Συμβαίνει να γνωρίζω τουλάχιστον 3 τρανταχτές επώνυμες περιπτώσεις ανθρώπων που διατηρούν ή διατηρούσαν blog στο διαδίκτυο.
Δε μιλάω για εγχώριες περιπτώσεις, αλλά για διεθνείς, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τρία στιβαρά ονόματα της δημιουργίας και της σκέψης.
Όπως επίσης γνωρίζω και μια προσωπικότητα της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας –από το χώρο του Κινηματογράφου.
Και οι τέσσερις είναι πασίγνωστοι, οι τρεις διεθνώς –στο κοινό που τους αφορά- και ο τέταρτος στην Ελλάδα και όχι μόνο, μιας που έχει βραβευθεί το έργο του και εκτός συνόρων.
Κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων, η αυστηρά ανώνυμη παρουσία τους στη blogόσφαιρα, προκειμένου να συνομιλούν με πραγματικά ίσους όρους και μέσα από την αντικειμενική αξία των κειμένων τους χωρίς την προστιθέμενη που αποδίδει η όποια «επωνυμία» ως τεχνητή υπεραξία.
Η οποία, κακά τα ψέματα, δημιουργεί, έστω και άθελά της, μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, μιας που ο ένας μιλάει-θέλει δε θέλει- από θέση «ισχύος» και οι λοιποί , κατά ένα μεγάλο ποσοστό προσπαθούν να είναι είτε αρεστοί μιμούμενοι το δικό του ύφος με μάλλον κωμικά αποτελέσματα, είτε απαξιωτικοί με συχνά χυδαίο τρόπο.
Το αποτέλεσμα, αδικεί θαρρώ τους πάντες.
(εδώ μπορεί να θυμηθεί κανείς και τους πολλούς συγγραφείς που κάποια στιγμή αποφάσισαν να εκδώσουν κάποιο έργο τους με ψευδώνυμο, έτσι για να δοκιμάσουν την «αφτιασίδωτη πραγματικότητα» . Τα αποτελέσματα, ήταν πολύ διδακτικά και κάποιες φορές (όχι πάντα) προσγείωσαν λίγο ανώμαλα τους γενναίους ωστόσο πειραματιστές.)
10 σχόλια:
Σημαντικές επισημάνσεις και θέλω να υπογραμμίσω την τεράστια σημασία της επιλογής κάποιου να κινείται με ψευδώνυμο (ή ανώνυμα). Είναι ένα δικαίωμα ιδιαίτερα αυξημένο για τους bloggers, όπως αποφάσισε πρόσφατα και αμερικάνικο δικαστήριο που αρνήθηκε να επιτρέψει την άρση του απορρήτου για να εντοπιστεί ποιος ήταν τέλος πάντων αυτός ο ενοχλητικός κύριος που έγραφε στο ιστολόγιό του πράγματα ενός τοπικού πολιτικού. Πάντως, θα συμφωνήσεις nibelungen ότι σε βάθος χρόνου, οι μάσκες δεν κρατούν και πολύ όταν έχει κάποιος μια σταθερή παρουσία στο διαδίκτυο... Εκτός πια κι αν το "παίζει" κάποιος συγκεκριμένος, βάσει αυστηρού σχεδίου. Αλήθεια, πως και δεν έχει γίνει καμία μεγάλη τερατώδης φάρσα στο Ίντερνετ ακόμη, αντίστοιχη με εκείνη του Όρσον Ουέλς και τους εξωγήινους; Τύπου: η Αποκάλυψη ξεκινάει με τη θράυση των "σφραγίδων" μέσω διαδικτύου ή κάτι τέτοιο; Στις ΗΠΑ θα είχε μεγάλο σουξε! (Ωχ, βγήκα από το θέμα, μη με σβήσετε καλε!)
