Βωμός

Κάπου εδώ, στο Βωμό, αρκετά έξω από την Πάφο, εκεί που κολύμπησε η Αφροδίτη θα είμαστε και εμείς για λίγες μέρες. Θάλασσα και ουρανός. Και τη νύχτα γεμίζεις τις τσέπες αστέρια, χωρίς καν να χρειάζεται να τεντώσεις το χέρι. Α! ναι, ο Βωμός στις μέρες μας λέγεται...Πωμός.

Ο Κόσμος υπό σκιάν.

164 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον πλανήτη από μία συγκεκριμένη αιτία.

Όχι, δεν είναι θύματα πολέμου (είναι απείρως περισσότερα αυτά).

Όχι, δεν είναι θύματα των τροχών (είναι πολύ περισσότερα αυτά)

Όχι δεν είναι θύματα δολοφονιών και ανθρώπινης βίας (και αυτά είναι πολύ περισσότερα)

Όχι δεν, είναι αυτοί που πεθαίνουν από γηρατειά φυσιολογικά (αυτοί είναι ακόμα αρκετοί, αλλά λιγοστεύουν διαρκώς).

164 άνθρωποι την ημέρα, δηλαδή 60.000 περίπουτο χρόνο, με συνεχή αυξητική τάση, πεθαίνουν «απλά» από την ηλιακή ακτινοβολία. Δηλαδή από μία αιτία που μόλις 20 -30 χρόνια πριν, δεν υπήρχε.

Δεν πρόκειται για φαντασία, κάθε μέρα ο ήλιος ή μάλλον η διαταραγμένη ατμόσφαιρα του πλανήτη μας, σκοτώνει περισσότερους απόλυτα αμάχους από όσους εξοντώνουν οι βομβαρδισμοί σε Λίβανο και Ισραήλ.

Τα στοιχεία είναι της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας , ανακοινώθηκαν μόλις χθες και
δημοσιεύονται στη σημερινή Καθημερινή.

Όσοι είναι 15-20 χρόνων, πιθανόν να μην καταλαβαίνουν τι γίνεται.

Για όλους εμάς όμως που μεγαλώσαμε με ένα κοντό παντελονάκι και χωρίς μπλούζα -t shirt εις την νεοελληνικήν- και γινόμασταν κάθε καλοκαίρι χωρίς πρόβλημα "μαυροτσούκαλα" , το Δελτίο Χρονοέκθεσης στον Ήλιο, είναι εφιάλτης όχι σαν σκέψη αλλά σαν πραγματικότητα.

'Ασχετο ;

Διάβασα πριν από λίγο, πως παρελθόν αποτελούν από την περασμένη εβδομάδα τα «χειροποίητα» κινούμενα σχέδια της Walt Disney, καθώς η εταιρεία απέλυσε τους τελευταίους 650 εργαζόμενους, που σχεδίαζαν με το χέρι. Οι απολυμένοι, θα δημιουργήσουν δική τους ανεξάρτητη εταιρία-μοναδική στο είδος της.

Είναι περίεργο το συναίσθημα που σου προκαλεί το τέλος του κόσμου που γνώρισες.

Δε λεω, ένας καινούργιος έρχεται. Ένας κόσμός που δεν θα ζωγραφίζει στο χέρι και δεν θα εκτίθεται στον ήλιο.

Ένας κόσμος με μηχανικό χέρι, υπό σκιάν.

Αυτό το θυμάστε;

Here comes the Sun King

Here comes the Sun King

Everybody's laughing

Everybody's happy

Here comes the Sun King

Quando para mucho mia more de felice corazon

Mundo paparazzi miamore chicka ferdy parasol

Cuesto obrigado tanta mucho que can eat it carousel

-νατος (ο Θα-νατος δεν έχει πια το Θα του)

Ο κυρ Χάροντας έχει πιάσει δουλειά, δουλεύει υπερωρίες ,θερίζει αβέρτα ότι βρει μπροστά του.

Ο κυρ Χάροντας δεν βγαίνει στη σύνταξη, δεν παίζει τάβλι στο καφενείο, δεν κάθεται κάτω από τη συκομουριά, δεν έχει τουφέκι , μήτε αεροπλάνο, ούτε άλογο ή άρμα. Δεν περπατάει καν.

Ο κυρ Χάροντας δε φοράει στολή στρατιώτη, δεν μασάει τσίχλα, δεν πίνει coca cola , δεν τρώει τηγανιτές πατάτες, δεν παίζει video games, δεν βλέπει τηλεόραση, δεν πάει διακοπές.

Ο κυρ Χάροντας , δεν βουτάει στη θάλασσα, δεν ξέρει τα γαλαζοπράσινα νερά στο Κουφονήσι , ούτε το μπλε στην πέτρα του ρωμιού, δεν ροκανίζει πασατέμπο, δεν αναλύει στη γλώσσα γεύση κι επίγευση, δεν ξεχωρίζει το γαρύφαλλο και την κανέλα σε ένα κρασί.

Ο κυρ Χάροντας, δεν ακούει jazz, δεν παίζει κόντρα μπάσο με ένα ρεπούμπλικο ριγμένο στραβά να σκεπάζει το αριστερό του φρύδι που είναι διαρκώς σηκωμένο, δεν χαϊδεύει τα πλήκτρα του πιάνου σε κλίμακα ντο μινόρε, do da da de do, do be do , dad a yeah shhh…do!

O κυρ Χάροντας δεν κυκλοφορεί μέσα σε ηλεκτροφόρα καλώδια, ούτε σκάει μύτη μέσα από πρίζες ή κεραίες, δεν βλέπει σήριαλ, δεν ξέρει τι είναι οι ειδήσεις, οι ταινίες, οι συναυλίες, οι αναλύσεις, οι διαφημίσεις, οι δηλώσεις, τα διαγγέλματα οι αποφάσεις και οι ενστάσεις.

Ο κυρ Χάροντας δεν κάνει φορολογική δήλωση, δεν ψηφίζει, δεν καυγαδίζει, δεν ψιθυρίζει, δεν ξεψειρίζει παιδικά κεφάλια, δεν έχει μαντήλι να σκουπίσει μύξες, δεν φτερνίζεται ,ούτε βήχει, δεν αναπνέει.

Ο κυρ Χάροντας δεν απαντάει, δεν ρωτάει, δεν μιλάει, δεν σιωπά, δεν ξυπνάει , δεν κοιμάται, δεν γράφει, δε ξέρει γράμματα, δεν φοράει γραβάτα, σακάκι, παντελόνι, φόρεμα, ταγιέρ, νυχτικό , παλτό , κάλτσες, παπούτσια, μπότες, γάντια, γυαλιά.

Ο κυρ Χάροντας, δεν τραγουδάει, δεν χορεύει, δεν δακρύζει, δεν ξύνεται, δεν μαλακίζεται, δεν χέζει, δεν κατουράει , δεν πέρδεται, δεν μυρίζει, δεν μοσχοβολάει, δεν εισπνέει, δεν εκπνέει, δεν καυλώνει, δεν κλαδεύει δεν ποτίζει δεν φυτεύει.

Ο κυρ Χάρονταςείναιεδώειναι παντούείναιεσυείναιεγώείναιόλοιπουειμαστεεμείςεσείςθεατες
iamheasyouaremeandwearealltogetherrστηντηλεόρασηστηντηλεόραση
στηνανασκολόπισηστηνενδοσκόπησηστοντρόμομαςγιαρήξηγιααγώναγιαοργήπουειναι
ηοργήοκόσμοςέχειτελειώσειοκόσμοςείναινεκρόςοκυρΧάρονταςειναιοκόσμος

ένθαδηοΔέρδαςπαρελαύνονταςπαμπόλλουςιππέαςαυτώναπέκτεινεναπέκτεινεναπέκτεινεν
στονΑμαζόνιοαποξηραίνονταιοιπαραπόταμοιτοοξυγόνομαςτελειώνειοαέραςείναιδηλητήριο
απλάπράγματαείναιαυτάταγράφωσαναμιλώσεμικράπαιδιάσεμικράπαιδιάσεμικράπαιδιά
οπλανήτηςπεθαίνειστολονδίνοέχεικαύσωνακαιστολίβανοβροχήβρέχειθάνατοστηβαγδάτη
στηκαμπούλστηνινδονησίαπάρεέναχάρτηκαιδείξεμουπουδεβρέχειθάνατοτόσοςθάνατος
πιαπουδενμπορώναγράψωαλλιώςπαράμόνοσαχαζόςσαχαζόςσαχαζόςκομμάτιακρέας

