19.6.06

Θέλω να σκοτώσω κάποιον, τώρα!


That’s the way it goes mate, that’s the way….

Με άλλα λόγια, έχω κάτι νεύρα, από εδώ μέχρι τον ουρανό και όπου πάμε εκεί!

Γιατί; Για καθαρά επαγγελματικούς λόγους.

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας…πως άλλη σκασίλα δεν είχατε, από το να εισπράξετε στα καλά καθούμενα, τα νεύρα μου τα «επαγγελματικά».

Ε, σκασίλα μου και μένα λοιπόν, στο διαδίκτυο έχω διαβάσει κάθε λογής απίθανα προσωπικά πράγματα , άλλα δοσμένα με εξαιρετική ευαισθησία και κομψότητα, άλλα άγαρμπα και φτηνά και άλλα τελείως κάλπικα και νόθα που αποσκοπούν μόνο στο να διεγείρουν ναρκισσιστικά το συναίσθημα του ανυποψίαστου αναγνώστη.


Όπως είναι γνωστό, δουλεύω στο χώρο της διαφήμισης. Κειμενογράφος κάποτε, Creative Director εδώ και χρόνια , γενικά τη δουλειά μου την γουστάρω την κάνω πολύκέφι, κατά κανόνα μαζεύει στους κόλπους της έξυπνους ανθρώπους με χιούμορ και γρήγορα μυαλά.

(Τους αγέλαστους , τους αργόστροφους και κυρίως τους σπουδαιοφανείς δεν τους αντέχω-αν είμαι και εγώ ένας από δαύτους, ε! ας το κρίνουν άλλοι)

Το καλό, το πολύ καλό σε αυτή τη δουλειά είναι πως δεν μπορείς να επιβιώσεις ένεκα «μέσου».


Κάθε σου λέξη, κάθε σου ιδέα, ή έχει Αξία και κυρίως Υπεραξία ή τράβα σπίτι σου ή γίνε δημόσιος υπάλληλος.

Όταν μάλιστα κάποτε,όντας μέτοχος σε μία διαφημιστική εταιρία προσπάθησα να το παίξω άνετος εισοδηματίας, δηλαδή να αποσυρθώ για κανένα χρόνο, να εμφανίζομαι σπάνια σε κρίσιμες παρουσιάσεις μόνο κλπ, χαχαχαχα η χαρά μου κράτησε μία μέρα ακριβώς.


Ω ναι, μία μέρα ακριβώς. Γιατί; Να γιατί!

Το θυμάμαι σαν τώρα, βγήκα εκείνη την πρώτη μέρα από το σπίτι με το συναίσθημα του φυλακισμένου που δρασκελίζει την έξοδο , μετά από χρόνια φυλακής.

Ζούσα τότε στην Κηφισιά , εκεί δίπλα στο Πεντελικό και, ακόμα θυμάμαι τα μάτια μου, που είχαν γεμίσει από δάκρυα ελευθερίας καθώς κατηφόριζα να πάω στον ηλεκτρικό για να φτάσω στο Μοναστηράκι.

Απολάμβανα κάθε στιγμή, κάθε φυσιογνωμία κάθε χρώμα. Την απίθανη ποικιλία ζητιάνων (…ακούστε με ακούστε με παρακαλώ, μόνο για πέντε λεπτά….ο πατέρας μου είναι παραπληγικός και η μάνα μου έχασε τα λογικά της, έχω 7 αδέλφια να θρέψω και δεν έμαθα γράμματα, να και οι βεβαιώσεις από νοσοκομεία της Αμερικής, της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας και της Αφρικής, σας παρακαλώ όχι για μένα αλλά για τα 4 αδελφάκια μου να χαρείτε και τον πεθαμένο πατέρα μου…) απίστευτο πράγμα, δεν περίμενε καν να αλλάξει βαγόνι για να ανακατασκευάσει την ιστορία του.

Αυτόν, τον ξαναπέτυχα άλλη φορά, καιρό μετά, τότε ήταν μετανάστης από τη «Μεβούρνη» και του κλέψανε το βιός οι κακοί Αλβανοί μόλις ήρθε στη γλυκιά πατρίδα (εδώ λειτούργησε το αλά Καρατζαφέρης χυδαίο marketing)

Τέλος πάντων, η μεγάλη περίοδος της Ελευθερίας και της ζωής μου ως …εισοδηματία, κράτησε περίπου 2-3 μέρες.

Θυμάμαι, τότε δούλευα έντονα κάποια ποιήματα , έγραφα, έσβηνα, διόρθωνα και ξαναδιόρθωνα και είχα πει, ιδού,επιτέλους, έχεις τώρα χρόνο για όλα.

Για γράψιμο, για αλητεία, για ξενύχτια και κρασιά. Κάπου στα 1997-98 όλα αυτά.

Έλα όμως που μετά από 2-3 μέρες με ζώσανε τα φίδια;

Τι κάνουν στο γραφείο; Είναι όλοι τους καλά; Τι απέγινε το τάδε project ; Το δείνα ; Το άλλο που ήταν να έρθει; ήρθε;

Το γραφείο μου, πάντα ήταν ένας πολύ προσωπικός χώρος, δεμένο με την αυστηρά προσωπική μου ρουτίνα και, συνδεδεμένο απόλυτα με την όποια νοητική εγρήγορση.


Το σπίτι, ειδικά εκείνα τα χρόνια, ήταν διάλλειμα. Να ακούσω μουσική, να διαβάσω, να κάτσω στο πιάνο, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Το μόνο που πάντα έκανα στο σπίτι σαν «δουλειά» ήταν η προετοιμασία των εκπομπών μου. Και, τα Παρασκευοσαββατοκύριακα με τη Νεφέλη.

