1974 Ιούλιος πάντα.

Οι εικονιζόμενοι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί έχουν αναγνωρισθεί ώς οι ακόλουθοι:1. Κορέλλης Αντωνάκης του Μιχαήλ, 30 ετών, από την Κυθρέα 2. Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, 26 ετών, από την Άχνα 3. Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, 25 ετών από το Δάλι 4. Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαράλαμπους, 24 ετών, από την Αγλαντζιά 5. Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, 19 ετών από την Αμμόχωστο

Η Τουρκία αρνείται να δώσει στοιχεία για την τύχη τους, όπως βέβαια και για εκατοντάδες άλλους, εμπαίζοντας με τον πιο προκλητικό τρόπο τους πάντες.

Ένας Ελληνοκύπριος λαϊκός ορθόδοξος ιερωμένος επιβιβάζεται δεμένος πισθάγκωνα και με τα μάτια επίσης δεμένα σε Τουρκικό αποβατικό προκειμένου να μεταφερθεί σε άγνωστο προορισμό. Όπως και άλλους πολλούς κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.
Επίσημο Νατοϊκό έγγραφο διαβαθμισμένο ως "ακρως απόρρητον". Λέει , κατά λέξη:

We agreed with Mr. Sisco for supporting the Turkish army during the landing, as well as, in the violent expulsion of Makarios. (Συμφωνήσαμε με τον Κο. Σίσκο στην υποστήριξη του Τουρκικού στρατού κατά την απόβαση, καθώς επίσης, στην βίαιη απομάκρυνση του Μακαρίου)

Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία από πάνω, είναι (ήταν) το Νοσοκομείο της Αμμοχώστου. Η Τουρκική αεροπορία, ηρωικά φερόμενη, βομβαρδισε χωρίς δισταγμό Σχολεία, Νοσοκομεία, Γηροκομεία και άλλους ανάλογους και επίλεκτους ...στρατιωτικούς στόχους.

Ανθρώπινο φορτίο, Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι της εισβολής , στοιβαγμένοι με μάτια δεμένα στο μεταγωγικό, στη ρότα για τα Άδανα χωρίς γυρισμό. Ένα από τα πολλά προπαγανδιστικά φυλλάδια που κυκλοφόρησε η Κυβέρνηση του Ετσεβίτ στην Τουρκία για να στηρίξει το ηθικό του πληθυσμού κατά τη διάρκεια της εισβολής.
Στις 05:30 του Σαββάτου 20 Ιουλίου 1974 η τουρκική αεροπορία βομβάρδισε αλύπητα το 256 Τ.Π. (Τάγμα Πεζικού) το οποίο έδρευε στην Γλυκιώτισσα, της Αχειροποιήτου (190 ΜΑ/Τ.Π.), του Βοσπόρου 182 Μ.Π.Π. (Μοίρα Παράκτιου Πυροβολικού), καθώς και όλα τα παράκτια φυλάκια στους άμμους των Πανάγρων στα παράλια της Κυρήνειας.

Τόση ήταν η προδοσία και αποδιοργάνωση στις τάξεις των Ελληνικών Κυπριακών δυνάμεων λόγω του πραξικοπήματος ώστε ακόμη και το ραδιόφωνο μετέδιδε πρωινή γυμναστική και εκκλησιαστικούς ύμνους αντί να καλεί σε επιστράτευση. Οι Τούρκοι ανενόχλητοι έβγαιναν στην παραλία απο ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΗΜΕΙΟ.

Μπορείτε να κάνετε «κλικ» σε όλες τις φωτογραφίες καθώς και στο Νατοϊκό έγγραφο για μεγέθυνση.

Επίσης κλικ μπορείτε να κάνετε στις τρεις τοπωνυμίες στην αρχή του post ή και εδώ, ( Κυθρέα, Άχνα και Αμμόχωστο ) για πρόσθετες πληροφορίες.

(Στοιχεία και φωτογραφίες από το http://www.kypros.org/ όπου υπάρχει εξαιρετικό υλικό καθώς και αρκετές ακόμα φωτογραφίες. Κάποιες, είναι εξαιρετικά σκληρές με θύματα ναπάλμ κ.α.)

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Μια φορά και έναν καιρό, μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, τις πόρτες σπάσανε οι οχθροί, και εμείς γελούσαμε στις γειτονιές την πρώτη μέρα. Στην πόλη, μπήκαν οι οχθροί, αδέλφια πήραν οι οχθροί και ‘μεις κοιτούσαμε τις κοπελιές την άλλη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, φωτιά μας ρίξανε οι οχθροί, και ‘μεις φωνάζαμε στα σκοτεινά την τρίτη μέρα. Στην πόλη μπήκαν οι οχθροί σπαθιά κρατούσαν οι οχθροί και ‘μεις τα πήραμε για φυλαχτά την άλλη μέρα. Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί μοιράσανε δώρα οι οχθροί και ‘μεις γελούσαμε σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα.

Στην πόλη μπήκαν οι οχθροί τραβούσαν τοίχο οι οχθροίκαι ‘μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια και ‘μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα.

Από εκείνον τον καιρό μέχρι σήμερα, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, ο κόσμος άλλαξε πολύ, τίποτα δεν έμεινε το ίδιο. Μπήκαν στην Πόλη οι οχθροί...

