Ο κυρ Χάροντας έχει πιάσει δουλειά, δουλεύει υπερωρίες ,θερίζει αβέρτα ότι βρει μπροστά του.Ο κυρ Χάροντας δεν βγαίνει στη σύνταξη, δεν παίζει τάβλι στο καφενείο, δεν κάθεται κάτω από τη συκομουριά, δεν έχει τουφέκι , μήτε αεροπλάνο, ούτε άλογο ή άρμα. Δεν περπατάει καν.
Ο κυρ Χάροντας δε φοράει στολή στρατιώτη, δεν μασάει τσίχλα, δεν πίνει coca cola , δεν τρώει τηγανιτές πατάτες, δεν παίζει video games, δεν βλέπει τηλεόραση, δεν πάει διακοπές.
Ο κυρ Χάροντας , δεν βουτάει στη θάλασσα, δεν ξέρει τα γαλαζοπράσινα νερά στο Κουφονήσι , ούτε το μπλε στην πέτρα του ρωμιού, δεν ροκανίζει πασατέμπο, δεν αναλύει στη γλώσσα γεύση κι επίγευση, δεν ξεχωρίζει το γαρύφαλλο και την κανέλα σε ένα κρασί.
Ο κυρ Χάροντας, δεν ακούει jazz, δεν παίζει κόντρα μπάσο με ένα ρεπούμπλικο ριγμένο στραβά να σκεπάζει το αριστερό του φρύδι που είναι διαρκώς σηκωμένο, δεν χαϊδεύει τα πλήκτρα του πιάνου σε κλίμακα ντο μινόρε, do da da de do, do be do , dad a yeah shhh…do!
O κυρ Χάροντας δεν κυκλοφορεί μέσα σε ηλεκτροφόρα καλώδια, ούτε σκάει μύτη μέσα από πρίζες ή κεραίες, δεν βλέπει σήριαλ, δεν ξέρει τι είναι οι ειδήσεις, οι ταινίες, οι συναυλίες, οι αναλύσεις, οι διαφημίσεις, οι δηλώσεις, τα διαγγέλματα οι αποφάσεις και οι ενστάσεις.
Ο κυρ Χάροντας δεν κάνει φορολογική δήλωση, δεν ψηφίζει, δεν καυγαδίζει, δεν ψιθυρίζει, δεν ξεψειρίζει παιδικά κεφάλια, δεν έχει μαντήλι να σκουπίσει μύξες, δεν φτερνίζεται ,ούτε βήχει, δεν αναπνέει.
Ο κυρ Χάροντας δεν απαντάει, δεν ρωτάει, δεν μιλάει, δεν σιωπά, δεν ξυπνάει , δεν κοιμάται, δεν γράφει, δε ξέρει γράμματα, δεν φοράει γραβάτα, σακάκι, παντελόνι, φόρεμα, ταγιέρ, νυχτικό , παλτό , κάλτσες, παπούτσια, μπότες, γάντια, γυαλιά.
Ο κυρ Χάροντας, δεν τραγουδάει, δεν χορεύει, δεν δακρύζει, δεν ξύνεται, δεν μαλακίζεται, δεν χέζει, δεν κατουράει , δεν πέρδεται, δεν μυρίζει, δεν μοσχοβολάει, δεν εισπνέει, δεν εκπνέει, δεν καυλώνει, δεν κλαδεύει δεν ποτίζει δεν φυτεύει.
Ο κυρ Χάρονταςείναιεδώειναι παντούείναιεσυείναιεγώείναιόλοιπουειμαστεεμείςεσείςθεατες
iamheasyouaremeandwearealltogetherrστηντηλεόρασηστηντηλεόραση
στηνανασκολόπισηστηνενδοσκόπησηστοντρόμομαςγιαρήξηγιααγώναγιαοργήπουειναι
ηοργήοκόσμοςέχειτελειώσειοκόσμοςείναινεκρόςοκυρΧάρονταςειναιοκόσμος
ένθαδηοΔέρδαςπαρελαύνονταςπαμπόλλουςιππέαςαυτώναπέκτεινεναπέκτεινεναπέκτεινεν
στονΑμαζόνιοαποξηραίνονταιοιπαραπόταμοιτοοξυγόνομαςτελειώνειοαέραςείναιδηλητήριο
απλάπράγματαείναιαυτάταγράφωσαναμιλώσεμικράπαιδιάσεμικράπαιδιάσεμικράπαιδιά
οπλανήτηςπεθαίνειστολονδίνοέχεικαύσωνακαιστολίβανοβροχήβρέχειθάνατοστηβαγδάτη
στηκαμπούλστηνινδονησίαπάρεέναχάρτηκαιδείξεμουπουδεβρέχειθάνατοτόσοςθάνατος
πιαπουδενμπορώναγράψωαλλιώςπαράμόνοσαχαζόςσαχαζόςσαχαζόςκομμάτιακρέας
πεταμέναεδώκαιεκείπόδιαπαιδικάμεταοστάνασκίζουνετιςσάρκεςλιωμέναμωράμολύβι
συμφοράμάτιατρελαμέναμάτιαπαρανοϊμένα
θαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθανανανανανανανανανανανατοτοτοτοτοτοτοτοτοτοτοτο
τοτοτοτοτοτοτοτοτοςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς1+1=2 2+2=2 4+4=8 8+8=16 αβγδεζηθικλμνξοπρστυφχψκαιωμέγαωμέγαωμέγαΩ!μέγαδενκαταλαβαίνωτίποταπιαπωςγίναμεέτσιέτσισασθχαμερόκοτέτσικακαρίζουμεολημερίς
κιολονυχτίςμεταξύμαςκικυρΧάρονταςείναιπαντούείσαιεσύναιεσύείμαιεγώναιεγώαυτός
οκόσμοςέχειτελειώσειέχειτελειώσειέχειτελειώσειτελειώσειλειώσειλειώωσειλειώωωσει
λειώωωωωωωωωωωσειλειώνειείναιθέμαχρόνουαυτοκτονείοχάροςβγήκεπαγανιάκαιστηδικήμου
γειτονιαμημουκολλάςείμαιάραβαςείμαιεβραίοςείμαιέλληναςείμαιαλβανόςτούρκοςγερμανό
ςάγγλοςαμερικάνοςαφγανόςιρακινόςιρανόςκορεάτηςινδονήσιοςαυστραλόςδενείμαιδενείμαι
δενείμαιδενείμαιδενμπορώναείμαιευχαριστώτουςθεούςπουείμαιπενήνταχρονώνκαιδενέχω
καιπάραπολλάψωμιάακόμαπόσοπιοσκατάθαγίνειοκόσμοςσταεπόμεναείκοσιτριάνταχρόνια;
ελπίζωπωςτοαπόλυτοτέλοςδενθαμεπρολάβεισαςβαρέθηκαμαςβαρέθηκαταβαρέθηκακοιτάμετο
θάνατόμαςτοθάνατόμαςτοθάνατόμαςτοιςκοίνωνρήμασιπειθώμενοικαλήμαςνύχτα.
Ο Νείλος
έπλευσε αριστερά
την όχθη των πυραμίδων
των ξεχασμένων κροκοδείλων
σημάδια βασιλιάδων
χρυσόφυτες γενιές
στη σκόνη των αρχόντων
που καταδύθηκαν παντοτινά
στις κορόνες της μνήμης.
46 σχόλια:
Πολύ σωστή κουβέντα:
Βαρεθήκαμε να κοιταμε το θάνατό μας.
Είμαστε ήδη νεκροί. Γι αυτό έχουμε βαρεθεί να κοιτάμε το θάνατό μας. Πρέπει να ξεφύγουμε από την κατάσταση αυτή. Ή να μετεμψυχωθούμε ή να γίνουμε φαντάσματα...
Μα πως κατάφερες να τα πεις, έτσι όλα με μιας, χωρίς να πάρεις ανάσα, χωρίς καν να με αφήσεις να φέρω μια διαφωνία, ένα "μα" βρε αδελφέ!!
(c) Ο φέρων το φως...
Η απόλυτη χρεοκωπία της κοινωνίας των εθνών..
Και,ναι,συνηθίσαμε.
''Έγινε ο θάνατος,ένα στρώμα,πολύ βολικό, που έχει το σχήμα του κορμιού μας..''
Υ.Γ.
Στους βομβαρδισμούς της Σερβίας,ρωτούσε τον μικρούλη των φίλων μου, ο διπλανός του στο σχολικό:
παρακολουθείς πόλεμο?
Μην ανησυχείς. Σε λίγο τελειώνει. Επιτέλους.
Με κομμένη την ανασα σας διάβασα και η αληθεια ειναι πως αν δεν υπηρχε αυτο το εξαιρετικο ποιημα στο τελος θα ειχα παρει τους δρομους. Εχετε εναν λογο σπανιο και καθολου ναρκισσο πραγματικα λογο-τεχνικο που τρυπα σαν ενεση.
Δεν θα πω τιποτα για το 'θεμα' τα εχετε πει ολα. Οι κολλημενες λεξεις βγαζουν ολη την αγωνια τις διαβασα μια μια εκανα copy paste μετα στο word και τις ξεχωρισα..το αρχαιο κειμενο για τους σκοτωμους καπου στη μεση απο που ειναι; και το ποιημα στο τελος;
Μη δύεις ρε γαμώ το...
Ευχαριστώ, και καλό μας ξημέρωμα.
Κάπως έτσι . Αρρώστεια , σαπίλα , αηδία , αδιαφορία , οι φωτογραφίες από τα νεκρά παιδάκια . Εγώ που δεν αντέχω να βλέπω τις έβαλα και στο μπλογκ μου .
Και ρωτάω : Τι θα κάνουμε μ'αυτό ;
Δεν πάει άλλο , όχι ρε γμτ δεν αντέχεται πιά αυτή η κατάσταση .
ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ !!!
@philos και τι θα κάνουμε; τι θα γίνει; αναζητάω μια αισιόδοξη αλλά ρεαλιστική πρόβλεψη και αδυνατώ να τη βρω μόνος μου, οπότε ρωτάω εσάς, γιατί κάτι μπορει να μου έχει ξεφύγει. Αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λογαριάζω, πραγματικά, ο κόσμος τελειώνει.