Μέσα σε μέρες τρεις, βάλτωσα. Βάλτωσα για τα καλά. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα απολύτως. Γυρνούσα μέσα στο σπίτι τη νύχτα , στις 2 και στις 3 , σαν το φάντασμα, ταχτοποιώντας βιβλία και ξεσκονίζοντας, πλένοντας τα κατσαρόλια στην κουζίνα και σκουπίζοντας τις βεράντες...! Φρίκη.


Την Τέταρτη μέρα , πήδηξα στο αυτοκίνητό μου και πήγα στην εταιρία για...καφέ.

«Κύριε Γιώργο!!!» η Κάτια, μία γραμματέας που επέμενε να αγνοεί τον αυστηρό μου τόνο όταν της έλεγα : «Καλή μου Κάτια, ή θα με λες Κύριε Πήττα, ή σκέτα Γιώργο. Τα …κύριε Γιώργο… στον μπακάλη της γειτονιάς σου σε παρακαλώ. Βάλτε μου ένα τέταρτο Δωδώνης κύριε Γιώργο μου, και 350 Καλαμών… ».

Και απαντούσε: Ότι πείτε εσείς ….κύριε Γιώργο! (με έστελνε κανονικά να της βάλω ένα τέταρτο φέτα)

Και, με κοιτούσε με κάτι τεράστια αφοπλιστικά κατάμαυρα μάτια.


Πολύ καλό παιδί! Αδύνατον δυστυχώς να νευριάσεις μαζί της.

Μπήκα μέσα λοιπόν και σαν μην είχα φύγει ποτέ πριν από τόσους αιώνες (3 μέρες!) ζήτησα τον καφέ μου, άνοιξα το γραφείο μου και αγαλλίαση απέραντη στρογγυλοκάθισα στην πολυθρόνα μου, ατενίζοντας το πέλαγος της Λεωφόρου Κηφισίας, κάπου στο ύψος του Ολυμπιακού Σταδίου.

Δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν βέβαια, ούτε καν τη συνέταιρό μου, με την οποία ήδη διανύαμε την πικρή δύση μιας ανεπανάληπτης συνεργασίας.


Δύση, για λόγους που είχαν να κάνουν με ορισμένα τελείως στρατηγικά ζητήματα σχετικά με την ανάπτυξη της εταιρίας.

Οι διαφορές αυτές όμως, είχαν δηλητηριάσει τη σχέση μας, που στις καλές της εποχές ήταν κάτι σαν καλοκουρδισμένη jazz band. Με 2 λέξεις, είχαμε συνεννοηθεί για τόσα , όσα άλλοι θα χρειαζόντουσαν να μιλάνε για μήνες.


Τέλος πάντων επέστρεψα στην εταιρία, βρήκα την ηρεμία μου και μετά από ένα χρόνο περίπου, με πολύ οδύνη, πούλησα το μερίδιό μου(φτηνότερα από όσο έπρεπε) και έφυγα, προβλέποντας με ακρίβεια δυστυχώς τα καταστροφικά αποτελέσματα κάποιων επιλογών.


Η δουλειά του δημιουργού στη διαφήμιση, είναι καθαρό αλκοολίκι.


Είναι μία συνεχής πρόκληση να αντιμετωπίζεις κάθε μέρα , μα κάθε μέρα, ένα λευκό χαρτί, που πρέπει να γεμίσει με μία καινούργια ιδέα, η οποία από την άλλη πλευρά, δεν έχει πουθενά να κάνει με τα διάφορα εσώψυχά σου αλλά με συγκεκριμένες ανάγκες και στόχους.

Η διαφήμιση, δεν είναι Τέχνη, διαφωνώ καθέτως με αυτή την αρκούντως υπερφίαλη άποψη, άλλο θέμα όμως αυτό.

Και στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και πιο πάνω, είναι μια δουλειά τίμια , με την έννοια πως σε κρατάει μόνο αν την κάνεις καλά και όχι γιατί έχεις τον Θεό μπάρμπα ή πατέρα διαπλεκόμενο Πασόκο η Νεοδημοκράτη.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα, μέσα στα νεύρα μου, γιατί μου συνέβη μία ιστορία ανάλογη με κάτι που είχε συμβεί τότε.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, με την εταιρία λάβαμε μέρος σε έναν μεγάλο διαγωνισμό.


Κάποιος τεράστιος διαφημιζόμενος, κάλεσε τις πιο μεγάλες εταιρίες του χώρου, να καταθέσουν προτάσεις για καμπάνια.

Πήγαμε λοιπόν, κάναμε και τις σχετικές παρουσιάσεις (και σε αυτό το κομμάτι είμαστε αχτύπητοι!) και, ενώ….ψηφιστήκαμε πλειοψηφικά Πρώτοι και με απόσταση από τους δεύτερους, (οι οποίοι δεύτεροι είχαν επίσης πολύ καλή πρόταση) τον λογαριασμό, τον πήρε τελικά, μία εταιρία που σκοράρισε τρίτη και χαμηλότερα σε όλα.

Και στη Στρατηγική και στο Δημιουργικό και στο πακέτο Δημοσίων Σχέσεων και στην Οικονομική Ανάλυση, παντού, ήρθαν τρίτοι και καταϊδρωμένοι.

Τα ίδια είχα συμβεί τότε, στην Αθήνα, πάλι με έναν τεράστιο λογαριασμό, πολυεθνικό, όπου μάλιστα εκεί, η ιστορία κατέληξε όχι στην 3η εταιρία, αλλά στην….7η!


Η οποία μάλιστα, όταν έβγαλε την καμπάνια στον αέρα, κατάκλεψε τα πάντα από μας αλλά και από άλλους. Και για να μην λέμε πως στην Ελλάδα μόνο γίνονται αυτά, το παιχνίδι εδώ, στήθηκε εξ ολοκλήρου από το Λονδίνο.

That’s the way it goes mate, that’s the way….

Σε αυτές τις περιπτώσεις, στην αρχή γίνομαι μπαρούτι και στη συνέχεια στεναχωριέμαι για την ομάδα των παιδιών που συχνά πυκνά και με αμοιβές χαμηλές έχουν ξενυχτήσει για να βγει η δουλειά. Κειμενογράφοι, σχεδιαστές, γραμματείς.

