Τους Βατράχους Πενθώ, τίποτα άλλο.

Ήταν παράξενη εποχή.

Πολύ παράξενη.

Συνέβαιναν πολλά πολύ σοβαρά, τα οποία δεν καταλαβαίναμε γιατί ερχόντουσαν συνέχεια με μικρές δόσεις, σαν ψίθυροι θανάτου, ενώ την ίδια στιγμή τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής βομβάρδιζαν τον κόσμο με εικόνες και πληροφορίες που λες και αποσκοπούσαν στην απόλυτη αδρανοποίηση μέσα από την εξουθένωση.

Αλήθεια σας το λεω, έζησα σε μία πολύ παράξενη εποχή.

Όσο ήμουν ακόμα νέος, πρόλαβα δυστυχώς ή ευτυχώς τη συγκίνηση των ιδεολογιών την πάλη για έναν καλύτερο κόσμο-και ας μην ξέραμε πάντα τι εννοούσαμε με αυτό- πρόλαβα να κάτσω κάτω από τον ήλιο χωρίς να κοιτάω το ρολόι , να πάω με κορίτσια χωρίς το λεπτό πλαστικό της υποψίας να μπαίνει ανάμεσά μας.

Σιγά-σιγά , έμαθα να κλείνω τον εαυτό μου από τον κόσμο έξω-ανεπαισθήτως μεν αλλά συνειδητά.

Στην αρχή από απλή ενόχληση στη συνέχεια από στοιχειώδη αυτοπροστασία.

Αυτό, μου έδωσε τη ευκαιρία, τον εσωτερικό χρόνο να νιώθω όλο και πιο πολύ τον ήχο του κόσμου, ένας ήχος που με τα χρόνια έφτασε να μοιάζει όλο και πιο πολύ με βογκητό.

Τώρα πια αρχίζει και θυμίζει επιθανάτιο ρόγχο.

Προσωπικά, δεν είμαι αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, ίσως να είμαι κάπου ευγνώμων που πρόλαβα κάποια πράγματα. Δεν είμαι λοιπόν αισιόδοξος αλλά ούτε απαισιόδοξος.

Εδώ που τα λέμε, έτσι ήμουν από παιδί. Πάντα μου έμοιαζε χαζή η σχετική ερώτηση, σαν την άλλη την αντιστοίχως ανόητη «είσαι ρομαντικός;»

Ίσως πάλι, να φταιει που είμαι στην κυριολεξία τέκνο μιας ενδιάμεσης εποχής, μετά τους πολέμους αλλά και μετά από την έκρηξη των ονείρων της μεγάλης αφέλειας της δεκαετίας του 60.

Όταν εγώ έμπαινα στην εφηβεία, ήταν πια 1970. Το όνειρο μεταπλάθονταν στην οργή και το flower power σε βόμβες της Action Direct και της RAF.

Τώρα το ρολόι ξεκουρδίζεται τελείως. Τα ελατήρια πετάγονται από δω και από εκεί , οι άνθρωποι είναι άρρυθμοι μα και αριθμοί ταυτόχρονα και, τα βατράχια δεν μπορούν να κοιμηθούν.

Ναι, τα βατράχια πια δεν μπορούν να κοιμηθούν και αυτό, δεν ξέρω πως, μου κάνει σαν μία σαρκαστική αντιστροφή του «τ’ αηδόνια δε σ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».

Τα βατράχια, δεν μπορούν να κοιμηθούν, ναι. Και ξέρω κάποιοι διαβάζοντας αυτή τη φράση θα καγχάσουν –μα τι λεει τούτος τρελάθηκε; Αυτό είναι το πρόβλημά του; -

Ναι, αυτό είναι το πρόβλημα μου.

Γιατί, τέτοια εποχή, αιώνες και αιώνες τώρα, τα βατράχια ήδη κοιμούνται.

Όπως και οι νυχτερίδες, όπως και οι Τρίτωνες.

Μα και το δέντρο έξω από τη βεράντα της μάνας στην Αθήνα, τέτοια εποχή, ήτανε πάντα γυμνό από φύλλα. Πάντα, μα όχι φέτος. Πιάσαμε Δεκέμβρη και στέκει εκεί φουντωμένο, λες και γιορτάζει την άνοιξη, καταμεσής του χειμώνα.

Μα τα βατράχια, στη Γερμανία και αλλού, δεν μπορούν να κοιμηθούν. Και το χειρότερο;

Το χειρότερο είναι ότι κατά πως λένε ο χειμώνας θα πλακώσει απότομα και πολύ βαρύς.

Έτσι, τα βατράχια, δεν θα προλάβουν να αναπτύξουν το παχύ στρώμα λίπους που χρειάζονται για να επιβιώσουν σε νάρκη, δεν θα προλάβουν και θα πεθάνουν κατά χιλιάδες ή και εκατομμύρια, υποθέτω.

Θα πεθάνουν μέσα σε μία τεράστια απορία, μέσα σε ένα γιγάντιο ερωτηματικό κοαξ;;; (γιατί;;;;) μην μπορώντας να κατανοήσουν τι συμβαίνει, τι άλλαξε, τι δεν είναι πια όπως τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια.

Και, με γουρλωμένα τα ματάκια τους, θα πεθάνουν μέσα στο κρύο στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο προσπαθώντας να δημιουργήσουν κάποια ζέστη.

Ίσως, ποιος ξέρει, μερικά, να επιβιώσουν, εκεί στον πάτο της στοίβας με τη θέρμη των άλλων βατράχων –ίσως λεω, δεν ξέρω την ταχύτητα αποσύνθεσης των βατράχων, ελπίζω να είναι πιο αργός από τις ταχύτητες αποσύνθεσης της σκέψης των ανθρώπων που πια είναι ιλιγγιώδεις.

Μα είναι «μόνο» τα βατράχια; Δεν είναι.

Και τα λουλούδια που έχουν ήδη αρχίσει να ανθίζουν πρόωρα, όπως οι κρόκοι, κινδυνεύουν να παγώσουν στο έδαφος και να πεθάνουν. Και αν οι κρόκοι είναι στη δημοσιότητα, συμβαίνει γιατί πρόκειται για είδος από το οποίο οι άνθρωποι βγάζουν χρήματα.

Λίγο πιο πέρα , πιο πέρα από τους παρά φύση ανθισμένους κρόκους, από τους παρά φύση ξύπνιους βάτραχους, βόσκουν στο έδαφος επίσης παρά φύση, οι Γερανοί.

Που τώρα , θα έπρεπε να πετούν και να κοντεύουν να τελέψουν το ταξίδι για το Νότο.

Όμως είναι ακόμα εκεί, γιατί οι θερμοκρασίες είναι παρά φύση υψηλές.

Και είναι καταδικασμένοι. Γιατί όταν πια θα απλώσουν τα φτερά τους να πετάξουν, παρά φύση κατά Γενάρη, ο καιρός που θα συναντήσουν στο ταξίδι, θα είναι πολύ κακός, θα είναι μοιραίος.


Είναι χρόνια τώρα, έλεγε ένας καθηγητής-ποιος τον άκουγε άραγε; - που η φύση έχει μπει σε φάση αυξανόμενης καταπληξίας.

Καταπληξία, μία λέξη που έχει αντικατασταθεί από το shock.

Σε...καταπληξία βρέθηκαν πρόσφατα και οι κάτοικοι της Νέας Ζηλανδίας

Όταν , αίφνης απέκτησαν μία καινούργια τουριστική ατραξιόν.

Τα παρά φύση παγόβουνα που βρέθηκαν στις ακτές τους...προϊόντα του θερμοκηπίου.

Και αντί να ανησυχήσουν (οι πολλοί) διοργανώνουν εκδρομές και νοικιάζουν στις ακτές κιάλια για να δει το πόπολο το θέαμα.

Σαν το πόπολο που κάθε Κυριακή στο "Μέγκα" σε μία εκπομπή βάζει στοιχήματα για το που θα αφοδεύσει η Αγελάδα.

Είναι αλήθεια αυτό, συμβαίνει! Μου το είπε ένας καλός φίλος πρόσφατα στην Ελλάδα και δεν τον πίστευα-πήγα μετά και ρωτούσα εδώ και εκεί: Μα σοβαρά στην τάδε εκπομπή έχουν μία Αγελάδα μέσα στο studio βάζουν από κάτω της διάφορα κουτιά και περιμένουν να χέσει; Και βάζουν στοιχήματα αν θα τα "κάνει" στο κουτί 3 ή στο κουτί 7;;;

Ναι ρε που ζεις! Μου είπαν.

Που ζω;

Ναι, ο καιρός μου, ο καιρός που μεγάλωνα ήταν απείρως πιο καλός.

Ακόμα και με τις αυταπάτες του.

Κάποιος φίλος, με αφορμή το φονικό του Αγρινίου –κάποτε το Αγρίνιο το ξέραμε μόνο από τα Καρέλια,- αναβαθμίστηκε όμως εσχάτως... μου είπε:

«αν δώσουν στους Έλληνες από ένα όπλο στον καθένα, σε 4-5 μήνες θα λύσουμε το πρόβλημα»

Τον ρώτησα γιατί και, μου απάντησε «θα μείνουν λιγότεροι από τους μισούς, οι υπόλοιποι θα σφαχτούν μεταξύ τους.»

Τείνω να συμφωνήσω. Με τη προϋπόθεση πως αυτοί που θα μείνουν ζωντανοί, δεν θα είναι αυτοί που θα σφάξουν τους άλλους, αλλά αυτοί που θα αρνηθούν να πάρουν όπλο.

Προς ώρας, δεν πενθώ για ότι συνέβη στο Αγρίνιο. Ούτε για τα σκοτάδια και την ασφυξία μικρών κοινωνιών σαν αυτή της Αμάρυνθας.

Πενθώ για τα Βατράχια των οποίων ο θάνατος προφητεύει το τέλος μας.

Κασσάνδρες οι βάτραχοι, τα άνθη, οι Γερανοί, τα δέντρα.

Προφητεύουν μα κανείς δεν ακούει, κανείς δεν πιστεύει.


Φαντάζομαι, πως αν είχα χάσει και εγώ έναν άνθρωπο όπως οι συγγενείς των πέντε κυνηγών τώρα δεν θα έγραφα για τα βατράχια και κυρίως δεν θα τα θεωρούσα τον φόνο τους πιο σοβαρό από το πενταπλό φονικό Αγρινίου.

Έχω όμως την «πολυτέλεια» να βλέπω –αυτή τη στιγμή- τον κόσμο κάπου πενήντα έτη φωτός μακριά του και έτσι, εμένα, επιτρέψτε μου πρώτα να θρηνήσω τα βατράχια, τους κρόκους , τις γελάδες και τα γουρούνια –θύματα της ανθρώπινης μεγαλοπρεπούς ανοησίας και στη συνέχεια τα θύματα του ίδιου τους του εαυτού.

Παράξενη εποχή, με κάνει ώρες-ώρες και γράφω σα να έχω ταξιδέψει στο χρόνο.

Ίσως, γιατί τα αρώματα που με μεγάλωσαν, οι ήχοι που με συντρόφευαν στην εφηβεία μου, να επιμένουν να αντιλαλούν μέσα μου δυνατά πολύ δυνατά.

Έτσι, αντιλαμβάνομαι το τέλος αυτού του κόσμου σχεδόν με ένα αδιόρατο χαμόγελο.

Επιδιώξτε να ακούσετε –με πλήρη ησυχία και όλο μαζί- το Love. Την εκπληκτική πολύ πρόσφατη παραγωγή του Sir George Martin , μία σφαιρική παραγωγή πάνω στο έργο των Beatles.

Πρόκειται για μία «βόμβα αισθητικής» και ουσίας.

Λοιπόν...

Λοιπόν...


Σκεφτόμουν να ανεβάσω τις φωτογραφίες του κου Ψωμιάδη, της Φώφης του Καρατζαφέρη και να βάλω από κάτω λεζάντα : Απορεί κανείς για τα ποσοστά της αποχής;

Σκεφτόμουν να ανεβάσω μία πωλητήρια αγγελία του τύπου:

Χαρίζονται οι ψηφοφόροι του κου Ψωμιάδη σε φαρμακευτική εταιρία για πειράματα.
Με την (σωστή) απαγόρευση δοκιμών σε ζώα , αν μη τι άλλο αυτοί θα μπορούσαν να
προσφέρουν θετικό για την ανθρωπότητα έργο και, να εξιλεωθούν από το πολλαπλώς
επαναλαμβανόμενο «ατόπημα» της επιλογής τους.

Παρακολουθώ καθημερινώς τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα και, κάθε φορά σχεδόν λεω θα γράψω «για αυτό» ή «για εκείνο».

Έβλεπα για παράδειγμα κάποιους απεργούς δασκάλους να κάνουν δηλώσεις στην τηλεόραση και να μην μπορούν να αρθρώσουν λόγο ορθό και στοιχειωδώς συντεταγμένο.

Μετά, έβλεπα και τους καταληψίες μαθητές να επιχειρηματολογούν με μία σειρά από σύμφωνα –τα φωνήεντα προφανώς απεργούν δικαίως διαμαρτυρόμενα για τη διαχείριση της γλώσσας μας και, σκεφτόμουν πάλι, πως ναι, η παιδεία μας , έχει συνέχεια:

χάλια οι καθηγητές , απλήρωτοι, άκεφοι δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς πάθος και φαντασία, τα ίδια και χειρότερα οι μαθητές τους (με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις...έτσι δεν λεει η παροιμία;)

Βλέπω τους εκπρόσωπους του έθνους. Έρημους κι απρόσωπους, όπως το έλεγε και το τραγούδι. Αλλά και οι εκπροσωπούμενοι; Ακόμα πιο έρημοι ακόμα πιο απρόσωποι.

Μια μάζα που κινείται σαν συρμός τρένου σε ράγες που τοποθέτησε κάποιος μεθυσμένος.

Η Β. Τριφύλλι (ποια;;;) τσακώθηκε με τον Α. Γκλέτσο (ποιον;;;) στην τηλεόραση.

Η Πολιτική επιχειρηματολογία που κατατέθηκε , μιας που και οι δυο ήταν υποψήφιοι στις Δημοτικές εκλογές ήταν του επιπέδου «είσαι μαλάκας, όχι δεν είμαι»


Αυτή, είναι η πολιτική ζωή του τόπου.

Ή μάλλον δεν είναι αυτή, αλλά ετούτη:

Το κομματικό συμφέρον δείχνει Αράπογλου στον β΄γύρο των
εκλογών.

Ποιός το είπε αυτό; Μα ο Γ.Καρατζαφέρης.

Μάλιστα.

Ο κύριος Καρατζαφέρης, αυτός που έχει «στείλει» σε κάτεργα και ξερονήσια ομοφυλόφιλους για παραδειγματισμό, ασθενείς με aids για να προστατεύσει την κοινωνία και βεβαίως όλους συλλήβδην τους Αλβανούς εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει το Πασόκ στην επαναληπτική εκλογή για τη Θεσσαλονίκη.


Παράλληλα στα ελληνικά κανάλια οι ποικίλες πλατινέ γκόμενες καλά κρατούν, τα κουτσομπολίστικα περιοδικά έχουν ανεβασμένη κυκλοφορία κλπ.

Η ελληνική πραγματικότητα , προκαλεί μόνο οργή και απογοήτευση.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα πράγματα, συγκλονιστικά και σπουδαία.

Όπως πάπυρος του Δερβενίου που παρουσιάστηκε πρόσφατα επιτέλους.

Αλήθεια...σε πόσα σχολεία έγινε θέμα το ύψιστης σημασίας θέμα; Σε κανένα υποθέτω, αφού απεργούν.

Όταν και αν ξαναβρώ διάθεση για το blog θα επιστρέψω.

Δεν το είδα ποτέ σαν «ημερολόγιο» ούτε έχω διάθεση να το κάνω δημόσιο εξομολογητήριο Δόξα τους Θεούς, έχω μια γεμάτη προσωπική ζωή δεν ψάχνω να τη γεμίσω δημοσίως.

Και δεν έχω παρά ελάχιστο προσωπικό χρόνο.

Για αυτό και «απέχω». Και, στον ελάχιστο χρόνο που έχω, η ανάγκη μου είναι να τον γεμίζω με ότι κατά την κρίση μου αξίζει.

Υπάρχουν τόσα ποιήματα που δεν διαβάσαμε ακόμα, τόσες μουσικές που δεν ακούσαμε ή πρέπει να ξανακούσουμε, τόσες ζωγραφιές που δεν χαρήκαμε, τόσα δειλινά που δεν ρουφήξαμε, τόσοι ορίζοντες θαλασσινοί που δεν τους αφεθήκαμε.

