Ταξίδι στο Χρόνο. Θα πάρετε;

Μου έχει συμβεί πολλές φορές, ειδικά κάποια απογεύματα , προχωρημένα δειλινά μπροστά στη θάλασσα σε μέρη μακρινά από το κέντρο. Κοιτώ γύρω μου και νιώθω τον Χρόνο ακίνητο, νιώθω πόσο πολύ δεν μας έχει ανάγκη, ξέρω πως αυτός είναι δικός μας, μας περιμένει πάντα, αλλά εμείς τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε.

Κοιτώ γύρω μου και βλέπω εκεί στο βάθος, κάποια σπίτια, ίσως κάποιες καμινάδες εργοστασίων, ακόμα πιο πέρα τα φωτάκια των αυτοκινήτων που γλιστρούν καθώς ββμμμμμ κυλούν στην άσφαλτο.

Συχνά τότε, έρχεται ένα χέρι, με σηκώνει ψηλά και αμέσως μετά με ξανακατεβάζει στο ίδιο σημείο ακριβώς, εκεί στο βραχάκι επάνω και βλέπω τα ίδια πράγματα ακριβώς.

Με μια διαφορά.

Έχουν περάσει λεει αιώνες, έχουν περάσει χρόνια πολλά και πια, δεν υπάρχει κανείς. Χάθηκαν όλοι μαγικά, έσβησαν ως δια μαγείας και μείνανε μόνο δρόμοι, κτίρια , φράχτες αυτοκίνητα και η φύση.

Αυτό το ένιωσα για πρώτη φορά πολύ νέος ακόμα,ούτε δεκαπέντε δεν ήμουν καλά καλά,, ένα χειμωνιάτικο απόγευμa στο Παλαιό Φάληρο τη γειτονιά που μεγάλωσα.

Επαναλήφθηκε όμως μετά, όπου κι αν βρέθηκα και μπορώ να πω πως βρέθηκα σε διάφορα μέρη στη ζωή μου μέχρι τώρα.

Τι κι αν ήταν το Κάστρο της Σίφνου, οι μύλοι στη Λευκάδα, το Μπατσί της Άνδρου, το Brighton στη Βρετανία, το κανάλι της Κοπεγχάγης. Εξαίρεση μοναδική, ο Ινδικός, όπως το είδα από τα παράλια του Mahe, αλλά εκεί, εκεί όλος ο τόπος μοιάζει αμέτοχος του Χρόνου.

Και αυτό , δεν μπορεί να συμβεί στα βουνά. Τουλάχιστον εγώ, δεν μπορώ να ταξιδέψω στο Χρόνο με τα βουνά για Χρονομηχανή.

Είναι θάνατος τα βουνά μέσα μου, δεν έχουν προοπτική, δε σε σηκώνουν.

Ίσως, γιατί γνωρίζω πως τα βουνά από τη θάλασσα βγήκαν και όχι το αντίθετο.
Η Θάλασσα, ποτέ δεν υποκύπτει. Το είπαμε αυτό...

Με πιάνει λοιπόν μετά αμέσως, μια ανάγκη.

Είμαι θαρρώ ο τελευταίος άνθρωπος στη γη, μόνος με τα κτήρια τ ακίνητα αυτοκίνητα τα δέντρα και τον παφλασμό της θάλασσας και θέλω να βρω κάποιον, έναν και μόνο να του ιστορήσω τι υπήρχε εδώ.

Όχι, δεν έχω καμία διάθεση να πω για τα έργα τα μεγάλα των ανθρώπων.

Θέλω μόνο κάποιον να βρω και να πασχίσω να του περιγράψω τα απερίγραπτα, τα δύσκολα: το γέλιο των μικρών παιδιών , τις ανάσες των ανθρώπων που έρχονται πολύ κοντά, τον ήχο των ποτηριών που γεμίζουν κρασί , τη βοή της ταβέρνας, τον απόηχο των αυτοκινήτων , τα κοκόρια και τα μιαου και τα γαβγίσματα το ωχ του πόνου το αχ της χαράς.

