Ο Βισσηνόκηπος του Νάτον Χέστωφ

«Το Λάρνακον , είναι Πόλις παράλια της Κύπρου όπου στην Αρχαιότητα εμφανιζότανε το Λαρναίον Ύδωρ, τέρας κατά τι μικρότερον της Λερναίας Ύδρας».

(γραφτό μαθητή γυμνασίου στην Αθήνα 1988 ήδη στη δεύτερη τετραετία της «Αλλαγής»)

Βλέποντας λοιπόν το χάλι του Χαβαλελλαδιστάν μπορώ να σκεφτώ πως ο παραπάνω μαθητής μπορεί αυτή τη στιγμή να κατέχει κάποια υψηλή θέση στο Υπουργείο Παιδείας, να γράφει με σε κάποια εφημερίδα να παρουσιάζει κάποιο δημοφιλές πρόγραμμα στην TV ή και να διευθύνει ένα τηλεοπτικό κανάλι, από αυτά που είναι αφοσιωμένα στην «αποστολή της ενημέρωσής μας».

Μπορεί κιόλας να έχει για βοηθό τον άλλον λαμπρό νέο , που κατά την ίδια περίπου περίοδο επίσης στην Αθήνα (έχει σημασία η Αθήνα, μιλάμε για την Πρωτεύουσα της χώρας και όχι για μαθητές του τριθέσιου της Άνω Μαυροραχούλας ή της Κάτω Κωλοπετεινίτσας ) σε εξετάσεις Φυσικής έγραφε :

«Αρχικώς η βαρύτητα ανακαλύφθηκε από μήλο που έδωσε η Εύα στον Αδάμ. Εξ αυτού, ονομάσθηκε βαρύ σφάλμα ή σφάλμα προ πάτων ρυκών».

Εξετάσεις Γυμνασίου Φυσικής 1989 Καλλιθέα,

Ενδεχομένως, οι δύο κύριοι να έχουν προσλάβει μάλιστα ως executive secretary και υπεύθυνη Δημοσίων σχέσεων του...Καναλιού την κάποτε συμμαθήτριά τους που έγραφε σε έκθεση το 1990:

«Δυο μεγάλοι ποιητές που πήραν και το Νόμπελ ήταν ο Ζαφείρης κι ο Αλήτης»

Αυτά τα απολύτως πραγματικά μαργαριτάρια είναι ελάχιστα μπροστά στο σύνολο που κατάφερε να συλλέξει και να εκδώσει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος σε δυο πασίγνωστους τόμους με τον τίτλο «Είτε παίδες Ελλήνων, Είτε παίδες βαρβάρων. Και τα δυο δε γίνεται!»

Ο καλός κύριος Μαρκόπουλος βέβαια, δεν βρήκε όλα μα όλα τα μαργαριτάρια των νεοελλήνων μαθητών, ωστόσο μόνο ο αριθμός τους μέσα στους δυο τόμους της δουλειάς του, φτάνει και περισσεύει για ένα ασφαλέστατο στατιστικό δείγμα.

Ένα δείγμα που είναι τόσο ισχυρό, ώστε να σε κάνει να σκεφτείς το πιο ανατριχιαστικό.... «άραγε πόσοι από δαύτους είναι σε θέσεις που κρίνουν και αποφασίζουν για άλλους» μέχρι το απλούστερο αλλά ίσως ακόμα πιο ανατριχιαστικό «...καλά...όλοι αυτοί ψηφίζουν;»

Στην προηγούμενη συζήτηση (Άννα Βίσση Α!Να σβήσει!) μπήκε το ερώτημα γιατί τελικά «Τρώμε σκουπίδια επειδή αυτά ΘΕΛΕΙ ο πολύς ο κόσμος;;;;»

Ο Μάνος ο Αντώναρος έγραψε απερίφραστα:

«σιγά μην τρώμε σκουπίδια, επειδή "αυτό θέλει ο πολύς κόσμος!". Τρωμε σκουπίδια γιατί αυτό θέλει "ο λίγος κόσμος"».

Και ο φίλτατος Αθήναιος με τον ίδιο απερίφραστο τρόπο, υποστήριξε:

«Τρωμε σκουπίδια επειδή το επιλέγουμε. Κανείς δεν μας τα βάζει με το ζόρι στο στόμα.»

Παίρνω αυτές τις δυο απόψεις μιας που μοιάζουν αν είναι οι απολύτως αντίθετες για να πω πως κατά τη γνώμη δουλεύουν και οι δυο με διαφορά φάσης. Θα πω ίσως περισσότερα όταν θα έρθει η επέτειος της 21ης Απριλίου για την οποία πιστεύω πως έχει ακόμα τεράστιο μέρος ευθύνης για το χάλι μας, αλλά όχι μόνον αυτή βέβαια.

