Chernobyl

Τα περίχωρα στη Belarus μετά το "ατύχημα".
Βρέφος, με τον εγκέφαλό του να έχει αναπτυχθεί σε εξωκρανιακή μεμβράνη.....
Κάντε κλικ στο χάρτη για να δείτε σε μεγάλο μέγεθος την εξάπλωση σε ελάχιστο χρόνο του ραδιενεργού νέφους σε όλη την Ευρώπη. Το Τσερνόμπιλ, είναι εδώ, σκοτώνει και θα σκοτώνει για πολύ ακόμα.
Δεν μπορούν να περπατήσουν, έρπουν μόνο και προσπαθούν να παίξουν μεταξύ τους στον μικρόκοσμο μιας "κοινωνίας" της Επόμενης Μέρας. Η φωτογραφία είναι του 86, δέκα χρόνια μετά, κανένα δεν ζει πια...
Ένας από τους ήρωες της τραγωδίας, που χωρίς κανένα προστατευτικό μέσο πήγε στον αντιδραστήρα 4 και προσπάθησε να σβήσει τη φωτιά. Το αποτέλεσμα, εμφανές. Ζει, ακόμα στην ίδια περιοχή κυρίως με τη βοήθεια εθελοντών.

Βρέθηκε ο τάφος του Μεγαλέξαντρου!!!!

Οι φήμες ήταν έντονες και επίμονες.

Κάτι πολύ σοβαρό και «ύψιστης σημασίας» συνέβαινε στην Πάφο τον τελευταίο καιρό, κάτι που θα άλλαζε –όπως έλεγαν- ακόμα και την ίδια την ιστορία.

Μεταφέρω εδώ την είδηση, έτσι όπως είναι εκφρασμένη με τελείως προσωπικό τρόπο στο ημερολόγιο του Μ.Φ. ενός εκ των ελαχίστων δημοσιογράφων που κάλυψαν το γεγονός από μέσα.

« Ο ήλιος στην περιοχή έκαιγε με εκείνη την ιδιαίτερη ένταση της Κύπρου, που κόβει την ανάσα ακόμα και στα τζιτζίκια.

Όλα ξεκίνησαν όταν τυχαία, τελείως τυχαία, ένας βοσκός σκόνταψε σε κάτι μεταλλικό και βρέθηκε φαρδύς πλατύς στο χώμα, καθώς αναζητούσε ίσκιο για να ξαποστάσει στις απόκρημνες πλαγιές του Ακάμα.. Μόλις σηκώθηκε, πλησίασε να δει τι ήταν αυτό στο οποίο είχε σκοντάψει. Λάσπη ξεραμένη που πρόδιδε ωστόσο ένα ενδιαφέρον σχήμα από κάτι καρφωμένο στο έδαφος. Ο βοσκός, έβγαλε την ξερή λάσπη με τα χέρια και λίγο μετά αποκάλυψε τη λαβή ενός σπαθιού. Προσπάθησε να τραβήξει έξω από το χώμα το ξίφος αλλά χωρίς επιτυχία. Τελικά το άφησε εκεί, φοβήθηκε μη κάνει καμιά ζημιά με το τράβα τράβα καθώς έμοιαζε για τα καλά χωμένο εκεί.

Η λαβή περίτεχνη και στην κορφή της ένας ήλιος με 16 ακτίνες, κάτι του θύμισε αλλά δεν ήταν σίγουρος τι. Για καλό και για κακό, σκέπασε το εύρημα με λίγα κλαδιά και έφυγε. Την άλλη μέρα το πρωί, ενημέρωνε τις αρχές. Αρχαιολογικές, αστυνομικές, εκκλησιαστικές, ότι αρχές γενικά του ήρθαν στο μυαλό.

Ένας βαριεστημένος υπάλληλος της αρχαιολογίας, με εντολή του διευθυντή του, χρεώθηκε να συνοδέψει τον βοσκό στο σημείο του ευρήματος για να δει τι σε τι τέλος πάντων είχε σκοντάψει αυτός ο άνθρωπος. Μαζί κι ένας αστυνομικός. Ο υπάλληλος της Αρχαιολογίας, αναγνώρισε αμέσως το Μακεδονικό έμβλημα , άφησε τον αστυνομικό εκεί να φυλάει την περιοχή και με τον βοσκό, επέστρεψαν στην πόλη. Εκεί, του είπε «εντάξει, πήγαινε σπίτι σου τώρα, δε σε χρειαζόμαστε άλλο». Ο βοσκός κάτι πήγε να πει «μα και μου…εν να μου πείτε ιντα πούναι;» αλλά ο άλλος είχε φύγει ήδη.

Το νέο κυκλοφόρησε γρήγορα. Οι αρχαιολόγοι, πίστευαν πως βρήκαν το περίφημο σπαθί του Αλέξανδρου, αυτό που σύμφωνα με την ιστορία και το μύθο είχε κατασκευαστεί στη Σαλαμίνα στην Κύπρου και με το οποίο έκοψε τον διαβόητο Γόρδιο Δεσμό.

Τι γύρευε όμως το σπαθί στην Κύπρο; Ο στρατηλάτης αποκλείεται να το χάρισε ή να το έδωσε σε κάποιον. Εξ όσων γνωρίζουμε επίσης, δεν έφθασε η χάρις του ποτέ μέχρι το νησί της Αφροδίτης και του Απόλλωνα.

Τα πράγματα μπερδεύτηκαν ακόμα πιο πολύ, όταν ολόκληρη η περιοχή αποκλείστηκε για τα καλά σε μία περίμετρο αρκετών χιλιομέτρων, κατασκευάστηκε σε ελάχιστο χρόνο ένας οικισμός και άρχισαν να καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλον από όλο τον κόσμο Αρχαιολόγοι και Ιστορικοί.

Σε δημοσιογράφους δεν είχαν δοθεί άδειες για να προσεγγίσουν, τους δε κατοίκους της περιοχής δεν τους χρησιμοποιούσαν ούτε για βοηθητικές δουλειές.

