Τα Μυστήρια της Ναϊάδων.

Όταν ήρθαμε οικογενειακά στην Ελλάδα για εγκατάσταση το 1965 –από τη Βρετανία ορμώμενοι- πιάσαμε ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο.

Το 1961, είχαμε βρεθεί στην Ελλάδα ξανά, για κάτι μεγάλες διακοπές, με ένα υπέροχο μεγάλο κρουαζιερόπλοιο, μέσω Βενετίας , εβραϊκό ήταν, το έλεγαν θυμάμαι Jerusalem.

Όταν ήρθαμε για διακοπές λοιπόν, νοικιάσαμε ένα πανέμορφο αρχοντικό σπίτι στην οδό Τρίτωνος στο Φάληρο και από τότε η οικογένεια δέθηκε με την ωραία γειτονιά, που είναι δίπλα στη θάλασσα και που τότε ήταν γεμάτη μονοκατοικίες κι αρώματα πασχαλιάς και νυχτολούλουδου και από τη μέθη της γαζίας.

Έτσι, το 1965 που ήρθαμε για εγκατάσταση ,νοικιάσαμε ένα σπίτι στην οδό Ναϊάδων από την ταράτσα του οποίου τότε, έβλεπες από τη μια τον Ιερή Ακρόπολη και από την άλλη το Σαρωνικό.

Τότε. Γιατί λίγα χρόνια αργότερα η εξουσία δόθηκε σε πάσης φύσεως εργολάβους και οι ωραίες μονοκατοικίες έγιναν «εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά».

Ο ορίζοντας προς το Σαρωνικό κόντυνε και σταμάτησε στη διπλανή νεόκτιστη πολυκατοικία, η Ιερή Ακρόπολις των Αθηνών πνίγηκε σε κεραίες, κτήρια και νέφος, τ αρώματα της γειτονιάς ανακατεύτηκαν με τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων που πλήθυναν.

Και βέβαια κάποια στιγμή το αγαπημένο παιχνίδι, οι αγώνες δρόμου στην κατηφοριά της Ναϊάδων με αυτοσχέδιες φόρμουλες , δυο σανίδες οικοδομής καρφωμένες και τέσσερα ρουλεμάν για ρόδες, έγινε παρελθόν. Περιοριστήκαμε πια, στον κήπο του Μιχάλη – σπουδαίου τρομπονίστα εδώ και χρόνια - όπου παίζαμε μόνο με matchbox.

Ακόμα θυμάμαι την αγαπημένη μου blue electric Aston Martin... γρννννννν....γρρρρρρρνννννν....

Εκείνη την εποχή, γκριζόμαυρη τη θυμάμαι , είναι που το Π. Φάληρο άρχισε να γεμίζει μονοκατοικίες φαντάσματα. Για κάποιους λόγους, πολλές εύπορες οικογένειες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, τα οποία παραδόθηκαν στην ανελέητη φθορά του χρόνου και του κάθε καιρού.
Αποτέλεσε ένα μυστήριο η κατά κάποιο τρόπο μαζική εγκατάλειψη των κατοικιών , ήταν πολλά που άδειασαν και έμειναν ορφανά την ίδια περίπου περίοδο, μέσα σε 3-4 χρόνια.

Θυμάμαι, εκεί στην Τρίτωνος –δίπλα στο σπίτι που ανέφερα στην αρχή –που στο μεταξύ είχε γίνει Δημαρχείο- θυμάμαι λοιπόν μια λαμπρή μονοκατοικία , εγκαταλελειμμένη.

Με τον κολλητό μου φίλο, τον Γρηγόρη, είχαμε μεταξύ άλλων παιχνιδιών και τη μανία να μπαίνουμε στα άδεια σπίτια. Υπήρχε πάντα η προσδοκία της ανακάλυψης ενός μυστικού, προσδοκία που όμως κατά κανόνα έμενε ανικανοποίητη, μέχρι που...

Μέχρι που μπήκαμε στο σπίτι αυτό της Τρίτωνος. Μάθαμε αργότερα, πως ανήκε σε κάποιον δημοκρατικό Στρατιωτικό που είχε πέσει σε δυσμένεια, εποχή δικτατορίας τότε, κάποιον Χατζηγιάννη αν έχω συγκρατήσει το όνομα σωστά.

Το σπίτι, ήταν ένα υπέροχο αρχοντικό, μια καθαρή αστική κατοικία με μεγάλο κήπο , τεράστια κουζίνα και άπλα. Έμοιαζε να είχε εγκαταλειφθεί, από τη μια στιγμή στην άλλη.

Παντού σκορπισμένα ρούχα, στρατιωτικές στολές στο πάτωμα. Βιβλία πεταμένα και σχισμένα , πίπες, τασάκια με αποτσίγαρα, πίνακες στους τοίχους και στο πάτωμα, μια σκισμένη ελληνική σημαία και το περίφημο «Πιστεύω» του δικτάτορα Παπαδόπουλου και αυτό σχισμένο με τις σελίδες του πεταμένες δώθε κείθε.

Μια αποθήκη στην αυλή, ήταν και αυτή άνω κάτω. Στρατιωτικοί σάκοι, αμπέχονα, όλα άνω κάτω. Σα να τα είχε παρασύρει θύελλα.

Εκστασιαστήκαμε με το φίλο μου. Επιτέλους! Ένα μυστήριο χειροπιαστό, πραγματικό. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ που λεει και το τραγούδι του Σαββόπουλου...

Φύγαμε. Πήρα μια πίπα εγώ για αναμνηστικό (την έχω ακόμα) μια μικρή πίπα , θα τη λέγαμε γυναικεία και ο φίλος μου έναν στρατιωτικό σάκο.

Φύγαμε για να ξαναγυρίσουμε σύντομα , να ψάξουμε και άλλο. Θέλαμε κιόλας να λύσουμε το μυστήριο...Ο Holmes και ο Dr. Watson !

Στο μεταξύ, ο φίλος μου έμαθε και τα περί στρατιωτικού Χατζηγιάννη.

Δυστυχώς, όταν επιστρέψαμε μετά από καμιά δεκαριά μέρες, το σπίτι ήταν επτασφράγιστο. Αλυσίδες στην αυλόπορτα και την εξώπορτα , καρφωμένες σανίδες στα παράθυρα και σίγουρα στη γύρα θα ήταν και κάποιος χαφιές κρυμμένος πίσω από καμιά πόρτα. Ήταν αρκετά αναγνωρίσιμοι οι «μυστικοί» της χούντας...Μπεζ σακάκι, μπλε παντελόνι, μαύρο ψαθωτό παπούτσι άσπρη κάλτσα.

Χα.! Θυμήθηκα τώρα τον εξαίσιο διφορούμενο στίχο του Χατζιδάκι :

Πίσω από την πόρτα το καρφί και στο καρφί σακάκι.

Τον πέρασε βέβαια ο ευφυής, ο ευφυέστατος από την χουντική λογοκρισία, χωρίς να πάρουν μυρουδιά οι εκ πεποιθήσεως ηλίθιοι.

Δίπλα στην πολυκατοικία που μέναμε, υπήρχε τότε, μια τεράστια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο. Φάτσα στην πλαϊνή μας βεράντα, το παράθυρο του μπάνιου της μονοκατοικίας, παράθυρο που για κάποιους λόγους δεν έκλεινε ποτέ.

Αποτέλεσμα, να ξεροσταλιάζω με τις ώρες εγώ, πιτσιρίκος στα 12-13 για να απολαύσω την ωραία –ομολογουμένως- γειτόνισσα , που έκανε μπάνιο και συχνά πυκνά, να βρίσκεται με τον άνδρα της στο κρεβάτι. Η κρεβατοκάμαρά της, ήταν σε μια ευθεία από το μπάνιο τους και, παρ όλο που είχαν δυο μικρά παιδιά, η αγαπητή γειτόνισσα, άφηνε τις πόρτες ανοιχτές. Και του μπάνιου και της κρεβατοκάμαρας, αποκαλύπτοντας έτσι στα λαίμαργα εφηβικά μου μάτια, όλα τα υπέροχα μυστικά.

Πολλά χρόνια αργότερα, συνδυάζοντας διάφορα πράγματα στο μυαλό μου, συνειδητοποίησα πως η αγαπητή ξανθή (βαμμένη) γειτόνισσα είχε πλήρη επίγνωση των παρατηρήσεών μου και μου χάριζε συνειδητά την ωραία θέα της.