πεταμέναεδώκαιεκείπόδιαπαιδικάμεταοστάνασκίζουνετιςσάρκεςλιωμέναμωράμολύβι
συμφοράμάτιατρελαμέναμάτιαπαρανοϊμένα
θαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθανανανανανανανανανανανατοτοτοτοτοτοτοτοτοτοτοτο
τοτοτοτοτοτοτοτοτοςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς1+1=2 2+2=2 4+4=8 8+8=16 αβγδεζηθικλμνξοπρστυφχψκαιωμέγαωμέγαωμέγαΩ!μέγαδενκαταλαβαίνωτίποταπιαπωςγίναμεέτσιέτσισασθχαμερόκοτέτσικακαρίζουμεολημερίς
κιολονυχτίςμεταξύμαςκικυρΧάρονταςείναιπαντούείσαιεσύναιεσύείμαιεγώναιεγώαυτός
οκόσμοςέχειτελειώσειέχειτελειώσειέχειτελειώσειτελειώσειλειώσειλειώωσειλειώωωσει
λειώωωωωωωωωωωσειλειώνειείναιθέμαχρόνουαυτοκτονείοχάροςβγήκεπαγανιάκαιστηδικήμου
γειτονιαμημουκολλάςείμαιάραβαςείμαιεβραίοςείμαιέλληναςείμαιαλβανόςτούρκοςγερμανό
ςάγγλοςαμερικάνοςαφγανόςιρακινόςιρανόςκορεάτηςινδονήσιοςαυστραλόςδενείμαιδενείμαι
δενείμαιδενείμαιδενμπορώναείμαιευχαριστώτουςθεούςπουείμαιπενήνταχρονώνκαιδενέχω
καιπάραπολλάψωμιάακόμαπόσοπιοσκατάθαγίνειοκόσμοςσταεπόμεναείκοσιτριάνταχρόνια;
ελπίζωπωςτοαπόλυτοτέλοςδενθαμεπρολάβεισαςβαρέθηκαμαςβαρέθηκαταβαρέθηκακοιτάμετο
θάνατόμαςτοθάνατόμαςτοθάνατόμαςτοιςκοίνωνρήμασιπειθώμενοικαλήμαςνύχτα.




Ο Νείλος
έπλευσε αριστερά
την όχθη των πυραμίδων
των ξεχασμένων κροκοδείλων
σημάδια βασιλιάδων

χρυσόφυτες γενιές

στη σκόνη των αρχόντων
που καταδύθηκαν παντοτινά
στις κορόνες της μνήμης.

1974 Ιούλιος πάντα.

Οι εικονιζόμενοι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί έχουν αναγνωρισθεί ώς οι ακόλουθοι:1. Κορέλλης Αντωνάκης του Μιχαήλ, 30 ετών, από την Κυθρέα 2. Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, 26 ετών, από την Άχνα 3. Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, 25 ετών από το Δάλι 4. Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαράλαμπους, 24 ετών, από την Αγλαντζιά 5. Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, 19 ετών από την Αμμόχωστο

Η Τουρκία αρνείται να δώσει στοιχεία για την τύχη τους, όπως βέβαια και για εκατοντάδες άλλους, εμπαίζοντας με τον πιο προκλητικό τρόπο τους πάντες.

Ένας Ελληνοκύπριος λαϊκός ορθόδοξος ιερωμένος επιβιβάζεται δεμένος πισθάγκωνα και με τα μάτια επίσης δεμένα σε Τουρκικό αποβατικό προκειμένου να μεταφερθεί σε άγνωστο προορισμό. Όπως και άλλους πολλούς κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.
Επίσημο Νατοϊκό έγγραφο διαβαθμισμένο ως "ακρως απόρρητον". Λέει , κατά λέξη:

We agreed with Mr. Sisco for supporting the Turkish army during the landing, as well as, in the violent expulsion of Makarios. (Συμφωνήσαμε με τον Κο. Σίσκο στην υποστήριξη του Τουρκικού στρατού κατά την απόβαση, καθώς επίσης, στην βίαιη απομάκρυνση του Μακαρίου)

Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία από πάνω, είναι (ήταν) το Νοσοκομείο της Αμμοχώστου. Η Τουρκική αεροπορία, ηρωικά φερόμενη, βομβαρδισε χωρίς δισταγμό Σχολεία, Νοσοκομεία, Γηροκομεία και άλλους ανάλογους και επίλεκτους ...στρατιωτικούς στόχους.

Ανθρώπινο φορτίο, Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι της εισβολής , στοιβαγμένοι με μάτια δεμένα στο μεταγωγικό, στη ρότα για τα Άδανα χωρίς γυρισμό. Ένα από τα πολλά προπαγανδιστικά φυλλάδια που κυκλοφόρησε η Κυβέρνηση του Ετσεβίτ στην Τουρκία για να στηρίξει το ηθικό του πληθυσμού κατά τη διάρκεια της εισβολής.
Στις 05:30 του Σαββάτου 20 Ιουλίου 1974 η τουρκική αεροπορία βομβάρδισε αλύπητα το 256 Τ.Π. (Τάγμα Πεζικού) το οποίο έδρευε στην Γλυκιώτισσα, της Αχειροποιήτου (190 ΜΑ/Τ.Π.), του Βοσπόρου 182 Μ.Π.Π. (Μοίρα Παράκτιου Πυροβολικού), καθώς και όλα τα παράκτια φυλάκια στους άμμους των Πανάγρων στα παράλια της Κυρήνειας.

Τόση ήταν η προδοσία και αποδιοργάνωση στις τάξεις των Ελληνικών Κυπριακών δυνάμεων λόγω του πραξικοπήματος ώστε ακόμη και το ραδιόφωνο μετέδιδε πρωινή γυμναστική και εκκλησιαστικούς ύμνους αντί να καλεί σε επιστράτευση. Οι Τούρκοι ανενόχλητοι έβγαιναν στην παραλία απο ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΗΜΕΙΟ.

Μπορείτε να κάνετε «κλικ» σε όλες τις φωτογραφίες καθώς και στο Νατοϊκό έγγραφο για μεγέθυνση.

Επίσης κλικ μπορείτε να κάνετε στις τρεις τοπωνυμίες στην αρχή του post ή και εδώ, ( Κυθρέα, Άχνα και Αμμόχωστο ) για πρόσθετες πληροφορίες.

(Στοιχεία και φωτογραφίες από το http://www.kypros.org/ όπου υπάρχει εξαιρετικό υλικό καθώς και αρκετές ακόμα φωτογραφίες. Κάποιες, είναι εξαιρετικά σκληρές με θύματα ναπάλμ κ.α.)

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Μια φορά και έναν καιρό, μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, τις πόρτες σπάσανε οι οχθροί, και εμείς γελούσαμε στις γειτονιές την πρώτη μέρα. Στην πόλη, μπήκαν οι οχθροί, αδέλφια πήραν οι οχθροί και ‘μεις κοιτούσαμε τις κοπελιές την άλλη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, φωτιά μας ρίξανε οι οχθροί, και ‘μεις φωνάζαμε στα σκοτεινά την τρίτη μέρα. Στην πόλη μπήκαν οι οχθροί σπαθιά κρατούσαν οι οχθροί και ‘μεις τα πήραμε για φυλαχτά την άλλη μέρα. Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί μοιράσανε δώρα οι οχθροί και ‘μεις γελούσαμε σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα.

Στην πόλη μπήκαν οι οχθροί τραβούσαν τοίχο οι οχθροίκαι ‘μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια και ‘μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα.

Από εκείνον τον καιρό μέχρι σήμερα, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, ο κόσμος άλλαξε πολύ, τίποτα δεν έμεινε το ίδιο. Μπήκαν στην Πόλη οι οχθροί...

Το θυμάστε; Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, αντιλαλούσε σήμερα το πρωί σε ένα Κυπριακό ραδιόφωνο, σε αυτό το τραγούδι και μου έδωσε το ερέθισμα για τούτο εδώ το post.

Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, οι στίχοι του Γιώργου του Σκούρτη.

32 χρόνια μετά, με την Κύπρο στα δυο, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο Ελληνισμός υπήρξε άμοιρος ευθυνών για την τραγωδία.

Και όσοι πιστεύουν πως αίμα αθώο χύθηκε μονάχα από χέρι τούρκικο , πλανώνται πλάνη οικτρή. Δεν έγιναν λίγα, δυστυχώς, σε εκείνη τη θεοσκότεινη περίοδο μετά την ανεξαρτησια.

Όμως, τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να καταπιείς την ΕΙσβολή που είχε σφραγίδα στο διαβατήριο το πουλί της Ελληνικής συμμορίας των συνταγματαρχών, τίποτα δεν μπορεί να μη σε κάνει να πονάς σα νιώθεις πως όπου και αν πας εδώ στην Κύπρο, ένας τοίχος, ένα συρματόπλεγμα θα σε σταματήσει.