@uneducated χτες το βράδυ γέλασα με το σχόλιό σας-δεν ξέρω γιατί-σήμερα το πρωί που το ξαναείδα, αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν τα φαντάσματα να γίνουν πιο φαντάσματα.
@thripas, ωστόσο αν και όταν γίνονται επικλήσεις για συλλογι΄κή δράση, αν και όταν κάποιοι ΄μιλούν για την αναγκαιότητα αναδιοργάνωσης
των κινημάτων ώστε να μπορεί η Κοινωνία να αντιδρά μαζικά με διαμαρτυρία συνοδευμένη με προτάσεις, τότε πολλοί αντιδρούν, πάρα πολλοί, λέγοντας πως τάχα αυτά είναι "ξεπερασμένα", "παλαιομοδίτικα". Και έτσι, όπως το λες, πάμε μετά το θέαμα για ύπνο ήσυχοι, σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.
Και ξέρεις, κάποιος -παλιός, δε θυμάμαι τώρα ποιος, έλεγε πως οι άνθρωποι που δεν έχου όνειρα για τη ζωή στο ξύπνιο, δεν έχουν ούτε ονειρα στον ύπνο. Ούτε καν εφιάλτες.(αυτούς τους ζουν το πρωί και γυρνούν την πλάτη)
@Φέροντα το Φως εγώ, δεν κατάφερα τίποτα. Η πραγματικότητα είναι που σε αφήνει χωρίς ανάσα.
@απουσία ...ναι...βλέπω το σήριαλ, την ταινία, τις διαφημίσεις, τον πόλεμο, τα κουτσομπολιά, το θανατο κλπ.
Η μετατατροπή της συνείδησης σε μία παθητική δεξαμενή υποδοχής εικόνων και η βαθύτατα καλλιεργημένη αντίληψη πως όλα είναι θέαμα-ως εκ τούτου ένα έργο που δε μας αφορά-είναι ένα ζήτημα χωρίς τελειωμό...Για άλλη μία φορά θα κάνω αναφορά στον Γ.Ντεμπόρ και την Κοινωνία του Θεάματος, τα είχε πει όλα ο άνθρωπος. Ώρες -ώρες θαρρώ πως οι situanist, οι καταστασιακοί , είναι επίκαιροι όσο ποτέ.
...... παρακολουθείς πόλεμο;.......
@μαυρόγατε, φοβάμει πως κάνεις λάθος. Ακόμα δεν τελειώνει τίποτα. Το ζήτημα δεν είναι η Μέση Ανατολή και η επίθεση του Ισραήλ στο Λίβανο. Αυτό, δεν είναι παρά μία ψηφίδα στο παζλ του εφιάλτη.
Ο εφιάλτης έχει πολλά κομμάτια που δεν είναι καν "πολεμικα". Μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων, ουδείς πήρε χαμπάρι πως ειδικοί επιστήμονες ανακοίνωσαν την αποξήρανση μεγάλου και σημαντικού για το κλίμα παραπόταμου του Αμαζονίου (BBC)
Έίναι όλα μαζί.
@Νίκο Καπερνάρο (στο ά τονίζεσαι υποθέτω; ή στο έ;) ευχαριστώ -και πάλι για τα θερμά σας λόγια.
Το ποίημα στο τέλος (Νείλος) δικό ομου είναι, εκδομένο, και η φράση η αρχαία που λέτε στη μέση :ένθα δη ο Δέρδας παρελαύνοντας παμπόλλους ιππέας αυτών απέκτεινεν είναι από τα Ελληνικά του Ξενοφώντος που ουσιαστικά συνεχίζουν την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου του Θουκυδίδη, που σταματάει το 411, και καλύπτουν συνολικά σχεδόν πενήντα χρόνια, φτάνοντας ως το 362.
Ναι, το κείμενο μου δεν είναι βέβαια κατά λάθος "κολλημένο", είναι για να βγει ακριβώς το χωρίς ανάσα, αλλά και για να παιδέψει κάπως τον αναγώστη στην "αποκρυπτογράφησή του". Αυτό, γιατί κατέφυγα σε λέξεις φθαρμένες,κουρασμένες, ξοδεμένες που στην καθημερινότητά τους έχουν χάσει πια τη δυναμική τους. Σκέφτηκα έτσι, πως μέσα από τη δυσκολία, αποκτήσουν κάπως ένα tempo ουσίας.
@ημίαιμε, εγώ, ΔΕΝ δύω.Καλό μας ξημέρωμα, ναι. Ναι.
@Ελληνίδα, δεν ξέρω που θα πρέπει να φτάσει η γενική αθλιότητα του Κόσμου μας για να αποφασίσουμε ως είδος πως πραγματικά δεν αντέχεται. Δεν ξέρω.
Το post αυτό ήταν υπέροχο.
Ασθμαίνει κι αιμορραγεί η οξυδερκής συνείδηση του Δύοντα, βουτηγμένη στο σκοτεινό βούρκο του ζόφου...
Αυτή είναι η αίσθηση του κειμένου του, που η ανάγνωσή του είναι οδυνηρή διαδικασία, πονάει αληθινά...
Τι να απαντήσει κανείς...
