Ειδική Κυβερνητική Ανακοίνωση.

Σήμερα το πρωί στις 9 εξεδόθη η κάτωθι Κυβερνητική Ανακοίνωση την οποία προσυπογράφει η Αστυνομία ο Στρατός και οι Κρατικές Υπηρεσίες ως φορείς εντεταλμένοι για την πιστή εφαρμογή των μέτρων από όλους τους πολίτες της χώρας.Τα μέτρα ισχύουν εξ ίσου και για αλλόθρηκους αλλοδαπούς διαμένοντες στην Ελλάδα.


1.Απαγορεύεται αυστηρά η διασπορά στενάχωρων και θλιβερών ειδήσεων και πληροφοριών.

2.Απαγορεύεται αυστηρά η οποιαδήποτε αναφορά σε δυσάρεστα ζητήματα όπως Ανεργία, Πείνα, Πόλεμος, Δυστυχία, Αρρώστιες και Συμφορές.

3.Επιβάλλεται σε όλους και όλες ανεξαιρέτως να φορούν α) Ευτυχισμένο Χαμόγελο β) καινούργια και καλά ρούχα γ) να διαπνέονται από αγνό, βαθύ και πλατύ συναίσθημα Χριστιανικής Αγάπης για το επίσης ευτυχισμένο και αστραφτερό πλησίον.

4.Είστε όλοι και όλες υποχρεωμένες να επενδύσετε το σύνολο του 13ου μισθού και τα 2/3 των τυχόν οικονομιών σας σε Δώρα προς αλλήλους και εαυτούς προς τόνωση της Αγοράς και κατά συνέπεια της Εθνικής Οικονομίας.

5.Είστε όλοι και όλες υποχρεωμένοι να καταγγείλετε στις Αρχές οποιοδήποτε φαινόμενο ζητιάνων, αστέγων και, εν γένει αναξιοπαθούντων οι οποίοι με την τρισάθλια εμφάνισή τους προσβάλλουν τη Δόξα του Κυρίου. Προς εφησυχασμό σας, είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε πως τα περιθωριακά αυτά στοιχεία έχουν ήδη περιμαζευτεί από τις Ειδικές Υπηρεσίες και θα φροντιστούν καταλλήλως τις Άγιες Αυτές ημέρες.

6.Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αναμένουμε χτύπημα του Κυρίου –όπως το περσινό «τσουνάμι» τα ναυάγια πιο παλιά κλπ προς δοκιμασία της Πίστεως. Σε τέτοια περίπτωση θα πρέπει το Πνεύμα της Αγάπης να μη διαταραχθεί από τις υγιής ομάδες της Κοινωνίας μας, οι οποίες οφείλουν να συνεχίσουν τους εορτασμούς ως να μη συνέβη τίποτα. Διότι ΔΕΝ θα έχει συμβεί τίποτα. Σύμφωνα με ειδική εγκύκλιο της Αρχιεπισκοπής τέτοιες «συμφορές» αποσκοπούν απλώς στη δοκιμασία της Πίστεώς Μας και απαλλάσσουν ταυτοχρόνως την Κοινωνία από άρρωστα μέλη.

7.Είμεθα πλέον σε θέση να ανακοινώσουμε πως από τα λεγόμενα θύματα του «τσουνάμι» ένας ισχυρός αριθμός επρόκειτο να εξελιχθεί σε τρομοκράτες, πόρνες, δολοφόνους και κλέφτες. Δόξα στη χάρη Του αλλά και χάρη στη Δόξα Του, απαλλαχτήκαμε οριστικά. Τα ίδια σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ισχύουν και για τα θύματα της αεροπορικής τραγωδίας του Αυγούστου. Φαίνεται πως πράγματι, έβαλε το χέρι της η Μεγαλόχαρη και γλίτωσε την ακριβή μας πατρίδα από ανθρώπους που εψήφισαν ΝΑΙ στο σχέδιο Άναν και που γενικώς υπηρετούσαν αντεθνικά συμφέροντα.


8.Η παρακολούθηση των ειδικών εορταστικών προγραμμάτων των Τηλεοράσεων κρίθηκε επιβεβλημένη και παιδαγωγική για ολόκληρο τον πληθυσμό. Ως εκ τούτου αυτές τις μέρες θα ελέγχονται όλοι οι τηλεοπτικοί δέκτες της επικράτειας, με ειδικό συνδυασμό τεχνολογίας της AGB και των Αρχών Ασφαλείας. Ως ΕΛΑΧΙΣΤΗ καθημερινή Τηλεθέαση κατά τη διάρκεια των εορτών ορίσθηκαν οι 6 ώρες συνεχόμενες από τις 20:00 και μετά. Η ώρα ορίσθηκε έτσι ώστε να μη διαταραχθεί το Ιερόν Μυστήριον του Shopping.

9.Στις επόμενες 2 μέρες θα σας επισκεφθούν κατ’ οίκον στελέχη των Δημοτικών Αρχών συνοδευόμενα από μέλη των Ειδικών Αστυνομικών Δυνάμεων. Υποδεχθείτε τους εν πνεύματι Αγάπης Χριστού και δεχθείτε με χαρά τα δώρα τους, ήτοι: Ο ειδικός μηχανισμός που θα προσαρμοστεί στους τηλεοπτικούς σας δέκτες για την ορθή και πλήρη εφαρμογή του άρθρου 8 και η τοποθέτηση στον καρπό του χεριού ειδικού chip H.C.T.(Happiness Counter &Treatment) Το εν λόγω ενέσιμο microchip –του οποίου η υποδερμική τοποθέτηση είναι απολύτως ανώδυνη και διαρκεί το πολύ 30 δευτερόλεπτα μετρά και μεταδίδει τη συναισθηματική σας διάθεση στις Αρχές.

Έχει προβλεφθεί μετά από πρόταση της Φιλευσπλάχνου Ορθοδόξου Εκκλησίας μας η δυνατότητα αυτομάτου εγχύσεως ευφορικών ουσιών σε περίπτωση μείωσης των αποδεκτών δεικτών Ευτυχίας. Εφιστούμε ωστόσο την προσοχή, γιατί ο μηχανισμός λειτουργεί έως και 4 φορές. Στη συνέχεια , το Άτομο θα συλληφθεί ως επικίνδυνο για Διασπορά Κατάθλιψης στους Οικείους του και την Κοινωνία και θα προγραμματισθεί μετά τις Εορτές για θεραπεία.

10.Τέλος, επαναλαμβάνουμε πως δεν θα υπάρξει η παραμικρή υποχώρηση σε όλα τα ανωτέρω, προκειμένου να εορτάσουμε όλοι τα πιο χαρούμενα, ξένοιαστα και αγαπημένα Χριστούγεννα με τους Οικείους μας.
Χρόνια σας Πολλά.

To debate των Αιώνων: Σωκράτης-Ιησούς

Ένας απολαυστικός διάλογος , μεταξύ Ελληνικού Ορθολογισμού και της εξ Ιουδαίας ορμώμενης Αποκαλυπτικής Μεταφυσικής. Για να μην ανεβάζω σεντόνια ιδού οι δεσμοί , ένας για Ελληνικά και άλλος ένας για το Αγγλικό κείμενο. Είναι, απόλαυση!

Για Ελληνικό Κείμενο http://www.odal.gr/SOKRATIS.htm

Για Αγγλικό Κείμενο http://www.unm.edu/~humanism/socvsjes.htm

Καλή ανάγνωση!

Μιλάτε ρε. Μιλάτε.

Κραυγή από το 1967:
Άπασα η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής προαγγέλλεται ως μία απέραντη συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι υπήρξε άμεσο βίωμα έχει απομακρυνθεί σε μία αναπαράσταση. Οι εικόνες που αποσπάσθηκαν από κάθε όψη της ζωής, συγχωνεύονται σε μια κοινή πορεία όπου η ενότης αυτής της ζωής δεν είναι δυνατόν πλέον να αποκατασταθεί. Η αποσπασματικά θεωρημένη πραγματικότης εκτυλίσσεται εντός της ιδίας της, της γενικής ενότητος ως ένας κεχωρισμένος ψευδόκοσμος, αντικείμενο της μοναδικής παρατήρησης. Η εξειδίκευση των εικόνων του κόσμου επανευρίσκεται, ολοκληρωμένη, εντός του κόσμου της αυτονομημένης εικόνας, όπου το ψευδές εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό. Το θέαμα, γενικά, ως συγκεκριμένη αντιστροφή της ζωής, είναι η αυτόνομη κίνηση του μη-ζώντος.

Αυτός , είναι ο χυμός , η πυκνωμένη σε λίγες αράδες ουσία του κλασικού έργου του Γκυ Ντεμπόρ «Η Κοινωνία του Θεάματος» . Εκδόθηκε το 1967 για πρώτη φορά και μπήκε κατευθείαν βαθιά στη συνείδηση των ανθρώπων με πολύ ευαίσθητες κεραίες. Ο ίδιος ο Ντεμπόρ απεχώρησε θεαματικά από τη ζωή , αυτοκτονώντας το 1994.