Το να το «παίζει» επί μακρόν κάποιος βάσει αυστηρού σχεδίου, νομίζω πως αγγίζει πάλι μια άλλη διαστροφή. Δεν είμαι και σίγουρος όμως. Οι περιπτώσεις που έχω αναφέρει, έχουν μεγάλη διάρκεια ως παρουσίες στο διαδίκτυο και έχουν διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού την ταυτότητά τους. Ο λόγος –τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω και έχω συζητήσει, είναι πως η σχέση με τους επισκέπτες των blogs παραμένει αυθεντική Σκέψη προς Σκέψη και όχι με το βάρος του Προσώπου. Για να το πω αλλιώς, Πρόσωπο είναι η ίδια η σκέψη χωρίς την συσσωρευμένη υπεραξία (πες την και κεκτημένη ταχύτητα) της επωνυμίας που έχει προηγηθεί.
Με τη φάρσα που αναφέρεις...δεν είμαι βέβαιος για το τι εννοείς ή υπονοείς. Σε ότι αφορά τη δική μου εμπλοκή και εμπειρία από δημόσιες φάρσες-επειδή έχω μια κάποια εμπειρία- μπορώ να σου πω, πως τώρα δύσκολα θα είχε αντίκτυπο ή και ουσία κάτι τέτοιο. Αφ ενός μεν τα πάντα πλέον είναι show-ως και οι ειδήσεις, άρα η «φάρσα» χάνει τη δυναμική της, αφ ετέρου δε, η ύπαρξη πολλών και διαφορετικών Μέσων ακόμα και εντός του διαδικτύου συμβάλλει στην πολυδιάσπαση του «impact». Γούστο θα είχε, με βάζεις σε σκέψεις....
ΥΓ. Να σε σβήσω; Όχι, δεν θα το έκανα. Ωστόσο είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα του blogger να ελέγχει το τοπίο του.
Το κάθε συγκεκριμένο «τοπίο» δεν θα υπήρχε χωρίς τον κάθε συγκεκριμένο δημιουργό του. Άρα, έχει και κάθε δικαίωμα να προστατεύσει τουλάχιστον την αισθητική του αν νιώσει πως αυτή έχει προσβληθεί.
Νεφέλη ε? Αγαπημένο όνομα. Εγώ έχω μία Αρτεμις. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια, να κρατήσω τα Links μου λίγα, αλλά κάτι τέτοιες επισκέψεις, το καθυστούν πολύ δύσκολο. Αντε να δούμε.
Καλησπέρες από το σπίτι δίπλα στην θάλασσα. : )
Ενδιαφέρουσα άποψη αυτή για το τοπίο και την αναγκαστική σύνδεσή του με έναν δημιουργό. Και η προστασία της αισθητικής θεμιτότατη, όταν δεν γίνεται καταστολή, βεβαίως.
Πάντως υπάρχει μια ιδεολογικοαισθητική τάση για αποσύνδεση του έργου από τον δημιουργό (μεταμοντέρνο). Τα τοπία που υπάρχουν από μόνα τους, οι αυθύπαρκτοι κόσμοι, η παρθενογένεση. Και η τριτεύουσα φαουστική αποδόμηση της... (inside joke)
Καλησπέρα μελ(τέμι) χαιρετισμούς στην Άρτεμη λοιπόν καθώς και στη θάλασσα που είναι δίπλα στο σπίτι.
e-lawyer η σύνδεση είναι νομίζω αυταπόδεικτη. Καταστάσεις στις οποίες ο δημιουργός ενός χώρου επιτρέπει την μέχρι ανατροπής άλωσή του από τρίτους, μου θυμίζουν θεατρικές πρωτοπορίες εξαιρετικά περασμένων εποχών , κάπου στα 70 για την Ελλάδα, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 50 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 60 για τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Θα έλεγα χωρίς δισταγμό πως η αυτό περιθωριοποίηση, ως άποψη είναι τουλάχιστον γραφική και προβληματική με την ψυχιατρική έννοια. Με αυτή την έννοια και η περιφρούρηση της Αισθητικής η οποία δεν συνάδει με την καταστολή, καμία περιφρούρηση Αισθητικής δεν μπορεί να συνάδει με καμία καταστολή.