Εγώ, ζώντας στην Κύπρο δυο χρόνια τώρα ως ανταποκριτής της αθηναϊκής εφημερίδας « Το Ρήμα της Ενημέρωσης» είχα αποκτήσει μερικές διασυνδέσεις σε όλες σχεδόν τις Αρχές και έτσι μάθαινα από πρώτο σχετικά χέρι το τι συμβαίνει.

Για λίγες μέρες, δεν κινήθηκε τίποτα δεν ακούσαμε τίποτα καινούργιο. Το βράδυ της 22ας μου τηλεφώνησε ο Μιχάλης Φουρνίδης από τη Λευκωσία (Ο Μ.Φ. που αναφέρω στην αρχή) από το ραδιόφωνο Κάστρα fm και μου είπε «να βρεθούμε σε μισή ωρίτσα στο City Pride; Κοντά στο σπίτι σου είναι» Όχι του είπα, δεν αντέχω τη φασαρία και τα μεγάφωνα ντούπου ντούπου θα με πιάσει υστερία. Πάμε στο Costa Coffee οκ; «Εντάξει» είπε και ο Μιχάλης και βρεθήκαμε εκεί. Ήταν ξαναμμένος , είχε σημειώσεις και φωτογραφίες μαζί του.

-Τι έγινε βρε συ; Του είπα.
- Της τρελής απάντησε για να συμπληρώσει: απόψε θα κάνει διάγγελμα ο Πρόεδρος.
- Τι έγινε; Πάμε για δημοψήφισμα πάλι; Νέο σχέδιο; Από το Ανάν στο Αμάν;

-Όχιιιι….σχετικά με τα ευρήματα στην Πάφο.

-Καλά με δουλεύεις; Που ακούστηκε να κάνει διάγγελμα ένας Πρόεδρος κράτους για…αρχαιολογικά ευρήματα; Ακόμα και αν είναι μέγιστης σημασίας, είναι δουλειά του Υπουργού Πολιτισμού…έτσι εν είναι;

-Βρήκανε τον τάφο του Μεγαλέξαντρου. Στην Πάφο. Εκεί, στην πλαγιά. Το σπαθί, ήταν καρφωμένο πάνω στη μαρμάρινη πλάκα του τάφου. Ολόκληρο επίγραμμα υπάρχει χαραγμένο πάνω και μέσα βρέθηκαν τα οστά του η περικεφαλαία του και προσωπικά αντικείμενα που πιστοποιούν πως είναι πράγματι ο Μακεδόνας. Έχει γίνει της μουρλής σου λέω, βρήκανε πάπυρο που εκ του προχείρου σου λέω τι γράφει: «Είμαι ο Αλέξανδρος, Βασιλέας των Ελλήνων ήρθα στην Κύπρο να κοιμήσω τη ζωή μου για να μείνω φρουρός αιώνιος αυτής της άκρης της πατρίδας που ες αεί θα κινδυνεύει, έτσι όπως μοιάζει με καράβι στα όρια τα θαλάσσια.»

-………..και ο…Πρόεδρος;

- τι ώρα είναι; Α…τώρα θα βγει…μα που ζεις; Από το μεσημέρι η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα αναγγέλλουν το έκτακτο διάγγελμα…Να ρε συ….βλέπεις; Ανάβουν την τηλεόραση.

Ένας σερβιτόρος, πράγματι άναβε τη συσκευή στο ΡΙΚ και αμέσως μετά είδαμε τη γνώριμη εικόνα του Προεδρικού γραφείου. Ο Γιάννος Γιάννου , του ΡΙΚ με ένταση είπε : « σε δυο λεπτά αναμένουμε να έρθει ο Πρόεδρος, είναι χαρακτηριστικό αγαπητοί τηλεθεατές πως έχουν κληθεί όλα τα δίκτυα, Κυπριακα, Ελληνικά Ευρωπαϊκά Αμερικανικά καθώς και Ασιατικά. Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος εδώ και βέβαια πολύ μεγάλη αγωνία καθώς δεν γνωρίζει κανείς τι θα εξαγγείλει ο Πρόεδρος. Στενοί συνεργάτες του , τους οποίους προσεγγίσαμε , μας είπαν απλώς να μην ανησυχούμε…Όμως, να ο Πρόεδρος αγαπητοί τηλεθεατές, να ο Πρόεδρος….»


….Αγαπητοί συμπατριώτες, αγαπητοί Έλληνες της Κύπρου, όπως ίσως ήδη έχετε ακούσει, μια μεγάλη ανακάλυψη έγινε στην αγαπημένη μας μικρή πατρίδα, μικρή αλλά με ιστορία μεγάλη. Στην επαρχία της Πάφου, εκεί, στην Ανατολική πλαγιά του Ακάμα , βρέθηκε ο τάφος του μεγαλύτερου Έλληνα όλων των εποχών , βρέθηκε ο τάφος του Αλέξανδρου, του Μεγαλέξαντρου καθώς και το ιστορικό ξίφος με το οποίο είχε κόψει τον Γόρδιον Δεσμόν , που όπως είναι γνωστό είχε κατασκευαστεί στην Σαλαμίνα. Από σήμερα, όλος ο κόσμος στρέφει το βλέμμα σε τούτην εδώ την πολύπαθη γη, που η μοίρα της φύλαγε να φωτιστεί από το αιώνιο ησυχαστήριο του λαμπρότερου άνδρα όλων των εποχών (λυγμός )

Αντιλαμβάνεστε, πως η πατρίδα μας θα γίνει πια κέντρο επισκέψεων εκατομμυρίων ανθρώπων που θα θελήσουν να έρθουν και να αποτίσουν φόρον τιμής στον στρατηλάτη που πήρε στους ώμους του τον Ελληνισμό και τον ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου. Αντιλαμβάνεστε, ότι εκατομμύρια άνθρωποι, θα θελήσουν να προσκυνήσουν το σκήνωμα του ανδρός , του μόνου ίσως που του πρέπει τέτοια τιμή.