Ωστόσο , το έργο του έμεινε για να επιβεβαιώνεται οδυνηρά , κάθε μέρα , κάθε στιγμή. Και , σκεφθείτε μόνο τούτο: Πριν από 20 χρόνια μόνο , θα ήταν κυριολεκτικά αδιανόητο να φανταστεί κανείς Δελτία Ειδήσεων με ...μουσικά jingles , κινηματογραφικούς υπότιτλους και προ-αναγγελία για την απ’ ευθείας μετάδοση της έναρξης ενός πολέμου.

Και όμως , φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Και όχι απότομα , αλλά σαν «έτοιμοι από καιρό».

Συνέβη για πρώτη φορά στον Πόλεμου του Κόλπου. Και εκείνο το βράδυ , σύμφωνα με υπαρκτά στοιχεία , η κατανάλωση σε μπύρες και οι παραγγελίες σε πιτσαρίες ξεπέρασαν κάθε ρεκόρ μέχρι τότε. Το...ρεκόρ , έσπασε μόνο στους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας.

Σιγά σιγά , με τρόπο λεπτοχειρουργικό , μέσα στις τελευταίες δεκαετίες , ο Πολιτικός Νους των ανθρώπων αποκοιμήθηκε και οι Πολίτες μεταλλάχθηκαν σε Απόλυτους Θεατές. Θεατές του ίδιου του θανάτου τους.

Η κατάλυση της Σοβιετικής Ένωσης , η πτώση του τοίχους , σηματοδότησαν την έναρξη της Παγκοσμιοποίησης , αυτή έφερε όσο τίποτα άλλο τη Διεθνή Τρομοκρατία που και αυτή με τη σειρά της , έδωσε τη λαβή ή το πρόσχημα για την όλο και πιο έντονη αστυνόμευση του Πλανήτη από τον Παγκόσμιο Σερίφη , τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και ας είναι αυτοί , οι πρώτοι και μεγαλύτεροι τρομοκράτες. Προσέξτε!

Τα πράγματα , δεν συμβαίνουν ούτε τυχαία ούτε ανεξάρτητα. Πολύ παλιά , πίσω στη δεκαετία του 60 ή του 70 , δε θυμάμαι , είχε γυριστεί μια ταινία το περίφημο RollerBall. Κάποιος έτρεχε να κερδίσει τη ζωή του και ένα βραβείο , με εμπόδια θανάσιμα που του έβαζαν οι οργανωτές , ενώ οι μάζες χάζευαν τα δρώμενα στην τηλεόραση ξεχνώντας τα δικά τους προβλήματα . Ταύτιζαν έτσι , τη χαρά και τη λύπη τους με το πόσο καλά τα πήγαινε ο τηλεοπτικός ήρωας , είχαν μοιραστεί κιόλας σε ομάδες οπαδών του ή αντιπάλων του.
Σας θυμίζει τίποτα;

Τότε , η ταινία χαρακτηρίστηκε σαν Επιστημονική Φαντασία και μάλιστα υπερβολική....Σήμερα , μοιάζει ξεπερασμένη από την πραγματικότητά μας.

Ήταν περίπου ότι είναι σήμερα το reality Survivor ή το αντίστοιχο Big Brother που με χωρίς όρια θράσος φέρει ως τίτλο τον τίτλο του κλασικού βιβλίου του Όργουελ. Και δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες γνώσεις ψυχολογίας , για να καταλάβει πως όταν ένας τίτλος παραδοσιακά ταυτισμένος με έναν εφιάλτη –όπως αυτόν που περιγράφει το 1984 του Όργουελ –ξαφνικά γίνεται το όνομα ενός καλοσχεδιασμένου και προβεβλημένου τηλεοπτικού show , τότε αυτομάτως απαλλάσσεται από όλους τους αρνητικούς του συνειρμούς.

Όχι όμως και από την ουσία , η οποία πλέον περνάει υποδόρια στο υποσυνείδητο του κοινού λουστραρισμένη και αποδεκτή διευρύνοντας έτσι τα όρια ανοχής και ηθικής κατά το δοκούν.

Όπως είναι σε όλους μας γνωστό , πολύ συζήτηση έγινε στην Ελλάδα για το μέλλον των τεχνολογιών ασφαλείας που εφαρμόσθηκαν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ένα πλέγμα από εκατοντάδες κάμερες εξαιρετικά σύγχρονης τεχνολογίας , σε πάμπολλα σημεία των Αθηνών , και ένα κέντρο παρακολούθησης και συντονισμού όλων αυτών που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από σκηνικά που έχουμε δει σε ταινίες. Πριν από μήνες , σάλος ξεσηκώθηκε όταν «πειραματικά» τοποθετήθηκε κάμερα και ένα βαγόνι του Μετρό.

Προφανώς για μετρηθούν οι αντιδράσεις επιβατών και υπαλλήλων.

Ας δούμε τώρα πως όλα αυτά , συνδυάζονται , σε ένα επίπεδο που ίσως μας διαφεύγει.

Είναι όλα , απόλυτα συναρτημένα , μιας που κάμερες , πιστωτικές μας κάρτες και κινητά τηλέφωνα, αποτελούν ψηφιακά εργαλεία πύκνωσης προσωπικών δεδομένων με συνέπεια , σχεδόν κάθε μας ενέργεια να καταγράφεται και είναι αποδεικτική της πρώτα από όλα Καταναλωτικής μας Συμπεριφοράς. (Έχουμε άραγε πια άλλη συμπεριφορά;)

Είμαστε διαρκώς αντικείμενα παρακολούθησης με ποικίλα προσχήματα. Το επιχείρημα πολλών έντιμων πολιτών του κόσμου «δεν έχω τίποτα να κρύψω άρα δε με ενοχλούν οι κάμερες» αποτυπώνει ασφαλώς την αξιοπρέπεια εκείνου που πράγματι , θεωρεί πως δεν έχει τίποτα να κρύψει αυτή τη στιγμή.

Όμως κανείς δεν ξέρει πως θα είναι τα πράγματα αύριο και ποιοι θα είναι Κυβερνήτες.

Γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους , πολλούς και μάλιστα πολλοί εξ αυτών σε συζητήσεις εκφράζουν έντονη τη αντίθεσή τους στην Παγκοσμιοποίηση και στους τοπικούς πολέμους που προκαλεί η πολιτική των Η.Π.Α. Και εδώ , είναι που κατά την άποψή μου , όλοι αυτοί οι άνθρωποι , αντιφάσκουν αφελώς και με καλή πίστη. Γιατί;

Γιατί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε , πως η χωρίς φραγμό κλιμακούμενη συρρίκνωση των εννοιών «Προσωπική ζωή» «Προσωπικά Δεδομένα» θέτει σε κίνδυνο τα πάντα.

Είναι σαν το πρόβλημα της λογοκρισίας. Κάνει κάποιος ένα νόμο σήμερα και απαγορεύει ό,τι χυδαίο και ρυπαρό. Και ας υποθέσουμε ότι ο νομοθέτης , είναι δίκαιος , καλλιεργημένος και άψογος.

Αύριο όμως , ο Νόμος μπορεί να περάσει στα χέρια κάποιων άλλων , με άλλες προθέσεις και να μπλοκάρουν απλά οτιδήποτε δεν τους αρέσει. Αισθητικά , ιδεολογικά κοκ.

Για αυτό ακριβώς , είμαστε καθέτως αντίθετοι σε κάθε μορφή λογοκρισίας.

Προσωπικά , αυτή τη στιγμή , λεω όπως και οι αξιοπρεπείς και έντιμοι φίλοι μου , πως δεν έχω τίποτα να κρύψω. Αν και δεν είμαι τόσο σίγουρος πια .... Παντού , διακηρύττω τη θέση μου πως οι ΗΠΑ είναι ο απόλυτος τρομοκράτης και ως εκ τούτου δεν δέχομαι τον όρο για ομάδες πολιτών που εξασκούν ιδεολογική βία.

Δεν υποστηρίζω την ένοπλη βία των πολιτών , γιατί την θεωρώ πρώτα από όλα ατελέσφορη , αλλά όταν έχω μια θεσμοθετημένη υπερδύναμη να ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΣΕΛΓΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ στον πλανήτη , ε , μου φαίνεται κωμικό να ονομάσω 5, 10 ή και 100 ανθρώπους ως τρομοκράτες. Ψυχωτικούς ναι. Επικίνδυνους, ναι. Και είναι. Τρομοκράτες όχι. Εμπίπτω στα περί στήριξης τρομοκρατών έτσι ; Φοβάμαι πως ναι.
Άλλωστε , μη ξεχνάμε πως το «ήθος» της εποχής επιβάλλει το ...όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Προσέξτε! Επιστρέφω για μια στιγμή πίσω στο Μετρό. Όχι των Αθηνών αναγκαία. Σας μοιάζει επιστημονική φαντασία να είμαι στο βαγόνι για παράδειγμα και να συζητώ τις απόψεις μου με ένα φιλικό μου πρόσωπο για την τρομοκρατία για παράδειγμα....και μετά από ένα διάστημα να κληθώ από κάποια υπηρεσία για να εξηγήσω τις απόψεις μου;...
Ε! Δεν είναι επιστημονική φαντασία. Και η μετατροπή μας σε απόλυτους Θεατές της ίδιας μας της ζωής , μας κάνει χωρίς να το καταλαβαίνουμε άπραγους και αναίσθητους στο τι συμβαίνει γύρω μας , μας κάνει μεταλλαγμένους με ένα τρόπο πολύ-πολύ αργό που δεν προλαβαίνει να γίνει συνειδητός. Σαν ενδοφλέβια ένεση...

