Δεν είχε ακόμα κλείσει ο χρόνος στον οποίο ήμουν «μαύρη λίστα» για την τότε κραταιά δημόσια ελληνική ραδιοφωνία λόγω της διαβόητης φάρσας του νέφους, ήταν Δεκέμβρης και ένα βράδυ συνειδητοποίησα πως όπου νάναι θα έκλεινε και ένας χρόνος από τη δολοφονία του J.W.Lennon.
Ασφυκτιούσα κυριολεκτικά από την ανάγκη να κάνω ένα in memoriam, το ήθελα τόσο πολύ που ήταν η εκπομπή μέσα στο μυαλό μου έτοιμη με κάθε λεπτομέρεια, λεπτό προς λεπτό.
Κάθισα, έβαλα τις σκέψεις μου στο χαρτί έφτιαξα το «σενάριο» υπολογισμένο με το δευτερόλεπτο και σε λίγες μέρες , πήγα στην Αγία Παρασκευή, στο...ίδρυμα ή άσυλο όπως λέγαμε τότε το κτήριο της ραδιοτηλεόρασης.
Δεν είχα κλείσει κανένα ραντεβού. Πήγα και στήθηκα έξω από το γραφείο του τότε Διευθυντή του Πρώτου Προγράμματος , του Βασίλη Ρυζιώτη και, είπα στις γραμματείς πως θέλω να τον δω για 5-10 λεπτά.
Όλως παραδόξως μου έκανε τη χάρη και με δέχτηκε πολύ γρήγορα. Με το που μπήκα μέσα, και αφού με ρώτησα αν θέλω καφέ, μου θύμισε:
«είσαι κομμένος, το ξέρεις. Και ακόμα δεν έχει περάσει αρκετός καιρός»
«Ναι ναι» του είπα και του αράδιασα χωρίς να πάρω ανάσα την όλη ιδέα, για μια δραματοποιημένη εκπομπή μνήμης για τον John Lennon.
Θα ξεκινούσε-είπα-με τρία πικάπ να παίζουν ταυτόχρονα διαφορετικά τραγούδια του συνθέτη (θα έμπαιναν το ένα μετά το άλλο με απόσταση 10’’) και μετά, πριν κλείσει καλά –καλά ένα λεπτό θα ακουγόντουσαν εκκωφαντικοί δυο πυροβολισμοί.
Οι δίσκοι, αρχίζουν εδώ να χάνουν στροφές, μέχρι να σταματήσουν τελείως με εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο ξεκουρδίσματος που έκαναν οι αναλογικοί δίσκοι σαν χάνουν στροφές.Δίνουν την αίσθηση πως ξεψυχούν...
Απόλυτη παύση για 2-3 δευτερόλεπτα και, από το βάθος μπαίνει και «έρχεται» ο ήχος του ασθενοφόρου.
Ο Ρυζιώτης άκουγε πολύ προσεκτικά. Σαν τελείωσα την περιγραφή μου είπε μόνο μία λέξη που τη θυμάμαι ακόμα. Την είπε και δυνατά: « Άπαξ!»
Η αλήθεια, είναι πως δεν κατάλαβα τι είπε. Είχα και τρακ, είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, έσταζε το πρόσωπο μου... «Τι;;;;»
«Άπαξ! Αυτό θα κάνεις, μία φορά και τέρμα μέχρι νεωτέρας. Πότε θα είσαι έτοιμος να ηχογραφήσεις;»
Τηλεφώνησε στη γραμματεία, μου έκλεισε studio, έφυγα. Σε λίγες μέρες, πήγα για την ηχογράφηση. Φορτωμένος με τα βινύλια και τις σημειώσεις μου κατέφθασα εκείνο το βράδυ στην ΕΡΤ στον τρίτο όροφο αν θυμάμαι καλά. Ήταν ένα γωνιακό studio στο τέλος του διαδρόμου, στο οποίο αργότερα θα ηχογραφούσα εκατοντάδες εκπομπές.
Με περίμενε η ηχολήπτρια. Η Όλγα Μπενέα, μια σταλιά με κατάμαυρα μαλλιά και απέραντο άγχος. Ήταν τελείως φρέσκια στη δουλειά, μόλις είχε τελειώσει τη σχολή. Της έδωσα το «σενάριο» δακτυλογραφημένο , με όλες τις λεπτομέρειες. Που μπαίνει τι, πόση ώρα κρατάει , τι εφφέ και που , τις ατάκες που συνόδευαν τα κομμάτια κλπ. Δουλέψαμε κοντά 4 ώρες, είχαμε ενθουσιαστεί και οι δυο και, στο τέλος κάτσαμε και ακούσαμε την εκπομπή που είχε διάρκεια δύο ώρες. Η Όλγα, εξελίχτηκε σε εξαιρετικά καλή ηχολήπτρια και από ότι έμαθα αργότερα, παντρεύτηκε τον Θοδωρή Ασημάκη που ήταν από τους κορυφαίους –νέους- τεχνικούς και ένας από τους αγαπημένους μου.Και τους δυο, τους θυμάμαι με πολύ αγάπη.
Η εκπομπή παίχτηκε την επόμενη μέρα Σάββατο ήταν και, επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές στα χρόνια που ακολούθησαν. Δεν ξέρω πως θα μου φαινόταν τώρα, αλλά ξέρω πως είχε αρκετά ασυνήθιστα ευρήματα για την εποχή και πολύ φόρτιση.
