Δύων Ανατέλλων
Ήρθε, θροΐζοντας κρόσσια ξανθά
αποκαλύπτοντας θραύσματα
ενός γαλανού και γκρίζου
μιας ίριδας
απ' όλες τις σκιές της θάλασσας
τις σκιές που φτιάχνουν
τα στήθη των κυμάτων.
Ο Δύων Ανατέλλων
Γεύτηκε πέτρες και κοκκινόχωμα,
κέντησε με αγκάθια τη στολή του,
πριν
φορέσει το κατάρτι του
πριν
νυμφευθεί τα πανιά του
πριν
τη θάλασσά του γεννήσει.
Ο Δύων Ανατέλλων
Μέτρησε ένα τσαμπί σταφύλι
λίγα κομμάτια από χαλκό
ένα θεμέλιο σίδερο,
κρύσταλλα
από αυτά, που έχουν το δώρο της μνήμης
και σπόρους κάρδαμο*
ό,τι είχε απομείνει από έναν καφέ στην Αλέξάνδρεια.
...Il etait une fois, il etait une fois
Ο Δύων Ανατέλλων
Άνοιξε την κουβέρτα με τα κόκκινα και άσπρα καρό
Σκέπασε όλη τη χώρα, όλα τα βουνά, τα φαράγγια,
τους δρόμους τις πλατείες.
Άφησε έξω μονάχα τα νερά, τις λίμνες, τα ποτάμια
κι έστρωσε τις άκρες στις ακτές εκεί που σκαει -τελειώνει- το κύμα.
Μην πενθείτε!
Αινείτε!
Δοξολόγησε αυτός.
Ο Δύων Ανατέλλων
Αποβάλλοντας την όποια πανοπλία του
πρσφέροντας πλέον τα ξίφη του στην κηπουρική
με συνταγή μυστική
έφτιαξε ρόφημα
με φύλλα μη με λησμόνει.
Ήπιε το μισό και με το άλλο μισό
άλειψε το καράβι του για νάναι καλοτάξιδο
να γέρνει γλυκά στα γκρίζα και στα γαλανά
της θάλασσας που θα ταξιδεύσει.
Ο Δύων Ανατέλλων
Θυμήθηκε πως η θάλασσα είναι βλέμμα Θεού.
Τακτοποίησε στα κιβώτια τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια
σήκωσε λίγο την κουβέρτα και φύλαξε
μια χούφτα άμμο-να θυμάται.
Φτερούγισε από έρωτα
στο βλέμμα
ενός μικρούλη κάβουρα.
Ο Δύων Ανατέλλων
Ο Αναδυόμενος!
Ο Νέος!
Ψηλαφώντας τις ρυτίδες του
τοποθετώντας τα τραύματά του
στο κατάστρωμα για να λιαστούν,
έφυγε,
χωρίς να σηκώσει άγκυρες,
χωρίς να λύσει τα σκοινιά.
Μόνο έκοψε τους κάβους σύρριζα
και χάρισε την άγκυρα στη λάσπη.
Ανατέλλων
έφυγε για την Αγάπη.
o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o
1996 Δεκέμβριος. Εκείνη την εποχή, ζω σε ένα θαυμάσιο σπίτι, μια παλιά μονοκατοικία στο Κεφαλάρι ακριβώς ένα στενό κάτω από το Πεντελικόν, Αρτέμιδος 36 και Ξενίας γωνία. Ήταν το αγαπημένο σπίτι της κόρης μου της Νεφέλης μου. Ωραία εποχή, γεμάτη φως που το θυμάμαι να μπαίνει εκρηκτικό από το δικό της δωμάτιο μετατρέποντας τις κίτρινες κουρτίνες σε ηλιακό θραύσμα.
Γράφτηκε και αυτό με μιας, αν και αργότερα, πριν από την έκδοση του, το ξαναδούλεψα και πέντε και έξι φορές, όπως και σήμερα, αν και θεωρητικά τελειωμένο –εφ όσον έχει εκδοθεί- του έκανα κάποιες ελάχιστες διορθώσεις.