Για αυτό και εγώ, εμείς, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της νήσου και σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση των Αθηνών ,προκειμένου να τιμήσουμε την επιλογή του Αλέξανδρου να ταφεί εδώ και να προστατεύει με το πνεύμα του αυτή τη γη, αποφασίσαμε να μετονομάσουμε την πατρίδα μας από Κύπρο σε Νέα Μακεδονία και την επαρχία Πάφου σε Μικρή Αλεξάνδρεια. Τυχόν επιπλοκές με τα Σκόπια, θα……....


Είχα πάψει να ακούω, είχα ζαλιστεί από όλα αυτά, οι θαμώνες της καφετέριας ήταν πετρωμένοι με το στόμα ανοιχτό και σιγά σιγά άρχισαν να θολώνουν σε μία πολύχρωμη μάζα που κινιόνταν κυκλικά…

Κούνησα απότομα το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά, και με το χέρι πολύ βαρύ έφερα το ρολόι μου μπροστά στα μάτια μου…

Η ώρα ήταν 8 και 45 λεπτά, το βράδυ….είχα κοιμηθεί τελείως λιποθυμικά όλο το απόγευμα και αυτό το αρνί, πεντανόστιμο με την ανδριώτικη γέμιση, αλλά μου έπεσε ποοολύ βαρύ τελικά.

Άκου εκεί….βρέθηκε ο τάφος του Αλέξανδρου στην…Κύπρο! Και βγήκε και ο Πρόεδρος και έκανε την Κύπρο Μακεδονία! Φαντάζεστε να είχε τέτοιο χιούμορ η ιστορία;


(ο πίνακας στην κορυφή, είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, μια τοιχογραφία του Θεόφιλου (1868-1934). )

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Ο Παπαδόπουλος δεν είναι φασίστας. Είναι ένας αγνός στρατιώτης που διαπνέεται από κάποιο δεξιό ρομαντισμό. Είναι οπωσδήποτε μετριοπαθής σε σχέση με τον φανατικό της υπόθεσης, τον Λαδά, άτομο εξαιρετικά ακραίων τάσεων" ... έγραφε χαρακτηριστικά προς τους προϊσταμένους του στο Φόρεϊν Οφις, την άνοιξη του 1967, ο πρεσβευτής της Εργατικής κυβέρνησης της Βρετανίας στην Αθήνα.

Ρομαντικός στην καλύτερη περίπτωση και ίδιος ο συντάκτης της παραπάνω αναφοράς, πρέσβης Σερ Ραλφ Μάρεϊ, στις περισσότερες εκθέσεις του προς το Λονδίνο συνιστούσε ανοχή προς το καθεστώς των πραξικοπηματιών, μεταξύ των οποίων διέβλεπε και θετικά στοιχεία που.. "επιτέλους θα καθάριζαν την κόπρο του Αυγείου".
-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-
Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 , έδινε στίγμα καιρού αίθριου και ουρανού ανέφελου.

Γύρω στις 7 και 15 ο Μ.Π. κατηφόρισε όπως κάθε μέρα από το σπίτι του της οδού Ναϊάδων στο Παλαιό Φάληρο για να πάρει το λεωφορείο , να πάει στη δουλειά. Είχε δυο επιλογές:

Το 32 , Αμφιθέα-Παλαιό Φάληρο και το 1 , Έδεμ.

Αμφότερα κατέληγαν στο Σύνταγμα από όπου το γραφείο ήταν ζήτημα πεντάλεπτου περιπάτου , καφέ και τυρόπιτας στον Περικλή της οδού Νίκης ; Βουλής ; δεν θυμάμαι....

Την προηγούμενη μέρα , είχε πάρει το 32 , οπότε , για ποικιλία πήγε στην παραλιακή , στη στάση Φλοίσβος να πάρει το « ‘Εδεμ» .

Ήταν άλλωστε και κάπως πιο καλή γραμμή αυτή της παραλίας , πιο καθαρή , πιο αρχοντική.

‘Έτσι του φαίνονταν τουλάχιστον , επειδή εξυπηρετούσε κυρίως τα σπίτια της παραλιακής που τότε ακόμα ήταν συνήθως ωραίες πέτρινες μονοκατοικίες.

Βρήκε τη λεωφόρο Ποσειδώνος άδεια, ούτε ένα αυτοκίνητο δεν περνούσε.

Τελείως έρημη και η θάλασσα απέναντι ήταν ακόμα ένα με το μπλε μολυβί του ουρανού.
Ένιωσε πολύ έντονα πως η ησυχία που επικρατούσε, ήταν τελείως αφύσικη.

Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε και αργότερα όταν εξηγούσε πως αισθάνθηκε την ατμόσφαιρα.Πάντα την είχε έτοιμη στην άκρη τη γλώσσας του για κάθε τι που δεν του πήγαινε την έκφραση «αφύσικο, αφύσικα πράγματα αφύσικη συνήθεια» κλπ.

Δεν έλεγε ποτέ «περίεργο» ή «παράξενο». Όταν κάτι ήταν ανώμαλο, ήταν απλά α-φυσικό, κόντρα στη φυσική τάξη πραγμάτων.

Γύρισε το κεφάλι του αριστερά , καθώς τον τράβηξε ο ήχος μοτοσικλετών και αυτοκινήτων που ανέβαιναν τη λεωφόρο , προερχόμενα από την μεριά της Γλυφάδας.

Μοτοσικλέτες μπροστά και πίσω της Ελληνικής Αστυνομίας .

Στη μέση , μια μεγάλη Πλύμουθ της εποχής , μαύρη , σαν τη Φορντ του Μάνου Χατζηδάκη αλλά φευ , όχι αυτή...

Μέσα στην Πλύμουθ , το παρατηρητικό μάτι του Μ.Π. διέκρινε , ένα έγχρωμο αμερικάνο στρατιωτικό, σίγουρα υψηλόβαθμο από τα χρυσά αστέρια που κοσμούσαν το σακάκι του.

Με ένα πούρο κολλημένο στο στόμα , μιλούσε έντονα σε κάποιους άλλους μέσα στο αυτοκίνητο , σε κάποιους άλλους στρατιωτικούς που έμοιαζαν Έλληνες...