Τρωμε σκουπίδια επειδή το επιλέγουμε.

Γιατί όμως επιλέγουμε σκουπίδια; Δηλαδή αν ισχύει αυτή η διατύπωση του Αθήναιου τότε θα πρέπει να δούμε ποια είναι εκείνη η ιδιαίτερη διαστροφή σε εθνικό επίπεδο που μας κάνει να τρωμε περιττώματα.

Σε ποια τηλεόραση, της Ευρώπης τουλάχιστον, θα ήταν παρούσα συνέχεια μια αοιδός (δεν θυμάμαι όνομα) που «τραγουδάει» το «άσμα» Το...νινί σέρνει καράβι;

Υποθέτω μόνο στην ίδια χώρα που προηγουμένως , ένα από τα megaλα κανάλια προετοίμαζε μία ωραία βραδιά τις ειδήσεις με συνεχόμενα trailers που έλεγαν : «Δάκρυσε ο Τόλης» εννοώντας τον κύριο Βοσκόπουλο του οποίου το δάκρυ στη γέννηση του παιδιού του ήταν η πιο σημαντική είδηση της ημέρας.

Με την βαρύγδουπη φωνή του Κυρίου Χατζηνικολάου λοιπόν «Δάκρυσε ο Τόλης».

Δεν έχει καμία διαφορά σε δυναμική, από αυτό που έγραφα στο προηγούμενο άρθρο για την κυρία Άντζελα Δημητρίου και την Κυρία Φαραντούρη.

Ίσα κι όμοια Μεγάλες Κυρίες του Ελληνικού τραγουδιού, αμφότερες.

Γιατί, ο Χατζηνικολάου και ο κάθε συνάδελφος του, με την ίδια ακριβώς επικομελό φωνή θα αναγγείλουν:

Σεισμός στην νοτιοδυτική Ινδία σκοτώνει 453.000 ανθρώπους σε 10 λεπτάΈτοιμο το νέο video clip της Δέσποινας Βανδή, στοίχισε 2.500.000 ευρώΔολοφονήθηκε ο ηγέτης ΧΧΧ στην Ψ χώρα, εκατομμύρια πολίτες στους δρόμουςΟλοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της νέας υπερπαραγωγής « Τον προπάππου μου τον λέγανε Αμπντουλάχ», αγαστή η συνεργασία Ελλήνων και Τούρκων καλλιτεχνώνΣημαντική ανακάλυψη: Χαμένα χειρόγραφα του Κ.Καβάφη έρχονται για πρώτη φορά στο φωςΔάκρυσε ο Τόλης μόλις είδε το νεογέννητο παιδί του, ευχαρίστησε την Παναγία και την Άντζελα που τον κοίταξε τρυφερά για 1 λεπτό και 32 δευτερόλεπτα και μετά ανακουφισμένος έξυσε το δεξί του (αυτί)

Έτσι, χωρίς ανάσα, χωρίς τελεία, χωρίς τίποτα. Ο Α.Α. (Απόλυτος Αχταρμάς)

Συγκλονισμός στο Πανελλήνιον, ρίγη εθνικής εξάρσεως και υπερηφανείας.

Όλα, με το ίδιο ύφος, όλα είναι πρώτη είδηση, όλα είναι σπουδαία , όλα είναι τα ίδια , χύμα και βερεσέ δεν υπάρχει ποτέ καμία ιεράρχηση , καμιά προτεραιότητα, καμία διάκριση.

"Τρωμε σκουπίδια γιατί αυτό θέλει "ο λίγος κόσμος".

Δηλαδή, αυτοί που αποφασίζουν στην κουζίνα των Μέσων τι θα μαγειρέψουν, σε τι ποσότητες με τι υλικά με ποια συνταγή.

Και εύκολα μπορεί να διακρίνει πως η γενική κατεύθυνση , το γενικό concept είναι ο διαρκής ερεθισμός του θυμικού , του συγκινησιακού.

Ήρωες και Ημίθεοι (αθλητές)

Θεοί και Θεές (αοιδοί παντός είδους)

Λαμπεροί και Λαμπερές (ηθοποιοί των σήριαλ , κοσμικοί και παρουσιάστριες τηλεοπτικών προγραμμάτων ) και, από την άλλη μεριά, ταυτόχρονα:

Τραγωδίες, δράματα και κλάματα , ανατριχίλα δέος αίμα δάκρυα και μύξα.

