.

Εδώ και τρία χρόνια, από τότε που λόγοι επαγγελματικοί με έφεραν στην Κύπρο, στην Αθήνα δεν είχα καταφέρει να μείνω άλλη φορά τόσο. Έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό η Πόλις.

Οι υποδομές της πραγματικά , είναι σε μεγάλο βαθμό θαυμάσιες και συχνά νιώθεις πως προσπαθούν να επιβάλλουν έναν Κοινωνικό Πολιτισμό, ο οποίος όμως επίμονα αρνείται να ανθήσει.

Μου έμεινε μια κουβέντα που είπε ο Μίμης. Πατέρας ενός καλού φίλου της κόρης μου: «βρε συ, οι ίδιοι φταιμε. Να σου πω ένα προσωπικό παράδειγμα. Εγώ ο ίδιος, τις ημέρες των Ολυμπιακών αγώνων, πρόσεχα τα πάντα. Δεν πέταγα τίποτα απ το αμάξι, δεν κορνάριζα , ήμουν τύπος και υπογραμμός στη συμπεριφορά. Από την επομένη της λήξης, ξύπνησε πάλι το κτήνος μέσα μου και ξανάγινα κάφρος» «Καλά βρε Μίμη....δεν σου άρεσε όταν ήσουν....πολιτισμένος; Δεν το απολάμβανες;» «Ναι! Απολύτως. Ένιωθα άλλος άνθρωπος! Αλλά όταν την άλλη μέρα όλοι ξανάγιναν ο κακός εαυτός τους....τι να κάνω; Να είμαι σα τη μύγα μές το γάλα; Ή μάλλον σα το γάλα μες τις μύγες;»

Θα μπορούσα να καταγράψω πάμπολλες σκηνές μιζέριας υστερίας και νεύρωσης. Οι Έλληνες, τουλάχιστον οι «Αθηναίοι» είναι εξόχως επιθετικοί. Η βία, σαν κοινωνική συμπεριφορά, μέσα από αμέτρητες λεπτομέρειες της καθημερινότητας, είναι διάχυτη. Η «διασκέδαση» και αυτή, έχει πάρει τη μορφή ενός υστερικού εκτονωτικού χαβαλέ. Η συζήτηση, είναι περίπου ανύπαρκτη. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Όλοι, ή έστω σχεδόν όλοι με κόπο, υπομένουν τον άλλο να τελειώσει τη φράση και μετά, αυτόματα αρχίζουν να λένε τα δικά τους χωρίς ποτέ να υπάρχει αναφορά και αίσθηση συνέχειας. Αυτισμός. Και όλοι, περιμένουν «στη γωνία» για να επιβάλλουν το δίκιο τους. Και το επιβάλλουν με το συγκλονιστικό επιχείρημα «γιατί στο λεω εγώ».

Δεν θα παω πολύ πίσω για να θυμίσω πως σε αυτό τον τόπο γεννήθηκε ο Ορθολογισμός. Θα παω λίγο πίσω για να υπογραμμίσω πως από το απόλυτο έως και επικό μελό που κυριαρχούσε , τώρα ζούμε στην επικράτεια της υστερίας και της νεύρωσης.

Το πιο ωραίο, το είδαμε με τη Νεφέλη σε έναν τοίχο, κάπου κοντά στη στοά του βιβλίου νομίζω, σε έναν τοίχο: Το Life Style είναι μαγικό. Από μηδενικό, σε κάνει νούμερο.

Καλή Χρονιά.

* η φράση του τίτλου «υπέροχο σκηνικό αθλία η παράστασις» ανήκει στον αείμνηστο Γιάννη Τσαρούχη και είναι ένας γενικός αφορισμός για την σύγχρονη Ελλάδα. Πολύ πετυχημένος, κατά τη γνώμη μου....