Το έργο, ασφαλώς και αποσυνδέεται από τον δημιουργό του, όταν είναι πεπερασμένο στη σχέση του με αυτόν. Όταν για παράδειγμα , έχει εκδοθεί το βιβλίο του συγγραφέα. Όταν τυπωθεί η παρτιτούρα και ερμηνευθεί δημόσια η μουσική. Όταν ο πίνακας κρεμαστεί στην έκθεση και μάλιστα προς πώληση.
Το blog όμως (αν το θεωρήσουμε έργο) είναι προϊόν συνεχούς ροής η δυναμική του είναι προστιθέμενη μέρα με την ημέρα , άρθρο με άρθρο κοκ. Και μάλιστα συνθέτει μια σχετικά ολοκληρωμένη πρόταση, αυτή του δημιουργού του, μιας που αυτός και κανένας άλλος θα επιλέξει το εικαστικό που θα συνοδεύσει το κείμενο, τη γραμματοσειρά, τους τονισμούς , το ύφος , τον τίτλο. Αυθύπαρκτο κατά συνέπεια, είναι το πρωταρχικό κείμενο του blogger που αποτελεί και τη δημόσια παρέμβαση του. Τα σχόλια που ακολουθούν δεν θα υπήρχαν ποτέ, αν δεν έχει υπάρξει αυτή η παρέμβαση. Και ξαναφτάνω λοιπόν στο ίδιο συμπέρασμα. Είναι αναφαίρετο και μάλιστα δημοκρατικότατο δικαίωμα του blogger διατηρήσει τα σχόλια στον δικό του κόσμο. Δεν λέω «καλά κάνει». Λέω απλά, «μπορεί, να το κάνει. Είναι νόμιμο σαν πράξη με την ηθική έννοια».
Ενδιαφέρουσα άποψη, αν σκεφτεί κανείς οτι και μόνη η αναφορά της ύπαρξης των αγνώστων επωνύμων, παραβιάζει την ίδια την αρχή της κρυπτότητάς της.
Αλλά χαίρομαι που διάβασα το άρθρο σου. Και συμφωνώ. Και με τα σχόλιά σου για την περιφρούρηση της αισθητικής, που ναί, συνδέεται, και ευτυχώς, με τον δημιουργό.
Μήπως η αισθητική, δεν είναι η καταστολή του ά-σχημου;
1. Η ανωνυμία στο διαδίκτυο είναι κατάκτηση.
2. Δεν νοείται καλλιτέχνης χωρίς κλώνους.
3. Το τσαλάκωμα της εικόνας θέλει κότσια.
To δύσκολο είναι η απεξάρτηση από την (όποια) εικόνα.
:-)
Επιστρέφω στο post για ένα μικρό σχόλιο: Οι προλαλήσαντες με κάλυψαν, θέλω μόνο να προσθέσω ότι η ανωνυμία, πέρα από το ότι εξασφαλίζει την ανεπηρέαστη και επι ίσοις όροις αξιολόγησή του, απελευθερώνει τον δημιουργό από τις αλυσίδες του ως τότε έργου του, του κοινού του, και της δημόσιας εικόνας του.
...έχεις δίκιο, δεν το είχα ποτέ σκεφθεί έτσι ή μάλλον και έτσι!
Ευχαριστώ.
That's a great story. Waiting for more. samsonite legacy sport luggage antique slot machine Botox schwangerschaft fentanyl patents taskers sports Coffee house coffee house conference calls nutrition Edgewater beach resort vacation rentals Oral maxillofacial surgery llp Fluconazole and rosacea children sports certificates To bermuda cruises True dirty sex stories teen Mac parental control help email content filtering tool Sports illus Car switchplate covers
Δημοσίευση σχολίου