Ίσως ότι όταν μας χρεώνει η παγκόσμια δυστυχία, ταυτόχρονα μας πιστώνει η παγκόσμια ευτυχία, σε ένα σύστημα εντροπίας που το ίδιο το σύμπαν ελέγχει δίκαια, αλλά δυστυχώς όχι στοργικά...
Έτσι ίσως η δικαίωση έρθει πολύ αργά...
Αλλά κάποιος αργά ή γρήγορα θα περάσει απ' το ταμείο να μαζέψει την ευτυχία που μας χρωστάνε.
Εγώ είμαι βέβαιος...
Καλημέρα, παραθέτω τη δική μου προσέγγιση στο Θάνατο
Ο θάνατος με φοβίζει. Ξέρω, όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε, είμαστε πεπερασμένοι, είμαστε θνητοί, ένα τίποτα, όπως λένε οι ώριμοι και φιλοσοφημένοι άνθρωποι, αλλά υπάρχει ένας φόβος. Μια ανεπαίσθητη ανατριχίλα διαπερνά το κορμί μου. Μια παγωμένη σκοτεινή ανάσα με κοροϊδεύει για την ανασφάλειά μου. Δεν φοβάμαι τόσο για μένα (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω). Φοβάμαι για τους γύρω μου... Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση και για καιρό στοίχειωνε τα όνειρά μου, από την ηλικία των οκτώ ετών, ήταν ένα ασπρόμαυρο χολυγουντιανό θρίλερ του ΄30 όπου ο καημένος ο άνθρωπος είχε 'νεκροφάνεια'! Είχα φρικάρει για χρόνια, αφού ήμουν παιδί. Αλλά ήταν επίκτητη και 'τεχνητή' φοβία. Αλλά υπάρχει αυτός ο φόβος και αυτό το είδος θαυμασμού για την άλλη ζωή. Αν υπάρχει, αν προχωρούμε, αν θα έρθει η Ανάσταση... Είναι όλα τόσο δύσκολα να τα αποδεχθούμε (τις περισσότερες φορές ζω την κόλαση και τον παράδεισο, εδώ που μιλάμε).
Ένα πράγμα ξέρω. Στεκόμαστε γενναίοι να προστατέψουμε αγαπημένα πρόσωπα, να προστατέψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν μας ακουμπά με το δηλητηριώδες φιλί του. Καθόμαστε παγωμένοι, με στόμα στεγνό, με στομάχι γεμάτο κόμπους και πόνο ψυχής, βουβοί, ανήμποροι να δεχθούμε το γεγονός. Είναι τόσο άδικος, έρχεται ξαφνικά, εκεί που όλα πηγαίνουν ομαλά και γκρινιάζουμε για ανόητες καταστάσεις και για πράγματα που δεν γίνονται.
Και μετά έρχεται αυτή η σιωπή από το αγαπημένο πρόσωπο, και τα σφαλιστά μάτια και το ερμητικά κλειστό στόμα και δεν είναι πια εδώ. Είναι αλλού και δεν μπορέσαμε να πούμε κουβέντες που θέλαμε να τους πούμε, δεν τους αγκαλιάσαμε όσο θέλαμε, δεν τους κάναμε δώρα όσα θέλαμε... Όλα φταίνε μετά την 'φυγή' τους. Όλα μας λείπουν, όλα μας πονάνε για καιρό. Πονάει το θνητό σώμα, πονάει η αθάνατη ψυχή. Οι πληγές δεν ξέρω αν ποτέ κλείνουν... Η ανάμνηση μας κυνηγάει και μας φέρνει καυτά δάκρυα στα μάτια και πλάκωμα στο στήθος. Απλά ο χρόνος, ρίχνει λίγο σκόνη, σκεπάζει τη καμμένη από πόνο περιοχή και σταματά να της ρίχνει αλάτι, ρίχνει καθάριο νερό, ξεπλένει, εξαγνίζει την ψυχή, σιγά-σιγά, με πολύ φροντίδα και αγάπη. Όσοι αντιστέκονται στο χρόνο και στη φροντίδα του, δεν επιστρέφουν πίσω... Κάπου χάνονται στις μνήμες. Αφήνονται στην εμμονή του πόνου. Τα λόγια είναι φτωχά μερικές φορές. Η ψυχή μου στέκεται ανήμπορη να περιγράψει το συναίσθημα και τη διαδικασία εξέλιξης από το απόλυτο μαύρο στο φωτεινό λευκό... απλά οι αγαπημένοι μου είναι συνεχώς κοντά μου, μόνο αυτό μπορώ να έχω από εκείνους σήμερα.
ευχαριστώ για τη φιλοξενία -
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχει;
"Σαν" απάντηση στην αγαπητή Krotkaya:
"Παιδιά"
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Χαρά του κόσμου έλα στην πύλη
ν' αγκαλιαστούμε μες στο δρόμο
να φιληθούμε στην πλατεία
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Στο λατομείο ν' αγαπηθούμε
στις κάμαρες των αερίων
στη σκάλα, στα πολυβολεία
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Έρωτα μες στο μεσημέρι
σ' όλα τα μέρη του θανάτου
ώσπου ν' αφανιστεί η σκιά του
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
άμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Από το "Μαουτχάουζεν" σε ποίηση Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Το θυμήθηκα και δεν ήταν "έτσι, ξαφνικά..."