Τι είναι η Κύπρος άραγε για τους σημερινούς Νεοέλληνες;

Σημαίνει κάτι; Πραγματικά, δεν ξέρω. Αν και τακτικά ακούω αδιανόητου μεγέθους ηλιθιότητες ( αμαν πια με την Κύπρο, μια ζωή θα τους πληρώνουμε , και τι μας νοιάζει εμάς, και άλλα πολλά και χειρότερα).

Ναι, αυτά τα πράγματα και λέγονται και, το χειρότερο γράφονται κιόλας , ίσως πιο "κομψά" σε εφημερίδες και περιοδικά.

Δεν είναι άραγε αποτέλεσμα πλήρους έκπτωσης να αναρωτιέται κάποιος "τι σχέση" έχει με έναν τόπο όπου μιλιέται η ίδια γλώσσα; Με έναν τόπο στον οποίο οι Εθνικές Γιορτές είναι οι ίδιες ακριβώς;

Με έναν τόπο στον οποίο ακόμα και τα ίχνη του Αχαιού , μοιάζουν να είναι νωπά;

Με έναν τόπο στον οποίο για αιώνες ολάκερους τιμήθηκε η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας;

(...ακόμα και σήμερα, εκεί, στην παραλία όπου ο μύθος διδάσκει πως αναδύθηκε από τον αφρό της θάλασσας η Θεά, ακόμα και σήμερα, τα δέντρα είναι γεμάτα τάματα και προσφορές για την Αγάπη και τη Γονιμότητα!!!)

Μόλις προχθές, ένας φίλος (ο Νυκτιπόλος) μου έλεγε πως σαν κάθεται εκεί στα υπέροχα βράχια και τις θαλασσινές σπηλιές (...υπάρχει μιά έκσταση) πάντα το μυαλό του πάει στον Γιώργο Σεφέρη.

Αναρωτιέται τότε, ο καλός φίλος, αν κάπου εκεί είχε κάτσει ο μεγάλος Ποιητής και είχε σφουγγίσει με τις αισθήσεις του και τις κεραίες του το ιστορικό πεπρωμένο του τόπου.

Ακόμα, κανείς, φέρνει στο νου, εικόνες που δεν έζησε, μα διάβασε και έμαθε καλά και τόσο πολύ μπήκαν μέσα στο μυαλό και την ψυχή που έγιναν μέρος της μνήμης...

Όταν, στην Αθήνα , εκατοντάδες χιλιάδες υποδεχόντουσαν λέει τον Μακάριο, κάποτε, στη δεκαετία του 60.

Βλέπετε, τότε ο παπάς, συμβόλιζε έναν Έλληνα που όρθωνε το ανάστημα στους ξένους. Συμβόλιζε είπα, αλλά δεν θα κάνω τώρα κριτική ανασκόπηση για το ρόλο του.

Όταν η Ρόδος ενώθηκε με την Ελλάδα, στο νησί έκαμαν ανάσταση, χτυπήσαν τις καμπάνες και σφάξανε αρνιά. Και κατέβηκαν στο λιμάνι για να πλησιάσουν την Κύπρο και της φώναξαν "Τώρα η Σειρά σου αδελφή". Η σειρά αυτή βέβαια, δεν ήρθε ποτέ.

Και δεν ήρθε ποτέ, γιατί έκαμαν ότι μπορούσαν για αυτό οι ανά τους χρόνους "ελληναράδες" και πατριδοκάπηλοι, οι ανά τους χρόνους σφετεριστές του γνήσιου πατριωτισμού.

Όμως, οι απλοί Έλληνες, δεν ήσαν αυτοί.

Τη ματιά τους, την καθαρότητά τους, τη βλέπεις , τη διακρίνεις ακόμα και στις παλιές Ελληνικές ταινίες, τις ασπρόμαυρες. 'Αλλοι άνθρωποι. Με Ταυτότητα.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη υπάρχει μια έκσταση Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να τα κρατήσεις μες στη παλάμη σου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

Μέρες ολόκληρες σε κοίταζα μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες (Γιώργος Σεφέρης)

Ξαναρωτάω λοιπόν....Τι είναι η Κύπρος για τους σημερινούς Νεοέλληνες;

Προδοσία.

Μήνας που θρέφει τη προδοσία ο λεγόμενος και Ιούλιος.

Ο Εκατομβαιών κατά το πραγματικό ελληνικό μηνολόγιο.

Δύσκολος μήνας, φορτωμένος με αίμα πολύ και με πληγές που ακόμα αιμορραγούν ή μάλλον επιμένουν να αιμορραγούν με αναίδεια κόντρα στο χάχανο της εποχής.

Θα πει κάποιος…. «μα δεν είναι όλα στο χάχανο, σταμάτα να βλέπεις παντού έναν χαβαλέ μόνο για να οργίζεσαι»…

Πρώτα από όλα, αν πάψω να οργίζομαι, αν πάψω να οργίζομαι, αν, τότε θα έχω πεθάνει και θα έχω βρει συντροφιές στην επικράτεια των Μακάρων.

Έπειτα, το διαρκές και αμετάκλητο «Εγώ» είτε στην οδύνη του, είτε και στη χαρά του, ένα χάχανο είναι , ένα χάχανο που συστηματικά γυρίζει την πλάτη του στο Εμείς, στο Όλο, στο τι μας συμβαίνει.


Ιούλιος, 15, 1974.



Η συμμορία των συνταγματαρχών επιδιώκει να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο:

Την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο και την εγκαθίδρυση ενός "εθνικιστικού" καθεστώτος με σκοπό είτε την εθνοκάθαρση είτε τη διπλή ένωση της Νήσου.

Στην κορυφή της προδοσίας στην Κύπρο, αναλαμβάνει «πρόεδρος» ο Nίκος Σαμψών.

Bar owner το αποκαλούσαν εκείνες τις μέρες περιφρονητικά, τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης. Το θυμάμαι, η τραγωδία με βρήκε κατά σύμπτωση στο Λονδίνο.

Είναι δυνατόν να έχουν περάσει 32 χρόνια;


Είναι.


Και, καθώς το μαχαίρι έμπαινε βαθιά στο κόκαλο της Κύπρου, στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή , κατέρρεε η δικτατορία.

Έτσι, καθώς τα σύννεφα έφευγαν από τον ουρανό της Αττικής, ενώ η Ελλάδα καθάριζε κάπως το ορίζοντά της από την σκοτεινιά της πιο θλιβερής και επιζήμιας περιόδου της, στην Κύπρο το αίμα μαζεύονταν σε νέφη προδοσίας για να ξεσπάσουν λίγο αργότερα με μορφή καταιγίδας.

Εισβολή, κατοχή.

Μια ιστορία που πήγε στραβά από την πρώτη στιγμή της ανεξαρτησίας της Κύπρου, για να καταλήξει έτσι.

Με δυο Μητέρες Πατρίδες, να τραβολογούν η κάθε μία τα παιδιά της προς τη δική της αγκαλιά.

Είναι έτσι;

Είναι και έτσι. Αλλά όχι μόνο. Δεν θα προχωρήσω πιο πέρα εδώ, σήμερα.


Ιούλιος, μήνας Αποστάτης, μήνας Προδότης.

Το μυαλό μου, πάει και αλλού.

Πολύ πιο πίσω, σε εκείνον τον έξοχο τον Παραβάτη, τον Ιουλιανό.

Λιγότερο γνωστός, σαν Αδωναίος , Καυσίταυρος και Πισαίος.

Λάτρεψε την Κλασική Ελληνική διανόηση και αυτό σαν αποτέλεσμα είχε την απόλυτη μεταστροφή του.

«Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία. Υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αυτή εστίν η σοφία Υμών» έλεγε.

Ήρθε στην Αθήνα, συνάντησε τους χριστιανούς Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και μετά, αποφάσισε να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Επικίνδυνη επιλογή για εκείνη την εποχή, μιάς που τα Μυστήρια και η Κλασική Σοφία είχαν περάσει σε καθεστώς παρανομίας.

Κάτι, σα να διάβαζες Μαρξ ή να άκουγες Θεοδωράκη στην εποχή της επικράτειας των συνταγματαρχών.

(Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ε;)

Αργότερα, ως Αυτοκράτορας, επεχείρησε να εφαρμόσει έναν θρησκευτικό -φιλοσοφικό συνδυασμό , κρατώντας από τη μία την Κοινωνική Αλληλεγγύη που θεωρητικά πρέσβευαν οι χριστιανοί και από την άλλη θέλησε να επαναφέρει τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική Σκέψη στην καθημερινότητα, να ξανανοίξει τις Σχολές των Φιλοσόφων που είχαν υποστεί διώξεις να ζωντανέψει την Αισθητική.

