Άννα Βίσση...Α!να σΒήσει να ησυχάσουμε;

Α! Να σβήσει!
Και βέβαια δεν εννοώ να πεθάνει, άλλωστε νέο κορίτσι ακόμα στην προεφηβεία είναι χαρώ το μου. Μόνο η κουδουνίστρα της έλειπε προχθές στην Γιουροπρήζιον.

Όμως το ζήτημα δεν είναι η Βίσση και η όποια Βίσση.

Είμαι από πρόπερσι μπαρούτι, όταν ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος στην Κύπρο, για λόγους παντελώς ακατανόητους σε κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο (ναι, υπάρχουν ακόμα μερικοί) την κάλεσε εδώ ως κεντρικό πρόσωπο στη γιορτή για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Προφανώς είχε συμβολικό ρόλο η πρόσκληση, μιας που υπογράμμιζε τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα του Ελληνισμού, με τον εκκωφαντικότερο δυνατό τρόπο.

Τότε είναι που μου ...ξέφυγε(;) το.... «Άννα Βίσση...Α!να Σβήσει», από το μικρόφωνο του ραδιοφώνου το βράδυ στην εκπομπή μου.

Όλως περιέργως, δευτερόλεπτα μετά, άρχισε να ανάβει το φωτάκι του τηλεφώνου στο studio –είπα μέσα μου «ωχ τους πάτησα τον κάλο, η Αννούλα είναι...εθνικός ήρωας, κάτι σαν Μπουμπουλίνα» αλλά, τελικά, τα τηλέφωνα ήταν όλα ενθουσιασμένα από το σχόλιο, «επιτέλους, κάποιος τα λεει όπως είναι» «πες και άλλα μεγάλε» και κάτι τέτοια.

Ερώτημα: αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις...σε ποιο πλανήτη ζούνε;

Cut και πλάνο στα προχθεσινά των Αθηνών.

Γιουροπρήζιον και βραδιά επιλογής ενός εκ των τεσσάρων τραγουδιών.


Α! Να σβήσει!

Για μουσική, δε συζητάμε, οκ. Τι να πούμε; Είτε ήταν τέσσερα τα τραγούδια είτε δεκατέσσερα , είτε ένα, όλα ίδια είναι. Σαν ξινισμένο γάλα light με μηδέν λιπαρά.
Άοσμα, αβαρή, άγευστα, χωρίς απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης.

Αλλά η θλίψη δεν ήταν στον επί σκηνής χαβαλοτζερζελέ μεταξύ της κυρίας Μακρυκαπούλια και του άλλου του τζιτζιφιόγκου του οποίου το όνομα μου διαφεύγει.

Η θλίψη, ήταν κάτω, στην πλατεία, που ήταν γεμάτη με το νόημα που έχει κάτι από σκατά.

Σε εκείνον το εμετικό αχταρμά σπουδαιοφανών ανθρωπαρίων που διατελούσαν σε έκσταση διαρκείας από τα τεκταινόμενα αλλά και από την πανταχόθεν ξέχειλη αυταρέσκεια τους:

ανήκομεν εις την ελίτ , είμαστε οι opinion leaders, εμείς κόβουμε και ράβουμε, εμείς Είμαστε κι όποιος μας κουνηθεί, έσβησε.

Γυαλισμένα γιαπάκια , κυρίες που περιέφεραν τα πολλαπλά lifting χρυσή μου εσύ που κάνεις μπότοξ ;...ολάκερη η τρισάθλια νεοελληνική γυφτογκλαμουριά παρούσα.

Πολιτισμός μας, η Άντζελα, η Άννα η Δέσποινα.

Την Άντζελα, ο «σοβαρός» πολλά βαρύς και όχι Χατζηνικολάου την είχε αποκαλέσει....Μεγάλη Κυρία του ελληνικού τραγουδιού.

Ανερυθρίαστα ο Μέγας Άρχων των Φελλών (Φέλλαρχος) , μια βδομάδα νωρίτερα, είχε στολίσει με το ίδιο επίθετο ακριβώς τη...Μαρία Φαραντούρη.