Πάω στο Super Market. Πληρώνω με την πιστωτική μου κάρτα. Και ξαφνικά αρχίζω να έχω ενοχλήσεις από εταιρίες και πιστωτικά ιδρύματα που θέλουν είτε να μου πουλήσουν τα προϊόντα τους γιατί είμαι λεει φίλος της...εταιρίας τους , είτε γιατί γνωρίζουν πως το αυτοκίνητο που μου αρέσει είναι το α ή το β...Και πως το γνωρίζουν; Το ξέρετε.

Μελετώντας τις καταναλωτικές μου συνήθειες , από τα στοιχεία της πιστωτικής μου κάρτας. Προσωπικά , όποτε βλέπω κάμερα στο δρόμο , απλά σηκώνω το χέρι μου και δείχνω το δάχτυλό μου τεντωμένο βγάζοντας τη γλώσσα μου ταυτόχρονα. Γιατί απλά , θεωρώ απαράδεκτο το να κάθεται κάποιος πίσω από μια οθόνη και να με κοιτά , είτε απλά περπατώ , είτε είμαι αγκαλιά με τη σύντροφό μου και φιλιόμαστε είτε οτιδήποτε.

Το ζήτημα όμως δεν είναι οι κάμερες ή οι κάρτες κλπ. Το ζήτημα είναι όλα μαζί.

Πια , παρακολουθούμε την ίδια τη ζωή μας σαν κινηματογραφική ταινία –και δεν μπορώ να μη θυμηθώ το πολύ καλό Truman Show του 1998- μετέχουμε στην ταινία που παρακολουθούμε και δεχόμαστε αγόγγυστα τις οδηγίες του σκηνοθέτη , της διεθνοποιημένης εξουσίας δηλαδή.

Ο λεγόμενος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και η ...διάθεση της Αμερικής να βοηθήσει τον κόσμο να βρει τη...Δημοκρατία , το απίστευτο παιχνίδι που έχει στηθεί , οι ζαλισμένοι πολίτες που αδυνατούν να αντιδράσουν , οι μειοψηφίες που αντιδρούν και που βαφτίζονται αυτομάτως ως περιθωριακές και γραφικές , δείχνουν πως τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε.

Ο Μεγάλος Αδελφός , είναι εδώ. Πιο εφιαλτικός από αυτόν του Όργουελ εξοπλισμένος με τεχνολογία της οποίας τις δυνατότητες δεν γνωρίζουμε. Αλλά η μεγάλη νάρκη , η απέραντη παγίδα στην οποία έπεσαν οι μάζες είναι το γυαλί. Η τηλεόραση.

Από εκεί ξεκίνησαν όλα και από εκεί συνεχίζονται τα πάντα.
Είναι , το πιο ισχυρό Μέσο , αυτό που μας εξοικειώνει με κάθε είδους πραγματικότητα.
Από την πιο απτή μέχρι την πιο τεχνητή. Αυτό , το πανίσχυρο μέσο , έχτισε την απάθεια στη βία , μας έκανε θεατές του θανάτου και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κάπου μεταξύ μπριζόλας και αναψυκτικού , ανάμεσα σε δυο γουλιές και μια μπουκιά , θα δούμε τον δεμένο πισθάγκωνα σερνάμενο στο πάτωμα κρατούμενο του Γκουαντάναμο , τον αποκεφαλισμό ενός ομήρου στο Ιράκ , τα παιδιά με τα τυφέκια στην Παλαιστίνη μπερδεμένα και ανακατωμένα με το τελευταίο κλιπ της Δέσποινας Βανδή ,μια συνέντευξη του Ρουβά , τις ιπποδρομίες στο Kent κλπ.

Και όλα χάνουν το μέτρο και την αξία τους.

Έτσι , ακυρώνουν συστηματικά τις συναισθηματικές και λογικές μας αντιδράσεις.

Με τον αχταρμά των εντυπώσεων που δυναμιτίζει κάθε λογική και κριτική διεργασία.

Και ο κουρασμένος ανθρωπάκος , που από το πρωί τρέχει για να επιβιώσει , να πληρώσει τις δόσεις του από το καταναλωτικό δάνειο που του πρόσφερε τις τόσο πολυπόθητες διακοπές του , πέφτει μισολιπόθυμος στον καναπέ κάθε βράδυ και δέχεται την ομοβροντία των εικόνων. Των εικόνων στις οποίες και ο ίδιος συμμετέχει.

Γιατί αύριο , ο θάνατος του μπορεί να γίνει θέαμα από μια κάμερα που ήταν στημένη στο δρόμο πιο πέρα. Όλα εικόνα. Εικόνα και η ίδια η ζωή. Και εν τέλει , αντί να ζούμε τη ζωή , «ζούμε» την εικόνα της. Ένα από τα τρελά μου όνειρα, μια φαντασίωσή μου , είναι μια ομάδα που θα την πουν τρομοκρατική , με εκπληκτικές γνώσεις και δυνατότητας τεχνολογίας που θα μπορούσε να κατεβάσει τους διακόπτες της τηλεόρασης. Ξαφνικά , να σβήσουν οι τρισεκατομμύρια οθόνες του πλανήτη.

Φίλος μου , ψυχίατρος και μάλιστα διακεκριμένος μου είπε πως αν συνέβαινε αυτό , θα είχαμε πρώτα ένα κύμα αδιανόητων καυγάδων μεταξύ των ανθρώπων , μετά ένα κύμα μαζικών αυτοκτονιών και τέλος ένα μεγάλο κύμα έξαρσης των καταθλιπτικών φαινόμένων ακόμα και με οργανικά συμπτώματα. Δηλαδή; του είπα... Δηλαδή, μου απάντησε, τα ίδια περίπου συμπτώματα που έχουν οι τοξικομανείς σε συνθήκες στέρησης. Και μετά; Του ξαναείπα... Και μετά , μου απάντησε υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότητα , ίσως βεβαιότητα ,πως θα είχαμε ένα πρωτοφανές μαζικό ξέσπασμα κατά των Κυβερνήσεων με σύνθημα την επιστροφή στην ανθρώπινη ζωή , μια επιστροφή σε ανθρώπινους δεσμούς , αναθέρμανση του πολιτισμού κλπ. Ο Μεγάλος Αδελφός είναι εδώ.

Εμείς απουσιάζουμε.
Είμαστε καρφωμένοι στις οθόνες μας και παρακολουθούμε το τέλος μας.

Τα Χρυσά Αυγά έγιναν ομελέτα.

Να και μια –σε πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον- καλή είδηση. Η «οργάνωση» Χρυσή Αυγή, γνωστή σε όλους μας για την...φιλανθρωπική της δράση το κλείνει το μαγαζάκι ή με άλλα λόγια αναστέλλει κάθε πολιτική δραστηριότητα. Βέβαια, αυτή η αναστολή της.... «πολιτικής» δραστηριότητας, δεν εξασφαλίζει πουθενά τη μη πρακτική εφαρμογή της γνωστής τους επιχειρηματολογίας που ξεκινά από το θεώρημα της γροθιάς περνάει από το αξίωμα της κλωτσιάς και ενίοτε κορυφώνεται με το ιδεολόγημα του μαχαιριού. Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν λένε μεταξύ άλλων πως η έλλειψη δημοκρατίας του τόπου τους αναγκάζει να το κλείσουν. Εγώ ξέρω, πως αν είχαν πελατεία από την κοινωνία ούτε που θα τους περνούσε από το μυαλό το λουκέτο. Το ζήτημα τώρα είναι...όλα αυτά τα «παλικάρια» που θα στεγασθούν για να μπορούν να «εκφρασθούν» ; Μπορείτε ασφαλώς να βρείτε τον διαδικτυακό δεσμό τους και να διαβάσετε τη σχετική ανακοίνωση. Εγώ, εδώ, δεν θα τη «φιλοξενήσω» ούτε ως link.

Πολύχρωμες Κυκλάδες;

Διάβασα , πως το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο πήρε μια «τολμηρή» απόφαση. Καταργούμε την διχρωμία «λευκού-μπλε» στις Κυκλάδες και στο εξής επιτρέπουμε την πολυχρωμία. Η αλήθεια, είναι πως ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουμε, πως ο κανόνας «λευκό-μπλε» επιβλήθηκε πριν από 60 χρόνια περίπου , καταργώντας έτσι την παραδοσιακή κυκλαδίτικη πολυχρωμία. Ωστόσο, η κατάργηση της πολυχρωμίας αυτής και η απόλυτη κυριαρχία του λευκού με το μπλε αφομοιώθηκε με αστραπιαία ταχύτητα και πολύ γρήγορα έγινε στερεότυπο.