Ο Μ.Π. , δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο να δει για να καταλάβει.
Κεραυνοβολημένος , με κόπο έκανε μεταβολή και μετά από λίγο έμπαινε στο διαμέρισμα της Ναϊάδων 34 , απέναντι από το 1ο Δημοτικό Σχολείο όπου τα μικρά παιδιά έπαιζαν , αναμένοντας ματαίως τους δασκάλους να φθάσουν. - Έχουμε δικτατορία .

Είπε , και μηχανικά σήκωσε το τηλέφωνο.Νεκρό.
Άνοιξε το ραδιόφωνο.
Εμβατήρια , περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός , Είμαι Έλλην και το καυχώμαι , και ενδιάμεσα μια φωνή κάθε πέντε λεπτά ομιλούσε περί των Πεπρωμένων της Φυλής , περί των Αρχαίων Προγόνων και της Αρετής των Φαντάρων μας που όλοι είναι στην ψυχή Σπαρτιάται και έχουν οδηγό την Παναγία .

Με άλλα λόγια , άρτζι μπούρτζι και λουλάς...

Το έκλεισε το ραδιόφωνο και περιέπεσε σε θλίψη και σιωπή.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στον ιππόδρομο , μια ώρα νωρίτερα, έπεφτε αιμόφυρτος ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού χτυπημένος στο κεφάλι με τον υποκόπανο του περιστρόφου ενός ...σπαρτιάτη φαντάρου καθοδηγημένου προφανώς από την Παναγία , σε εκατοντάδες σπίτια σε όλη την Ελλάδα η Στρατιωτική Αστυνομία πραγματοποιούσε εφόδους , συλλήψεις αλλά και καταστροφές βιβλίων , συχνά απλά επειδή είχαν κόκκινο εξώφυλλο ή το όνομα του συγγραφέα έμοιαζε με ρώσικο.

Μεταξύ άλλων , συνελήφθη και ένας μέτριος ρώσος χορευτής της Λυρικής , Σέργιος Τένοβιτς , δεξιός , δεξιότατος και φυγάς από την Σοβιετική Ένωση , όπου και ανακρίθηκε έντονα για να ομολογήσει πως ήταν πράκτορας της KGB...

Δίπλα στον Μαρξ , τον Έγκελς , τον Λένιν , γίνονταν κομμάτια και ο χριστιανός-υπαρξιστής Μπερντιάεφ , λόγω του ρωσικού ονόματός του , ενώ σε καραντίνα έμπαιναν ακόμα και ο Αισχύλος , ο Ευριπίδης και ο Σοφοκλής.

Η Ελλάδα , έμπαινε στη μεγάλη νύχτα , στο σκοτάδι των Ελλήνων Χριστιανών.


Η Ελλάδα που μέχρι πριν από λίγο ζούσε με το δικό της τρόπο την άνοιξη της δεκαετίας του 60 έχανε για άλλη μια φορά το νήμα της φυσιολογικής εξέλιξης της .

Η Ελλάδα , που προσπάθησε να επουλώσει τα μεταπολεμικά και μετά-εμφυλιακά της τραύματα με την διάδοση της Ποίησης , με την άνθηση του Θεάτρου , με την εξάπλωση της Νέας Ελληνικής Μουσικής , έγινε μια τεράστια φυλακή .

Μια φυλακή που μέσα στα επτά χρόνια , αλλοίωσε και διέφθειρε σημαντικά τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων και ανακάτεψε την Ιστορική Μνήμη.

Το χειρότερο , έσπειρε την εξαγορά συνειδήσεων σε μια ολόκληρη κοινωνία , σαν τρόπο επιβίωσης.

‘Ένας λαός, ήδη κουρασμένος και επιβαρημένος με τραύματα βαριά , σε μεγάλο βαθμό έπνιξε την οργή και την πικρία και στη συνέχεια σε δυστυχώς μεγάλο βαθμό παραδόθηκε στα ήθη που έφερε η δικτατορία.Άρτος και θεάματα , χάρισμα αγροτικών χρεών , δημιουργία πλαστής ευημερίας , επαγγελματικές άδειες με το κιλό σε περιπτερούχους , ταξιτζήδες , εργολάβους , ψιλικατζήδες ,φαινομενική «ησυχία τάξη και ασφάλεια» .

Και βέβαια , όλοι αυτοί που πήραν άδειες άσκησης κάποιου επαγγέλματος , ανταπέδωσαν με τις καλές τους υπηρεσίες προς την Ασφάλεια.Η Ελλάδα , γέμισε χαφιέδες , ο όποιος κοινωνικός ιστός διερράγη , ο Παναθηναϊκός έφτασε στον τελικό του Γουέμπλεϊ , η χυδαιότητα έγινε καθεστώς , τα βασανιστήρια σε βάρος όποιου δεν ήταν αρεστός καθημερινότητα , οι βιασμοί στην Μπουμπουλίνας ήταν η διασκέδαση των φρουρών της πατρίδας , και η Κύπρος ως άλλη Ιφιγένεια σηματοδοτεί το τέλος(;) του δράματος , αλλά δεν επιφέρει την κάθαρση με αποτέλεσμα την στο διηνεκές Ιστορική Εκκρεμότητα να ταλανίζει στο έπακρο την Κοινωνία μας μέχρι σήμερα.

Ένιωσα την ανάγκη να γράψω μερικές αράδες για την σημερινή κατάμαυρη επέτειο.

Θα μπορούσα να γράψω πάμπολλες σελίδες , αλλά προσπάθησα να συγκρατηθώ.

Θεωρώ , την επταετία των συνταγματαρχών , υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για το σημερινό χάλι της Ελλάδας γιατί , κατά τη γνώμη μου είναι αυτή που δεν επέτρεψε την ωρίμανση της Πολιτιστικής Άνοιξης που γνώρισε ο τόπος στις αρχές της δεκαετίας του 60.

Εκείνη η εποχή , μέσα από τη συγκυρία είχε καταφέρει από τη μια να κομίζει Δώρα Πολιτισμού και από την άλλη να τα επικοινωνεί σε μεγάλες μάζες. Αν είχε εξελιχθεί , ενδεχομένως , αν μη τι άλλο , να είχαμε κερδίσει μια στοιχειωδώς ενήλικη κοινωνία .Η Δικτατορία , λειτούργησε σαν μια χωρίς αναισθητικό έκτρωση , σε ότι κυοφορούσε τότε η Κοινωνία.