Αργότερα, για λόγους που δεν έμαθα ποτέ, έφυγαν, το σπίτι τους έμεινε ακατοίκητο για πολλά χρόνια, ρήμαξε, τζάμια σπασμένα, κρεμασμένα παραθυρόφυλλα, αγριόχορτα και δένδρα ξερά. Και εγώ, να κοιτάω καμιά φορά τις νύχτες το σκοτεινό παράθυρο του μπάνιου και να κάνω τα μάτια μου μηχανή κινηματογραφικής προβολής, με οθόνη το κατάμαυρο κενό στην άδεια εγκαταλελειμμένη κρεβατοκάμαρα, παίζοντας και ξαναπαίζοντας τα έργα που είχα δει τόσες φορές.

Χρόνια μετά, σε μια βόλτα μου στο Παλαιό Φάληρο, ενώ πια δεν ζούσα εκεί, είδα στη θέση της μονοκατοικίας μια τεράστια αστραφτερή πολυκατοικία. Να έχει σηκωθεί ορόφους επτά, με τον τοίχο που κοιτάζει στη βεράντα της εφηβείας μου τυφλό χωρίς παράθυρα.

Θα μπορούσα πολλά να βάλω κάτω στο χαρτί, ή μάλλον εδώ στην οθόνη που διαβάζεις τώρα. Θα μπορούσα να βάλω τα «κυνήγια θησαυρού» που κάναμε, πίσω από το Δημοτικό Σχολείο, πάλι της οδού Ναϊάδων. Κάποιος συμμαθητής, μας είχε αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό, πως στα θεμέλια του σχολείου, υπήρχε λέει, πετρέλαιο...! Και εμείς, οργανώναμε αποστολές με φακούς και αυτοσχέδια μπαστούνια για να βρούμε την πετρελαιοπηγή!!!

Βλέπεις, πίσω από το Δημοτικό Σχολείο της Ναϊάδων υπήρχε μια οικοδομή που δεν τελείωσε ποτέ. Από την οικοδομή λοιπόν, είχαμε πρόσβαση σε κάτι βράχια, σε μια μικρή σπηλιά που ήταν ακριβώς κάτω από το Δημοτικό.

Πηγαίναμε λοιπόν στην οικοδομή εξοπλισμένοι, από εκεί προσεκτικά κατεβαίναμε χαμηλά στα βράχια και μετά σκαρφαλώναμε στο σπήλαιο που στην πραγματικότητα ήταν μια μεγάλη τρύπα στο βράχο, πάνω στον οποίο ήταν χτισμένο το σχολείο.

Ο Γιάννης, που ήταν ο ...παλικαράς της παρέας, είχε βρει, ποιος ξέρει από που, ένα κράνος σαν αυτά που έχουν οι ανθρακωρύχοι , με φακό ενσωματωμένο πάνω στο γείσο. Μας είπε, πως του το έστειλε ο πατέρας του (που δεν τον είχε δει ποτέ κανείς) από την Αμερική... Δούλευε, λέει ο πατέρας του σε μια μεγάλη φάρμα στην Καλιφόρνια. Ήταν η εποχή που η τηλεόραση, η μαυρόασπρη τηλεόραση έπαιζε κάθε μέρα την Bonanza. Μετά , πολύ μετά, μάθαμε ότι ο περίφημος αυτός πατέρας, είχε εγκαταλείψει την οικογένεια πριν γεννηθεί ο Γιάννης και δεν ξανάδωσε ποτέ σημεία ζωής.

Κι ακόμα πιο μετά, χρόνια αργότερα, ανοίγοντας μια εφημερίδα, διάβασα πως ο Γιάννης Σ βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης στις τουαλέτες του Υπουργείου Χωροταξίας και Περιβάλλοντος όπου και δούλευε.

Ο Γιάννης λοιπόν, με το κράνος του ανθρακωρύχου ήταν που εντόπισε πρώτος το πετρέλαιο!

Εδώ! Να!!! Φώναξε και, τρέξαμε όλοι να δούμε.

Πράγματι, μέσα από το βράχο έτρεχε ένα μικρό αυλάκι από ένα υγρό το οποίο σκορπούσε και μια παράξενη οσμή που μπερδεύονταν με τη μούχλα και την υγρασία.

Άρχισε ο καυγάς. Είναι πετρέλαιο; Δεν είναι πετρέλαιο; Και αν δεν είναι τι είναι τότε;

Κάποιος είχε ένα κουτί σπίρτα, κάποιος άλλος ανέλαβε να παει να βρει ένα τενεκεδάκι. Ήρθε το τενεκεδάκι , το γεμίσαμε με λίγο από το «μαύρο χρυσό» που ήταν λευκοκίτρινο και προσπαθήσαμε να δούμε αν θα πάρει φωτιά. Κάψαμε όλα τα σπίρτα, αλλά το πετρέλαιο , τίποτα. Δεν συνεργάζονταν με το όνειρό μας.

Και όχι μόνο δεν συνεργάζονταν, αλλά στο τέλος, αποδείχθηκε πως ήταν διαρροή από τους σωλήνες της τουαλέτας του σχολείου, εξ ου και η όχι και τόσο ωραία μυρουδιά...

Έχει καμία σημασία όμως; Εγώ, πρόλαβα να μεγαλώσω και να γίνω Sherlock Holmes, να αποτυπώσω στο βλέμμα μου την εικόνα μιας γειτόνισσας που απολάμβανε το ότι ήταν γυναίκα, πρόλαβα να ψάξω για...πετρέλαιο στα θεμέλια του σχολειού και άλλα πολλά, που αν σας τα ιστορούσα τώρα θα έπρεπε να γράφω μέρες και μέρες πολλές.

Παλαιό Φάληρο, κάπου γύρω στα 68-69 , αφιερώνω το κείμενο αυτό στον Πατέρα, που πριν από δυο χρόνια στις 24 του Ιανουαρίου έφυγε από τον Κόσμο μας σε ηλικία 92 χρόνων.

Στον Πατέρα και τον αδελφό μου που ξέρω πως κρατά καλά στην πλούσια τράπεζα της μνήμης του πολλά, πάρα πολλά από το Φάληρο , το Φάληρό μας.

Πάντως, εμένα όταν με ρωτούν από που είμαι, λεω πια απλά:

Από τη Ναϊάδων. Αρκεί.

Ταξίδι στο Χρόνο. Θα πάρετε;

Μου έχει συμβεί πολλές φορές, ειδικά κάποια απογεύματα , προχωρημένα δειλινά μπροστά στη θάλασσα σε μέρη μακρινά από το κέντρο. Κοιτώ γύρω μου και νιώθω τον Χρόνο ακίνητο, νιώθω πόσο πολύ δεν μας έχει ανάγκη, ξέρω πως αυτός είναι δικός μας, μας περιμένει πάντα, αλλά εμείς τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε.

Κοιτώ γύρω μου και βλέπω εκεί στο βάθος, κάποια σπίτια, ίσως κάποιες καμινάδες εργοστασίων, ακόμα πιο πέρα τα φωτάκια των αυτοκινήτων που γλιστρούν καθώς ββμμμμμ κυλούν στην άσφαλτο.

Συχνά τότε, έρχεται ένα χέρι, με σηκώνει ψηλά και αμέσως μετά με ξανακατεβάζει στο ίδιο σημείο ακριβώς, εκεί στο βραχάκι επάνω και βλέπω τα ίδια πράγματα ακριβώς.

Με μια διαφορά.

Έχουν περάσει λεει αιώνες, έχουν περάσει χρόνια πολλά και πια, δεν υπάρχει κανείς. Χάθηκαν όλοι μαγικά, έσβησαν ως δια μαγείας και μείνανε μόνο δρόμοι, κτίρια , φράχτες αυτοκίνητα και η φύση.

Αυτό το ένιωσα για πρώτη φορά πολύ νέος ακόμα,ούτε δεκαπέντε δεν ήμουν καλά καλά,, ένα χειμωνιάτικο απόγευμa στο Παλαιό Φάληρο τη γειτονιά που μεγάλωσα.

Επαναλήφθηκε όμως μετά, όπου κι αν βρέθηκα και μπορώ να πω πως βρέθηκα σε διάφορα μέρη στη ζωή μου μέχρι τώρα.

Τι κι αν ήταν το Κάστρο της Σίφνου, οι μύλοι στη Λευκάδα, το Μπατσί της Άνδρου, το Brighton στη Βρετανία, το κανάλι της Κοπεγχάγης. Εξαίρεση μοναδική, ο Ινδικός, όπως το είδα από τα παράλια του Mahe, αλλά εκεί, εκεί όλος ο τόπος μοιάζει αμέτοχος του Χρόνου.