Σας συνιστώ να πατήσετε το play στο video να απολαύσετε τον σπουδαίο Yo Yo Ma και τον Bobby MacFerrin. Υπάρχουν στιγμές σε αυτό το video συγκινητικές μέχρις δακρύων-όπως η στιγμή που οι δυο τους συζητάνε μαζί με την Μουσικό Louise Vosgerchian πάνω στην πρόβα.

Ίσως θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος οι πληθυσμοί να εκτίθενται διαρκώς σε τέτοιου είδους πράγματα μήπως και πια μετά από ένα διάστημα η αισθητική τους εγερθεί, επαναστατήσει και στείλει όλους (ή έστω σχεδόν όλους) αυτούς που κυβερνούν στον αγύριστο.

Πατήστε πάνω στην εικόνα και όχι στο play γιατί το συγκεκριμένο μπορείτε να το δείτε μόνο από τις σελίδες του youtube.com

Πατήστε απλά στην εικόνα και θα σας μεταφέρει αυτομάτως. Ανοίξτε τα ηχεία και αφεθείτε.

Διάλλειμα

Τώρα που το σκέφτομαι λοιπόν, αυτή η ιστορία με τα human upgrades έμεινε κρεμασμένη στο blog πολύ παραπάνω από ότι έπρεπε…

Έτσι, μέχρι να βρω χρόνο για ένα συγκροτημένο post, λίγες καλοκαιρινές φωτογραφίες, φρέσκες, με άρωμα Αυγούστου για να ξεκουραστούν τα μάτια μας , ίσως δεν είναι κακή ιδέα.


Αυτή λοιπόν η φωτογραφία από κάτω, είναι η θεσπέσια παραλία του Παχύαμμου αρκετά έξω από την Πάφο και πολύ κοντά , πάρα πολύ κοντά στην κατεχόμενη Μόρφου. Η κατοχή, έχει κρατήσει την περιοχή ανέγγιχτη από τις ορδές των τουριστών, ελάχιστοι φτάνουν μέχρι εδώ. Όμως, οι κοινότητες και των δυο πλευρών στην περιοχή, έχουν να ζητήσει επίμονα να ανοίξει το «οδόφραγμα». Αν αυτό συμβεί, καλό θα είναι μεν για την τοπική οικονομία, αλλά…












Παρακάτω, το μικρό καταφύγιο των ψαράδων του Πωμού.

Από μακριά που το βλέπεις,καθώς πλησιάζεις με το αυτοκίνητο, το νιώθεις τρυφερό.

Οι δυο βραχίονες από μεγάλους βράχους μοιάζουν να αγκαλιάζουν με μητρική τρυφερότητα τις βάρκες και τα μικρά καΐκια.

Δεν ξέρω πως είναι το λιμανάκι το χειμώνα, αλλά, το καλοκαίρι ήταν περίπου ένα θαύμα να είσαι δίπλα στον Παχύαμμο όπου το κύμα πάντα βράζει και παφλάζει έντονα και, στον Πωμό η γαλήνη να είναι απόλυτη. Η απόσταση που χωρίζει τον Πωμό από τον Παχύαμμο, είναι δεν είναι 7 λεπτά με το αυτοκίνητο.


















Και , ξανά ο Παχύαμμος, αφρισμένος σταθερά. Ίσως, αυτό είναι κάτι που επίσης κρατάει τον κόσμο σε απόσταση.

Τα κύματα είναι μεγάλα, η θάλασσα βαθαίνει απότομα στα δέκα μέτρα από την αμμουδιά.

Την έχω διαβάσει πολλές φορές τη φράση: "ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε εδώ".

Είναι άλλο ένα κλισέ της νεοελληνικής μυθολογίας, στην οποία τα ποιητικότροπα και "ευαίσθητα" λεκτικά σχήματα τρέχουν σαν νερό από τις πένες επίδοξων ή μη συντακτών και κειμενογράφων.

Ας προσπαθήσω λοιπόν να το πω αλλιώς...

Να πω λοιπόν , πως εδώ, ο τόπος διδάσκει την οικονομία σε κάθε λεπτομέρεια.
Αποπνέει τη σοφία της αβίαστης φυσικής τάξης.

Ακόμα και στο πέρασμα του χρόνου.















Επιστρέφω λίαν συντόμως.

* κάντε ένα κλικ πάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες, εφ όσον το θέλετε.



Στο μεταξύ, ακούστε αν βρείτε την ευκαιρία, τον νέο δίσκο του Bob Dylan.

Modern Times ο γενικός του τίτλος, μια πικρόχολη αναφορά στην ομώνυμη ταινία του Charlie Chaplin στην οποία συνηγορεί και το εξώφυλλο του δίσκου που έντονα θυμίζει κινηματογραφική ταινία, ασπρόμαυρη, περασμένων πολύ περασμένων δεκαετιών.

Όλος ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός.

Τα τραγούδια, είναι ξανά μεγάλης διάρκειας, γύρω στα 6-7 λεπτά το καθένα μέσο όρο.

Αυτό, για κάποιον που γνωρίζει τη διαδρομή του Dylan , σημαίνει πως ο ποιητής τροβαδούρος έγραψε και πάλι.

Τουλάχιστον 3-4 κομμάτια ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα.

Όμως, υπάρχει ένα «τραγούδι» το οποίο είναι πραγματικά μεγάλο.

Πολύ μεγάλο. Όχι γιατί διαρκεί 8 λεπτά, αλλά γιατί είναι εξαιρετικά φορτισμένο και «σκιερό».

Μοιάζει ο Dylan πια, σα να υπερίπταται του κόσμου και κυρίως της Αμερικής και να βλέπει τα πάντα από μια ματιά με βαθειά αίσθηση ιστορίας και διαδρομής.

Ενώ τραγουδά, στην πραγματικότητα αποπνέει μια μεγάλη σκεπτόμενη σιωπή.

Αυτό, δεν θυμάμαι να το έχω ξανανιώσει.

Να…ακούω κάτι και ενώ το ακούω, να μου μεταφέρει την αίσθηση μιας απλωμένης σιωπής.

Το τραγούδι έχει τίτλο Ain’t Talking . Ακούστε το διαβάζοντας ταυτόχρονα τους στίχους.

Ακούστε τη σιωπή του.

Ευχαριστώ και τον Αλέξη Σταμάτη www.alexistamatis.blogspot.com που πριν από λίγες μέρες μου το επεσήμανε στο πολύ καλό του blog.

SHOCK

Το δημοσίευμα που ακολουθεί, δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο μπορεί κάποιος να δει και να διαβάσει.

Προειδοποιώ λοιπόν τον επισκέπτη της ιστοσελίδας, πως ενδεχομένως να σοκαριστεί.

Από την άλλη πλευρά, για όποιες και όποιους θέλουν αν βρουν επιπρόσθετα στοιχεία, στο τέλος υπάρχει ο σχετικός διαδικτυακός δεσμός για λεπτομέρειες.


Η ιστοσελίδα βρέθηκε τυχαία μπροστά στα μάτια μου, στο πλαίσιο μίας αναζήτησης.

Στην αρχή μου έκανε εντύπωση ο τίτλος της : Human Upgrade, Ανθρώπινη Αναβάθμιση.

Ανυποψίαστος, νομίζοντας υποσυνείδητα πως το περιεχόμενο θα είναι σχετικό με την ποιοτική αναβάθμιση της ανθρώπινης καθημερινότητας, έκανα το σχετικό κλικ και βρέθηκα μπροστά σε μία πρώτη σελίδα με πολύ σοβαρή όψη και με αισθητική που παραπέμπει κυρίως σε τεχνολογία.

Η πρώτη λέξη που με υποψίασε παράξενα ήταν «surgeries» -επεμβάσεις & χειρουργεία .

Αμέσως , πρόσεξα το κείμενο με τα μικρά γράμμα πάνω δεξιά στη σελίδα:


«Η human upgrades προσφέρει καινοτόμες χειρουργικές επεμβάσεις με βάση το dna, τις οποίες μπορεί ορισμένοι να κρίνουν ως αμφιλεγόμενες κλπ.»

Διαβάζοντας περισσότερο, αρχίζω και φέρνω στο νου μου τόσο τον κλασικό μύθο της Μαίρη Σέλλεϊ (Δόκτωρ Φράνκεστάιν) όσο και τον εβραϊκό μύθο για το Γκόλεμ της Πράγας.

Θα μπορούσε το μυαλό να πάει ακόμα πιο πίσω, στην ελληνική παράδοση για τον φύλακα της Κρήτης, τον μυθικό Τάλλο, αλλά συνήθως οι Ελληνικοί Συμβολισμοί δεν περιέχουν τίποτα το άρρωστο.

Θυμήθηκα και την περίπτωση του Γερμανού επιστήμονα Gunther von Hagens ο οποίος προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις το 2002, όταν έβαλε αγγελία ζητώντας έναν εθελοντή που πάσχει από ανίατη ασθένεια, προκειμένου να τον τεμαχίσει (μόλις ο ασθενής αποδημήσει), να τον….καταψύξει και σε 9 μήνες να τον ανασκευάσει πλήρως παρουσιάζοντας τον ως τον «τέλειο άνθρωπο» ή μάλλον ως το «τέλειο ανθρωποειδές».


Επιστρέφω όμως στο θέμα μας, στην ανθρώπινη αναβάθμιση, έτσι όπως τη βλέπει το ομώνυμο ινστιτούτο, το οποίο σας πληροφορώ πως είναι στελεχωμένο με κορυφαίους ιατρούς –κυρίως πλαστικούς και αναισθησιολόγους, οι δε εγκαταστάσεις του θυμίζουν ξενοδοχείο 5 αστέρων.

Πάμε λοιπόν, να δούμε τις υπηρεσίες, τις ιδέες και τα προϊόντα του "ιδρύματος" Human Upgrades.

Ξεκινάμε "μαλακά" με τα πιο ανώδυνα και λιγότερο εντυπωσιακά...

Ας πούμε λοιπόν πως θέλετε να αυξήσετε τις επιδόσεις στο...κολύμπι. Όπως γράφει και το σχετικό κείμενο στην ιστοσελίδα (το παραθέτω αυτούσιο στην αγγλική, όπως ακριβώς είναι γραμμένο) :

There is no conqueror for you. Are you swimmer or diver? Change your
approach to time — now it flows slower. Just for you.

By manipulating with the N-DNA (neutral DNA cell) culture made by
N-DNA Xlab the web has significantly reduced sensitivity than other tissues and
with improoved SRF2 (Self Repair Function) it heals partial damage it
self.

The upgrade involves also change of the palm shape which enlarges
the palm area about 25 % (without the webs).

When at rest the webs are hidden. Dispite of this the hand function
could be affected so the webs are connected to the effloid ligamens (by
evolution forgotten receptors in the brain, easily modificable for the new
function with specified properties) which ensures precise control of the
hiding.

Και,στη φωτογραφία από πάνω, μπορείτε να θαυμάσετε το σχετικό δείγμα.

Θέλετε μία...κεραία στο κεφάλι σας για να είστε...πάντα συντονισμένοι;;;;; Ιδού! Ακολουθεί το σχετικό διαφημιστικό κείμενο για το προϊόν....

10 to 3800 MHz. Fully controllable by effloid ligamens (by evolution
forgotten receptors in the brain, easily modificable for the new function with
specified properties). Extendable to two-way.

The Bluetooth
interface enables wide range of the signal usage.
The device is fully
connectable to inner ear and is certified ODP (Organic Data Processing) ready.
Power is provided by recipient´s organism.

Τι είναι αυτό πάλι; Σύμφωνα λοιπόν με την Human Upgrade ή ανθρώπινη οδοντοστοιχία, είναι ατελής. Αντ'αυτής λοιπόν έχει ως πρόταση, ένα και μοναδικό μεγάλο, ενιαίο ημικυκλικό δόντι που ακολουθεί το σχήμα των ούλων και έχει σημαντικά "πλεονεκτήματα" έναντι της πρότασης που προσφέρει η φύση εδώ και εκατομμύρια χρόνια...Όπως θα διαβάσετε, το "Ίδρυμα" θεωρεί πως προσφέρει μία πραγματική επανάσταση στην Οδοντιατρική.

This upgrade is truly revolution in dentistry. Not just because of the
shape but also due to the materials and technologies.
With no interdental
space there is almost no problem with the food remnants. The cleaning is the
simpliest and easiest ever.

Just a few motion with toothbrush and it is finished!
Thanks to the
new N-DNA (neutral DNA cell) culture used for the tooth and the unique SRF (self
reparation function) is the new tooth in normal circumstances almost
undestroyable.
The SRF is invented by Human Upgrades Laboratories and
provides nutrition of artificial N-DNA cultures. Organ with SRF can partialy
repair it self.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες του Ιδρύματος, η φύση έχει κάνει τεράστιο λάθος και στα αυτιά μας. Η πρότασή τους, δεν βελτιώνει την ακοή, αλλά κατά την άποψή τους, αλλάζει το τοπίο δραστικά, στην καθαριότητα της ακουστικής κοιλότητας.

Very practical upgrade. With no collops the ear is easier to keep clean.
The functionaility of the ear-wax glands is reduced to minimum. Therefore the
wax function is kept but with almost no negative effect.
At the most cases
there is an extensive improvement of the hearing ability. That is thanks to the
special grooves which lead the sound exactly to the redesigned ear canal and
than to the ear drum.
Both grooves and ear canal are custom made to fit your
needs.The new external ear is made of recipient´s DNA culture and completely
replaces the original one

Τώρα, αρχίζουν τα πιο τρελά, τώρα μπαίνουμε κυριολεκτικά στην περιοχή του Δόκτωρα Φρανκεστάιν, του Γκόλεμ και της παράνοιας που στο τέλος, μοιαζει να αντικατοπτρίζει συμβολικά (μόνο;) την απόλυτη διαστροφή του δυτικού ανθρώπου, διαστροφή που αφορά μόνο όσους την σκέφτηκαν και όσους μπορούν να την κάνουν πράξη. Αυτό που με απασχολεί, είναι η οοικονομική δύναμη όσων μπορούν να κάνουν πράξη τέτοιου τύπου διαστροφές, γιατί οι άλλες, οι ...αώνιες "διαστροφές" δεν με απασχολούν καθόλου.

Μπορείτε άραγε να φανταστείτε ένα γυναικείο στήθος με πολλαπλές θηλές; Υποθέτω πως όχι, ούτε καν από το δικό μου μυαλό είχε περάσει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε έτυχε ποτέ να δω μία τέτοια «ιδέα» σε ζωγραφικό πίνακα των σουρεαλιστών. Αλλά, η φαντασία, μοιάζει να είναι πια φτωχή αν συγκριθεί με ορισμένες πραγματικότητες των ημερών μας. Η Human Upgrade λοιπόν, προτείνει ένα τέτοιο στήθος και καταγράφει μάλιστα και τα πλεονεκτήματά του, έναντι του φυσιολογικού στήθους, του θεσπέσιου αυτού τμήματος του γυναικείου σώματος που μπορεί να σου δημιουργήσει απέραντη έκσταση σαν παραδοθείς στη θέα του και την αφή του.

More nipples, more excitement, more orgasm.
Fully functionable nipples
for more intensive orgasm. For enhancing the feelings the self developped
technology CLF (Conjuctive Ligamen Function) is used. The current teleneurons
are used for new organs as well as the receptors in brain. Thanks to this the
enjoyment is very intensive. 91 % of users can achieve orgasm just by excitation
the nipples.
The original function of lactional glands by request.

Νομίζετε πως τελείωσε η έκθεση; Τα "καλύτερα" και πιο σουρεαλιστικά, στο τέλος.

Τι θα λέγατε για μία...κλειτορίδα στην παλάμη; Να,επιτέλους, η λύση για οργασμούς κατά μόνας ότι και να κάνετε, όπου και να βρίσκεστε. Γραφείο, αυτοκίνητο, μετρό, αεροπλάνο, μπροστά στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο, η ηδονή είναι κυριολεκτικά στο χέρι σας.

Ένα απαλό τρίψιμο στην...παλάμη και είστε στον έβδομο ουρανό. Ο έρημος ο παραδοσιακός Αυνάν, μπορεί πια να αυτοκτονήσει!

Wherever - whenever. On your way or in the office. No matter if woman or man.
Fully functionable clitoris "at hand".
Choose yours, your friend´s or from
our collection of clitorises of many celebrities.
The N-DNA (neutral DNA
cell) culture is connected to the effloid ligamens (by evolution forgotten
receptors in the brain, easily modificable for the new function with specified
properties). These are even upgraded by OWEL.
OWEL is technology invented by
Human Upgrades Laboratories and means One Way Effloid Ligamens. Though you can
not control the new organ (or the controlling ability is significantly reduced)
the receptors are twice as sensitive when the ligamen is used just to bring the
informations to the brain, but not from it.