Οι αλλαγές που επέφερε το καθεστώς στις κοινωνικές ομάδες , προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια άρα και ανάγκη να «βολευτούμε» όπου και όπως μπορούμε , κατάλυσαν κάθε έννοια Αρχών στη ζωή του ατόμου.

Το εφιαλτικό βαλς του Στρατού , της Εκκλησίας και της Δεξιάς , με πίστα την πλάτη της Ελλάδας , ακόμα αντηχεί φάλτσο , παράταιρο και αηδιαστικό.

Στην περίοδο 67-74 , έχουμε την εν ψυχρώ δολοφονία των εν δυνάμει Αντιστάσεων που οφείλει να έχει μια κοινωνία έναντι της παραβίασης στοιχειωδών και βασικών Αρχών.

(το στιγμιότυπο που περιγράφω στην αρχή , είναι απόλυτα αληθινό , Μ.Π. είναι ο πατέρας μου Μικές Πήττας. Το καταγράφω έτσι όπως ακριβώς μας τα διηγήθηκε αμέτρητες φορές στα χρόνια που ακολούθησαν)


Και λίγα λόγια για το υπόβαθρο όχι το άμεσα πολιτικό (αυτά έχουν γραφτεί χιλιάδες φορές) αλλά το Πολιτισμικό.

Αυτό δηλαδή που ορίζει το μέλλον μιας Κοινωνίας.

Στην κατατραυματισμένη Ελλάδα της μετεμφυλιακής περιόδου , κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 50 , στο Παρίσι , φθάνει ένας φάκελος στο σπίτι του τότε νεαρού και ανερχόμενου κλασικού Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.

Ο φάκελος περιέχει τα ανέκδοτα ακόμα κείμενα της ποιητικής σύνθεσης του Οδυσσέα Ελύτη , Άξιον Εστί. Στέκονται σαν αφορμή για να γυρίσει τότε ο συνθέτης την πλάτη του στην καριέρα που ονειρεύονταν στον ευρύ ευρωπαϊκό χώρο και να επιστρέψει άρον –άρον στην Ελλάδα για να συναντηθεί με τον Ποιητή.

Παράλληλα , αρχίζει και δουλεύει τον πρώτο κύκλο τραγουδιών που στηρίζονται σε «μεγάλη ποίηση» , δηλαδή πάνω στον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου , μια ποιητική σύνθεση που ακόμα δεν έχει εκτιμηθεί σε βάθος , μια σύνθεση που παντρεύει με τρόπο σοφό τη Λόγια Ποίηση με τη Δημοτική παράδοση και το Μανιάτικο Μοιρολόι.

Τα τραγούδια , δεν αργούν να φτάσουν στα χείλη των πολλών , δεν αργούν να ακουστούν από τους οικοδόμους την ώρα της δουλειάς.

Παράλληλα, αλλά εν περιλήψει: Ο Σαββόπουλος , με το δικό του μουσικό ιδίωμα , μεταφέρει στην Ελλάδα ένα κλίμα Dylan εμπλουτισμένο με τους στίχους του που μέλλουν να διαπαιδαγωγήσουν τουλάχιστον 2-3 γενιές.

Ο Μάνος Χατζηδάκης , σαν άλλη πλευρά του νομίσματος Θεοδωράκης προσφέρει όχι μόνο ανεξάντλητες μελωδικές γραμμές που γίνονται αγαπητές , αλλά και τους στίχους του Γκάτσου και άλλων.

Ο Νότης Μαυρουδής καθιστά αγαπητή έως μανίας την κλασική κιθάρα , με την παρέμβασή του στο Νέο Κύμα. Πάλι μέσα από το ακριβό έργο του Μίκη Θεοδωράκη , ο Λόγος του Σεφέρη , του Ελύτη , του Σικελιανού καθίστανται ζάχαρη στα χείλη των Ελλήνων αλλά και σκαλιστήρι της Ιστορικής Μνήμης.

Λίγο πιο πέρα , ο Κάρολος Κουν με το Θέατρο Τέχνης και ο Λεωνίδας Τριβιζάς με το Λαϊκό Πειραματικό Θέάτρο αλλά και ο Γιώργος Μιχαηλίδης , καταφέρνουν να γεμίζουν ασφυκτικά τα Θέατρα τους , με τον Αισχύλο , τον Ευριπίδη , τον Σοφοκλή αλλά και με τον Ιονέσκο , τον Άλμπυ , τον Ουίλιαμς και τον Μίλερ.

Οι μπουάτ , ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια όχι μόνο στην Πλάκα , αλλά και στα Ελληνικά νησιά του Θέρους και σε επαρχιακές πόλεις γεμίζοντας τις καρέκλες και φέρνοντας στον κόσμο καλό τραγούδι και Ποίηση. Την ίδια εποχή , η δεξιές κυβερνήσεις απαγορεύουν στον Κουν να ανεβάσει τις Όρνιθες του Αριστοφάνη λογοκρίνοντας τον Αρχαίο συγγραφέα και κάνοντας την Ελλάδα σαν κράτος ρεζίλη.

Ο Γιάννης Χρήστου στην Ελλάδα και ο Γιάννης Ξενάκης στη Γαλλία, αντλώντας ευθέως από την Ελληνική Αρχαιότητα , παντρεύουν τις αδιανόητες για την εποχή τους εμπνεύσεις τους με το Αρχαίο Δράμα και επαναφέρουν την Ιεροπραξία στην Επίδαυρο μέσα από έναν ιδιαίτερο Ορθολογικό Μυστικισμό.


Και ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.Το τι έγινε στην Ελλάδα από το 58 περίπου μέχρι το φονικό του 67 , είναι κάτι που αν το συλλάβει κανείς θα ζαλιστεί.