Το θυμάστε; Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, αντιλαλούσε σήμερα το πρωί σε ένα Κυπριακό ραδιόφωνο, σε αυτό το τραγούδι και μου έδωσε το ερέθισμα για τούτο εδώ το post.

Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, οι στίχοι του Γιώργου του Σκούρτη.

32 χρόνια μετά, με την Κύπρο στα δυο, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο Ελληνισμός υπήρξε άμοιρος ευθυνών για την τραγωδία.

Και όσοι πιστεύουν πως αίμα αθώο χύθηκε μονάχα από χέρι τούρκικο , πλανώνται πλάνη οικτρή. Δεν έγιναν λίγα, δυστυχώς, σε εκείνη τη θεοσκότεινη περίοδο μετά την ανεξαρτησια.

Όμως, τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να καταπιείς την ΕΙσβολή που είχε σφραγίδα στο διαβατήριο το πουλί της Ελληνικής συμμορίας των συνταγματαρχών, τίποτα δεν μπορεί να μη σε κάνει να πονάς σα νιώθεις πως όπου και αν πας εδώ στην Κύπρο, ένας τοίχος, ένα συρματόπλεγμα θα σε σταματήσει.

Τι είναι η Κύπρος άραγε για τους σημερινούς Νεοέλληνες;

Σημαίνει κάτι; Πραγματικά, δεν ξέρω. Αν και τακτικά ακούω αδιανόητου μεγέθους ηλιθιότητες ( αμαν πια με την Κύπρο, μια ζωή θα τους πληρώνουμε , και τι μας νοιάζει εμάς, και άλλα πολλά και χειρότερα).

Ναι, αυτά τα πράγματα και λέγονται και, το χειρότερο γράφονται κιόλας , ίσως πιο "κομψά" σε εφημερίδες και περιοδικά.

Δεν είναι άραγε αποτέλεσμα πλήρους έκπτωσης να αναρωτιέται κάποιος "τι σχέση" έχει με έναν τόπο όπου μιλιέται η ίδια γλώσσα; Με έναν τόπο στον οποίο οι Εθνικές Γιορτές είναι οι ίδιες ακριβώς;

Με έναν τόπο στον οποίο ακόμα και τα ίχνη του Αχαιού , μοιάζουν να είναι νωπά;

Με έναν τόπο στον οποίο για αιώνες ολάκερους τιμήθηκε η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας;

(...ακόμα και σήμερα, εκεί, στην παραλία όπου ο μύθος διδάσκει πως αναδύθηκε από τον αφρό της θάλασσας η Θεά, ακόμα και σήμερα, τα δέντρα είναι γεμάτα τάματα και προσφορές για την Αγάπη και τη Γονιμότητα!!!)

Μόλις προχθές, ένας φίλος (ο Νυκτιπόλος) μου έλεγε πως σαν κάθεται εκεί στα υπέροχα βράχια και τις θαλασσινές σπηλιές (...υπάρχει μιά έκσταση) πάντα το μυαλό του πάει στον Γιώργο Σεφέρη.

Αναρωτιέται τότε, ο καλός φίλος, αν κάπου εκεί είχε κάτσει ο μεγάλος Ποιητής και είχε σφουγγίσει με τις αισθήσεις του και τις κεραίες του το ιστορικό πεπρωμένο του τόπου.

Ακόμα, κανείς, φέρνει στο νου, εικόνες που δεν έζησε, μα διάβασε και έμαθε καλά και τόσο πολύ μπήκαν μέσα στο μυαλό και την ψυχή που έγιναν μέρος της μνήμης...

Όταν, στην Αθήνα , εκατοντάδες χιλιάδες υποδεχόντουσαν λέει τον Μακάριο, κάποτε, στη δεκαετία του 60.

Βλέπετε, τότε ο παπάς, συμβόλιζε έναν Έλληνα που όρθωνε το ανάστημα στους ξένους. Συμβόλιζε είπα, αλλά δεν θα κάνω τώρα κριτική ανασκόπηση για το ρόλο του.

Όταν η Ρόδος ενώθηκε με την Ελλάδα, στο νησί έκαμαν ανάσταση, χτυπήσαν τις καμπάνες και σφάξανε αρνιά. Και κατέβηκαν στο λιμάνι για να πλησιάσουν την Κύπρο και της φώναξαν "Τώρα η Σειρά σου αδελφή". Η σειρά αυτή βέβαια, δεν ήρθε ποτέ.

Και δεν ήρθε ποτέ, γιατί έκαμαν ότι μπορούσαν για αυτό οι ανά τους χρόνους "ελληναράδες" και πατριδοκάπηλοι, οι ανά τους χρόνους σφετεριστές του γνήσιου πατριωτισμού.

Όμως, οι απλοί Έλληνες, δεν ήσαν αυτοί.

Τη ματιά τους, την καθαρότητά τους, τη βλέπεις , τη διακρίνεις ακόμα και στις παλιές Ελληνικές ταινίες, τις ασπρόμαυρες. 'Αλλοι άνθρωποι. Με Ταυτότητα.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη υπάρχει μια έκσταση Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να τα κρατήσεις μες στη παλάμη σου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

Μέρες ολόκληρες σε κοίταζα μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες (Γιώργος Σεφέρης)

Ξαναρωτάω λοιπόν....Τι είναι η Κύπρος για τους σημερινούς Νεοέλληνες;