Περίεργα πράγματα αυτά Νένια.
Έμαθα πως «έφυγες» καθώς ετοίμαζα ένα κείμενο για το blog, σχετικό με το ραδιόφωνο και τις καλές μέρες του στην Ελλάδα. Το μυαλό μου πετάριζε μεταξύ του χρονικού των Μονοπατιών του Γαλαξία και του ξεκινήματος της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας στην Ελλάδα.
Όταν, εγώ τουλάχιστον, μιλάω για το ξεκίνημά της, κατά νου έχω μόνο τον Ρούσο τον Κούνδουρο και το Κανάλι 15.
Ψυχή του Καναλιού, κολώνα του προγράμματος και του στίγματος , η Νένια Γλύπτη.
Δεν μπορώ να την περιγράψω και ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταγράψω όλα όσα σήμαινε η παρουσία της για τον Ρούσο. Εκείνη ήταν που μετουσίωνε τις καταιγιστικές του σκέψεις σε εφικτό έργο. Που ξεχώριζε το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει, πως και πότε. Έκανα σημειώσεις αυτές τις μέρες για όλα αυτά και την είχα κατά νου συνέχεια.
Τη Νένια , τον Ρούσο, τον Κώστα τον Γιαννουλόπουλο. Όλοι τους φευγάτοι πια.
Άνοιξα πριν από λίγο το flash.gr , έτσι, χωρίς λόγο, μηχανικά και έπεσα πάνω στην «είδηση» με τίτλο «Καλό ταξίδι Νένια». Ήξερα πως εργαζόταν εκεί, κατάλαβα αμέσως, σαν αστραπή ήρθαν στο μυαλό μου δυο εικόνες.
Της Νένιας με την κόρη της, συνονόματης της δικής μου (Νεφέλη) και της ίδιας με το μόνιμο τσιγάρο στο χέρι να εισβάλει για σύσκεψη στις εγκαταστάσεις του Κ15 στην οδό Δορυλαίου αριθ.10 στην πλατεία Μαβίλη.
Συχνά έφερνε για τις συσκέψεις και γλυκά από του Μικέ δίπλα.
Ξέρετε κάτι; Πολύ κόσμο αποχαιρέτησα τα τελευταία χρόνια. Και το χειρότερο είναι πως πρόκειται για κόσμο ενός ήθους που πια μοιάζει γραφικό και ξένο σε τούτον τον χαβαλεδότοπο.
Αλήθεια...
Υπάρχουν fm εκεί πάνω; Ένα μοναδικό radio in heaven θα μπορούσε να δημιουργηθεί πια. Με τον Ρούσο να κάνει ειδήσεις , τη βραχνή φωνή της Νένιας να δένει τις ζώνες και να φτιάχνει τη ροή του προγράμματος, με τον Κώστα να κάνει πάλι «Όλα τα πρωινά του Κόσμου».
Καλό ταξίδι Νένια και σε σένα....
Η Νένια ήταν πολύ γοητευτική και το ήξερε. Και αυτό την έκανε ακόμα πιο γοητευτική και αληθινή.
Αρκετοί που τώρα θα «θρηνούν» δεν την χώνεψαν. Είναι αυτοί που δεν αντέχουν ποτέ, την απλότητα όταν είναι συνδυασμένη με τη γνώση και την ευθύτητα. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία.
Αντίο ρε Νένια. Βιαστική και εσύ, πολύ βιαστική.
12 σχόλια:
Nibelungen, καλό ταξίδι στη φίλη σου. Γράψε σε παρακαλώ για αυτήν την εποχή, τις αρχές του '80. Εμείς οι "τριάντα παρά" δεν έχουμε ιδέα...
Δεν θα μπορούσα να την πω φίλη.
Ας μην ζαλίζουμε τις λέξεις.
Είχαμε συνεργαστεί πολύ, ήταν μια απολύτως αξιομνημόνευτη παρουσία.
Και μια δυνατή παρουσία στη σειρά της , στη γενιά της. Στη γενιά μου. Που λιγοστεύει με αλλόκοτους ρυθμούς (νομίζω).
Κάποια πράγματα, λειτουργούν και συμβολικά. Ναι, θα γράψω.
Καλησπέρα φίλε μου. Ευχαριστώ για όλα.
Περίεργο, κάποιους ανθρώπους έχεις χρόνια να τους δεις, κι όμως, όταν τους συναντάς, είναι σαν να μην έφυγες ποτέ από κοντά τους...
Και όταν μαθαίνεις ότι χάθηκαν, τι χαστούκι, τι σφίξιμο στην καρδιά...
Καλό βράδυ...
Να δώσεις πολλά φιλιά στην Νεφελένια σου. Είναι το καλύτερο γιατρικό για κάθε είδους απώλεια.
Και είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι που είσαι...
Καλησπέρα
Οι σχέσεις, οι ζωές μας, στο ταξίδι μας όλα αλλάζουν. Κάποια πνεύματα με την παρουσία τους πλούτισαν τη σκέψη μας και έγινε η μνήμη τους φάρος, στα δύσκολα μονοπάτια των επιλογών και των αποφάσεων. Σ'αυτήν εδώ τη ζωή, δεν μπορούν τίποτε άλλο να μας πουν, εξακολουθούμε όμως να τους ακούμε εσαεί και πάντα ζωντανούς τους κρατάμε μέσα μας. "Πέρα για πέρα ανθρώπινοι, σαν το βιολί που συνάντησε πάλι τις χορδές του, πλήρωσαν το χρέος τους"
Εμείς, ακόμα το πληρώνουμε...Γιώργο.