Κανείς δε γνωρίζει βέβαια πως θα είχε εξελιχθεί ο τόπος αν δεν είχε μεσολαβήσει η δικτατορία.
Ωστόσο, πάντα ένιωθα πως η άθλια συμμορία των συνταγματαρχών, πραγματοποίησε εκείνη την ημέρα μια εν ψυχρώ έκτρωση στην Ελλάδα, δένοντάς την στο κρεβάτι και ξεριζώνοντας με βία και χωρίς αναισθητικό το κυοφορούμενο μέλλον της.

Η βία και η χυδαιότητα εκείνης της περιόδου σε συνδυασμό με την ακύρωση πολλών ονείρων των Ελλήνων αργότερα για μια πραγματική Αλλαγή, διαμόρφωσαν φοβάμαι αμετάκλητα τον «ωχαδερφισμό» και τον «χαβαλέ» σαν κύριο συστατικό της νεοελληνικής συνείδησης.Και δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και εδώ, την για άλλη μια φορά προδοτική και επαίσχυντη στάση της εκκλησίας που με εξαίρεση ελάχιστους χαμηλόβαθμους ιεράρχες, όχι απλώς ανέχτηκε, αλλά συνεργάστηκε και πρωτοστάτησε στο όνειδος.Άλλωστε, το σύνθημα της συμμορίας των απριλιανών ήταν το γνωστό «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».


Και είναι αυτό που έκανε τον Γιώργο Σεφέρη να κλείσει το χειρόγραφο του Οκτωβρίου του 1968 με το ακόλουθο επίγραμμα, που φέρει τίτλο «Από Βλακεία»:


Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;

(επιτέλους κατάφερα να επιστρέψω στο blog μου μετά από αρκετές μέρες. Έχω αρκετές σημειώσεις, μόνο που ο φόρτος εργασίας αυτών των ημερών δεν άφησε τίποτα να ολοκληρωθεί.)

9 Απριλίου 1989

9 Απριλίου 1989

Μαιευτήριο ΗΡΑ ώρα 6 και 45 ακριβώς, είχες ολοκληρώσει την έξοδο σου προς αυτόν τον Κόσμο.

Τη μαμά σου, είναι αλήθεια, δεν την ταλαιπώρησες καθόλου…Σκέψου, ότι 7 και κάτι πίναμε με τη μαμά σου καφέ στο καφενείο του Μαιευτηρίου. Λίγο μετά, στις 10 ακριβώς , ο αείμνηστος ο Ρούσσος ο Κούνδουρος...έκανε την άφιξή σου "πρώτη είδηση" στο δελτίο εκείνης της όπως και σήμερα Κυριακής! Λίγο πιο πριν είχαν έρθει τα αμέτρητα λουλούδια που είχε στείλει. Θυμάμαι ακόμα την έκπληξη της μητέρας σου:....μα ποιος τα έστειλε όλα αυτά;

Ναι Νεφέλη μου, τα πρώτα λουλούδια που σου έστειλαν, είχαν σταλεί από έναν εκ των τελευταίων πραγματικών αρχόντων και κιμπάρηδων αυτής της πόλης, για να μην πω της χώρας.

Νεφέλη μου, Μονάκριβή μου, Χρόνια σου Πολλά και Καλά. Το μόνο που σου εύχομαι-πέρα από το να προσέχεις τον Εαυτό σου και την υγεία σου, είναι στη ζωή σου να έχεις δικά σου Ονειρα και να παλέψεις για αυτά.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ΜΟΥ ΝΕΦΕΛΗ!!!!

(Εκείνο το βράδυ, από την ώρα που καταλάβαμε πως έρχεσαι, κάθε τόσο έβγαινα στη βεράντα του σπιτιού της Φιλοθέης και χάζευα τα άστρα. Καθώς τα κοιτούσα , ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα δω μια πολύχρωμη τσουλήθρα να πέφτει από τον ουρανό και εσένα να γλιστράς και να έρχεσαι. Αλλά και όλους τους 9 μήνες που είχαν προηγηθεί, είχα αυτή την αίσθηση και έψαχνα να βρω το άστρο από το οποίο θα ξεπηδήσεις. Τελικά, το άστρο έλαμψε στο πρόσωπό σου μόλις ήρθες. Και ήρθες γελώντας. Γιατί εκείνος ο εξαίρετος γιατρός, ο κος Φάνης Τσιώτας, αντί να σου δώσει εκείνη τη γελοία σφαλιάρα για να κλάψεις και να αναπνεύσεις, σου γαργάλησε την πατουσίτσα για να γελάσεις. Γέλασες στην αγκαλιά μου, γιατί ο Φάνης σε έδωσε αμέσως σε μένα μόλις βγήκες και αμέσως σε έβαλα στην κοιλιά της μαμάς σου και εσύ, χμ…πρώτη δουλειά στον Κόσμο να κάνεις «κακά». Με άλλα λόγια, μας….

Και εδώ που τα λέμε, ίσως ήταν πολύ φιλοσοφημένο αυτό ε; )

The Mystery Cat by T.S.Elliot

Macavity: The Mystery Cat By T.S.Elliot.

Macavity's a Mystery Cat: he's called the Hidden Paw - For he's the master criminal who can defy the Law.
He's the bafflement of Scotland Yard, the Flying Squad's despair:
For when they reach the scene of crime - Macavity's not there!

Macavity, Macavity, there's no one like Macavity,
He's broken every human law, he breaks the law of gravity.
His powers of levitation would make a fakir stare, And when you reach the scene of crime - Macavity's not there!
You may seek him in the basement, you may look up in the air - But I tell you once and once again, Macavity's not there!


Mcavity's a ginger cat, he's very tall and thin;
You would know him if you saw him, for his eyes are sunken in.
His brow is deeply lined with thought, his head is highly domed;
His coat is dusty from neglect, his whiskers are uncombed.
He sways his head from side to side, with movements like a snake;
And when you think he's half asleep, he's always wide awake.






Macavity, Macavity, there's no one like Macavity,
For he's a fiend in feline shape, a monster of depravity.
You may meet him in a by-street, you may see him in the square -
But when a crime's discovered, then Macavity's not there!