Αλλά, όπως είπαμε. That’s the way it goes mate, that’s the way….

Τι μένει αφού καταλαγιάσουν τα νεύρα;

Ένα τίναγμα των ώμων, σα να διώχνεις τη σκόνη , μια βαθιά αναπνοή και να πεις: Next! Φέρτε μου το επόμενο project παρακαλώ. Τώρα!!!

Θέλω να σκοτώσω!

Dont you know that happines is a warm gun?

(το μόνο τραγούδι που γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου είναι αυτό το αριστούργημα του John Winston Lennon)...

She's not a girl who misses much, do do do do do do, oh, yeah
She's well acquainted with the touch of the velvet hand like a lizard on a window pain
The man in the crowd with the multicolored mirror on his hobnail boots
Lying with his eyes while his hands are busy working overtime
A soap impression of his wife which he ate and donated to the National Trust
I need a fix cause I'm going down, down to the bits that I left uptown
I need a fix cause I'm going down, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun, Mother Superior jump the gun
Mother Superior jump the gun
Happiness is a warm gun,(Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm gun mama (Bang Bang Shoot Shoot)
When I hold you in my arms, (oh yeah) and I feel my finger on your trigger (oh yeah)
I know nobody can do no harm, because,
Happiness is a warm gun mama (Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm gun, yes it is, (Bang Bang Shoot Shoot)
Happiness is a warm, yes it is, gun (Happiness Bang Bang Shoot Shoot)


Ah, don't you know that, Happiness (Happiness) is a warm gun mama,


(Is a warm gun yeah)


YΓ. άλλος λόγος νεύρων. Φίλος μου πολύ καλός, χωρίς πτυχία κλπ, αλλά εξαιρετικά καλλιεργημένος και μορφωμένος απείρως πιο πολύ από διάφορους κρετίνους που ορίζουν τη ζωη μας, με σπουδαίες γνώσεις σε μουσική σε ιστορία , σε , σε, σε , ψάχνει για δουλειά απεγνωσμένα. Δεν τον προσλαμβάνουν, γιατί είναι κομμάτι βαρήκοος.

Ο άνθρωπος , εκτός των άλλων γράφει καταπληκτικά. Δεκάδες φορές καλύτερα από τους διάφορους επαγγελματίες -τάχα μου- εφημερίδων και περιοδικών. Με σπάνιο χιούμορ και γνώση.

Και βέβαια αυτοί που δεν τον προσλαμβάνουν είναι τελείως κουφοί και στραβοί. Και ευνούχοι. Όλα αυτά, στην Αθήνα.

35 σχόλια:

Xνούδι είπε...

το ξέρω ζήτησες δουλειά σε χίλια δυο αφεντικά
κι όλοι ζητούσανε να δουν συστάσεις προϋπηρεσία,
μα μόλις είδανε κι αυτοί πως είχες κίτρινο χαρτί
σε διώξανε σαν το σκυλί κι ούτε σ' αφήσανε να
πεις μια δικαιολογία.

Και είπες στην αρχή καλά κι αλλού εζήτησες
δουλειά, κι αλλού ξανά κι αλλού τα ίδια και τα
ίδια, μα ήσουν άτυχος πολύ γιατί έπεσες και σε
εποχή, που όλοι σφίγγαν το λουρί κι εσύ είχες
κίτρινο χαρτί κι αυτό το χρώμα ξέρεις φέρνει αλλεργία.

Φάνης. Αφοι Κατσιμίχα.

Πόσοι Φάνιδες υπάρχουν άραγε; Και πόσων ειδών χαρτιά που κιτρινίζουν την ζωή τους;

"Βιογραφικά σημειώματα" πεταμένα σε κάλαθους αχρήστων. Τι ντροπή...

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Γιατί δεν προσλαμβάνεις εσύ το φίλο σου;

hardrain είπε...

@Χνούδι...'ετσι και χειρότερα. Τα δε πάσης φύσεως κίτρινα χαρτιά είναι πάμπολλα και αμέτρητα.΄΄Ωρες ώρες, σκέφτομαι πως από τύχη και σύμπτωση κάποιοι δεν αποκτήσαμε τέτοιο διαβατήριο. (Ακόμα)

@Synas. Υπέθετα πως είναι αυτονόητο πως το έχουμε συζητήσει αυτό.

apousia είπε...

Ας μην σχολιάσω το κλείσιμο του εξαίρετου post,γιατί θα σκοτώσω εγώ τώρα..
Η κοινωνική αναλγησία είναι δυστυχώς ανίατη!

Σχετικά με τη διαφήμηση ο Σεγκελά,ήταν αυτός που είπε,
''μην πείτε στην μητέρα μου πως δουλέυω στη διαφήμηση,νομίζει πως είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο..''?

Χαζό το είχα βρει αυτό τότε.
Πάντως,ποτέ δεν θα πετύχαινα εγώ σε αυτό το χώρο..

Πάντα πρωτιές αγαπημένε δύοντα!
Και μεταφράζονται.Πάντα!

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

"Και στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και πιο πάνω, είναι μια δουλειά τίμια , με την έννοια πως σε κρατάει μόνο αν την κάνεις καλά και όχι γιατί έχεις τον Θεό μπάρμπα ή πατέρα διαπλεκόμενο Πασόκο η Νεοδημοκράτη".

"Πήγαμε λοιπόν, κάναμε και τις σχετικές παρουσιάσεις (και σε αυτό το κομμάτι είμαστε αχτύπητοι!) και, ενώ….ψηφιστήκαμε πλειοψηφικά Πρώτοι και με απόσταση από τους δεύτερους, (οι οποίοι δεύτεροι είχαν επίσης πολύ καλή πρόταση) τον λογαριασμό, τον πήρε τελικά, μία εταιρία που σκοράρισε τρίτη και χαμηλότερα σε όλα".