Παράλληλα, έδειξε πως τον ενδιέφερε έντονα η εφαρμογή της σε βάθος ανεξιθρησκίας, χωρίς «επικρατούσα θρησκευτική τάση» αφήνοντας έτσι το πεδίο στη Φιλοσοφική αναζήτηση ανοιχτό.

Κυβέρνησε μόλις ενάμιση χρόνο, μέχρι που δολοφονήθηκε από άγνωστο χριστιανό (κατά τον έγκριτο ιστορικό Λιβάνιο) ωστόσο το ίχνος του παρέμεινε ανεξίτηλο στην ιστορία.

Δεν είναι λίγοι, που στις μέρες μας πιστεύουν πως αν ο Ιουλιανός είχε ζήσει και είχε βάλει σε εφαρμογή τα οράματά του ο κόσμος θα είχε γλυτώσει αμέτρητες ποσότητες μάταιου αίματος και χρόνους σκοτεινούς και θεοσκότεινους.

Για αιώνες, η χριστιανική προπαγάνδα του έβαζε στα χείλη των έσχατων στιγμών του τη φράση «Νενικήκας με Ναζωραίε» ωστόσο σύμφωνα με τους ιστορικούς δεν ξεστόμισε ποτέ κάτι τέτοιο.

Όπως είναι γνωστό, ο νικητής στον πόλεμο, έχει πάντα την ευκαιρία να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία για να χτίσει το υπόβαθρο της νίκης στη συνείδηση του απλού κόσμου.

*****************************************************************************




Ο Καίσαρ Μήνας

Μην ψάχνεις για Αγάπη τον Ιούλιο.
Είπε το πουλί
Κι ο Συνωμότης χάιδεψε την Προδοσία στα μαλλιά.

Ο Βασιλιάς, ανακοίνωσε τον ίδιο του το Θάνατο στον
Αλχημιστή , που είχε πάρει τη μορφή γιγαντιαίας Σαύρας.

Ο Εκκλησιαστής, υποκλίθηκε.
Κάθισε στ’ όργανο και γέμισε το ερείπιο με μια φούγκα.


Οι Υπηρέτες μόνο επέζησαν και έπαιξαν Θέατρο.

Έπαιξαν Βασιλιά, Αλχημιστή, Συνωμότη.

Κακή Παράσταση.

Ο σκηνοθέτης αυτοκτόνησε πριν από τη δεύτερη πράξη ανοίγοντας το στήθος του με το Βασιλικό ξίφος.

Η Προδοσία, κατέβηκε από το ανάκλιντρο.

Έβγαλε τις μάσκες του Θιάσου κι όλα, βρέθηκαν ξαφνικά να’ναι σωστά και πετυχημένα.


Κρίμα.

Η Αυτοκτονία πρόλαβε το σκηνοθέτη.

Είναι περίεργα πράγματα αυτά και δε συμβαίνουν τακτικά.

Αν ταξιδέψεις στο Μυστρά, μπορείς να δεις τη παράσταση.

Υπομονή χρειάζεται και οδύνη προφήτη.

Πρέπει, να διαβάζεις τα σημάδια.

Ψάξε.
Βρες την κουρτίνα.

Πίσω από τη κουρτίνα, παράθυρο.
Πίσω από το παράθυρο, αέρας.

Κάτω, το Άλογο.

Πανσέληνος Αναβάτης, Φτερωτός.

Στα ερείπια παλάτια, λάμπουν τα μαχαίρια πριν το φόνο.

Όταν τα δεις, θυμήσου.
Θυμήσου τα στρατιωτάκι8α των μικρών αγοριών.

Όταν ακούς τύμπανα τη νύχτα, παίρνουν ζωή τα μολυβένια

Και
Οι Ποιητές,
Αναβάτες,
Άλογοι,
Πανσέληνοι και πάντα Φτερωτοί.

Βρήκα το παράθυρό μου.
Ψηλά, πολύ ψηλά.

Πέρα, η Θάλασσα και το φως που μαλακώνει.
Οι πέτρες , γίνονται χάρτινες και συγγενεύουν με τον αφρό των κυμάτων.

Ιούλιος.

Καίσαρ ο μήνας της Προδοσίας.

Τα καράβια των διακοπών ταξιδεύουν στο Αιγαίο.

Αμπάρια γεμάτα με όνειρα μπαχαρικά και θλίψη βιταμινούχα.

Έτσι, θυμάται το Καλοκαίρι το Χειμώνα και αυτός, το Καλοκαίρι πάλι.

Μένουνε μόνοι η Άνοιξη και ο Φθινόπωρος, μα δεν μπορούν να ζευγαρώσουν και ας το θέλουν τόσο.

Ανέραστο μεταξύ τους φράγμα, οι Μήνες.

Να λοιπόν η βόλτα στα ερείπια , παλάτια χαλασμένα ενός θεάτρου με χλαμυδοντυμένες πέτρες.

Αδειάζουν τα πηγάδια.

Απόψε-Ιούλιος- θα αρνηθώ την Πανσέληνο.

Γιατί;

Ο Φασισμός χωρίς χαβαλε, είναι εδώ.

Η σελίδα, δέχθηκε επίθεση. Το αποτέλεσμα ήταν η εξαφάνιση αρκετών σχολίων , όπως και η εξαφάνιση του «κουτιού» των σχολίων.

Θέλω να πιστεύω, πως η επίθεση αυτή δεν έγινε από κάποιον εξ όσων είχαν συμμετοχή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη συζήτηση.

Θεωρώ την πράξη χυδαία, βάρβαρη, φασιστική κυριολεκτικά και, ουδόλως ελληνοπρεπή. Είναι πράξη μικρών ανθρώπων, ελάχιστων ανθρωποειδών που καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με κατ εξοχήν Ελληνικές αξίες, όπως η Αρετή και η Παρρησία.

Με αρκετό κόπο, περιμάζεψα όλα τα σχόλια και τα παραθέτω ξανά, με την ελπίδα να συνεχισθεί η συζήτηση.

Αφορά κυριολεκτικά στο αν έχουμε ή δεν έχουμε ένα μέλλον ως Έλληνες και ως Ελλάδα με ταυτότητα.

Προκαλώ δε, τον κύριο που έκανε τη ζημιά να αναλάβει την ευθύνη της πράξης του και να εξηγήσει, έστω ανώνυμα τον…συμβολισμό της.



Το προηγούμενο post:

Από τα διάφορα θέματα που ατάκτως έβαλα στο προηγούμενο μου post , αυτό που ερέθισε ήταν-ευτυχώς- το της Παιδείας.Γράφτηκαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, όπως και κάποια προσωπικά βιώματα από την ζωή στα Πανεπιστήμια, εμπειρίες κάποιων σχολιαστών όταν ήταν φοιτητές.Βεβαίως, κάθε προσωπικό βίωμα είναι ενδιαφέρον όταν κατατίθεται με ειλικρίνεια και σίγουρα φωτίζει πάντα κάποιες πλευρές ενός ζητήματος που έχει μπει σε διάλογο.


Από την άλλη πλευρά, το όποιο προσωπικό βίωμα όσο παραμένει εγκλωβισμένο στο στενό πλαίσιο του αναφορικού λόγου, δεν έχει να προσφέρει πολλά.Αξιωματικά, είναι στερημένο από τη Θέση.
Και αυτό είναι που (νομίζω) έχουμε μεγάλη ανάγκη.


Έχουμε ανάγκη από εκείνη την ωριμότητα και τη στοχαστική διεργασία , που μπορεί να μετουσιώσει το Προσωπικό Βίωμα σε α) Ανάλυση και, β) σε σύνθεση που ενέχει και Θέση

Πληροφορήθηκα από το blog του κυρίου Νίκου Δήμου για την επαίσχυντη λογοκρισία που υπέστη στην εφημερίδα Αυγή ο τακτικός της συνεργάτης Διονύσης Γουσσέτης, μόνο και μόνο γιατί προφανώς οι θέσεις του δεν συνάδουν με αυτή, την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Κρίμα, πολύ κρίμα να βλέπουμε τέτοια φαινόμενα από έναν πολιτικό φορέα που σε άλλες εποχές, κυριολεκτικά πρωτοπορούσε σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Πολιτισμό.Το πλήρες κείμενο του Διονύση Γουσσέτη θα το βρείτε
· εδώ

Διαβάστε το, η λογοκρισία δεν πρέπει να βρίσκει δικαίωση, από όπου και αν προέρχεται.