Αυτή τη στιγμή, δεν θέλω να εξηγήσω το μεγαλείο του Loussiere όταν κάνει jazz τον Bach χωρίς να τον προδιδει.

Όταν πηδάω στο Χρόνο, σα νάναι ένας φράχτης μπροστά μου και μετά γυρίζω πίσω, είμαι τόσο χαρούμενος που ακούω ξανά τα γέλια των παιδιών , που μπορώ να ξανανιώσω την ανάσα σου, που μπορώ να πατήσω τέρμα το γκάζι του αυτοκινήτου μου, με το κασετόφωνο να παίζει το γρήγορο από την 7η του Μπετόβεν ή το Eleanor Rigby των Beatles , που όλα τα άλλα ,τα ξεχνώ.

Δεν πληρώνω το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, αγνοώ την εφορία και τον εισαγγελέα, κοιτάω τα «ιδρύματα» και τους «οργανισμούς» σαν κάτι νομοτελειακά πεπερασμένο.

Νομίζω πως μπορώ να κάτσω σε μιαν άκρη της πόλης και να περιμένω την κατάρρευση των πάντων, να τη δω σκασμένος στα γέλια ανεύθυνος, σαν μικρό παιδί.

Μετά λεει, η ζωή θα γίνει όπως έπρεπε να είναι: Μια τεράστια ...παιδική χαρά για μικρούς και μεγάλους, χωρίς τους βλοσυρούς τύπους που από την ώρα που γεννιόμαστε αναλαμβάνουν να μας γεμίσουν άγχη, ενοχές και επιθετικότητα ή προκαταβολική επιφύλαξη.

Εν τω μεταξύ, είμαι ακόμα εκεί.

Καθισμένος ίσως στο βραχάκι, στην άκρη της θάλασσας, μόνο που τώρα έχει πια νυχτώσει.

Τα μενεξεδιά, τα χρυσά, τα μαβιά , τα γαλαζοπράσινα , όλα υποχώρησαν στο μαύρο , μόνο τα φωτάκια που έχουν στο μεταξύ ανάψει κρέμονται στον αέρα .

Με μια βιταμινούχα θλίψη στην ψυχή, σηκώνομαι και περπατώ , να φτάσω στο σπίτι.

Συνήθως μετά από το ταξίδι στο Χρόνο, θέλω μετά να κάτσω στο πιάνο και να αυτοσχεδιάσω λίγο σε ύφος Eric Satie για να καταλαγιάσω τις εντυπώσεις μου.

Μου αρέσει που μπορώ και ταξιδεύω στο Χρόνο.

Υπάρχουν πολλοί προορισμοί ασφαλώς, αλλά σας συνιστώ ανεπιφύλακτα τον δικό μου: Λίγο μετά το τέλος του Ανθρώπου.

Είναι το ταξίδι που θα σας κάνει να λαχταρήσετε τον Άνθρωπο πραγματικά.

Σας αφιερώνω και ένα ποίημα. Ένα από τα ελάχιστα που έχω γράψει με ρίμα, συνήθως γράφω ελεύθερα ή όπως προτιμώ να λεω, με το ρυθμό κρυφό και εσωτερικό.

Ελένη

Σαν κοίταξες με τ' άστρα σου μπροστά

Χαμήλωσαν οι Νύμφες τον χορό τους

Αντίκρισαν για πρώτη τους φορά

Την ομορφιά που φτιάχνει το ρυθμό τους...

Λέξη δεν έχεις πει εσύ για αιώνες

Μα η μουσική σου, κράτησε καλά

Λάμψανε νύχτα της πατρίδας οι ελαιώνες

Σαν ποδοβόλησες στο όνειρο γερά...

Η Τροία κείται ξεχασμένη Ελένη

Δεν έχεις τίποτα για να λυπάσαι πια

Συνέχισε- τίποτα δεν σε κρατά δεμένη

Οι Νύμφες έχουν τη δική σου νέα ματιά.

Ο πίνακας στην αρχή του κειμένου, είναι του Gauguin. Ο συνειρμός, έχει να κάνει με τον τίτλο του: Daydreaming