!!!...;;;

hardrain είπε...

@Απουσία μου, ναι, ο Σεγκελά το είχε πει αυτό κάπώς σαρκαστικά, με το μυαλό στην εποχή που ο διαφημιστής ήταν...μίασμα (ορισμός του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος βεβαίως έβαλε στην Ελλάδα πρώτος και καλύτερος το Πολιτικό marketing) Τα ίδια όμως γραφικά είχε υποστεί και ο Σεγκελά στη Γαλλία από τους εκεί Σοσιαλιστές, που αρχικά στόλιζαν το επάγγελμα με διάφορα επίθετα και μετά έγιναν οι πλέον απαιτητικοί και ενίοτε αντι-δεοντολογικοί πελάτες...

@Synas προς τι η απορία;

Στη μία παράγραφο η αναφορά είναι στους Διαφημιστές με την εργασία των οποίων το κάθε brand βρίσκει το δρόμο του στην αγορά και τα χρήματα στην τσέπη του διαφημιζόμενου και η δεύτερη παράγραφος, αφορά καθαρά και μόνο τους διαφημιζόμενους και συχνά πυκνά αυτούς του δημόσιου τομέα.

Ανώνυμος είπε...

Σας διαβάζω 3-4 μέρες τώρα, οδηγημένη από λινκ που βρήκα αλλού.

Εχω κατεβάσει κυριολεκτικά όλα σας τα ΄κείμενα και τύπωσα τα ΄ποιήματα σας, που θα σας βρω σε μορφή βιβλίου;

Συγχαρητήρια για όλα, σπανίζουν τόσο οι παρουσίες με τόσο έντονη αλήθεια.

Σταυρούλα είπε...

Το ΄χω νιώσει, ουουου! αρκετές φορές! Όχι επαγγελματικά αλλά προσωπικά! Το μπλόγκινγκ είναι ό,τι πρέπει για εκτόνωση!
Αλλιώς ειδοποιήστε με αν θέλετε να επαναλάβουμε το "πέτα τη μαμά απ 'το τρένο;" ;))))
Υ.Γ. Ευχαριστώ για την επίσκεψη! Τώρα την είδα, δυστυχώς! :-(

Aphrodite είπε...

Τι κουμπιά μου πάτησες...

Η όλη δημιουργία πίσω από κάθε storyboard, spec & 10-αράκι σποτάκι είναι σαράκι άγριο.

Δε γίνεται να μην είσαι πορωμένος, κι αν καποια στιγμή σε κουράσει η πόρωση, το διάλειμμα είναι εντός ολίγου εφιαλτικό. Το μόνο εφιαλτικότερο είναι το να μην καταλάβει Χριστό ο πελάτης, να σου κλέψουν την ιδέα ή να την κατεβάσουν γρήγορα & άδοξα...

Η να παθει εμβολή ο συνεργάτης σου από στρες...

Με πονάει το ποστ σου.

Το "φέρτε μου κάποιον να πνίξω ΤΩΩΩΡΑΑΑ!", κόντευε να με διαλύσει, η ένταση, οι γέννες, το να τα δίνεις όλα και μετά κι άλλα τόσα... Αφόρητο! Επρεπε κάποια στιγμή να διαλέξω εμένα ή αυτό.

Φαίνεται πως κέρδισα εμένα, μα πιο πολύ έχασα το "αυτό"...

Μου λείπει. Κάθε μέρα μου λείπει. Ούτε γάλα δε μπορώ να αγοράσω χωρίς να αγκαλιάσω την προσπάθεια, να χαιδέψω με τα μάτια το brand...

Kι όταν είδα τη μεγάλη μου την κόρη να μου φέρνει κάποια στιγμή από το σχολείο ένα "ψιλικοκό" (δεν έχει σημασία το τι ακριβώς) με το logo στη συσκευασία να είναι το μόνο που να έχει διατηρηθεί (όλα τ'άλλα νέο concept), 16 χρόνια μετά από το σχεδιασμό του από μια νεαρή, αθώα & τόσο ανίδεη από backstabbing, έκλαιγα σα μωρό...

Τους άρεσε! Το είχαν ακόμη! Μου τό'κλεψαν, μου είπαν τελικά δικό σου, με διέλυσαν, με πατρονάρισαν, αλλά τώρα έμπαινε στη ζωή των παιδιών μου σα να ήταν από πάντα εκεί...

Σαράκι δύων, σαράκι. Τρώει σιγά-σιγά και πάει!

(μελαγχόλησα τώρα!)
:-(((

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Γιώργο (γέλιο σατανικό), μα καλά που ζεις; Αυτά που σε εκνεύρισαν τα ζω κάθε μέρα τα τελευταία έξι χρόνια... Θες να πιστέψω πως δεν τα ξέρεις;;;
Εμένα άλλο με πίκρανε και θα το παραθέσω. Ένας κύριος στα 50-55 μπήκε σήμερα στην εταιρεία που εργάζομαι. Μου λέει ψάχνω για δουλειά. Λέω δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ, ρώτα τον κύριο που έχει και την επιχείριση.
_ Μήπως χρειάζεστε κάποιον στην εταιρεία σας;
_ Τί ξέρετε να κάνετε;
_ Οξυγονοκολλήσεις δούλευα.
_ Όχι αγαπητέ, δεν χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο εδώ.
_ Και να σας πακετάρω τα εμπορεύματα αν θέλετε.
_ Όχι όχι... δυστυχώς.
_ Και να κουβαλάω μπορώ... μια δουλειά κάτι.
Τελικά το όχι ήταν τελεσίδικο.
Και εσένα αν δεν κάνω λάθος παππούλη το θέμα σου έχει να κάνει με την αξιοκρατία... ποιά αξιοκρατία;;; Πλέον έχει απαξιωθεί η ίδια η ανθρώπινη ζωή παππούλη....