Προσωπικά, δεν έχω ακόμα πειστεί για τα ελατήρια των αντιδράσεων τόσο των φοιτητικών οργανώσεων, όσο και μερίδας (έστω) των Καθηγητών.Με εξοργίζει δε τελείως και θεωρώ απόλυτα κάλπικη την εμμονή της αντιπολίτευσης σε συζήτηση «από μηδενική βάση».Αλήθεια.


Τι θα πει αυτό;Φοβάμαι πως, η κατά πως φαίνεται περιορισμένη γνώση μου στην Ελληνική, δε με βοηθάει και πολύ στο να κατανοώ τις εκάστοτε ρητορείες των παραγόντων.Καλώς ή κακώς, υπάρχει μία Κυβέρνηση στη χώρα αυτή τη στιγμή, νόμιμα εκλεγμένη από την όποια πλειοψηφία.


Καλώς ή κακώς, η Κυβέρνηση αυτή, καταθέτει ένα Σχέδιο Νόμου , δηλαδή, μία μαγιά προβληματισμών και προτάσεων για συζήτηση με τα ενδιαφερόμενα μέρη.Και, ω του σουρεαλισμού, τα «ενδιαφερόμενα μέρη» ζητούν συζήτηση σε μηδενική βάση.

Λυπούμαι, πραγματικά αυτά τα «τερτίπια» διαφεύγουν των δικών μου δυνατοτήτων αντίληψης.


Λυπούμαι, αλλά πια, κατασταλάζω στο συμπέρασμα, πως οι φορείς, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί –συντεχνιακοί, είναι αμετακλήτως προσηλωμένοι στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, πυροβολώντας το μέλλον του τόπου.Αλλά πια δεν μιλάμε για πυροβολισμό τυχαίο, μάλλον τη χαριστική βολή παρακολουθούμε.


Πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις , η Ελευθεροτυπία αν δεν κάνω λάθος, έδωσε στη δημοσιότητα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των Πανεπιστημιακών Καταλήψεων, κάποιες μάλιστα σε μορφή blogs.


Σύντομη ήταν η χαρά μου, αφού μετά από δυο τρεις βιαστικές επισκέψεις διαπίστωσα, πως αυτοί οι χώροι έβριθαν μεν από...ηρωική αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι τέλους, αλλά, απουσίαζε απολύτως, κάθε συζήτηση επί της ουσίας.


Είναι αδύνατο να μη γυρίσει ο νους μου, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο μοιραίο και άδοξο τέλος της περιώνυμης Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης που επιχειρήθηκε επί των ημερών του Γεράσιμου Αρσένη.

Μεταρρύθμιση, η οποία με τα όποια στραβά ή δειλά ανοίγματά της, πάσχιζε να βάλει κάποιες βάσεις στην αναβάθμιση της Παιδείας στον τόπο.

Χρειάστηκαν, λίγες χιλιάδες συνθήματα «Κάτσε καλά Γεράσιμε» και η ταπεινωτική παραίτηση, προκειμένου να κάτσει καλά ο Γεράσιμος και, να ξανακάτσει στο θρόνο της ακινησίας και του τέλματος η Παιδεία.


Είχα την τύχη ή την ατυχία τότε, να εργαστώ -μετά από σχετική πρόσκληση- για το Επικοινωνιακό Πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο είχε σκοπό να ενημερώσει σε βάθος τους Πολίτες για την Μεταρρυθμιστική Πρόταση.


Έτσι, "υποχρεώθηκα" να μάθω το πλαίσιο της Μεταρρύθμισης με αρκετές λεπτομέρειες, αλλά και να ζήσω εκ των έσω τον αδιανόητο πόλεμο που έγινε σε βάρος της , με ελατήρια κάθε άλλο παρα φίλα διακείμενα στην Εκπαίδευση και στην Ουσία που πρέπει να διέπει την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Κοινότητα.


Τραυματική εμπειρία και ένας κάποιος θεός ξέρει πόσα Κοινοτικά κονδύλια χαμένα στο σκοτάδι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.


Μου υπέδειξε λίγες ώρες νωρίτερα η Ελένη ένα σοβαρότατο κείμενο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή. Μου το διάβασε μάλιστα στο τηλέφωνο.


Το βρήκα και το ανεβάζω εδώ, σαν αφορμή για συνέχεια της συζήτησης.Επειδή στην Ελλάδα αγαπάμε τα συνθήματα και τις συναισθηματικές εξάρσεις επί παντός και, θέλοντας να αποφύγω ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι αυτός ο Βερέμης» παραθέτω και ένα συνοπτικό βιογραφικό του ανδρός, που αν μη τι άλλο δείχνει πως έχει τις προδιαγραφές -και με το παραπάνω- για να ομιλεί.


Ο Θάνος Βερέμης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Trinity College). Από το 1997 διετέλεσε επιμελητής στην έδρα Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το 1978 Research Associate του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (Λονδίνο), το 1983 επισκέπτης ερευνητής στο πανεπιστήμιο Harvard, το 1984 αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1987 επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και το 1993-94 επισκέπτης καθηγητής στο St. Antony's College της Οξφόρδης. Από το 1987 είναι καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1988 διευθύνει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής.



Θλίβομαι κάπως, που αυτή η συζήτηση, αυτή η υπόθεση όλη, ξεκινά από πρωτοβουλία μίας δεξιάς Κυβέρνησης.Θα προτιμούσα, θα ένιωθα πολύ πιο άνετα να υπερασπιζόμουν μία πρωτοβουλία που θα είχε προέλθει από την Αριστερά ή και από το ΠΑΣΟΚ έστω.


Αλλά, θεωρώ επίσης τεράστια πολυτέλεια, να βάζω ιδεολογικά μικροσκόπια στην καταγωγή μίας πρωτοβουλίας, όταν το ζήτημα, είναι το πλέον κρίσιμο που μπορεί να υπάρξει.


Αφορά, στο ίδιο το μέλλον του τόπου και μάλιστα με πλήρη οντολογική διάσταση.



Στο προηγούμενο post, διατυπώθηκαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.


Όποιος και όποια θέλει, μπορεί να αναδημοσιεύσει εδώ, οτιδήποτε θεωρεί πως κατά κάποιο τρόπο καλύπτει το θέμα.


Ο γράφων , δεν είναι εκπαιδευτικός.

Ωστόσο, θεωρεί πως έχει ένα μάλλον ισχυρό ένστικτο στα πράγματα.

Και αυτό το ένστικτο , είναι που τον κάνει να πιστεύει έντονα, πως η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, βιώνει τον Φασισμό του Χαβαλέ.

Κάτσε καλά Γεράσιμε,
Kάτσε καλά Μαριέττα, κάτσε καλά γενικώς.

Κάτσε.


Στη χθεσινή Κυριακάτικη Καθημερινή, υπάρχει ένα επίσης ενδιαφέρον άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου (Καθηγητής Ιστορίας Νεώτερων Χρόνων στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ).Εγώ, δεν ξέρω ούτε τον κύριο Κολιόπουλο, ούτε τον κύριο Βερέμη.


Ούτε ποίας πολιτικής αποχρώσεως είναι, ούτε τίποτα. Δε με απασχολεί στο κάτω κάτω της γραφής.Στα άρθρα τους, απλά βλέπω τις απόψεις δυο Ακαδημαϊκών, των οποίων αν μη τι άλλο η Αισθητική των Απόψεων (ναι, υπάρχει και τέτοια…) με καλύπτει.


Μέχρι, κάτι άλλο να σταθεί ικανό να με πείσει για τ’ αντίθετα ή για άλλα.


Ιδού λοιπόν, το άρθρο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή:


H πρώτη κινητοποίηση εναντίον των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της Eπιτροπής του EΣYΠ και των πρυτάνεων για το μέλλον των AEI, οργανώθηκε από κάποιο πολιτικό κόμμα προς άγρα ψήφων.


Στην κινητοποίηση προσέφεραν πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της τριτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Oι καταλήψεις των AEI δημιούργησαν νέα δυναμική. Kόμματα που φοβήθηκαν ότι η αρχική απουσία τους από την εκδήλωση θα τους στοίχιζε ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, βγήκαν στο προσκήνιο με λάβαρο την πλασματική απειλή των ιδιωτικών πανεπιστημίων.


H σκιά του ανύπαρκτου όνου έγινε η προμετωπίδα του αγώνα για το πανεπιστήμιο του μέλλοντος με σύνθημα «για ένα δημόσιο ανοιχτό πανεπιστήμιο», το οποίο επαναλάμβαναν οι καταληψίες. Kάποιος δημοσιογράφος μάλιστα απερίσκεπτα τους ονόμασε «παιδιά του άρθρου 16», επιβεβαιώνοντας τον εικονικό χαρακτήρα της κατασκευασμένης πραγματικότητας.