Είναι αφιερωμένο στη Νεφέλη, με το γαλανόγκριζο βλέμμα και το ξανθό κεφάλι που τόσο αγαπώ να ξυπνώ τα πρωινά όταν είμαι κοντά της.
Είναι από τα ποιήματα που θα μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω πολύ εύκολα, μιας που κάθε του λέξη έχει –για μένα- πολύ συγκεκριμένο αντίλαλο. Ωστόσο, δε νομίζω πως έχει καμία σημασία αυτό για κανέναν άλλο. Προορισμός του ποιήματος, του κάθε ποιήματος, είναι να καταφέρνει να αποκτά προσωπική σημασία για όποιον το συναντά.
23 σχόλια:
to poihma htan toso eksairetiko (me olh th shmasia) pou den eixa diathesh na synexiso. Full pneumatikh ki aisthitikh apolaysh.
Kalhmera
Τι να πω εγώ μετά από αυτήν την καταιγίδα χρωμάτων, συναισθημάτων, νοημάτων;
Πολλά είπα.
Τα λόγια πολλές φορές δεν μπορούν να εκφράσουν συναισθήματα. Είναι πολύ φτωχά.
Και έχεις δίκιο για την αντιπροσώπευση που μπορεί να έχει κάθε στίχος, κάθε λέξη στον κάθε άνθρωπο.
Για μια ακόμη φορά να είσαι καλά...
Το γαλανό και το γκρίζο.
Τα χρώματα στο βλέμμα της κόρης σου.
Αυτά για σένα.
Το γαλανό και το γκρίζο.
Διαφορετικά μα και τόσο ίδια που συγχέονται. Το γαλανό της αθωότητας, το γκρίζο της εμπειρίας. Σε αιώνια πάλι, σε παντοτινή συνενοχή.
Αυτά για μένα.
Ευχαριστώ...για όσα γράφεις, για όσα σκέφτεσαι, για όσα λες.
...και βέβαια είναι πάλη....
Αμέλησα να ευχαριστήσω την/τον anonymous για την αποστολή χωρίς την οποία η δημοσίευση θα ήταν αδύνατη...
Οταν σε "πρωτοσυνάντησα", λίγους μήνες πριν, μου έκανε εντύπωση το όνομα. Αυτό το όνομα από που να προέρχεται-σκεφτόμουν- τι να σημαίνει; Οχι για μένα τι να σημαίνει, όχι ετοιμολογικά, τι να σημαίνει για τον κατοχό του.
Άπό χθες που ο ανώνυμος θαυμαστής σου, δημοσίευσε αυτές τις δικές σου γραμμές ξέρω.
Ξέρω και γιατί τόσο με άγγιξε, ξέρω τι αντιπροσωπεύει για σένα, αλλά ξέρω πια και τι αντιπροσωπεύει για μένα.
Δύων ανατέλλων, από τα βάθη στις επιφάνειες και από τα σκοτάδια στο φως. Με μια αναπνοή.
Καλησπέρα. Ναι. Καλησπέρα.
Όταν τέτοια λόγια βρίσκουν το δρόμο τους προς τη καρδιά, αισθάνομαι τυχερή που αξιώθηκα να τα διαβάσω. Η Νεφέλη είναι ένα παιδί που μεγαλώνει με πολλή αγάπη από τον πατέρα της-μόνον αυτό αρκεί να με κάνει να χαμογελάω αυτήν την ώρα. Σ' ευχαριστώ για την ομορφιά που μοιράστηκες μαζί μας. Μαριαλένα
Σας ευχαριστώ πολύ :-)
Θ.Δερβ.
''Παραμερίζουμε Ποιητή,για να περάσεις...''
Για τη Νεφέλη,είχα αφήσει λίγα λόγια,σε απάντηση ενός σχολίου σας,στο post μου της Τρίτης.
Να είστε γερός κι ευτυχισμένος!
Παρακαλώ.