(C) Ο φέρων το φως...

hardrain είπε...

@Αντιγόνη, σας ευχαριστώ. Κάποια που "ανέβασα" εδώ, είναι ανέκδοτα ή έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε ειδικές περιοδικές εκδόσεις. Κατά τα λοιπά, Νέα Σύνορα-Λιβάνης αλλά φοβάμαι πως είναι εξαντλημένο. Σας ευχαριστώ και πάλι :-)

@Ρενάτα, φοβάμαι πως είναι κοινός τόπος κάτι τέτοια ακόμα και στους πιο απίθανους χώρους. Το..."άδειασμα", έχει γίνει τρόπος ζωής-μόνο που δεν ξέρω αν κάποτε ήταν αλλιώς. Δεν το πολυπιστεύω.

Το blogging...δεν το βλέπω σαν εκτόνωση. Μου αρέσει να γράφω (το μου αρέσει είναι πολύ λίγο, πολύ συμβατικό αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη τώρα 8 παρά 20 το πρωί...)είναι άλλη μια μορφή άσκησης του λόγου με το πλεονέκτημα της άμεσης επικοινωνίας που προσφέρει αυτό το θαύμα, το διαδίκτυο.


Χααχα...βεβαίως να ειδοποιήσω! Και εσάς και άλλους. Να "πετάξουμε τη μαμά από το τρένο" όλοι μαζί σε ειδική γιορτή! Λαμπρά!

(είπα Λαμπρά....και αναρωτήθηκα...τι να κάνει ο Λαμπρούκος; Μου λείπει ομολογώ)


@Αφροδίτη...Πόσο πολύ φαίνεται πως καταλαβαίνεις! Ωστόσο, αν κέρδισες τον εαυτό σου κατά πως λες, δεν έχασες τίποτα απολύτως!

Εγώ, όταν βγήκα για λίγο από το χώρο, έχασα τα αυγά και τα πασχάλια, μπερδεύτηκα τελείως. Και να πεις πως δεν είχα χίλια δυο άλλα και σημαντικά για μένα να κάνω; Είχα και πάντα έχω. Αλλά είναι αδύνατο να ζήσω χωρίς την αδρεναλίνη αυτής της δουλειάς.

Η σκηνή που περιγράφεις με την κόρη σου, πόσο οικεία μου είναι...ιστορίες ολάκερες θα μπορούσα να γράψω!

Μην μελαγχολείς! Κέρδισες τον εαυτό σου, άρα δεν έχασες τίποτα!

hardrain είπε...

@φέρων το φως...Ασφαλώς και τα ξέρω. Τα ζω όχι 6, πάνω από 20 χρόνια! Τα έχω ζήσει στη διαφήμιση, στα ραδιόφωνα, στην περιοχή του γραπτού λόγου, παντού.

Σου διαφεύγει όμως μία λεπτομέρεια.

Θυμώνω και εκπλήσσομαι αν θέλεις με την ίδια ένταση, γιατί έχω αρνηθεί συστηματικά τον κυνισμό που θα με κάνει να πω "έτσι είναι". Και σε διαβεβαιώ, αυτή, είναι η δύσκολη επιλογή, συχνά πολύ δύσκολη.

Αναφορικά με την ιστορία που αναφέρεις...

Η εταιρία που δουλεύες είχε "πόστο" για τον άνθρωπο αυτόν; Είχε κενή θέση εργασίας;

Οι θέσεις εργασίας στην Αγορά, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μία μορφη ελεημοσύνης.

Αυτό και εγκυμονεί άλλα προβλήματα αλλά και δε λύνει το ζήτημα. Όταν ένας άνθρωπος 50-55 δεν έχει δουλειά, σημαίνει συχνά πως ο κλάδος στον οποίο εργάστηκε μπαίνει σιγά σιγά στο περιθώριο. Και εδώ, ευθύνη έχει η Πολιτεία που οφείλει να επιμορφώσει και να επιδοτήσει νέες θέσεις εργασίας.

Και κάτι άλλο. Η ανθρώπινη ζωή είναι απαξιωμένη αό τις εξουσίες εδώ και αιώνες. Απλά τώρα το βλέπουμε "ζωντανα" σε πλανητικό επίπεδο.

Περαστικός είπε...

Καλημέρα, πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Μου αρέσουν ο τρόπος και το πάθος με τα οποία περιγράφεις την (ελληνική) πραγματικότητα.

hardrain είπε...

@Περαστικέ μου, δεν ξέρω αν είναι πάθος ή κάτι άλλο...Αλλά, αυτό που λες "ελληνική πραγματικότητα" είναι αναπόδραστο κομμάτι του εαυτού μας αφού είμαστε Έλληνες. Μας πονάει, μας εξοργίζει, μας συγκινεί... Ανάλογα.

Και δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να είμαστε απαιτητικοί από τον εαυτό μας, από όσα επιτρέπουμε να συμβαίνουν κακώς και από δεν πιέζουμε πιο πολύ για να γίνουν. Αλλιώς, θάνατος.

Μαύρος Γάτος είπε...

Με γειά το νέο υπόβαθρο!

Ειναι όντως μερικές φορές που πρέπει να λες "δεν έγινε όπως το έλπιζα, αλλά έκανα ό,τι μπορούσα. Πάμε για το επόμενο." Όμως εκτόνωσε κάπου ανώδυνα τον δίκαιο θυμό σου, εγώ σε παρόμοιες φάσεις πάω για squash!

Кроткая είπε...

Ω, πόσο το καταλαβαίνω το φόρτωμα... Πόσο το καταλαβαίνω... Και για τις δυο αιτίες.

Ψυχραιμία. Και σπάσε και κανένα βάζο, κάνει καλό...

hardrain είπε...

Μία ώρα τώρα, περνάω τα links στον κώδικα και μου έχουν βγει τα μάτια...Ααααααααα!

hardrain είπε...