Kαι ενώ η αναθεώρηση του Συντάγματος, η ιδιωτική εκπαίδευση δεν περιλαμβάνονται στις προτάσεις του EΣYΠ, ουδείς λόγος έγινε από τους καταληψίες για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις ούτε ακούστηκε εναλλακτική πρόταση από τους διαμαρτυρόμενους.


Πιστεύουμε ότι τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αποτελούν ελληνική μοναδικότητα. Πολλές φορές στον εικοστό αιώνα οι ευρωπαϊκοί δρόμοι γέμισαν από δεξιούς ή αριστερούς ακτιβιστές για να αλωθεί η βούληση της πλειοψηφίας.



H δημοκρατία είναι συνήθως το πολίτευμα του μέσου όρου και αποδίδει σε κάθε χώρα την αυθεντική εικόνα της κοινωνίας της. Yπό ομαλές συνθήκες η δημοκρατία δημιουργεί μετριοπαθείς πολίτες που επιθυμούν κυρίως την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ομαλότητα.


Oταν επιτελούνται θεσμικές δημοκρατικές αλλαγές, δεν σείονται τα κοινωνικά θεμέλια αλλά διορθώνονται δυσλειτουργίες και αναπληρώνονται τα κενά. Mόνο οι επαναστάτες ανατρέπουν το κοινωνικό καθεστώς για να δημιουργήσουν νέο.

H επίκληση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ως σημαντικού λόγου της συσπείρωσης, ενώ δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα στα πορίσματα του EΣYΠ και τις προτάσεις των πρυτάνεων, είναι μια από τις ιδιοτυπίες της πρόσφατης διαμαρτυρίας.


Oμως, το ακατανόητο της συμμαχίας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής δραστηριότητας υπήρξε η παντελής απουσία εναλλακτικών προτάσεων. Eίναι φανερό ότι η «εξέγερση» κατά τους ζηλωτές της, υπερασπίζεται το πανεπιστημιακό καθεστώς ακριβώς όπως το ζούμε τόσα χρόνια με περισσότερες όμως επιπτώσεις για να εξακολουθήσουν ίσως να ιδρύονται νέα άχρηστα προσωποπαγή τμήματα ανά τη χώρα.


Eξεγέρσεις ακραίας συντήρησης με παραπλανητική προμετωπίδα, έχουν υπάρξει τουλάχιστον δύο φορές στο ευρωπαϊκό παρελθόν του εικοστού αιώνα, με ολέθρια για την Eυρώπη αποτελέσματα.


Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε απλώς με τη σύμπτωση τριών αταίριαστων συνήθως παραγόντων. α) Tον ανταγωνισμό δύο κομμάτων, που το μικρότερο έχει συμφέρον, όχι τόσο να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις, όσο να διαιωνίζεται η αναστάτωση υπό την καθοδήγησή του. β) Tους συνδικαλιστές φοιτητές που βλέπουν να διακυβεύεται η επιρροή τους στο πανεπιστήμιο και γ) μια μερίδα καθηγητών που απεύχεται κάθε αλλαγή η οποία θα διαταράξει την ισορροπία των κεκτημένων τους σε ένα πανεπιστήμιο που υπολειτουργεί.


H εντατικοποίηση των σπουδών θα πλήξει κυρίως τα δικά τους συμφέροντα, όχι βέβαια των ενεργεία φοιτητών.

Πρέπει να πω ότι η σχέση με τους φοιτητές που προσέρχονται στις παραδόσεις και συνήθως διακρίνονται, υπήρξε η κυριότερη ανταμοιβή για την επί είκοσι πέντε χρόνια παρουσία μου στο άθλιο από κάθε άποψη, περιβάλλον του κτιρίου της Σόλωνος - Σίνα - Mασσαλίας.

Aυτούς που κατάφεραν να προκόψουν, να μορφωθούν και να μετεκπαιδευτούν σε λαμπρές σχολές του εξωτερικού, τους σέβομαι βαθύτατα. Eίναι οι φοιτητές που δεν ζήτησαν πάσης μορφής παροχές και δεν συνεισέφεραν με τις κινητοποιήσεις τους, στην υποβάθμιση των σχολών.

Aν οι φυσικοί τους αντίπαλοι, οι αιωνόβιοι φοιτητές κερδίσουν τον πόλεμο κατά των μεταρρυθμίσεων, τότε τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν την παρακμιακή τους κάθοδο, οι γόνοι των εύπορων οικογενειών θα αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό, οι καθηγητές θα εμφανίζονται όλο και λιγότερο στον χώρο εργασίας τους, ενώ η χώρα μας θα τείνει πια να πρωτεύει πλέον μόνο ανάμεσα στα μεσο-ανατολικά ιδρύματα.H ελευθερία να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην E.E. δεν καθιέρωσε παρά ελάχιστα ιδρύματα του είδους. O λόγος είναι προφανής.


Tα ευρωπαϊκά δημόσια επιτελούν το έργο τους με επάρκεια. H συνέχιση της στασιμότητας στη χώρα μας ασφαλώς θα αναδείξει ακόμα και τους μέτριους ιδιωτικούς οργανισμούς, ανταγωνιστές των δημοσίων πανεπιστημίων.



O ρόλος των κομμάτων, ιδιαίτερα στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η εξάρτηση από το YΠEΠΘ και συνεπώς η έλλειψη αυτονομίας, η χαλάρωση που αποδιοργανώνει τις σπουδές, η κατάργηση του ασύλου εις βάρος των ΔEΠ διά της τρομοκρατίας και βέβαια, το ανεξέλεγκτο των καθηγητών, συνιστούν τα σημερινά προβλήματα. Oσοι στηλιτεύουν τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να αντιπροτείνουν αλλαγές, εργάζονται, θέλουν δεν θέλουν, για την εξαθλίωση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ώρα 9:25Δεν είχα γράψει κάποιον επίλογο σε αυτό το post.


Είπα, καλύτερα να μείνει το κείμενο του κου Βερέμη μόνο του, με τα νοήματά του, να οδηγεί τη συζήτηση και τα τυχόν συμπεράσματα.

Ωστόσο, το σχόλιο του Skipper, με το οποίο, απλά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γιατί βέβαια, η άποψη ΄περί δεξιού και αριστερού φασισμού, είναι βαθύτατα απολίτικη, είναι μία ακόμα "ιδεολογική σούπα" που με κανένα τρόπο δεν δείχνει έξοδο από το αδιέξοδο.


Και έξοδος αποϊδεολογικοποιημένη, δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σχόλιο του Skipper:

Δεν ξερω - τα βροντηξα κ' εφυγα πριν απο σχεδον 30 χρονια.

Αγαπητε cyrusgeo δεν νομιζω οτι προκειται για αριστεροδεξιο φασισμο.

Για τσαμπουκα προκειται (τουρκικη λεξη)

.Στην Ελλαδα, οποιον τον παιρνει, πουλαει τσαμπουκα.

Οποιον δεν τον παιρνει, καθεται και την τρωει (την φαπα).

Ολη η Παιδεια ειναι απλα μια απαραιτητη διαδικασια για να γινουν ολοι δημοσιοι υπαλληλοι.

Οταν αυτη η διαδικασια και η ποθητη καταληξη της απειλουνται, θα χρησιμοποιηθει τσαμπουκας προκειμενου να διατηρηθουν τα πραγματα ως εχουν.
Αυτο δεν ειναι ουτε "δεξια", ουτε "αριστερα", ουτε "φασισμος", ουτε καν "πολιτικη".
OldSkipper 9:16 μμ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΒΑΛΕ (ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)

Από τα διάφορα θέματα που ατάκτως έβαλα στο προηγούμενο μου post , αυτό που ερέθισε ήταν-ευτυχώς- το της Παιδείας.

Γράφτηκαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, όπως και κάποια προσωπικά βιώματα από την ζωή στα Πανεπιστήμια, εμπειρίες κάποιων σχολιαστών όταν ήταν φοιτητές.

Βεβαίως, κάθε προσωπικό βίωμα είναι ενδιαφέρον όταν κατατίθεται με ειλικρίνεια και σίγουρα φωτίζει πάντα κάποιες πλευρές ενός ζητήματος που έχει μπει σε διάλογο.

Από την άλλη πλευρά, το όποιο προσωπικό βίωμα όσο παραμένει εγκλωβισμένο στο στενό πλαίσιο του αναφορικού λόγου, δεν έχει να προσφέρει πολλά.

Αξιωματικά, είναι στερημένο από τη Θέση. Και αυτό είναι που (νομίζω) έχουμε μεγάλη ανάγκη.