Άφησα λοιπόν τον καιρό να περάσει λίγο...Μέχρι, που μου καρφώθηκε σα σφήνα στο κεφάλι να κάνω μια εκπομπή νυχτερινή, με αφορμή την Επιστημονική Φαντασία.
Αλλά αυτή θα ήταν μόνο η αφορμή.
Σκοπός, ήταν να γίνει μια εκπομπή πραγματικά νυχτερινή.
Στοιχειό με τα στοιχειά , φάντασμα με τα φαντάσματα, ψίθυρος την ώρα των ψιθύρων. Μία ώρα στην οποία να πέφτει διακριτικό φως στις χαραμάδες από τις οποίες μπορεί κανείς να δραπετεύσει από την καθημερινότητα. Ήθελα να ανακατέψω και να παντρέψω όλα όσα αγαπούσα.
Τον Μπαχ με τον Τζιμ Μόρισσον. Τον Dylan με τον Μότσαρτ. Τον Σεφέρη με τα underground κείμενα του Ραθιονέρο. Και όλα αυτά, μαζί με αστρόπλοια, μυστήρια και παράξενα.
Χέρι χέρι ο Λυκάνθρωπος με την Κυρά της Λίμνης και το Excalibur.
Κάθισα λοιπόν ξανά στο τραπέζι μου, άνοιξα το τετράδιο μου, τότε είχα πάντα κάτι τεράστια τετράδια και αναρίθμητα καλοξυσμένα μολύβια γύρω μου, οι υπολογιστές δεν είχαν μπει ακόμα στη ζωή μας και, έβαλα σε τάξη τις σκέψεις. Τίτλος της εκπομπής μου, θα ήταν «Άστρα μου άστρα που είστε;» στίχος από ένα ποίημα μου.
Με συμβούλευσαν (δεν θυμάμαι ποιοι) να κάνω την πρόταση στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Πήγα λοιπόν , ζήτησα την σπουδαία κυρία Μιχαλίτση που τότε ήταν «δύναμη» και διευθύντρια του Β’ Προγράμματος, η οποία αφού με άκουσε με εξαιρετικά εύγλωττη δυσπιστία μου είπε να κάνω ένα δοκιμαστικό, έναν πιλότο 30 λεπτών και να το αφήσω στη γραμματέα της. Τον έκανα μετά από λίγες μέρες, τον άφησα και στη γραμματεία και περίμενα εναγωνίως. Μια μέρα, δυο, μία βδομάδα, δύο...Τέλος δεν άντεξα και πήρα εγώ τηλέφωνο. Μου μίλησε η κόμισα, που τώρα που τη θυμάμαι μου θυμίζει την Κρουέλα από το σκυλιά της Δαλματίας και μου είπε να παω την επόμενη μέρα στο Ραδιομέγαρο.
Πήγα. Μόλις έφτασα και της είπαν πως ήμουν έξω, βγήκε και με τρόπο εξαιρετικά "διακριτικό ala Greca" , μπροστά σε όλους δηλαδή, μου είπε το αλησμόνητο (κατά λέξη)
«Είναι αναμφισβήτητο πως ξέρετε πολύ καλό ραδιόφωνο, αλλά αυτό που θέλετε να κάνετε δεν αφορά κανέναν απολύτως»
Πήρα το...καρούλι μου (τη μπομπίνα με τον πιλότο) και κοντοστάθηκα στο διάδρομο. Από τα νεύρα μου, είχα βουρκώσει. Και, ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, κάνω μεταβολή και με βήμα ταχύ, κατευθύνομαι στην υποδιεύθυνση του Πρώτου Προγράμματος που ήταν ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης, ο συνθέτης. Μαζί με τον Ρυζιώτη που ανάφερα πιο πάνω «κόβανε και ράβανε» στο Πρώτο.
«Έχετε ραντεβού;»Μου λεει η ευτραφέστατη κυρία που εκτελούσε χρέη γραμματέως.
«Όχι» απάντησα . «Καλά μισό λεπτό να δω» είπε και μπήκε μέσα στο γραφείο του Χριστοδουλίδη. Ξαναβγήκε μετά από ένα λεπτό. «Περάστε»
Πέρασα. Ευγενέστατος , «καθίστε» «πέστε μου» κλπ. Αρχίζω εγώ να περιγράφω την ιδέα από την αρχή...Μου ζητάει να ακούσουμε τον πιλότο. Τον βάζει σε ένα μαγνητόφωνο και ακούμε μαζί για δέκα περίπου λεπτά. Ξαφνικά πατάω το στοπ , διακόπτω την ακρόαση και του λεω «η εκπομπή θα λέγεται Στα Μονοπάτια του Γαλαξία».
Δεν συνεχίσαμε την ακρόαση. Μετά από μια μικρή σιωπή μου είπε. «Πότε θες να ξεκινήσεις;» «Τη Δευτέρα» του απάντησα. «Ωραία. Τώρα που θα φεύγεις πες στην Ντίνα έξω να σου κλείσει studio.»