Όπως, άλλωστε, δηλώνει ο αρχιτέκτονας Γιώργος Τζιρτζιλάκης, το λευκό του ασβέστη, ποιητικό εφεύρημα της εποχής του Λε Κορμπιζιέ, το οποίο κατάργησε την αρχική πολυχρωμία των Κυκλάδων, «είναι μια μυθολογία, η οποία δημιούργησε ένα στερεότυπο κι έχει καθορίσει το τουριστικό βλέμμα στη χώρα μας. Εμφανίστηκε στον Μεσοπόλεμο μαζί με το φαινόμενο του μαζικού τουρισμού κι έχει καθορίσει ολόκληρη τη Μεσόγειο».

Ο χρωματικός συνδυασμός του λευκού και του μπλε που συναντάμε στις Κυκλάδες, επιβλήθηκε επί Μεταξά, προκειμένου να υπάρχει τάξη και ομοιομορφία. Η απόφαση αυτή, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν τα παραδοσιακά χρώματα του κίτρινου της ώχρας, του κόκκινου της γης και του λουλακί (μπλε της Αιγύπτου).

Ομολογώ ότι στέκω πολύ διστακτικός στην απόφαση αυτή και ακόμα δεν έχω καταλήξει για το αν ο δισταγμός μου είναι πραγματικά αισθητικός, ή είναι δισταγμός από τη δυσκολία μου να ξεπεράσω το στερεότυπο, αυτό που έχω συνηθίσει, αυτό που όλοι μάθαμε ότι είναι Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά, δεν ξεχνώ πριν από πολλά χρόνια, τον ενθουσιασμό μου όταν πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο και βρέθηκα αντιμέτωπος με την πολύχρωμη παραδοσιακή τάξη αυτού του νησιού…

Σίγουρα, τα Αισθητικά προβλήματα , δεν μπορούν να λυθούν με «διατάγματα», Η ιδέα επίσης της πολυχρωμίας που σαν παράδοση πάει πολύ πίσω στο χρόνο είναι γοητευτική.

Αλλά, θα πρέπει κιόλας να έχουμε κατά νου πως εκείνη η πολυχρωμία, ήταν Φυσική και τα χρώματα ήταν μόνο Φυτικά, που έδιναν τελείως άλλη αίσθηση από τα σημερινά πλαστικοποιημένα.

Αυτό που τρέμω, είναι μήπως με την «αρχή της πολυχρωμίας» μπουν σιγά σιγά και τα αλουμίνια και άλλα «αστραφτερά» υλικά και τότε σίγουρα παύουμε να μιλάμε για αισθητική αλλά για τέλειο ξεχαρβάλωμα. Δεν ξέρω.

Καλό Τριέσπερο!

Ιδού λοιπόν , η ώρα είναι 1 και 20 σχεδόν , έχω εκπομπή στις 5 και ακόμα δεν έχω ανασκουμπωθεί. Το βέβαιο είναι πως θα βάλω αρκετά κομμάτια από τον Jacque Loussier , η γοητεία που αποπνέουν οι jazz ερμηνείες του στον Bach είναι μοναδική κάθε ώρα της ημέρας , πόσο μάλλον κάπου εκεί στις πέντε , πεντέμισι, που ο ήλιος θα πυρώσει τα σύννεφα του Λευκωσιάτικου ουρανού, λίγο πριν βουτήξει στη θάλασσα. Ό, τι πρέπει θαρρώ.

Διάβαζα χτες με προσοχή και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την περιστολή των δικαιωμάτων των Ευρωπαίων Πολιτών, για την ελεύθερη παραβίαση πια της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, των τηλεφωνημάτων, της διάθεσης των προσωπικών στοιχείων σε κάθε είδους υπηρεσίες και εταιρίες. Όλα αυτά, για το καλό μας, όλα αυτά, ως απαραίτητο μέτρο για τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας». Και όλο και πιο πολύ, νιώθω τελευταίως πως επιθυμώ να κρυφτώ, ναι,
να κρυφτώ κάπου ώστε να ζω με έναν τρόπο τέτοιο που να μη με αφορούν όλα αυτά.

Αφού πια κανείς δεν αντιδρά, γιατί κανείς δεν έχει κουράγιο και ενέργεια να αντιδράσει.

Πρώτα, δημιούργησαν την κοινωνία της Αγοράς. Μετά έβαλαν όλο τον κόσμο σε αυτή τη λογική, μετά όσους δεν μπορούν τα βγάλουν πέρα με αυτή τη λογική τους εξόντωσαν τους εξοντώνουν καθημερινά με τον ασφυκτικό συνδυασμό κόστος ζωής και επίμονης αύξησης του καταναλωτικού πόθου και στη συνέχεια με τον κόσμο ήδη σα ζαλισμένο κοτόπουλο, έρχεται ο φόβος, η απειλή η μαυρίλα της τρομοκρατίας και η αγόγγυστη υποταγή σε κάθε μέτρο εναντίον αυτής της «τρομοκρατίας». Δεν θέλω να συνομωσιολογώ , αλλά όλη αυτή αλληλουχία των γεγονότων, άντε, να μην πω πως δεν είναι τυχαία, αλλά θα πρέπει να πω πως βόλεψε θαυμάσια , μα θαυμάσια, όσους καθορίζουν τις τύχες του κόσμου.

Αυτό που φοβάμαι πια και το φοβάμαι πολύ σοβαρά, είναι πως στο μέλλον, στα δέκα δεκαπέντε χρόνια από τώρα, κάποιοι θα αντιδράσουν μαζικά...μόνο που θα αντιδράσουν αναζητώντας απεγνωσμένα έναν πιο εκλεπτυσμένο Λεπέν ή Καρατζαφέρη, ένα κατ ουσίαν φασιστόμουτρο φτιασιδωμένο με το κατάλληλο image.Και βέβαια, ο επιτήδειος, θα βρεθεί. Αν δεν είναι ήδη στα σκαριά, στο ζέσταμα για να εμφανισθεί την κατάλληλη στιγμή.

Τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν τις γιορτές, να ευχηθώ λοιπόν και εγώ , Καλό Τριέσπερο.

...Βαριέμαι σήμερα.

Καθώς ερχόμουν το πρωί στο γραφείο μου σήμερα, πριν από λίγη ώρα, βρήκα ολόκληρο το τετράγωνο αποκλεισμένο με περιπολικά παρκαρισμένα κάθετα στο δρόμο, ώστε να κόβουν την πρόσβαση. Σταμάτησα για λίγο και μετά κινήθηκα λίγο πιο μπροστά μπας και καταλάβω τι συμβαίνει. Ένα μεγάλο van, λευκό, με τα αστυνομικά σήματα και το σήμα της Ειδικής Υπηρεσίας των Πυροτεχνουργών. Ρωτάω το μπάτσο στο περιπολικό: Βόμβα; Ενν ξέρουμε ακόμη, εν να ιδούμε δαμέ τι τρέχει απάντησε . Καλά του είπα και συμπλήρωσα κάνε λίγο πέρα σε παρακαλώ να περάσω, πρέπει να παω στο γραφείο μου. Με κοίταξε σα να είχα κατέβει από τον Άρη, μου είπε ότι όλοι είναι κάτω στα πεζοδρόμια , του είπα οκ, δεν πειράζει εγώ θέλω να ανέβω πάνω, μου λεει που ακριβώς είναι το γραφείο σου, του λεω μετά τη γωνία δίπλα στο κτίριο του Φιλελεύθερου , με κοιτάει ξανά αλλά τούτη τη φορά σα να με σκανάρει , λεει εντάξει πέρνα , με δική σου ευθύνη, κούνησα το κεφάλι μου και σκέφτηκα ότι πάντα δική μου είναι η ευθύνη έτσι και αλλιώς, πάτησα το γκάζι, πέρασα, πήγα στο parking μου άφησα το αυτοκίνητο, χαιρέτησα τους συναδέλφους που είχαν κατέβει στο πεζοδρόμιο κι ανέβηκα επάνω.

Ευτυχώς, ο συνάδελφος με τον οποίο είχα μια πρωινή συνάντηση ήταν κι αυτός επάνω. Ούτε που αναφερθήκαμε στο «γεγονός». Και η βόμβα ακόμα δεν έχει σκάσει. Καμιά φάρσα θα είναι, από τους μαθητές του διπλανού σχολείου. Αν δεν είναι, θα ακούσω το θόρυβο. Αν είναι πολύ δυνατή, έχω να θέσω ένα δυο ερωτήματα στον Marx.

Τον Harpo εννοώ.


Πέθανε και ο Κεχαϊδης μαθαίνω.

(βαριέμαι θανάσιμα σήμερα, όσοι ήρθατε πρώτη φορά , να πάτε πιο κάτω στη σελίδα, κάτι θα βρείτε. Οι άλλοι, επανάληψη! Μήτηρ μαθήσεως δε λένε; )

*opusdays κάτι, σαν το έργο των ημερών. Ο Δύων Ανατέλλων, γιατί έτσι είναι. Η Θάλασσα ποτέ δεν υποκύπτει, γιατί η Θάλασσα ποτέ δεν υποκύπτει.

Χορός Θανάτου.

Στις 21 του μήνα οι Φίλοι μου στην Αθήνα θα γιορτάσουν του Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Δεν θα είμαι εκεί, καταφτάνω στην Ελλάδα στις 23. Τι κρίμα, τι κρίμα...