Που να βγάλει συμπέρασμα ο τάλας νεοέλλην τηλεθεατής που κάθεται μπροστά στο κουτί προσπαθώντας να λησμονήσει τα χρέη του, τα νοίκια του, τα διακοποδάνειά του και τη μιζέρια που τον περιβάλλει;

Μεγάλη Κυρία η Φαραντούρη; Μεγάλη Κυρία και η Άντζελα. Όλα χύμα και ίσα.

Αν δεν υπήρχε ο Μότσαρτ, η ανθρωπότητα, το σύμπαν ολάκερο μέχρι τον τελευταίο πλανήτη, θα ήξερε μόνο τον Καρβέλα. (κατά δήλωση Καρβέλα παρακαλώ όπως γράφει στο έξοχο άρθρο του ο http://manosantonaros.blogspot.com)


Η ισοπέδωση και η απόλυτη διάλυση κάθε κριτηρίου, κάθε κριτικής διεργασίας βολεύει προφανώς πολύ την «Αγορά» έτσι όπως την εκλαμβάνουν οι τελείως καθυστερημένοι ...backward…συγχωρέστε μου την αγγλικούρα, γεμίζει όμως το στόμα μου με αυτή τη λέξη, «έλληνες» γιαπίδες, δημοσιοσχεσίτες και μαρκετίαρς για κλάματα.

Market tears στην κυριολεξία.


Α! Να σβήσει!

Κλαυσίγελος σκέτος και το πάνελ των «κριτών»

Μα δεν είναι καταπληκτική η άνεση με την οποία περιαυτολογούν οι έλληνες «διάσημοι» βάζοντας μάλιστα λόγια σε κάποιους άλλους, έτσι γενικά και αόριστα και πολύ βολικά βέβαια…

...τι να κάνω;;; μπορούσα να αρνηθώ; Όταν σου λένε πως από τη γνώμη σου εξαρτώνται ένα εκατομμύριο κανάλια και τόσα εκατομμύρια τηλεθεατών , θα σφίξεις την καρδιά σου και θα πεις το ναι....(θέλει να πει ο έρμος: κοιτάξτε με, είμαι το κέντρο του κόσμου, είμαι μεγάλος, αχ πόσο μεγάλος είμαι)

Ο κύριος Πλέσσας είναι αυτός...που φαίνεται στα βαθιά γεράματα θέλει να ρουφήξει όση δόξα μπορεί, ακόμα και αν τη δημιουργεί μόνος του.

Από το περίφημο πάνελ ήξερα μόνο τον Πλέσσα και τον άλλο τον μεγάλο παράγοντα της Ελληνικής Δημόσιας ζωής. Τον «πολύ» Θέμο Αναστασιάδη.

Για τον οποίο ποτέ δεν κατάλαβα σε ποιους αρέσει και τι ακριβώς αρέσει από αυτόν τον τύπο με το μόνιμα ηλίθιο χαμόγελο, την άρθρωση ουραγκοτάγκου –στην καλύτερη περίπτωση- και τις εξυπνάδες που μπορούν να προκαλέσουν κρυάδες και σε πεθαμένους.

Τους υπόλοιπους δεν τους είχα ξαναδεί και ελπίζω να μην τους ξαναδώ.

Α! Να σβήσουν!


Όχι, δεν θα πω πως όλοι αυτοί θα έπρεπε να γίνουν «σαπούνια»

(το έχω πει δηλαδή αλλά μόνο μέσα στο σπίτι μου).

Όχι, δεν θα πω πως σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε να υπάρχει Αστυνομία Προστασίας της Αισθητικής μας με νομοθεσία που να φτάνει στον εξοστρακισμό των παραβατών. (αυτά τα λεω μόνος μου ή σε ελάχιστους δικούς μου ανθρώπους)

Παλιά θυμάμαι πέρναγα με το αυτοκίνητο έξω από τον Διογένη που τραγουδούσε ο «Λε Πα»...κάτι Σαββατόβραδα και μουρμουρούσα μέσα από τα δόντια μου: ρε γαμώτο μου, μια μπόμπα δε θα βάλει κάποιος εδώ και μάλιστα εν ώρα πλήρους λειτουργίας;;;;

Τέλος πάντων.