Έτσι, την επόμενη Δευτέρα, έμπαινα στο studio και έκανα στις 5 το απόγευμα την πρώτη ηχογράφηση των Μονοπατιών του Γαλαξία, μιας εκπομπής, ενός ταξιδιού που έμελλε να κρατήσει για χρόνια με επιτυχία στην κυριολεξία απίστευτη. Η...εκπομπή, που δεν αφορούσε κανέναν...κατά την κυρία Μιχαλίτση, ή οποία μετά από λίγο καιρό με απέφευγε συστηματικά στους διαδρόμους της ΕΡΤ. Όμως, ακόμα δεν έχουμε μπει στην ουσία του χρονικού. Θα συνεχίσω, αύριο, μεθαύριο μόλις κλέψω λίγο χρόνο....Και αν κανείς περαστικός από τούτες τις σελίδες θυμάται καμιά λεπτομέρεια, πολύ θα χαρώ να μου τη χαρίσει....
(η φωτογραφία στην κορφή, είμαι εγώ, πολύ πρόσφατα τον Δεκέμβρη, στην Αθήνα)
36 σχόλια:
Καλησπέρα φίλε μου Γιώργο...
Πόσο μικρός είναι τελικά ο κόσμος...
Θα σού πω κι εγώ μια μικρή ιστορία.
Όντας μαθητής, άκουσα κάποιο βράδυ, αργά, στο ΄ράδιο, μια περίεργη εκπομπή. Που μιλούσε για όλα αυτά που με γοήτευαν. Με μαγικές, άγνωστες μουσικές...
Την κυνήγησα αυτήν την εκπομπή, αλλά λίγο τα διαβάσματα του Λυκείου, λίγο το σαραβαλάκι το ράδιο, που άλλοτε έπιανε, και άλλοτε όχι, στην μικρή μου επαρχία, λίγες φορές την ξαναπέτυχα.
Χρόνια μετά, φοιτητής, ωρίμασε μέσα μου η ιδέα για μια παρόμοια εκπομπή. Το όνομά της θα ήταν "Η σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού"
Από το ράδιο Παρατηρητής της Θεσσαλονίκης, που άκουγα, μού είπαν να κάνω ένα demo και το σχεδιάγραμμα επτά εκπομπών και να τους το πάω.
Η κασέτα περιείχε το διήγημα "Νυχτερινή συνάντηση" του Ray Bradbury με υπόκρουση Jean Michel Jarre, ένα μέρος από την εισαγωγή του John Gribbin στο "Η γάτα του Σραίντιγκερ" με τίτλο "κβαντική φυσική και πραγματικότητα, Pink Floyd ("Pig man"), Vangelis (Direct - Glorianna), το "More" των Sisters of Mercy,και πολλά άλλα... η "εκπομπή" τελείωνε με το "Ζωοσκόπιο", ένα σατιρικό ωροσκόπιο που δημοσίευε τότε η Βαβέλ, το περιοδικό. Διάρκεια, μία ώρα.
Δεν δυσκολεύτηκα να φτιάξω και ένα πλάνο επτά εκπομπών...
Η απάντηση ήτανε , "πολύ προχωρημένο". Με την ΚΑΚΗ έννοια...
Την ίδια τύχη είχε αργότερα η κασέτα μου και στο Δημοτικό ραδιόφωνο της Κω, όπου δούλεψα για πρώτη φορά (στην Κω, όχι στο ραδιόφωνο...)
Περιττό νομίζω να ανφέρω ότι η εκπομπή που ανέφερα στην αρχή, και που με ενέπνευσε για όλα αυτά, και όχι μόνο, ήτανε, φυσικά, "Τα μονοπάτια του Γαλαξία"
Την οποία με απερίγραπτη χαρά ξαναβρήκα πριν από λίγο καιρό, μαζί με τον δημιουργό της!
Σ'ευχαριστώ για όλα φίλε μου, να είσαι καλά
Καλό βράδυ
Έχεις κέφι και μεράκι και δίνεις τον εαυτό σου σε αυτό που κάνεις [ή έκανες...]. Ζηλεύω. Να 'σαι καλά γιατί [επίσης] τα αποδίδεις πολύ ωραία και στο blog
Δυστυχώς, δεν έχω ακούσματα της εκπομπής αυτής (θα το ήθελα τρομερά). Γαλαξίες, μάγισσες, φαντάσματα, αστέρια. Σαν στο σπίτι μου θα ήμουν, στα αλήθεια. Μαγεία!!!!!
Εξαιρετικές ιδέες απο έναν εξαιρετικό άνθρωπο και δημιουργό.
Ευχαριστώ πραγματικά. Για όλα.
Δέος....
Σε άκουγα τότε στο ραδιόφωνο - παρά το μικρό της ηλικίας μου, 14-15+.
Εσένα, και τον Γιάννη Πετριδή με το Ποπ/Ροκ Κλαμπ. Και τον Ακη Εβενη. Και τον 267!
Ας είσαι καλά για τις γαλαξιακές μουσικοτροχιές που μου πρόσφερες.
Φοβερή περιγραφή, σαν να σε άκουγα στο ραδιόφωνο μου φάνηκε, έχεις ανέβει κι εσύ το Γολγοθά σου τελικά, καλημέρα.....