@Μαυρόγατέ μου, δεν κατάλαβες...Και όπως έλπιζα έγινε (η δουλειά από μας) Και ήταν η καλύτερη...και,βαθμολογήθηκε πρώτη!

Αλλά, πήγε στην...τρίτη εταιρία για λόγους "άλλους".

Το έχω ξεχάσει ήδη το ζήτημα.

@Krotkaya χαχαχα....δεν έχω κανένα βάζο εδώ γύρω, πέρασε τώρα. Για αυτό είπα και στους συνεργάτες μου, "πάμε παρακάτω".

hardrain είπε...

...ουφ τα πέρασα τα links...μου βγήκανε τα μάτια, έχω λησμονήσει και κάποια, άλλη φορά όμως δεν αντέχω άλλο τώρα!

kyriaz είπε...

χμ...Έχετε δίκιο-ξέρει η apousia ποιους να διαφημίσει(όταν πρόκειται μάλιστα και για διαφημιστές...ακόμη καλύτερα.)
Θα σας επισκέπτομαι συχνά.
Πάω να διαβάσω τα ποιήματά σας)

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Δύοντα, Τρίτη είναι!
Δεν θέλεις να σκοτώσεις κανέναν καινούριο;

Ανώνυμος είπε...

Eχετε σκεφτει εναν κοσμο χωρις διαφημιση?

Γενικα με τις απαγορευσεις οποιασδηποτε μορφης εχω ενα προβλημα (ακομη και τις πολυ "βασικες" κ δεδομενες, γιατι εχω τις αμφιβολιες μου στο κατα ποσο λυνουν, ή απλα συνεχιζουν το εκαστοτε προβλημα), αλλα ωρες ωρες σκεφτομαι πως θα χα μεγαλη περιεργεια να δω εναν κοσμο οπου θα απαγορευεται... η διαφημιση...

Τι προβλεπετε σε ενα τετοιο σεναριο?

Ειδικα σε ενα συστημα μικτης οικονομιας, οπως αυτο που υπαρχει στις περισοττερες ευρωπαικες χωρες σημερα, κ με δεδομενα τα επιπεδα που εχει φθασει η πληροφορηση, πιστευω, πως ολοι μας λιγο η πολυ εχουμε τη δυνατοτητα να ψαξουμε, να ενημερωθουμε κ να συγκρινουμε τις υπηρεσιες κ τα προιντα των διαφορων εταιριων, οταν κ μονο, εμεις (οι καταναλωτες) θα αποφασισουμε οτι θελουμε το ταδε προιον. Οποτε, η βασικη πηγη της αντιδρασης μου, ειναι γιατι να βομβαριζομαστε ολημερις, με ευθυ ή υποσυνειδητα μηνυματα, που σιγουρα θα μας επιρεασουν οταν ερθει η ωρα να παρουμε την αποφαση μας, ή κ πολλες φορες θα μας οδηγησουν στο ταδε προιον, που αλλιως δε θα χρειαζομασταν ποτε.

Οι συνεπειες, που μπορω εγω να δω, εστω κ κοντοφθαλμα, μονο θετικες μπορει να ειναι. Περισοττερες τοπικες κ μικρες επιχηρησεις με μεγαλυτερο τζιρο, περισοττερες θεσεις απασχολησης, πραγματικος ανταγωνισμος αφου η πλυση εγκεφαλου του καταναλωτη βγαινει απο την εξισωση, καλυτερες υπηρεσιες κ προιοντα μιας κ η μονη "διαφημιση" της καθε εταιριας γινεται απο στομα σε στομα κ βασιζεται σε πιο αντικειμενικα κ πρακτικα κριτηρια.

Βεβαιως με το καλημερα γεννιουνται κ αλλα ερωτηματα, οπως για παραδειγμα πως να επιβιωσει η τηλεοραση, το ραδιοφωνο κοκ. Υποθετω, οπως οι εφημεριδες ειναι μια απαντηση σ'αυτο, η οπως λειτουργουν για παραδειγμα τa ΒΒC στην Αγγλια με ελαχιστες διαφημισεις.

Συγνωμη Ανατελλων που δεν σχολιαζω την ουσια του ποστ κ ξεφευγω, απλα καποιες σκεψεις που μου ηρθαν κ ηθελα να μοιραστω.

Pirkavlos.

hardrain είπε...

@Kyriaz, σε ευχαριστώ. Ελπίζω να πέρασες καλά με τις αναγνώσεις...

@Synas όχι!Είμαι σπίτι μου κιόλας τώρα και εδώ, κατά κανόνα περνάω καλά :-)

hardrain είπε...

@Pirkavlos.

Σε ένα διαφορετικό σύμπαν, ή σε μία κοινωνία-κόσμο τόσο εξελιγμένη όχι μόνο τεχνολογικά αλλά και ανθρωπολογικά.

Έτσι όπως είναι διαμορφωμένες οι συνειδήσεις μας αυτή τη στιγμή-εδώ και χιλιάδες χρόνια(το εννοώ το χιλιάδες, δεν είναι σχήμα λόγου) μία τέτοια απαγόρευση θα γεννούσε μάλλον έναν αφόρητο γκρίζο κόσμο.

Από την αρχαιότητα , στην οποία ο οπλουργός Περθέας «έστηνε» εικονική μονομαχία στην Αγορά για να επιδείξει τα νέα του ξίφη και τις πιο ανθεκτικές ασπίδες του (αν είχε κάμερες θα είχε γυρίσει σποτάκι) μέχρι σήμερα, η διαφήμιση (προβολή) της ιδέας , της πατέντας, της ευρεσιτεχνίας του κάθε ένα, μοιάζει να είναι στη φύση μας.

Με το μοντέλο που περιγράφεις, μικρότερες τοπικές επιχειρήσεις κλπ, συμφωνώ απόλυτα.