Εν τω μεταξύ, αυτές τις μέρες αδυνατώ να ξυπνήσω τα πρωινά. Τεράστια δυσκολία, ποιός, εγώ που πάντα άνοιγα τα μάτια μου 3-4 λεπτά πριν από το ξυπνητήρι. Τώρα,χτυπάει, χτυπάει, χτυπάει και δεν το ακούω...Ακόμα κιαι μισή ώρα ολόκληρη. Αυτός είναι υποθέτω ο βυθός της κούρασης.

Στην Αθήνα διάβασα χτες, απεργίες και διαδηλώσεις, φωτιές και δακρυγόνα. Μπορεί να έχω μεγαλώσει, αλλά δεν έχω καταφέρει να ταυτισθώ με τις "δυνάμεις της τάξεως"...Δεν έχω προσπαθήσει κιόλας εδώ που τα λέμε.

Ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως κάλεσε τον...λαό σε χαφιεδισμό:

''Στην προσπάθεια μας αυτή ζητούμε την ενεργό συμπαράσταση και αρωγή των
πολιτών και των φορέων, ώστε σε συντομότατο χρονικό διάστημα αυτή η ντροπή για τη χώρα μας, να πάψει πλέον να υφίσταται''.

Πολύ ωραία. Το κάρφωμα τώρα, το λένε ''αρωγή των πολιτών'' . Χα...! και η ντροπή για τη χώρα μας , είναι οι 100 πιτσιρικάδες με τις κουκούλες...εντάξει, ό,τι πείτε....Αυτή είναι λοπόν η ντροπή της χώρας...εντάξει,σας πιστέψαμε. Πόσο...ντροπιασμένος νιώθω σήμερα. Την ίδια στιγμή, αν μου βρεις έναν νεοέλληνα που να γνωρίζει και αν γνωρίζει να ένιωσε κάποιο θυμό που η Βουλγαρία, ναι η Βουλγαρία...αναβιώνει τα Ορφικά Μυστήρια και τα πουλάει ως τουριστικό προϊόν, τρύπα μου τη μύτη.

Δεν είναι πια ''επίκαιρος'' , πέρασαν κάποιες μέρες ήδη, αλλά εγώ σήμερα θα βάλω εδώ κάποια αποσπάσματα. Μιλάω για τον συγκλονιστικό λόγο του Harold Pinter λόγο που έγραψε με αφορμή την απονομή στο πρόσωπό του του βραβείου Νόμπελ για τη Λογοτεχνία, φέτος. Πολύ κρίμα, πάρα πολύ κρίμα που ο μεγάλος συγγραφέας και σπουδαίος Άνδρας δεν μπόρεσε να παει στη Στοκχόλμη...Δυστυχώς, ο Pinter είναι πια στα τελευταία του και πολύ κουρασμένος από την πολυετή μάχη που έχει δώσει και δίνει ακόμα με τον καρκίνο.

Και ακόμα πιο δυστυχώς, κατά πως έμαθα, τον λόγο του αγνόησε επιδεικτικά ακόμα και το BBC που κάποτε έδιδε θαυμάσια μαθήματα Ανυπακοής στα ΄κελεύσματα της εξουσίας.

Το περιεχόμενο της ομιλίας «Τέχνη, αλήθεια και πολιτική» που αναγκαστικά μεταδόθηκε απόντος του βαρύτατα ασθενούς δραματουργού είναι όχι μόνο ένα ήδη ιστορικό ντοκουμέντο (πρώτη φορά στην ιστορία του Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο αποδέκτης χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα και κάνει τέτοιες επισημάνσεις), αλλά ένα πολιτικό μανιφέστο και πάνω από όλα ένα δριμύτατο, εξοργισμένο και τεκμηριωμένο «κατηγορώ» για την πολιτική των ΗΠΑ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και για τη στάση που κρατά το «κλαψιάρικο αρνάκι τους» η Μεγάλη Βρετανία.Αναφέρθηκε φυσικά στην εισβολή στο Ιράκ, φρόντισε όμως να κάνει και ολόκληρη την ιστορική αναδρομή του σκοτεινού ρόλου που έπαιξαν οι ΗΠΑ στην επιβολή δικτατοριών ανά τον κόσμο -και ναι, αναφέρθηκε και στην Ελλάδα.Εκτοτε τα πράγματα επιδεινώθηκαν. Αν τότε οι ΗΠΑ δρούσαν παρασκηνιακά, σήμερα «με εξαιρετική θρασύτητα ανοίγουν όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι. Η δηλωμένη επισήμως πολιτική τους ορίζεται τώρα πλέον ως "κυριαρχία σε όλο το φάσμα"».

Να δικαστεί ο Μπλερ.

Ως προς τον Μπους και την τιμωρία του, σήκωσε τα χέρια ψηλά εναποθέτοντας τις ελπίδες του στους λίγους ακόμα Αμερικανούς πολίτες που τολμούν και αντιστέκονται.

Ως προς τον Τόνι Μπλερ όμως, ο Βρετανός συγγραφέας ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε την προσαγωγή του στο Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου.Και μπορεί η τέχνη να χρησιμοποιήθηκε στο λόγο του μόνον ως πεδίο διερεύνησης της αλήθειας από το ψέμα, μέσα όμως από την ομιλία του, η τέχνη ξαναβρήκε την πραγματική και ουσιαστική της υπόσταση: η τέχνη αφυπνίζει και ο Πίντερ κατ' εξοχήν φορέας ενός κοφτερού πολιτικού θεάτρου το γνωρίζει καλά.Πώς αλήθεια να αισθάνθηκαν τα μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας των Νόμπελ αλλά και οι φετινοί νομπελίστες στην κατάμεστη αίθουσα στη Στοκχόλμη, ακούγοντας και βλέποντας σε σειρά από βιντεο-οθόνες, πολλαπλασιασμένο το είδωλο του Πίντερ, ενός Πίντερ καταβεβλημένου μεν από τα σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά παρόντα όσο ποτέ, να εξακοντίζει εναντίον των ΗΠΑ φράσεις όπως «κατά συρροήν δολοφόνοι», «εγκληματίες πολέμου», «αδίστακτοι, ανήθικοι καταπιεστές».

Ισως κι αυτό να είναι το κύκνειο άσμα ενός ανθρώπου που είτε με το θέατρό του, είτε με την ενεργό πολιτική δράση του πάντα έλεγε ανοιχτά και θαρραλέα την άποψή του. Η εικόνα του στις βιντεο-οθόνες της αίθουσας, απρόσβλητη ούτως ή άλλως από το μένος των ηγετών που χθες ουσιαστικά ξεμπρόστιασε, μοιάζει με την κατακλείδα στην ομιλία του: «Οταν κοιτάμε σε έναν καθρέφτη νομίζουμε ότι το είδωλο που μας αντικρίζει είναι ακριβές. Αλλά αν υποχωρήσουμε ένα χιλιοστό, το είδωλο αλλάζει. Ουσιαστικά κοιτάμε σε μια ατελείωτη διαδοχή αντανακλάσεων. Αλλά καμιά φορά ο συγγραφέας πρέπει να σπάσει τον καθρέφτη. Γιατί η αλήθεια μας κοιτά από την άλλη πλευρά του καθρέφτη».

Ο Πίντερ χθες έσπασε για άλλη μια φορά τον καθρέφτη και ζήτησε από όλους εμάς τους πολίτες να «δώσουμε τον ορισμό της πραγματικής αλήθειας της ζωής μας και των κοινωνιών μας. Αυτό είναι τελικά υποχρεωτικό. Εάν ένας τέτοιος ορισμός ενσωματωθεί στο πολιτικό όραμα του κόσμου έχουμε την ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την αξιοπρέπειά μας».

Τον λόγο του και την ουσία διάνθισαν και δύο ποιήματα: το δικό του με τίτλο «Θάνατος», και αυτό του επίσης νομπελίστα και αγωνιστή Πάμπλο Νερούδα με τίτλο «Σας εξηγώ μερικά πράγματα» (από τη συλλογή «Tercera Residencia» ένα αντίστοιχο «κατηγορώ» στο φρανκικό καθεστώς).

Από τον ρέοντα και αφυπνιστικό λόγο του Πίντερ αναγκαστικά μόνο αποσπάσματα παραθέτουμε. Τα χαρακτηριστικότερα:**

«Το 1958 έγραψα: "Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Κάτι δεν είναι απαραίτητα, ή αλήθεια ή ψέμα. Μπορεί να είναι και τα δύο". Πιστεύω ότι οι λογικές αυτές διαπιστώσεις ισχύουν ακόμη και τίθενται σε εφαρμογή όταν εξερευνούμε την πραγματικότητα μέσα από την τέχνη. Ως συγγραφέας, επομένως, τις υποστηρίζω, ως πολίτης όμως δεν μπορώ. Πρέπει να ρωτήσω: Ποια είναι η αλήθεια; Ποιο το ψέμα;».**«Αν στο πολιτικό θέατρο η αντικειμενικότητα είναι βασική και η αναζήτηση της αλήθειας εθιστική, γι' αυτό συναρπαστική, στον πολιτικό λόγο, όπως όλοι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, αντί της αλήθειας, στόχος είναι η διατήρηση της εξουσίας. Για να επιτευχθεί αυτό, οι άνθρωποι πρέπει να αγνοούν την αλήθεια».**«Μας περιβάλλει ένα απέραντο υφαντό από ψέματα, πάνω στο οποίο τρεφόμαστε και ζούμε. Οπως κάθε ένας από εσάς γνωρίζει, η δικαιολογία της επέμβασης στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατέχει επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία μπορούν να πυροδοτηθούν σε 45 λεπτά προκαλώντας τον όλεθρο. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν. Μας είπαν ότι το Ιράκ συνεργάζεται με την Αλ Κάιντα και είναι συνυπεύθυνο για την κτηνωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν. Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την ασφάλεια του κόσμου. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν. Η αλήθεια είναι κάτι τελείως διαφορετικό και έχει να κάνει με το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στον κόσμο και πώς επιλέγουν να τον εφαρμόσουν».Η τραγωδία της Νικαράγουας**Η ομιλία του περιλάμβανε και ένα περιστατικό στο οποίο ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς. Αφορούσε την τραγωδία της Νικαράγουας.