Μαζευομασταν καμια 10ρια καθε δευτερα σ ακουγαμε σε γραφαμε στο κασετοφωνο και μετα καθε τεταρτη απογευμα η σαββατα ξανακουγμε την εκπομπη και καναμε συζητησεις. Να πεις και για την πρωτη συγκεντρωση της εκπομπης στην αθηνα κοντα στο συνταγμα. Εχω ακομα κασετες της εκπομπης σου. Ουτε ειχε ξαναγινει ουτε ξαναγινε ποτε τετοια εκπομπη. Αν καταλαβα απο ενα σχολιο κανεις παλι ραδιοφωνο γιατι δε βαζεις ενα λινκ -δεν εισαι στην ελλαδα ετσι;
Περιττο να σου πω πως τα Μονοπατια επαιξαν τεραστιο ρολο σε πολυ κοσμο. Η ''επιδραστικοτητα'' σου (υπαρχει τετοια λεξη;) ηταν υποθετω ειναι ακομα απιστευτη και ας ησουν τοσο χαμηλοτονος σχεδον υπνωτικος.
Θυμασαι ολα τα συγκροτηματα που πρωτοπαρουσίασες στην εκπμπη σου; Απο dead can dance μεχρι Loreena Mackenitt στα Μονοπατια πρωτοακουστηκαν στην Ελλαδα και τα κελτικα που εβαζες συνεχεια δεν τα εβαζε κανεις. Περιμενω τη συνεχεια.Να εισαι καλα Καπετανιε.
Θανασης Ζερβος
Το χέρι που φαίνεται δίπλα σου, στην φωτογραφία, μήπως, λέω μήπως είναι το δικό μου, και η φωτογραφία είναι από το
"Παλίο Κατοστάρι".....κερδίζω τίποτα;
Tην ηλικία στο προφίλ σου την έβαλες τώρα;Δεν πρέπει να είχε ,θυμάμαι,ηλικία.Πίστευα πως είσαι πολύ μεγαλύτερος κι όχι μονο τόσο.Εχεις ηρεμια στη γραφή σου.
Βρε Μαύρε Γάτε...την κασέτα την έχεις ακόμη; Θα ήθελα να την ακούσω, όπως περιγράφεις το περιεχόμενο διαισθάνομαι πολύ καλό «πράγμα».Λοιπόν. Αν κατέβεις Κύπρο κάποια στιγμή σε προσκαλώ να φέρεις και τα cd σου και τα βινύλια σου να κάνουμε ένα γεμάτο δίωρο παρέα. Το εννοώ.
Lord Kostas, ευχαριστώ για την επίσκεψη κατ αρχάς. Έχω έρθει αρκετές φορές στο λημέρι σου , αλλά δεν θυμάμαι αν σχολίασα κάτι. Ό,τι έκανα , το κάνω. Η ζωή είναι στον ενεστώτα. Το blog , μου δίνει και την ευκαιρία ενός απολογισμού πιο γόνιμου από τον μοναχικό που τον κάνουμε όλοι μας έτσι και αλλιώς.
Μελ(ωδία) ναι...και ήταν μαγικά όλα αυτά γιατί τα ανακάλυπτα μαζί με όσους με τιμούσαν ακούγοντάς με. Και η «αποκάλυψη» για μένα ήταν όταν οι ακροατές, άρχισαν να αποκτούν πρόσωπο με γράμματα, ιστορίες , ποιήματα, διηγήματα και σκέψεις. Κάθε βδομάδα με περίμενε ένα χοντρό πάκο με επιστολές τις οποίες τις διάβαζα όλες και απαντούσα σε όλες. Την πρώτη φορά, κόντεψα να λιποθυμήσω από την ταραχή μου. Είπα: «α! Κάποιοι ακούνε τελικά» Και ακόμα μετά από τόσα χρόνια, η αίσθηση είναι η ίδια ακριβώς....
Asteroceras! Για φαντάσου λοιπόν! Ο Πετρίδης έκανε τότε νομίζω τη μοναδική ζωντανή εκπομπή στο ελληνικό ραδιόφωνο...Ο Άκης ο Έβενης....τι απέγινε άραγε; Έχω πολλά χρόνια να τον δω όπως και τον 267 (Τσαουσόπουλος) Μα τότε ήταν και ο Γιαννολόπουλος στο Τρίτο και η Μαριτίνα η Πάσαρη στο Δεύτερο με το Σκάλα για τ αστέρια. Συχνά κάναμε «πάσες» μεταξύ μας, στέλναμε ακροατές ο ένας στην εκπομπή του άλλου (βγαίναμε τις ίδιες ώρες). Έλεγε η Μαριτίνα για παράδειγμα: «αυτό το τραγούδι το παίξαμε και χτες...οπότε, όσοι θέλετε τρεχάτε στο Πρώτο να ακούσετε λίγο Μονοπάτια» . Και ας ήμασταν «ανταγωνιστές». Πράγματα αδιανόητα για σήμερα. Σκέψου να κάνεις εκπομπή στον Αντένα και να πεις ...ακούστε παιδιά το τάδε στον Μελωδία.....Σίγουρος τρόπος να σε πετάξουν έξω.
ΕΚΙ, ο κάθε άνθρωπος, έχει το γολγοθά του. Δεν έχω παράπονο....
Anonymous Θανάση. Με πήγες στην κυριολεξία σε εκείνες τις μέρες. Σα να διάβαζα γράμμα στην εκπομπή! Νάσαι καλά, θα συνεχίσουμε έτσι κι αλλιώς.
Regina , η...ηλικία μου στο προφίλ είναι από την αρχή....τόσος είμαι, κοπής 1956, 28 Μαρτίου. Ηρεμία; Χαίρομαι αν τα γραφτά μου αποπνέουν ηρεμία...