Μα γιατί πονάνε σήμερα όλα;
Ακόμα και τα ποιήματα;
Ακόμα και τα τραγούδια;
Μιλώντας για πόλεμο και δυστυχία, αναρωτιόμαστε ίσως γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και ποιά η θέση μας στον κυκεώνα της πραγματικότητας; Πόσο έξω απο εμάς είναι ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή; Ποιά είναι η δική μας ευθύνη; Αυτό το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και σίγουρα δεν είναι φιλοσοφικό. Κατα τη γνώμη μου η απάντηση του είναι απλή και σαφής. Εμείς διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο όπως και όλους τους άλλους, για να διατηρήσουμε τον "τρόπο ζωής" μας (our way of life) και την ελευθερία να καταναλώνουμε ασύδωτα οτιδήποτε μπορούμε να δαγκώσουμε. Αυτός ο πόλεμος όπως και όλοι οι πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν για να διατηρηθεί το δίκαιο του ισχυρότερου και η ισχύς του εν γένει. Αυτός δεν διαφέρει στο παραμικρό. Καλησπέρα δύωντα, συγχαρητήρια για τις σκέψεις σου και τα ποιήματα σου. Ο κόσμος δεν θα τελειώσει εδώ επειδή βλέπουμε την εικόνα της φρίκης με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Απλά θα μάθουμε να κλείνουμε τα μάτια λίγο πιο σφιχτά.
Σπύρος
Όχι εγώ δεν τον φοβάμαι τον θάνατο. Είναι η φυσιολογική λήξη της παρουσίας μας σε αυτό τον κόσμο. Μπορεί να οδηγεί στο τίποτα, μπορεί να μας ξυπνήσει και σε μια άλλη χώρα, κάπως αλλοιώς ... δεν φοβάμαι τον θάνατο.
Φοβάμαι τον άνθρωπο. Λάθος. Ανακαλώ. Φοβάμαι τον υπάνθρωπο. Αυτόν που νομίζει, πως είναι κάτι σημαντικό και μπορεί να αποφασίζει ποιός θα ζήσει και ποιός όχι και με τι όρους.
Φοβάμαι τον υπάνθρωπο, που αγνοεί, πως σκορπώντας τον θάνατο στους άλλους, δεν τον αποφεύγει ο ίδιος.
Με τρομάζει ο υπάνθρωπος και η βλακεία που τον δέρνει. Από την μία, να ανέχεται εικόνες σαν κι αυτές που έχει βάλλει ο Δύων (και σκληρότερες ακόμα) και από την άλλη... :
"Τη χάρη του Σαν Φρανσίσκο ζήλεψε η Βρεττανία κι αποφάσισε να διοργανώσει τον πρώτο μαραθώνιο αυνανισμού με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για έργα κοινής ωφέλειας."
(Δημοσιευμένο σήμερα στην Ελευθεροτυπία)
Με τρομάζει... όχι ο θάνατος, αλλά η πτώση...
(c) Ο φέρων το φως...
@game over...ο τίτλος του θαυμάσιου μυθιστορήματός σου, ταιριάζει γάντι στην περίπτωση
Στη φράση σου: Ίσως ότι όταν μας χρεώνει η παγκόσμια δυστυχία, ταυτόχρονα μας πιστώνει η παγκόσμια ευτυχία, σε ένα σύστημα εντροπίας συμφωνώ νομίζω απόλυτα. Εκεί που διαφωνώ μαζί σου, είναι στη συνέχεια που λες:το σύμπαν ελέγχει δίκαια, αλλά δυστυχώς όχι στοργικά...
Έτσι ίσως η δικαίωση έρθει πολύ αργά... γιατί απλούστατα νομίζω πως μετράς με λάθος χρόνο, έχεις δηλαδή για μέτρο την ανθρώπινη ζωή και μάλιστα την ανθρώπινη ζωή μιά γενιάς. Λησμονείς έτσι πως στο σύμπαν εφ όσον σε αυτό αναφέρεσαι- ο άνθρωπος δεν αποτελεί παρά ένα στιγμιότυπο.
Αρα, δεν μπορεί να αποτελέσει μέτρο. (νομίζω)
Ανατέλοντα χωρίς δύση σε ευχαριστώ προσωπικά για αυτό το κείμενο.
Με τη φωτογραφία αλλά και με το κείμενό σας "ξεβολέψατε" τα μάτια μας...ίσως και τις ψυχές μας.
Δύσκολο ν' αφυπνιστούν οι συνειδήσεις μας-έχει επικάτσει επάνω τους πολλή σκόνη lifestyle...
κι ό,τι άλλο εμετικό μας πολιορκεί.
Συγχαρητήρια-το κείμενό σας θα έπρεπε να το διδάσκουν στα σχολεία...
@Kyriaz...υποθέτω πως αυτό που λέτε, είναι υπερβολή, ωστόσο οφείλω να σας πω πως είναι ασήκωτη σχεδόν τιμή να σου λένε πως κάποιες λέξεις που έβαλες στη σειρά, έστω με κάποια περίσκεψη, μπορούν να γίνουν εργαλείο Παιδείας.