He's outwardly respectable. (They say he cheats at cards.)
And his footprints are not found in any file of Scotland Yard's.
And when the larder's looted, or the jewel-case is rifled,
Or when the milk is missing, or another Peke's been stifled,
Or the greenhouse glass is broken, and the trellis past repair -
Ay, there's the wonder of the thing! Macavity's not there!


And when the Foreign Office find a Treaty's gone astray,
Or the Admiralty lose some plans and drawings by the way,
There may be a scrap of paper in the hall or on the stair
- But it's useless to investigate - Mcavity's not there!
And when the loss has been disclosed, the Secret Service say: `
It must have been Macavity!' - but he's a mile away.
You'll be sure to find him resting, or a-licking of his thumbs,
Or engaged in doing complicated long-division sums.

Macavity, Macavity, there's no one like Macavity,
There never was a Cat of such deceitfulness and suavity.
He always has an alibi, and one or two to spaer:
At whatever time the deed took place - MACAVITY WASN'T THERE!
And they say that all the Cats whose wicked deeds are widely known
(I might mention Mungojerrie, I might mention Griddlebone)
Are nothing more than agents for the Cat who all the time
Just controls their operations: the Napoleon of Crime!

Λόγος Περι Ποιητικός

Ποιώ - Κάνω - Δημιουργώ.

Ποιητής.


Τι είναι η Ποίηση; ...

Τι είναι η Πατρίδα μας;

Και δεν με απασχολεί το τι "Είναι η Ποίηση στις μέρες μας" όπως ίσως θα μπορούσε κάποιος να βάλει το ζήτημα, αν υποθέσουμε βέβαια πως υπάρχει ένα τέτοιο θέμα.

Ποίηση Τραγούδι.
Για αυτό μιλώ.

Και δεν εννοώ εδώ τη "μελοποίηση".Ούτε τα "στιχάκια" ή τις ομοιοκαταληξίες.

Η Ποίηση, είναι τραγούδι (τραγουδώ-εω: εξυμνώ δια φράσεων ποιητικών / Δημητράκου 1964).

Πρέπει να τραγουδιέται από τους Ποιητές, να απαγγέλλεται, να περιφέρεται στη κοινωνία να προφέρεται και να προσφέρεται με Πάθος στους ανθρώπους.


Η Ποίηση είναι Λόγος Ιερός.

Ανατρέπει το Χρόνο στο συναίσθημα, ακόμα και στην πιο «δύσκολη» μορφή της. Εάν είναι αληθινή, διαθέτει πάντα το πλέον ευθύβολο όπλο.

Την έννοια που εκπορεύεται από την Λέξη, έννοια που συνυπάρχει εξ' απαλών ονύχων με την μουσική του ήχου αυτής της Λέξης, με τη μουσική που συνθέτουν όλες οι συντεταγμένες λέξεις μαζί...

Το Ποίημα.

Φτάνω να πω, πως η Ποίηση, οφείλει να Λειτουργείται από τους Ποιητές όπως ακριβώς θα Λειτουργούσε το Λόγο της η όποια Εκκλησία προς το όποιο εκκλησίασμα...

Τι άλλο θα όφειλε να είναι μια Εκκλησία από την μεταλαμπάδευση του δράματος και της ευφροσύνης; Ας μην λησμονάμε και την έννοια της λέξης ''Εκκλησία'', εννοώ ασφαλώς την προχριστιανική.

Τι το διαφορετικό έχει η Ποίηση;

Στην Ποίηση μάλιστα, ο πυρήνας της αγωνίας δεν ξεκινά από τους Θεούς και τη θέση του Ανθρώπου απέναντί τους - δια των Θεων.

Η Ποίηση είναι ο δια του Ανθρώπου Λόγος Μνήμης για το τι του συμβαίνει (των Θεών συμπεριλαμβανομένων) με το φορτίο της βιωματικής του εμπειρίας στο Χρόνο.

Η Ποίηση, είναι νομίζω, η συγγενέστερη προς τη Φιλοσοφία Τέχνη, κρατάει όμως την πολύτιμη διαφορά της θυμικής διαδικασίας στη δημιουργία της γεγονός που την εξοπλίζει με ένα ισχυρό επικοινωνιακό όπλο, το Νοήμον Συναίσθημα.

Φαντάζομαι, πως ο κάθε Δημιουργός Άνθρωπος μπορεί να ισχυρισθεί τα ίδια, για την Τέχνη που ασκεί, με ίσως κάποιες διαφορές που ορίζονται από τις εκάστοτε ιδιαιτερότητες του αντικειμένου.

Αυτό πάντως που με ωθεί να γράφω αυτά που γράφω εδώ, έχουν ως αφορμή την τάση που έχουμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι πάντως ή έστω ανεπίτρεπτα πολλοί να αποδεχόμαστε την Ποίηση, σαν μια Τέχνη ερμητική που λειτουργεί αεροστεγώς, στο περιθώριο της ζωής, πράγμα που πιστεύω πως αντιτίθεται στην ίδια τη φύση της Τέχνης και της Ποίησης βέβαια.

Η Ποίηση, πρέπει να βγει έξω.

Δεν ισχυρίζομαι πως αυτό είναι εύκολο, η "πρόσωπο με πρόσωπο" έκθεση σε ένα άγνωστο κοινό είναι πάντα ένα δύσκολο ξεγύμνωμα, αλλά γιατί αυτό το ξεγύμνωμα να μη δρα διττά και αμφίσημα για όλους;

Ποιος είπε ότι το λεγόμενο κοινό... οι ακροατές δεν είναι διαθέσιμοι στο να παρασυρθούν στην ταλάντωση που πηγάζει από μια παλλόμενη φωνή ενώ αυτή κοινωνεί την αλήθεια της;

Πολύ περισσότερο πάντως οι Ακροατές από όσο οι Αναγνώστες.

Ακούω συχνά ,πως η Ποίηση δεν διαβάζεται και γι αυτό τάχα δύσκολα εκδίδεται.

Η Ποίηση όμως, εκπέμπεται δια του προφορικού ζέοντως Λόγου και μετά ο Ακροατής, με τον αντίλαλο της Απαγγελίας στη Μνήμη, έχοντας πλέον αποκρυπτογραφήσει και διαγνώσει τους ζωτικούς τονισμούς, μετατρέπεται σε εύφορο, γόνιμο και καρποφόρο Αναγνώστη.