Το άλλο, δεν το έχω σε ηλεκτρονική μορφή γι' αυτό καθυστερώ. Πριν ένα μήνα το διάβαζα και μετά το έχωσα. Είμαι στο τρίτο δωμάτιο έχω άλλο ένα. Όταν το βρω θα το γράψω σε word και θα το λάβεις.
Τι ωραία αίσθηση . Με γέμισε αισιοδοξία . Καλησπέρα Φαληριώτη !
:)
Μια κριτική που αγάπησα
-------------------------------
Ο Δύων Ανατέλλων και η Πανσέληνος Βροχή - Ποιητική Συλλογή
Η ανάγνωση ολοκληρώθηκε μ’ επιτυχία, κι η γεύση δεν έχει ακόμα κατακαθίσει. Η ανυπομονησία όμως παιδεύει τη γλώσσα μου και τυραννά τ’ αυτιά σου. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
· Μακρόπνοη γραφή: αποφυγή της επικαιρικότητας, χρήση διαχρονικών συμβόλων, θεματολογία σε πλατύ ορίζοντα.
· 'Αριστη γνώση των υλικών: στο αριθμητήριο των λέξεων, αφαιρείς τα περιττά, προσθέτεις χάρη, πολλαπλασιάζεις τις εικόνες και διαιρείς τις στιγμές. Οι φωνές των μεντόρων σου είναι παρούσες σε αρκετές σου κινήσεις. Καθώς μετακινείς μια δεσμίδα μπίλιες, θυμάσαι το δάσκαλο που σου ‘λεγε να μη βιάζεσαι, να τις μετράς μια-μια.
· Οι τόποι σου είναι ημερήσιοι και οι χρόνοι σου νυχτερινοί. Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αγγλία (με σειρά συχνότητας εμφάνισης όπως μου φάνηκε) έχουν γεύσεις και χρώματα, συναρτώνται απ’ τον ήλιο. Αντίθετα οι χρόνοι, οι παρελθόντες, οι παρόντες κι οι μελλούμενοι, αν και εκτίθενται απ’ την πρώτη σελίδα, λάθρα βιώνουν μέσα στις σελίδες σου, ουρλιάζουν σαν αδέσποτα σκυλιά τις σκοτεινές νύχτες και μεθούν σαν έφηβοι στις πανσελήνους.
· Αγαπημένο σχήμα λόγου: η ασέλγεια επί των επιθέτων προς παραγωγή συνεκδοχών και άλλων απογόνων της κυριολεξίας: το μάρμαρο παρελθόν, την άσφαλτη επικράτεια, τις ερείπιες ιδιότητες, τον άλμπουρο διάλογο.
· Στιγμιότυπα γοητείας: ,Εσύ, θυμάσαι. Μετράς το μέλλον αντίστροφα. ...ο εξ αμελείας πατέρας... κι αν είναι στο βυθό περπατώντας να βρω ξανά ένα νησί, τουλάχιστον, παρακαλώ, να είναι μεγάλο... τα στήθη των κυμάτων... συσσέπαλος... εκείνο το φως που τρεμοπαίζει πάντα μου έμοιαζε τραγούδι. Αποσκευές μου, μια φιάλη σφραγιστή φέρει εντός της, τη βροχή που έπνιξε τις πολιτείες που διάβηκα. Τι θέλει ο άνθρωπος και στέκεται έμβρυος στη μέση αυτού του κόσμου; Μια πεταλίδα σκονισμένη και στεγνή να θυμάται παφλασμούς. Οι πέτρες ανάλαφρες... Ήταν μια σκληρή κι αδιαπέραστη διαφάνεια. Τότε, βλέπεις, τους σέβονταν τους νεκρούς. Τώρα, Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού τους έχει περιορίσει στα νεκροταφεία.
· Μικρές ενστάσεις: οι επαναλαμβανόμενοι οφθαλμοί, η δις αναφερόμενη Γεσθημανή, τα ρόδια που ατυχώς κυλούν στους υπονόμους (σελ.38)
· Αναφορές: Τώρα, σαν ταξιδεύω, βλέπεις: Until the end of the world, Wim Wenders.