"Whoopie Ti Yi Yo,
Get Along Little Doggie" *
Sue D. Nim, GHS '48
Actually they weren't "little doggies" but a truckload of pigs. The Greentown farmer needed help to load and unload his pigs for the market; he wasn't choosy, male or female, large or small, experienced or inexperienced, whoever -- I was chosen. Nothing to it, just make a "chute" by moving the portable gates around so the pigs don't have any place to go except into the truck and later into the market pens; just don't block their path -- don't alter the pigs' thought processes, ,just direct them into the pens; they'll go quietly, usually. Unfortunately, there is a similarity between the doggies'/piggies' reactions and our American lifestyle; thus this article.
The image of the independent, individualistic, free-thinking, self-reliant, "don't tread on me" American citizen is not only tarnished but has lost whatever credence it had through today's life-experiences, at work, shopping, political participation, church attendance, sports viewing. We Americans can be herded around, whenever or wherever the "herders" want to take us and we won't put up a squeal or bellow. We have become addicted with "group-think".
Take shopping:Wal-Mart for an example; it could be any of the big superstores but Wal-Mart is the worst example. Those high-shelved rows, labeled with their contents, serve as "gates" from the moment the "first driver" gives us a cart until the "last driver" pinches our purse or wallet for its fat content. Move along, little doggie !
Sports ! The Team-owners keep building larger facilities yet we're packed in like pigs in a semi-trailer bound for the market. And we squeal like them. The manufactured excitement overwhelms our better judgment if the bottled refreshments don't. Group cheering ! Group booing ! The other team is but a lower life-form. A person can get to enjoying this "group-oneness". Mind control !
Churches ! Super-churches with programs that insure growing congregations and, glory be, growing donations. We doggies/piggies are met at the door by the "first driver", moved into our stalls, mind-controlled by a choreographed program, met at the last gate by an always-smiling member or minister and assured that someone from the congregation will be calling. No questions asked about the doggies'/piggies' personal theology; soon we'll be a member of the herd.
No need to discuss the similarities with politics and our occupations; the "cheerleaders" all look the same in any case. There is one constant through them all: whatever happens, don't rock the boat, don't throw up any obstacles, don't block the path of the stampeding herd or the market plan of the owners. Flow along with the crowd; its the American way !
* "The Doggie's Lament"
Thanks for coming by today. Despite our leader (?) most people I know who can think, can't wait until he's gone. He's not only the worse President we've ever had, he's an embarrassement to the USA and to us as a people. He's done more to tear our stock in the world than anyone, ever. Hopefully someone will work to get back our integrity in a more positive/peaceful way.
As you imply, until we rise as a people as the 60s-70s and stop being complacent, only then will the World change even a little bit. Cheers!
PS: Hope the writing was easy to understand....it's what the control freaks are attempting to do! Muse
Εξαιρετικό κείμενο-ποίημα Δύοντα Ανατέλλοντα!
Μια σκέψη: το θέαμα (του πολέμου, κ.λπ.) είναι απλώς αποτέλεσμα του αποκλεισμού της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων από την ενεργή πολιτική ζωή. Καθόμαστε και κοιτάζουμε αυτό που κάνουν, για τα συμφέροντά τους, εκείνοι που μας έχουνε στριμώξει στην κερκίδα.
Υπάρχουν τραγικά, διασκεδαστικά, γουστόζικα ή βιτσιόζικα θεάματα ("δημοκρατία" έχουμε, στον καθένα και το θέαμά του...) αλλά αυτό δεν αλλάζει το παραπάνω - εκτός κι αν το αλλάξουμε εμείς, πριν γίνουμε Λίβανος ή Χάιφα ελπίζω...
Μιά καλησπέρα...
Δεν μπορώ να πώ τίποτα, μιάς και δεν κάνω τίποτα... η πράξη είναι το κριτήριο της αλήθειας, και μιάς και δέν πράττω...
Οταν γεννήθηκαν οι κόρες μου, μου ορκίστηκα ότι θα τους δείχνω έναν κόσμο όσο πιο όμορφο γίνεται, με μικρές βέβαια νησίδες ασχήμιας, έτσι, για ισορροπία.
Τώρα πλέον, παρ'όλο που δεν παίζει η τηλεόραση ως background μέχρι να πέσουν για ύπνο, και πολλές φορές ούτε καν μετά, οι ερωτήσεις τους είναι τέτοιες που κουράζομαι ΠΑΡΑ πολύ να εξηγώ τις νησίδες που έχουν σκιάσει ΟΛΟ το υπόλοιπο φως που ήλπιζα ότι υπήρχε.
Θυμάμαι αυτό το δυνατό συναίσθημα του "σε καλωσορίζω", όταν κρατάς το λεχούδι αγκαλίτσα και του δείχνεις ακόμη κι από το μπαλκόνι τον κόσμο, και χαίρεσαι που ανακαλύπτεις ξανά την ομορφιά..
Μέχρι που ανοίγεις την τιβι ή το ραδιόφωνο ή μια εφημερίδα ή, ακόμη καλύτερα, τον υπολογιστή και πάει...
:((((
Το είπα και στου heinz, Λιβανέζα μάνα: "Πρέπει να σώσω τα παιδιά μου, πρέπει να τα σώσω, να τα μεγαλώσω, να πάνε να σκοτώσουν τους..."
...