Δεν μου λες Νιμπελούνγκεν... την έχεις ηχογραφημένη αυτή την εκπομπή για τον Τζων Λένον; Εξαιρετικά ωραίο το project σου.
...όχι JAGO...δεν την έχω....χάθηκε σε κάποια από τις ουκ ολίγες μετακομίσεις μου...
H Μαριτίνα Πάσαρη!
Τι μου θύμισες τώρα.... άτιμες αναμνήσεις με μουσικές πανδαισίες. Εσάς άκουγα όλους - και Τρίτο Πρόγραμμα και BBC στα βραχέα κύματα.
Αρχικά στο ραδιόφωνο της γιαγιάς μου με λυχνίες, μετά με τρατζιστοράκι.
Η Μαριτίνα και ο Κώστας ο Σαββάτης...που όταν-τότε- έβαζε salsa στο ελληνικό ραδιόφωνο, οι περισσότεροι νόμιζαν πως μιλούσε για κάποια περίεργη...σάλτσα...
Τους αναφέρω ταυτόχρονα γιατί ήταν μαζί-υποθέτω θα είναι ακόμα. Λοιπόν πρέπει νομίζω να βγάλω αυτό το word verification από τα comments, είναι ενοχλητικό και άχρηστο.
Ωραία φωτό!!!
Ποιός καλλιτέχνης σε έβγαλε;;; χαχα
Γιώργο
Δεν είναι κακό να πεις στα παιδιά ότι μπορούν να σε ακούν ξανά.
Ας είναι καλά το διαδίκτυο
χμ, μπορεί και να σ' έχω ακούσει... αλλά η ραδιοφωνική φωνή που έχει γεμίσει το μυαλό μου είναι (για μένα ακόμα ο ενεστώτας) της Ρηνιώς Παπανικόλα...
Καλησπέρα ξανά!
Γιώργο, είμαι αρκετά τρελλός για να πάρω την πρότασή σου στα σοβαρά...
Προς το παρόν θα βρω την κασέτα, θα την ψηφιοποιήσω και θα σού την στείλω το γρηγορότερο...
Να είσαι καλά, μού έδωσες μεγάλη χαρά ΚΑΙ με την απάντησή σου...
Την καληνύχτα μου Σ;))))))
Γιώργο, ενα ευχαριστώ για την παρέα!
Για το Δευτεριάτικο βραδινό μυστήριο στον υπολογιστή!
Δεν είπες τίποτα για Αργύρη Ζήλο και Άκη Δασκαλόπουλο. Νομίζω ήταν της εποχής και τράβηξαν μεγάγη ακροαματικότητα. Βλέπω επίσης πως όπου πας, έχεις την σταθερή σου "πελατεία". Δεν μπορείς χωρίς κοινό. Ανασύρεις το χειρόκρημα μέσα από την ιστορία, και ζεις, αναμασώντας παλιές δόξες. Moove man. Δημιούργησε έναν Ενεστώτα διαρκείας για πεπραγμένα σου. ψηλάφησε τις ρυτίδες σου, τοποθέτησε τα τραυματά σου στο κατάστρωμα και ξεκίνα. Έτσι κι αλλιώς το φως, εξακολουθεί να διεξάγεται στις λεωφόρους.
Εβγαλες το πριβιου και να τ αποτελέσματα. Ούτε μογγόλος να σου μιλούσε.
Ανονυμους μάλλον δεν κατάλαβες. Τα Μονοπάτια δεν είναι παρελθόν, είναι παρόν. Όσο για το ύφος σου, καλύτερα να μην το σχολιάσω.
Και μια που ο Δύων Ανατέλλων μάλλον από σεμνότητα δεν βάζει το link, να το βάλω εγώ; Το κάνω μόνο γιατί υπάρχει ήδη σε προηγούμενο Post.
Είναι www.astra.com.cy/
Δευτέρα βράδυ 10-12.
Γιώργο, αν έκανα φάουλ που το είπα, σε παρακαλώ διέγραψε το σχόλιό μου.
Καλημέρα σε όλους
Raffinata , πόσο δίκιο έχεις! Η Ρηνιώ Παπανικόλα , η φωνή της, ο τρόπος της , το μαγείρεμα που έκανε στα ακούσματα, ήταν μία σκέτη μαγεία. Ενέπνευσε και δίδαξε πάρα πολύ κόσμο στο ραδιόφωνο.
Μαυρόγατε, περιμένω!
Παρακάτω, δίνω ένα e mail αν θέλεις γράψε μου για να σου δώσω διεύθυνση κλπ για να μου στείλεις το υλικό.
Απολλώνια, δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό που κάνω τώρα δεν έχει και τόσο «μυστήριο». Για να στηθεί αυτό θα έπρεπε να είναι ηχογραφημένη η εκπομπή και όχι ζωντανή, ώστε να μπορούν να χτισθούν ατμόσφαιρες. Συγγένειες υπάρχουν ασφαλώς, αλλά δεν είναι το ίδιο. Το ζωντανό πρόγραμμα, εκ των πραγμάτων, επιβάλλει ως ένα σημείο άλλη φόρμα. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να ξανακάνω εκπομπές «έργα» σαν ραδιοφωνικές ταινίες με κέντημα των ήχων ανά λέξη, αλλά πλέον κανείς δε σου δίνει 2-3 ώρες studio να κάνεις ηχογράφηση και τεχνικό για την παραγωγή.