Και αυτό , δεν μπορεί να συμβεί στα βουνά. Τουλάχιστον εγώ, δεν μπορώ να ταξιδέψω στο Χρόνο με τα βουνά για Χρονομηχανή.

Είναι θάνατος τα βουνά μέσα μου, δεν έχουν προοπτική, δε σε σηκώνουν.

Ίσως, γιατί γνωρίζω πως τα βουνά από τη θάλασσα βγήκαν και όχι το αντίθετο.
Η Θάλασσα, ποτέ δεν υποκύπτει. Το είπαμε αυτό...

Με πιάνει λοιπόν μετά αμέσως, μια ανάγκη.

Είμαι θαρρώ ο τελευταίος άνθρωπος στη γη, μόνος με τα κτήρια τ ακίνητα αυτοκίνητα τα δέντρα και τον παφλασμό της θάλασσας και θέλω να βρω κάποιον, έναν και μόνο να του ιστορήσω τι υπήρχε εδώ.

Όχι, δεν έχω καμία διάθεση να πω για τα έργα τα μεγάλα των ανθρώπων.

Θέλω μόνο κάποιον να βρω και να πασχίσω να του περιγράψω τα απερίγραπτα, τα δύσκολα: το γέλιο των μικρών παιδιών , τις ανάσες των ανθρώπων που έρχονται πολύ κοντά, τον ήχο των ποτηριών που γεμίζουν κρασί , τη βοή της ταβέρνας, τον απόηχο των αυτοκινήτων , τα κοκόρια και τα μιαου και τα γαβγίσματα το ωχ του πόνου το αχ της χαράς.

Αυτή τη στιγμή, δεν θέλω να εξηγήσω το μεγαλείο του Loussiere όταν κάνει jazz τον Bach χωρίς να τον προδιδει.

Όταν πηδάω στο Χρόνο, σα νάναι ένας φράχτης μπροστά μου και μετά γυρίζω πίσω, είμαι τόσο χαρούμενος που ακούω ξανά τα γέλια των παιδιών , που μπορώ να ξανανιώσω την ανάσα σου, που μπορώ να πατήσω τέρμα το γκάζι του αυτοκινήτου μου, με το κασετόφωνο να παίζει το γρήγορο από την 7η του Μπετόβεν ή το Eleanor Rigby των Beatles , που όλα τα άλλα ,τα ξεχνώ.

Δεν πληρώνω το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, αγνοώ την εφορία και τον εισαγγελέα, κοιτάω τα «ιδρύματα» και τους «οργανισμούς» σαν κάτι νομοτελειακά πεπερασμένο.

Νομίζω πως μπορώ να κάτσω σε μιαν άκρη της πόλης και να περιμένω την κατάρρευση των πάντων, να τη δω σκασμένος στα γέλια ανεύθυνος, σαν μικρό παιδί.

Μετά λεει, η ζωή θα γίνει όπως έπρεπε να είναι: Μια τεράστια ...παιδική χαρά για μικρούς και μεγάλους, χωρίς τους βλοσυρούς τύπους που από την ώρα που γεννιόμαστε αναλαμβάνουν να μας γεμίσουν άγχη, ενοχές και επιθετικότητα ή προκαταβολική επιφύλαξη.

Εν τω μεταξύ, είμαι ακόμα εκεί.

Καθισμένος ίσως στο βραχάκι, στην άκρη της θάλασσας, μόνο που τώρα έχει πια νυχτώσει.

Τα μενεξεδιά, τα χρυσά, τα μαβιά , τα γαλαζοπράσινα , όλα υποχώρησαν στο μαύρο , μόνο τα φωτάκια που έχουν στο μεταξύ ανάψει κρέμονται στον αέρα .

Με μια βιταμινούχα θλίψη στην ψυχή, σηκώνομαι και περπατώ , να φτάσω στο σπίτι.

Συνήθως μετά από το ταξίδι στο Χρόνο, θέλω μετά να κάτσω στο πιάνο και να αυτοσχεδιάσω λίγο σε ύφος Eric Satie για να καταλαγιάσω τις εντυπώσεις μου.

Μου αρέσει που μπορώ και ταξιδεύω στο Χρόνο.

Υπάρχουν πολλοί προορισμοί ασφαλώς, αλλά σας συνιστώ ανεπιφύλακτα τον δικό μου: Λίγο μετά το τέλος του Ανθρώπου.

Είναι το ταξίδι που θα σας κάνει να λαχταρήσετε τον Άνθρωπο πραγματικά.

Σας αφιερώνω και ένα ποίημα. Ένα από τα ελάχιστα που έχω γράψει με ρίμα, συνήθως γράφω ελεύθερα ή όπως προτιμώ να λεω, με το ρυθμό κρυφό και εσωτερικό.

Ελένη

Σαν κοίταξες με τ' άστρα σου μπροστά

Χαμήλωσαν οι Νύμφες τον χορό τους

Αντίκρισαν για πρώτη τους φορά

Την ομορφιά που φτιάχνει το ρυθμό τους...

Λέξη δεν έχεις πει εσύ για αιώνες

Μα η μουσική σου, κράτησε καλά

Λάμψανε νύχτα της πατρίδας οι ελαιώνες

Σαν ποδοβόλησες στο όνειρο γερά...

Η Τροία κείται ξεχασμένη Ελένη

Δεν έχεις τίποτα για να λυπάσαι πια

Συνέχισε- τίποτα δεν σε κρατά δεμένη

Οι Νύμφες έχουν τη δική σου νέα ματιά.

Ο πίνακας στην αρχή του κειμένου, είναι του Gauguin. Ο συνειρμός, έχει να κάνει με τον τίτλο του: Daydreaming

Το τέλος των Ενοχοποιών;

Το μόνο ενδιαφέρον που βρήκα στις τελευταίες δυο μέρες, ήταν η συζήτηση που έγινε στην Ελληνική Ραδιοφωνία για τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση και κυρίως τα αποτελέσματα της σχετικής δημοσκόπησης αναφορικά με το ζήτημα του διαζυγίου Πολιτείας-εκκλησίας.

Αν κάποιος μελετήσει αυτά τα αποτελέσματα, θα διαπιστώσει πως σε όλα τα υπόλοιπα θέματα (Βουλευτική ασυλία, εκλογή Προέδρου κλπ) είναι αναμενόμενα και κινούνται στην ψαλίδα που φέρνουν και οι επιστημονικές μετρήσεις των τάσεων της κοινής γνώμης.

Κατά συνέπεια, το 74% που στη δημοσκόπηση ψήφισε υπέρ του διαχωρισμού, είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό που έχει ήδη βάλει σε σκέψεις –υποθέτω- όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και, πάνω από όλα την ίδια την εκκλησία που για πρώτη φορά στην Ελλάδα αρχίζει να νιώθει πως το πάτωμα τριζοβολά κάτω από τα πόδια της.

Και όταν λεω ''τριζοβολά το πάτωμα'', θέλω να πω πως απλά, πολύ απλά, κινδυνεύει να βρεθεί η Ορθόδοξη εκκλησία, στη φυσιολογική της θέση, χωρίς δηλαδή να δικτατορεύει κυριολεκτικά τη δημόσια ζωή...

Εξαιρετικά ενδιαφέρον, είναι επίσης, πως το βράδυ, με το πέρας της συζήτησης και της δημοσκόπησης, στις ειδήσεις της δημόσιας τηλεόρασης, αναφέρθηκαν αναλυτικά όλα τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, πλην του συγκεκριμένου, όπως τουλάχιστον διάβασα σε κάποιες σελίδες στο διαδίκτυο.

Είναι πολλοί ή έστω αρκετοί , που λένε : «ναι βρε παιδί μου εντάξει...αλλά με τα τόσα προβλήματα που έχουμε στον τόπο αυτό είναι που θα μας σώσει;»

Αν αναλογιστεί κανείς την επί αιώνες τελικά διαπαιδαγώγησή μας με βάση την Ενοχή την Ανοχή (στα βάσανα ως θέλημα Θεού) και τη Μετάνοια, ναι, το πράγμα είναι εξαιρετικά σοβαρό, είναι καίριο θα έλεγα ειδικά για την Ελλάδα που για πολλούς και ποικίλους λόγους δεν γεύθηκε ποτέ τα δώρα του Διαφωτισμού.

Πριν από ένα χρόνο, είχα προσκληθεί από έναν μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό, να σχολιάσω τα εκκλησιαστικά με αφορμή τα σκάνδαλα που μόλις είχαν ξεσπάσει. Το κείμενο, που τελικά δημοσιεύτηκε και σε μια εφημερίδα και ένα περιοδικό, υπάρχει και σε άλλες ιστοσελίδες , το ανεβάζω τώρα εδώ, μήπως και γίνει συζήτηση.