Συνέβη προς το τέλος της δεκαετίας του '80, όταν ο Χάρολντ Πίντερ συμμετείχε ως μέλος αντιπροσωπείας υπέρ της Νικαράγουας σε μία συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στην αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο.

Εξέχον μέλος της αντιπροσωπείας ήταν ο ιερέας Τζον Μέτκαλφ. Επικεφαλής του αμερικανικού διπλωματικού σώματος ήταν ο Ρέιμοντ Σέιτζ (τότε νούμερο δύο στην πρεσβεία και αργότερα πρέσβης ο ίδιος στο Λονδίνο).Ο ιερέας ως επικεφαλής ιεραποστολής στη βόρειο Νικαράγουα μίλησε για τα επιτεύγματά τους -την Εκκλησία, το ιατρικό και το πολιτιστικό κέντρο που έχτισαν, επιτεύγματα που «εν μια νυκτί ισοπέδωσαν οι Κόντρας, βιάζοντας τις νοσοκόμες, τις δασκάλες, σκοτώνοντας τους γιατρούς», και απηύθηνε έκκληση στην αμερικανική κυβέρνηση «να αποσύρει την υποστήριξή της στους φορείς μιας τέτοιας ακραίας τρομοκρατικής δραστηριότητας».Τι απάντησε ο Ρέιμοντ Σέιτζ: "Αγαπητέ μου, αφήστε με να σας πω κάτι. Στους πολέμους πάντα υποφέρουν οι αθώοι". Κάποιος από την αποστολή κατάφερε να ψελλίσει: "Εάν το Κογκρέσο δώσει στους Κόντρας και άλλα λεφτά, και άλλες τέτοιες κτηνωδίες θα γίνουν. Δεν είναι, επομένως, η κυβέρνησή σας ένοχη"; Και ο Σέιτζ είπε: «Δεν συμφωνώ ότι τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς σας».«Κλινική χειραγώγηση»Εγκλήματα σαν κι αυτά ο Πίντερ θεωρεί ότι όχι μόνο δεν έχουν καταγραφεί στην επίσημη παγκόσμια ιστορία, αλλά ούτε στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Λέει:**«Τα εγκλήματα των ΗΠΑ την περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στη Σοβιετική Ενωση και την Ανατολική Ευρώπη, καταγράφηκαν επιφανειακά και δεν αναγνωρίστηκαν ούτε στο ελάχιστο ως εγκλήματα. Κι όμως. Ενορχηστρώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Και ήταν σαν να μη συνέβησαν ποτέ. Οι ΗΠΑ, υποστήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις "έθρεψαν" κάθε ένα δικτάτορα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναφέρομαι στις χώρες Ινδονησία, Ελλάδα, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Αϊτή, Τουρκία, Φιλιππίνες, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά, στη Χιλή. Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε συγχώρεση για τις ΗΠΑ μετά τον τρόμο που επέβαλαν στη Χιλή το 1973».* «Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι σημειώθηκαν σ' αυτές τις χώρες. Συνέβησαν στ' αλήθεια; Και πρέπει σε όλες τις περιπτώσεις να τους αποδώσουμε στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική; Η απάντηση είναι ναι. Αλλά πώς θα μπορούσατε να το γνωρίζετε! Δεν έγινε ποτέ. Τίποτε δεν συνέβη. Ακόμη και τότε δεν συνέβαινε. Δεν είχε καμία σημασία. Τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα. Αλλά ουσιαστικά ελάχιστοι άνθρωποι μίλησαν γι' αυτά. Κι αυτό οφείλεται στην Αμερική. Εξάσκησε μια κλινική χειραγώγηση παγκόσμιας εξουσίας, ενώ την ίδια στιγμή υποδυόταν τη δύναμη του παγκόσμιου καλού. Είναι μια λαμπρή, ευφυής, με υψηλό ποσοστό επιτυχίας, πράξη ύπνωσης».Ευφυές τέχνασμα**«Επιτυγχάνεται με ένα εξίσου ευφυές τέχνασμα. Τη γλώσσα. Η γλώσσα χρησιμοποιείται για να κρατά τη σκέψη σε απόσταση. Οι λέξεις "ο αμερικανικός λαός" (έκφραση που έχουν χρησιμοποιήσει όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι σε φράσεις όπως "λέω στον αμερικανικό λαό ότι είναι ώρα να προσευχηθούμε και να υπερισπιστούμε τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού"...) παρέχουν έναν βολικό καθησυχασμό. Δεν χρειάζεται να σκέφτεται κανείς. Απλώς να βυθίζεται στον καναπέ του. Ο καναπές μπορεί να συνθλίβει την εξυπνάδα ή την κριτική σκέψη, αλλά είναι και εξαιρετικά άνετος. Αυτό δεν ισχύει βεβαίως για τα 40 εκατομμύρια Αμερικανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ούτε για τα δύο εκατομμύρια αντρών και γυναικών που κρατούνται στα αχανή γκουλάγκ των αμερικανικών φυλακών».**«Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται όπως παλιά για διαμάχες χαμηλής έντασης. Ανοίγουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι, χωρίς να φοβούνται ή να έχουν τη διάθεση να κάνουν παραχωρήσεις. Δεν τους καίγεται καρφί για τον ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο, την κριτική των διαφωνούντων, την οποία αντιμετωπίζουν ως ασήμαντη. Εχουν δεμένο στο λουρί τους το κλαψιάρικο μικρό αρνάκι τους, την αξιολύπητη και νωθρή Μεγάλη Βρετανία».«Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσουν προκειμένου να κερδίσουν επάξια τον χαρακτηρισμό τού κατά συρροήν δολοφόνου και του εγκληματία πολέμου; Δεν είναι, επομένως, δίκαιο ο Μπους και ο Μπλερ να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου; Αλλά ο Μπους υπήρξε έξυπνος. Δεν το αναγνώρισε. Ο Μπλερ όμως το αναγνώρισε και ως εκ τούτου μπορεί να προσαχθεί. Μπορούμε να δώσουμε στο Δικαστήριο τη διεύθυνσή του, αν ενδιαφέρεται. Είναι το νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ στο Λονδίνο».Ο Πίντερ συνεχίζει το «κατηγορώ» του αναφερόμενος στους εκατό χιλιάδες Ιρακινούς που σκοτώθηκαν από αμερικανικές βόμβες και πυραύλους πριν ακόμη αρχίσει η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ. Νεκροί που για τους Αμερικανούς δεν υπάρχουν. Χαρακτηριστικό το κυνικό σχόλιο του Αμερικανού στρατηγού Τόμι Φρανκς «δεν μετράμε πτώματα». Υπάρχουν όμως και Αμερικανοί νεκροί.«Οι 2.000 Αμερικανοί που σκοτώθηκαν είναι μια ντροπή. Μεταφέρονται στους τάφους τους νύχτα. Οι κηδείες γίνονται σιωπηρά. Οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν στα κρεβάτια τους σε ένα διαφορετικό είδος τάφου». «Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια ληστρική πράξη, ενός αιματηρού τρομοκρατικού καθεστώτος που περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ηταν μία αυθαίρετη στρατιωτική επιχείρηση βασισμένη σε μια ατελείωτη σειρά ψεμάτων και χυδαίας χειραγώγησης των ΜΜΕ και κατ' επέκταση του κόσμου. Φέραμε τα βασανιστήρια, τις έξυπνες βόμβες, τις αμέτρητες τυφλές δολοφονίες, την εξαθλίωση και τον θάνατο στον Ιρακινό λαό και είπαμε πως φέραμε "ελευθερία και δημοκρατία στη Μέση Ανατολή".

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία χαραμάδα ελπίδας για τον Πίντερ; Υπάρχει και κρύβεται στη φράση του επιλόγου του «αρκετές χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια πολιτών στις ΗΠΑ έχουν εκφράσει ανοιχτά τον αποτροπιασμό, την ντροπή και την οργή για την πολιτική της κυβέρνησής τους. Αλλά μέχρι στιγμής δεν εκπροσωπούν μια υπολογίσιμη δύναμη. Ομως, το καθημερινό άγχος, η ανασφάλεια και ο φόβος, στις ΗΠΑ, είναι μάλλον απίθανο να ελαττωθεί».