Βρήκα την Ελένη στο μικρό Δάλι, στις φωτογραφίες που αποτυπώνουν στιγμές, στο δεύτερο πρόσωπο του σ' αγαπώ και στο πρώτο πρόσωπο του γεννήθηκα με όραση, αφή, ακοή, οσμή και γεύση. Την έχασα στο τρίτο ενικό που η φωνή του ποιητή χανόταν μέσα στις στοές των ορυχείων του, κι έφτανε αδύναμη ως εμένα.
Γιώργο, σ’ ευχαριστώ για το ταξίδι, καλοτάξιδοι οι μελλούμενοι επιβάτες σου
Πειραιάς, Παρασκευή 26 Γενάρη 2001
Προσθήκη 08/12/2002
Γράφων / Γράφουσα Ελένη Κονιδάρη
----------------------------------
...απλά σε συνεπαίρνει...
να'σαι καλά γι' αυτό το συναίσθημα :)
Υπέροχο φίλε Γιώργο. Απλά,υπέροχο!
NAVAGOS
Καλημέρα σε όλους σας, ευχαριστώ για τις επισκέψεις και τα σχόλια-Παράγραφε..που το ανέσυρες αυτό; Κάθησες και το έψαξες , ευχαριστώ για τον κόπο.
Πρωί, ώρα 8 η Λευκωσία έχει ήλιο και ψύχρα-χτες το βράδυ είχε παγωνιά, πίνω τον καφέ μου στο σπίτι και κάνω βόλτες στα αγαπημένα blogs, ακούω και τις ειδήσεις ταυτόχρονα-ανάβω και ένα senior γκρι. Λίγο νωρίτερα έκανα μια βολτίτσα στη γειτονιά- Άγιοι Ομολογητές δίπλα στο Junior School μένω, σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι το πρωί στο δρόμο σε φιλεύουν ακόμα καλημέρα. Κάποτε ήταν έτσι και η Ναϊάδων.
Σημειώνω: στις 17 του μήνα, το Θέατρο Τέχνης Κ.Κουν είναι στο Δημοτικό Θέατρο του Στροβόλου με Μολιέρο, σκηνοθεσία του Εύη Γαβριηλίδη, να μην το χάσουμε με τίποτα.
Και πάλι, καλημέρα.
Σ'αυτή την πόλη των πόλεων,οι άνθρωποι ''φίλευαν'' ανέκαθεν εγκάρδια κι απλόχερα την καλημέρα τους!
Πιστεύω πως δεν θα σταματήσουν ποτέ να το κάνουν...
Ας ψιθυρίσουμε μαζί την ΜΝΗΜΗ,Α΄:
..Τα δάχτυλά μου παίζανε ξεχασμένα μ'αυτή τη φλογέρα
που μου χάρισε ένας γέροντας βοσκός επειδή του είπα καλησπέρα.
Οι άλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμό.
Ξυπνούν,ξυρίζουνται,κι αρχίζουν μεροκάματο το σκοτωμό,
όπως κλαδεύεις ή χειρουργείς,μεθοδικά,χωρίς πάθος.
Ο πόνος νεκρός σαν τον Πάτροκλο και κανείς δεν κάνει λάθος....
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Όντως η κριτική αυτή της Κονιδάρη είναι εξαιρετική. Θεωρώ πως το βιβλίο αυτό όπως και η κάθε ποιητική συλλογή που εκδίδεται κι αξίζει, δεν έχει ακουστεί όσο θα έπρεπε, αλλά βλέπεις η ποίηση, δεν πουλάει στις μέρες μας. "Εμείς" τα λέμε "εμείς" τ΄ ακούμε είτε σχολιάζουμε, είτε κάνουμε αφιερώματα, είτε κι από τη θέση του "δημιουργού" γράφουμε. Αν δεν έχεις κι ένα βήμα να σε μάθει ο κόσμος, πόσοι και πόσοι δεν χάθηκαν στη χοάνη της ανωνυμίας, αφήνοντας πίσω τους έργο μοναδικό. Εγώ την Ελλάδα έχω αρνηθεί να την τσουβαλιάσω στις εντυπώσεις μου για κάθε κακό κείμενο στα εδάφη της. Έχω αρνηθεί να την συγκρίνω. Εδώ όμως πρέπει να το ομολογήσω. Κρόνος.