Διαβάστε και το εξαιρετικά εύστοχο χθεσινό δημοσίευμα του Μάνου Αντώναρου με τίτλο η «Επανάσταση της Ρούλας Κορομηλά» και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Το ζήτημα, η ουσία, είναι αλλού.

Τέτοιου είδους ηλίθιοι κρετίνοι και ανερμάτιστοι υπάρχουν παντού στον κόσμο.

Αυτό το είδος, των πλαστικοποιημένων όντων (μερικές φορές αναρωτιέμαι στα αλήθεια αν πρόκειται για μεταλλαγμένο είδος, αν είναι εξωγήινοι από άλλο σύμπαν το Havale Universe ή κάτι τέτοιο) είναι διάχυτο και αποτελεί ελλαδικό προνόμιο.

Αλλά, στην Ευρώπη τουλάχιστον με εξαίρεση την Ελλάδα και την Ιταλία, του για λίγο ακόμα ελπίζω Μπερλουσκόνι , αν όλοι αυτοί δεν σε αφορούν, τότε αυτομάτως για σένα δεν υπάρχουν.

Ζούνε στον δικό τους γκλαμουρομικρόκοσμο και τέρμα.

Δεν τους βλέπεις, δεν είναι μπροστά σου, δεν κρίνουν τη δουλειά σου, δεν αποφασίζουν για τη δημόσια ζωή δεν είναι καθεστώς. Στην Ελλάδα, είναι. Καθεστώς με τα όλα του. Αρχής γενομένης από την πασοκογενή λάϊφ στυλίστικη που δημιούργησε ο Κωστόπουλος και οι περί αυτόν με το ΚΛΙΚ.

Στην Αγγλία, στη Γερμανία κ.α. η ιδεολογία «Medium is the message» , Το Μέσο είναι το Μήνυμα, έχει ήδη ξεπερασθεί προ πολλού. Τα καλογυαλισμένα κωλόπαιδα είναι στο κλουβί τους, στις εταιρίες τους και κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους. Ούτε που διανοούνται να πιστέψουν πως αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό και κυρίως να το επιβάλλουν στους υπόλοιπους. Ο Blair και η παρέα του, μπορεί να κάνουν παιχνίδι στην εξουσία, καθαρά πολιτικό, αλλά εκεί τουλάχιστον ο λόγος ενός Pinter μετράει τόσο στην κοινωνία, που η εξουσία κάθε φορά που μιλάει νιώθει αρκετά άβολα.

Στο Χαβαλελλαδιστάν , «καθαρίζει» ο κάθε Θέμος, ο Μάκης, ο Τράγκας με τη συνοδεία του κάθε Καρβέλα και της κάθε Βανδοβίσση. Τζάμπα μάγκες, μια τσογλανοπαρέα αλλήθωρη που έχει άποψη επι Πολιτισμού, Ασφαλιστικού, Κυπριακού, Σεισμών, Καταποντισμών κλπ. Επί παντός. Και κανείς, μα κανείς δεν του λεει σκάστε.



Στην Ελλάδα όλα αυτά τα φρικαλέα κοράκια με τα στρας στα φτερά και τα κοκκινάδια στα ράμφη περιφέρονται πάνω από την κλινικά νεκρή Ελλάδα και τσιμπολογάνε όσες σάρκες έχουν απομείνει.

Α! Να σβήσουν!

ΥΓ. Η εικόνα στην κεφαλή του κειμένου, είναι αποκλειστική επιτυχία της στήλης. Σας παρουσιάζω την κυρία Άννα Βίσση και την Κριτική Επιτροπή, πριν το μακιγιάζ και την τοποθέτηση των ειδικών φακών στις κάμερες που τους δείχνουν ''κανονικούς''.