Έχουμε ανάγκη από εκείνη την ωριμότητα και τη στοχαστική διεργασία , που μπορεί να μετουσιώσει το Προσωπικό Βίωμα σε α) Ανάλυση και, β) σε σύνθεση που ενέχει και Θέση.

Πληροφορήθηκα από το blog του κυρίου Νίκου Δήμου για την επαίσχυντη λογοκρισία που υπέστη στην εφημερίδα Αυγή ο τακτικός της συνεργάτης Διονύσης Γουσσέτης, μόνο και μόνο γιατί προφανώς οι θέσεις του δεν συνάδουν με αυτή, την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Κρίμα, πολύ κρίμα να βλέπουμε τέτοια φαινόμενα από έναν πολιτικό φορέα που σε άλλες εποχές, κυριολεκτικά πρωτοπορούσε σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Πολιτισμό.

Το πλήρες κείμενο του Διονύση Γουσσέτη θα το βρείτε

εδώ

Διαβάστε το, η λογοκρισία δεν πρέπει να βρίσκει δικαίωση, από όπου και αν προέρχεται.

Προσωπικά, δεν έχω ακόμα πειστεί για τα ελατήρια των αντιδράσεων τόσο των φοιτητικών οργανώσεων, όσο και μερίδας (έστω) των Καθηγητών.

Με εξοργίζει δε τελείως και θεωρώ απόλυτα κάλπικη την εμμονή της αντιπολίτευσης σε συζήτηση «από μηδενική βάση».

Αλήθεια. Τι θα πει αυτό;

Φοβάμαι πως, η κατά πως φαίνεται περιορισμένη γνώση μου στην Ελληνική, δε με βοηθάει και πολύ στο να κατανοώ τις εκάστοτε ρητορείες των παραγόντων.

Καλώς ή κακώς, υπάρχει μία Κυβέρνηση στη χώρα αυτή τη στιγμή, νόμιμα εκλεγμένη από την όποια πλειοψηφία.

Καλώς ή κακώς, η Κυβέρνηση αυτή, καταθέτει ένα Σχέδιο Νόμου , δηλαδή, μία μαγιά προβληματισμών και προτάσεων για συζήτηση με τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Και, ω του σουρεαλισμού, τα «ενδιαφερόμενα μέρη» ζητούν συζήτηση σε μηδενική βάση.

Λυπούμαι, πραγματικά αυτά τα «τερτίπια» διαφεύγουν των δικών μου δυνατοτήτων αντίληψης.

Λυπούμαι, αλλά πια, κατασταλάζω στο συμπέρασμα, πως οι φορείς, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί –συντεχνιακοί, είναι αμετακλήτως προσηλωμένοι στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, πυροβολώντας το μέλλον του τόπου.

Αλλά πια δεν μιλάμε για πυροβολισμό τυχαίο, μάλλον τη χαριστική βολή παρακολουθούμε.

Πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις , η Ελευθεροτυπία αν δεν κάνω λάθος, έδωσε στη δημοσιότητα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των Πανεπιστημιακών Καταλήψεων, κάποιες μάλιστα σε μορφή blogs.

Σύντομη ήταν η χαρά μου, αφού μετά από δυο τρεις βιαστικές επισκέψεις διαπίστωσα, πως αυτοί οι χώροι έβριθαν μεν από...ηρωική αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι τέλους, αλλά, απουσίαζε απολύτως, κάθε συζήτηση επί της ουσίας.

Είναι αδύνατο να μη γυρίσει ο νους μου, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο μοιραίο και άδοξο τέλος της περιώνυμης Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης που επιχειρήθηκε επί των ημερών του Γεράσιμου Αρσένη.

Μεταρρύθμιση, η οποία με τα όποια στραβά ή δειλά ανοίγματά της, πάσχιζε να βάλει κάποιες βάσεις στην αναβάθμιση της Παιδείας στον τόπο.

Χρειάστηκαν, λίγες χιλιάδες συνθήματα «Κάτσε καλά Γεράσιμε» και η ταπεινωτική παραίτηση, προκειμένου να κάτσει καλά ο Γεράσιμος και, να ξανακάτσει στο θρόνο της ακινησίας και του τέλματος η Παιδεία.

Είχα την τύχη ή την ατυχία τότε, να εργαστώ -μετά από σχετική πρόσκληση- για το Επικοινωνιακό Πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο είχε σκοπό να ενημερώσει σε βάθος τους Πολίτες για την Μεταρρυθμιστική Πρόταση.

Έτσι, "υποχρεώθηκα" να μάθω το πλαίσιο της Μεταρρύθμισης με αρκετές λεπτομέρειες, αλλά και να ζήσω εκ των έσω τον αδιανόητο πόλεμο που έγινε σε βάρος της , με ελατήρια κάθε άλλο παρα φίλα διακείμενα στην Εκπαίδευση και στην Ουσία που πρέπει να διέπει την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Κοινότητα. Τραυματική εμπειρία και ένας κάποιος θεός ξέρει πόσα Κοινοτικά κονδύλια χαμένα στο σκοτάδι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.

Μου υπέδειξε λίγες ώρες νωρίτερα η Ελένη ένα σοβαρότατο κείμενο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή. Μου το διάβασε μάλιστα στο τηλέφωνο. Το βρήκα και το ανεβάζω εδώ, σαν αφορμή για συνέχεια της συζήτησης.

Επειδή στην Ελλάδα αγαπάμε τα συνθήματα και τις συναισθηματικές εξάρσεις επί παντός και, θέλοντας να αποφύγω ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι αυτός ο Βερέμης» παραθέτω και ένα συνοπτικό βιογραφικό του ανδρός, που αν μη τι άλλο δείχνει πως έχει τις προδιαγραφές -και με το παραπάνω- για να ομιλεί.


Ο Θάνος Βερέμης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Trinity College). Από το 1997 διετέλεσε επιμελητής στην έδρα Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το 1978 Research Associate του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (Λονδίνο), το 1983 επισκέπτης ερευνητής στο πανεπιστήμιο Harvard, το 1984 αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1987 επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και το 1993-94 επισκέπτης καθηγητής στο St. Antony's College της Οξφόρδης. Από το 1987 είναι καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1988 διευθύνει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής.


Θλίβομαι κάπως, που αυτή η συζήτηση, αυτή η υπόθεση όλη, ξεκινά από πρωτοβουλία μίας δεξιάς Κυβέρνησης.

Θα προτιμούσα, θα ένιωθα πολύ πιο άνετα να υπερασπιζόμουν μία πρωτοβουλία που θα είχε προέλθει από την Αριστερά ή και από το ΠΑΣΟΚ έστω.

Αλλά, θεωρώ επίσης τεράστια πολυτέλεια, να βάζω ιδεολογικά μικροσκόπια στην καταγωγή μίας πρωτοβουλίας, όταν το ζήτημα, είναι το πλέον κρίσιμο που μπορεί να υπάρξει.

Αφορά, στο ίδιο το μέλλον του τόπου και μάλιστα με πλήρη οντολογική διάσταση.

Στο προηγούμενο post, διατυπώθηκαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Όποιος και όποια θέλει, μπορεί να αναδημοσιεύσει εδώ, οτιδήποτε θεωρεί πως κατά κάποιο τρόπο καλύπτει το θέμα.

Ο γράφων , δεν είναι εκπαιδευτικός.

Ωστόσο, θεωρεί πως έχει ένα μάλλον ισχυρό ένστικτο στα πράγματα.

Και αυτό το ένστικτο , είναι που τον κάνει να πιστεύει έντονα, πως η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, βιώνει τον Φασισμό του Χαβαλέ.

Κάτσε καλά Γεράσιμε, κάτσε καλά Μαριέττα, κάτσε καλά γενικώς.

Κάτσε.



Στη χθεσινή Κυριακάτικη Καθημερινή, υπάρχει ένα επίσης ενδιαφέρον άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου (Καθηγητής Ιστορίας Νεώτερων Χρόνων στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ).

Εγώ, δεν ξέρω ούτε τον κύριο Κολιόπουλο, ούτε τον κύριο Βερέμη.

Ούτε ποίας πολιτικής αποχρώσεως είναι, ούτε τίποτα. Δε με απασχολεί στο κάτω κάτω της γραφής.

Στα άρθρα τους, απλά βλέπω τις απόψεις δυο Ακαδημαϊκών, των οποίων αν μη τι άλλο η Αισθητική των Απόψεων (ναι, υπάρχει και τέτοια…) με καλύπτει.

Μέχρι, κάτι άλλο να σταθεί ικανό να με πείσει για τ’ αντίθετα ή για άλλα.