Κι όσο κι αν αλλάζω μέσα μου (πού να χωρέσουν τόσα αν δεν πλάθεις νέα κουτάκια?), κι όσο κι αν δεν αλλάζω ("εδώ ζωή- ΣΤΟΠ!"), κάθε μέρα ξυπνάω η ίδια τελικά... Και τρέμω τη μέρα που θα είμαι η ίδια μείον "....."
Αυτά.
Καλημέρα και όλα καλύτερα εύχομαι!
πάντως ο "λύσιππος" γάμησε το "Χνούδι"
ποιήτρια το Χνούδι να πούμε
κι ο άλλος ήρθε από την Αμερική για να επιρρίξει ένα πέος
είναι πολύ ξεφτιλισμένοι οι έλληνες μικροαστοί που μάχονται για τα λιβανικά κεκτημένα
Με συγχωρεις, ga? Ειναι που δεν καταλαβαινω ουτως η αλλως, τις μισες προτασεις της μπλογκοσφαιρας, (υποφερω...ποναω... νοιωθω.. ειμαι αφωνη (το αγαπημενο μου)..υποθετω ειναι στυλ, οταν ονοματιζεις ανθρωπους μπορεις να εισαι λιγο πιο αξιοπρεπης? Ποιο λογο υπαρξης εχει αυτο το γραπτο?
(ΑΕΡΑΚΙ-ομαδα πεφωτισμενων για την προκοπη της νεο-ελληνικης κοινωνιας) - αυτο ειναι χιουμορ
Το έχω αφήσει αυτές τις μέρες το blog (γιατι μου είναι λίγο αστεία αυτή η λέξη; κάτι σαν πλοπ! μερικές φορές).
Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο ότι είμαι πηγμένος από δουλειά, όσο το οτι δεν έχω κάτι να πω. Αν παω να γράψω, νιώθω πως πρέπει να αναφερθώ στα όσα συμβαίνουν, αλλά αυτό το έκανα ήδη με έναν τρόπο. Άλλος τρόπος θα ήταν ένα διεξοδικό άρθρο πάνω στο ζήτημα, αλλά αυτό πρώτον έχει γίνει απο πολλούς άλλους με τρόπους πολύ καλύτερους από ότι θα μπορούσα να βρω εγώ. Θα απαντήσω στα σχόλια σας, για τα οποία σας ευχαριστώ και θα επανέλθω με το καινούργιο ποστ το συντομότερο.
Διαβάζω κατά καιρούς από εδώ και απο εκεί για "bloggers" των οποίων οι συγγραφείς έχουνε ήδη έτοιμα posts για βδομάδες μπροστά!!! Πως γίνεται αυτό, δεν καταλαβαίνω, εκτός άπό εκείνες τις περιπτώσεις που κάποιος γράφει έτσι και αλλιώς και έχει φυλαγμένο αρχείο.
@ga παιδί μου, δεν έπιασα το βάθος της σκέψης σου, δε φτάνω ο έρμος. Το ga είναι από το "gaρίζω";
Να το ξέρω γιατί οι gaϊδαροι μου είναι απείρως αγαπητοί. Κατά συνέπεια θα πρέπει να αλλάξεις την υπογραφή σου σε da,ba fa,pa,ma,na,va,sa,qa,la,ra,ja ή ακόμα καλύτερα σε hahaha.
Κορίτσι με τα μαύρα μουνόχειλα
κορίτσι με την παταγώδη μήτρα
άμα τελείωσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Χύσια του κόσμου ελάτε στα χείλη
ν' αγκαλιαστούμε μες τον τρόμο
να φιληθούμε στο παραπέτασμα
Κορίτσι με τα μαύρα μουνόχειλα
κορίτσι με την παταγώδη μήτρα
άμα τελείωσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Στο λατομείο να γαμηθούμε
με τις δεσμεύσεις των δηλητηριωδών αερίων
στη μουσαντένια σκάλα, στα πολυβολεία
Κορίτσι με τα μαύρα μουνόχειλα
κορίτσι με την παταγώδη μήτρα
άμα τελείωσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Βελοσιράπτορα μες στο μεσημέρι
σ' όλες τις τρύπες του θανάτου
ώσπου ν' αφανιστεί κι η σκιά τους
Κορίτσι με τα μαύρα μουνόχειλα
κορίτσι με την παταγώδη μήτρα
άμα τελείωσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
αμα τελειώσει ο πόλεμος μη με ξεχάσεις
Από το "Μαουτχάουζεν" σε ποίηση Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Το θυμήθηκα επειδή κι εγώ γαμήθηκα
- και δεν ήταν "έτσι, ξαφνικά...μπαμ και κάτω μωράκι μου φευγάτο»
Μα γιατί γαμιούνται όλοι σήμερα όλα;
Ακόμα και με τα ποιήματα;
Ακόμα και με τα τραγούδια;
Να δεις που κάποτε περίμενα πως θα γινόταν κι αυτό... "τα έχω παρατήσει γιατί δεν έχω κάτι να γράψω"... κι από την άλλη έχεις χιλιάδες συγγραφείς blog, που κάθε μέρα ανανεώνουν τα γραπτά τους και λες... μα καλά αυτοί πάντα αεικίνητοι πως....