Παρακολουθούσα τις προάλλες το ζωντανό ρεπορτάζ μιας νεαρής με αφορμή ένα ατύχημα που έγινε με τρένο και ένα αυτοκίνητο (ένας νεκρός)

Ήταν τόσο εμφανής η αγωνία της «δημοσιογράφου» να δημιουργήσει κλίμα ζόφου και συμφοράς , που, με έπιασαν τα γέλια.

Όχι, δεν είναι ασφαλώς αστείο ένα ατύχημα με ένα νεκρό. Αλλά, δεν δικαιολογεί πουθενά την ...τρεμάμενη φωνή, το συγκλονισμένο ύφος και τις απίθανες ερωτήσεις της δημοσιογράφου (δηλαδή; Θα μας πείτε πόσο σοβαρά είναι ο συνοδηγός; Δεν κουνιέται καθόλου; Μα καθόλου; Δείχνει να αιμορραγεί πολύ; Κύριες και κύριοι όπως είναι ήδη γνωστό στο τάδε χιλιόμετρο συνέβη φρικτό ατύχημα με θύματα μέχρι στιγμής έναν τουλάχιστον νεκρό και απροσδιόριστο αριθμό τραυματιών)

Ο νεκρός είναι ένας τουλάχιστον (...) και οι τραυματίες απροσδιόριστοι.

Όλα αυτά διανθισμένα από περιγραφές για «λαμαρίνες που είναι τώρα ματωμένη άμορφη μάζα» «παγωμένη νύχτα και αγωνία συγγενών» κλπ.

Φαντασθείτε , φαντασθείτε απλά, αν οι βόμβες που χτύπησαν το βρετανικό μετρό είχαν πλήξει το μετρό της Αθήνας. Θα είχαμε ακόμα πρωτοσέλιδα δράματα, ακόμα θα είχαμε δημοσιογράφους σε παροξυσμό για να μην πω πόσους ειδικούς θα είχαμε καλλιεργήσει σε χρόνο μηδέν.

Μας ταΐζουν κλάμα μύξα δέος και μύθο γιατί κάποιοι λίγοι αποφασίζουν πως αυτό θέλουμε.
Μας ταΐζουν κλάμα μύξα δέος και μύθο, γιατί αυτό θέλουμε και μας το δίνουν –το επιλέγουμε.


Πριν από χρόνια, είχε γίνει μια έρευνα στην Ελλάδα για το τηλεοπτικό τοπίο. Συντριπτικά τότε, όλοι είχαν δείξει ως την καλύτερη Ελληνική τηλεόραση τη ΝΕΤ. (κάπου 60%)

Εσείς τι βλέπετε;

...ε...Αντένα...

Μα πριν δεν είπατε πως η καλύτερη τηλεόραση στην Ελλάδα είναι η ΝΕΤ;

Ναι, αλλά ο Αντένα έχει τα αγαπημένα μου σήριαλ. Αν προλάβω βλέπω και ΝΕΤ.
Ειδήσεις;

Ε κι αυτές από τον Αντένα, εκτός αν συμβαίνει κάτι σοβαρό οπότε το γυρνάω στο κρατικό κανάλι.

Γιατί;

Ε...να δούμε λίγο και τα κοσμικά...(το δάκρυ του Τόλη που λέγαμε).

Το προηγούμενο κείμενο έπαιζε με το όνομα της Βίσση (Α να σβήσει)

Το ίδιο κάνει και αυτό : Ο Βισσηνόκηπος του...Νάτον Χέστωφ. (Άντον Τσέχωφ)

Ο λόγος , προφανής. Στην Ευρώπη γίνεται χαλασμός, στη Γαλλία ο κόσμος είναι στο δρόμο, στην Ιταλία αν χάσει ο Μπερλουσκόνι θα διαμορφωθεί ένα καινούργιο τοπίο συσχετισμών με άλλη ποιότητα που θα έπρεπε να μας αφορά αλλά, εμείς ζούμε το μύθο μας. Για άλλη μια φορά.


Έχω απαντήσει άραγε για το τι φταιει για τη σκουπιδοφαγία μας; Όχι.

Είπα μόνο πως ισχύουν και οι δυο θέσεις και αυτή του Αντώναρου και αυτή του Αθήναιου.

Οι Έλληνες –νομίζω πως πλέον απαξιούν οτιδήποτε μπορεί να τους βάλει να σκεφτούν έστω και λίγο.

Απαξιούν την ουσία της Πολιτικής, αν δεν έχουν να ωφεληθούν κάτι άμεσα.