Το τελευταίο, χωρίς πολλά σχόλια. Με μία μικρή εισαγωγή, αφήνω μόνο του το σχετικό κείμενο που βάζει το Ίδρυμα, η Κλινική, πέστε την όπως θέλετε...Η πατέντα, έχει το όνομα Simple Cunt , Απλό Αιδοίο.

Πραγματικά, δεν ξέρω, ποιος μπορεί να το βρει ελκυστικό, τι είδους μυαλό πρέπει να έχει κανείς για να σκεφτεί κάτι τέτοιο και,να παραλλάξει το τελειότερο δημιούργημα της μάνας Φύσης, τον κρατήρα του Ανθρώπινου πολιτισμού, μιας που αν δεν ήταν αυτό, όπως είναι, κανείς μας δεν θα ήταν εδώ. Ούτε καν οι διασκευαστές του.

The complexity of the woman/s genitals is source for many diseases and
problems. Is crucial to keep clean this part of the body to avoid
them.

With SIMPLECUNT upgrade the genitals are reduced to the
vaginal openning and clitoris. The vaginal opening as well as the clitoris is
protected by modificated surrounding musculus and complexion. This ensures that
the organs are kept in its original environment.

The sexual
function is enhanced by using the teleneurons of removed parts used for the
current or new ones so the sexual enjoyment is more intensive than
before.
The crinis is kept or removed by request.

Στην ιστοσελίδα θα βρείτε κάθε λεπτομέρεια.
Τους γιατρούς και το ιατρικό προσωπικό, τα βιογραφικά τους κλπ.
Φωτογραφίες από τους χώρους νοσηλείας και αποθεραπείας τις προδιαγραφές, καθώς και τα διεθνή πιστοποιητικά ποιότητας που διαθέτει η Human Upgrade.

Δεν θα γράψω συμπερασματικές φιλοσοφίες σε όλη αυτήν την τρέλα, σκέφτομαι μόνο τα απίθανα κεφάλαια που έχουν χρειαστεί για να στηθεί αυτή η επιχείρηση και το τελείως εξειδικευμένο προσωπικό που θα μπορούσε να προσφέρει τα φώτα του στη μάχη για παράδειγμα κατά του καρκίνου ( εφ όσον αρκετοί από δαύτους είναι ειδικοί στο dna) στην αποκατάσταση ανθρώπινων μελών που έχουν ακρωτηριασθεί, στην πλαστική αποκατάσταση αναπήρων , τραυματιών κλπ.

Σκέφτομαι σε τελευταία ανάλυση πως είναι δυνατόν να λειτουργεί νόμιμα κάτι τέτοιο.

Και, σκέφτομαι (ελπίζω) μήπως η ιστοσελίδα είναι ένα εξαιρετικά καλοστημένο μαύρο αστείο.

Επισκεφθείτε την και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Θα βρείτε όλο το ιστορικό, την έδρα και τους ιδρυτές, όλα εκείνα τα οποία θα σας πείσουν για την αλήθεια του απιστευτου.

Σκέφτομαι να τους στείλω e mail. Θα τους πω πως είμαι άνθρωπος του ραδιοφώνου και θέλω μία κεραία στο κεφάλι μου. Ή, πως θέλω να κάνω προσφορά-δώρο την εμφύτευση της κεραίας στους ακροατές μου, προκειμένου να με ακούν συνέχεια, ακόμα και όταν πέφτουν για ύπνο.

http://www.humanupgrades.com/

UPDATE

Στο διαδίκτυο τελικά υπάρχει ολόκληρη συζήτηση για το «θέμα», τον δεσμό τον δίνει στο σχόλιό του ο Αργύρης Πυροσκάλας.

Στο μεταξύ, από περιέργεια και μόνο προσπάθησα να τηλεφωνήσω στους αριθμούς που δίνει η ιστοσελίδα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.

Και οι δυο αριθμοί, είναι διαρκώς απασχολημένοι.

Για την Κύπρο, υπάρχει και μία πλήρης διεύθυνση , η οδός Στασινού 75 στο κέντρο της Λευκωσίας, όταν βρω χρόνο θα περάσω, πάντα ήθελα αυτή την κεραία που έγραφα πιο πάνω και τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το «ενιαίο δόντι» , αν είναι να με απαλλάξει από τον οδοντίατρο θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά.

Στην ιστοσελίδα, ως σημεία εγκαταστάσεων δίδονται αφ ενός το Λουξεμβούργο και αφ ετέρου το Λιχτενστάιν, τόποι γνωστοί και οι δυο για τις «υπόγειες» δραστηριότητες που φιλοξενούν.

Ενδιαφέρον επίσης στοιχείο το οποίο αμέλησα να σχολιάσω στο κύριο post, είναι πως τα αγγλικά της ιστοσελίδας έχουν αρκετά έως πάρα πολλά λάθη, όχι τόσο συντακτικά όσο ορθογραφικά.

Στη συζήτηση που έχει γίνει στην αγγλική σελίδα (στην οποία μας παραπέμπει ο Αργύρης Πυροσκάλας στα σχόλια όπως είπαμε) θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Κατά πάσα πιθανότητα, το site είναι προϊόν της φαντασίας σπουδαστών Graphic Arts στην Τσεχία.

Ακόμα και έτσι όμως, παραμένει το συμπέρασμα πως το ανθρώπινο μυαλό είναι συχνά ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου.

Α! και πως το photoshop , είναι πραγματικά εξαιρετικό πρόγραμμα στη δημιουργία εικόνων.

Όλα αυτά βέβαια, θυμίζουν θεωρίες συνομωσίας.

Αλλά, θεωρία συνομωσίας ήταν και η «μυστική πόλη στο Βελιγράδι» που κατά τη δεκαετία του 80 ήταν φήμη, θρύλος και urban legend , αλλά μόλις πριν από δυο χρόνια επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.

Γιατρέ μου….κάτι δεν πάει καλά….η κεραία μου πιάνει συνέχεια Άννα Βίσση και έχω εφιάλτες. Επιπλέον ….με αυτή τη μύτη, τα χαρτομάντιλα τελειώνουν πολύ γρήγορα, είναι αντί οικονομική. Αλήθεια….μπορείς να μου προσθέσεις ένα μάτι στον αυχένα; Θέλω να βλέπω τις γκριμάτσες τους μόλις γυρίσω την πλάτη μου…Τα υπόλοιπα, ας μείνουν μεταξύ μας...

Τρεις μεγάλες κιθάρες...

john mclaughlin, paco de lucia larry coryell guardian angels

Για αλλαγή, λίγη θεσπέσια μουσική από τρεις μεγάλες κιθάρες. Lucia, Maclaughlin& Coryell.Απολαύστε τους :-)

Η άλλη πλευρά στην υπόθεση ΕΡΑ-M.Κορομηλά.

Το θέμα της απομάκρυνσης της κυρίας Κορομηλά από την Ελληνική Ραδιοφωνία μετά από 31 χρόνια συνεργασίας απασχόλησε και αυτές τις σελίδες όπως και πλείστες άλλες στον ηλεκτρονικό τύπο-και όχι μόνο.

Έχοντας συνεργαστεί για μεγάλο διάστημα με την Ελληνική Ραδιοφωνία στο παρελθόν, γνωρίζοντας κάποια πράγματα και κάποια πρόσωπα (όχι όλα τα πράγματα και όχι όλα τα πρόσωπα βέβαια) θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δεν διατηρώ (ακόμα) κάποιες ελπίδες , πως, η ΕΡΑ θα παίξει κάποια στιγμή το ρόλο που οφείλει και που δεν μπορούν οι ιδιωτικοί σταθμοί.

Και εννοώ εκείνο το ρόλο που ονομάζουμε Παιδευτικό.

Η είδηση της απομάκρυνσης της κας Κορομηλά «μου ήρθε πολύ ξαφνική» και ως κεραυνός εν αιθρία, γνωρίζοντας αφ ενός τη σοβαρότητα της δουλειάς της και, αφ ετέρου την με συνέπεια αποστασιοποίησή της από ποικίλους κύκλους υμετέρων, ημετέρων και πάσης φύσεως «δικών» και «κολλητών».

Μετά από τις πρώτες μέρες (που εγώ έμαθα τα νέα) και αφού έκανα την πρώτη αρκετά θυμωμένη δημοσίευση, αποφάσισα να σηκώσω το τηλέφωνο στη Λευκωσία και να επικοινωνήσω με την Αθήνα με κάποιους ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά τα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεοράσεως.

Από αυτούς λοιπόν μεταφέρω εδώ ορισμένα πράγματα που έμαθα και το κάνω αυτό γιατί απλά δεν τα είδα πουθενά αλλού δημοσιευμένα είτε σε έντυπη μορφή είτε στο διαδίκτυο.

Σύμφωνα λοιπόν με ασφαλέστατες πηγές (για να κάνω και χρήση της δημοσιογραφικής γλώσσας) από την ΕΡΑ μαζί με την κυρία Κορομηλά απομακρύνθηκαν επίσης ο ποιητής και στιχουργός κος Μάνος Ελευθερίου, ο στιχουργός κος Κώστας Τριπολίτης,η κυρία Μαριανίνα Κριεζή και αρκετοί ακόμα συνεργάτες της Ραδιοφωνίας.

Απορία δική μου σε αυτό το σημείο, είναι το γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση και για τους υπόλοιπους, αλλά δε νομίζω πως θα λάβω απάντηση σε αυτό.

Η ουσία των όσων προέκυψαν, είναι πως η απομάκρυνση των συγκεκριμένων συνεργατών, δεν αποφασίστηκε στην Αγία Παρασκευή, στην έδρα της ΕΡΤ αλλά από πρόσφατο Προεδρικό Διάταγμα, νόμο του Κράτους δηλαδή, που ορίζει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να ισχύει όταν όσοι έχουν Συμβάσεις Έργου με τις εταιρείες του Δημοσίου ξεπερνούν τα 2 χρόνια εργασίας σε αυτές:

Το Π.Δ. προβλέπει κατηγορηματικά στην περίπτωση αυτή, διακοπή συνεργασίας

Σύμφωνα με όσα έχω μάθει, η ΕΡΑ αναζητεί μία φόρμουλα συνεργασίας με όλους όσους αναγκάσθηκε να διακόψει συνεργασία λόγω του Π.Δ γιατί (σύμφωνα πάντα με τα όσα μου μεταφέρθηκαν) η ίδια η Διοίκηση της Ραδιοφωνίας, θεωρεί την απουσία τους από το πρόγραμμά της ως «μεγάλη απώλεια» και «πλήγμα στην προσπάθεια για ποιότητα».

Αυτό που μου τονίσθηκε έντονα, είναι πως η ΕΡΑ βρέθηκε αιφνιδιασμένη από ένα πολύ πρόσφατο Π.Δ. και δεν είχε άλλη επιλογή, γιατί ως εταιρία του Δημοσίου δεν έχει άλλο δρόμο παρά αυτόν της εφαρμογής του νόμου.

Κανείς, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί για όλη αυτή τη διαδικασία που οδήγησε στο συγκεκριμένο Προεδρικό Διάταγμα.

Κανείς επίσης μπορεί να αναρωτηθεί γιατί όλες αυτές οι «λεπτομέρειες» δεν έγιναν γνωστές επισήμως από την Ελληνική Ραδιοφωνία.

Κανείς μπορεί εύκολα να οδηγηθεί σε γρήγορα συμπεράσματα του τύπου «η δεξιά είναι πάντα δεξιά».

Δεν ξέρω, δεν θέλω να βγάλω συμπεράσματα.

Το σημείωμα αυτό, το γράφω και το ανεβάζω στις σελίδες μου για δυο λόγους.

1. γιατί πάντα υπάρχει και άλλη πλευρά στα πράγματα και οφείλουμε να την προβάλλουμε εξ ίσου και,
2.γιατί , κακά τα ψέματα, αν η ΕΡΑ και οι άνθρωποί της (κάποιοι την υπηρετούν διοικητικά πάνω από δυο δεκαετίες) είναι ειλικρινείς όταν λένε πως το Διάταγμα πλήττει το κύρος τους, τότε μάλλον οφείλουμε να σταθούμε κριτικά δίπλα τους , αντί να τους «πυροβολούμε» άκριτα.

Τέλος, σαν άνθρωπος που έχει ζήσει το «ψώνιο» των ανθρώπων της ΕΡΑ –τεχνικών και παραγωγών και την αγάπη τους για το ραδιόφωνο, αλλά και σαν επαγγελματίας που έζησε τον αγώνα για την Ελεύθερη Ραδιοφωνία και τη απόλυτη εμπορευματοποίησή της στη συνέχεια, επιθυμώ σφόδρα αυτή η υπόθεση να έχει μία καλή κατάληξη που να μην αδικεί καμία πλευρά.

Και, να δοθεί μία πλήρης αναφορά για το συγκεκριμένο Προεδρικό Διάταγμα, των σκοπών του και του σκεπτικού του.

Και ας μην πει ο κύριος Ρουσόπουλος πως δεν γνώριζε ποιοι θα θιχτούν από το Διάταγμα, γιατί κανείς δεν θα τον πιστέψει (για άλλη μία φορά).


Τα παραπάνω, απαλύνουν πολύ τις εντυπώσεις που μας δημιουργήθηκαν στην αρχή για την ΕΡΑ . Όχι όμως και τη διαδικασία κοινοποίησης της διακοπής συνεργασίας , όπως τουλάχιστον την περιγράφει η κα Κορομηλά στην επιστολή της.

Γιατί, κατά τη γνώμη μου, έναν άνθρωπο που επί 31 χρόνια έχει προσφέρει έργο, δεν τον απομακρύνεις τηλεφωνικά μέσω μίας γραμματέως.

UPDATE

Μεταφέρω εδώ, αντί άλλου επιλόγου –μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον-το σημερινό διαφωτιστικό σχόλιο του cyrusgeo. Κατά τη γνώμη μου, φέρνει τα πράγματα σε μία πολύ πιο ρεαλιστική ματιά, χρήσιμη σε όλους μας. Και, βεβαίως, συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο της παρέμβασής του.

cyrusgeo said...

Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο δεν είναι καθόλου
"φωτογραφικό", αλλά εκδόθηκε για να εφαρμόσει σχετική ευρωπαϊκή οδηγία, όποιοι
συμβασιούχοι έργου πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια γίνονται συμβασιούχοι αορίστου
χρόνου (η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη). Όποιοι δεν τα πληρούν, αλλά
κρίνονται απαραίτητοι στην εταιρία, θα υπογράφουν 8μηνες συμβάσεις έργου, ώστε να μην μπορούν στο μέλλον να διεκδικήσουν "μονιμοποίηση".

Ο τρόπος, πάντως, με τον οποίο απομακρύνθηκε η κ. Κορομηλά, δεν ήταν και ο κομψότερος...

Η Ελληνική Ραδιοφωνία Ανερμάτιστων (ΕΡΑ) και η Κυρία Μαριάννα Κορομηλά.

Έγινε και αυτό λοιπόν.

Συχνά, γράφω και μιλάω για τη δικτατορία του Χαβαλέ που πια, κατά την αντίληψή μου έχει κυριαρχήσει στην Ελλάδα.

Ορισμένες φορές, αναρωτιέμαι αν είμαι πιο αυστηρός από ό,τι πρέπει, αν δεν βλέπω κάποιες καταστάσεις πιο «ανθρώπινα» και πιο….στρογγυλά.

Ωστόσο, η αδιανόητη απόλυση της κυρίας Μαριάννας Κορομηλά από την Ελληνική Ραδιοφωνία ήρθε για να πείσει οριστικά πως όχι μόνο δεν είμαι περιττά αυστηρός αλλά , πως μάλλον με διακρίνει επιείκεια.

Η κυρία Κορομηλά , Ιστορικός και ερευνήτρια, συγγραφέας και παραγωγός στην Ελληνική Ραδιοφωνία για 31 ολόκληρα χρόνια, με ένα πολύ σημαντικό κοινό να την παρακολουθεί με συνέπεια και διάρκεια στις γοητευτικές της αφηγήσεις, απολύθηκε από το Ελληνικό Ραδιοφωνικό Άσυλο, γιατί… «έτσι».

Με τον πλέον επαίσχυντο και θρασύδειλο τρόπο, τηλεφωνικά, μέσω μίας «γραμματέως διευθύνσεως» (Μ. Μυτιληναίου) της ανακοινώθηκε η διακοπή της σύμβασης.

Καμία Μυτιληναίου, κανένας «υπεύθυνος» από όσους μετείχαν στην απόφαση αυτή, δεν είχε, εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον , τη στοιχειώδη τσίπα να αντιμετωπίσει την κυρία Κορομηλά πρόσωπο με πρόσωπο προκειμένου να της ανακοινώσει την απόφαση.