Η αναφορά που υπάρχει στο τέλος περί Καρνάβαλου, έχει να κάνει με την περίοδο που έγραψα το άρθρο –απόκριες- αν και νομίζω πως το μασκαραλίκι στην περίπτωση είναι μάλλον διαχρονικό. Επίσης , η εμμονή στη φράση "Με άλλα λόγια'' έχει να κάνει με τον τίτλο της εκπομπής, που είναι ακριβώς αυτός.

Έγραφα λοιπόν πριν από περίπου ένα χρόνο:


Παρακολουθούμε υποτίθεται εμβρόντητοι τον τελευταίο καιρό τα τεκταινόμενα στους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας ...και ιδού φίλοι μου, μέσα στην πρώτη φράση μου υπάρχει η αντίφαση και μάλιστα διπλή.

Γιατί, στην πραγματικότητα, καθόλου εμβρόντητοι δεν είμαστε, απλώς επιχαίρουμε σε μεγάλο βαθμό θα έλεγα, γιατί όλα όσα βλέπουν το φως τώρα , είναι γνωστά από πολύ καιρό, από πολλά χρόνια, από αιώνες θα έλεγα, τουλάχιστον στις ''ποιότητες'' και την... οσμή των γεγονότων.

Αντίφαση επίσης, γιατί όσα συμβαίνουν ατυχώς δεν αφορούν στους κόλπους της εκκλησίας, αλλά στην Πολιτεία ολόκληρη μιας που από συστάσεως του Ελληνικού κράτους, η ορθόδοξη εκκλησία παραμένει ασφυκτικά προσδεμένη στο άρμα της Κοσμικής εξουσίας προκαλώντας εξ αρχής μια βαθύτατη καθυστέρηση στην προοπτική εξέλιξης, ωρίμανσης και ενηλικίωσης της Κοινωνίας.

Διατείνονται ορισμένοι όψιμοι δημοκράτες και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -που θυμήθηκαν αυτά τα έρημα ανθρώπινα δικαιώματα τελείως ξαφνικά- πως αυτή η υπόθεση είναι συνολικά απαράδεκτη γιατί -λένε- στηρίζεται στη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας και πως δεν έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, ακόμα κι αν είναι, μητροπολίτης, επίσκοπος ή οτιδήποτε άλλο.

Θα συμφωνούσα, πέρα ως πέρα, εάν η ίδια η εκκλησία δεν παραβίαζε βάναυσα και κατ εξακολούθηση την ηθική που διακηρύσσει.

Και με αυτή την έννοια είναι που τουλάχιστον το δικό μου το αυτί δεν ιδρώνει καθόλου αυτή την εποχή για την τάχα παραβίαση των προσωπικών δεδομένων των εκπροσώπων του κλήρου.

Γιατί, απλά, αυτοί οι... από άμβωνος κριτές των πάντων (αιώνες τώρα) στηλιτεύουν τη μη «κανονική» -κατ' αυτούς- συμπεριφορά, συχνά δεν κηδεύουν αυτόν που έκανε πολιτικό γάμο- αφορίζουν τον οποιοδήποτε γιατί δε συμφωνεί η συμπεριφορά του με το «λόγο του θεού - όπως βεβαίως αυτοί κατά το δοκούν τον ερμηνεύουν », γιατί αυτοί, είναι που στο ιστορικό παρελθόν προπηλάκισαν, εξέθεσαν ,δίκασαν και καταδίκασαν, έκαψαν, βασάνισαν φυλάκισαν... (δαιμονισμένους....αλλόθρησκους....μάγισσες...επιστήμονες , φιλοσόφους ή και.... γάτες ως σύμβολα του σατανά ...(!!!)....)...για να μην φτάσω στα απλά που λεει όλος ο κόσμος, για τις κατάμαυρες κουρσάρες με τους οδηγούς και άλλα τινά που αν μη τι άλλο σκανδαλίζουν τον απλό και κουρασμένο πιστό.

Με Άλλα Λόγια,

Ακριβώς αυτός είναι ο πυρήνας , η ουσία της Ηθικολογίας που εκφράζουν αιώνες τώρα οι εκπρόσωποι της χριστιανικής εκκλησίας.

Και βέβαια, άλλο πράγμα το Ήθος και η Ηθική και τελείως άλλο η Ηθικολογία που διατυπώνουν συχνά με πύρινους λόγους Αυτοί.

Αυτοί, που εξ αρχής θέτουν την ανωμαλία ως προϋπόθεση για την άνοδο στην Ιεραρχία.Γιατί η αγαμία, είναι ανωμαλία.Και όταν πας κόντρα στη φύση, είναι βέβαιο πως θα σου βγει αλλιώς, για να σε εκδικηθεί.Ας εκτεθούν λοιπόν τώρα ανεπανόρθωτα στα έκπληκτα μάτια του κοπαδιού, του... ποιμνίου τους όπως αρέσκονται να αποκαλούν τους πιστούς τους, αυτοί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «πνευματικοί ηγέτες».

Διότι Κυρίες και Κύριοι η 19χρονη που γεννά και μετά σκοτώνει το παιδί της, είναι το απόλυτο θύμα της επί αιώνες ενοχικής διαπαιδαγώγησης των μαζών.Και αποτελεί αυτή, η δυστυχώς συνηθισμένη τραγωδία, τον θρίαμβο της υποκρισίας και της τάχα «ευλογημένης αναλγησίας».Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε επιτέλους με τις περίφημες... σχέσεις Πολιτείας-εκκλησίας...

Ένα Τεράστιο θέμα, ένα μέγα καρκίνωμα για την Ελληνική και όχι μόνο Πολιτεία, στηριγμένο πρώτα από όλα στον ψευδεπίγραφο και αντί-ιστορικό ορισμό περί «Ελληνο-Χριστιανικού Πολιτισμού».

Διότι απλά, αν ανατρέξει κανείς στην Ελληνική Ιστορία και κυρίως στη διαδρομή του Πολιτισμού θα βρει πολύ εύκολα πως αυτός, ο Πολιτισμός, διαμορφώθηκε απολύτως στα προ-Χριστιανικά χρόνια.

Διότι είναι τοις πάση γνωστό σε ποιες περιόδους γεννήθηκαν οι Τέχνες, η Φιλοσοφία, η Διαλεκτική, η Δημοκρατία.Και όταν βεβαίως η Ευρώπη έβγαινε από το πυκνό σκοτάδι του Μεσαίωνα, όταν η Ευρώπη έμπαινε στην Αναγέννηση και στον Διαφωτισμό, όταν η Γαλλία γίνονταν το πρώτο πραγματικό λαϊκό κράτος βάζοντας την εκκλησία στο περιθώριο των Πολιτειακών Θεσμών για να απελευθερώσει έτσι τις Επιστήμες και την Παιδεία, η Ελλάς ακόμα ανέπνεε τον πνιγηρό Οθωμανικό αέρα.

Έτσι η Ελλάς, όταν επιτέλους συνίσταται σε κράτος, ο Εκκλησιαστικός παράγοντας ανέγγιχτος από το οξυγόνο αυτού του Διαφωτισμού, εναγκαλίζεται το νεοσύστατο κράτος και το κρατά στο κατά τον Αδαμάντιο Κοραή χαμηλότατο και σκοταδιστικό του κόσμο.

Και είναι μια ακόμα ''Ελληνική τραγωδία''-για να θυμηθώ και τον πολύ καλό Κ.Τσουκαλά- το γεγονός πως ο Διαφωτισμός στηρίχθηκε στις αρχές και τη διδασκαλία της Κλασικής Ελλάδος, ερήμην των υπόδουλων ακόμα Ελλήνων.

Διαχωρισμός λοιπόν επιτέλους, σημαίνει η απόλυτη αποστασιοποίηση του Κράτους από τις μεταφυσικές, θρησκευτικές και λατρευτικές αναζητήσεις των Πολιτών, οι οποίοι πρέπει να αποφασίζουν ενήλικες να θρησκευτούν -αν το επιθυμούν- ακολουθώντας όποια πεποίθηση τους ταιριάζει προσωπικά.

Μην ξεχνάμε, ότι η «θρησκευτική έκφραση» αποτελεί αφ ενός μια ολόκληρη αντίληψη για τον Κόσμο, ανάλογα με το θρήσκευμα και, αφ ετέρου είναι ή πρέπει να είναι μια βαθύτατα προσωπική διαδικασία και διεργασία, η οποία όταν ξαφνικά βρίσκεται συνδεμένη με τους Κοσμικούς θεσμούς και παρεμβαίνει στην Πολιτεία και πάνω από όλα στην Παιδεία, αποκτά κατηχητικό και προπαγανδιστικό χαρακτήρα.