Θα συμφωνήσω για την προσέγγιση της Κονιδάρη, υπήρξαν και άλλα δημοσιεύματα πάντως, εκ των οποίων κάποια αρκετά εύστοχα.
Τώρα...τι θα ακουστεί και τι όχι και πως, είναι μια άλλη ιστορία. Δυστυχώς, είναι βέβαιο αυτό, πως πρέπει να είσαι ο ίδιος διαρκώς και συστηματικά δοσμένος στην «προώθηση» κάτι το οποίο πρέπει να βρεις τον τρόπο να το κάνεις, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα αυτό, την απώλεια της αξιοπρέπειας σου. Δεν είχα ποτέ τάλαντο σε αυτό, μου ήταν πάντα εύκολα να λειτουργήσω για άλλους, παρά για τον εαυτό μου. Παλιά, μάλιστα, όσες φορές προσπάθησα για λογαριασμό μου η αμηχανία μου με έφερνε στην αδεξιότητα και την εξ αμύνης έπαρση. Από την άλλη μεριά, ο κάθε ένας μας, όλοι μας, ό,τι και αν κάνουμε, πρέπει κυρίως να περιθάλπουμε το όποιο αντικείμενό μας με τάξη και συνέπεια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει «εκεί έξω». Απόλυτη αρχή και αξία, το ό,τι αφήνεις, σε αφήνει. Όσο ισχύει για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τον έρωτα, ισχύει και για την Τέχνη.
Κρόνος λες ε; Συμφωνώ. Είναι χρόνια τώρα, που λεω πως η Ελλάδα μεταφυσικά σχεδόν επιβεβαιώνει τη μυθολογία της τρώγοντας τα παιδιά της και λειτουργώντας έτσι σαν ένας αενάως ανακυκλούμενος Σίσυφος.
Δεν υπάρχει ωστόσο καμία μεταφυσική σε αυτό, υπάρχουν αιτίες, θα τις εστίαζα με μία φράση στην απουσία Παιδείας, τόσο συστηματικής όσο και κοινωνικής, απουσία που είναι σχεδόν θεσμοποιημένη από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Μεγάλη συζήτηση αυτή και ασφαλώς το φαινόμενο αντέχει σε πολλές ερμηνείες.
Συνολικά για την τύχη της Ποίησης στην Ελλάδα, δεν ξέρω τι να πω. Γεγονός παραμένει, πως ο Ποιητικός λόγος , είναι ίσως η μόνη παράδοση που δεν γνώρισε διάλειμμα στην ελληνική ιστορία, ούτε καν στα σκοτεινά χρόνια του Βυζαντίου.
Από την άλλη μεριά, η μεγάλη αυτή παράδοση, το φως και η θάλασσα –τα εξωτερικά ερεθίσματα δηλαδή- σε συνδυασμό με την πολύ ενδιαφέρουσα και δαιδαλώδη γλώσσα μας, κάνει περίπου το σύνολο των ελλήνων ποιητές ή ‘’ποιητές’’. Ενδιαφέρον σαν φαινόμενο από τη μια, συχνά-πυκνά εξόχως γραφικό όμως, όταν βλέπεις πια τους πάντες σχεδόν να αναλύονται σε λυρικές διατυπώσεις σε κάθε στιγμή απέχοντας έτη φωτός από το άλλο ελληνικό ιδίωμα (το δολοφονημένο) δηλαδή, τη Λογική. Ο άκριτος , αφιλτράριστος και χύμα συναισθηματισμός , ούτε Ποίηση παράγει, ούτε τίποτα. Και επειδή όλα αυτά συνδυάζονται με τις δυο απουσίες που προανέφερα (συστηματική και κοινωνική παιδεία) αλλά και με την κυριαρχούσα ημιμάθεια και....ξερολίαση (sic) το αποτέλεσμα, η γενική εικόνα όπως λέμε, είναι ένας βροντερός τραγέλαφος.