Ασφαλώς, αν κάποιοι από τη Διοίκηση της ΕΡΑ διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θα έχουν πρόβλημα κατανόησης του κειμένου, γιατί περιέχει κάποιες τελείως άγνωστες λέξεις και έννοιες , όπως : ευθύνη, τσίπα, ευθύτητα.

Αντιγράφω από δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα της 5ης Απριλίου 2002. Το δημοσίευμα, το υπογράφει η κα Παρασκευή Κατημερτζή. Μέσα από τις γραμμές του άρθρου, βγαίνει και το προφίλ της κας Κορομηλά :

«Στα βάθη της Ανατολίας υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν αν υπάρχει στον κόσμο πόλη που τη λένε Αθήνα.

Η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά τούς συνάντησε και πήρε από κείνους την απάντηση στο ερώτημα «τι είναι αυτό που το λένε Έλληνας».

Την πήρε μέσα από μια στιγμιαία λάμψη του βλέμματος.

«Στο άκουσμα της λέξης Έλληνας τούς διαπερνούσε ένα ρεύμα, υπήρχε μια φόρτιση, μια συγκίνηση», λέει. «Προσπάθησα να έρθω πιο κοντά στους ανθρώπους να δω πώς μας βλέπουν, κι έτσι έφθασα στο κλειδί, που είναι η οικουμενική διάσταση του Ελληνισμού. Αυτή έχει διατηρηθεί στις πιο απομονωμένες περιοχές, ενώ έχει χαθεί από την Ελλάδα γιατί εμείς την τσακίσαμε, πετάξαμε την οικουμενικότητα της διασποράς που μετέφεραν οι πρόσφυγες. Είναι οι αρετές και τα ελαττώματα της φυλής».

Επί ένα τέταρτο του αιώνα, η Μαριάννα Κορομηλά ταξιδεύει, ερευνά, γράφει, και μιλάει με ιεραποστολικό πάθος για όλα όσα δεν γράφουν τα βιβλία της επίσημης Ιστορίας.

Όταν οργανώνει εκδρομές σε απάτητα μέρη είναι τόσο αυστηρή στην τήρηση για την ώρα αναχώρησης, ώστε σε κάθε αποστολή κάποιος υποχρεούται να τρέξει πίσω από το πούλμαν.
Είναι από το 1985 ιδρυτικό μέλος της Πολιτιστικής Εταιρείας «Πανόραμα».

Σήμερα όμως είναι κλειστό, εξαιτίας των σεισμών, το πρωτοποριακό στέκι συνάντησης που καθιέρωσε εδέσματα όπως τα περιφρονημένα ρεβίθια ως κατάλληλα για σικ εστιατόρια και που προχώρησε σε μια εκπληκτική καταγραφή και τεκμηρίωση των κατάλοιπων του Ελληνισμού σε άλλες χώρες.

Διατηρεί τη μακροβιότερη εκπομπή λόγου στο ραδιόφωνο από το 1975 μέχρι σήμερα - τα πρωινά του Σαββάτου στην ΕΡΑ.

Κι όμως, στο σχολείο ήταν «πάτος» στους βαθμούς.

Το σχολείο τής φαινόταν «μια φυλακή της παιδείας και της ψυχής», τα βιβλία της Ιστορίας ήταν άχρηστα και ψεύτικα, γιατί έλειπε από μέσα ο άνθρωπος.

Είχε βέβαια μια πολυτέλεια. Τη μεγάλη οικογενειακή βιβλιοθήκη στο σπίτι, τις προφορικές συζητήσεις και ανέκδοτα του οικογενειακού περιβάλλοντος, δηλαδή πληροφόρηση από πρώτο χέρι. Αυτά που αναζήτησε κατόπιν στην ανθρωπολογική και εθνογραφική έρευνα.

Πέντε γενιές άνθρωποι των γραμμάτων είχαν φροντίσει γι' αυτό. Οι πρόπαπποί της ήταν ο πρώτος τυπογράφος και εκδότης ημερήσιας εφημερίδας στην Αθήνα, ο θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Κορομηλάς, ο υπουργός Λάμπρος Κορομηλάς, ο δημοσιογράφος αθηναιογράφος Γιώργος Κορομηλάς, η Μαριάννα Κορομηλά - «γκάγκαρη» Αθηναία - δεν είναι παρά το μήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά.

Σπούδασε Ιστορία και Φιλοσοφία στο Παρίσι, ενώ παράλληλα ξεναγούσε για να ενισχύσει τις σπουδές της.

Εκεί στα ταξίδια έγινε το «κλικ». Η επαφή με τους ανθρώπους που φεύγουν από τους τόπους που μένουν απαράλλακτοι.

«Το μοναδικό σταθερό σημείο, είναι ο γεωγραφικός παράγοντας. Το βουνό θα βρίσκεται πάντα εκεί. Οι κοινότητες των ανθρώπων θα αντιμετωπίζουν πάντα το βουνό ως τραχύ ή ήμερο, ως τροφή ή χώρο για τα θηρία, ανάλογα με το αν έρχεται βροχή από το βουνό και θα το αντιμετωπίζουν με τρόπο ώστε να μπορούν να επιζήσουν.

Αυτό διαμορφώνει χαρακτήρες, νοοτροπίες» θα πει. «Αυτό που με εντάσσει στην Αθήνα της εποχής του Κίμωνα είναι οι Αλκυονίδες ημέρες στο καταχείμωνο. Είναι το μόνο κοινό που έχουμε. Πατρίδα είναι μέχρι εκεί που φθάνει το παιδικό μάτι, αυτό που σε περιβάλλει, σου γεννά ασφάλεια», λέει η Μαριάννα Κορομηλά.

«Είναι το σπιτικό, οι οσμές του φαγητού, είναι κάτι εγωκεντρικό, ενώ οικουμενικότητα του Ελληνισμού είναι όταν ακούς στην Κασταμονή της Παφλαγονίας, την κοιτίδα των Κομνηνών, να λένε ακόμα και τώρα τις χριστιανικές προσευχές στην τουρκική γλώσσα».

«Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα» επιγράφεται ένα από τα βιβλία της Μαριάννας Κορομηλά, της ακούραστης ταξιδιώτισσας που αφουγκράστηκε τον παλμό του ζωντανού Ελληνισμού στον Πόντο και την Ανατολία, την Ερυθραία της Ιωνίας και τη Θράκη και μας μεταφέρει στα βιβλία της τη λαμπρή διαδρομή, τη λάμψη και τη συρρίκνωση, έως το υστερόγραφο. Τον τελευταίο σπασμό, του οποίου υπήρξε αυτόπτης μάρτυς στο τέλος του 20ού αιώνα.

«Η οικουμενική ελληνικότητα έχει μια έντονη αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγγύης. Έχει τη μνήμη του πλούτου και της γενναιοδωρίας, έχει το εμπόριο, που καλλιεργεί την ανοχή και τον σεβασμό του άλλου, τη βοήθεια προς εκείνον που κινδυνεύει. Ο ελληνικός τρόπος είναι να είσαι ανοιχτός προς τους άλλους. Έχει μια βαθύτατη σχέση, πνευματική, με τον Θεό. Ελληνικότητα είναι να αναζητάς τις ομοιότητες, να τα βρίσκεις με τους άλλους, όποιοι κι αν είναι, με τη συναλλαγή, με τη διπλωματία».

«Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα» είναι ένα έργο ζωής, επιτόπιας έρευνας, πρωτότυπο και συλλογικό. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε από το «Πανόραμα», το 1991, χαρακτηρίσθηκε ηρωική έκδοση.

Την εποχή που δεν υπήρχε κανένας άλλος ταξιδιωτικός οδηγός για την περιοχή, ήταν το πρώτο βιβλίο του είδους που κυκλοφόρησε διεθνώς σηκώνοντας για πρώτη φορά την κουρτίνα της άγνοιας και του φόβου που μας χώριζε από τον κόσμο της Μαύρης Θάλασσας. Το πρώτο βιβλίο, που σαν την Αργώ διέσχισε τις ψυχροπολεμικές συμπληγάδες.

Είναι ένα βιβλίο θησαυρός που ενώνει με όλα τα ιστορικά, αρχαιολογικά και ιστορικά στοιχεία την ιστορία και τα μνημεία που είναι διάσπαρτα σε δέκα χώρες. Χαρακτηριστικό της αφήγησης είναι η γλαφυρότητα και η συμμετοχή των ανθρώπων. Άγιοι και ναυτικοί, σοφοί δάσκαλοι και ανορθόγραφοι ζωγράφοι, έμποροι, πρίγκιπες, βιοτέχνες και αγρότες.

Έγινε ανάρπαστο. Δεκαπέντε χιλιάδες αντίτυπα διατέθηκαν μέσα σε τρία χρόνια, όπως και 2.500 βιβλία στην αγγλική. Με την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος και τις ραγδαίες αλλαγές στον χάρτη της περιοχής, έπρεπε να ξαναγραφεί, γιατί οι γλώσσες λύθηκαν, οι κλειστές αποθήκες άνοιξαν, τα απρόσιτα μνημεία έγιναν προσιτά.

Η νέα επαυξημένη, κατά εκατό τουλάχιστον σελίδες, έκδοση, ενισχύθηκε με τη χορηγία του Ιδρύματος Σ. Νιάρχος.

Προστέθηκε μία σειρά άρθρων ξένων επιστημόνων και ενημερώθηκε με χάρτες και φωτογραφίες, ώστε να αποκατασταθεί η μεγάλη πολιτιστική ενότητα, που εκτείνεται γεωγραφικά από τον Έβρο έως τον Μέγα Καύκασο.

Ιστορικά, χτενίζονται όλες οι περίοδοι, ακόμα και οι πιο σκοτεινές, δίνονται δυσεύρετα στατιστικά στοιχεία για την παρουσία και τη δράση των Ελλήνων, την κοινωνική και συντεχνιακή οργάνωση, την τουρκόφωνη ρωμιοσύνη, τις χιλιάδες των σχολείων.
Αφιερώνεται «σ' αυτούς που κράτησαν τη ζωή έξω από τα μουσεία».

Αν η έρευνα μεταξύ των ανθρώπων ξεκινούσε τώρα, δεν θα ήταν το ίδιο, γιατί οι παλιοί έχουν φύγει και πήραν μαζί τους τη ζωντανή ιστορία και τη μνήμη.»

Στη διεύθυνση http://www.radiofono.gr/node/281 μπορείτε να διαβάσετε την επιστολή που έδωσε στη δημοσιότητα η κα Κορομηλά , επιστολή αξιοπρέπειας και ήθους (και άλλες άγνωστες έννοιες για ορισμένους , φοβάμαι πολλούς, πάρα πολλούς) και, από κάτω κάποια σχόλια ανυπόγραφα και ενυπόγραφα.

Δυστυχώς, ελάχιστα, μόλις δεκατέσσερα μέχρι αυτή την ώρα.

Τουλάχιστον, η ελληνική blogόσφαιρα αντέδρασε αρκετά δυναμικά, αποδεικνύοντας ότι δεν πάσχει εξ ολοκλήρου από προσωπικό συναισθηματικό αυτισμό.

Τέλος, τρία ακόμα ζητήματα:

1. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης , είναι βέβαιο πως θα υπήρχαν σημαντικές αντιδράσεις τόσο από τους «συναδέλφους» της κυρίας Κορομηλά στην ΕΡΑ, όσο και από «διακεκριμένους» εκτός ραδιοφωνίας. Καθηγητές, διανοούμενους κλπ.

Ωστόσο, στο Χαβαλελλαδιστάν τίποτα, ούτε κιχ.

Προφανώς, η απομάκρυνση μιας Μαριάννας Κορομηλά από τα μικρόφωνα της Ραδιοφωνίας είναι βολικότατος στη χώρα της ημιμάθειας και της «ξερολίασης» των πάντων.

2. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, με την ανακοίνωση της απόλυσης μίας Μαριάννας Κορομηλά, θα είχαν σπεύσει σε χρόνο μηδέν κάποια ιδιωτικά ραδιόφωνα να εξασφαλίσουν τη συνεργασία της και να επωφεληθούν της Κρατικής –Κυβερνητικής αμορφωσιάς και αμετροέπειας.

Φαίνεται όμως, πως ο σιγαστήρας σε ανθρώπους καλλιεργημένους που δουλεύουν με μεράκι αυταπάρνηση γνώση και συνέπεια, βολεύει και βολεύει απολύτως τους επικυρίαρχους ή αυτούς που θέλουν κάποια στιγμή να γίνουν τέτοιοι.

Ο πήχης, χαμηλώνει διαρκώς, ο Χαβαλές θριαμβεύει πανηγυρικά.

3. Σήμερα , είναι 7 Αυγούστου. Η υπόθεση αυτή, τυπικά δεν είναι «επίκαιρη».
Μόνο που δυστυχώς είναι και θα παραμείνει ως τέτοια.

Γιατί, στην Ελλάδα, η κυριαρχία της αθλιότητας και η διαρκής περιθωριοποίηση της Αξίας είναι ο καθημερινός τρόπος ζωής.


ΥΓ. Η απουσία μου σε ολιγοήμερες διακοπές και ο φόρτος εργασίας που είχε προηγηθεί δεν μου επέτρεψαν να πάρω μυρουδιά τα γεγονότα στην ώρα τους. Ευχαριστώ τον Αθήναιο (http://www.greekgastronomer.com/) για την αναφορά του στις σελίδες του και το Θείο Τραγί (http://awron.blogspot.com/2006/07/i-o.html) του οποίου το σχόλιο χρησιμοποίησα χτες το βράδυ στο ραδιόφωνο προκειμένου να αναφερθώ στο ζήτημα.



Παρακαλώ, διαμαρτυρηθείτε για αυτό το αίσχος και μη διστάσετε.
Γεμίστε το mail της κυρίας Μυτιληναίου στην ΕΡΑ με νηφάλια αλλά σαφή μηνύματα.

Κάπως, πρέπει να καταλάβουν επιτέλους, πως δεν είμαστε όλοι ανόητοι και άπραγοι.

Γράψτε εδώ: mmmitilineou@ert.gr


------------------------------------------------------------------------------------------------
UPDATE

Μαθαίνω, πως η κυρία Κορομηλά θα κινηθεί δικαστικά κατά των υπευθύνων της ΕΡΑ και αυτό είναι εξαιρετικά παρήγορο. Τόσο για την ίδια (η "απόφαση" είναι διάτρητη σύμφωνα με τους κανόνες που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση) όσο και για τα μελλοντικά θύματα της αμετροέπειας ιθυνόντων οποιασδήποτε πλευράς.

Επίσης, διαβάστε όπωσδήποτε τα δυο τελευταία άρθρα του θαυμάσιου Oldskipper -http://skipperandskipper.blogspot.com/ -με τίτλο "Καλοί τρόποι" και "Η άλλη πλευρά".

Δεν σχετίζονται ευθέως με το θέμα του post, αλλά, είναι απόλυτα συνδεδεμένα με το χάλι του τόπου και την απελπισία που έχει καταλάβει πολλούς για το μέλλον του.

Βωμός

Κάπου εδώ, στο Βωμό, αρκετά έξω από την Πάφο, εκεί που κολύμπησε η Αφροδίτη θα είμαστε και εμείς για λίγες μέρες. Θάλασσα και ουρανός. Και τη νύχτα γεμίζεις τις τσέπες αστέρια, χωρίς καν να χρειάζεται να τεντώσεις το χέρι. Α! ναι, ο Βωμός στις μέρες μας λέγεται...Πωμός.

Ο Κόσμος υπό σκιάν.

164 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον πλανήτη από μία συγκεκριμένη αιτία.

Όχι, δεν είναι θύματα πολέμου (είναι απείρως περισσότερα αυτά).

Όχι, δεν είναι θύματα των τροχών (είναι πολύ περισσότερα αυτά)

Όχι δεν είναι θύματα δολοφονιών και ανθρώπινης βίας (και αυτά είναι πολύ περισσότερα)

Όχι δεν, είναι αυτοί που πεθαίνουν από γηρατειά φυσιολογικά (αυτοί είναι ακόμα αρκετοί, αλλά λιγοστεύουν διαρκώς).

164 άνθρωποι την ημέρα, δηλαδή 60.000 περίπουτο χρόνο, με συνεχή αυξητική τάση, πεθαίνουν «απλά» από την ηλιακή ακτινοβολία. Δηλαδή από μία αιτία που μόλις 20 -30 χρόνια πριν, δεν υπήρχε.

Δεν πρόκειται για φαντασία, κάθε μέρα ο ήλιος ή μάλλον η διαταραγμένη ατμόσφαιρα του πλανήτη μας, σκοτώνει περισσότερους απόλυτα αμάχους από όσους εξοντώνουν οι βομβαρδισμοί σε Λίβανο και Ισραήλ.