One more man gone
One more man gone
One more man is gone
The good son walks into the field
He is a tiller, he has a tiller's hands
But down in his heart now
He lays down his queer plans
Against his brother and against his family
Yet he worships his brother
And he worships his mother
But it's his father, he says, is an unfair man
The good son
The good son
The good son
The good son has sat and often wept
Beneath a malign star by which he's kept
And the night-time in which he's wrapped
Speaks of good and speaks of evil
And he calls to his mother
And he calls to his father
But they are deaf in the shadows
Of his brother's truancy
The good son
The good son
The good son
The good son
And he curses his mother
And he curses his father
And he curses his virtue like an unclean thing
The good son
The good son
The good son
One more man gone
One more man gone
One more man
One more man gone
One more man gone
One more man
One more man gone
One more man gone
One more man
Nick Cave -The good son
Μαυρόγατε, έτσι είναι, όπως τα λες. Με την ευκαιρία να σου πω πως χτες η σελίδα σου φόρτωνα πολύ δύσκολα και κόλλαγε από ένα σημείο και πέρα....
Scorpina, αυτή είναι η αίσθηση που έχω κι εγώ...αλλά μπορεί και να αδικώ κάποιους νεώτερους. Νιώθω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα τώρα από παλιά. Πρώτα, η κατάσταση ήταν περίπου «μαύρο-άσπρο». Τώρα υπάρχει πολύς ενδιάμεσος θόρυβος, είναι πολλά αυτά που μπορούν να σε σπρώξουν στη σιωπή.
Μελ(ωδία) και εγώ αναρωτιέμαι αυτόν τον καιρό που βρίσκομαι, έχω τόση δουλειά που δεν μπορώ να βρω κάποιες ώρες μαζεμένες να συγκεντρώσω το μυαλό μου στην ουσία.
Menw ektos …….
Anonymous....όταν βλέπω «ανώνυμους» να γράφουν με αποσπάσματα από δικά μου γραφτά , κάπως μου έρχεται. Σε ευχαριστώ.
Neon Dreamer. Το ξέρεις δα, πως από όοοολο τον κόσμο, το δικό σου πέρασμα από την δικτυακή μου γωνία είναι το καλύτερο δώρο. Ωραίος ο Nick Cave, τον άκουγα νοερά καθώς τον διάβαζα. Σε φιλώ γλυκά.
ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Ηρθα στο μνήμα να σε δώ , έλειπα χρόνια πολλά
μα δεν σε ξέχασα , δεν σ’αναπλήρωσα
στο υποσχέθηκα , φίλη ποτέ δεν θ’αγαπούσα τόσο .
Κόκκινο τριαντάφυλλο ακούμπησα στα σκονισμένα μάρμαρα
πόνεσα , θύμιζε εγκατάλειψη
σαν εκείνους τους παλιούς , τους παραμελημένους τάφους
οι δικοί τους ξέχασαν η πέθαναν , καντήλια δεν ανάβουν
ούτε καν ξερά λουλούδια στα βάζα , σημάδι πως κάποιος έρχεται
αραιά και πού να σε φροντίσει .
Είπα πως δεν είσαι εκεί , δεν έχει σημασία
μα μιά πεταλούδα πετούσε στο πρόσωπο μου , ολόγυρα μου
ήρθε και κάθισε στον ώμο μου , στο χέρι , στα μαλλιά μου
πήγε και κάθισε στα μάρμαρα , έμεινε εκεί ώρα πολλή
κουνούσε τα φτερά της
ένοιωσα μύνημα πως μου έστελνες
ήσουν χαρούμενη , ήσουν εκεί μαζί μου .
Από τότε ο κήπος μου απέκτησε άλλο νόημα
όποτε βλέπω πεταλούδα , την αποκαλώ Αλεξάνδρα
τους μιλώ και τiς καλωσορίζω
τις βλέπω που πετούν και παιχνιδίζουν στα λουλούδια μου
και νοιώθω πως είσαι εδώ , πάντα μαζί μου .
Μου ήρθε να σου βάλω αυτό το ποίημα που είχα γράψει για την καλύτερη φίλη που είχα ποτέ . Οι νεκροί ποτέ δεν φεύγουν στ'αλήθεια , πάντα ένα κομμάτι τους ζει μέσα μας .
Καλημέρα Φαληριώτη ! Να γράφεις πιό συχνά .
Φίλε μου οφθαλμίατρε καλημέρα, σε κανά 2-3 ημέρες θα σου στείλω και τα βιβλία. Για την δ/νση θα μιλήσουμε σύντομα, γιατί όπως κι εσύ έτσι κι εγώ, ταχω χαμένα. Για την γνωστή σου, λυπάμαι πολύ.
Έγραφα πριν ένα σχόλιο για σένα με αφορμή μια φράση σου και μου γιγαντώθηκε απότομα. Με συγχωρείς αν το έβαλα σε ποστ στο μπλογκ μου, διότι το θέμα πιστεύω πως αφορά κι άλλους εκτός από σένα.
Πάντως, μην σε παίρνει από κάτω. Όλοι όσοι πλησιάζουμε (ή ζούμε) στην ηλικία σου θα ζούμε δυστυχώς τέτοιες περιστάσεις σαν τη δική σου. Συχνότατα άδικες από τη μοίρα καθώς δεν είμαστε "χαβαλέδες". Πως το λέει σοφά ο λαός μας: κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει. Το γιατί "φεύγουν" αυτοί που είναι άδικο να φύγουν και μένουν οι "χαβαλέδες" μέχρι τα βαθιά γεράματα, μόνο σε "κοσμική συνομωσία" θα το αποδώσω. Δεν έχω άλλη εξήγηση. Κρίμα που η μοίρα αποφασίζει διαφορετικά από τις επιθυμίες μας.
Wonderful and informative web site.I used information from that site its great.
»
You have an outstanding good and well structured site. I enjoyed browsing through it
»
Δημοσίευση σχολίου