Προδοσία.

Μήνας που θρέφει τη προδοσία ο λεγόμενος και Ιούλιος.

Ο Εκατομβαιών κατά το πραγματικό ελληνικό μηνολόγιο.

Δύσκολος μήνας, φορτωμένος με αίμα πολύ και με πληγές που ακόμα αιμορραγούν ή μάλλον επιμένουν να αιμορραγούν με αναίδεια κόντρα στο χάχανο της εποχής.

Θα πει κάποιος…. «μα δεν είναι όλα στο χάχανο, σταμάτα να βλέπεις παντού έναν χαβαλέ μόνο για να οργίζεσαι»…

Πρώτα από όλα, αν πάψω να οργίζομαι, αν πάψω να οργίζομαι, αν, τότε θα έχω πεθάνει και θα έχω βρει συντροφιές στην επικράτεια των Μακάρων.

Έπειτα, το διαρκές και αμετάκλητο «Εγώ» είτε στην οδύνη του, είτε και στη χαρά του, ένα χάχανο είναι , ένα χάχανο που συστηματικά γυρίζει την πλάτη του στο Εμείς, στο Όλο, στο τι μας συμβαίνει.


Ιούλιος, 15, 1974.



Η συμμορία των συνταγματαρχών επιδιώκει να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο:

Την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο και την εγκαθίδρυση ενός "εθνικιστικού" καθεστώτος με σκοπό είτε την εθνοκάθαρση είτε τη διπλή ένωση της Νήσου.

Στην κορυφή της προδοσίας στην Κύπρο, αναλαμβάνει «πρόεδρος» ο Nίκος Σαμψών.

Bar owner το αποκαλούσαν εκείνες τις μέρες περιφρονητικά, τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης. Το θυμάμαι, η τραγωδία με βρήκε κατά σύμπτωση στο Λονδίνο.

Είναι δυνατόν να έχουν περάσει 32 χρόνια;


Είναι.


Και, καθώς το μαχαίρι έμπαινε βαθιά στο κόκαλο της Κύπρου, στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή , κατέρρεε η δικτατορία.

Έτσι, καθώς τα σύννεφα έφευγαν από τον ουρανό της Αττικής, ενώ η Ελλάδα καθάριζε κάπως το ορίζοντά της από την σκοτεινιά της πιο θλιβερής και επιζήμιας περιόδου της, στην Κύπρο το αίμα μαζεύονταν σε νέφη προδοσίας για να ξεσπάσουν λίγο αργότερα με μορφή καταιγίδας.

Εισβολή, κατοχή.

Μια ιστορία που πήγε στραβά από την πρώτη στιγμή της ανεξαρτησίας της Κύπρου, για να καταλήξει έτσι.

Με δυο Μητέρες Πατρίδες, να τραβολογούν η κάθε μία τα παιδιά της προς τη δική της αγκαλιά.

Είναι έτσι;

Είναι και έτσι. Αλλά όχι μόνο. Δεν θα προχωρήσω πιο πέρα εδώ, σήμερα.


Ιούλιος, μήνας Αποστάτης, μήνας Προδότης.

Το μυαλό μου, πάει και αλλού.

Πολύ πιο πίσω, σε εκείνον τον έξοχο τον Παραβάτη, τον Ιουλιανό.

Λιγότερο γνωστός, σαν Αδωναίος , Καυσίταυρος και Πισαίος.

Λάτρεψε την Κλασική Ελληνική διανόηση και αυτό σαν αποτέλεσμα είχε την απόλυτη μεταστροφή του.

«Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία. Υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αυτή εστίν η σοφία Υμών» έλεγε.

Ήρθε στην Αθήνα, συνάντησε τους χριστιανούς Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και μετά, αποφάσισε να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Επικίνδυνη επιλογή για εκείνη την εποχή, μιάς που τα Μυστήρια και η Κλασική Σοφία είχαν περάσει σε καθεστώς παρανομίας.

Κάτι, σα να διάβαζες Μαρξ ή να άκουγες Θεοδωράκη στην εποχή της επικράτειας των συνταγματαρχών.

(Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ε;)

Αργότερα, ως Αυτοκράτορας, επεχείρησε να εφαρμόσει έναν θρησκευτικό -φιλοσοφικό συνδυασμό , κρατώντας από τη μία την Κοινωνική Αλληλεγγύη που θεωρητικά πρέσβευαν οι χριστιανοί και από την άλλη θέλησε να επαναφέρει τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική Σκέψη στην καθημερινότητα, να ξανανοίξει τις Σχολές των Φιλοσόφων που είχαν υποστεί διώξεις να ζωντανέψει την Αισθητική.

Παράλληλα, έδειξε πως τον ενδιέφερε έντονα η εφαρμογή της σε βάθος ανεξιθρησκίας, χωρίς «επικρατούσα θρησκευτική τάση» αφήνοντας έτσι το πεδίο στη Φιλοσοφική αναζήτηση ανοιχτό.