Τα στοιχεία είναι της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας , ανακοινώθηκαν μόλις χθες και
δημοσιεύονται στη σημερινή Καθημερινή.

Όσοι είναι 15-20 χρόνων, πιθανόν να μην καταλαβαίνουν τι γίνεται.

Για όλους εμάς όμως που μεγαλώσαμε με ένα κοντό παντελονάκι και χωρίς μπλούζα -t shirt εις την νεοελληνικήν- και γινόμασταν κάθε καλοκαίρι χωρίς πρόβλημα "μαυροτσούκαλα" , το Δελτίο Χρονοέκθεσης στον Ήλιο, είναι εφιάλτης όχι σαν σκέψη αλλά σαν πραγματικότητα.

'Ασχετο ;

Διάβασα πριν από λίγο, πως παρελθόν αποτελούν από την περασμένη εβδομάδα τα «χειροποίητα» κινούμενα σχέδια της Walt Disney, καθώς η εταιρεία απέλυσε τους τελευταίους 650 εργαζόμενους, που σχεδίαζαν με το χέρι. Οι απολυμένοι, θα δημιουργήσουν δική τους ανεξάρτητη εταιρία-μοναδική στο είδος της.

Είναι περίεργο το συναίσθημα που σου προκαλεί το τέλος του κόσμου που γνώρισες.

Δε λεω, ένας καινούργιος έρχεται. Ένας κόσμός που δεν θα ζωγραφίζει στο χέρι και δεν θα εκτίθεται στον ήλιο.

Ένας κόσμος με μηχανικό χέρι, υπό σκιάν.

Αυτό το θυμάστε;

Here comes the Sun King

Here comes the Sun King

Everybody's laughing

Everybody's happy

Here comes the Sun King

Quando para mucho mia more de felice corazon

Mundo paparazzi miamore chicka ferdy parasol

Cuesto obrigado tanta mucho que can eat it carousel

-νατος (ο Θα-νατος δεν έχει πια το Θα του)

Ο κυρ Χάροντας έχει πιάσει δουλειά, δουλεύει υπερωρίες ,θερίζει αβέρτα ότι βρει μπροστά του.

Ο κυρ Χάροντας δεν βγαίνει στη σύνταξη, δεν παίζει τάβλι στο καφενείο, δεν κάθεται κάτω από τη συκομουριά, δεν έχει τουφέκι , μήτε αεροπλάνο, ούτε άλογο ή άρμα. Δεν περπατάει καν.

Ο κυρ Χάροντας δε φοράει στολή στρατιώτη, δεν μασάει τσίχλα, δεν πίνει coca cola , δεν τρώει τηγανιτές πατάτες, δεν παίζει video games, δεν βλέπει τηλεόραση, δεν πάει διακοπές.

Ο κυρ Χάροντας , δεν βουτάει στη θάλασσα, δεν ξέρει τα γαλαζοπράσινα νερά στο Κουφονήσι , ούτε το μπλε στην πέτρα του ρωμιού, δεν ροκανίζει πασατέμπο, δεν αναλύει στη γλώσσα γεύση κι επίγευση, δεν ξεχωρίζει το γαρύφαλλο και την κανέλα σε ένα κρασί.

Ο κυρ Χάροντας, δεν ακούει jazz, δεν παίζει κόντρα μπάσο με ένα ρεπούμπλικο ριγμένο στραβά να σκεπάζει το αριστερό του φρύδι που είναι διαρκώς σηκωμένο, δεν χαϊδεύει τα πλήκτρα του πιάνου σε κλίμακα ντο μινόρε, do da da de do, do be do , dad a yeah shhh…do!

O κυρ Χάροντας δεν κυκλοφορεί μέσα σε ηλεκτροφόρα καλώδια, ούτε σκάει μύτη μέσα από πρίζες ή κεραίες, δεν βλέπει σήριαλ, δεν ξέρει τι είναι οι ειδήσεις, οι ταινίες, οι συναυλίες, οι αναλύσεις, οι διαφημίσεις, οι δηλώσεις, τα διαγγέλματα οι αποφάσεις και οι ενστάσεις.

Ο κυρ Χάροντας δεν κάνει φορολογική δήλωση, δεν ψηφίζει, δεν καυγαδίζει, δεν ψιθυρίζει, δεν ξεψειρίζει παιδικά κεφάλια, δεν έχει μαντήλι να σκουπίσει μύξες, δεν φτερνίζεται ,ούτε βήχει, δεν αναπνέει.

Ο κυρ Χάροντας δεν απαντάει, δεν ρωτάει, δεν μιλάει, δεν σιωπά, δεν ξυπνάει , δεν κοιμάται, δεν γράφει, δε ξέρει γράμματα, δεν φοράει γραβάτα, σακάκι, παντελόνι, φόρεμα, ταγιέρ, νυχτικό , παλτό , κάλτσες, παπούτσια, μπότες, γάντια, γυαλιά.

Ο κυρ Χάροντας, δεν τραγουδάει, δεν χορεύει, δεν δακρύζει, δεν ξύνεται, δεν μαλακίζεται, δεν χέζει, δεν κατουράει , δεν πέρδεται, δεν μυρίζει, δεν μοσχοβολάει, δεν εισπνέει, δεν εκπνέει, δεν καυλώνει, δεν κλαδεύει δεν ποτίζει δεν φυτεύει.

Ο κυρ Χάρονταςείναιεδώειναι παντούείναιεσυείναιεγώείναιόλοιπουειμαστεεμείςεσείςθεατες
iamheasyouaremeandwearealltogetherrστηντηλεόρασηστηντηλεόραση
στηνανασκολόπισηστηνενδοσκόπησηστοντρόμομαςγιαρήξηγιααγώναγιαοργήπουειναι
ηοργήοκόσμοςέχειτελειώσειοκόσμοςείναινεκρόςοκυρΧάρονταςειναιοκόσμος

ένθαδηοΔέρδαςπαρελαύνονταςπαμπόλλουςιππέαςαυτώναπέκτεινεναπέκτεινεναπέκτεινεν
στονΑμαζόνιοαποξηραίνονταιοιπαραπόταμοιτοοξυγόνομαςτελειώνειοαέραςείναιδηλητήριο
απλάπράγματαείναιαυτάταγράφωσαναμιλώσεμικράπαιδιάσεμικράπαιδιάσεμικράπαιδιά
οπλανήτηςπεθαίνειστολονδίνοέχεικαύσωνακαιστολίβανοβροχήβρέχειθάνατοστηβαγδάτη
στηκαμπούλστηνινδονησίαπάρεέναχάρτηκαιδείξεμουπουδεβρέχειθάνατοτόσοςθάνατος
πιαπουδενμπορώναγράψωαλλιώςπαράμόνοσαχαζόςσαχαζόςσαχαζόςκομμάτιακρέας

πεταμέναεδώκαιεκείπόδιαπαιδικάμεταοστάνασκίζουνετιςσάρκεςλιωμέναμωράμολύβι
συμφοράμάτιατρελαμέναμάτιαπαρανοϊμένα
θαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθαθανανανανανανανανανανανατοτοτοτοτοτοτοτοτοτοτοτο
τοτοτοτοτοτοτοτοτοςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
ςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς1+1=2 2+2=2 4+4=8 8+8=16 αβγδεζηθικλμνξοπρστυφχψκαιωμέγαωμέγαωμέγαΩ!μέγαδενκαταλαβαίνωτίποταπιαπωςγίναμεέτσιέτσισασθχαμερόκοτέτσικακαρίζουμεολημερίς
κιολονυχτίςμεταξύμαςκικυρΧάρονταςείναιπαντούείσαιεσύναιεσύείμαιεγώναιεγώαυτός
οκόσμοςέχειτελειώσειέχειτελειώσειέχειτελειώσειτελειώσειλειώσειλειώωσειλειώωωσει
λειώωωωωωωωωωωσειλειώνειείναιθέμαχρόνουαυτοκτονείοχάροςβγήκεπαγανιάκαιστηδικήμου
γειτονιαμημουκολλάςείμαιάραβαςείμαιεβραίοςείμαιέλληναςείμαιαλβανόςτούρκοςγερμανό
ςάγγλοςαμερικάνοςαφγανόςιρακινόςιρανόςκορεάτηςινδονήσιοςαυστραλόςδενείμαιδενείμαι
δενείμαιδενείμαιδενμπορώναείμαιευχαριστώτουςθεούςπουείμαιπενήνταχρονώνκαιδενέχω
καιπάραπολλάψωμιάακόμαπόσοπιοσκατάθαγίνειοκόσμοςσταεπόμεναείκοσιτριάνταχρόνια;
ελπίζωπωςτοαπόλυτοτέλοςδενθαμεπρολάβεισαςβαρέθηκαμαςβαρέθηκαταβαρέθηκακοιτάμετο
θάνατόμαςτοθάνατόμαςτοθάνατόμαςτοιςκοίνωνρήμασιπειθώμενοικαλήμαςνύχτα.




Ο Νείλος
έπλευσε αριστερά
την όχθη των πυραμίδων
των ξεχασμένων κροκοδείλων
σημάδια βασιλιάδων

χρυσόφυτες γενιές

στη σκόνη των αρχόντων
που καταδύθηκαν παντοτινά
στις κορόνες της μνήμης.

1974 Ιούλιος πάντα.

Οι εικονιζόμενοι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί έχουν αναγνωρισθεί ώς οι ακόλουθοι:1. Κορέλλης Αντωνάκης του Μιχαήλ, 30 ετών, από την Κυθρέα 2. Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, 26 ετών, από την Άχνα 3. Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, 25 ετών από το Δάλι 4. Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαράλαμπους, 24 ετών, από την Αγλαντζιά 5. Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, 19 ετών από την Αμμόχωστο

Η Τουρκία αρνείται να δώσει στοιχεία για την τύχη τους, όπως βέβαια και για εκατοντάδες άλλους, εμπαίζοντας με τον πιο προκλητικό τρόπο τους πάντες.

Ένας Ελληνοκύπριος λαϊκός ορθόδοξος ιερωμένος επιβιβάζεται δεμένος πισθάγκωνα και με τα μάτια επίσης δεμένα σε Τουρκικό αποβατικό προκειμένου να μεταφερθεί σε άγνωστο προορισμό. Όπως και άλλους πολλούς κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.
Επίσημο Νατοϊκό έγγραφο διαβαθμισμένο ως "ακρως απόρρητον". Λέει , κατά λέξη:

We agreed with Mr. Sisco for supporting the Turkish army during the landing, as well as, in the violent expulsion of Makarios. (Συμφωνήσαμε με τον Κο. Σίσκο στην υποστήριξη του Τουρκικού στρατού κατά την απόβαση, καθώς επίσης, στην βίαιη απομάκρυνση του Μακαρίου)

Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία από πάνω, είναι (ήταν) το Νοσοκομείο της Αμμοχώστου. Η Τουρκική αεροπορία, ηρωικά φερόμενη, βομβαρδισε χωρίς δισταγμό Σχολεία, Νοσοκομεία, Γηροκομεία και άλλους ανάλογους και επίλεκτους ...στρατιωτικούς στόχους.

Ανθρώπινο φορτίο, Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι της εισβολής , στοιβαγμένοι με μάτια δεμένα στο μεταγωγικό, στη ρότα για τα Άδανα χωρίς γυρισμό. Ένα από τα πολλά προπαγανδιστικά φυλλάδια που κυκλοφόρησε η Κυβέρνηση του Ετσεβίτ στην Τουρκία για να στηρίξει το ηθικό του πληθυσμού κατά τη διάρκεια της εισβολής.
Στις 05:30 του Σαββάτου 20 Ιουλίου 1974 η τουρκική αεροπορία βομβάρδισε αλύπητα το 256 Τ.Π. (Τάγμα Πεζικού) το οποίο έδρευε στην Γλυκιώτισσα, της Αχειροποιήτου (190 ΜΑ/Τ.Π.), του Βοσπόρου 182 Μ.Π.Π. (Μοίρα Παράκτιου Πυροβολικού), καθώς και όλα τα παράκτια φυλάκια στους άμμους των Πανάγρων στα παράλια της Κυρήνειας.

Τόση ήταν η προδοσία και αποδιοργάνωση στις τάξεις των Ελληνικών Κυπριακών δυνάμεων λόγω του πραξικοπήματος ώστε ακόμη και το ραδιόφωνο μετέδιδε πρωινή γυμναστική και εκκλησιαστικούς ύμνους αντί να καλεί σε επιστράτευση. Οι Τούρκοι ανενόχλητοι έβγαιναν στην παραλία απο ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΗΜΕΙΟ.

Μπορείτε να κάνετε «κλικ» σε όλες τις φωτογραφίες καθώς και στο Νατοϊκό έγγραφο για μεγέθυνση.

Επίσης κλικ μπορείτε να κάνετε στις τρεις τοπωνυμίες στην αρχή του post ή και εδώ, ( Κυθρέα, Άχνα και Αμμόχωστο ) για πρόσθετες πληροφορίες.

(Στοιχεία και φωτογραφίες από το http://www.kypros.org/ όπου υπάρχει εξαιρετικό υλικό καθώς και αρκετές ακόμα φωτογραφίες. Κάποιες, είναι εξαιρετικά σκληρές με θύματα ναπάλμ κ.α.)

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Μια φορά και έναν καιρό, μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, τις πόρτες σπάσανε οι οχθροί, και εμείς γελούσαμε στις γειτονιές την πρώτη μέρα. Στην πόλη, μπήκαν οι οχθροί, αδέλφια πήραν οι οχθροί και ‘μεις κοιτούσαμε τις κοπελιές την άλλη μέρα.

Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί, φωτιά μας ρίξανε οι οχθροί, και ‘μεις φωνάζαμε στα σκοτεινά την τρίτη μέρα. Στην πόλη μπήκαν οι οχθροί σπαθιά κρατούσαν οι οχθροί και ‘μεις τα πήραμε για φυλαχτά την άλλη μέρα. Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί μοιράσανε δώρα οι οχθροί και ‘μεις γελούσαμε σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα.

Στην πόλη μπήκαν οι οχθροί τραβούσαν τοίχο οι οχθροίκαι ‘μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια και ‘μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα.

Από εκείνον τον καιρό μέχρι σήμερα, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, ο κόσμος άλλαξε πολύ, τίποτα δεν έμεινε το ίδιο. Μπήκαν στην Πόλη οι οχθροί...

Το θυμάστε; Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, αντιλαλούσε σήμερα το πρωί σε ένα Κυπριακό ραδιόφωνο, σε αυτό το τραγούδι και μου έδωσε το ερέθισμα για τούτο εδώ το post.

Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, οι στίχοι του Γιώργου του Σκούρτη.

32 χρόνια μετά, με την Κύπρο στα δυο, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο Ελληνισμός υπήρξε άμοιρος ευθυνών για την τραγωδία.

Και όσοι πιστεύουν πως αίμα αθώο χύθηκε μονάχα από χέρι τούρκικο , πλανώνται πλάνη οικτρή. Δεν έγιναν λίγα, δυστυχώς, σε εκείνη τη θεοσκότεινη περίοδο μετά την ανεξαρτησια.

Όμως, τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να καταπιείς την ΕΙσβολή που είχε σφραγίδα στο διαβατήριο το πουλί της Ελληνικής συμμορίας των συνταγματαρχών, τίποτα δεν μπορεί να μη σε κάνει να πονάς σα νιώθεις πως όπου και αν πας εδώ στην Κύπρο, ένας τοίχος, ένα συρματόπλεγμα θα σε σταματήσει.

Τι είναι η Κύπρος άραγε για τους σημερινούς Νεοέλληνες;

Σημαίνει κάτι; Πραγματικά, δεν ξέρω. Αν και τακτικά ακούω αδιανόητου μεγέθους ηλιθιότητες ( αμαν πια με την Κύπρο, μια ζωή θα τους πληρώνουμε , και τι μας νοιάζει εμάς, και άλλα πολλά και χειρότερα).

Ναι, αυτά τα πράγματα και λέγονται και, το χειρότερο γράφονται κιόλας , ίσως πιο "κομψά" σε εφημερίδες και περιοδικά.

Δεν είναι άραγε αποτέλεσμα πλήρους έκπτωσης να αναρωτιέται κάποιος "τι σχέση" έχει με έναν τόπο όπου μιλιέται η ίδια γλώσσα; Με έναν τόπο στον οποίο οι Εθνικές Γιορτές είναι οι ίδιες ακριβώς;

Με έναν τόπο στον οποίο ακόμα και τα ίχνη του Αχαιού , μοιάζουν να είναι νωπά;

Με έναν τόπο στον οποίο για αιώνες ολάκερους τιμήθηκε η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας;

(...ακόμα και σήμερα, εκεί, στην παραλία όπου ο μύθος διδάσκει πως αναδύθηκε από τον αφρό της θάλασσας η Θεά, ακόμα και σήμερα, τα δέντρα είναι γεμάτα τάματα και προσφορές για την Αγάπη και τη Γονιμότητα!!!)