Και φυσικά η ελπίδα του Πίντερ εξαρτάται και από την ανταπόκριση του κόσμου στην έκκλησή του να ξαναβρεί η Ανθρωπότητα την αξιοπρέπειά της.

------------------------------------------------------

Καλημέρα σας Λοιπόν...Ο κόσμος συνεχίζει παγερά αδιάφορος για τη συμφορά που του συμβαίνει. Υπνωτισμένος, πένητας, με φουσκωμένο πορτοφόλι από το καινούργιο καταναλωτικό δάνειο θα ξοδέψει αλόγιστα την χριστουγεννιάτικη απάτη και μετά θα αρχίσει να ασφυκτιά από τα νέα χρέη. Θα ασφυκτιά τόσο πολύ, ώστε η μόνη του διασκέδαση, θα είναι αυτό που κάνει ήδη με συνέπεια κάθε μέρα εδώ και χρόνια: Να παρακολουθεί καθημερινά τον ίδιο του το θάνατο στην τηλεόραση.

Με τη μορφή ''ειδήσεων'', με τη μορφή συστηματικού εξευτελισμού από διάφορα show, με τη μορφή ποικίλων ''αστέρων'' που ξερνάνε στη μούρη του βλακείες.

Και ο άνθρωπος, ο άνθρωπάκος, παίρνει με λαχτάρα αυτόν τον εμμετό και τον αλείφει παντού στο πρόσωπο για να αποκτήσει το άρωμα της γκλαμουριάς.

Όπως και να το κάνουμε, ο εμμετός του life style και των ''γκουρού'' του, είναι πιο αρωματικός από τη μυρουδιά της καμμένης σάρκας στο Ιράκ , από τη μυρουδιά των εκατομμυρίων που πεθαίνουν από πείνα, από τη μυρουδιά της βιασμένης ατμόσφαιρας της Γαίας.

Καλημέρα σας

Στις 15 Νοεμβρίου του 2003 είχα την τιμή να παρουσιάσω το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Ασωνίτη Λάλον Ύδωρ (εκδ.Πατάκη) στο Φιλοσοφικό Αθήναιον Εκατηβόλος. Αριστερά, ο Αλέξανδρος Ασωνίτης, δεξιά εγώ. Στον Εκατηβόλο συχνά πυκνά γίνονται πολύ καλές εκδηλώσεις για τις οποίες οι σελίδες μου θα ενημερώνουν τους περαστικούς.

Και για να μην μένω στα λόγια, την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου, ώρα 20.00 φιλοξενεί ομιλία του Βασίλη Γούσιου με θέμα «Το εξωμύθιον περί Βυζαντινής Θεσσαλονίκης» ενώ την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου, ώρα 20.00, θα γίνει ο πατροπαράδοτος Ελληνικός εορτασμός του Χειμερινού Ηλιοστασίου.

http://ekatevolos.ysee.gr/

Αξιοθέα

Κύλαγε η άμμος, κύλαγε και το ποτάμι
έκλεινε έγερνε θα έλεγε κανείς, μέσα
στην έρημο.

Όταν πια και η τελευταία λαμπερή σταγόνα στέγνωσε ,
σα δάκρυ που σκούπισε η γη
από τον οφθαλμό της,
ξεπέζεψαν
από τ’ άλογα και τις καμήλες,
έστησαν αντίσκηνα άναψαν φωτιές και
έφτιαξαν τσάι να ξεδιψάσουν.

Μαύρη ήταν η νύχτα κι έπρεπε να
ξεκουραστούν.

Αύριο , είχαν να φέρουν
Άστρα και Φεγγάρι.


«Αξιοθέα» είναι ένα πολύ παλιό μεγάλο αρχοντικό στην παλιά Λευκωσία.Είναι κυριολεκτικά πάνω στην πράσινη γραμμή, δυο βήματα από τη νεκρή ζώνη και το φυλάκιο. Ανήκει στο Πανεπιστήμιο και η εσωτερική μεγάλη αυλή έχει διαμορφωθεί σε ένα μικρό ανοιχτό Θέατρο.Εκεί, κάθε καλοκαίρι το Πανεπιστήμιο κάνει πολλές μουσικές και Φιλολογικές εκδηλώσεις. Η ατμόσφαιρα στην Αξιοθέα , είναι μαγική, σχεδόν…στοιχειωμένη.

Στα τέλη του 70...

Το ποτήρι αυτό είναι το "απόλυτο" για όποιον θέλει να σεβασθεί το άρωμα και τη θέρμη που σκορπάει ένα Jack ή ένα καλό malt.
Τώρα πια πάντως πίνω μόνο κρασί.



Κάτι διάβαζα λίγο πριν και κυριολεκτικά ξεσηκώθηκε η μνήμη μου.
Λόφος του Στρέφη, κέντρο Αθήνας κάπου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70.
Ο Λόφος του Στρέφη ε; Λίγο πιο κάτω στη συμβολή με τη Βουλγαροκτόνου ο Βρούτος και απέναντι το Decadence..υπάρχει ακόμα άραγε;

Ο Βρούτος ήταν η...τραπεζαρία για το δείπνο μου κάθε βράδυ μια εποχή. Από τότε που άνοιξε κάπου στα τέλη του 70, της δεκαετίας.
Ο Σπύρος ο Βέργος στο μπαρ στις αρχές, δεν μπορούσε να κρατηθεί κέρναγε τους πάντες...όλα on the house, τόσο που κόντεψε να πέσει έξω το μαγαζί. Μετά ήρθε ο Γιάννης ο Διρμιτζάκις (ή κάπως έτσι) και έβαλε μια τάξη αλλά και σοφρίτο στο μενου, για το οποίο ήταν πολύ περήφανος.
Η Αθήνα ήταν ακόμα σχετικά άγουρη, το life style δεν είχε κάνει ακόμα τη χυδαία επέλασή του.Ο Βρούτος άνοιξε με πρωτοβουλια του Νίκου του Κούνδουρου και κάποιων φίλων του κυρίως για να υπάρχει ένας φιλόξενος χώρος αργά τη νύχτα για τους ηθοποιούς και τους φίλους του θεάτρου, αργά, μετά τις παραστάσεις.
Δεν υπήρχε ακόμα τίποτα το δήθεν στον αέρα,όλα ήταν απλά και κυρίως αφτιασίδωτα.
Ραντεβού σχεδόν κάθε βράδυ με το Βλάση τον Μερτικόπουλο τον γιατρό. Απέναντι, ακριβώς απέναντι από την μόνιμη θέση μου στη μπάρα που είχε σχήμα πέταλου , ο μακαρίτης ο Χρήστος Βακαλόπουλος, ο μακαρίτης ο Ρούσος ο Κούνδουρος με τον οποίο συνδεθήκαμε στενά.
Με το Βλάση, κολλάγαμε εκεί δίπλα στο στερεοφωνικό-με τις κασέτες-δεν είχαν βγει ακόμα τα cd για να ελέγχουμε το soundtrack της νύχτας, κυρίως με Beatles και προκλασική μουσική.Έλεγε ωραίες ιστορίες ο Βλάσης,τους είχε γνωρίσει από κοντά στην Κρήτη,όπου είχαν φιλοξενηθεί κάποια φεγγάρια στο σπίτι του Κούνδουρου.

Αργότερα ο Βλάσης, αγόρασε έναν σκαραβαίο, του έβαλε και ένα στερεοφωνικό πιο ακριβό από το αυτοκίνητο και κάναμε βόλτες όπου νάναι αμίλητοι, για να ακούμε μουσική...Ο σκαραβαίος βαφτίστηκε ...walkman και η βόλτα κρατούσε όσο η μουσική, καμιά φορά μέχρι το πρωι, μέχρι την Κόρινθο μέχρι το ξημέρωμα στην πλατεία στο Κολωνάκι για πρωινό...Απο εκείνη την εποχή δεν θυμάμαι τις μέρες. Μάλλον δεν θα υπήρχαν.Η ζωή κυλούσε ξέφρενα, με κύριο άξονα το ξενύχτι.Ακόμα απορώ πως άντεξα εκείνη την περίοδο.

Τα απογεύματα κατά τις 7 συναντούσα, κάθε μέρα τον Γιώργο τον Σκούρτη και τον Μήτσο τον Ευθυμιάδη στο περίφημο Αχ Βαχ στα Εξάρχεια ακριβώς κάτω από το σπουδαίο μπαρ της εποχής το Dada. Μεζέδες και κρασί, κουβέντα και διάφορες κοπέλλες από δίπλα που έψαχναν δεν ξέρω και εγώ τι-σάμπως ήξερα τι έψαχνα εγώ; Κάθε βράδυ, μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε και συνέβαιναν διάφορα ωραία. Τι να κάνουν άραγε η Μιλένα και η Νατάσα;Ποιος να ξέρει πια. Μακάρι να είναι καλά.