Anonymous… όχι δεν είπα τίποτα για τον Αργύρη τον Ζήλο και τον Άκη τον Δασκαλόπουλο. Τον πρώτο, περισσότερο τον διάβαζα στα περιοδικά που έγραφε , οι ώρες του οι ραδιοφωνικές δε με βόλευαν συνήθως , όπως και πολλών άλλων. Άλλωστε, να πω την «αμαρτία» μου, δεν ήμουν φανατικός ακροατής ραδιοφώνου ποτέ. Ραδιόφωνο, άκουγα με σχετική συνέπεια, μόνο τις περιόδους που δεν έκανα εγώ. Και όπως είπα ξανά κάπου, οι αγαπημένες μου εκπομπές ήταν αυτές του Κώστα Γιαννουλόπουλου και κυρίως το «Όλα τα πρωινά του Κόσμου» στο Τρίτο, που παρακολουθούσα ανελλιπώς κάθε μέρα μέχρι την 17η Νοεμβρίου 1997 που σταμάτησε με τον αιφνίδιο θάνατό του. Ο Δασκαλόπουλος, ήταν πάντα active. Βρεθήκαμε μαζί και σχετικά πρόσφατα στον Εν Λευκώ του Καββαθά. Οπότε, αυτόματα το μυαλό μου δεν τον καταχωρεί στα περιεχόμενα μιας αναπόλησης για την οποία είμαι ευγνώμων σε όσους την προκάλεσαν θελημένα ή αθέλητα.
Πελάτες με ή χωρίς εισαγωγικά...δεν έχω. Δεν είναι η μπακαλική η δουλειά μου για να έχω ...πελάτες. Δεν μπορώ λες χωρίς κοινό ε; Η αλήθεια είναι πως δεν το ένιωσα ποτέ έτσι.. Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα με ένα γράμμα ή με ένα τηλεφώνημα πως κάποιος ακούει έμενα εμβρόντητος. Και αυτό δεν άλλαξε ποτέ μέχρι τώρα.
Η σχέση ήταν πάντα αμφίδρομη , έπαιρνα και έδινα , έδινα και έπαιρνα . Αν αυτό το διαρκές feed back είναι που εννοείς, ναι, δεν μπορώ χωρίς αυτό. Μου αρέσει, μαθαίνω από αυτό. Και δεν είναι καθόλου «επιβεβαιωτικό» μόνο. Είναι και κριτικό, είναι και απορριπτικό, είναι και ευκαιρία για να μπεις στα παπούτσια του άλλου και να σκεφθείς πράγματα που δεν σου έχουν περάσει ποτέ από το μυαλό.
Γράφεις: Δημιούργησε έναν Ενεστώτα διαρκείας για πεπραγμένα σου. ψηλάφησε τις ρυτίδες σου, τοποθέτησε τα τραυματά σου στο κατάστρωμα και ξεκίνα. Έτσι κι αλλιώς το φως, εξακολουθεί να διεξάγεται στις λεωφόρους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις, κάθε φορά που γράφεις εδώ, χρησιμοποιείς φράσεις και στίχους μου που είτε έχουν εκδοθεί , είτε που βρίσκονται σε κάποιες ιστοσελίδες. Και μάλιστα επιλέγεις διάφορα αποσπάσματα , σκόρπια, που δείχνουν πως αυτά τα λίγα που έχω γράψει, τα έχεις μελετήσει καλά. Αυτό, με τιμά ασφαλώς, αλλά καλό θα ήταν να αναπτύξεις και συ έναν δικό σου λόγο για να μου πεις όσα θέλεις αντί να πατάς πάνω στη γλώσσα μου. Και εφ όσον με ξέρεις τόσο «καλά» ίσως θα έπρεπε να μην μένεις ανώνυμος.
Το e-mail μου (για όλους) είναι το panselinos_2000@yahoo.com
Λυπάμαι που τα δικά μου εισαγωγικά στη λέξη "πελατεία" δεν έπιασαν τόπο, θεωρώ πως το εξέλαβες σαν ευκαιρία να "ξεκαθαρίσεις" τη θέση σου απέναντι στο αγαπητό σου ακροατήριο κι όχι τόσο να απαντήσεις σε μένα. Το αν πατώ σε δικά μου λόγια νομίζω πως κι αυτό το ξέρεις, καθότι εσύ είσαι που βρήκες "τη μεγαλυθυμία του μέλλοντος στα πάθη του παρελθόντος" επιτυχή προσέγγιση στο ποίημα σου. Επίσης, οι φράσεις σου που χρησιμοποιώ στις αποστολές μου, είναι πάντα στο τέλος του κάθε σχόλιου, αφού προηγουμένως έχω διατυπώσει τη δική μου άποψη. Αυτό δεν το κάνω για να σου δείξω ότι σε ξέρω "καλά", θα σε ήξερα, εαν είχα τη βεβαιότητα πως ο ποιητής είναι ο άνθρωπος. Ως άνθρωπο όμως δεν σε γνώρισα. Ως ποιητή προσπάθησα να σε αφουγκραστώ. Η όλη ιδέα ήταν, χρησιμοποιώντας δικά σου λεγόμενα από στιγμές ποιητικής διαύγειας και έξαρσης, έμπνευσης, να σου θυμίσω την κατεύθυνση που εσύ επέλεξες. Να κοιτάζεις μόνο μπροστά και να προχωράς. Δεν ξέρω τι κατάλαβε στο πνεύμα μου ο υπεραμυνόμενος της σεμνοτητάς σου μαύρος γάτος, κατάλαβε όμως λάθος και δεν θα σχολιάσω παραπέρα. Όσο για σένα, εύχομαι πραγματικά να ζεις με ότι σε γεμίζει, ας λέγεται και "πελατεία" μου είναι αδιάφορο. Γιατί αλήθεια η ανωνυμία μου κάνει τόση αίσθηση, όταν εσύ έχεις υπερασπιστεί το δικαίωμα σ'αυτήν μέσα σ'αυτό κι όλας το χώρο; Αγαπητέ Δυων Ανατέλλων, σε διαβεβαιώ δεν έχω καμιά σχέση με τον Ιούλιο Καίσαρα. Ούτε με τους υπηρέτες που επέζησαν παίζοντας θέατρο παρακαιρισμένο. Δεν σε γνωρίζω.