Μόλις προχθές, ένας φίλος (ο Νυκτιπόλος) μου έλεγε πως σαν κάθεται εκεί στα υπέροχα βράχια και τις θαλασσινές σπηλιές (...υπάρχει μιά έκσταση) πάντα το μυαλό του πάει στον Γιώργο Σεφέρη.

Αναρωτιέται τότε, ο καλός φίλος, αν κάπου εκεί είχε κάτσει ο μεγάλος Ποιητής και είχε σφουγγίσει με τις αισθήσεις του και τις κεραίες του το ιστορικό πεπρωμένο του τόπου.

Ακόμα, κανείς, φέρνει στο νου, εικόνες που δεν έζησε, μα διάβασε και έμαθε καλά και τόσο πολύ μπήκαν μέσα στο μυαλό και την ψυχή που έγιναν μέρος της μνήμης...

Όταν, στην Αθήνα , εκατοντάδες χιλιάδες υποδεχόντουσαν λέει τον Μακάριο, κάποτε, στη δεκαετία του 60.

Βλέπετε, τότε ο παπάς, συμβόλιζε έναν Έλληνα που όρθωνε το ανάστημα στους ξένους. Συμβόλιζε είπα, αλλά δεν θα κάνω τώρα κριτική ανασκόπηση για το ρόλο του.

Όταν η Ρόδος ενώθηκε με την Ελλάδα, στο νησί έκαμαν ανάσταση, χτυπήσαν τις καμπάνες και σφάξανε αρνιά. Και κατέβηκαν στο λιμάνι για να πλησιάσουν την Κύπρο και της φώναξαν "Τώρα η Σειρά σου αδελφή". Η σειρά αυτή βέβαια, δεν ήρθε ποτέ.

Και δεν ήρθε ποτέ, γιατί έκαμαν ότι μπορούσαν για αυτό οι ανά τους χρόνους "ελληναράδες" και πατριδοκάπηλοι, οι ανά τους χρόνους σφετεριστές του γνήσιου πατριωτισμού.

Όμως, οι απλοί Έλληνες, δεν ήσαν αυτοί.

Τη ματιά τους, την καθαρότητά τους, τη βλέπεις , τη διακρίνεις ακόμα και στις παλιές Ελληνικές ταινίες, τις ασπρόμαυρες. 'Αλλοι άνθρωποι. Με Ταυτότητα.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη υπάρχει μια έκσταση Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να τα κρατήσεις μες στη παλάμη σου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

Μέρες ολόκληρες σε κοίταζα μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες (Γιώργος Σεφέρης)

Ξαναρωτάω λοιπόν....Τι είναι η Κύπρος για τους σημερινούς Νεοέλληνες;

Προδοσία.

Μήνας που θρέφει τη προδοσία ο λεγόμενος και Ιούλιος.

Ο Εκατομβαιών κατά το πραγματικό ελληνικό μηνολόγιο.

Δύσκολος μήνας, φορτωμένος με αίμα πολύ και με πληγές που ακόμα αιμορραγούν ή μάλλον επιμένουν να αιμορραγούν με αναίδεια κόντρα στο χάχανο της εποχής.

Θα πει κάποιος…. «μα δεν είναι όλα στο χάχανο, σταμάτα να βλέπεις παντού έναν χαβαλέ μόνο για να οργίζεσαι»…

Πρώτα από όλα, αν πάψω να οργίζομαι, αν πάψω να οργίζομαι, αν, τότε θα έχω πεθάνει και θα έχω βρει συντροφιές στην επικράτεια των Μακάρων.

Έπειτα, το διαρκές και αμετάκλητο «Εγώ» είτε στην οδύνη του, είτε και στη χαρά του, ένα χάχανο είναι , ένα χάχανο που συστηματικά γυρίζει την πλάτη του στο Εμείς, στο Όλο, στο τι μας συμβαίνει.


Ιούλιος, 15, 1974.



Η συμμορία των συνταγματαρχών επιδιώκει να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο:

Την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο και την εγκαθίδρυση ενός "εθνικιστικού" καθεστώτος με σκοπό είτε την εθνοκάθαρση είτε τη διπλή ένωση της Νήσου.

Στην κορυφή της προδοσίας στην Κύπρο, αναλαμβάνει «πρόεδρος» ο Nίκος Σαμψών.

Bar owner το αποκαλούσαν εκείνες τις μέρες περιφρονητικά, τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης. Το θυμάμαι, η τραγωδία με βρήκε κατά σύμπτωση στο Λονδίνο.

Είναι δυνατόν να έχουν περάσει 32 χρόνια;


Είναι.


Και, καθώς το μαχαίρι έμπαινε βαθιά στο κόκαλο της Κύπρου, στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή , κατέρρεε η δικτατορία.

Έτσι, καθώς τα σύννεφα έφευγαν από τον ουρανό της Αττικής, ενώ η Ελλάδα καθάριζε κάπως το ορίζοντά της από την σκοτεινιά της πιο θλιβερής και επιζήμιας περιόδου της, στην Κύπρο το αίμα μαζεύονταν σε νέφη προδοσίας για να ξεσπάσουν λίγο αργότερα με μορφή καταιγίδας.

Εισβολή, κατοχή.

Μια ιστορία που πήγε στραβά από την πρώτη στιγμή της ανεξαρτησίας της Κύπρου, για να καταλήξει έτσι.

Με δυο Μητέρες Πατρίδες, να τραβολογούν η κάθε μία τα παιδιά της προς τη δική της αγκαλιά.

Είναι έτσι;

Είναι και έτσι. Αλλά όχι μόνο. Δεν θα προχωρήσω πιο πέρα εδώ, σήμερα.


Ιούλιος, μήνας Αποστάτης, μήνας Προδότης.

Το μυαλό μου, πάει και αλλού.

Πολύ πιο πίσω, σε εκείνον τον έξοχο τον Παραβάτη, τον Ιουλιανό.

Λιγότερο γνωστός, σαν Αδωναίος , Καυσίταυρος και Πισαίος.

Λάτρεψε την Κλασική Ελληνική διανόηση και αυτό σαν αποτέλεσμα είχε την απόλυτη μεταστροφή του.

«Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία. Υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αυτή εστίν η σοφία Υμών» έλεγε.

Ήρθε στην Αθήνα, συνάντησε τους χριστιανούς Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και μετά, αποφάσισε να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Επικίνδυνη επιλογή για εκείνη την εποχή, μιάς που τα Μυστήρια και η Κλασική Σοφία είχαν περάσει σε καθεστώς παρανομίας.

Κάτι, σα να διάβαζες Μαρξ ή να άκουγες Θεοδωράκη στην εποχή της επικράτειας των συνταγματαρχών.

(Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ε;)

Αργότερα, ως Αυτοκράτορας, επεχείρησε να εφαρμόσει έναν θρησκευτικό -φιλοσοφικό συνδυασμό , κρατώντας από τη μία την Κοινωνική Αλληλεγγύη που θεωρητικά πρέσβευαν οι χριστιανοί και από την άλλη θέλησε να επαναφέρει τα Ελληνικά γράμματα και την Ελληνική Σκέψη στην καθημερινότητα, να ξανανοίξει τις Σχολές των Φιλοσόφων που είχαν υποστεί διώξεις να ζωντανέψει την Αισθητική.

Παράλληλα, έδειξε πως τον ενδιέφερε έντονα η εφαρμογή της σε βάθος ανεξιθρησκίας, χωρίς «επικρατούσα θρησκευτική τάση» αφήνοντας έτσι το πεδίο στη Φιλοσοφική αναζήτηση ανοιχτό.

Κυβέρνησε μόλις ενάμιση χρόνο, μέχρι που δολοφονήθηκε από άγνωστο χριστιανό (κατά τον έγκριτο ιστορικό Λιβάνιο) ωστόσο το ίχνος του παρέμεινε ανεξίτηλο στην ιστορία.

Δεν είναι λίγοι, που στις μέρες μας πιστεύουν πως αν ο Ιουλιανός είχε ζήσει και είχε βάλει σε εφαρμογή τα οράματά του ο κόσμος θα είχε γλυτώσει αμέτρητες ποσότητες μάταιου αίματος και χρόνους σκοτεινούς και θεοσκότεινους.

Για αιώνες, η χριστιανική προπαγάνδα του έβαζε στα χείλη των έσχατων στιγμών του τη φράση «Νενικήκας με Ναζωραίε» ωστόσο σύμφωνα με τους ιστορικούς δεν ξεστόμισε ποτέ κάτι τέτοιο.

Όπως είναι γνωστό, ο νικητής στον πόλεμο, έχει πάντα την ευκαιρία να δημιουργήσει τη δική του μυθολογία για να χτίσει το υπόβαθρο της νίκης στη συνείδηση του απλού κόσμου.

*****************************************************************************




Ο Καίσαρ Μήνας

Μην ψάχνεις για Αγάπη τον Ιούλιο.
Είπε το πουλί
Κι ο Συνωμότης χάιδεψε την Προδοσία στα μαλλιά.

Ο Βασιλιάς, ανακοίνωσε τον ίδιο του το Θάνατο στον
Αλχημιστή , που είχε πάρει τη μορφή γιγαντιαίας Σαύρας.

Ο Εκκλησιαστής, υποκλίθηκε.
Κάθισε στ’ όργανο και γέμισε το ερείπιο με μια φούγκα.


Οι Υπηρέτες μόνο επέζησαν και έπαιξαν Θέατρο.

Έπαιξαν Βασιλιά, Αλχημιστή, Συνωμότη.

Κακή Παράσταση.

Ο σκηνοθέτης αυτοκτόνησε πριν από τη δεύτερη πράξη ανοίγοντας το στήθος του με το Βασιλικό ξίφος.

Η Προδοσία, κατέβηκε από το ανάκλιντρο.

Έβγαλε τις μάσκες του Θιάσου κι όλα, βρέθηκαν ξαφνικά να’ναι σωστά και πετυχημένα.


Κρίμα.

Η Αυτοκτονία πρόλαβε το σκηνοθέτη.

Είναι περίεργα πράγματα αυτά και δε συμβαίνουν τακτικά.

Αν ταξιδέψεις στο Μυστρά, μπορείς να δεις τη παράσταση.

Υπομονή χρειάζεται και οδύνη προφήτη.

Πρέπει, να διαβάζεις τα σημάδια.

Ψάξε.
Βρες την κουρτίνα.

Πίσω από τη κουρτίνα, παράθυρο.
Πίσω από το παράθυρο, αέρας.

Κάτω, το Άλογο.

Πανσέληνος Αναβάτης, Φτερωτός.

Στα ερείπια παλάτια, λάμπουν τα μαχαίρια πριν το φόνο.

Όταν τα δεις, θυμήσου.
Θυμήσου τα στρατιωτάκι8α των μικρών αγοριών.

Όταν ακούς τύμπανα τη νύχτα, παίρνουν ζωή τα μολυβένια

Και
Οι Ποιητές,
Αναβάτες,
Άλογοι,
Πανσέληνοι και πάντα Φτερωτοί.

Βρήκα το παράθυρό μου.
Ψηλά, πολύ ψηλά.

Πέρα, η Θάλασσα και το φως που μαλακώνει.
Οι πέτρες , γίνονται χάρτινες και συγγενεύουν με τον αφρό των κυμάτων.

Ιούλιος.

Καίσαρ ο μήνας της Προδοσίας.

Τα καράβια των διακοπών ταξιδεύουν στο Αιγαίο.

Αμπάρια γεμάτα με όνειρα μπαχαρικά και θλίψη βιταμινούχα.

Έτσι, θυμάται το Καλοκαίρι το Χειμώνα και αυτός, το Καλοκαίρι πάλι.

Μένουνε μόνοι η Άνοιξη και ο Φθινόπωρος, μα δεν μπορούν να ζευγαρώσουν και ας το θέλουν τόσο.

Ανέραστο μεταξύ τους φράγμα, οι Μήνες.

Να λοιπόν η βόλτα στα ερείπια , παλάτια χαλασμένα ενός θεάτρου με χλαμυδοντυμένες πέτρες.

Αδειάζουν τα πηγάδια.

Απόψε-Ιούλιος- θα αρνηθώ την Πανσέληνο.

Γιατί;

Ο Φασισμός χωρίς χαβαλε, είναι εδώ.

Η σελίδα, δέχθηκε επίθεση. Το αποτέλεσμα ήταν η εξαφάνιση αρκετών σχολίων , όπως και η εξαφάνιση του «κουτιού» των σχολίων.

Θέλω να πιστεύω, πως η επίθεση αυτή δεν έγινε από κάποιον εξ όσων είχαν συμμετοχή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη συζήτηση.

Θεωρώ την πράξη χυδαία, βάρβαρη, φασιστική κυριολεκτικά και, ουδόλως ελληνοπρεπή. Είναι πράξη μικρών ανθρώπων, ελάχιστων ανθρωποειδών που καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με κατ εξοχήν Ελληνικές αξίες, όπως η Αρετή και η Παρρησία.

Με αρκετό κόπο, περιμάζεψα όλα τα σχόλια και τα παραθέτω ξανά, με την ελπίδα να συνεχισθεί η συζήτηση.

Αφορά κυριολεκτικά στο αν έχουμε ή δεν έχουμε ένα μέλλον ως Έλληνες και ως Ελλάδα με ταυτότητα.

Προκαλώ δε, τον κύριο που έκανε τη ζημιά να αναλάβει την ευθύνη της πράξης του και να εξηγήσει, έστω ανώνυμα τον…συμβολισμό της.



Το προηγούμενο post:

Από τα διάφορα θέματα που ατάκτως έβαλα στο προηγούμενο μου post , αυτό που ερέθισε ήταν-ευτυχώς- το της Παιδείας.Γράφτηκαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, όπως και κάποια προσωπικά βιώματα από την ζωή στα Πανεπιστήμια, εμπειρίες κάποιων σχολιαστών όταν ήταν φοιτητές.Βεβαίως, κάθε προσωπικό βίωμα είναι ενδιαφέρον όταν κατατίθεται με ειλικρίνεια και σίγουρα φωτίζει πάντα κάποιες πλευρές ενός ζητήματος που έχει μπει σε διάλογο.


Από την άλλη πλευρά, το όποιο προσωπικό βίωμα όσο παραμένει εγκλωβισμένο στο στενό πλαίσιο του αναφορικού λόγου, δεν έχει να προσφέρει πολλά.Αξιωματικά, είναι στερημένο από τη Θέση.
Και αυτό είναι που (νομίζω) έχουμε μεγάλη ανάγκη.


Έχουμε ανάγκη από εκείνη την ωριμότητα και τη στοχαστική διεργασία , που μπορεί να μετουσιώσει το Προσωπικό Βίωμα σε α) Ανάλυση και, β) σε σύνθεση που ενέχει και Θέση

Πληροφορήθηκα από το blog του κυρίου Νίκου Δήμου για την επαίσχυντη λογοκρισία που υπέστη στην εφημερίδα Αυγή ο τακτικός της συνεργάτης Διονύσης Γουσσέτης, μόνο και μόνο γιατί προφανώς οι θέσεις του δεν συνάδουν με αυτή, την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Κρίμα, πολύ κρίμα να βλέπουμε τέτοια φαινόμενα από έναν πολιτικό φορέα που σε άλλες εποχές, κυριολεκτικά πρωτοπορούσε σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Πολιτισμό.Το πλήρες κείμενο του Διονύση Γουσσέτη θα το βρείτε
· εδώ

Διαβάστε το, η λογοκρισία δεν πρέπει να βρίσκει δικαίωση, από όπου και αν προέρχεται.


Προσωπικά, δεν έχω ακόμα πειστεί για τα ελατήρια των αντιδράσεων τόσο των φοιτητικών οργανώσεων, όσο και μερίδας (έστω) των Καθηγητών.Με εξοργίζει δε τελείως και θεωρώ απόλυτα κάλπικη την εμμονή της αντιπολίτευσης σε συζήτηση «από μηδενική βάση».Αλήθεια.


Τι θα πει αυτό;Φοβάμαι πως, η κατά πως φαίνεται περιορισμένη γνώση μου στην Ελληνική, δε με βοηθάει και πολύ στο να κατανοώ τις εκάστοτε ρητορείες των παραγόντων.Καλώς ή κακώς, υπάρχει μία Κυβέρνηση στη χώρα αυτή τη στιγμή, νόμιμα εκλεγμένη από την όποια πλειοψηφία.


Καλώς ή κακώς, η Κυβέρνηση αυτή, καταθέτει ένα Σχέδιο Νόμου , δηλαδή, μία μαγιά προβληματισμών και προτάσεων για συζήτηση με τα ενδιαφερόμενα μέρη.Και, ω του σουρεαλισμού, τα «ενδιαφερόμενα μέρη» ζητούν συζήτηση σε μηδενική βάση.