Μα και σε αυτή τη βάση, ο ανταγωνισμός μεταξύ των τοπικών επιχειρήσεων θα τις σπρώξει σε διαφημιστικά τεχνάσματα προκειμένου να καταστήσουν την παρουσία τους πιο έντονη.

Από εκεί και πέρα, το word of mouth υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει πιστεύω.

Αν αύριο ένα έξυπνο, παιγνιώδες διαφημιστικό σε κάνει να δοκιμάσεις τη νέα μπύρα Gausshan Lager και εσύ τη βρεις «αηδία» θα το πεις σε όλους τους φίλους σου που ενδεχομένως να πίνουν lager (target group). Το προϊόν θα αποτύχει και, είτε θα αποσυρθεί από την αγορά, είτε θα λανσαριστεί από την αρχή, βελτιωμένο (αυτό, έτσι όπως το περιγράφω, το έχω βιώσει επαγγελματικά με πολύ γνωστή μάρκα μπύρας, όπου μάλιστα οι διαφημιστές, εν χορώ είπαν στους βιομήχανους, «αλλάξτε την ή ξεχάστε την».

Αυτό που είναι σίγουρα απαραίτητο, είναι να μπει ένας φραγμός σε όλη αυτή την επικοινωνιακή –εμπορική έκρηξη, ένα μέτρο. Αλλά, ειλικρινά δεν ξέρω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Το παράδειγμα της Αγγλίας και του BBC που αναφέρεις, είναι μοναδικό –δυστυχώς-σε όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο.

Πιστεύω εν κατακλείδι, πως πολύ περισσότερη πλύση εγκεφάλου παράγουν οι διάφορες ηλίθιες εκπομπές με τα γκλαμουροκουτσομπολιά και τα δελτία ειδήσεων (στην Ελλάδα) που ασχολούνται με το αν στραβοπάτησε η Δέσποινα Βανδή παρά η διαφήμιση αυτή κάθε αυτή.

Όχι, δεν είσαι εκτός θέματος, τουναντίον βάζεις μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προέκταση και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Σας χαιρετώ όλους!

Αγαπητέ Γιώργο, θα τολμήσω να καταχραστώ το χώρο σου, με μία προσωπική ιστορία και ένα τελικό ερώτημα στους φιλοξενούμενούς σου – σχετικό, όπως θα αποδειχθεί, με το θέμα του post. Αν, ωστόσο, θεωρείς ότι το παρόν δεν έχει θέση εδώ, μπορείς φυσικά να το σβήσεις – κανένα πρόβλημα από μέρους μου. 

Ξέρω έναν άνθρωπο που, στην ηλικία των 30, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό για να κυνηγήσει, όπως μου έλεγε στις συζητήσεις μας τότε, το όνειρό του – μία πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε κάτι που τον ενδιέφερε. Στο εξωτερικό σπούδασε Φιλοσοφία και Ψυχολογία – συνολικός χρόνος σπουδών 6. Μολονότι προσπάθησε πολύ να βρει δουλειά εκεί όπου βρισκόταν, δεν τα κατάφερε, και μετά από πολλές περιπέτειες, οι οποίες τον άφησαν χρεωμένο, επέστρεψε θέλοντας και μη, στην «αγκαλιά» της γενέτειρας. Σήμερα, κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιεί την τεράστια βλακεία που έκανε όταν αποφάσισε να ακολουθήσει «το όνειρό του». Γιατί; Πρώτον, λόγω του αντικειμένου που επέλεξε (πού ακούστηκε φιλοσοφία στην Ελλάδα – αν είναι ποτέ δυνατόν!!!...) και, δεύτερον, λόγω της ηλικίας στην οποία επέλεξε να το κάνει. Κοντολογίς, σήμερα, κοντά στα 40 πλέον, βρίσκει συνεχώς κλειστές πόρτες, είναι αναγκασμένος να ζει και πάλι με τη μητέρα του (η οποία, λόγω του ότι είναι –σχεδόν– άνεργος, τον συντηρεί) και μοναδική του ελπίδα αποτελεί η αναγνώριση των πτυχίων του από τους ανάλογους φορείς της γενέτειρας – κάτι, όμως, που, απ’ όσο γνωρίζω, αποτελεί απλά προϋπόθεση για τον ΑΣΕΠ, και όπου, όπως μας λένε, για να μπεις θέλεις πολλή τύχη και βύσμα. Από την άλλη, ο φίλος μου σιχαίνεται το δημόσιο (το αρχικό πεζό εσκεμμένο): Όλα αυτά τα χρόνια θεωρεί ότι είναι εκχυδαϊσμένο και απάνθρωπο και, μέσω όλων των πελατειακών σχέσεων που εκβάλουν σε αυτό, υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας.

Ο φίλος μου δεν είναι άχρηστος. Μπορεί να γράφει καλά, είναι ικανός να διεξάγει έρευνα, έχει πολύ καλή γνώση των υπολογιστών, έχει μεταφραστική πείρα και ικανότητες, και παίζει τη γλώσσα στην οποία σπούδασε στα δάχτυλα. Ωστόσο, όλο και περισσότερο, νιώθει τελειωμένος. Οι πιο πολλές αγγελίες ζητούν «άτομα» μέχρι 35, ή «κυρίες» και «κοπέλες» (κάτι αδιανόητο σε άλλες, «απολίτιστες» χώρες και, απ’ όσο τυχαίνει να γνωρίζω, σε ευθεία παράβαση προς τις ευρωπαϊκές ‘οδηγίες’ περί ίσων ευκαριών), και ακόμα και όταν πληροί τις προϋποθέσεις για κάποια θέση, το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Παράλληλα, τα έξοδα τρέχουν, η ζωή στην Ελλάδα του ευρώ είναι πλέον πανάκριβη, η προσωπική του ζωή απειλείται με πλήρη εξαφάνιση και λοιπά και λοιπά…

Το κακό με τον φίλο μου είναι ότι, συν όλα τα άλλα, είναι και πάμπτωχος – δεν έχει ούτε καν δικό του σπίτι. Αν, ο μη γέννειτο, συνέβαινε κάτι στη μητέρα του, δε θα είχε πού την κεφαλή κλίναι. Ξέρει καλά πλέον ότι είναι ΒΛΑΚΑΣ! Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο κακο-υπολογισμένος ρομαντισμός του (πού ακούστηκε να σπουδάζουμε ό,τι μας αρέσει;….) τον έχει πλέον φέρει σε δεινή θέση.