Με άλλα λόγια ακυρώνει τη Δημοκρατία, εκεί που γεννιέται. Στα σχολεία, που οφείλουν να αποδίδουν Πολίτες με ενήλικη ελεύθερη και κυρίως Κριτική σκέψη.

Πρακτικά αυτό σημαίνει:Απομάκρυνση όλων των λατρευτικών στοιχείων όπως οι εικόνες από τα δημόσια κτίρια και χώρους (γιατί αυτό σημαίνει σεβασμό στο θρήσκευμα ενός εκάστου που μπορεί να ποικίλει ή και να μην υφίσταται.) Δεν αρκεί η οποιαδήποτε τάχα δημοκρατική λύση εδώ περί προαίρεσης και επιλογής.

Η Πολιτεία οφείλει να απαγορεύει αυστηρά την ανάρτηση σε δημόσιους χώρους συμβόλων φιλοσοφικών θρησκευτικών και μεταφυσικών.Κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία και αντικατάστασή του από το μάθημα της Θρησκειολογίας στο οποίο θα διδάσκεται μεταξύ άλλων Θρησκευτικών ρευμάτων και η Χριστιανική Θρησκεία, με όλη την πανσπερμία των επί μέρους αποχρώσεών της.

Και το μάθημα αυτό βεβαίως, πρέπει να διδάσκεται από Καθηγητές των Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών και όχι από κληρικούς ή θεολόγους που ακόμα και άθελά τους θα χρωματίσουν τη διδασκαλία τους υπέρ του α' ή β' δόγματος.Νομιμοποίηση της Πολιτικής Κήδευσης και της καύσης νεκρών και για λόγους Ηθικής αλλά και για λόγους πια περιβαλλοντικούς.

Όσο η εκκλησία είναι δεμένη με την Πολιτεία την πολιτική ζωή και την Παιδεία, θα δικτατορεύει επί της δημόσιας ζωής του τόπου.Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα ανθρώπων, που συνάντησαν τεράστια προβλήματα επαγγελματικά και προσωπικά γιατί δεν είναι... καλοί χριστιανοί... δηλαδή είτε δηλώνουν άθεοι, είτε ακολουθούν άλλη θρησκεία από επιλογή τους.

Θα ρωτήσει κανείς ίσως: έτσι στο τέλος δεν καταλήξει η εκκλησία να είναι μία από τις πολλές, ανάμεσα ενδεχομένως στους Βουδιστές, στους Μουσουλμάνους, τους Παγανιστές, τους Έλληνες Εθνικούς κτλ;Η δική μου απάντηση, είναι απλή:

Ναι και, καλά θα κάνει.

Γιατί, έτσι και μόνο έτσι θα μπορέσει να αναδείξει τα όποια πνευματικά δώρα διαθέτει, αν τα διαθέτει και να τα θέσει αβίαστα ως πνευματικά εργαλεία της κοινωνίας....μαζί και ίσα με άλλα ανάλογα πνευματικά δώρα άλλων αντιλήψεων.

Το απολύτως βέβαιο πάντως, είναι πως για φέτος, η εκκλησία και τα πεπραγμένα της, έδωσαν λύση στο ερώτημα χιλιάδων ανθρώπων:Τι να ντυθώ φέτος στο καρναβάλι;

Και εδώ πια είναι που γελάει ο κάθε πικραμένος για τη σοφία που έχει καμιά φορά η ίδια η ιστορία και ο αδυσώπητος ρους της καθώς όλοι ξέρουμε δα, το μίσος της εκκλησίας στο Ελληνικό Καρναβάλι που έλκει την καταγωγή του από τους προχριστιανικούς χρόνους...Με άλλα λόγια και για να το πω τελείως... χριστιανικά καιρός είναι να παει η χριστιανική εκκλησία, στην... «ευχή του θεού».

Μια φορά και ένα καιρό στο Ραδιόφωνο*

Πάνε πολλά χρόνια από τώρα, ήταν ο πρώτος Απρίλης με το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και το Λαό στην...εξουσία...


Η εκπομπή ήταν πρωινή, κάθε Πέμπτη στο τότε Πρώτο Πρόγραμμα και ο τίτλος της Πριν ο Αλέκτωρ Λαλήσει. Σήμα της , το Good Morning των Beatles από το Sergeant Pepper. Το τραγούδι ξεκινάει με έναν κόκορα και ήταν ό,τι έπρεπε.

Tέλη Μαρτίου και, οι 3 συντελεστές της εκπομπής είχαν συνάντηση στο λόφο του Στρέφη, στο σπίτι μίας εκ των τριών συνεργατων (δυο γυναίκες ένας άνδρας).

Θέμα βέβαια, η επόμενη εκπομπή.

Τότε, οι εκπομπές εκτός από μουσικές, είχαν και θέματα και λόγο (και λόγο ύπαρξης).

Ξαφνικά ο εις, κοιτάει τις δυο συνεργάτιδές του και λεει: βρε παιδιά.... την άλλη Πέμπτη...έχουμε πρωταπριλιά. Μήπως να το εκμεταλλευθούμε;

Το θέμα «Νέφος» ακόμα δεν είχε μπει στη ζωή μας για τα καλά.

Ήταν ακόμα το φαινόμενο της «Θερμοκρασιακής Αναστροφής», που συνέβαινε αραιά και που και, το οποίο κανείς δεν είχε παραδεχθεί δημόσια πως οι επισκέψεις του στον μέχρι τότε πεντακάθαρο αττικό ουρανό, ήταν απλώς ένα test, κάτι σαν ένα...δύο...ένα....δύο στο μικρόφωνο πριν αρχίσει το βραχνό τραγούδι του που ακόμα καλά κρατεί.

Ήταν η εποχή που ο εντιμότατος τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κύριος Στεφανόπουλος ζητούσε να του φέρουν στο γραφείο του έναν νεκρό από τη ρύπανση για να πεισθεί και ο εν ενεργεία υπουργός Αντώνης Τρίτσης , δεν το συζητούσε. Ακόμα.

Μια βδομάδα μετά, και αφού είχε προηγηθεί εξαντλητική δουλειά στην οποία προσέφεραν το ταλέντο τους, τη φωνή τους αλλά και ιδέες αρκετοί φίλοι, η εκπομπή έβγαινε στον αέρα.

Θέλω να τονίσω, πως είχε γίνει μια πρωτοφανής δουλειά για την εποχή, με ηχητικά εφφέ –ακόμα και με πατέντες και ένα πολύ καλό σφικτό μοντάζ. Η εκπομπή, ήταν βέβαια ηχογραφημένη, όπως οι περισσότερες εκείνη την εποχή. Στόχος , ήταν να αποπνέει την αίσθηση ζωντανής μετάδοσης, κάτι που πέτυχε απόλυτα.**

10 και 5 ακριβώς μετά από το δελτίο ειδήσεων, σήμα εκπομπής.

10 και 7 περίπου, η ανδρική φωνή της εκπομπής, καλημερίζει το ακροατήριο και αρχίζει την εισαγωγή για το «τι θα πούμε σήμερα»

10 και 9 ακριβώς, η φωνή διακόπτεται απότομα από το γνωστό σήμα της κρατικής ραδιοφωνίας με τη φλογέρα (τσοπανάκος ήμουνα προβατάκια έβοσκα).

Ακολουθεί, η κανονική φωνή των ειδήσεων που με απόλυτη σοβαρότητα λεει:

«Από σήμερα το πρωί και συγκεκριμένα από τις 6 , στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας σημειώνονται φαινόμενα θερμοκρασιακής αναστροφής με εξαιρετικά μεγάλη ένταση. Το φαινόμενο παρακολουθείται στενά από τις ειδικές υπηρεσίες, ωστόσο συνιστούμε στους κατοίκους του λεκανοπεδίου και κυρίως σε ηλικίες μικρές και πολύ μεγάλες να απομακρυνθούν από το κέντρο και να αποσυρθούν σε κατά το δυνατό ανοιχτές τοποθεσίες. Σας παρακαλούμε να παραμείνετε συντονισμένοι στο Εθνικό Δίκτυο για πληροφορίες και οδηγίες».