Λυπούμαι, πραγματικά αυτά τα «τερτίπια» διαφεύγουν των δικών μου δυνατοτήτων αντίληψης.


Λυπούμαι, αλλά πια, κατασταλάζω στο συμπέρασμα, πως οι φορείς, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί –συντεχνιακοί, είναι αμετακλήτως προσηλωμένοι στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, πυροβολώντας το μέλλον του τόπου.Αλλά πια δεν μιλάμε για πυροβολισμό τυχαίο, μάλλον τη χαριστική βολή παρακολουθούμε.


Πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις , η Ελευθεροτυπία αν δεν κάνω λάθος, έδωσε στη δημοσιότητα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των Πανεπιστημιακών Καταλήψεων, κάποιες μάλιστα σε μορφή blogs.


Σύντομη ήταν η χαρά μου, αφού μετά από δυο τρεις βιαστικές επισκέψεις διαπίστωσα, πως αυτοί οι χώροι έβριθαν μεν από...ηρωική αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι τέλους, αλλά, απουσίαζε απολύτως, κάθε συζήτηση επί της ουσίας.


Είναι αδύνατο να μη γυρίσει ο νους μου, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο μοιραίο και άδοξο τέλος της περιώνυμης Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης που επιχειρήθηκε επί των ημερών του Γεράσιμου Αρσένη.

Μεταρρύθμιση, η οποία με τα όποια στραβά ή δειλά ανοίγματά της, πάσχιζε να βάλει κάποιες βάσεις στην αναβάθμιση της Παιδείας στον τόπο.

Χρειάστηκαν, λίγες χιλιάδες συνθήματα «Κάτσε καλά Γεράσιμε» και η ταπεινωτική παραίτηση, προκειμένου να κάτσει καλά ο Γεράσιμος και, να ξανακάτσει στο θρόνο της ακινησίας και του τέλματος η Παιδεία.


Είχα την τύχη ή την ατυχία τότε, να εργαστώ -μετά από σχετική πρόσκληση- για το Επικοινωνιακό Πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο είχε σκοπό να ενημερώσει σε βάθος τους Πολίτες για την Μεταρρυθμιστική Πρόταση.


Έτσι, "υποχρεώθηκα" να μάθω το πλαίσιο της Μεταρρύθμισης με αρκετές λεπτομέρειες, αλλά και να ζήσω εκ των έσω τον αδιανόητο πόλεμο που έγινε σε βάρος της , με ελατήρια κάθε άλλο παρα φίλα διακείμενα στην Εκπαίδευση και στην Ουσία που πρέπει να διέπει την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Κοινότητα.


Τραυματική εμπειρία και ένας κάποιος θεός ξέρει πόσα Κοινοτικά κονδύλια χαμένα στο σκοτάδι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.


Μου υπέδειξε λίγες ώρες νωρίτερα η Ελένη ένα σοβαρότατο κείμενο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή. Μου το διάβασε μάλιστα στο τηλέφωνο.


Το βρήκα και το ανεβάζω εδώ, σαν αφορμή για συνέχεια της συζήτησης.Επειδή στην Ελλάδα αγαπάμε τα συνθήματα και τις συναισθηματικές εξάρσεις επί παντός και, θέλοντας να αποφύγω ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι αυτός ο Βερέμης» παραθέτω και ένα συνοπτικό βιογραφικό του ανδρός, που αν μη τι άλλο δείχνει πως έχει τις προδιαγραφές -και με το παραπάνω- για να ομιλεί.


Ο Θάνος Βερέμης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Trinity College). Από το 1997 διετέλεσε επιμελητής στην έδρα Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το 1978 Research Associate του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (Λονδίνο), το 1983 επισκέπτης ερευνητής στο πανεπιστήμιο Harvard, το 1984 αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1987 επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και το 1993-94 επισκέπτης καθηγητής στο St. Antony's College της Οξφόρδης. Από το 1987 είναι καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1988 διευθύνει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής.



Θλίβομαι κάπως, που αυτή η συζήτηση, αυτή η υπόθεση όλη, ξεκινά από πρωτοβουλία μίας δεξιάς Κυβέρνησης.Θα προτιμούσα, θα ένιωθα πολύ πιο άνετα να υπερασπιζόμουν μία πρωτοβουλία που θα είχε προέλθει από την Αριστερά ή και από το ΠΑΣΟΚ έστω.


Αλλά, θεωρώ επίσης τεράστια πολυτέλεια, να βάζω ιδεολογικά μικροσκόπια στην καταγωγή μίας πρωτοβουλίας, όταν το ζήτημα, είναι το πλέον κρίσιμο που μπορεί να υπάρξει.


Αφορά, στο ίδιο το μέλλον του τόπου και μάλιστα με πλήρη οντολογική διάσταση.



Στο προηγούμενο post, διατυπώθηκαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.


Όποιος και όποια θέλει, μπορεί να αναδημοσιεύσει εδώ, οτιδήποτε θεωρεί πως κατά κάποιο τρόπο καλύπτει το θέμα.


Ο γράφων , δεν είναι εκπαιδευτικός.

Ωστόσο, θεωρεί πως έχει ένα μάλλον ισχυρό ένστικτο στα πράγματα.

Και αυτό το ένστικτο , είναι που τον κάνει να πιστεύει έντονα, πως η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, βιώνει τον Φασισμό του Χαβαλέ.

Κάτσε καλά Γεράσιμε,
Kάτσε καλά Μαριέττα, κάτσε καλά γενικώς.

Κάτσε.


Στη χθεσινή Κυριακάτικη Καθημερινή, υπάρχει ένα επίσης ενδιαφέρον άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου (Καθηγητής Ιστορίας Νεώτερων Χρόνων στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ).Εγώ, δεν ξέρω ούτε τον κύριο Κολιόπουλο, ούτε τον κύριο Βερέμη.


Ούτε ποίας πολιτικής αποχρώσεως είναι, ούτε τίποτα. Δε με απασχολεί στο κάτω κάτω της γραφής.Στα άρθρα τους, απλά βλέπω τις απόψεις δυο Ακαδημαϊκών, των οποίων αν μη τι άλλο η Αισθητική των Απόψεων (ναι, υπάρχει και τέτοια…) με καλύπτει.


Μέχρι, κάτι άλλο να σταθεί ικανό να με πείσει για τ’ αντίθετα ή για άλλα.


Ιδού λοιπόν, το άρθρο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή:


H πρώτη κινητοποίηση εναντίον των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της Eπιτροπής του EΣYΠ και των πρυτάνεων για το μέλλον των AEI, οργανώθηκε από κάποιο πολιτικό κόμμα προς άγρα ψήφων.


Στην κινητοποίηση προσέφεραν πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της τριτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Oι καταλήψεις των AEI δημιούργησαν νέα δυναμική. Kόμματα που φοβήθηκαν ότι η αρχική απουσία τους από την εκδήλωση θα τους στοίχιζε ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, βγήκαν στο προσκήνιο με λάβαρο την πλασματική απειλή των ιδιωτικών πανεπιστημίων.


H σκιά του ανύπαρκτου όνου έγινε η προμετωπίδα του αγώνα για το πανεπιστήμιο του μέλλοντος με σύνθημα «για ένα δημόσιο ανοιχτό πανεπιστήμιο», το οποίο επαναλάμβαναν οι καταληψίες. Kάποιος δημοσιογράφος μάλιστα απερίσκεπτα τους ονόμασε «παιδιά του άρθρου 16», επιβεβαιώνοντας τον εικονικό χαρακτήρα της κατασκευασμένης πραγματικότητας.


Kαι ενώ η αναθεώρηση του Συντάγματος, η ιδιωτική εκπαίδευση δεν περιλαμβάνονται στις προτάσεις του EΣYΠ, ουδείς λόγος έγινε από τους καταληψίες για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις ούτε ακούστηκε εναλλακτική πρόταση από τους διαμαρτυρόμενους.


Πιστεύουμε ότι τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αποτελούν ελληνική μοναδικότητα. Πολλές φορές στον εικοστό αιώνα οι ευρωπαϊκοί δρόμοι γέμισαν από δεξιούς ή αριστερούς ακτιβιστές για να αλωθεί η βούληση της πλειοψηφίας.



H δημοκρατία είναι συνήθως το πολίτευμα του μέσου όρου και αποδίδει σε κάθε χώρα την αυθεντική εικόνα της κοινωνίας της. Yπό ομαλές συνθήκες η δημοκρατία δημιουργεί μετριοπαθείς πολίτες που επιθυμούν κυρίως την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ομαλότητα.


Oταν επιτελούνται θεσμικές δημοκρατικές αλλαγές, δεν σείονται τα κοινωνικά θεμέλια αλλά διορθώνονται δυσλειτουργίες και αναπληρώνονται τα κενά. Mόνο οι επαναστάτες ανατρέπουν το κοινωνικό καθεστώς για να δημιουργήσουν νέο.

H επίκληση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ως σημαντικού λόγου της συσπείρωσης, ενώ δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα στα πορίσματα του EΣYΠ και τις προτάσεις των πρυτάνεων, είναι μια από τις ιδιοτυπίες της πρόσφατης διαμαρτυρίας.


Oμως, το ακατανόητο της συμμαχίας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής δραστηριότητας υπήρξε η παντελής απουσία εναλλακτικών προτάσεων. Eίναι φανερό ότι η «εξέγερση» κατά τους ζηλωτές της, υπερασπίζεται το πανεπιστημιακό καθεστώς ακριβώς όπως το ζούμε τόσα χρόνια με περισσότερες όμως επιπτώσεις για να εξακολουθήσουν ίσως να ιδρύονται νέα άχρηστα προσωποπαγή τμήματα ανά τη χώρα.


Eξεγέρσεις ακραίας συντήρησης με παραπλανητική προμετωπίδα, έχουν υπάρξει τουλάχιστον δύο φορές στο ευρωπαϊκό παρελθόν του εικοστού αιώνα, με ολέθρια για την Eυρώπη αποτελέσματα.


Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε απλώς με τη σύμπτωση τριών αταίριαστων συνήθως παραγόντων. α) Tον ανταγωνισμό δύο κομμάτων, που το μικρότερο έχει συμφέρον, όχι τόσο να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις, όσο να διαιωνίζεται η αναστάτωση υπό την καθοδήγησή του. β) Tους συνδικαλιστές φοιτητές που βλέπουν να διακυβεύεται η επιρροή τους στο πανεπιστήμιο και γ) μια μερίδα καθηγητών που απεύχεται κάθε αλλαγή η οποία θα διαταράξει την ισορροπία των κεκτημένων τους σε ένα πανεπιστήμιο που υπολειτουργεί.


H εντατικοποίηση των σπουδών θα πλήξει κυρίως τα δικά τους συμφέροντα, όχι βέβαια των ενεργεία φοιτητών.

Πρέπει να πω ότι η σχέση με τους φοιτητές που προσέρχονται στις παραδόσεις και συνήθως διακρίνονται, υπήρξε η κυριότερη ανταμοιβή για την επί είκοσι πέντε χρόνια παρουσία μου στο άθλιο από κάθε άποψη, περιβάλλον του κτιρίου της Σόλωνος - Σίνα - Mασσαλίας.

Aυτούς που κατάφεραν να προκόψουν, να μορφωθούν και να μετεκπαιδευτούν σε λαμπρές σχολές του εξωτερικού, τους σέβομαι βαθύτατα. Eίναι οι φοιτητές που δεν ζήτησαν πάσης μορφής παροχές και δεν συνεισέφεραν με τις κινητοποιήσεις τους, στην υποβάθμιση των σχολών.

Aν οι φυσικοί τους αντίπαλοι, οι αιωνόβιοι φοιτητές κερδίσουν τον πόλεμο κατά των μεταρρυθμίσεων, τότε τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν την παρακμιακή τους κάθοδο, οι γόνοι των εύπορων οικογενειών θα αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό, οι καθηγητές θα εμφανίζονται όλο και λιγότερο στον χώρο εργασίας τους, ενώ η χώρα μας θα τείνει πια να πρωτεύει πλέον μόνο ανάμεσα στα μεσο-ανατολικά ιδρύματα.H ελευθερία να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην E.E. δεν καθιέρωσε παρά ελάχιστα ιδρύματα του είδους. O λόγος είναι προφανής.


Tα ευρωπαϊκά δημόσια επιτελούν το έργο τους με επάρκεια. H συνέχιση της στασιμότητας στη χώρα μας ασφαλώς θα αναδείξει ακόμα και τους μέτριους ιδιωτικούς οργανισμούς, ανταγωνιστές των δημοσίων πανεπιστημίων.



O ρόλος των κομμάτων, ιδιαίτερα στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η εξάρτηση από το YΠEΠΘ και συνεπώς η έλλειψη αυτονομίας, η χαλάρωση που αποδιοργανώνει τις σπουδές, η κατάργηση του ασύλου εις βάρος των ΔEΠ διά της τρομοκρατίας και βέβαια, το ανεξέλεγκτο των καθηγητών, συνιστούν τα σημερινά προβλήματα. Oσοι στηλιτεύουν τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να αντιπροτείνουν αλλαγές, εργάζονται, θέλουν δεν θέλουν, για την εξαθλίωση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ώρα 9:25Δεν είχα γράψει κάποιον επίλογο σε αυτό το post.


Είπα, καλύτερα να μείνει το κείμενο του κου Βερέμη μόνο του, με τα νοήματά του, να οδηγεί τη συζήτηση και τα τυχόν συμπεράσματα.

Ωστόσο, το σχόλιο του Skipper, με το οποίο, απλά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γιατί βέβαια, η άποψη ΄περί δεξιού και αριστερού φασισμού, είναι βαθύτατα απολίτικη, είναι μία ακόμα "ιδεολογική σούπα" που με κανένα τρόπο δεν δείχνει έξοδο από το αδιέξοδο.


Και έξοδος αποϊδεολογικοποιημένη, δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σχόλιο του Skipper:

Δεν ξερω - τα βροντηξα κ' εφυγα πριν απο σχεδον 30 χρονια.

Αγαπητε cyrusgeo δεν νομιζω οτι προκειται για αριστεροδεξιο φασισμο.

Για τσαμπουκα προκειται (τουρκικη λεξη)

.Στην Ελλαδα, οποιον τον παιρνει, πουλαει τσαμπουκα.

Οποιον δεν τον παιρνει, καθεται και την τρωει (την φαπα).

Ολη η Παιδεια ειναι απλα μια απαραιτητη διαδικασια για να γινουν ολοι δημοσιοι υπαλληλοι.

Οταν αυτη η διαδικασια και η ποθητη καταληξη της απειλουνται, θα χρησιμοποιηθει τσαμπουκας προκειμενου να διατηρηθουν τα πραγματα ως εχουν.
Αυτο δεν ειναι ουτε "δεξια", ουτε "αριστερα", ουτε "φασισμος", ουτε καν "πολιτικη".
OldSkipper 9:16 μμ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΒΑΛΕ (ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)

Από τα διάφορα θέματα που ατάκτως έβαλα στο προηγούμενο μου post , αυτό που ερέθισε ήταν-ευτυχώς- το της Παιδείας.

Γράφτηκαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, όπως και κάποια προσωπικά βιώματα από την ζωή στα Πανεπιστήμια, εμπειρίες κάποιων σχολιαστών όταν ήταν φοιτητές.

Βεβαίως, κάθε προσωπικό βίωμα είναι ενδιαφέρον όταν κατατίθεται με ειλικρίνεια και σίγουρα φωτίζει πάντα κάποιες πλευρές ενός ζητήματος που έχει μπει σε διάλογο.

Από την άλλη πλευρά, το όποιο προσωπικό βίωμα όσο παραμένει εγκλωβισμένο στο στενό πλαίσιο του αναφορικού λόγου, δεν έχει να προσφέρει πολλά.

Αξιωματικά, είναι στερημένο από τη Θέση. Και αυτό είναι που (νομίζω) έχουμε μεγάλη ανάγκη.

Έχουμε ανάγκη από εκείνη την ωριμότητα και τη στοχαστική διεργασία , που μπορεί να μετουσιώσει το Προσωπικό Βίωμα σε α) Ανάλυση και, β) σε σύνθεση που ενέχει και Θέση.

Πληροφορήθηκα από το blog του κυρίου Νίκου Δήμου για την επαίσχυντη λογοκρισία που υπέστη στην εφημερίδα Αυγή ο τακτικός της συνεργάτης Διονύσης Γουσσέτης, μόνο και μόνο γιατί προφανώς οι θέσεις του δεν συνάδουν με αυτή, την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Κρίμα, πολύ κρίμα να βλέπουμε τέτοια φαινόμενα από έναν πολιτικό φορέα που σε άλλες εποχές, κυριολεκτικά πρωτοπορούσε σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Πολιτισμό.