Μερικές φορές, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες (επιστροφή στο θέμα). Και υπάρχουν αυτοί, που κάποια στιγμή ανακαλύπτουν, πως δεν υπάρχει λόγος για πολέμους... υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που βρε παιδί μου, χωρίς πόλεμο, φρίκη, κτηνωδία δεν μπορούν να ζήσουν... θες να είναι επειδή δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή τους (τι μπορεί να κάνει ο ανέραστος ο άνθρωπος ε;;; ), θες να είναι επειδή, έχουν ένα γεμάτο οπλοστάσιο και κάπου πρέπει να καταναλωθεί το εμπόρευμα;;; πάντως δεν σταματούν ποτέ... λες μα αιτίες δεν υπάρχουν και όμως αυτοί εκεί... συνεχίζουν... σαν τους συγγραφείς με τα έτοιμα άρθρα, με τον έτοιμο λόγο για κάθε περίπτωση...
Τώρα να βάλω πάλι αυτό το "Ο φέρων το φως";;; Μπα... άστο... πολύ εγωίστικο έχει γίνει κι αυτό...
(c) Άγγελος...
Αγαπητέ μου ΔΕΝ παρατάω το blog μου, ΔΕΝ παρατάω τις σελίδες μου.
Απλά, για μένα αυτός ο χώρος δεν υπάρχει ούτε για να μου "γεμίσει υπαρξιακά κενά" ούτε για να μου συμπληρώσει τις "άδειες ώρες τις ζωής μου" ούτε για να νιώσω "λιγότερο μόνος". Το γιατίι υπάρχει ο χώρος, μπορεί κανείς έυκολα να το διαγνώσει, αν διαβάσει τα κείμενα, συνολικά.
Θα επανέλθω, ίσως και σήμερα-αν προλάβω :-)
Εγω νομιζω οτι οποιοδηποτε σχολιο θιγει ονομαστικως ανθρωπους πρεπει να σβηνεται.
Όταν πρωτοάνοιξα το site moderation. Τελικά έβγαλα κάθε "έλεγχο" υπακούοντας στην αρχή που λέει πως τουλάχιστον το διαδίκτυο είναι και πρέπει να μείνει πλήρως ελεύθερο. Κάποια σχόλια κατά καιρούς μου κλόνισαν αυτή την πεποίθηση, ωστόσο νομίζω πως αφ ενός ο καθένας υπόκειται κάθε στιγμή στην κρίση των άλλων από την ποιότητα (ή μη) των κειμένων του και αφ ετέρου αν κάποιος θεωρεί πως έχει προσβληθεί μπορεί, αν το κρίνει σκόπιμο να απαντήσει.
Νομίζω.....
Δεν εχω κανενα προβλημα με τις οποιες παρατηρησεις, διαφωνιες η κοντρες, ακομα και με τις πλεον ειρωνικες. Ομως, ο συγκεκριμενος τροπος ειναι κυριολεκτικα ασκηση βιας σε γυναικες προτιστως (να μην πω μονιμως). Διοτι, πως θα ειτανε να γραψω κι εγω για το πουλι του γκα, στα καλα των καθουμενων, και το γεγονος οτι δεν δουλευει, οπως βεβαια ξερω 'εκ πειρας'?
Νομιζω οτι το γουστο ειναι απαραιτητο - το να ονοματιζεις, εστω και με ψευδωνυμα καποιον η καποια, ειναι απαραδεκτο.
Και σε σενα το λεω γκα, αφου ο Γιωργος μας εξηγησε τις θεσεις του. Γιατι ονομαστικα?
Εχω φουρκιστει τα μαλα. Δηλαδη να αφησουμε τα παιδεραστικα σαιτς να δουλευουνε και αν κανενα παιδι εχει θιχτει να του δωσουμε βημα να απαντησει?
Η 'κοινωνικη κριτικη' δηλαδη περναει παντα απο τις (παντα γνωστες σε μερικους) αποφασεις μιας γυναικας για το αν θα κοιμηθει με τον Σουλη, τον Κουασιμοδο η τον εξω απο δω?
Γκα, σου δηλωνω απεριφραστως οτι επειγομαι να κοιμηθω μαζι σου. Ειμαι μελαχρινη, λεπτη, 44, μεγαλη πειρα, ποτε μου δεν ειχα προβλημα με το ζητημα τουτο. Θες και φωτογραφια? Την βαζω. Πες μου που και ποτε.
Νομιζω επειγοντως αγαπητε κυριε Δ.Α. πρεπει να ανανεωσετε τη σελιδα σας. Φιλικα.
Αγαπητέ μου, την έκφραση "έχω παρατήσει το blog μου", την έβαλα με την ίδια έννοια που χρησιμοποίησες εσύ την λέξη "άφησα", σε προηγούμενο post σου... τελικά είναι πολύ εύκολο να παρεξηγηθούν εκφράσεις ακόμα και σε ένα blog... δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι μέρος παρεξηγήσεων και όμως πάντα τα καταφέρνω... και αυτό δεν είναι αυτοκριτική... είναι απλά κριτική.
Το post βγαίνει εκτώς θέματος. Δεν μου αρέσει αυτό... την κάνω με ελαφρά.
(C) Άγγελος
Δημοσίευση σχολίου