Αμέσως μετά, η μια συνεργάτιδα της εκπομπής με ύφος γεμάτο σπουδή , είπε:

Όπως είναι αυτονόητο, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την κανονική ροή της εκπομπής. Από αυτή τη στιγμή, θέτουμε τους εαυτούς μας στη διάθεση της Εθνικής Ραδιοφωνίας .

Την επόμενη κιόλας στιγμή, η ίδια φωνή ήταν κάπου στις αρχές της 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) και με τρεμάμενη φωνή μετέδιδε την εξέλιξη μιας τρομερής διαδήλωσης οργισμένων γυναικών που κατέβαιναν προς το κέντρο φωνάζοντας το σύνθημα: Το Νέ-φος Κά-νει τα Παι-διά μας βλάκες....

Αμέσως μετά, άλλη φωνή μετέδιδε από την Πειραιώς την πληροφορία πως οι έγκλειστοι του Δημόσιου Ψυχιατρείου στο Δαφνί, έσπασαν τις πόρτες και ανεβαίνουν συγκροτημένοι σε πορεία με το σύνθημα «Αφήστε το όνειρο να μας κυριεύσει, την επιθυμία να μας κυριαρχήσει»

Το ένα μετά το άλλο μπαίνουν εμβόλιμα διάφορα «ρεπορτάζ» τελείως σουρεαλιστικά και εξωπραγματικά. Παραδείγματα που θυμάμαι: ο κύριος με φωνή υπέργηρου ο οποίος τελικά ήταν 25 χρονών νεαρή αλλά ζούσε κοντά σε τέρμα λεωφορείων...ένας άλλος που για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες , κάθε πρωί έκανε τροχάδην πίσω από εξατμίσεις μεγάλων φορτηγών και άλλα πολλά που δεν συγκρατώ. Πρέπει να πω πάντως για την Ιστορική αλήθεια, πως όλα αυτά έχουν προηγηθεί κατά πολύ ενός δίσκου του Χ.Κλυν με ανάλογα σατυρικά καλαμπούρια.

10 και 25 ακριβώς.

Κάθε ήχος σταματάει, κάθε ηχητικό εφφέ τελειώνει, μπαίνει ένα τραγούδι προφανώς σαρκαστικής διάθεσης (δεν θυμάμαι ποιο) και μετά από λίγο , η ανδρική φωνή της εκπομπής, λεει: ασφαλώς, όπως καταλάβατε, όλο αυτό ήταν σκηνοθετημένο...αν ανησυχήσαμε κάποιους από εσάς, συγνώμη, αλλά το κάναμε, γιατί πιστεύουμε πως αν δεν παρθούν τώρα μέτρα, σε λίγο καιρό, η θερμοκρασιακή αναστροφή, το Νέφος όπως το έχουν πει μερικοί, θα είναι εδώ σε καθημερινή βάση και θα αλλάξει τη ζωή μας στο χειρότερο. Για αυτό το λόγο, έχουμε μαζί μας............

Και σε αυτό το σημείο, η ροή της εκπομπής σταματάει για να βγει στον αέρα μια εκφωνήτρια της Ραδιοφωνίας, με εντολή της Διεύθυνσης και να πει: «Ό,τι ακούσατε, ήταν ένα κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο και να μη ληφθεί υπόψη. Η διεύθυνση της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, δεν είχε ενημερωθεί και ζητάει συγνώμη από το κοινό».....
....και στη συνέχεια, η μαγνητοταινία της εκπομπής ξανατρέχει σα να μην είχε συμβεί τίποτα (!!!!!!) και ο παρουσιαστής συνεχίζει....: έχουμε μαζί μας δυο εμπειρογνώμονες του Υπουργείου Χωροταξίας και Περιβάλλοντος για να συζητήσουμε το θέμα....

Και αρχίζει, μια ωραιότατη, κανονική και σοβαρή συζήτηση όπου οι δυο εμπειρογνώμονες καταθέτουν για πρώτη φορά μέχρι τότε, δημοσίως, πολύ σοβαρά στοιχεία για το άμεσο μέλλον μας....

Και φτάνουμε-αν είναι δυνατόν- στο τελευταίο πεντάλεπτο της εκπομπής, η ώρα είναι πια 10 και 55, όπου ξαναδιακόπτουν τη ροή στα καλά καθούμενα και με έντονη πλέον φωνή η εκφωνήτρια της Ραδιοφωνίας αναγγέλλει την διακοπή συνεργασίας του Ιδρύματος με τους συντελεστές της εκπομπής καθώς και την άσκηση ποινικής δίωξης. Διαβεβαιώνει μάλιστα πως «οι ένοχοι θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά»

Την επόμενη μέρα, η εκπομπή ήταν πρώτη είδηση στις εφημερίδες. Οι τίτλοι είχαν πολύ πλάκα....Ο τότε Ελεύθερος Κόσμος (άκρα δεξιά) μιλούσε για ψυχοπαθή σκηνοθέτη και αναρχικούς που κατέλαβαν το ραδιόφωνο με σκοπό την κατατρομοκράτηση της κοινωνίας και μια φιλοκυβερνητική μεγάλη εφημερίδα (που πάλι δεν θυμάμαι ποια ήταν , τα Νέα νομίζω...αλλά δεν είμαι σίγουρος) είχε τον πηχυαίο τίτλο «Τορπίλη στο ΠΑΣΟΚ μέσα από την ΕΡΤ»....

Την εκπομπή, στήριξαν μόνο η Αυγή (ολόθερμα) η Καθημερινή και στις εσωτερικές σελίδες των Νέων, η Μαρία Παπαδοπούλου που μάλιστα πρότεινε στον Υπουργό να βγει στην Τηλεόραση με τους συντελεστές της εκπομπής και να κάνει μια ωραία συζήτηση για το Περιβάλλον και να δείξει πως δεν φοβάται το χιούμορ και την κριτική.


Μάταιο, μαθεύτηκε, πως ο Τρίτσης ήταν κυριολεκτικά εκτός εαυτού και πως πήρε την εκπομπή ως ...προσωπική προσβολή....

Έγιναν επερωτήσεις στη Βουλή. Ήρθαν ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και πήραν συνεντεύξεις από τους συντελεστές (Γαλλικά και Γερμανικά)

Ο εις εκ των 3 συνεργατών λίγες μέρες μετά ήταν στη Νέα Υόρκη για δουλειά με την ελπίδα να απαλλαγεί από την απίστευτη φασαρία που είχε προκληθεί, όταν το πρώτο του βράδυ στη Νέα Υόρκη, σε ραντεβού που είχε με πολύ σημαντικό παράγοντα της Warner τον ακούει να του λεει με το καλησπέρα....hey…so you are the pollution man…!

Η υπόθεση είχε φθάσει και με λεπτομέρειες μάλιστα μέχρι τους Times της Νέας Υόρκης...

Στις 11 Μαίου του ίδιου έτους, έγινε η δίκη. Συνήγοροι , ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο Φώτης Κουβέλης. Μάρτυρες υπεράσπισης ένα πλήθος ανθρώπων , μεταξύ των οποίων ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Δ. Σαββόπουλος , ο Λεωνίδας Κύρκος και άλλοι που δεν θυμάμαι.

Αλλά ο σπουδαιότερος μάρτυρας , ήταν το ίδιο το Νέφος, που την ημέρα της δίκης, έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ στην Αττική ατμόσφαιρα.

Βασικός μάρτυρας κατηγορίας ένα στέλεχος του Πασοκ που είχε κάνει και τη μήνυση ζητώντας μάλιστα 50.000.000. δρχ αποζημίωση, γιατί η γυναίκα του ακούγοντας την εκπομπή έπαθε νευρικό κλονισμό και κρίση υστερίας.

Κάποια στιγμή, ο δικαστής, ζήτησε να ακούσει την κασέτα. Έτσι έγινε δημόσια ακρόαση με το πυκνό ακροατήριο κάθε τόσο να σκάει στα γέλια και τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου να προσπαθεί με πολύ κόπο να κρατηθεί. Οι τρεις συντελεστές, αθωώθηκαν πανηγυρικά, αλλά παρέμειναν στη μαύρη λίστα της ραδιοφωνίας για ένα ολόκληρο χρόνο.

*Στη συγγραφή αυτού του κειμένου συντέλεσαν δυο στοιχεία. Ένα κείμενο με τίτλο Δελτίο Νέφους που διάβασα στο ενδιαφέρον και πολύ καλαίσθητο blog http://openitnow.blogspot.com/ και, ίσως υποσυνείδητα μια νύξη του e-lawyer σε χτεσινό του σχόλιο στις σελίδες μου περί φαρσών...Και τα δυο μαζί μου θύμισαν αυτή την ιστορία.