Η μετά το 81 περίοδος δίδαξε, εκπαίδευσε έναν λαό ολάκερο στη ρεμούλα, την απάτη και το κολλητιλίκη. Η «αλλαγή» μεταλλάχθηκε σε μεγάλο φαγοπότι.
Για να φας όμως , πρέπει να γίνεις κολλητός. Γίνε λοιπόν. Όσοι δεν, στο περιθώριο.

Στην πραγματικότητα, η εξ επιλογής σκουπιδοφαγία μας οφείλεται σε βαθύτατη ιστορική απογοήτευση, συσσωρευμένη χρόνια και χρόνια στη συνείδηση.

Μόνο η πολύ πρόσφατη ιστορία μας, έχει εμφύλιο, δικτατορία, Κυπριακό, προδοσία, ελπίδα με την αλλαγή και πικρή διάψευση με την...μεταλλαγή.

Και αν πάμε λίγο πιο πίσω ή και αν φτάσουμε στη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους και τα πάρουμε με τη σειρά αυτό που θα δούμε είμαι αλλεπάλληλα κεφάλαια οικτρών διαψεύσεων παλλαϊκών ελπίδων και οραμάτων.

Απαξία.

Ζητάμε σκουπίδια γιατί τα μη σκουπίδια, ίσως και να μας θυμίζουν τις διαψευσμένες ελπίδες και τα «Χαμένα όνειρα» μιας που οι συγκυρίες το έφεραν δυστυχώς έτσι, ώστε ακόμα και η λέξη «Πολιτιστικό» ή η λέξη «Κουλτούρα» η λέξη Ποιότητα να φέρνουν στο νου χρεοκοπημένα και θολά όνειρα για μια κάποια αλλαγή της κοινωνίας.

Απαξία.

Μας δίνουν σκουπίδια οι «λίγοι» γιατί ξέρουν πως θα τα αγοράσουμε.

Είναι βολικά, ανώδυνα και κυρίως είναι συνεπή. Δεν θα μας διαψεύσουν. Δεν θα μας απογοητεύσουν. Δεν μας τάζουν έναν άλλον κόσμο που δεν θα δούμε ποτέ.

Μας ψευτογυαλίζουν λίγο τα σκατά στα οποία ζούμε. Μια παρηγοριά είναι κι αυτή.


Απαξία.

Όλοι τα ίδια είναι.
‘Ασε ρε φίλε τώρα με τα κομπλεξικά κουλτουριάρικά σου.
Εγώ θέλω χαβαλέ τι θα το κάνουμε δηλαδή θα άκουμε όλοι Μότσαρτ;

Ένας φίλος ανέβασε το προηγούμενο άρθρο σε ένα Ελληνικό Φόρουμ του διαδικτύου, ίσως το μεγαλύτερο με κάπου 13000 ή και 15000 χρήστες εκ των οποίων ο ενεργός αριθμός είναι εντυπωσιακός. Συγκεντρώνει πολλούς Έλληνες του εξωτερικού αλλά και πολλούς από την Ελλάδα.

Κάτω από το άρθρο, γράφτηκαν διάφορα απίθανα αλλά το πιο χαρακτηριστικό που πυκνώνει σε δυο αράδες όσα είπα πιο πάνω είναι τούτο :

"Αυτο το κειμενο δεν ειναι τιποτα αλλο παρα ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ"

Απαξία.

Απαξία των πάντων.

Ναι, τρώμε ως έθνος σκουπίδια γιατί αυτό θέλουμε, αυτό επιλέγουμε.

Οι μισοί απογοητευμένοι, οι άλλοι μισοί περίπου πουλημένοι και ελάχιστοι κάπου στην άκρη, προσπαθούν να υπάρξουν ως σκεπτόμενοι, με αγάπη για την Ελλάδα πραγματική.

Γιατί η πραγματική αγάπη δεν έχει ανάγκη από μύθους και κυρίως πλαστικούς μύθους.

« Μετά την απόφαση του Προέδρου Κλίντον για περικοπή των δαπανών του κράτους, αποφασίστηκε οι θανατικές εκτελέσεις να γίνονται δυο-δυο ή τρεις –τρεις γιατί κοστίζουν στο δημόσιο, όσο και οι εφάπαξ.»

(από δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ παρακαλώ, στις 16 Μαΐου 1994)

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα ε; Θα μας απαγγείλει η κυρία Βίσση ένα κάτι τις; Ένα στίχο από το τραγούδι που καθιέρωσε τον κύριο Καρβέλα ως Εθνικό Συνθέτη μας; Το γνωστό ''είναι γάτα είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα'';

Γιατί τους Νομπελίστες Ζαφείρη και Αλήτη δεν τους γνωρίζω.