Παρένθεση......δεν ξεχνώ εκείνο το βαλς με τη Μιλένα, ήταν σε ένα θρυλικό αποκριάτικο πάρτι του Βρούτου, είχε ντυθεί με μια απίστευτη ολόλευκη τουαλέτα μακριά σαν αριστοκράτισα του 17ου αιώνα και εγώ με...μια κολασμένη μορφή σα να είχα αποδράσει από ταινία τρόμου με ένα εκπληκτικό κινηματογραφικό μακιγιάζ και τα μακριά μου μαλιά βαμμένα άσπρα...Χορέψαμε ένα βάλς κάποια στιγμή, που έκανε το πάρτι όλο κοντά 700 άνθρωποι να σταματήσουν και να ανοίξουν κύκλο για να μας κάνουν χώρο.Κλείνει η παρένθεση. Να πω μόνο πως η Μιλένα ήταν απο τους πιο λεβέντες ανθρώπους που γνώρισα ποτέ μου.Και κούκλα.

Που λες λοιπόν αργότερα, κατά τις 11 μαζευόμασταν στο Βρούτο να πιούμε. Τότε, έπινα Jack Daniels μετά από λίγο καιρό είχα και το δικό μου προσωπικό μπουκάλι σε ένα ντουλαπάκι στο μέσα μέρος της μπάρας. Σπίτι μου τελείως, δεν περίμενα να παραγγείλω πήγαινα μόνος μου μέσα , άνοιγα το ντουλάπι, έβγαζα το μπουκάλι ,έπαιρνα το ποτήρι, πήγαινα στη θέση μου και έπινα πολύ αργά παρατηρώντας τους πάντες.Κάπου στα 77,78,79...

14 Δεκεμβρίου...γιατί λεει 13 από πάνω;;;;

Καλημέρα....είδα κι έπαθα να ξυπνήσω σήμερα, είναι 8 και 43 και ακόμα πίνω καφέ στο σπίτι.Άκουσα στο ραδιόφωνο κάτι περί άρσης του απορρήτου των πολιτών σε όλη την ευρώπη.Δεν ξέρω...το έχουμε καταλάβει;

Είμαστε σε Πόλεμο.Σε Πόλεμο. Σε Πόλεμο.Με ποιον;΄Πάντως όχι με αυτούς που μου λένε.

*Α!...η φωτογραφία αυτή είναι λίγο πιο πρόσφατη...είναι του 2003.

Να και ένας Λύκος.

Οι Λύκοι είναι καταπληκτικά πλάσματα, ζουν τελείως οικογενειακά, το ζευγάρι παραμένει ερωτευμένο σε όλη του τη ζωή,μεγαλώνουν τα παιδιά τους μαζί, τα παιδιά μετέχουν στην οικογένεια και αργότερα στην αγέλη που είναι "οικογενειοκεντρική"...Ο Λύκος δεν επιτίθεται ποτέ. Εκτός αν τον απειλούν, εκτός αν οι παρεμβάσεις κάποιων του έχουν στερήσει την τροφή και τον φυσικό τρόπο ζωής του.Ο Λύκος ήταν απόλυτα σεβαστός στις προ χριστιανικές κοινωνίες, συμβόλιζε ουσιαστικά την ίδια τη Φύση και την Ιερότητα της. Στη συνέχεια, όπως και οι γάτες, διώχθηκε άγρια από τα νέα, μονοθεϊστικά ''ήθη''.

Τρίτη και 13-Γειά σου Σπύρο, όπου κι αν είσαι...Είσαι;

Τρίτη και 13; Ναι, Τρίτη και 13 Δεκεμβρίου του ''2005'' ή 4n Μεσούντος, μηνός Ποσειδεώνος του έτους 2780 από της πρώτης Ολυμπιάδος κατά το Ημερολόγιο των Ελλήνων...Είμαι εδώ στο γραφείο μου, πάνω από το Μετόχι του Κύκκου στη Λευκωσία, η μέρα είναι λαμπρή από φως και εγώ σφιγμένος σα σαλάμι από όλα όσα έχω στο μαλλιαρό κεφάλι μου.

Να ένα ποίημα, το είχα γράψει πριν χρόνια στο γραφείο μου στην Αθήνα, στην εταιρία Project όταν πάλι με είχαν πιάσει ασφυξίες και τάσεις απόδρασης, για άλλους λόγους, τι σημασία έχουν οι λόγοι, πάντα θα βρεις λόγους για να την κοπανήσεις.

Ο Φίλος μου ο Σπύρος Νικολαίδης βέβαια το παράκανε, την κοπάνησε στα καλά καθούμενα από όλα, έφυγε στις 3 του μήνα από τη ζωή και από τη Ζωή (τη γυναίκα του) άλλαξε το software,δεν ξέρω τι έκανε, το ζήτημα είναι πως αδυνατώ να κάνω συνείδηση πως δεν θα του ξανατηλεφωνήσω ποτέ πια και δεν θα ξανακολυμπήσουμε μαζί στα καταγάλανα νερά του Κουφονησιού.



Η Θάλασσα που θάρθει , έρχεται…..

Να είναι η βοή της λεωφόρου που με ταράζει;
Να ειναι πως ξέρω καλά , κατά που βρίσκεται η
θάλασσα;

Τα κύματα μια μέρα , θ ανέβουν, θα πνίξουν μια
μέρα τους δρόμους
Κι ολα τ ανώφελα ή θα χαθούν ή θα επιπλεύσουν
Ανόητα καθώς είναι , χωρίς βάρος.

Θα επιπλεύσουν όμοια φελλοί.

Όμοια βαλίτσες γεματες σκέψεις ανθρώπων μικρών,
δίχως το έρμα των ονείρων , δίχως οδύνη.

Κι ομως, πάλι το σκεφτομαι...
Μην αθελά μου περιφρονώ πράγματα που έχουν καποια αξία για τη ζωη;
Μα πάλι ρωτώ, γιατι θα πρέπει να υποταχτώ;
γιατί θα πρέπει να εννοώ ως ''ετσι είναι''
Το πως η τύχη μας ορίζεται
από τους πάσης φύσεως χλιαρούς κι ανύποπτους;

Απ όλους αυτους.

Στελέχη ατσαλάκωτα μιας μηχανής ανάλγητης και καλογυαλισμένης
που άλλο δεν κάνει απο το να ασελγεί
Στη Μνημη του Χρόνου μας...

Μα και στην Προφητεία του ταξιδιου μας.

Ναναι λοιπόν η βοή της λεωφόρου;
Ή μήπως ακούω αυτή τη θάλασσα;
Αυτη!

Τη θάλασσα που έρχεται...

Του άρεσε του Σπύρου αυτό το ποιήμα, δεν το είχε διαβάσει ποτέ , του το είχα διαβάσει εγώ ένα βράδυ από το τηλέφωνο...

Ο Σπύρος....Που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και την Ελένη, την Κυρία Ελένη Ροδάμη, σύντροφο της ζωής μου, θα είχαν ενθουσιασθεί και οι δύο -ο ένας απο τον άλλον, ο Σπύρος κυριολεκτικά αστραφτερό μυαλό ,με σαρδόνιο χιούμορ, ναι θα της άρεσε πολύ. Και ανυπομονούσε πολύ να τη γνωρίσει την Ελένη ο Σπύρος, πάντα της έστελνε πολλά χαιρετίσματα και ας μην την είχε δει ποτέ του. Την αγαπούσε προκαταβολικά, μιας που ήξερε πως η Ελένη με αγαπάει με τον τρόπο που εγώ είχα και έχω ανάγκη. Τον απόλυτο.

Τέτοιος ήταν ο Σπύρος. Μπορούσε να είναι ευτυχισμένος με τη χαρά του Άλλου. Απίστευτα σπάνιο χάρισμα...

Του 97 η φωτογραφία, δε μου αρέσει αλλά δεν έχω άλλη πρόχειρη αυτή τη στιγμή.

Να και ένα από τα ποιήματά μου. Εμμονή με τις Αντιγόνες για μια εποχή, μάλλον μου πέρασε... ή δε μου πέρασε, θα δείξει. Γενικώς προσπαθώ να απαλλαγώ από τις εμμονές μου. Αλλά,δεν ξέρω αν αυτές έχουν την ίδια διάθεση.









Το ξημέρωμα της Αντιγόνης (Πέντε)

Όρθρος
και Αχαιά η στάχτη της ημίγυμνης κοιλάδας.

Καιρός τώρα, που οι καστανιές
χάθηκαν στα ορυχεία του χαλκού.

Όρθρος του ξύλου αυτός
καθώς ανοίγουν οι οφθαλμοί των δέντρων.

Όρθρος Πυρφόρος με ρυθμικό σφυρί
τείνων στο αίμα ξανά
δρεπάνια λησμονώντας στο δρόμο
ποδοβολώντας κι ερχόμενος
με το κλάμα σφιγμένο στην παλάμη
καταλήγοντας σε μια ζωή δίχως ίσκιους
κρατώντας μια διάτρητη ασπίδα
ξεσηκώνοντας άμμο, που ποτέ δε συναντήθηκε
με ανθρώπινο ιδρώτα.

Φτάνει στο τέλος:

Ναός του βάμβακα εδώ.
Με μιαν αθώα Γεθσημανή
και τα μαλλιά της λυτά ίσαμε τον ελαιώνα
Κοιμήσου πια* ξεκουράσου

Όρθρος τοκετός: Όπου να’ναι θα γεννηθείς.
Ξημερώνει.

My World Your World. Our Waste Land...