Είναι τουλάχιστον παράδοξο στην Ελλάδα, η Ποίηση να είναι τόσο περιθωριοποιημένη όταν πρόκειται για την πιο αρχαία και πάραυτα ζωντανή Τέχνη του τόπου.


Εξ ομμάτων δ' ήστραπτε σελας αντιλαλεί ο Αισχύλος και η φωνή του φθάνει μέχρις εδώ να γεμίσει δύναμη και πίστη τους διαθέτοντες φωνή.

Φωνή, που με κόπο μεγάλο και οδύνη κρατούν σθεναρή οι ολίγοι, σε μια κοινωνία που ορίζεται όλο και πιο ασφυκτικά από μέτρα και κανόνες έξω από τις ανθρώπινες διαστάσεις.

Εδώ λοιπόν, μπαίνει ακόμα μια έννοια, αυτή της ευθύνης.

Ναι, της ευθύνης και δεν το λέγω αυτό με τον τρόπο που πριν από όχι πολλά χρόνια μιλούσαμε για στράτευση.


Όχι, όχι, όχι. Οι σημαίες, ή μάλλον οι σημαιοφόροι φρόντισαν να ασελγήσουν με τον απεχθέστερο τρόπο στο πολυτιμότερο κομμάτι μας, στα όνειρα μας...

(Χωρίς να τα ακυρώσουν ασφαλώς.)

Η ευθύνη είναι προσωπική και καθίσταται κοινή και συνολική μόνο από την συγκυρία της ανάληψης της από κάποιους λίγους, πολλούς, δεν έχει σημασία.

Η ευθύνη είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε έναντι των πυροβολισμών που δεχόμαστε καθημερινά από τις επαναληπτικές καραμπίνες των πάσης φύσεως αρμοδίων για την αισθητική που μας παιδαγωγεί.

Το βάρος είναι μεγάλο, έναντι όλων αυτών που με κάθε τρόπο έχουν βαλθεί να μας αλλάξουν με το ζόρι και να μας κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί έτσι αποφάσισαν πως πρέπει για το καλό μας και για το... καλό της Ελλάδας.

Για το καλό μας, είναι που μας θέλουν κυριολεκτικά να είμαστε εκτός τόπου και χρόνου, ζαλισμένοι, απορημένοι, άπραγοι κι ανίκανοι να προβάλλουμε την οργή μας... οργή, για την οποία φτάνουμε να αμφιβάλουμε για την ορθότητα της μερικές φορές, αν είναι δυνατόν!

Ίσως πάλι, όλα όσα συμβαίνουν καλώς να συμβαίνουν, γιατί έτσι πρέπει, γιατί θα... εκσυγχρονισθούμε θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, γιατί αλλιώς θα χαθούμε ως έθνος κλπ κλπ κλπ ...Μα ακόμα κι αν είναι έτσι, τότε, η ανάγκη για την ύπαρξη ενός Αντίβαρου Λόγου, είναι έντονη, για να υπάρξει μια στοιχειώδης ισορροπία.

Αλίμονο αν η Αλήθεια μονό-πωληθεί -όπως τείνει- από τους τεχνοκράτες, τους επαγγελματίες πολιτικούς, τους managers και τους κάθε λογής διάφορους που σαν αποκλειστικό όραμα έχουν την συντήρηση της όποιας μορφής εξουσίας διαθέτουν.

Η Ποίηση, ανέκαθεν άνηκε στη Ζωή.

Από την αρχαία Ελλάδα έως τη δημοτική παράδοση, τους ποιητάρηδες της Κύπρου, έως τους Τροβαδούρους της Δύσης, η Ποίηση ήταν και είναι ο Λόγος της Μνήμης, ο Λόγος της Προφητείας.

Και, η Ποίηση δεν έφυγε ούτε στιγμή από την πατρίδα της, παρέμεινε ζωντανή, όρθια, μέρος μιας παράδοσης άσβεστης αιώνων .

Περιμένει λοιπόν να ξαναμπεί στη μάχη, πρέπει να ξαναμπεί στη μάχη να αναδείξει τη δύναμη του Λόγου της.

Σε αυτό, οφείλουν να συμβάλλουν οι εκδότες και οι Δήμοι "καθ' άπασαν την επικράτεια" και βέβαια οι Ποιητές, σπάζοντας την ενίοτε αυτάρεσκη ερμητικότητά τους.

Ο Ποιητής, είναι ένας παραμυθάς.

Κουβαλάει εντός του, τους μύθους και τα φαντάσματα του και ό,τι καταγράφει, ακόμα και στον πιο κλειστό υποκειμενισμό της έκφρασής του, η αλήθεια αυτού του υποκειμενισμού, σε συνάρτηση με το έρμα του Λόγου που διατυπώνει, αφορά κυριολεκτικά τους πάντες, αφορά τον κόσμο ολόκληρο.

Η κοινωνία έχει ανάγκη την Ποίηση και την Ποιητική πράξη.


Διψάει γι αυτή και το δείχνει συχνά. Χωρίς έπαρση, χωρίς φόβο, με αγάπη, το Ποιητικό σώμα της Ελλάδας, πρέπει να προσεγγίσει την ψυχή των Ελλήνων, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από όσα την συντήρησαν στους αιώνες:

Από τη Σκέψη και τ Όνειρο. Ή αν θέλετε, από το Σκεπτόμενο Όνειρο.

Ποιητήν πάντα στοχάζεσθαι ψυχαγωγίας, ου διδασκαλίας, ο ποιητής στην ψυχή μιλά, δεν κάνει διδασκαλία, έλεγε ο Ερατοσθένης ...

Μήπως χάνουμε την Ψυχή μας σιγά σιγά;

Μήπως χάνουμε την Σκέψη μας επίσης;


ο πίνακας στην κορυφή είναι ο Apollo and Marsyas του Palma Giovane. Γεννήθηκε στη Βενετία το 1544 όπου και πέθανε το 1626