Ωραία, νομίζω ότι αυτές οι αφηγήσεις είναι μια καταγραφή καταστάσεων που θα θελα πολύ να μάθω, για εκείνη τη δεκαετία. Θα ήταν καλό φυσικά να είχαμε και ηχητικά παραδείγματα. Νομίζω ότι ο χώρος του μπλογκ είναι ιδανικός για τέτοιες αφηγήσεις. Αν ο μαύρος γάτος βρει υλικό στο αρχείο του από τα "μονοπάτια", τι θα λέγατε να ανεβάζατε μερικά αποσπάσματα; Περιμένουμε την αφήγηση της ιστορίας και τη συνέχειά της. Μην ξεχάσεις και τη Ζώνη του Λυκόφωτος!
Έχεις δίκιο σε αυτά που λές Γιώργο, η υλοποίηση είναι πιο δύσκολη (φαντάζομαι γιατί δυστυχώς δεν έτυχε να βρεθώ ποτέ στην "άλλη πλευρά") όταν γίνεται ζωντανά και μάλλον χάνει κάτι απο το μυστήριο.
Όμως κερδίζει σε αμεσότητα.
Δυστυχώς μπήκες αργά στο ..."οπτικό πεδίο" μου και τις παλιότερες εκπομπές τις έχω ακούσει μόνο σε περιγραφές.
Αυτό που φτάνει σε μένα στο "σήμερα" όμως το βρίσκω όμορφο.
Είμαι σε αναμονή μέχρι την έπόμενη λοιπόν!
σημ. η αίσθηση που σου δίνω είναι σωστη!
Για την ιστορία λοιπόν:
Lit-Λίτσα
Λοιπόν, δε χορταίνω να σε διαβάζω. Μου ξυπνάς ένα σωρό αναμνήσεις...
Μαριτίνα η Πάσαρη στο Δεύτερο με το Σκάλα για τ αστέρια.
Το είχα ξεχάσει αλλά τώρα που το διαβάζω, ομολογώ οτι αυτή ήταν μια εκπομπή που την περίμενα πώς και πώς. Προσπαθώ μπας και θυμηθώ τις υπόλοιπες. Γύρω στο 1980 αν δεν κάνω λάθος;
Μόλις θυμήθηκα οτι είτε ακριβώς πριν είτε αμέσως μετά, υπήρχε μια παρόμοια εκπομπή αλλά με άλλο τίτλο.
Γράψε με στα κατάστιχα :)
Καλησπέρα nibelungen.
Φαίνεται πως δεν είχα προσέξει καλά το προφίλ.Μπερδεμένη από τα κείμενα σου που αποπνέουν πάντα έντονη νοσταλγία για κάτι (ο,τι και να είναι αυτό),είχα αυθαίρετα υποθέσει πως πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος στην ηλικία.
Αλλά οι γκάφες είναι για τους ανθρώπους και μάλιστα κυρίως για τους αφηρημένους.
Οταν είδα τη φωτογραφία,αναρωτήθηκα ''μα καλά τόσο μικρός είναι;''.Επειδή λοιπόν ένοιωσα έκπληξη για αυτό και το ανέφερα.
Συγγνώμη αν είμαι εκτός θέματος.Θα επανορθώσω άλλη φορά.
Αχ Γιωργο μου, οντος παντα εισαι εμπνευση για περισσοτερα !!
Νασε καλα !
'Ωρα 10.14. ΚΑΙ απόψε, δίνεις ρέστα.
Aφωνία (δική μου). Και υπόκληση στο δικό σου αποψινό κρεσέντο.
Η μαγεία έχει ήχο!!!!!!! Εχει!!!!!
Επιτέλους!!!! Από προχθές το βράδυ ο blogger σην Κύπρο ήταν μια τραγωδία. Με δυσκολία άνοιγα τη σελίδα μου, με δυσκολία είδα τις σελίδες των φίλων και πλήρης αδυναμία για να ανεβάσω είτε post είτε σχόλιο....
Θα επιστρέψω σε λίγο!
MUSIC
by: Charles Baudelaire
MUSIC doth uplift me like a sea
Towards my planet pale,
Then through dark fogs or heaven's infinity
I lift my wandering sail.
With breast advanced, drinking the winds that flee,
And through the cordage wail,
I mount the hurrying waves night hides from me
Beneath her sombre veil.