** Πράγματι, δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί που πήγαν να μαζέψουν τα παιδιά τους από τα σχολεία τους, που εγκατέλειψαν τα γραφεία τους και τα σπίτια τους και πήγαν προς παραλίες και εξοχές. Θυμάμαι μάλιστα περίπτωση σχολείου που έδιωξε τα παιδιά και το προσωπικό του, ενώ ήταν 70 περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο των Αθηνών....

Επωνυμία, Ανωνυμία, Ουσία και Ανοησία

Συμβαίνει να γνωρίζω τουλάχιστον 3 τρανταχτές επώνυμες περιπτώσεις ανθρώπων που διατηρούν ή διατηρούσαν blog στο διαδίκτυο.

Δε μιλάω για εγχώριες περιπτώσεις, αλλά για διεθνείς, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Τρία στιβαρά ονόματα της δημιουργίας και της σκέψης.

Όπως επίσης γνωρίζω και μια προσωπικότητα της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας –από το χώρο του Κινηματογράφου.

Και οι τέσσερις είναι πασίγνωστοι, οι τρεις διεθνώς –στο κοινό που τους αφορά- και ο τέταρτος στην Ελλάδα και όχι μόνο, μιας που έχει βραβευθεί το έργο του και εκτός συνόρων.

Κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων, η αυστηρά ανώνυμη παρουσία τους στη blogόσφαιρα, προκειμένου να συνομιλούν με πραγματικά ίσους όρους και μέσα από την αντικειμενική αξία των κειμένων τους χωρίς την προστιθέμενη που αποδίδει η όποια «επωνυμία» ως τεχνητή υπεραξία.

Η οποία, κακά τα ψέματα, δημιουργεί, έστω και άθελά της, μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, μιας που ο ένας μιλάει-θέλει δε θέλει- από θέση «ισχύος» και οι λοιποί , κατά ένα μεγάλο ποσοστό προσπαθούν να είναι είτε αρεστοί μιμούμενοι το δικό του ύφος με μάλλον κωμικά αποτελέσματα, είτε απαξιωτικοί με συχνά χυδαίο τρόπο.

Το αποτέλεσμα, αδικεί θαρρώ τους πάντες.

(εδώ μπορεί να θυμηθεί κανείς και τους πολλούς συγγραφείς που κάποια στιγμή αποφάσισαν να εκδώσουν κάποιο έργο τους με ψευδώνυμο, έτσι για να δοκιμάσουν την «αφτιασίδωτη πραγματικότητα» . Τα αποτελέσματα, ήταν πολύ διδακτικά και κάποιες φορές (όχι πάντα) προσγείωσαν λίγο ανώμαλα τους γενναίους ωστόσο πειραματιστές.)

Υπέροχο Σκηνικό Αθλία η Παράστασις *

Σκηνή 1η/ εσωτερικό , ώρα απογευματινή , αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος.

Μόλις έχω βγει από τη φυσούνα και παω με βήμα αργό προς την παραλαβή αποσκευών. Γενικά, έχω πάψει να βιάζομαι όπου μπορώ.

Πιο παλιά, θα πήγαινα με βήμα ταχύ με αποτέλεσμα να φτάσω καταϊδρωμένος στο σημείο. Με το πάσο μου, είμαι εκεί.

Μαζεμένοι οι συμπατριώτες και πολλοί Κύπριοι που ήρθαν στην Ελλάδα για διακοπές.
Για άλλη μια φορά η ίδια διαπίστωση.
Ακούγονται όπως πάντα μόνο οι «δικοί» μας, οι Ελλαδίτες.

Μουγκρητά, συνωστισμός (ακόμα και 3 μόνο έλληνες μπορούν να προκαλέσουν συνωστισμό μεταξύ τους από την ανασφάλεια που τους ωθεί να κολλάνε διαρκώς ο ένας πάνω στον άλλο) οι γνωστές φράσεις επικοινωνίας –έλα βρε μαλάκα-μα πάλι τελευταίοι είμαστε ρε μαλάκα- άσε γαμώ τη γκαντεμιά μου μέσα...

Παρατηρώ, πως από το πλούσιο νεοελληνικό λεξιλόγιο αρχίζουν να εκλείπουν τα φωνήεντα και να κυριαρχούν διάφορα πνιχτά σύμφωνα , που πότε είναι γέλωτες, πότε αποδοκιμασίες. Μια ενδιαφέρουσα ποικιλία από αγμτ σ...νννναι...ρε...εμλακα..α ν μχθεις-ουστδιαλα-αντκγμς...αντ ρ ρχιδ πδ...

Αυτή η θαυμαστή αρμονία έχει μια σχεδόν ...Μπαχικής αρτιότητας αντίστιξη με τα μάτια που ποτέ δεν κοιτούν κάτι συγκεκριμένο, ούτε καν όταν συνομιλούν.

Διαρκώς λοξοδρομούν, διαρκώς, ελίσσονται για να αποφύγουν ακόμα και την τυχαία συνάντηση με το βλέμμα του Άλλου.

Παρατηρώ μια νεαρή Κυρία. Θα πρέπει να είναι γύρω στα 25, κομψή και ανεπιτήδευτη. Στέκει λίγο πιο πέρα από τη μάζα και με έκδηλη ανυπομονησία περιμένει την αποσκευή. Τελικά , μια πόρτα ανοίγει από δίπλα και ένας υπάλληλος του αεροδρομίου της φέρνει το αναμενόμενο.

Ένα ταξιδιωτικό κλουβί με το τρισχαριτωμένο cocker spagnel μέσα. Το πρόσωπο της κοπέλας γέμισε φως. Ησύχασε. Γονατίζει τρυφερά, ανοίγει το πορτάκι και το σκυλάκι ξεχύνεται έξω κουνόντας τη κοντή ουρίτσα του με εκείνη την απόλυτα ανυπόκριτη και άδολη χαρά , που μόνο τα ζώα μπορούν πια να εκφράζουν. Ίσως και τα πολύ μικρά παιδιά των ανθρώπων.

Η κοπέλα κάθεται σε μια θέση, παίρνει το σκυλάκι αγκαλιά, μιλάνε, ναι, μιλάνε, το σκυλάκι ηρεμεί. Γύρω μου, σηκώνεται πάλι ένα σύννεφο από μύγες συμφώνων: κοιτ τ μλκσμν ...α μρ τ τσλ...δε π ν βρ κν γκμν π τξδευ μ τ σκλ...χχχ το πτνκ...

Επιτέλους! Η βαλίτσα μου κατέφθασε...Αθάνατη, ελαφριά , βολική, την είχα αγοράσει πριν από πολλά χρόνια , κάπου στο 88 από τα BHS στο Λονδίνο , πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, με έχει συνοδέψει σε όλα μου τα ταξίδια που είχαν διάρκεια πάνω από 3-4 μέρες. Γενικά προτιμώ να ταξιδεύω χωρίς αποσκευές. Αεροπλάνο- αυτοκίνητο-σπίτι ή ξενοδοχείο χωρίς αναμονές.


Σκηνή 2η εξωτερικό/άλλη μέρα- ημερήσιο/ Λεωφόρος Συγγρού ώρα 7 και 30.

Αποβιβάζομαι από ταξί για να πάρω το Μετρό. Έξω από το σταθμό, πάνω στο πεζοδρόμιο, ένα jeep της ασφάλειας. Μέσα, δυο τρεις καπνίζουν και έξω με αρκετό κρύο εκείνη την ώρα ένας νεαρός με...πολεμική εξάρτηση φρουρεί.

Πιτσιρικάς και τελείως baby face. Παρόλο που ουδέποτε καλλιέργησα κάποια συμπάθεια για τα «σώματα ασφαλείας» τον λυπήθηκα τον νεαρό πρωί πρωί εκεί, ενώ οι συνάδελφοί του έπιναν ζεστό καφέ σε πλαστικά κύπελλα μέσα στο αυτοκίνητο. Καθώς περνάω από μπροστά του, μου βγαίνει ένα αυθόρμητο : καλημέρα...δουλειά και αυτή ε; Υπομονή...θα περάσει.

Με κοίταξε σχεδόν π α ν ι κ ό β λ η τ ο ς. Μπερδεύτηκε. Όχι, δεν είμαι ο Μπιν Λάντεν και τα γένια μου έχουν αρκετές άσπρες τρίχες για να είμαι γκαζάκιας.