Ιδού λοιπόν, το άρθρο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή:


H πρώτη κινητοποίηση εναντίον των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της Eπιτροπής του EΣYΠ και των πρυτάνεων για το μέλλον των AEI, οργανώθηκε από κάποιο πολιτικό κόμμα προς άγρα ψήφων. Στην κινητοποίηση προσέφεραν πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της τριτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.


Oι καταλήψεις των AEI δημιούργησαν νέα δυναμική. Kόμματα που φοβήθηκαν ότι η αρχική απουσία τους από την εκδήλωση θα τους στοίχιζε ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, βγήκαν στο προσκήνιο με λάβαρο την πλασματική απειλή των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

H σκιά του ανύπαρκτου όνου έγινε η προμετωπίδα του αγώνα για το πανεπιστήμιο του μέλλοντος με σύνθημα «για ένα δημόσιο ανοιχτό πανεπιστήμιο», το οποίο επαναλάμβαναν οι καταληψίες.

Kάποιος δημοσιογράφος μάλιστα απερίσκεπτα τους ονόμασε «παιδιά του άρθρου 16», επιβεβαιώνοντας τον εικονικό χαρακτήρα της κατασκευασμένης πραγματικότητας.

Kαι ενώ η αναθεώρηση του Συντάγματος, η ιδιωτική εκπαίδευση δεν περιλαμβάνονται στις προτάσεις του EΣYΠ, ουδείς λόγος έγινε από τους καταληψίες για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις ούτε ακούστηκε εναλλακτική πρόταση από τους διαμαρτυρόμενους.


Πιστεύουμε ότι τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αποτελούν ελληνική μοναδικότητα. Πολλές φορές στον εικοστό αιώνα οι ευρωπαϊκοί δρόμοι γέμισαν από δεξιούς ή αριστερούς ακτιβιστές για να αλωθεί η βούληση της πλειοψηφίας.


H δημοκρατία είναι συνήθως το πολίτευμα του μέσου όρου και αποδίδει σε κάθε χώρα την αυθεντική εικόνα της κοινωνίας της. Yπό ομαλές συνθήκες η δημοκρατία δημιουργεί μετριοπαθείς πολίτες που επιθυμούν κυρίως την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ομαλότητα.

Oταν επιτελούνται θεσμικές δημοκρατικές αλλαγές, δεν σείονται τα κοινωνικά θεμέλια αλλά διορθώνονται δυσλειτουργίες και αναπληρώνονται τα κενά.

Mόνο οι επαναστάτες ανατρέπουν το κοινωνικό καθεστώς για να δημιουργήσουν νέο.
H επίκληση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ως σημαντικού λόγου της συσπείρωσης, ενώ δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα στα πορίσματα του EΣYΠ και τις προτάσεις των πρυτάνεων, είναι μια από τις ιδιοτυπίες της πρόσφατης διαμαρτυρίας.


Oμως, το ακατανόητο της συμμαχίας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής δραστηριότητας υπήρξε η παντελής απουσία εναλλακτικών προτάσεων. Eίναι φανερό ότι η «εξέγερση» κατά τους ζηλωτές της, υπερασπίζεται το πανεπιστημιακό καθεστώς ακριβώς όπως το ζούμε τόσα χρόνια με περισσότερες όμως επιπτώσεις για να εξακολουθήσουν ίσως να ιδρύονται νέα άχρηστα προσωποπαγή τμήματα ανά τη χώρα.


Eξεγέρσεις ακραίας συντήρησης με παραπλανητική προμετωπίδα, έχουν υπάρξει τουλάχιστον δύο φορές στο ευρωπαϊκό παρελθόν του εικοστού αιώνα, με ολέθρια για την Eυρώπη αποτελέσματα.


Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε απλώς με τη σύμπτωση τριών αταίριαστων συνήθως παραγόντων.

α) Tον ανταγωνισμό δύο κομμάτων, που το μικρότερο έχει συμφέρον, όχι τόσο να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις, όσο να διαιωνίζεται η αναστάτωση υπό την καθοδήγησή του.

β) Tους συνδικαλιστές φοιτητές που βλέπουν να διακυβεύεται η επιρροή τους στο πανεπιστήμιο και


γ) μια μερίδα καθηγητών που απεύχεται κάθε αλλαγή η οποία θα διαταράξει την ισορροπία των κεκτημένων τους σε ένα πανεπιστήμιο που υπολειτουργεί. H εντατικοποίηση των σπουδών θα πλήξει κυρίως τα δικά τους συμφέροντα, όχι βέβαια των ενεργεία φοιτητών.


Πρέπει να πω ότι η σχέση με τους φοιτητές που προσέρχονται στις παραδόσεις και συνήθως διακρίνονται, υπήρξε η κυριότερη ανταμοιβή για την επί είκοσι πέντε χρόνια παρουσία μου στο άθλιο από κάθε άποψη, περιβάλλον του κτιρίου της Σόλωνος - Σίνα - Mασσαλίας.


Aυτούς που κατάφεραν να προκόψουν, να μορφωθούν και να μετεκπαιδευτούν σε λαμπρές σχολές του εξωτερικού, τους σέβομαι βαθύτατα. Eίναι οι φοιτητές που δεν ζήτησαν πάσης μορφής παροχές και δεν συνεισέφεραν με τις κινητοποιήσεις τους, στην υποβάθμιση των σχολών.

Aν οι φυσικοί τους αντίπαλοι, οι αιωνόβιοι φοιτητές κερδίσουν τον πόλεμο κατά των μεταρρυθμίσεων, τότε τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν την παρακμιακή τους κάθοδο, οι γόνοι των εύπορων οικογενειών θα αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό, οι καθηγητές θα εμφανίζονται όλο και λιγότερο στον χώρο εργασίας τους, ενώ η χώρα μας θα τείνει πια να πρωτεύει πλέον μόνο ανάμεσα στα μεσο-ανατολικά ιδρύματα.



H ελευθερία να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην E.E. δεν καθιέρωσε παρά ελάχιστα ιδρύματα του είδους. O λόγος είναι προφανής. Tα ευρωπαϊκά δημόσια επιτελούν το έργο τους με επάρκεια.


H συνέχιση της στασιμότητας στη χώρα μας ασφαλώς θα αναδείξει ακόμα και τους μέτριους ιδιωτικούς οργανισμούς, ανταγωνιστές των δημοσίων πανεπιστημίων.


O ρόλος των κομμάτων, ιδιαίτερα στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η εξάρτηση από το YΠEΠΘ και συνεπώς η έλλειψη αυτονομίας, η χαλάρωση που αποδιοργανώνει τις σπουδές, η κατάργηση του ασύλου εις βάρος των ΔEΠ διά της τρομοκρατίας και βέβαια, το ανεξέλεγκτο των καθηγητών, συνιστούν τα σημερινά προβλήματα. Oσοι στηλιτεύουν τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να αντιπροτείνουν αλλαγές, εργάζονται, θέλουν δεν θέλουν, για την εξαθλίωση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ώρα 9:25

Δεν είχα γράψει κάποιον επίλογο σε αυτό το post.

Είπα, καλύτερα να μείνει το κείμενο του κου Βερέμη μόνο του, με τα νοήματά του, να οδηγεί τη συζήτηση και τα τυχόν συμπεράσματα.

Ωστόσο, το σχόλιο του Skipper, με το οποίο, απλά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γιατί βέβαια, η άποψη ΄περί δεξιού και αριστερού φασισμού, είναι βαθύτατα απολίτικη, είναι μία ακόμα "ιδεολογική σούπα" που με κανένα τρόπο δεν δείχνει έξοδο από το αδιέξοδο.

Και έξοδος αποϊδεολογικοποιημένη, δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σχόλιο του Skipper:

Δεν ξερω - τα βροντηξα κ' εφυγα πριν απο σχεδον 30 χρονια.

Αγαπητε cyrusgeo δεν νομιζω οτι προκειται για αριστεροδεξιο φασισμο.

Για τσαμπουκα προκειται (τουρκικη λεξη)

.Στην Ελλαδα, οποιον τον παιρνει, πουλαει τσαμπουκα.

Οποιον δεν τον παιρνει, καθεται και την τρωει (την φαπα).

Ολη η Παιδεια ειναι απλα μια απαραιτητη διαδικασια για να γινουν ολοι δημοσιοι υπαλληλοι.

Οταν αυτη η διαδικασια και η ποθητη καταληξη της απειλουνται, θα χρησιμοποιηθει τσαμπουκας προκειμενου να διατηρηθουν τα πραγματα ως εχουν.

Αυτο δεν ειναι ουτε "δεξια", ουτε "αριστερα", ουτε "φασισμος", ουτε καν "πολιτικη".

OldSkipper 9:16 μμ