Ο μέγας και ο Βασιλεύς Guadrimaculatus

Μετά από την....καταβύθισή μας στα σημαντικά πολιτιστικά δρώμενα της πατρίδας, ανάπαυλα με δύο ποιήματα. Δεν έχουν ενταχθεί ακόμα σε εκδομένη συλλογή, ωστόσο το ένα ( μέγας) δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο πολύ καλό φιλολογικό περιοδικό Ύλαντρον που εκδίδει με τους συνεργάτες του ο Καθηγητής Φιλόλογος Ποιητής και συγγραφέας Μιχάλης Πιερής (Πανεπιστήμιο Κύπρου) και το άλλο (Βασιλεύς Guadrimaculatus) σε κάποιες φιλολογικές σελίδες του διαδικτύου. Ανήκουν πάντως, στον ίδιο «κύκλο» , θα το έλεγα «ιστορικού σαρκασμού» χωρίς να είμαι και βέβαιος για αυτό.



μέγας

Απέθαντα είναι τα τραύματα της ιστορίας.
Ες αεί , ανακυκλώνουν ανάπηρη τη βούληση των Ανθρώπων,
έτσι όπως αυτή κατέστη από την Κυριαρχία των Ενοχοποιών .

Των Ανθρώπων, που διακαώς επιθυμούν
να γεράσουν και να ξεκουραστούν,
μα στέκουν ανήμποροι
και ισοβίως κλειδωμένοι στο φως του καθρέφτη ,
δέσμιοι μιας ανεξάντλητης εφηβείας,
αυτής που αξιόποινη ορίζεται τόσους αιώνες.


Τραγικόν εστί.

Τραγικό πολύ, καθώς μετά θάνατον
αναρωτιόταν αν εν ζωή είχε υπάρξει Αυτοκράτωρ ή Δούλος.

Μόνον.

Καθώς, νύκτωρ πλέον ,
αμυδρά διακρίνει τυχόν μετάξι διαδήματος
από φροντισμένο κουρέλι.

-Μην είναι σημαία;


Κι αν είναι το εσώρουχο...
εκείνης που ενόμισε Λαμπρή και το κράτησε εκεί
στου κρεβατιού την άκρη λάβαρο μιας επικράτειας
που εν τέλει διατήρησε αλώβητα τα τείχη της;


Αναρωτιέται ακόμη, για το μάταιο
των πολέμων του και το άσκοπο
των ομοβροντιών στις οποίες υποχρέωσε
τα όπλα που του δόθηκαν.

Υπέταξε;

Υποτάχθηκε;

Υπήρξε;


Η Θάλασσα που βάφτισε Θάλασσα τον θυμάται άραγε;

Βασιλεύς Μάταιος, Υπηρέτης περιττός ,
αυτός, που προσπάθησε να αλλάξει το ρουν του ποταμού,
ήθελε να ξαναφέρει τις εκβολές εκεί που ανήκουν,
έτσι όπως «θα έπρεπε».


Τι μέγας μεταξοσκώληξ Θεοί,

τι μέγας.


Ο εν τοις ουρανοίς
αυτοϊκανοποιούμενος
εντός του παραδείσου του,
μονήρης.


Αμφιβάλλει ακόμα και αν έχει
πεθάνει.


-0-

Βασιλεύς Guadrimaculatus


Εστέφθη ανυποψίαστος και, αμελής ων στα επί της ζωής,
δεν αντελήφθη το νόημα των ψιθύρων κατά την διάρκεια της τελετής.

Πασίχαρης κοιτούσε με λαιμαργία τα χρυσοποίκιλτα άμφια
που έκρυπταν τα λιπόσαρκα κορμιά των λειτουργών του Θείου Έρωτος , ανίκανος εκείνη τη στιγμή να αντιληφθεί το μέγεθος
της εν εξελίξει υποκρισίας
καθώς και την δυνητική συμμετοχή των στο κέλευσμα
μιας τυχόν ανατροπής του.



Περίεργο…όταν συντόμως πολύ ανεκάλυψε
το ανύπαρκτο έρμα των και την ανά πάσα στιγμή
απόσυρσή τους από την εξουσία στην οποία τον είχαν ευλογήσει ,
επί μακρόν , γονυπετής σχεδόν εκλιπαρούσε :
μείνετε μαζί μου , μείνετε , θα είμαι ό,τι ονειρευτήκατε…


Μιλάμε για πολύ πράμα, για δαρμούς, κλάματα, μύξες κι οδύνες.


Εν τούτοις όταν ήρθαν την έσχατη φορά
και μάλιστα του εδήλωσαν πως τον αποκηρύσσουν
και τον κηρύσσουν έκπτωτο από Κύριο ,
αυτός το δέχθηκε ασμένως, προφανώς κουρασμένος,
από το Θέατρον της Ιστορίας.

Καλύτερα μόνος είπε, παρά συνωμότης της μοίρας των άλλων.
Βαρέθηκα.

Επαρουσίασε ασφαλώς το διάβημά του, ως ύψιστη μεγαλοψυχία,

προσθέτοντας αποφασισμένος: θα πράξω ότι εσείς μου πείτε Κύριοι ,
εφ όσον αυτό συμφέρει την πατρίδα και την Ιεραρχία.

Εν μέσω μιας ωκεανίων διαστάσεων ηρεμίας ,
απεμπόλησε επιτέλους τις ευθύνες του και ελεύθερος
ξαναφόρεσε την κορώνα του Ενός
ή και του Κανενός.


*Guadrimaculatus :η κλινική ονομασία του γνωστού Κώνωπος του Ανωφελούς, υπεύθυνου για εκατομμύρια θανάτους στο παρελθόν .Ανωφελής και Κώνωψ, πλην όμως καταστροφικός, ως οι παράφοροι εραστές της εξουσίας.

Ο πίνακας που κοσμεί τα δυο ποίηματα είναι του Αργεντινού ζωγράφου Martin Casares και δεν έχει τίτλο.