I feel the tremblings of all passions known
To ships before the breeze;
Cradled by gentle winds, or tempest-blown
I pass the abysmal seas
That are, when calm, the mirror level and fair
Of my despair!
me eknevrizei apistefta pu den mporw na akouw tin ekpompi...as elpiso pos i kira maria tha psithi na mu vali kamia sindesi tis prokopis.... xxxxxx :-)
Neon Dreamer...καλημέρα σου Αγάπη μου (τα είπαμε και πριν από λίγο στο τηλέφωνο...). Και βέβαια, άλλη μια φορά, είμαστε συντονισμένοι, μιας που ήρθες εδώ χτες το βράδυ και άφησες το ίχνος του αγαπητού κυρίου Baudelaire. Μόλις προχθές, την πανσέληνη εκπομπή, την ξεκίνησα με Baudelaire και με κάποιους άλλους γάλλους καταραμένους ποιητές. Με τη σύνδεση, θα το κανονίσουμε sooner or later μη ανησυχείς. Την προχθεσινή θα σου τη στείλω σε cd.Ή θα στη φέρω μόλις ανέβω. xxxxxxxxxxxxxx :-)
> και για όσους δεν κατάλαβαν, Neon Dreamer είναι η Νεφέλη.Η Κόρη μου
ΟYOYOY φοβερη ιστορία.
Οπως κατάλαβες οι γραμματείς σε έσωσαν. Εγώ θυμάμαι στον 9.84 (στις μεγάλες του στιγμές) την ημέρα που πέθανε ο Στράτος Διονυσίου. Εμπαινα για εκπομπή ακριβώς τη στγιμή που έγινε γνωστό. Είχα μαζί μου (εντελώς συμπτωματικά) 2 δίσκους του και στην δισκοθήκη, άλλον... έναν. Είπα 2-3 λόγια και έπαιξα μερικά τραγόύδια του.
Το τί μπινελίκι άκουσα, δεν περιγράφεται. Οι ακροατές -θαυμαστές του ήταν έξαλλοι μαζί μου, που δεν του έκανα 10ωρο αφίερωμα. Δεν νομίζω να με έχουν πει περισσότερες φορές στην ζωή μου "μαλάκα", "αρχίδι" κ.λ.π.
Τι βρίσκει κανείς στο νετ...
Ήταν το 1987, όταν διαβάστηκε το κείμενο που θα δείτε παρακάτω.
Μπορεί να μην έχω κασέτα από την εκπομπή, αλλά τουλάχιστον μερικά γραπτά μένουν...
Η νύχτα, για μια ακόμα φορά είχε περάσει. Ο Ήλιος, κατακίτρινος και λαμπερός, ξεπρόβαλλε από τον ορίζοντα. Ο Άνθρωπος βρισκόταν στη γνώριμη για εκείνη την ώρα θέση. Στην κορυφή ενός μεγάλου βράχου. Καλημέριζε τον άρχοντα του φωτός. Γρήγορα όμως βαρέθηκε, όπως πάντα άλλωστε. Κοίταξε γύρω του. Η καταπράσινη πεδιάδα υποδεχόταν στοργικά τις πρώτες ζεστές ακτίνες.
Ένοιωσε πως πεινούσε. «Ένα καλάθι με φρούτα να παρουσιαστεί εδώ μπροστά μου!», διέταξε. Αμέσως, ένα καλάθι με κάθε λογής φρούτα εμφανί-στηκε. Άρχισε να τα τρώει, με όρεξη στην αρχή, μα γρήγορα βαρέθηκε. «Εξα-φανίσου από μπροστά μου! », πρόσταξε με βλέμμα γεμάτο αυθάδεια. Το κα-λάθι χάθηκε αμέσως.
Ένοιωσε πως ζεσταινόταν. Ο Ήλιος ήταν πια αρκετά ψηλά. Τα μάτια του ενο-χλήθηκαν. «Σκοτάδια, χιόνια, κεραυνοί... ελάτε να χορέψετε!», ούρλιαξε. Α-μέσως, μαύρα πυκνά σύννεφα φάνηκαν στον ορίζοντα και διέσχισαν καλπάζο-ντας τον ουρανό. Ο Ήλιος θάφτηκε πίσω τους. Ο αέρας πάγωσε. Τα δέντρα χό-ρεψαν στο ρυθμό του τρελού ανέμου. Τα ζώα, φοβισμένα έτρεξαν να κρυφτούν. Οι πρώτες σταγόνες ήταν αναγνωριστικές. Δημιούργησαν μελωδίες με το ξαφ-νιασμένο χώμα. Μετά, ήρθαν οι ορδές του υγρού στοιχείου. Σαν βάρβαροι κατα-κτητές, λεηλάτησαν κάθε λουλούδι. Ακολούθησε το χιόνι. Έπεσε αργά, επιβλητι-κά. Πάγωσε τα πάντα. Αστραπές βρυχήθηκαν, κεραυνοί έσκισαν τον αέρα και φώτισαν τον ουρανό. ΄Όλες οι δυνάμεις της Φύσης σε μια ανελέητη επίδειξη δύ-ναμης, με θεατές τις τρομαγμένες ψυχές των ζώων...
Καταπληκτική εκπομπή...την έχω συνδέσει με τις πανελλήνιες εξετάσεις που έδινα τότε. Αξέχαστη εποχή...
Δημοσίευση σχολίου