Και στη φάση αυτή ανακύπτει το δίλημμα για το οποίο σας ενοχλώ, αγαπητοί επισκέπτες του Δύοντα. Συγγενικό του πρόσωπο πληροφόρησε πρόσφατα τον εν λόγω κύριο ότι έχει, για λογαριασμό του, προσεγγίσει στέλεχος δημόσιου οργανισμού της «πολιτισμένης» αυτής χώρας, που, πολύ πιθανόν, να τον βοηθήσει να βρει δουλειά στο δημόσιο… Η πρώτη αντίδραση του φίλου μου, όταν το πληροφορήθηκε (έτυχε να είμαι παρών όταν έγινε η πληροφόρηση) ήταν να αρνηθεί. Θυμηθείτε, σιχαίνεται το δημόσιο, οι αρχές του δεν του επιτρέπουν να κάνει αυτά που μισούσε όλα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη, αν αρνηθεί θα παραμείνει άνεργος…. ποιος ξέρει για πόσο. Και ποιος ξέρει που θα πέσει ακόμα και όταν βρει κάτι στο σφαγείο που ονομάζεται αγορά εργασίας ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα... Και τα χρόνια περνούν. Μίλησα μαζί του και μου είπε «είναι τρελό, αλλά νιώθω ότι αν το κάνω, θα σιχαίνομαι τον εαυτό μου, θα είμαι κι εγώ μέρος του προβλήματος». Όχι ότι μένοντας απέξω είναι η λύση, αλλά…

Και σας ρωτώ, όλους εσάς τους φιλοξενούμενους του Δύοντα: τι να κάνει ο φίλος μου; Εγώ δεν ξέρω τι να του πω. Εσείς έχετε να του πείτε κάτι;

Να ’στε όλοι καλά.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Ανυπομονώ κι εγώ ν' ακούσω απαντήσεις για το ερώτημα του Δημήτρη.

NinaC είπε...

Ανατέλλοντά μου, καλημέρα σου. Πόσο γνώριμα αυτά που περιγράφεις, πόσες φορές δεν ένοιωσα κι εγώ έτσι.. Και πόσες τέτοιες στιγμές μας περιμένουν ακόμα, δυστυχώς...

(Με γειά το καινούργιο σου! Πολύ πιό φωτεινό από το προηγούμενο, σου ταιριάζει περισσότερο!)

hardrain είπε...

Δημήτρη, το θέμα που άνοιξες, πάει στο επόμενο ποστ. Σε λίγες ώρες.

Και παρακαλώ και όλες και όλους με τιμούς με επισκέψεις και σχόλια, να καταθέσουν τις γνώμες τους.

Νομίζω, πως είναι αρκετά σοβαρό το ζήτημα που έβαλε ο Δημήτρης.

hardrain είπε...

@Synas, εκτός από το να διαβάσεις "απαντήσεις" θα θέλαμε και τη γνώμη σου σε όλα αυτά ε;

@cd, ναι δυστυχώς είναι γνώριμα όλα αυτά και πάντα πληγώνουν η θυμώνουν ένα είδος ανθρώπων, αυτό που από "φύση και θέση" δεν μπορεί ή δεν θέλει να παίξει με αυτούς τους τρόπους. Ωστόσο, δεν πιστεύω διόλου πως όλα τούτα είναι φρούτα της εποχής μας. Μία ελάχιστη γνώση της ιστορίας θα ξεδιπλώσει μπροστά μας το ίδιο ακριβώς έργο, παιγμένο απλά με τα διαφορετικά μέτρα κάθε εποχής.

Χαίρομαι που αρέσει η νέα όψη, εμένα τώρα με έχουν πιάσει κάποιες αμφιβολίες για ορισμένες λεπτομέρειες, αλλά ούτε που τολμάω να ξαναμπώ στη διαδικασία να ξαναβάζω τα links από την αρχή, πονοκεφάλιασα χτες-και δεν έχω καν τελειώσει ακόμα!

Μαύρος Γάτος είπε...

Κατάλαβα, κατάλαβα... έπρεπε ίσως να γράψω "δεν ΄έγινε όπως το ΑΞΙΖΑ".

Σ;)))

hardrain είπε...

χαχαχαχα :-)))

Χαρτοπόντικας είπε...

Τελικά είναι τραγελαφικό: η μόνη ελευθερία που νοιώθουμε είναι της καλοκουρδισμένης ρουτίνας μας και των προγραμματισμένων αποδράσεων απ' αυτήν. Η ελευθερία ίσως νάναι μόνο υλικό ονείρων...
Η ιστορία σου (η παλιά, της τριήμερης σύνταξης) sounded all too familiar to me.
Όσο για το διαγωνισμό, τι να πω: that's the way it goes.

Σταυρούλα είπε...

Δύοντα, δεν εννούσα σαν εκτόνωση αποκλειστικά, αλλά μερικές φορές μπορεί να χρησιμεύσει!
(Ήθελα από προχτές να κάνω τη διόρθωση, αλλά ο blogger δεν εννοούσε να ανοίξει τη σελίδα με τα σχόλια!)
Με εκτίμηση!

Ανώνυμος είπε...

best regards, nice info » »

Ανώνυμος είπε...

Best regards from NY! Penta saildrive volvo 1976 oldsmobile pictures images Windsor pilates techniques Chrysler and discussion group volvo speed master outdrive 270e biomedics color order contact lens Vacation timeshare florida