Κυβέρνησε μόλις ενάμιση χρόνο, μέχρι που δολοφονήθηκε από άγνωστο χριστιανό (κατά τον έγκριτο ιστορικό Λιβάνιο) ωστόσο το ίχνος του παρέμεινε ανεξίτηλο στην ιστορία.

Δεν είναι λίγοι, που στις μέρες μας πιστεύουν πως αν ο Ιουλιανός είχε ζήσει και είχε βάλει σε εφαρμογή τα οράματά του ο κόσμος θα είχε γλυτώσει αμέτρητες ποσότητες μάταιου αίματος και χρόνους σκοτεινούς και θεοσκότεινους.

Για αιώνες, η χριστιανική προπαγάνδα του έβαζε στα χείλη των έσχατων στιγμών του τη φράση «Νενικήκας με Ναζωραίε» ωστόσο σύμφωνα με τους ιστορικούς δεν ξεστόμισε ποτέ κάτι τέτοιο.

Όπως είναι γνωστό, ο νικητής στον πόλεμο, έχει πάντα την ευκαιρία να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία για να χτίσει το υπόβαθρο της νίκης στη συνείδηση του απλού κόσμου.

*****************************************************************************




Ο Καίσαρ Μήνας

Μην ψάχνεις για Αγάπη τον Ιούλιο.
Είπε το πουλί
Κι ο Συνωμότης χάιδεψε την Προδοσία στα μαλλιά.

Ο Βασιλιάς, ανακοίνωσε τον ίδιο του το Θάνατο στον
Αλχημιστή , που είχε πάρει τη μορφή γιγαντιαίας Σαύρας.

Ο Εκκλησιαστής, υποκλίθηκε.
Κάθισε στ’ όργανο και γέμισε το ερείπιο με μια φούγκα.


Οι Υπηρέτες μόνο επέζησαν και έπαιξαν Θέατρο.

Έπαιξαν Βασιλιά, Αλχημιστή, Συνωμότη.

Κακή Παράσταση.

Ο σκηνοθέτης αυτοκτόνησε πριν από τη δεύτερη πράξη ανοίγοντας το στήθος του με το Βασιλικό ξίφος.

Η Προδοσία, κατέβηκε από το ανάκλιντρο.

Έβγαλε τις μάσκες του Θιάσου κι όλα, βρέθηκαν ξαφνικά να’ναι σωστά και πετυχημένα.


Κρίμα.

Η Αυτοκτονία πρόλαβε το σκηνοθέτη.

Είναι περίεργα πράγματα αυτά και δε συμβαίνουν τακτικά.

Αν ταξιδέψεις στο Μυστρά, μπορείς να δεις τη παράσταση.

Υπομονή χρειάζεται και οδύνη προφήτη.

Πρέπει, να διαβάζεις τα σημάδια.

Ψάξε.
Βρες την κουρτίνα.

Πίσω από τη κουρτίνα, παράθυρο.
Πίσω από το παράθυρο, αέρας.

Κάτω, το Άλογο.

Πανσέληνος Αναβάτης, Φτερωτός.

Στα ερείπια παλάτια, λάμπουν τα μαχαίρια πριν το φόνο.

Όταν τα δεις, θυμήσου.
Θυμήσου τα στρατιωτάκι8α των μικρών αγοριών.

Όταν ακούς τύμπανα τη νύχτα, παίρνουν ζωή τα μολυβένια

Και
Οι Ποιητές,
Αναβάτες,
Άλογοι,
Πανσέληνοι και πάντα Φτερωτοί.

Βρήκα το παράθυρό μου.
Ψηλά, πολύ ψηλά.

Πέρα, η Θάλασσα και το φως που μαλακώνει.
Οι πέτρες , γίνονται χάρτινες και συγγενεύουν με τον αφρό των κυμάτων.

Ιούλιος.

Καίσαρ ο μήνας της Προδοσίας.

Τα καράβια των διακοπών ταξιδεύουν στο Αιγαίο.

Αμπάρια γεμάτα με όνειρα μπαχαρικά και θλίψη βιταμινούχα.

Έτσι, θυμάται το Καλοκαίρι το Χειμώνα και αυτός, το Καλοκαίρι πάλι.

Μένουνε μόνοι η Άνοιξη και ο Φθινόπωρος, μα δεν μπορούν να ζευγαρώσουν και ας το θέλουν τόσο.

Ανέραστο μεταξύ τους φράγμα, οι Μήνες.

Να λοιπόν η βόλτα στα ερείπια , παλάτια χαλασμένα ενός θεάτρου με χλαμυδοντυμένες πέτρες.

Αδειάζουν τα πηγάδια.

Απόψε-Ιούλιος- θα αρνηθώ την Πανσέληνο.

Γιατί;