Αλήθεια...πως μπορεί να ξεχωρίσει το όποιο καλό...μέσα στην πληθώρα των εκδόσεων και ειδικά στην Ποίηση; Μιλάμε για ασύλληπτους αριθμούς, που προκύπτουν βέβαια από τη δυνατότητα του κάθε ένα να πληρώσει 200.000 χιλιάρικα έναν εκδότη για να βγάλει το προσωπικό του άχτι.
Και στο εξωτερικό γίνεται αυτό, αλλά όχι από τους σοβαρούς οίκους οι οποίοι εκδίδουν με το σταγονόμετρο ό,τι οι ίδιοι έχουν επιλέξει και κατά συνέπεια το αντιμετωπίζουν και ως μακροπρόθεσμη επένδυση. Άρα φροντίζουν για αυτό.
Η Λογική στον τόπο είναι σε εξορία. Σε όλα τα επίπεδα. Από τα πιο ψηλά, μέχρι τα πιο χαμηλά. Και εκεί που γίνεται σχεδόν εμετική η απουσία αυτή, είναι σε στα διάφορα τάχα μ και δήθεν κουλτουριαρέϊκα υποκυκλωματάκια.
Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ΄ αγόρι μας. Αυτή είναι η....ταυτότητα μας, πασπαλισμένη με «χέρι-μαχαίρι- περιστέρι- αστέρι- ταίρι» κλπ. Σταματάω, γιατί κινδυνεύω να γίνω δηλητηριώδης.
ο γέρος βοσκός, πορνοβοσκός είναι, κι εσύ του περιποιείς καπνοσύρριγγες τύπου ωσονούπω παραμερίζοντας τον πορτοκαλί υαλοβάμβακα για να διέλθει επιτέλους ο ποιητής που θα σου απιθώσει της αγάπης πάλι το κέρατο στην ήσυχη φρουτιέρα τα δάχτυλά σου παίζανε την που παφλάζει και φουσκώνει κοπή απογευματινή εντός απουσίας καλλιμάρμαρων θρήνων;
Την καλημέρα μου, την καλησπέρα μου, την καληνύχτα μου...
Και την εκτίμηση και το θαυμασμό μου, όπως κάθε μέρα.
:))
What a great site
Affiliate make net program adult dress up game xxx professional dress code for men and women Women dress boots larger foot Mature asian holidays Milf hunter' T-mobile pay phone bill sue wong dresses Geiger sweater buttons Pressure allergies Blackberry two way pager http://jessica-mcclintock-dresses.blogspot.com/ Low price women's leather pants Button down sweaters for women Hunter soccer club vitamin e overdose
αναζήτησα το βιβλίο σας κύριε πήττα, μετά που σας άκουσα πραγματικά άφωνη (και όλοι οι άλλοι) στο συνέδριο στην απαγγελίες σας. Αξέχαστες και οι παρεμβάσεις σας βέβαια. Το βιβλίο σας όμως είναι εξαντλημένο τελικά και έφτασα μέχρι εδώ μετά από αναζήτηση στο διαδίκτυο. Βρήκα πολλά άλλα ποιήματα σας σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες, τόσο εκδομένα όσο και όχι. Είστε σπουδαίος ποιητής κύριε πήττα και είμαι σίγουρη πως το γνωρίζετε. Άλλωστε, σας το είπαν τόσοι και τόσοι στις δυο μέρες του συνεδρίου όπου μάλιστα είχατε το πιο "δύσκολο" κοινο, ομότεχνους σας και ακαδημαϊκους. Περιμένουμε πια το επόμενο βιβλίο σας.
Λυδία.
Δημοσίευση σχολίου