Το πλήρες κείμενο του Διονύση Γουσσέτη θα το βρείτε

εδώ

Διαβάστε το, η λογοκρισία δεν πρέπει να βρίσκει δικαίωση, από όπου και αν προέρχεται.

Προσωπικά, δεν έχω ακόμα πειστεί για τα ελατήρια των αντιδράσεων τόσο των φοιτητικών οργανώσεων, όσο και μερίδας (έστω) των Καθηγητών.

Με εξοργίζει δε τελείως και θεωρώ απόλυτα κάλπικη την εμμονή της αντιπολίτευσης σε συζήτηση «από μηδενική βάση».

Αλήθεια. Τι θα πει αυτό;

Φοβάμαι πως, η κατά πως φαίνεται περιορισμένη γνώση μου στην Ελληνική, δε με βοηθάει και πολύ στο να κατανοώ τις εκάστοτε ρητορείες των παραγόντων.

Καλώς ή κακώς, υπάρχει μία Κυβέρνηση στη χώρα αυτή τη στιγμή, νόμιμα εκλεγμένη από την όποια πλειοψηφία.

Καλώς ή κακώς, η Κυβέρνηση αυτή, καταθέτει ένα Σχέδιο Νόμου , δηλαδή, μία μαγιά προβληματισμών και προτάσεων για συζήτηση με τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Και, ω του σουρεαλισμού, τα «ενδιαφερόμενα μέρη» ζητούν συζήτηση σε μηδενική βάση.

Λυπούμαι, πραγματικά αυτά τα «τερτίπια» διαφεύγουν των δικών μου δυνατοτήτων αντίληψης.

Λυπούμαι, αλλά πια, κατασταλάζω στο συμπέρασμα, πως οι φορείς, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί –συντεχνιακοί, είναι αμετακλήτως προσηλωμένοι στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, πυροβολώντας το μέλλον του τόπου.

Αλλά πια δεν μιλάμε για πυροβολισμό τυχαίο, μάλλον τη χαριστική βολή παρακολουθούμε.

Πριν από λίγες εβδομάδες, όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις , η Ελευθεροτυπία αν δεν κάνω λάθος, έδωσε στη δημοσιότητα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των Πανεπιστημιακών Καταλήψεων, κάποιες μάλιστα σε μορφή blogs.

Σύντομη ήταν η χαρά μου, αφού μετά από δυο τρεις βιαστικές επισκέψεις διαπίστωσα, πως αυτοί οι χώροι έβριθαν μεν από...ηρωική αποφασιστικότητα για αγώνα μέχρι τέλους, αλλά, απουσίαζε απολύτως, κάθε συζήτηση επί της ουσίας.

Είναι αδύνατο να μη γυρίσει ο νους μου, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο μοιραίο και άδοξο τέλος της περιώνυμης Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης που επιχειρήθηκε επί των ημερών του Γεράσιμου Αρσένη.

Μεταρρύθμιση, η οποία με τα όποια στραβά ή δειλά ανοίγματά της, πάσχιζε να βάλει κάποιες βάσεις στην αναβάθμιση της Παιδείας στον τόπο.

Χρειάστηκαν, λίγες χιλιάδες συνθήματα «Κάτσε καλά Γεράσιμε» και η ταπεινωτική παραίτηση, προκειμένου να κάτσει καλά ο Γεράσιμος και, να ξανακάτσει στο θρόνο της ακινησίας και του τέλματος η Παιδεία.

Είχα την τύχη ή την ατυχία τότε, να εργαστώ -μετά από σχετική πρόσκληση- για το Επικοινωνιακό Πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο είχε σκοπό να ενημερώσει σε βάθος τους Πολίτες για την Μεταρρυθμιστική Πρόταση.

Έτσι, "υποχρεώθηκα" να μάθω το πλαίσιο της Μεταρρύθμισης με αρκετές λεπτομέρειες, αλλά και να ζήσω εκ των έσω τον αδιανόητο πόλεμο που έγινε σε βάρος της , με ελατήρια κάθε άλλο παρα φίλα διακείμενα στην Εκπαίδευση και στην Ουσία που πρέπει να διέπει την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Κοινότητα. Τραυματική εμπειρία και ένας κάποιος θεός ξέρει πόσα Κοινοτικά κονδύλια χαμένα στο σκοτάδι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.

Μου υπέδειξε λίγες ώρες νωρίτερα η Ελένη ένα σοβαρότατο κείμενο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή. Μου το διάβασε μάλιστα στο τηλέφωνο. Το βρήκα και το ανεβάζω εδώ, σαν αφορμή για συνέχεια της συζήτησης.

Επειδή στην Ελλάδα αγαπάμε τα συνθήματα και τις συναισθηματικές εξάρσεις επί παντός και, θέλοντας να αποφύγω ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι αυτός ο Βερέμης» παραθέτω και ένα συνοπτικό βιογραφικό του ανδρός, που αν μη τι άλλο δείχνει πως έχει τις προδιαγραφές -και με το παραπάνω- για να ομιλεί.


Ο Θάνος Βερέμης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Trinity College). Από το 1997 διετέλεσε επιμελητής στην έδρα Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το 1978 Research Associate του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (Λονδίνο), το 1983 επισκέπτης ερευνητής στο πανεπιστήμιο Harvard, το 1984 αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1987 επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και το 1993-94 επισκέπτης καθηγητής στο St. Antony's College της Οξφόρδης. Από το 1987 είναι καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1988 διευθύνει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής.


Θλίβομαι κάπως, που αυτή η συζήτηση, αυτή η υπόθεση όλη, ξεκινά από πρωτοβουλία μίας δεξιάς Κυβέρνησης.

Θα προτιμούσα, θα ένιωθα πολύ πιο άνετα να υπερασπιζόμουν μία πρωτοβουλία που θα είχε προέλθει από την Αριστερά ή και από το ΠΑΣΟΚ έστω.

Αλλά, θεωρώ επίσης τεράστια πολυτέλεια, να βάζω ιδεολογικά μικροσκόπια στην καταγωγή μίας πρωτοβουλίας, όταν το ζήτημα, είναι το πλέον κρίσιμο που μπορεί να υπάρξει.

Αφορά, στο ίδιο το μέλλον του τόπου και μάλιστα με πλήρη οντολογική διάσταση.

Στο προηγούμενο post, διατυπώθηκαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Όποιος και όποια θέλει, μπορεί να αναδημοσιεύσει εδώ, οτιδήποτε θεωρεί πως κατά κάποιο τρόπο καλύπτει το θέμα.

Ο γράφων , δεν είναι εκπαιδευτικός.

Ωστόσο, θεωρεί πως έχει ένα μάλλον ισχυρό ένστικτο στα πράγματα.

Και αυτό το ένστικτο , είναι που τον κάνει να πιστεύει έντονα, πως η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, βιώνει τον Φασισμό του Χαβαλέ.

Κάτσε καλά Γεράσιμε, κάτσε καλά Μαριέττα, κάτσε καλά γενικώς.

Κάτσε.



Στη χθεσινή Κυριακάτικη Καθημερινή, υπάρχει ένα επίσης ενδιαφέρον άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Κολιόπουλου (Καθηγητής Ιστορίας Νεώτερων Χρόνων στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ).

Εγώ, δεν ξέρω ούτε τον κύριο Κολιόπουλο, ούτε τον κύριο Βερέμη.

Ούτε ποίας πολιτικής αποχρώσεως είναι, ούτε τίποτα. Δε με απασχολεί στο κάτω κάτω της γραφής.

Στα άρθρα τους, απλά βλέπω τις απόψεις δυο Ακαδημαϊκών, των οποίων αν μη τι άλλο η Αισθητική των Απόψεων (ναι, υπάρχει και τέτοια…) με καλύπτει.

Μέχρι, κάτι άλλο να σταθεί ικανό να με πείσει για τ’ αντίθετα ή για άλλα.

Ιδού λοιπόν, το άρθρο του κυρίου Βερέμη στη χθεσινή Καθημερινή:


H πρώτη κινητοποίηση εναντίον των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της Eπιτροπής του EΣYΠ και των πρυτάνεων για το μέλλον των AEI, οργανώθηκε από κάποιο πολιτικό κόμμα προς άγρα ψήφων. Στην κινητοποίηση προσέφεραν πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις της τριτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.


Oι καταλήψεις των AEI δημιούργησαν νέα δυναμική. Kόμματα που φοβήθηκαν ότι η αρχική απουσία τους από την εκδήλωση θα τους στοίχιζε ψήφους στις ερχόμενες εκλογές, βγήκαν στο προσκήνιο με λάβαρο την πλασματική απειλή των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

H σκιά του ανύπαρκτου όνου έγινε η προμετωπίδα του αγώνα για το πανεπιστήμιο του μέλλοντος με σύνθημα «για ένα δημόσιο ανοιχτό πανεπιστήμιο», το οποίο επαναλάμβαναν οι καταληψίες.

Kάποιος δημοσιογράφος μάλιστα απερίσκεπτα τους ονόμασε «παιδιά του άρθρου 16», επιβεβαιώνοντας τον εικονικό χαρακτήρα της κατασκευασμένης πραγματικότητας.

Kαι ενώ η αναθεώρηση του Συντάγματος, η ιδιωτική εκπαίδευση δεν περιλαμβάνονται στις προτάσεις του EΣYΠ, ουδείς λόγος έγινε από τους καταληψίες για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις ούτε ακούστηκε εναλλακτική πρόταση από τους διαμαρτυρόμενους.


Πιστεύουμε ότι τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αποτελούν ελληνική μοναδικότητα. Πολλές φορές στον εικοστό αιώνα οι ευρωπαϊκοί δρόμοι γέμισαν από δεξιούς ή αριστερούς ακτιβιστές για να αλωθεί η βούληση της πλειοψηφίας.


H δημοκρατία είναι συνήθως το πολίτευμα του μέσου όρου και αποδίδει σε κάθε χώρα την αυθεντική εικόνα της κοινωνίας της. Yπό ομαλές συνθήκες η δημοκρατία δημιουργεί μετριοπαθείς πολίτες που επιθυμούν κυρίως την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ομαλότητα.

Oταν επιτελούνται θεσμικές δημοκρατικές αλλαγές, δεν σείονται τα κοινωνικά θεμέλια αλλά διορθώνονται δυσλειτουργίες και αναπληρώνονται τα κενά.

Mόνο οι επαναστάτες ανατρέπουν το κοινωνικό καθεστώς για να δημιουργήσουν νέο.
H επίκληση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ως σημαντικού λόγου της συσπείρωσης, ενώ δεν υπάρχει αυτό το ζήτημα στα πορίσματα του EΣYΠ και τις προτάσεις των πρυτάνεων, είναι μια από τις ιδιοτυπίες της πρόσφατης διαμαρτυρίας.


Oμως, το ακατανόητο της συμμαχίας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής δραστηριότητας υπήρξε η παντελής απουσία εναλλακτικών προτάσεων. Eίναι φανερό ότι η «εξέγερση» κατά τους ζηλωτές της, υπερασπίζεται το πανεπιστημιακό καθεστώς ακριβώς όπως το ζούμε τόσα χρόνια με περισσότερες όμως επιπτώσεις για να εξακολουθήσουν ίσως να ιδρύονται νέα άχρηστα προσωποπαγή τμήματα ανά τη χώρα.


Eξεγέρσεις ακραίας συντήρησης με παραπλανητική προμετωπίδα, έχουν υπάρξει τουλάχιστον δύο φορές στο ευρωπαϊκό παρελθόν του εικοστού αιώνα, με ολέθρια για την Eυρώπη αποτελέσματα.


Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε απλώς με τη σύμπτωση τριών αταίριαστων συνήθως παραγόντων.

α) Tον ανταγωνισμό δύο κομμάτων, που το μικρότερο έχει συμφέρον, όχι τόσο να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις, όσο να διαιωνίζεται η αναστάτωση υπό την καθοδήγησή του.

β) Tους συνδικαλιστές φοιτητές που βλέπουν να διακυβεύεται η επιρροή τους στο πανεπιστήμιο και


γ) μια μερίδα καθηγητών που απεύχεται κάθε αλλαγή η οποία θα διαταράξει την ισορροπία των κεκτημένων τους σε ένα πανεπιστήμιο που υπολειτουργεί. H εντατικοποίηση των σπουδών θα πλήξει κυρίως τα δικά τους συμφέροντα, όχι βέβαια των ενεργεία φοιτητών.


Πρέπει να πω ότι η σχέση με τους φοιτητές που προσέρχονται στις παραδόσεις και συνήθως διακρίνονται, υπήρξε η κυριότερη ανταμοιβή για την επί είκοσι πέντε χρόνια παρουσία μου στο άθλιο από κάθε άποψη, περιβάλλον του κτιρίου της Σόλωνος - Σίνα - Mασσαλίας.


Aυτούς που κατάφεραν να προκόψουν, να μορφωθούν και να μετεκπαιδευτούν σε λαμπρές σχολές του εξωτερικού, τους σέβομαι βαθύτατα. Eίναι οι φοιτητές που δεν ζήτησαν πάσης μορφής παροχές και δεν συνεισέφεραν με τις κινητοποιήσεις τους, στην υποβάθμιση των σχολών.

Aν οι φυσικοί τους αντίπαλοι, οι αιωνόβιοι φοιτητές κερδίσουν τον πόλεμο κατά των μεταρρυθμίσεων, τότε τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν την παρακμιακή τους κάθοδο, οι γόνοι των εύπορων οικογενειών θα αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό, οι καθηγητές θα εμφανίζονται όλο και λιγότερο στον χώρο εργασίας τους, ενώ η χώρα μας θα τείνει πια να πρωτεύει πλέον μόνο ανάμεσα στα μεσο-ανατολικά ιδρύματα.



H ελευθερία να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην E.E. δεν καθιέρωσε παρά ελάχιστα ιδρύματα του είδους. O λόγος είναι προφανής. Tα ευρωπαϊκά δημόσια επιτελούν το έργο τους με επάρκεια.


H συνέχιση της στασιμότητας στη χώρα μας ασφαλώς θα αναδείξει ακόμα και τους μέτριους ιδιωτικούς οργανισμούς, ανταγωνιστές των δημοσίων πανεπιστημίων.


O ρόλος των κομμάτων, ιδιαίτερα στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η εξάρτηση από το YΠEΠΘ και συνεπώς η έλλειψη αυτονομίας, η χαλάρωση που αποδιοργανώνει τις σπουδές, η κατάργηση του ασύλου εις βάρος των ΔEΠ διά της τρομοκρατίας και βέβαια, το ανεξέλεγκτο των καθηγητών, συνιστούν τα σημερινά προβλήματα. Oσοι στηλιτεύουν τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να αντιπροτείνουν αλλαγές, εργάζονται, θέλουν δεν θέλουν, για την εξαθλίωση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ώρα 9:25

Δεν είχα γράψει κάποιον επίλογο σε αυτό το post.

Είπα, καλύτερα να μείνει το κείμενο του κου Βερέμη μόνο του, με τα νοήματά του, να οδηγεί τη συζήτηση και τα τυχόν συμπεράσματα.

Ωστόσο, το σχόλιο του Skipper, με το οποίο, απλά, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γιατί βέβαια, η άποψη ΄περί δεξιού και αριστερού φασισμού, είναι βαθύτατα απολίτικη, είναι μία ακόμα "ιδεολογική σούπα" που με κανένα τρόπο δεν δείχνει έξοδο από το αδιέξοδο.

Και έξοδος αποϊδεολογικοποιημένη, δεν μπορεί να υπάρξει.

Το σχόλιο του Skipper:

Δεν ξερω - τα βροντηξα κ' εφυγα πριν απο σχεδον 30 χρονια.

Αγαπητε cyrusgeo δεν νομιζω οτι προκειται για αριστεροδεξιο φασισμο.

Για τσαμπουκα προκειται (τουρκικη λεξη)

.Στην Ελλαδα, οποιον τον παιρνει, πουλαει τσαμπουκα.

Οποιον δεν τον παιρνει, καθεται και την τρωει (την φαπα).

Ολη η Παιδεια ειναι απλα μια απαραιτητη διαδικασια για να γινουν ολοι δημοσιοι υπαλληλοι.

Οταν αυτη η διαδικασια και η ποθητη καταληξη της απειλουνται, θα χρησιμοποιηθει τσαμπουκας προκειμενου να διατηρηθουν τα πραγματα ως εχουν.

Αυτο δεν ειναι ουτε "δεξια", ουτε "αριστερα", ουτε "φασισμος", ουτε καν "πολιτικη".

OldSkipper 9:16 μμ