Προσπαθεί προφανώς να τοποθετήσει την εικόνα μου σε κάποιο στερεότυπο που έχει διδαχθεί στη σχολή και τα σεμινάρια, αλλά μέχρι να βρει κάτι σχετικό, έχω ήδη αρχίσει να κατεβαίνω τις σκάλες. Τον βλέπω με μια τελευταία μάτια που συνομιλεί με τους συναδέλφους του που εν τω μεταξύ έχουν κατεβάσει το τζάμι του αυτοκινήτου.

Ω! Τι ευφροσύνη...! Στην πλατφόρμα του Μετρό, δεν με υποδέχονται τα μεγάφωνα με κάποιο σαχλεπίσαχλο χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι, αλλά με το γνωστό θέμα του Mahler, αυτό που χρησιμοποίησε και ο Luchino Visconti στην ταινία Θάνατος στη Βενετία-δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποια συμφωνία είναι-θαρρώ η 3η; μπορεί να κάνω λάθος...

Προς στιγμήν, οι υποδομές της Πόλεως μοιάζουν να ξεπερνούν τις ξεχαρβαλωμένες κοινωνικές δομές... Προς στιγμήν...

Είχα μαζί μου το τελευταίο τεύχος του φιλολογικού περιοδικού Ύλαντρον –το εκδίδει ο Φιλόλογος-Ποιητής και Λόγιος Μιχάλης Πιερής του Πανεπιστημίου Κύπρου , εξαίρετο περιοδικό στο σύνολό του και, έτσι μέχρι το σταθμό Λαρίσης, χάθηκα στις σελίδες του κρατώντας στα αυτιά μου τους Μαλερικούς αντίλαλους.

Σκηνή 3η ημερήσιο, Σταθμός Λαρίσης, ώρα 7 και 50.

Ο υπάλληλος στις πληροφορίες, πολύ ευγενικός, με πληροφορεί από που θα βγάλω εισιτήριο για τον προαστιακό σιδηρόδρομο. Πάω στο γκισέ και η επίσης πολύ ευγενική υπάλληλος μαζί με το εισιτήριο , χωρίς να τη ρωτήσω, μου λεει που ακριβώς θα παω, σε ποια πλατφόρμα, πως θα παω κλπ. Ο Mahler ακόμα ζει στον εγκέφαλό μου.

Βλέπω το τρένο. Κατακαίνουργιο , κατακάθαρο, όπως και ο σταθμός που είναι ανανεωμένος και καλογυαλισμένος. Διαλέγω ένα βαγόνι και βολεύομαι. Το ταξίδι μέχρι τους Αγίους Θεοδώρους είναι μια ώρα, τώρα είναι 8, το τρένο θα φύγει στις 8 και 6 ακριβώς. Στην ώρα του , με ακρίβεια δευτερολεπτοδείκτη, με ελαφρύ τράνταγμα ξεκίνησε. Έξοχα..

Ξαφνικά, το φως χλόμιασε, ο Mahler ακυρώθηκε και έδωσε τη θέση του στον νταλκά του Καζαντζίδη, οι μύγες με τα σύμφωνα γέμισαν το χώρο ζουζουνίζοντας πάνω από τα κεφάλια μας αφού πρώτα είχαν βουτήξει τα πόδια τους στα περιττώματα της νεοελληνικής μιζέριας.

Και όπως επιβάλλουν τα νεοελληνικά ήθη, τη μιζέρια μας πρέπει να τη σκορπάμε απλόχερα παντού. Κάτι σαν τον αγιασμό με την αγιαστούρα.

Μια κάποια κυρία, μερικά καθίσματα πιο πίσω, άρχισε έναν απίθανο μονόλογο... « αα..μα τι είναι αυτό...τι τα βάλανε αυτά τα πράγματα; Εγώ προτιμώ το ΚΤΕΛ που το ξέρω. Τι είναι αυτά ; πεταμένα λεφτά. Πεταμένα λεφτά στο δρόμο.» « Σκάσε κυρά μου, άμα δε σ αρέσει να μη το έπαιρνες» « καλέ τι λες ξύπνιε ήξερα; Δεν ήξερα. Τώρα που ξέρω δεν θα το ξαναπάρω. Χίλιες φορές καλύτερα το λεωφορείο. Σίγουρα πράγματα» «Ρε θείτσα...δε σε ρωτήσαμε σκάσε» «σκάσε να πεις στη μάνα σου που θα μου πεις σκάσε εμένα που μας φέρατε όλες αυτές τις αηδίες μ’ εκείνο τον αλήτη το Σημίτη»

Της «απάντησαν» ακόμα κάνα δυο και στο τέλος την άφησαν να μονολογεί. Δεν έκλεισε το στόμα της μέχρι που κατέβηκα στους Αγίους Θεοδώρους, που ήταν και ο προορισμός μου. Ανυπομονούσα να συναντήσω την κόρη μου, να την προλάβω να κοιμάται για να την ξυπνήσω γλυκά γλυκά.

Έμεινα συνολικά στην Αθήνα αυτή τη φορά σχεδόν 10 μέρες.

Εδώ και τρία χρόνια, από τότε που λόγοι επαγγελματικοί με έφεραν στην Κύπρο, στην Αθήνα δεν είχα καταφέρει να μείνω άλλη φορά τόσο. Έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό η Πόλις.

Οι υποδομές της πραγματικά , είναι σε μεγάλο βαθμό θαυμάσιες και συχνά νιώθεις πως προσπαθούν να επιβάλλουν έναν Κοινωνικό Πολιτισμό, ο οποίος όμως επίμονα αρνείται να ανθήσει.

Μου έμεινε μια κουβέντα που είπε ο Μίμης. Πατέρας ενός καλού φίλου της κόρης μου: «βρε συ, οι ίδιοι φταιμε. Να σου πω ένα προσωπικό παράδειγμα. Εγώ ο ίδιος, τις ημέρες των Ολυμπιακών αγώνων, πρόσεχα τα πάντα. Δεν πέταγα τίποτα απ το αμάξι, δεν κορνάριζα , ήμουν τύπος και υπογραμμός στη συμπεριφορά. Από την επομένη της λήξης, ξύπνησε πάλι το κτήνος μέσα μου και ξανάγινα κάφρος» «Καλά βρε Μίμη....δεν σου άρεσε όταν ήσουν....πολιτισμένος; Δεν το απολάμβανες;» «Ναι! Απολύτως. Ένιωθα άλλος άνθρωπος! Αλλά όταν την άλλη μέρα όλοι ξανάγιναν ο κακός εαυτός τους....τι να κάνω; Να είμαι σα τη μύγα μές το γάλα; Ή μάλλον σα το γάλα μες τις μύγες;»

Θα μπορούσα να καταγράψω πάμπολλες σκηνές μιζέριας υστερίας και νεύρωσης. Οι Έλληνες, τουλάχιστον οι «Αθηναίοι» είναι εξόχως επιθετικοί. Η βία, σαν κοινωνική συμπεριφορά, μέσα από αμέτρητες λεπτομέρειες της καθημερινότητας, είναι διάχυτη. Η «διασκέδαση» και αυτή, έχει πάρει τη μορφή ενός υστερικού εκτονωτικού χαβαλέ. Η συζήτηση, είναι περίπου ανύπαρκτη. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Όλοι, ή έστω σχεδόν όλοι με κόπο, υπομένουν τον άλλο να τελειώσει τη φράση και μετά, αυτόματα αρχίζουν να λένε τα δικά τους χωρίς ποτέ να υπάρχει αναφορά και αίσθηση συνέχειας. Αυτισμός. Και όλοι, περιμένουν «στη γωνία» για να επιβάλλουν το δίκιο τους. Και το επιβάλλουν με το συγκλονιστικό επιχείρημα «γιατί στο λεω εγώ».

Δεν θα παω πολύ πίσω για να θυμίσω πως σε αυτό τον τόπο γεννήθηκε ο Ορθολογισμός. Θα παω λίγο πίσω για να υπογραμμίσω πως από το απόλυτο έως και επικό μελό που κυριαρχούσε , τώρα ζούμε στην επικράτεια της υστερίας και της νεύρωσης.

Το πιο ωραίο, το είδαμε με τη Νεφέλη σε έναν τοίχο, κάπου κοντά στη στοά του βιβλίου νομίζω, σε έναν τοίχο: Το Life Style είναι μαγικό. Από μηδενικό, σε κάνει νούμερο.

Καλή Χρονιά.

* η φράση του τίτλου «υπέροχο σκηνικό αθλία η παράστασις» ανήκει στον αείμνηστο Γιάννη Τσαρούχη και είναι ένας γενικός αφορισμός για την σύγχρονη Ελλάδα. Πολύ πετυχημένος, κατά τη γνώμη μου....